ลำดับตอนที่ #13
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : รอด
#รรมนิมิ ep 13.
+++++++++++++++
????หลัาวันนั้นที่ผมมีเรื่อับน้านา ในอีสัปาห์ผมถูย้ายไปอยู่บ้านพัรูับน้านายในัวัหวั เพื่อเป็นารป้อันารปะทะันอีึ่่วนั้นเป็น่วปิเทอมที่ผมำลัรอผลสอบอโรเรียนที่ไ้ไปสมัรสอบไว้พอี หลัาผ่านเรื่อร้ายไปไ้ผมึไ้รับ่าวีผมสามารถสอบผ่านและยายยินยอมให้ผมมาเรียนในโรเรียนในัวัหวัโยอาศัยอยู่ประำับน้านาย
ารที่ไ้มาเรียนในที่ใหม่อยู่ในสัมใหม่ ๆ ทำให้สุภาพิอผมีึ้นผมมีเวลาทบทวนหนัสือหนัหาแ่็ไม่ไ้ลับไป่วยานยายเลยยเว้นในวันเสาร์อาทิย์ที่น้านายะพาผมลับบ้านไป อาทิย์ เว้นอาทิย์ นผมสามารถสอบเ้ามหาวิทยาลัยในรุเทพฯ ในะามที่ผมใฝ่ฝันไว้
ยายแอบัวลว่าท่านอาะไม่มีปัาในารส่เสียให้ผมไ้เรียนนบ แ่สุท้ายน้านายรับปาว่าะ่วยยายอีแร ผมเลยสามารถเินทาไปเรียนอย่าั้ใไว้ไ้
ในืนสัปาห์่อนที่ะเินทาเ้ารุเทพฯ ผมลับไปนอนับยาย เพื่อเป็นารร่ำลา่อนะไม่ไ้เอันอีนาน
ในืนวันนั้นเนื่อาารที่ฟ้าฝนระหน่ำั้แ่ใน่ว่อนหัว่ำึเป็นเหุให้เราไม่มีไฟฟ้าใ้ ยายุะเียน้ำมัน๊าเพื่ออ่านหนัสือที่ท่านอบ่าเวลา่อนนอนเหมือนืน่อน
ผมไม่ปล่อยเวลาให้เสียเปล่าใ้เวลานี้พูุยับยายามลำพั่อนนอน ะที่ยายปิหนัสือเป็นสัาบอว่าเรียมะเ้านอน ผมแอบเห็นหน้าปหนัสือที่ยายอ่าน "าเลิ้มเที่ยวนร" เลยถามออไปเพื่อวนุย
"สนุไหมยาย ผมเห็นยายอ่านมา สอืนแล้ว"
ยายมอหน้าผม่อนล่าวอบออมา
"อึม สนุี "
"มันมีริหรือยายนรสวรร์นี่"
ผมรุถาม่อเพื่อวนุยมาว่า้อารำอบ
ยายยับหมอนในท่านอนแล้วยันเ่ายัวึ้นนั่แทน ผมเลยเลื่อนัวมานั่ใล้ ๆ ท่าน
"มีิ..."
"ยายรู้ไ้ อย่าไรรับ...แ่เาเียนมาให้อ่านแล้วยาย็เื่ออย่านั้นหรือรับ"
ยายเียบไป ่อนัสินใพูออมา่อ
"รู้ไหมอาร์ม ยาย็เยไปนร"
"อะไรนะยาย"
ผมรีบหลุปาออไป้วยวามประหลาใ
"อึม...ยายเยายแล้ว้วยนะ เื่อไหม?"
