B.R.Battle Royal Survival Program1

ลำดับตอนที่ #67 : ...บทที่62...(แก้ไข + เพิ่มเติมบทนิดหน่อยเจ้าค่ะ)

      \"อ่าว! ทำไมพวกนายยังยืนอยู่กับที่ล่ะ ยืนหาหอยอะไรกันวะ ไมไม่พาไอ้คิริโตะไปขึ้นเรือล่ะ!\"

      ฮิโรกิถามอย่างงงงัน ทว่า เซ็นจิที่กำลังยืนเครียดอยู่กลับตวาดเสียงเบาอย่างโมโหว่า...

      \"หุบปากแล้วแหกตาดูดิวะ! จะไปที่เรือได้ไง ไอ้หอย เอ้ย! ไอ้ฮิโรกิ! ดูดีดี ใครมา\"

      ไหนวะ...ใคร...อ่ะ เฮ่ย! เฮ้ย! นั่นมัน...เฮ้ย! ยัยคิขุจัง...\"

     ฮิโรกิร้องอย่างตกใจ...ภาพตรงหน้านั้น คิขุจังที่เคยเห็นแต่ในโทรทัศน์ ตอนนี้...หล่อนกลับมาเดินยิ้มอย่างสดใสรอบกายรายล้อมด้วยเหล่าทหารหน้าโหดนับ 30 กว่าคน!!!

     \"ถอยกลับเข้าไปก่อน เร็ว!\"

     ชูยะพูดเสียงเครียดแล้วเขาก็นำทุกคนถอยกลับเข้าไปในตึกเรียนกลาง จากนั้น เซ็นจิก็พูดอย่างโมโหและกังวลใจว่า...

     \"เอาไงดีวะ! ไอ้คิริโตะมันทำท่าจะไม่ไหวแล้วนะ เฮ่อ! ยัยบ้านั่นดันโผล่มาได้ไงวะเนี่ย\"

     \"พวกนาย...ไปกัน...อึ่ก! เหอะ...รีบ อึ่ก! ไป...\"

     คิริโตะกัดฟันพูดอย่างอ่อนล้า ทว่า มิทสุโกะกลับพูดดุเข้าให้อย่างหมั่นไส้ว่า...

     \"น้อยหน่อยเหอะ อดีตที่รักของฉัน! จะเป็นพระเอกไปถึงไหนยะ!\"

     \"เอาล่ะ! พอที จะทะเลาะกันทำไม ฉันมีแผนแล้ว ฟังนะ...เคียวโกะกับพวกผู้หญิงช่วยพาไอ้คิริโตะ อาจารย์ทั้ง 2 แล้วก็พวกนักเรียนที่เหลือไปทางประภาคารนะ แล้วทำยังไงก็ได้ให้ปีนลงจากประภาคารไปถึงที่ทะเลได้ เอาแบบปลอดภัยนะ!  อิวาโมโตะ พวกนายกับพวก ม.4 หาทางออกไปจากเกาะนี้แล้วแอบเอาเรือมารับพวกผู้หญิงไป เข้าใจคำว่าแอบใช่ไหม! ที่เหลือ พวกเรา...เตรียมอาวุธมาได้เลย เราจะถ่วงเวลาให้ทุกคนออกไปจากเกาะให้ได้ก่อนแล้วเราค่อยหาทางหนีตามไปสมทบกับทุกคน!\"

     ชูยะสั่งการอย่างรวดเร็วสมกับที่เขาเป็นรองหัวหน้าจริงจริง จากนั้น ทุกคนต่างก็รีบแยกย้ายกันไปทำตรามแผนที่ชูยะวางไว้อย่างรวดเร็วทันที! ขณะเดียวกัน ด้านคิขุจัง...

     \"หลงรักคนมีเจ้าของ แอบมองอยู่ทุกวัน ไปหลงรักผัวชาวบ้าน ทั้งที่รู้ตัว คนน่ารัก ถูกใจนัก...อะไรยะ! สะกิดอยู่ได้ ฉันกำลังร้องเพลงอยู่นะยะ!\"

     คิขุจังที่กำลังร้องเพลงอย่างอารมณ์ดีตวาดว่าทหารนายหนึ่งที่เอาแต่สะกิดเรียกเธอยิก ยิก ยิกทหารนายนั้นจึงรีบตอบไปว่า...

