ลำดับตอนที่ #68
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #68 : ...บทที่63...(แก้ไข + เพิ่มเติมบทนิดหน่อยเจ้าค่ะ)
ขณะเดียวกัน ด้านคิขุจัง...
\"กรี๊ดดดดดดด! อะไรกันเนี่ย มีแต่พวกโง่ กระบือ บัฟฟาโลว์ ไม่ได้เรื่องเลย! พวกแกปาระเบิดใส่มันสิยะ ส่วนพวกแกเอาปืนไรเฟิ่ลมาส่องยิงพวกมันไปเลย นี่! เอามานี่! ฉันจะยิงเองกระบอกนึง\"
คิขุจังพูดแล้วเธอก็ดึงเอาปืนไรเฟิ่ลกระบอกนึงมาเล็งแล้วยิง...และ...ไม่น่าเชื่อ! กระสุนนัดนั้นยิงโดนที่แขนขวาของคิทะคูมะอย่างจัง! ไม่พอ กระสุนอีกนัดยังยิงโดนอัตสึฮิโร่ที่อยู่ข้างข้างโดนเข้าที่ข้างลำคอจนเลือดกระฉูด!!!
\"โอ๊ย! อ่ะ...อัตสึฮิโร่! ยูทากะ มาช่วยหน่อย\"
คิทะคูมะกัดฟันพูดแล้วเขาก็พยายามดันร่างของอัตสึฮิโร่ให้หมอบลงกับพื้น ทว่า...อยู่อยู่ก็มีระเบิดลูกหนึ่งลอยเข้ามาแล้วมันก็ระเบิดขึ้น! เสียงร้องของฮิโรกิ เคย์ตะและเซ็นจิดังขึ้น...และหลังจากควันระเบิดจางไป...ชูยะ โชโกะและยูทากะที่หลบได้ทันพอดีก็เห็นว่า...เคย์ตะที่ทั้งตัวชุ่มโชกเลือดได้สลบไปแล้ว! ส่วนฮิโรกิกับเซ็นจินั้น คนนึงมีเลือดออกที่ใบหน้าซีกซ้ายกับช่วงบ่าซ้ายลงมาถึงเอว อีกคนนั้นเลือดอาบใบหน้ากับขาข้างทั้ง 2 ข้าง! และคิทะคูมะนั้นก็คงโดนเศษสะเก็ดระเบิดเข้าจนสลบไปเช่นกัน!!!
\"f*ck! ชิบเอ๊ย! เซ็นจิ ฮิโรกิ...นายพอจะไหวไหมวะ ไอ้ยูทากะ ไอ้โชโกะ พาพวกเราไปทางประภาคารเร็ว!\"
\"ไม่ไหวหรอก โชโกะ! ไอ้เซ็นจิมันเดินไม่ไหวแน่ ฉันกับไอ้โชโกะพาพวกเราไปไม่หมดหรอก\"
ยูทากะพูดอย่างกังวลใจ เซ็นจิเลยถลาเข้าไปหาเน็ตของเขา จากนั้น เด็กหนุ่มก็คีย์หาข้อมูลอย่างบ้าคลั่งพลางกัดฟันอธิบายให้เพื่อนเพื่อนเข้าใจว่า...
\"รุ่นพี่มาซาโนบุ...ทิ้ง...ระ รหัส...ติดต่อ...กับเพื่อน...แฮ็กเกอร์...ให้ฉัน...ไว้...ฉันต้อง...ติดต่อ...ขะ ขอ...ความช่วย...เหลือ...20...นะ นาที...รอ...ก่อนนะ!\"
\"20 นาที! เอาวะ ก็ได้! ชูยะ โชโกะ ห้ามตายนะเว้ย! สู้โว้ยไว้ก่อน ฉันจะทำแผลคร่าวคร่าวให้พวกเรา\"
ยูทากะพูดแล้วก็รีบค้นอุปกรณ์ทำแผลออกมา ชูยะกับโชโกะเลยกัดฟันคลานไปข้างหน้าพร้อมอาวุธมากมาย จากนั้น เขาก็สู้ด้วยอาวุธทั้งหมดที่มี แต่แล้ว...อยู่อยู่ฮิโรกิกับอัตสึฮิโร่ก็คลานมาช่วยโดยไม่ยอมฟังเสียงห้ามของชูยะเลย และ 2 หนุ่มก็ให้เหตุผลอย่างหนักแน่นว่า...