"ยัไรับยาย"
ผมเริ่มสนใ
"อน่วสาว ๆ น่ะ ยายเป็นไ้ ป่วยหนั แล้ว็ายไป "
"แล้วยัไ่อรับ"
ผมถาม่อ
"ยาย ถูนัวให่สอนนำัวไป แล้วพอไปถึที่หนึ่นะ "
ยายเียบเสียไปเหมือนำลันึเรื่อราว
"แล้วยัไ่อรับยาย "
"รีบริเรา เี๋ยวนี้ไม่ลัวผีแล้วรึ"
"ลัว็ลัว อยารู้็อยารู้รับ เล่ามาเถอะรับยาย"
"เอ่อ! ็ไม่มีอะไรมา พอไปถึที่หนึ่ ไ้ไปเฝ้าเหมือนยัษ์ัวให่ ๆ ให่มา ผิวำสนิท เอ่อให่ว่าสอนที่พามาอีนะ ยายแอบมอเห็นหน้าท่านน่าลัวและมีเาโ่แหลมรอเปลือยแ่ท่านแ่เรื่อทรสวยามประับ้วยอัมีน่าะเป็นพายมบาลนะยายว่า เสียท่านู้อัวานน่าเราม ท่านร้อถามื่อยายนะ พอยายบอว่าื่อน้อ ท่าน็ว่าไม่ใ่นี่ ไม่ใ่นนี้ เอานผิเา้อารนื่อน้อย ให้เอาลับไป นนี้ยัไม่ถึที่ให้เอาลับไป่อน ว่าอย่านั้น พอยายฟื้น็เลยเล่าให้เี่ยฟั เี่ยบอว่าลูอีบ้านใล้ันมีื่อว่าน้อยริ เลยไปบอพ่อยายน้อย พ่อมันเลย่าและโรธเอา แ่เื่อไหมไม่นานยายน้อยมัน็นอนหลับายไปริ ๆ เี่ยับแม่เลยเปลี่ยนื่อยายาน้อเนื่อาเป็นลูสาวนสุท้อเป็นื่อรอแทนนับั้แ่นั้นมา"
"น่าแปลนะยาย "
ยายเียบไป่อนะล่าวออมา่อเพื่อเปลี่ยนเรื่อทีุ่ย
"อึม...นี่อาร์ม"
"อะไรรับยาย"
"สอเือน่อนแม่เราเาเียนหมายมาหายายนะ แ่ยายไม่ไ้เล่าให้หลานฟั"
เมื่อผมเียบไป ยายเลยพูเรื่ออแม่่อ
"แม่แ เาแ่านใหม่แล้ว มีลูเล็อีสอน"
"รับยาย แม่เาลืมผมแล้ว.."
"ถ้าเาลืมเาะเียนหมายมาหาหลานรึ เี๋ยวยายหาหมายให้นะ"
ยายทำท่าันเ่าเรียมะลุึ้น
"ไม่เป็นไรรับ ยาย...ผมไม่่อยอยารู้..."
ยายึ่อย ๆ เอื้อมมือมาลูบหัวผมเพื่อปลอบใแทน
"อย่าไปเสียใเลยอาร์มแ่ละน็มีเวรรรมิัวันมา แม่เา็มีเส้นทาอเาเรา็มีเส้นทาอเราามแ่รรมำหนนะอาร์ม อย่าน้อยหลานยัโีนะ ที่ยัมียายรัและห่วอาร์มอยู่เสมอ อนนี้เราโแล้วูแลัวเอไ้แล้ว อย่าไปิอะไรให้หมอมัวิใ เรื่อน้านา็เ่นันอภัยันนะอย่าไ้ิแ้นเือันเลยพี่น้อรอบรัวเียวันทั้นั้น อนนี้อาร์มำลัมีอนาที่สวยาม ยายอให้อาร์มประสบวามสำเร็ และเรียนบเร็ว ๆ นะหลาน ยายอยาะอยู่เห็นวามเริวามสำเร็อหลานนะ"
+++
ผมีบหลับไปอนไหนไม่รู้ พอรู้สึัวึวานไปามผนัามวามเยินเพื่อเปิวไฟแ่ไฟยัับเหมือนเิมผมเยว้าไม้ีึ้นมาุะเียน้ำมัน๊า ลิ่นอมันระายลุ้ไปเสียทั่วทั้ห้อนอน นผม้อ่อย ๆ ผลับานหน้า่าบนเรือนไม้เ่าออไปเพื่อให้อาาศโล่โปร่าภายนอห้อไ้พัระบายเ้ามาไ้บ้า
แม้อนหัว่ำะุ่ม่ำไป้วยสายฝนแ่ในอนนี้ผมลับรู้สึอบอ้าวนไม่สามารถ่มาให้หลับ่อไปไ้ ่าวอแม่ทำให้ผมแอบน้อยใ และิถึท่าน
ลมเย็นเริ่มพัเ้ามาแทนที่ใน่อหน้า่าที่เปิอ้า้าอยู่ วามมืมิในเวลา่ำทำให้ผมมอเห็นวันทร์ลมโในืนใล้วันเพ็ที่เลื่อนลอยึ้นไปแทบหนีเลยาายหลัาระเบื้อเ่า....
