คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : เธอ
หลัานั้นผมพยายามามหาเธอามึะและสาาที่เธอเรียน ห้อสมุ ห้อนิทรรศาร่า ๆ รวมถึสถานที่่า ๆ ที่เธอน่าะแวะไปบ้าแ่ผม็ไม่เยเห็นแม้เาอเธอเมื่อผมสิ้นหวัแล้วผมยัมีเหลืออีทาเลือหนึ่ที่ยัพอใ้ในาริ่อับเธอไ้ ผมึเียนหมายอิเล็ทรอนิส์ถึเธอผมหวัว่าเธอะอ่านและำผมไ้ ผมเียนหมายนี้เล่าวามเป็นไปอผมเป็นิวัรอย่าสม่ำเสมอไม่่ำว่าสัปาห์ละ 2-3 บับแ่ยัไร้วี่แววว่าผมะไ้รับหมายอบลับาเธอ ผมเริ่มท้อใแ่็ยัเียนหมายส่ไปเ่นเิมผมทำเ่นนี้มาเือบรึ่ปีแล้ว
"โยเฟะ อาทิย์หน้าะเป็นวันเลิมพระนมพรรษาฯ ปีนี้ทาสถานทูฯ ะัานเป็นพิเศษะ ฤีะวนุไปร่วมาน้วยนะะ ไปนะะ..ทาสถานทูะเิพวนัศึษาไทยที่มาเรียนที่นี่ในทุมหาวิทยาลัยให้มาเ้าร่วม้วย่ะ เราะไ้รู้ัเพื่อนลุ่มอื่น ๆ บ้าไะ มา้วยันนะะ”
ฤีพยายามัวนผมให้ไปเ้าร่วมในานพิธีสำัสำหรับนไทยทุนที่มาอาศัยอยู่่าบ้าน่าเมือเ่นนี้ ผมอบลเธอเธอยิ้มีใ ในวันานผมึไปเ่าุสูทแถวมหาวิทยาลัย่อนที่ะเินทาไปยัสถานที่ที่ัาน ในวันนี้ผมมาเอฤีในุรารีสีเหลือสใสที่ยืนรอผมรหน้าประูทาเ้าาน เธอแนะนำให้ผมทำวามุ้นเยับรอบรัวอเธอ ่อนที่พวเราะปลีัวไปยัโ๊ะที่ผู้ัานัเรียมไว้ให้ ภายในานนั้นมีารแ่้วยอไม้และลวลายไทยที่ผมุ้นเยเมื่อ เห็นแล้วึทำให้รู้สึอบอุ่นใเหมือนับไ้ลับไปยัภูมิลำเนาเิมที่เราามานานพอสมวรแล้ว
อาหารที่เสิร์ฟมาวันนี้ส่วนให่ะเป็นอาหารไทยอย่าที่พวเราุ้นลิ้น ส่วนารแสะเป็นพวนายศิลป์ไทยผสมับนายศิลป์อทาพื้นถิ่นที่นี่ ึ่เน้นหนัไปในทาารถวายพระพรฯ ผมนั่มารฟ้อนรำไ้สัรู่เลยอัวเินไปเ้าห้อน้ำ ระหว่าทาผมเห็นหิสาวทีุ่้นานหนึ่ำลัเินสวนผมออมาาทาแย่อนห้อน้ำ ผมำรูปร่าหน้าาท่าทาอเธอไ้ไม่ผิแน่ นันในั้นผมรีบว้า้อมืออเธอไว้่อนที่เธอะเินผ่านผมไป เธอเยหน้ามอรมาที่นัยน์าผม “โยเฟ!” เธอเรียื่อผมอย่าุ้นเย้วยสีหน้าที่ใเล็น้อยผมึัวเธอมารมุมหนึ่อห้อ
“ลูแ้ว ุไ้รับอีเมลผมไหม? ผมเียนหาุลอเลย ุรู้ไหมผมามหาุแทบะพลิแผ่นินแล้ว..”…
หิสาวนิ่เียบเสียไป ่อนเอ่ยึ้นมาว่า
“่ะันรู้ ันรู้ทุอย่า่ะ แ่ันยัไม่พร้อม…” หล่อนอบผม้วยสีหน้า เรียบ ๆ ้วยเสียเบา ๆ หลัานั้นหล่อน็เียบไปอีรั้เหมือนำลัิอะไรบาอย่าอยู่ …
“ริ ๆ แล้วันรู้สึระวนระวายใไม่น้อย ันอยาเอุ อยาพูุยับุ แ่เมื่อันเห็นวามสนิทสนมอุับผู้หิไทยนนั้น ันเริ่มไม่มั่นใและันยัไม่พร้อมให้วามรู้สึบาอย่ามาทำลายวามเป็นัวเออันให้หมลไป….” ลูแ้วแอบิอะไรเียบ ๆ อยู่ภายในใถึสาเหุที่ไม่อยาิ่อับเา
“ผมเื่อุมาลอนะลูแ้วและผมมั่นใว่าเราไม่ใ่แ่นแปลหน้าที่ะเินผ่านมาแล้ว็ะหายหน้าาันไป พรหมลิิน่าะทำให้เราไ้พบัน แ่เมื่อพบันแล้วทำไมเล่าทีุ่หลีหนีและปิเสธมัน”…
ลูแ้วพยายามสะบัมือผมออ …ผมเลยพูออมา่อ
“ผมไม่ทราบเหมือนันนะว่าุไม่พร้อมเรื่ออะไร แ่่อไปไ้โปรอย่าหายไปาผมเลยนะ ผมอร้อนะ นะ”
หิสาวไม่ยอมอบหรือพูุยอะไรับผมมานั เธอยอมฟัผมุยอยู่อย่าเียบ ๆ เท่าทีุ่ยันทำให้ผมพอะรู้แล้วว่าเธอเรียนอยู่มหาวิทยาลัยเียวับผม แ่เธอเลือพัอยู่หอพัภายนอมหาวิทยาลัย เธอใ้เวลาไปับารเรียนและารหารายไ้พิเศษระหว่าเรียน วันนี้เธอมาในานะส๊าฟ (Staff) นหนึ่ในาน ่อนที่เธอะรีบอัวไปปิบัิานอเธอ่อ ผมะโนามหลัลูแ้วไปนแในานที่ผ่านไปมาแถวนั้นแอบมอมา
“ผมะเียนหมายถึุนะ โปรอ่านมัน้วยนะ ผมอร้อ”
ผมไม่แน่ใเหมือนันว่าเธอะไ้ยินสิ่ที่ผมะโนออไปไหม ผมทำไ้เพียแ่เพียมอามหลัอเธอที่เินหายไปในมุมมื้าน้าเวที
ความคิดเห็น