\"ถ้าพวกฉันไม่ตายก็จะไม่ยอมหยุดสู้! ไอ้เซ็นจิยังพยายามจนถึงที่สุดเลย พวกฉันจะยอมแพ้ไม่ได้!\"
ด้านคิขุจัง...พอเธอเห็นผลงานของตัวเองก็ร้องกรี๊ดกร๊าดอย่างดีใจยกใหญ่ จากนั้น เธอก็เร่งพวกทหารให้รุกหน้าเข้าไปแล้วพยายามโจมตีอย่างรุนแรงและต่อเนื่อง แล้วคิขุจังก็บอกกับพวกทหารว่า...
\"ยังไงพวกมันก็ต้องตายกันหมดแน่ ฉันจะไม่ปล่อยให้พวกมันรอดไปเด็ดขาด! เอ้า! สู้เข้าไป ฉันจะช่วยด้วย ฮิฮิฮิ\"
ขณะเดียวกัน ที่ประภาคาร ตอนนี้พวกเคียวโกะต่างก็ช่วยกันหาเศษผ้า เศษเชือกทั้งหมดที่ทั้งหามาได้จากในประภาคารและทั้งที่เตรียมมาเองมาผูกกันเป็นเส้นเดียว จากนั้น พวกเธอก็รีบออกมายืนตรงหน้าผาแล้วโยนเชือกและผ้าลงไปข้างล่าง และที่ข้างล่างซึ่งมีหินโสโครกมากมายอยู่นั้น บนหินโสโครกมีสาวโชโกะกับ 2 หนุ่มมาซาโอะและอิชิอิยืนจับเส้นผ้าและเชือกไว้พลางคอยรับพวกที่ปีนลงมาอย่างระมัดระวัง จากนั้น พอทุกคนปีนลงมาหมดแล้วพวกเขาก็รีบขึ้นไปบนเรือทหารลำใหญ่ที่อิวาโมโตะเป็นคนขับทันที...
\"นี่! เคียวโกะ แย่แล้วล่ะ ฉันพยายามติดต่อกับพวกโชโกะคุงกับชูยะคุงแล้วนะ แต่ว่า...สัญญาณมันขาดไปซะเฉยเฉยเลย พวกฉันติดต่อกับพวกเขาไม่ได้เลยจริงจริง!\"
ซากุระพูดอย่างกังวลทำให้พวกเคียวโกะต่างก็หน้าซีด ตกใจกันอย่างมาก แล้วอยู่อยู่ยูริก็ทำท่าจะวิ่งกลับไปที่เชือกทำให้มิสะกับมิซาเอะรีบดึงตัวเธอไว้พลางก็พูดว่า...
\"ไปไม่ได้นะ ยูริ! เราต้องรออยู่ที่นี่นะ\"
\"ไม่ค่ะ! ฉันกลัว...กลัวว่า...ถ้าคิทะคูมะคุงไม่กลับมาล่ะคะ ฉันจะไปหาคิทะคูมะคุง! ต่อให้ตายฉันก็ยอม!\"
\"ไม่ได้นะ ยูริ เธอไปไม่ได้! ถ้าเธอไป...คิทคูมะจะต้องเจ็บปวดมาก\"
\"ทำไมล่ะคะ ฉันไม่เข้าใจ เขาจะเจ็บปวดได้ยังไงกัน\"
ยูริร้องโวยวาย ทว่า...อยู่อยู่โนริโกะก็พูดเสียงเย็นชาขึ้นว่า...
\"เจ็บปวดสิ ก็เธอจะเข้าไปทำลายงานของเขา! เธอจะเข้าไปทำลายความกล้าหาญ ทำลายความภูมิใจของคนที่เธอรัก...สิ่งที่พวกนั้นต้องการก็คือปกป้องพวกเราให้ดีที่สุด แล้วก็สู้จนตัวตายก็ไม่เป็นไร! นั่นล่ะ...คือศักดิ์ศรีที่พวกเขามี เธอจะไปทำลายมันไม่ได้! ถ้าหากว่า...พวกเขาต้องตาย...ก็ให้เขาตายตาหลับ ตายอย่างภาคภูมิใจดีกว่า!\"
เงียบ! ทุกคนต่างก็นิ่งอึ้งไปกันทันที แม้แต่ยูริก็ยังต้องยอมทรุดนั่งลงทั้งที่น้ำตาเธอไหลพรากพราก กระทั่ง จิกูสะกับคาโยโกะได้พูดเสียงเบาทว่าหนักแน่นขึ้นว่า...