     \"คือว่า...ผมว่ามันแปลกแปลกนะครับ ทำไม...รอบข้างถึงดูเงียบขนาดนี้ ก็ไหนซึโยชิซังกับพวก...\"

     \"ไม่ต้องพูดแล้ว คนโง่! อย่างนี้นะ แสดงว่าพวกนักเรียนพิเศษอันตรายเขาเล่นขี้โกงไงล่ะยะ! แตนี้ก็ไม่รู้ โง่นี่!\"

     \"อ่า...เดี๋ยวนะครับ งั้นพวกเรา...จะทำยังไงกันดีครับ\"

     ทหารนายหนึ่งถามซื่อซื่อแกมโง่ทำให้คิขุจังโมโหจนต้องตบหัวทหารคนนั้นอย่างแรงไปที แล้วเธอก็พูดเสียงแหลมว่า...

     \"โอ๊ย! โง่นี่! บัฟฟาโลว์นี่! ก็นี่ไงยะ ฉันพาพวกแก แก แก แล้วก็แกมาที่นี่ก็เพื่อให้มาจัดการกับเด็กบ้าพวกนั้น เฮ้อ! พูดกับพวกแกแล้วเสียอารมณ์ ฉันร้องเพลงต่อดีกว่า...บอกว่าอย่าขอหมอลำ บอกว่าอย่าขอหมอลำ ไม่รู้หมอลำ...กรี๊ดดด! หลบเร้ว พวกโง่!\"

     คิขุจังร้องกรี๊ดแล้วเธอก็ก้มลงหลบขวดสีขุ่นขวดหนึ่ง...พวกทหารบางคนที่ไม่รู้ว่ามันคืออะไรต่างก็ยืนเกาหัวด้วยท่าทางกระบือ ทว่า...พอขวดนั้นตกกระทบพื้น...มันก็ระเบิดออกอย่างรุนแรงทันที! พวกทหารที่หลบไม่ทันต่างก็โดนแรงระเบิดฉีกกระชากร่างออกมาอย่างน่าสยดสยอง ส่วนคนที่โดนแค่สะเก็ดระเบิดแม้จะไม่ตายแต่ก็สาหัส! ก็ไหนจะโดนแรงระเบิด ไหนจะโดนสะเก็ดแก้วจากขวดนั้นบาดฝังเข้าไปในร่างอีก!!!

     \"นั่น...มะ มัน...อะไรน่ะ...\"

     ทหารนายหนึ่งที่หลบเจ้าขวดสีขุ่นได้อย่างเฉียดฉิวถามเสียงสั่น ทว่า ยังไม่ทันที่เขาจะได้รับคำตอบ ขวดสีขาวที่ข้างในบรรจุน้ำสีแดงและมีเศษผ้าติดไฟโผล่ออกมาจากปากขวดก็ลอยละลิ่วมาจากฟากฟ้า มันค่อยค่อยตกกระทบพื้นเป็นภาพสโลว์โมชั่น แล้ว...เสียงบึ้ม! ก็ดังขึ้น แล้วนายทหารคนนั้นก็ถูกทั้งเศษแก้วบาดฝังทั่วร่างแถมไฟยังโหมคลอกร่างของเขา เสียงร้องโหยหวนกรีดดังขึ้น...ที่สำคัญ มันไม่ใช่แค่เสียงเดียว!!!

     \"รีบยิงสู้มันสิยะ! เอาระเบิดขว้างใส่มัน! พวกกระบือบัฟฟาโลว์...หลบระเบิดขวดด้วยสิย๊า\"

     คิขุจังกรีดเสียงสั่งการ...ท่าทางของเธอไม่ได้ดูหวาดกลัว ตกใจเลย แต่...เธอกลับร้องสั่งให้เหล่าทหารสู้ด้วยสีหน้า ท่าทางและน้ำเสียงที่กระตือรือร้น สนุกสนาน เมามันส์อย่างน่ากลัว!!!

