คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : KNOCK KNOCK.. 2 ... จดหมาย
KNOCK KNOCK.. 2 ... จดหมาย
วันต่อมา
งั่ม งั่ม งั่ม
ตอนนี้เป็นเวลาบ่ายสองอากาศยามบ่ายใกล้เย็นให้ความรู้สึกชิวมาก ผมกำลังเดินเคี้ยวแฮมเบอเกอร์แก้มตุ่ยกลับคอนโดพร้อมถุงของห้าง ข้างในมีอาหารสำเร็จรูปทั้งหลายที่ผมไปซื้อมาจากห้างเล็กๆใกล้คอนโดเพื่อตุนไว้ที่ห้อง เพราะบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปที่ผมหอบมาจากบ้านมันหมดแล้วน่ะสิ
งี้แหละครับ เป็นบทลงโทษที่ผมไม่ยอมหัดทำอาหารเลยต้องมากินอาหารที่ไม่ค่อยมีประโยชน์เท่าไหร่ แต่ก็นะ ..ไอ้ฟองคนนี้ไม่เคยสนใจอยู่แล้ว ขอแค่ท้องอิ่มก็จบ เคป้ะ
ไลน์!
ผมสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงแจ้งเตือนจากไลน์ โปรแกรมแชทยอดฮิต ผมใช้ปากคาบแฮมเบอเกอร์ไว้แล้วล้วงไอโฟน4Sสุดเก่าแก่ของผมขึ้นมา ..ก็มันยังไม่พังอ่ะ ถ้าไอโฟนออกมายันไอโฟน20S ผมก็ไม่มีทางเปลี่ยนหรอกถ้าอีแก่ของผมยังไม่พัง
เรื่องงกนี่ยกให้ฟอง
ดับเบิ้ลเอส : ฟองไปไหนรึปล่าว ทำไมพี่เคาะห้องตั้งนานไม่เปิด
คนที่ส่งไลน์มาคือพี่เอสเองครับ ตั้งแต่เมื่อวานที่เขาขอเบอร์ผมไป เขาก็ไลน์คุยกับผมทั้งวัน ก็ดีนะครับสนุกดีมีเพื่อนคุยทั้งวัน ไม่เหงา
ฟองเองนะ : ออกไปซื้อของพี่
ฟองเองนะ : มีไรป่าว
ผมกดตอบไลน์เขาพลางเดินคาบแฮมเบอเกอร์กลับคอนโด เมื่อวานนี้พอพี่เอสได้เบอร์ผมไปเขาก็ไม่มาเคาะห้องขอน้ำปลาผมอีกเลย และพอผมกลับเข้าห้องก็ไม่ได้นอนต่อ เรียกได้ว่าตาสว่างยันเที่ยงคืนอ่ะครับ จะไม่ให้สว่างได้ไงก็พอเข้าห้องไปพี่เอสก็ไลน์มาคุยกับผมยันเที่ยงคืนเลย พี่เขาก็คุยสนุกด้วยสิ
ดับเบิ้ลเอส : พี่จะบอกว่าพี่ไม่อยู่ห้องนะ เดี๋ยวฟองจะไปเคาะห้องเก้อ
ฟองเองนะ : โอเคครับ กลับไวๆนะพี่
ดับเบิ้ลเอส : คิดถึงหรอไง
ฟองเองนะ : ปล่าวอ่ะ เผื่อฟองจะเรียกใช้งาน55555555555555555
กดเลขห้ารัวๆเลยพี่น้อง!!
ไลน์!