\"ยังไงพวกเขาก็ต้องกลับมา...พวกเขาไม่เคยผิดสัญญา!\"
\"ใช่...ยังไงคนดีก็ต้องชนะคนชั่ว เชื่อฉันสิจ๊ะ\"
\"ใช่...พวกนั้น...ต้องกลับ...มา...ไม่งั้น...ฉัน...จะไป...ตาม พวกเขา...กลับมาเอง!\"
คิริโตะกัดฟันพูดขึ้นบ้าง (เด็กหนุ่มรู้สึกตัวเป็นระยะระยะเจ้าค่ะ...Kiriyama Kyoko)...จากนั้นก็ไม่มีใครพูดอะไรกันอีกเลย...ทุกคนต่างก็นั่งรอ คอยอย่างเงียบเงียบด้วยหัวใจที่ปวดร้าวและหวาดหวั่น แต่...พวกเขาก็ไม่อาจจะทำอะไรได้อีก นอกจาก...ภาวนา ขอให้พวกชูยะรอด ขอให้พวกนั้นไม่เป็นไร...พวกนั้นจะต้องกลับมา ต้องกลับมา...
15 นาทีต่อมา บนเกาะ...พวกทหารเหลืออยู่เพียงแค่ 8 คน ส่วนพวกชูยะ...ชูยะกับโชโกะต่างก็โดนยิงแต่ก็ไม่เป็นอะไรมาก ทว่า...ตอนนี้ ฮิโรกิที่เสียเลือดมากจนสลบไปอีกคนถูกยูทากะลากไปทำแผลแล้ว ส่วนอัตสึฮิโร่แม้จะบาดเจ็บสาหัสแต่เขาก็ยังคงสู้ไม่ถอย กระทั่ง...
\"สำเร็จแล้ว! อีก 10...นาที! จะมี...มี...เฮลิคอป...เตอร์...มา...\"
เซ็นจิพูดยังไม่ทันจบเขาก็สลบไปซะก่อน! และถึงแม้สิ่งที่เซ็นจิพูดมาจะจุดประกายความหวังให้ชูยะ โชโกะ ยูทากะและอัตสึฮิโร่...แต่เวลาที่ต้องรอถึง 10 นาทีกับสถานการณ์ความบาดเจ็บของเพื่อนที่เหลือกับการต่อสู้รอบด้านก็ยังคงกดดันให้ 4 หนุ่มที่ยังคงมีสติรู้สึกเครียดจนไม่รู้จะทำยังไงดี!!!
\"กรี๊ดดดดดดด! อะไรกันเนี่ย มีแต่พวกโง่ กระบือ บัฟฟาโลว์ ไม่ได้เรื่องเลย! พวกแกปาระเบิดใส่มันสิยะ ส่วนพวกแกเอาปืนไรเฟิ่ลมาส่องยิงพวกมันไปเลย นี่! เอามานี่! ฉันจะยิงเองกระบอกนึง\"
คิขุจังพูดแล้วเธอก็ดึงเอาปืนไรเฟิ่ลกระบอกนึงมาเล็งแล้วยิง...และ...ไม่น่าเชื่อ! กระสุนนัดนั้นยิงโดนที่แขนขวาของคิทะคูมะอย่างจัง! ไม่พอ กระสุนอีกนัดยังยิงโดนอัตสึฮิโร่ที่อยู่ข้างข้างโดนเข้าที่ข้างลำคอจนเลือดกระฉูด!!!
\"โอ๊ย! อ่ะ...อัตสึฮิโร่! ยูทากะ มาช่วยหน่อย\"
คิทะคูมะกัดฟันพูดแล้วเขาก็พยายามดันร่างของอัตสึฮิโร่ให้หมอบลงกับพื้น ทว่า...อยู่อยู่ก็มีระเบิดลูกหนึ่งลอยเข้ามาแล้วมันก็ระเบิดขึ้น! เสียงร้องของฮิโรกิ เคย์ตะและเซ็นจิดังขึ้น...และหลังจากควันระเบิดจางไป...ชูยะ โชโกะและยูทากะที่หลบได้ทันพอดีก็เห็นว่า...เคย์ตะที่ทั้งตัวชุ่มโชกเลือดได้สลบไปแล้ว! ส่วนฮิโรกิกับเซ็นจินั้น คนนึงมีเลือดออกที่ใบหน้าซีกซ้ายกับช่วงบ่าซ้ายลงมาถึงเอว อีกคนนั้นเลือดอาบใบหน้ากับขาข้างทั้ง 2 ข้าง! และคิทะคูมะนั้นก็คงโดนเศษสะเก็ดระเบิดเข้าจนสลบไปเช่นกัน!!!
