FIC High school DXD // ก็แค่ลูกเมียน้อย

ภายในคฤหาสน์อันใหญ่โต.. ร่างเล็กของเด็กสาวผู้มีเรือนผมสีบอรนซ์สตอเบอรี่สีสวยทั้งสองวิ่งเล่นกันอย่างสนุกสนานตามประสาเด็กจนทั้งสองมาพักเหนื่อยกันอยู่ที่ใต้ต้นไ่ต้นหนึ่งซึ่งแผ่กิ่งก้านออกมาบดบังแสนแดดให้แก่เด็กทั้งสอง

"ท่านพี่โนบุนะคะหนูให้ท่านพี่ค่ะ" ร่างเล็กผู้ทีดวงตาสีนํ้าทะเลแสดงประกายความสดใสมือเล็กยื่นมงกุฎดอกไม้ให้แก่ผู้เป็นพี่

"ขอบใจน้องมากนะรีอัส" โนบุนะผู้เป็นพี่จ้องมองเด็กสาวด้วยแววตาอ่อนโยนพรางรับมงกุฎดอกไม้มาจากน้องสาวอย่างอ่อนโยนดวงตาสีเดียวกับเส้นผมเกิดประกายบางอย่างพร้อมกับสวมมงกุฎให้แก่น้องสาวพร้อมจุมพิตลงบนศรีษะทุยเบาๆ

"พี่ว่าน้องเหมาะกับมันมากกว่าพี่นะ รีอัส" โนบุนะยิ้มพร้อมกับลูบหัวเล็กไปมาโดยมีสายตาของใครคนหนึ่งเฝ้ามองอยู่ผ่านหน้าต่างบานเล็ก

ตกเย็นร่างของเด็กสาวทั้งสองเดินจูงมือกันเข้ามายังคฤหาสน์ก่อนที่ทั้งคู่จะแยกกันกลับห้องเพื่อเตรียมตัวมารับประทานอาหารเย็น

.

.

.

.

.

"ท่านพ่อเรื่องนี้หมายความว่ายังไงครับ!!!" เสียงโวยวายดังออกมาจากห้องทำงานของผู้เป็นจอมมารองค์ปัจจุบันเรียกความสนใจจากเด็กสาวนัยตาสีแดงสดให้หันไปสนใจขาเล็กเปลี่ยนทิศทางไปยังหน้าประตูมือเล็กยกขึ้นเตรียมเคาะประตูตามมารยาทแต่ประโยคของผู้เป็นพ่อทำเอาเด็กสาวเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ

"แต่เดิมแล้วโนบุนะเป็นแค่ลูกนอกสมรสของฉันไม่มีทางที่เ็กคนนั้นจะได้สืบทอดตําแหน่งจอมมารได้หรอกเด็กคนนั้นก็แค่พวก เลือดผสม อย่าได้แพร่งพรายเรื่องนี้เซอร์เซ็กส์นี่คือคำสั่ง!!!"

"แล้วท่านพ่อจะปล่อยให้น้องอยู่แลบนี้งั้นเหรออยู่แบบไม่รู้อะไรเลยนี่นะ!!!" เซอร์เซ็กส์พูดออกมาพร้อมโยนหนังสือประจำตระกูลของเกรย์โมรี่หรือผังครอบครัวในนั้นไม่มีชื่อของ โนบุนะอยู่!!!

"เซอร์เซ็กส์ลูกต้องเข้าใจเธอไม่ใช่สายเลือดบริสุทธิ์อย่างลูกหรือรีอัสเธอเกิดมาจากความผิดพลาดขนาดแม่แท้ๆยังไม่ต้องการเธอเลยด้วยซํ้า!!!"

สิ้นคำของผู้เป็นพ่อหัวใจดวงน้อยแตกสลาย พร้อมกับน้ำตาแห่งความเศร้าโศกที่ไหลออกมาไม่ร่างเล็กพาตัวเองกลับห้องโดยมีหยาดนํ้าตาหยดไปตามทาง

แกร็ก ประตูห้องนอนถูกเปิดออกพร้อมกับร่างของเด็กสาวที่ย่างก้าวเข้ามาในห้องอันมืดมิดก่อนที่ร่างเล็กจะทิ้งตัวนั่งลงบนเตียงโดยหันหลังให้กับหน้าต่าง

