คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : ขอบฟ้า
เมื่อมีเวลาผมะแวะเวียนไปหารินทร์อยู่เสมอ วันนี้ผมะลอัวนให้เธอทำานที่มัหมี่รบเร้าให้ผม่วยเธอ
“ุรินทร์รับ พอีมัหมี่เพื่อนสนิทอผมที่เยพูถึ่อนหน้านี้ เามีานสำัอยาใหุ้รินทร์ ่วยเาหน่อยนะรับ ืออย่านี้นะรับ……”
ผมบอเธอเรื่อรายละเอียอานที่ถูฝามาให้เธอฟั เธอฟัแล้ว็ไม่เห็นัอะไร …
“รินทร์ะทำไ้แน่หรือะ ไม่ใ่เป็นัวถ่วให้านเาั้า วุ่นวายนะะ..”
"ไม่หรอรับ เาะมีทีมานมา่วยสอน ่วยฝึให้นะรับ ถ้าุลผมะให้หมี่เาัาร่อเลยรับ แุ่ไม่้อลัวนะผมะอยอยู่เป็นเพื่อนุเอ และถ้าิัไม่สบายใอะไร็บอผมนะรับ..”
ผมบอให้หล่อนลายัวล หลัานั้นผมึทำหน้าที่ับรถพาเธอไปฝึ้อมารเินแบบารนำเสนออัมีที่ห้อฝึ้อมอบริษัทหรูภายในึสูนี้ ใน่วทุ่มรึ่วันเว้นวัน รูแพรพร รูผู้ฝึสอนอบออบใลูศิษย์นนี้มา
“น้อรินทร์ นอาสวยส่าแล้ว ยัเรียนรู้ไ้เร็วและไม่เรื่อมาเหมือนนาแบบมืออาีพพวนั้น หมานนี้แล้ว สนใทำานับพี่นะ พี่ออัวไวัเลยะน้อภูมิ”
รูแพรพร บอล่าวผมหลัาเสร็สิ้นารสอนในเวลาเือบสามทุ่มอวันหนึ่
“พรุ่นี้้อมรั้สุท้ายแล้ว พวเราะ้อมเหมือนวันริพร้อมเรื่อแ่ายและเรื่อประับ และลอแ่หน้าทำผมู่ะ ันั้นรบวนน้อภูมิมาส่น้อรินทร์เร็วว่าปิสัหนึ่ั่วโมโอเไหมะ”
ผมรับำรูแพรพรแล้วึล่าวลา่อนะเินออมาาห้อ้อมับรินทร์และเินเ้าสู่ลิฟ์ที่ะเลื่อนพาเราสู่ลานอรถที่อยู่ั้นใ้ิน
“ภูมิะอนรินทร์อยู่ในลิฟ์รินทร์รู้สึเหมือนะรุทะอยู่ใล้ ๆ พวเรานะะ หรือรินทร์ะัวลใไปเอ็ไม่รู้”
หิสาวบอผม ึ่ผมพอะสัเอาารระวนระวายอเธอไ้ั้แ่อยู่ในลิฟ์แล้ว
“ถ้าหาุรินทร์ไม่สบายใเรายเลิเสียอนนี้เลยไหมรับ..”