\"f*ck! ชิบเอ๊ย! เซ็นจิ ฮิโรกิ...นายพอจะไหวไหมวะ ไอ้ยูทากะ ไอ้โชโกะ พาพวกเราไปทางประภาคารเร็ว!\"
\"ไม่ไหวหรอก โชโกะ! ไอ้เซ็นจิมันเดินไม่ไหวแน่ ฉันกับไอ้โชโกะพาพวกเราไปไม่หมดหรอก\"
ยูทากะพูดอย่างกังวลใจ เซ็นจิเลยถลาเข้าไปหาเน็ตของเขา จากนั้น เด็กหนุ่มก็คีย์หาข้อมูลอย่างบ้าคลั่งพลางกัดฟันอธิบายให้เพื่อนเพื่อนเข้าใจว่า...
\"รุ่นพี่มาซาโนบุ...ทิ้ง...ระ รหัส...ติดต่อ...กับเพื่อน...แฮ็กเกอร์...ให้ฉัน...ไว้...ฉันต้อง...ติดต่อ...ขะ ขอ...ความช่วย...เหลือ...20...นะ นาที...รอ...ก่อนนะ!\"
\"20 นาที! เอาวะ ก็ได้! ชูยะ โชโกะ ห้ามตายนะเว้ย! สู้โว้ยไว้ก่อน ฉันจะทำแผลคร่าวคร่าวให้พวกเรา\"
ยูทากะพูดแล้วก็รีบค้นอุปกรณ์ทำแผลออกมา ชูยะกับโชโกะเลยกัดฟันคลานไปข้างหน้าพร้อมอาวุธมากมาย จากนั้น เขาก็สู้ด้วยอาวุธทั้งหมดที่มี แต่แล้ว...อยู่อยู่ฮิโรกิกับอัตสึฮิโร่ก็คลานมาช่วยโดยไม่ยอมฟังเสียงห้ามของชูยะเลย และ 2 หนุ่มก็ให้เหตุผลอย่างหนักแน่นว่า...
\"ถ้าพวกฉันไม่ตายก็จะไม่ยอมหยุดสู้! ไอ้เซ็นจิยังพยายามจนถึงที่สุดเลย พวกฉันจะยอมแพ้ไม่ได้!\"
ด้านคิขุจัง...พอเธอเห็นผลงานของตัวเองก็ร้องกรี๊ดกร๊าดอย่างดีใจยกใหญ่ จากนั้น เธอก็เร่งพวกทหารให้รุกหน้าเข้าไปแล้วพยายามโจมตีอย่างรุนแรงและต่อเนื่อง แล้วคิขุจังก็บอกกับพวกทหารว่า...
\"ยังไงพวกมันก็ต้องตายกันหมดแน่ ฉันจะไม่ปล่อยให้พวกมันรอดไปเด็ดขาด! เอ้า! สู้เข้าไป ฉันจะช่วยด้วย ฮิฮิฮิ\"
ขณะเดียวกัน ที่ประภาคาร ตอนนี้พวกเคียวโกะต่างก็ช่วยกันหาเศษผ้า เศษเชือกทั้งหมดที่ทั้งหามาได้จากในประภาคารและทั้งที่เตรียมมาเองมาผูกกันเป็นเส้นเดียว จากนั้น พวกเธอก็รีบออกมายืนตรงหน้าผาแล้วโยนเชือกและผ้าลงไปข้างล่าง และที่ข้างล่างซึ่งมีหินโสโครกมากมายอยู่นั้น บนหินโสโครกมีสาวโชโกะกับ 2 หนุ่มมาซาโอะและอิชิอิยืนจับเส้นผ้าและเชือกไว้พลางคอยรับพวกที่ปีนลงมาอย่างระมัดระวัง จากนั้น พอทุกคนปีนลงมาหมดแล้วพวกเขาก็รีบขึ้นไปบนเรือทหารลำใหญ่ที่อิวาโมโตะเป็นคนขับทันที...
\"นี่! เคียวโกะ แย่แล้วล่ะ ฉันพยายามติดต่อกับพวกโชโกะคุงกับชูยะคุงแล้วนะ แต่ว่า...สัญญาณมันขาดไปซะเฉยเฉยเลย พวกฉันติดต่อกับพวกเขาไม่ได้เลยจริงจริง!\"
ซากุระพูดอย่างกังวลทำให้พวกเคียวโกะต่างก็หน้าซีด ตกใจกันอย่างมาก แล้วอยู่อยู่ยูริก็ทำท่าจะวิ่งกลับไปที่เชือกทำให้มิสะกับมิซาเอะรีบดึงตัวเธอไว้พลางก็พูดว่า...