ผมุิย้อนนึย้อนถึืนหนึ่ที่ผมเยมีประสบาร์พิเศษึ่ยัไม่เยบอเล่าให้ใรฟั ผมนึถึำพูอยายและเริ่มพยายามเื่อมโยปะิปะ่อเรื่อราวาภาพนิมิ่า ๆ เ้า้วย
วันทร์ให่ลอยพ้นายหลัาไปแล้ว บรรยาาศภายในห้อเริ่มผ่อนลายวามอบอ้าวลไป ผม่อย ๆ เื้อมือับปิหน้า่าเ้ามาอีรั้พร้อมับปรับไส้ะเียให้เปลวไฟลระับล แล้วึว้าระเามาวาบนโ๊ะ้าน้าเียเมื่อผมเพ่มอเาสะท้อนนั้นนิ่เนิ่นนานึ้นภาพสะท้อนนั้นเริ่มสั่นไหวนั้นเริ่มะบูเบี้ยวแล้วึ่อยเลือนหายผมพยายามั้สิอีรั้โยารรวบรวมิให้ั้มั่นนึถึบทสวเท่าที่ะำไ้ ท่อวนไปมาเพื่อให้เิสมาธิทำใให้ว่าไม่ยึิับสิ่ที่ทำ ในะนั้นภาพในระเาลับเริ่มเปลี่ยนไปอีรั้ นผมไม่เห็นภาพใ ๆ ในระ แ่ผมลับเริ่มนิมิเห็นภาพบาอย่าที่ำลัับเลื่อนเป็นเรื่อราวไหล่อเนื่อารั้่อนเ้ามาแทนที่ นระทั่แสไฟาวไฟฟ้าที่เปิทิ้้านั้นสว่า้าึ้นภาพเหล่านั้นึสลายสิ้นสุลเสีย??‘?️
+++++++++++++++
????หลัาวันนั้นที่ผมมีเรื่อับน้านา ในอีสัปาห์ผมถูย้ายไปอยู่บ้านพัรูับน้านายในัวัหวั เพื่อเป็นารป้อันารปะทะันอีึ่่วนั้นเป็น่วปิเทอมที่ผมำลัรอผลสอบอโรเรียนที่ไ้ไปสมัรสอบไว้พอี หลัาผ่านเรื่อร้ายไปไ้ผมึไ้รับ่าวีผมสามารถสอบผ่านและยายยินยอมให้ผมมาเรียนในโรเรียนในัวัหวัโยอาศัยอยู่ประำับน้านาย
ารที่ไ้มาเรียนในที่ใหม่อยู่ในสัมใหม่ ๆ ทำให้สุภาพิอผมีึ้นผมมีเวลาทบทวนหนัสือหนัหาแ่็ไม่ไ้ลับไป่วยานยายเลยยเว้นในวันเสาร์อาทิย์ที่น้านายะพาผมลับบ้านไป อาทิย์ เว้นอาทิย์ นผมสามารถสอบเ้ามหาวิทยาลัยในรุเทพฯ ในะามที่ผมใฝ่ฝันไว้
ยายแอบัวลว่าท่านอาะไม่มีปัาในารส่เสียให้ผมไ้เรียนนบ แ่สุท้ายน้านายรับปาว่าะ่วยยายอีแร ผมเลยสามารถเินทาไปเรียนอย่าั้ใไว้ไ้
ในืนสัปาห์่อนที่ะเินทาเ้ารุเทพฯ ผมลับไปนอนับยาย เพื่อเป็นารร่ำลา่อนะไม่ไ้เอันอีนาน
ในืนวันนั้นเนื่อาารที่ฟ้าฝนระหน่ำั้แ่ใน่ว่อนหัว่ำึเป็นเหุให้เราไม่มีไฟฟ้าใ้ ยายุะเียน้ำมัน๊าเพื่ออ่านหนัสือที่ท่านอบ่าเวลา่อนนอนเหมือนืน่อน
ผมไม่ปล่อยเวลาให้เสียเปล่าใ้เวลานี้พูุยับยายามลำพั่อนนอน ะที่ยายปิหนัสือเป็นสัาบอว่าเรียมะเ้านอน ผมแอบเห็นหน้าปหนัสือที่ยายอ่าน "าเลิ้มเที่ยวนร" เลยถามออไปเพื่อวนุย
"สนุไหมยาย ผมเห็นยายอ่านมา สอืนแล้ว"
ยายมอหน้าผม่อนล่าวอบออมา
"อึม สนุี "
"มันมีริหรือยายนรสวรร์นี่"
ผมรุถาม่อเพื่อวนุยมาว่า้อารำอบ
ยายยับหมอนในท่านอนแล้วยันเ่ายัวึ้นนั่แทน ผมเลยเลื่อนัวมานั่ใล้ ๆ ท่าน
"มีิ..."