เสียงไลน์ดังมาอีกรอบไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นพี่เอส แต่ตอนนี้ถึงหน้าคอนโดแล้ว ผมเลยเก็บไอโฟนเข้ากระเป๋ากางเกง ไว้ถึงห้องแล้วค่อยตอบพี่เอสอีกที ระหว่างที่ผมกำลังจะเดินไปกดลิฟท์เพื่อขึ้นชั้น9 ผมก็เดินผ่านกับป้าผู้ดูแลคอนโดพอดี ป้าแกชื่อป้าสุขครับ ผมยกมือไหว้ป้าสุขแล้วหันไปกดลิฟท์
“ฟองๆ นี่ใช่ฟองใช่ไหมลูก” ป้าสุขหันมาถามผมเหมือนพึ่งนึกอะไรได้
“ใช่ครับ”ผมพยักหน้า
“พอดีเลยมีจดหมายของเรามาน่ะ แล้วก็นี่ป้าวานเราเอาจดหมายนี้ไปให้ห้อง909ทีนะจ๊ะ ”ป้าสุขยื่นจดหมายให้ผมมาสามซอง มีของผมซองเดียวอีกสองซองเป็นของห้อง909สินะ
“แค่นี้เองสบายมากครับ”ผมยิ้มให้ป้าสุขแล้วเดินเข้าลิฟท์ที่มาถึงแล้ว ผมเดินเข้าลิฟท์แล้วกดเลข9 ระหว่างรอลิฟท์ขึ้นก็มองจดหมายในมือพลางยืนเคี้ยวแฮมเบอเกอร์อย่างสบายใจ
“งั่ม งั่ม.. อืมมห้อง909สินะ ห้องเรา910 ..งั่ม งั่ม งั่ม แฮมเบอเกอร์อันนี้อร่อยจัง งั่ม.. อืมห้อง909 ... งั่ม”ผมยืนบ่นงึมงำอยู่คนเดียวในลิฟท์ปากก็เคี้ยวตุ่ยๆ “บังเอิญจังข้างห้องเรานี่หว่า งั่ม.. ”
!!!
เอ๊ะ!!
เดี๋ยวนะ! ข้างห้อง.. 909 .. ประตูสีชมพู
“ห้องไอ้ยักษ์จำศีล!!!!!” ผมหมดอร่อยทันทีที่สำนึกได้ว่าต้องเอาจดหมายนี้ไปให้ใคร จากที่เจอกันวันแรกก็พอรู้ได้ว่าหมอนั่นไม่ชอบโดนปลุกตอนที่กำลังหลับอยู่ ผมว่าป้าสุขน่าจะรู้อยู่แล้วเลยฝากจดหมายมาให้ผมเอาไปให้ จะให้พี่เอสช่วยเขาก็ดันไม่อยู่อีก “ฟองเอ้ยย จะรอดไหมเนี่ย”
ผมเดินไหล่ตกกลับห้องตัวเองระหว่างทางผมต้องเดินผ่านประตูสีชมพูนั่น ผมยังไม่กล้าไปเดินเสียงดังหรือเข้าไปใกล้เลย กลัวหมอนั่นหูดีไอ้ยินเสียงฝีเท้าผมแล้วตื่น (กลัวจัด) ผมเอาของที่ซื้อมากับจดหมายตัวเองมาเก็บในห้องแล้วรวบรวมความกล้าถือจดหมายตัวปัญหาออกจากห้อง
สู้เว้ย!
แต่พอมาถึงแล้วผมก็ทำได้แค่เดินกัดเล็บวนไปวนมาหน้าประตูสีชมพูนั้น ไม่กล้าเคาะประตูห้องสักที เอาแต่ภาวนาในใจขอให้พี่เอสกลับมาเร็วๆ..สาธุ๊ แต่ไม่ว่ารอแค่ไหนพี่เอสก็ไม่มีทีท่าจะกลับมาเลยอ่ะ เอาวะ!! นี่ธุระของเขานะไม่ใช่ของเราเขาไม่มีสิทธิ์มาโวยวายผม ที่ผมไปปลุกเขาเพื่อเอาจดหมายมาให้
ผมยกมือขึ้นพนมมือเหนือหัวแล้วท่องนะโมสามจบเป็นการเอาฤกษ์เอาชัยตามประสาคนสวดมนต์ไม่เป็น เมื่อมั่นใจในบุญบารมีที่ตัวเองสร้างเมื่อกี้แล้วผมก็เคาะประตูสีชมพูนั่นเบาๆ
ไม่กล้าเคาะดังกูกลัว..
ก๊อก.. ก๊อก..
..
.
เงียบ สงสัยเบาไป แรงอีกนิด
ก๊อก! ก๊อก!
..
.
ก็ยังเงียบ เอ๊ะ!หรือไม่อยู่วะ
ด้วยความขี้สงสัย ผมเลยนอนลงราบกับพื้นแล้วยื่นหน้าไปติดบานประตูสีชมพู หรี่ตามองลอดช่องด้านล่างประตูเพื่อดูให้แน่ใจว่าไม่มีคนอยู่ในห้องนี้ แต่ผมก็ต้องสะดุ้งโหยงเมื่อเห็นเท้าคู่หนึ่งกับกำลังยืนอยู่ที่ประตู แบบใกล้มาก!
คนหรือผีเนี่ย!!