\"ไปไม่ได้นะ ยูริ! เราต้องรออยู่ที่นี่นะ\"
\"ไม่ค่ะ! ฉันกลัว...กลัวว่า...ถ้าคิทะคูมะคุงไม่กลับมาล่ะคะ ฉันจะไปหาคิทะคูมะคุง! ต่อให้ตายฉันก็ยอม!\"
\"ไม่ได้นะ ยูริ เธอไปไม่ได้! ถ้าเธอไป...คิทคูมะจะต้องเจ็บปวดมาก\"
\"ทำไมล่ะคะ ฉันไม่เข้าใจ เขาจะเจ็บปวดได้ยังไงกัน\"
ยูริร้องโวยวาย ทว่า...อยู่อยู่โนริโกะก็พูดเสียงเย็นชาขึ้นว่า...
\"เจ็บปวดสิ ก็เธอจะเข้าไปทำลายงานของเขา! เธอจะเข้าไปทำลายความกล้าหาญ ทำลายความภูมิใจของคนที่เธอรัก...สิ่งที่พวกนั้นต้องการก็คือปกป้องพวกเราให้ดีที่สุด แล้วก็สู้จนตัวตายก็ไม่เป็นไร! นั่นล่ะ...คือศักดิ์ศรีที่พวกเขามี เธอจะไปทำลายมันไม่ได้! ถ้าหากว่า...พวกเขาต้องตาย...ก็ให้เขาตายตาหลับ ตายอย่างภาคภูมิใจดีกว่า!\"
เงียบ! ทุกคนต่างก็นิ่งอึ้งไปกันทันที แม้แต่ยูริก็ยังต้องยอมทรุดนั่งลงทั้งที่น้ำตาเธอไหลพรากพราก กระทั่ง จิกูสะกับคาโยโกะได้พูดเสียงเบาทว่าหนักแน่นขึ้นว่า...
\"ยังไงพวกเขาก็ต้องกลับมา...พวกเขาไม่เคยผิดสัญญา!\"
\"ใช่...ยังไงคนดีก็ต้องชนะคนชั่ว เชื่อฉันสิจ๊ะ\"
\"ใช่...พวกนั้น...ต้องกลับ...มา...ไม่งั้น...ฉัน...จะไป...ตาม พวกเขา...กลับมาเอง!\"
คิริโตะกัดฟันพูดขึ้นบ้าง (เด็กหนุ่มรู้สึกตัวเป็นระยะระยะเจ้าค่ะ...Kiriyama Kyoko)...จากนั้นก็ไม่มีใครพูดอะไรกันอีกเลย...ทุกคนต่างก็นั่งรอ คอยอย่างเงียบเงียบด้วยหัวใจที่ปวดร้าวและหวาดหวั่น แต่...พวกเขาก็ไม่อาจจะทำอะไรได้อีก นอกจาก...ภาวนา ขอให้พวกชูยะรอด ขอให้พวกนั้นไม่เป็นไร...พวกนั้นจะต้องกลับมา ต้องกลับมา...
15 นาทีต่อมา บนเกาะ...พวกทหารเหลืออยู่เพียงแค่ 8 คน ส่วนพวกชูยะ...ชูยะกับโชโกะต่างก็โดนยิงแต่ก็ไม่เป็นอะไรมาก ทว่า...ตอนนี้ ฮิโรกิที่เสียเลือดมากจนสลบไปอีกคนถูกยูทากะลากไปทำแผลแล้ว ส่วนอัตสึฮิโร่แม้จะบาดเจ็บสาหัสแต่เขาก็ยังคงสู้ไม่ถอย กระทั่ง...
\"สำเร็จแล้ว! อีก 10...นาที! จะมี...มี...เฮลิคอป...เตอร์...มา...\"
เซ็นจิพูดยังไม่ทันจบเขาก็สลบไปซะก่อน! และถึงแม้สิ่งที่เซ็นจิพูดมาจะจุดประกายความหวังให้ชูยะ โชโกะ ยูทากะและอัตสึฮิโร่...แต่เวลาที่ต้องรอถึง 10 นาทีกับสถานการณ์ความบาดเจ็บของเพื่อนที่เหลือกับการต่อสู้รอบด้านก็ยังคงกดดันให้ 4 หนุ่มที่ยังคงมีสติรู้สึกเครียดจนไม่รู้จะทำยังไงดี!!!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น