"ยายรู้ไ้ อย่าไรรับ...แ่เาเียนมาให้อ่านแล้วยาย็เื่ออย่านั้นหรือรับ"
ยายเียบไป ่อนัสินใพูออมา่อ
"รู้ไหมอาร์ม ยาย็เยไปนร"
"อะไรนะยาย"
ผมรีบหลุปาออไป้วยวามประหลาใ
"อึม...ยายเยายแล้ว้วยนะ เื่อไหม?"
"ยัไรับยาย"
ผมเริ่มสนใ
"อน่วสาว ๆ น่ะ ยายเป็นไ้ ป่วยหนั แล้ว็ายไป "
"แล้วยัไ่อรับ"
ผมถาม่อ
"ยาย ถูนัวให่สอนนำัวไป แล้วพอไปถึที่หนึ่นะ "
ยายเียบเสียไปเหมือนำลันึเรื่อราว
"แล้วยัไ่อรับยาย "
"รีบริเรา เี๋ยวนี้ไม่ลัวผีแล้วรึ"
"ลัว็ลัว อยารู้็อยารู้รับ เล่ามาเถอะรับยาย"
"เอ่อ! ็ไม่มีอะไรมา พอไปถึที่หนึ่ ไ้ไปเฝ้าเหมือนยัษ์ัวให่ ๆ ให่มา ผิวำสนิท เอ่อให่ว่าสอนที่พามาอีนะ ยายแอบมอเห็นหน้าท่านน่าลัวและมีเาโ่แหลมรอเปลือยแ่ท่านแ่เรื่อทรสวยามประับ้วยอัมีน่าะเป็นพายมบาลนะยายว่า เสียท่านู้อัวานน่าเราม ท่านร้อถามื่อยายนะ พอยายบอว่าื่อน้อ ท่าน็ว่าไม่ใ่นี่ ไม่ใ่นนี้ เอานผิเา้อารนื่อน้อย ให้เอาลับไป นนี้ยัไม่ถึที่ให้เอาลับไป่อน ว่าอย่านั้น พอยายฟื้น็เลยเล่าให้เี่ยฟั เี่ยบอว่าลูอีบ้านใล้ันมีื่อว่าน้อยริ เลยไปบอพ่อยายน้อย พ่อมันเลย่าและโรธเอา แ่เื่อไหมไม่นานยายน้อยมัน็นอนหลับายไปริ ๆ เี่ยับแม่เลยเปลี่ยนื่อยายาน้อเนื่อาเป็นลูสาวนสุท้อเป็นื่อรอแทนนับั้แ่นั้นมา"
"น่าแปลนะยาย "
ยายเียบไป่อนะล่าวออมา่อเพื่อเปลี่ยนเรื่อทีุ่ย
"อึม...นี่อาร์ม"
"อะไรรับยาย"
"สอเือน่อนแม่เราเาเียนหมายมาหายายนะ แ่ยายไม่ไ้เล่าให้หลานฟั"
เมื่อผมเียบไป ยายเลยพูเรื่ออแม่่อ
"แม่แ เาแ่านใหม่แล้ว มีลูเล็อีสอน"
"รับยาย แม่เาลืมผมแล้ว.."