``นี่เธอน่ะร้องให็ทำไมเหรอ?`` เสียงปริศนาดังขึ้นทำเอาเด็กสาวเบิกตาโพรงด้วยความตกใจร่างเล็กยันตัวลุกขึ้นจากเตียงพร้อมกระโจนไปเปิดโคมไฟที่หัวเตียงค่างเล็กหันไปรอบๆก็ไม่พบกับผู้ใดมีเพียงแต่แสงจากโคมไฟที่สาดส่อบมายังร่างกายของเธอจนเป็นเงาหผที่ผนังห้อง

``กลัวอะไรกันล่ะ``

"แกเป็นใครเข้ามาในนี้ได้ไง" เธอพูดเสียงเรียบพร้อมกับหยดนํ้าตาที่หยุดไหลเหลือเพียงแต่คาบนํ้าตาบนใบหน้าดวงตาสีแดงเลือดหม่นแสงมองไปรอบๆด้วยความหวาดระแวง

``ฉันก็คือเธอ.. หรือไม่ใช่.. ไม่สิ ฉันคือเงาของเธอต่างหากล่ะ`` สิ้นประโยคเงาที่พาดอยู่ที่ผนังห้องก็เริ่มขยับ

"เธอคือฉัน" โนบุนะพูดพร้อมค่อยๆเดินเข้าไปไกล้ๆเงาขึ้นเรื่อยๆจนหยุกห่างกันเพียงหนึ่งช่วงแขน

``ช่าย~~~เพียงคนเดียวที่อยู่กับเธอตั้งแต่เกิด อยู่ข้างเธอ ไม่โกหกเธอ หรือเล่นบทละครพ่อแม่ลูกอัน

แสนเสแสร้ง``

.

"ฉันอยากตาย.. มันเจ็บเหลือเกินที่ตรงนี้" โนบุนะพูดเสียงแผ่วพร้อมทิ้งตัวลงบนพื้นมือเล็กด้านขวายกขึ้นกุมอกพร้อมกับใบหน้าที่บิดเบี้ยวดวงตาสีแดงสดอาบไปด้วยนํ้าตาโดยไร้ซึ่งเสียงสะอื้น

``น่าสงสารๆ ตัวฉัน.. แล้วเราจะไปสนใจเค้าทำไมกันไอ้พวกคนหลอกลวง แค่เรามีกันก็พอแล้วไม่ใช่เหรอ``

"พอทีฉันไม่อยากเจ็บอีกตรงนี้มันเจ็บฉันเจ็บ!!!" โนบุนะพูดทั้งนํ้าตา

`` ถ้างั้นแค่เรามีกันก็พอแล้ว เธอมีฉัน ฉันมีเธอ แค่นั้นก็พอแล้ว`` ร่างเงาฉีกยิ้มพร้อมกับเด็กสาวที่หยุดสะอื้นนํ้าตาเริ่มหยุดไฟลพร้อมกับร่างเล็กที่ลุกขึ้นยืนสองมือกำแน่นจนเล็บจิกเข้าไปในเนื้อดวงตาหม่นแสงแสดงความแข็งกร้าวออกมาพร้อมกับออร่าสีแดงดำทื่เริ่มห่อหุ้มตัวของเด็กสาวเอาไว้เธอเหยียดยิ้มออกมาแบบไม่เคยเป็นมาก่อนพร้องกับแสงจันทร์ที่สาดส่องเข้ามาเผยให้เห็นเงาใหญ่ที่เป็นรูปร่างของหญิงสาวกำลังฉีกยิ้ม

"นั่นสินะในเมื่อพวกมันไม่ต้องการฉันฉันก็ไม่ต้องการพวกมันเหมือนกัน" ร่างบางแสยะยิ้มร้ายก่อนที่ออร่านั่นจะหายกลับเข้าไปในตัวของเด็กสาวราวกับเกิดใหม่ร่างเล็กที่เคยอ่อนโยนนุ่มนิ่มบัดนี้กับแสดงท่าทางดุร้ายออกมาร้อยนิ้มไร้เดียงสาแปรเปลี่ยนเป็นยิ้มร้าย ดวงตาคู่ที่เคยเปร่งประกายเปลี่ยนเป็นหม่นแสงแสดงความเจ้าเล่ห์ออกมา

``ของแสดงความยินดีด้วยกับการเกิดใหม่นะตัวฉัน``