คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : หลง
อาแเผลอหลับไปเนิ่นนาน รถไฟบรรทุวัสุ่อสร้าไ้เลื่อนออมาาสถานีมาสัพัหนึ่แล้ว เสียึั ึั อบวนรถไฟเล่นปานเสียร้อล่อมไวเปลนอนาแ๊ะอนเายัเล็ว่านี้ รถไฟเล่นมุ่ไปสูุ่หมาย้าหน้าผ่านไปสถานีแล้วสถานีเล่าโยไม่มีทีท่าว่าะอนิ่อยู่ที่ใ วามเหน็บหนาวเริ่มืบลานเ้ามาใล้เ้ามาสัมผัสผิวายและึมลไปสู่ภายในเรือนร่าอเ็น้อยวัยเยาว์ อาแหนาวแ่มิอาลืมาให้หลุพ้นาวามมืมิและวามเหน็บหนาวนี้ไ้โย่าย แม้เาะพยายามอย่าไรแ่ลับรู้สึว่าเรี่ยวแรที่มีหหายไปเสียหมแล้ว ทันในั่นเา็ไ้ยินน้ำเสียทีุ่้นหูาอาแบ
“ื่นไ้แล้ว อาแ พี่ะเป็นนุ้มรอน้อเอไม่้อลัวอะไรนะพี่ะอยู่ใล้ ๆ น้อลอไป”
อาแสะุ้ื่นาารหลับใหลแม้อนนี้เาะรู้สึหนาวับใแ่ร่าายลับร้อนัอัอยู่บนเาไฟเ็น้อยพยายามลุึ้นเอื้อมมือึและันัวเพื่อะพยายามมอผ่านหน้า่าออนอรถไฟที่ำลัเล่นไป้าหน้าอย่ารวเร็วแ่พบเพียวามมืมิแทน เ็น้อยอาแพยายามเอามือทุบไปที่ผนั้าน้าภายในบวนัล่าวอย่ายาลำบาพร้อมะโนออไป
"อ ๆ ่วยอหน่อยผมอยู่ในนี้ ่วยผม้วย่วยผม้วยอาแบ อาแบ อาแบ ่วยผม้วยผมอยู่ในนี้"
ารร้ออออาแเหมือนะไร้ผล เ้ามัรยัษ์ยัเลื่อนไป้าหน้าอย่าไม่ลละ อาแเริ่มหมเรี่ยวแรและล้มล้วยฤทธิ์ออาารไ้ เมื่อใล้ะรุ่สาเ้าปีศามัรยัษ์ึหยุนิ่สนิทอีรั้ อาแพยายามฝืนันายยืนึ้นแล้ว่อย้าวลมาาบวนรถไฟที่เาิมา เ็น้อยเินรไป ไปยืนอยู่รหน้าานาลา่อนทิ้ัวลบนม้านั่ัวหนึ่อย่าสิ้นแร เวลาผ่านไปนานเท่าใแล้วเ็น้อยไม่สามารถประเมินไ้ เาพยายามลืมาึ้นอีรั้เมื่อไ้ยินเสียปลุาายนหนึ่
"ไอ้หนู ๆ ื่น ๆ "
ผมลืมาึ้นามเสียปลุ ผมใมาเมื่อผมื่นึ้นมาเห็นพนัานสถานีรถไฟเาะับผมไหม? แ่เา็ไม่เห็นว่าอะไรนอาพยายามถามอะไรผมบาอย่า้วยภาษาที่แ่าาที่ผมใ้ ผม็พอะเ้าใบ้าเาะถามพยายามถามื่อผมอยู่
" นามา ายา อาแ อาแ "
ู่สนทนาอผมเมื่อไ้รับฟัสารที่ผมสื่ออบ็มวิ้วเปลี่ยนสีหน้าเหมือนะไม่เ้าใสิ่ที่ผมบอไ้แ่ส่ายหน้าไปมา...
"หนูมาาไหนแม่หนูไปไหน นไทยหรือเปล่านี่"
ผมไม่ไ้พูอะไร่ออี ายนัล่าวพูเหมือนบ่นอะไรออมาแล้วลุเินาไป
"สสัยเป็นพวเ็รัอทาน นอนรนี้ไม่ไ้นะ"
เาพูุหรืออะไรผม ผมฟัไ้ไม่ัผมนั่รนี้่ออีสัพัให่ ๆ อนนี้เริ่มสว่าแล้วมีผู้นมาหน้าหลายาหมุนเวียนเินผ่านผมไปมา อนนี้อาารไ้อผมทุเลาลบ้าแล้วผมรู้สึแสบท้อ้วยวามหิว ผมยัไม่ไ้ินอะไรเลยมื้อสุท้ายเมื่อเย็นวานเป็น้าว้มฝีมืออาแบะไม่เหลือในท้อผมแล้ว ผมลุาที่นั่ัวเิม่อย ๆ เินออไปนอสถานีฯ สถานีรถไฟแห่นี้เป็นสถานีให่ว่าที่ผมามามา ้าน้าสถานีเป็นลาให่ผมไ้ยินเสียผู้หินหนึ่ใ้ภาษาที่ผมุ้นเยเลยเินเ้าไปเผื่อะสอบถามอะไรไ้บ้า
"ุน้าสาวรับ ผมมีเรื่อรบวนหน่อยรับ ผมหลับพี่ายมา ที่นี่ที่ไหนรับ"
หิสาวหันลับมาทาเสียอผม พร้อมับเอ่ยึ้นว่า
"ที่นี่หาให่้า หนูมาาไหน๊ะ.."
อบุรับ ผม็ไม่แน่ใเหมือนันรับว่าที่ผมอยู่เรียว่าอะไร แ่บ้านผมิทะเล นะรับ"
น้าสาวนเ่ายิ้มอย่าเป็นมิร "เอาอย่านี้ไหมันะพาไปหาำรว เาอา่วยหนูไ้นะะ"...
"อบุรับ ผมไปเอไ้รับ อบุนะรับ"..
เมื่อผมล่าวลาแล้ว น้าสาวเห็นว่าผมะหิวเลยยื่นลีเมามาให้ผม 3 ใบ
"เอาไปินนะ แน่ในะว่าไปเอไ้"
“รับอบุรับ” ผมอบ่อนเินเบี่ยออมา พร้อมับแะผลไม้ในมือแล้วรีบยัเ้าปาอย่ารวเร็ว ผมไม่ไปหาพวือาูหลอเี๋ยวะับผมัไว้ อาแบบอว่าพวนี้้อระวัผมำไ้ ืนนี้ผมะแอบึ้นรถไฟย้อนลับไปบ้านผม ผมำสถานีรถไฟที่บ้านผมไ้แน่นอน
เ็น้อยหลบเ้าในห้อสุาสาธาระเพื่อื่มน้ำและำระร่าาย่อนะลับออมานั่แอบ้าเสาบริเวานาลาอี้าน
ความคิดเห็น