ผมเริ่มัวลเรื่อวามปลอภัยอเธอ
“ไม่เป็นไรหรอ่ะเรามาถึนานี้แล้ว เี๋ยวะมีปัหาับหลาย ๆ นหลายฝ่าย ้อเลยามเลยละ่ะ รินทร์มั่นใว้า ะรุทะ ไม่ทำอะไรรินทร์อนมีนล้อมรอบัวรินทร์อยู่มามายอย่านี้หรอ่ะ”
ผมเลยรีบพูให้เธอลายัวล “ถ้าอย่านั้นรินทร์ไม่้อลัว ผมะอยู่ับุ ไม่ให้ลาสายาผมเลยรับ เื่อใผมนะรับ และอีอย่าผมมีอีอยูุ่ไม่้อลัวเลยรับ”
“อีอะไระที่ทำให้ะรุทะ้อลัว”
หิสาวแสสีหน้าแปลใเมื่อไ้ยินประโยนี้าผม ผมยิ้มให้หล่อน่อนะอบว่า ็ผมมีวามรัใหุ้ไรับมา้วย ุไม่เยไ้ยินหรือรับว่า วามรันะทุสิ่”
หิสาวยิ้มพร้อมำผมในำพูและท่าทาอผมที่แสออมาในะนั้น
เมื่อผมลับมาถึบ้านอรินทร์ เราึพบว่า้าวอเรื่อใ้่า ๆ ภายในบ้านเหมือนถูรื้อ้นวาระัระายไปทุห้อแ่ลับไม่พบว่าะมีอะไรสูหายเลย มีเพียรอเท้าผ้าใบอผู้ายและร่อรอยเลือที่ไว้แถวบันไภายในบ้านที่เป็นหลัานสำั ผมะโทรไปแ้ำรวแ่รินทร์อร้อไว้เธอไม่อยาให้เรื่อนี้มันบานปลายนเธอาวามเป็นส่วนัว ผมเลย่วยัเ็บ้าวอให้เธอเสียใหม่และั้ใอยู่เป็นเพื่อนเธอในืนนี้ ผมรู้สึัวลใถึวามปลอภัยอเธอ เธอเาว่าเป็นฝีมืออลุ่มายที่อยเวียนมาูลาเลา ผมิว่าพวโรนี้มัน้อารแ่ทรัพย์เท่านั้นแ่แปลที่ เหมือนับโรนั้นอาไ้รับอันรายนถึเลือยาออเสีย่อนแล้วรีบออาบ้านเธอไปนทิ้รอรอยไว้นี้
รินทร์วนผมึ้นไปเินเล่นราฟ้าั้นบนออาาร ผมเินามเธอึ้นไป ใน่ำืนนี้ท้อฟ้ามืมิไม่ปราเาอันทร์เหมือนืน่อน สายลมพัพาโอบเอาลิ่นอมวลอไม้ลิ่นา ๆ ที่ปลูไว้รอบัวบ้านละมาับวามเย็นื่น่ำใ ผมแหนมอท้อนภาในยามนี้ พอไม่มีแสันทร์ลบเราลับพบว่าท้อฟ้าใน่ำืนนี้เ็มไป้วยหมู่วาวสวยามเรียรายประับอยู่มามาย ำลัทอแสระยิบระยับเหมือนใรเอาอัมึโสภาไปิอยู่บนฟาฟ้านสวยามับใ
“นั่นินะในสิ่ที่เราไม่สามารถมอเห็นมัน็ไม่ไ้หมายวามว่าะไม่มีอยู่ริ ทุอย่ามีเหุและปััย ผมถือว่าเป็นวามโีอผมที่มีประสบาร์อันอัศรรย์นี้”
ผมแอบิอะไรไปเรื่อยเปื่อย
ลมเย็นพัผ่านมามาอีรั้ ผมรวบเอวอหิสาว้า ๆ เบา ๆ
"ภูมิะ หารินทร์้อลับไปยัที่ที่ริรทร์ามา โยที่ไม่สามารถลับมาหาภูมิอี ภูมิะิถึรินทร์บ้าไหมะ"
ผมไ้ยินำถามที่ถามผมออมานั้น แ่ผมยัไม่สามารถให้ำอบแ่เธอไ้ในอนนี้ ผมทำไ้เพียแ่ึร่าเล็บาอเธอเ้ามาอให้ิแน่นว่าเิม พร้อมับุมพิลไประหว่าิ้วสวยอเธอและเปลี่ยนมาหัน้าน้าอิเียันแล้วานั้นเราสอึมอรไปที่เส้นอบฟ้าไล ไลสุา
ความคิดเห็น