จะว่าไปก็น่ากลัวทั้งสองอย่างไม่มีอย่างไหนน่าจรรโลงใจสักอย่าง
แอ๊ด~
ผมกำลังลนลานจะลุกขึ้นยืนแต่มันไม่ทันซะแล้ว... ประตูถูกเปิดออกโดยผู้ชายที่ผมกลัวที่สุดในตอนนี้ เขาขมวดคิ้วก้มลงมองผมที่นอนแผ่สองสลึงอยู่ที่พื้นราวกับอยู่บ้านตัวเอง ผมที่ตอนนี้กำลังนอนอยู่เงยหน้าผมคนที่ยืนอยู่ตอนนี้เขายืนใกล้ผมมาก มากซะจนผมแอบเห็นกางเกงในสีดำผ่านขากางเกงขาสั้นบานๆที่เขาใส่อยู่ในตอนนี้ อื้อหื้อ..ดูตุงๆนะ
เหมือนอีกฝ่ายจะรู้ตัวว่าผมแอบมองกางเกงใน เขาเลยเดินถอยหลังเข้าไปก้าวนึงแล้วมองผมด้วยสายตาหงุดหงิดแบบในวันแรกที่เราเจอกัน
“จะนอนอยู่ตรงนั้นอีกนานไหม”เขาเอ่ยถามผมด้วยน้ำเสียงที่ใครฟังก็รุ้ว่าเขากำลังไม่พอใจมากๆ และนั้นทำให้ผมลนลานอีกรอบรีบลุกพรวดขึ้นยืนประจันหน้ากับเขาทันที ผมกลัวจนยืนเกร็งไปหมดแล้วว “มีธุระอะไรไอ้โรคจิต”
อื้อหื้อวันแรกเตี้ย วันนี้เลื่อนขั้นเป็นโรคจิต
“คะ .. คือ เมื่อกี้ ฟะ ฟองไปเจอ ...”ผมก้มหน้าพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงที่เบาและตะกุกตะกักมาก ก็คนมันกลัวนี่หว่า
“เร็ว!”อีกฝ่ายตะโกนเร่งผม
“จ.. จะ จะ จดหมาย!!”ผมสะดุ้งตกใจรีบเอาจดหมายทั้งสองซองยัดใส่มือเขาแล้ววิ่งจู๊ดเข้าห้องทันที
รอดด! กูรอดด!!
ผมถอนหายใจอย่างโล่งอก แล้วเดินทำหน้าเหนื่อยไปที่ห้องนอนก่อนจะล้มตัวลงซุกกายกับเตียงที่รัก อืม. นอนเล่นสักหน่อยดีกว่า อยากลืมๆไอ้เรื่องที่ผมไปนอนแผ่อยู่หน้าห้องนั้น และก็ลืมไอ้ตุงๆภายใต้เนื้อผ้าสีดำนั้นด้วย ไม่น่าเลยไอ้ฟองเอ้ยย ผมนอนบ่นกับตัวเองในใจสักพักผมก็เข้าสู่ห้วงนิทราอย่างรวดเร็ว..
..
“อืมม.. “
ผมสะดุ้งตื่นมาตอนประมาณสองทุ่มกว่า ..ทำไมนอนนานจังวะ ผมลุกนั่งขยี้ตาตัวเองตบหน้าเบาๆสองสามทีให้ตื่นเต็มตาแล้วลุกขึ้นจากเตียง เดินเกาตูดไปที่ครัวเพื่อหาน้ำดื่ม
“จริงสิ เราเองก็มีจดหมายนี่หว่า”ผมเอ่ยขึ้นเมื่อนึกได้และเดินดื่มน้ำไปหยิบซองจดหมายขึ้นมาดู
ถึง นายสายธาร อุตตมสุวิบูลย์
คอนโคXX ห้อง909 ถนนXX……
อ่าว.. นี่กูไปเปลี่ยนชื่อตอนไหนวะ
... โอ๊ะ! เปลี่ยนนามสกุลด้วย
...
..
เปลี่ยนเลขห้องด้วย ...
......
..
.
เห้ยย!! ชิบเป๋งแล้วไง!!!!
__________________________________________________
ขอขอบคุณทุกคนที่หลงเข้ามาอ่าน ติดตาม คอมเม้น ขอบคุณจริงๆนะคะ;___;
นิยายสไตล์มึนๆกับน๊อคเอ้าท์55555
เลิฟยูวว
ความคิดเห็น