"ถ้าเาลืมเาะเียนหมายมาหาหลานรึ เี๋ยวยายหาหมายให้นะ"
ยายทำท่าันเ่าเรียมะลุึ้น
"ไม่เป็นไรรับ ยาย...ผมไม่่อยอยารู้..."
ยายึ่อย ๆ เอื้อมมือมาลูบหัวผมเพื่อปลอบใแทน
"อย่าไปเสียใเลยอาร์มแ่ละน็มีเวรรรมิัวันมา แม่เา็มีเส้นทาอเาเรา็มีเส้นทาอเราามแ่รรมำหนนะอาร์ม อย่าน้อยหลานยัโีนะ ที่ยัมียายรัและห่วอาร์มอยู่เสมอ อนนี้เราโแล้วูแลัวเอไ้แล้ว อย่าไปิอะไรให้หมอมัวิใ เรื่อน้านา็เ่นันอภัยันนะอย่าไ้ิแ้นเือันเลยพี่น้อรอบรัวเียวันทั้นั้น อนนี้อาร์มำลัมีอนาที่สวยาม ยายอให้อาร์มประสบวามสำเร็ และเรียนบเร็ว ๆ นะหลาน ยายอยาะอยู่เห็นวามเริวามสำเร็อหลานนะ"
+++
ผมีบหลับไปอนไหนไม่รู้ พอรู้สึัวึวานไปามผนัามวามเยินเพื่อเปิวไฟแ่ไฟยัับเหมือนเิมผมเยว้าไม้ีึ้นมาุะเียน้ำมัน๊า ลิ่นอมันระายลุ้ไปเสียทั่วทั้ห้อนอน นผม้อ่อย ๆ ผลับานหน้า่าบนเรือนไม้เ่าออไปเพื่อให้อาาศโล่โปร่าภายนอห้อไ้พัระบายเ้ามาไ้บ้า
แม้อนหัว่ำะุ่ม่ำไป้วยสายฝนแ่ในอนนี้ผมลับรู้สึอบอ้าวนไม่สามารถ่มาให้หลับ่อไปไ้ ่าวอแม่ทำให้ผมแอบน้อยใ และิถึท่าน
ลมเย็นเริ่มพัเ้ามาแทนที่ใน่อหน้า่าที่เปิอ้า้าอยู่ วามมืมิในเวลา่ำทำให้ผมมอเห็นวันทร์ลมโในืนใล้วันเพ็ที่เลื่อนลอยึ้นไปแทบหนีเลยาายหลัาระเบื้อเ่า....
ผมุิย้อนนึย้อนถึืนหนึ่ที่ผมเยมีประสบาร์พิเศษึ่ยัไม่เยบอเล่าให้ใรฟั ผมนึถึำพูอยายและเริ่มพยายามเื่อมโยปะิปะ่อเรื่อราวาภาพนิมิ่า ๆ เ้า้วย
วันทร์ให่ลอยพ้นายหลัาไปแล้ว บรรยาาศภายในห้อเริ่มผ่อนลายวามอบอ้าวลไป ผม่อย ๆ เื้อมือับปิหน้า่าเ้ามาอีรั้พร้อมับปรับไส้ะเียให้เปลวไฟลระับล แล้วึว้าระเามาวาบนโ๊ะ้าน้าเียเมื่อผมเพ่มอเาสะท้อนนั้นนิ่เนิ่นนานึ้นภาพสะท้อนนั้นเริ่มสั่นไหวนั้นเริ่มะบูเบี้ยวแล้วึ่อยเลือนหายผมพยายามั้สิอีรั้โยารรวบรวมิให้ั้มั่นนึถึบทสวเท่าที่ะำไ้ ท่อวนไปมาเพื่อให้เิสมาธิทำใให้ว่าไม่ยึิับสิ่ที่ทำ ในะนั้นภาพในระเาลับเริ่มเปลี่ยนไปอีรั้ นผมไม่เห็นภาพใ ๆ ในระ แ่ผมลับเริ่มนิมิเห็นภาพบาอย่าที่ำลัับเลื่อนเป็นเรื่อราวไหล่อเนื่อารั้่อนเ้ามาแทนที่ นระทั่แสไฟาวไฟฟ้าที่เปิทิ้้านั้นสว่า้าึ้นภาพเหล่านั้นึสลายสิ้นสุลเสีย??‘?️
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น