     \"พวกแก...แกน่ะแหละ อ้อมไปทางนั้นเร็ว เห็นไหมนะ! แม่พวกผู้หญิงมันวิ่งกันไปทางประภาคารแล้ว ตามไปเร็วเข้า!\"

     คิขุจังร้องสั่งทำให้ทหารที่มีกันอยู่ 10 คนรีบตามพวกเคียวโกะไปทางประภาคารทันที! พวกชูยะที่กำลังปาระเบิดขวดที่เตรียมมาใส่พวกทหารก็เห็นว่ามีทหารกลุ่มหนึ่งตามพวกผู้หญิงไป ดังนั้น ฮิโรกิ คิทะคูมะและอัตสึฮิโร่จึงได้ช่วยกันเอาลูกเหล็กไฟฟ้าซึ่งเป็นอาวุธพิเศษที่ 3 หนุ่มแฮกเกอร์ บอยส์ทำขึ้นโยนไปที่พื้นตรงที่พวกทหารจะต้องผ่าน และ...พอลูกเหล็กเหล่านั่นตกกระทบที่พื้น เซ็นจิ เคย์ตะ ยูทากะต่างก็หันตัวไปกดคีย์ข้อมูลที่ใช้บังคับลูกเหล็กในเน็ตแบบพกพาของตน! ผลก็คือ...

     เจ้าลูกเหล็กไฟฟ้าทั้งหลายต่างก็ปล่อยม่านกระแสไฟฟ้า 5000 โวลท์ ออกมา และ...พอร่างของพวกทหารก้าวเข้าสู่ม่านของกระแสไฟฟ้าพวกเขาก็ถูกไฟช๊อตจนแดดิ้นไปตามตามกัน!!!

     ขณะเดียวกัน...ด้านพวกอิวาโมโตะกับซากุระและพวก ม.4 ไม่มีใครในบรรดาศัตรูรู้เลยว่าพวกเขาแอบหลบกันออกมา นั่นก็เพราะ...พวกเขาต่างก็รีบเปลี่ยนไปใส่เสื้อผ้า หมวก ถุงมือ ผ้าปิดหน้าที่พวกคิริโตะเตรียมมาซึ่งของเหล่านั้นมีทั้งสีเขียวแบบต้นหญ้า สีเหลืองแบบผืนทราย สีน้ำตาลดำแบบพื้นดินและสีฟ้าแบบน้ำทะเล ซึ่งพอปกปิดร่างกายด้วยผ้าเหล่านั้นแล้วการจะทำตัวกลมกลืนไปกับธรรมชาติและหาทางหลบไปให้ได้นั้นมันก็ไม่ใช่เรื่องยากเลย!!!

     จากนั้น เหล่าหนุ่มสาวทั้งหมดก็ว่ายน้ำอย่างรวดเร็วแต่เงียบกริบที่สุดตรงไปที่กลางทะเล ที่นั่น เรือทหารลำใหญ่ได้จอดรออยู่แล้ว บนลำเรือมีทหารที่ในมือถือปืนยืนเฝ้ารอบเรือ 5 คน อีกคนยืนประจำการอยู่ตรงพวงมาลัยที่ใช้บังคับเรือ พวกอิวาโมโตะกับซากุระต่างก็ทำสัญญาณมือสื่อถึงกัน แล้วพวกเขาก็แยกย้ายไปที่ตำแหน่งต่างต่างของลำเรือโดยให้พวก ม.4 ลอยคอคอยอยู่ในทะเลก่อน...

     และหลังจากที่พวกอิวาโมโตะขึ้นไปบนเรือกันทุกคนแล้ว พวกเขาก็ย่องไปจัดการกับทหารที่อยู่ในเรือโดยการใช้มีดปาดคอ ใช้เชือกกับลวดรัดคอและจ่อปืนเก็บเสียงยิงเข้าที่หัวใจ แล้วค่อยค่อยหย่อนศพลงน้ำ ส่วนทหารที่ขับเรือก็โดนซากุระที่ย่องขึ้นไปใช้ปืนยิงตะปูยิงเข้าที่หว่างขากับขมับ 2 ข้างตายอย่างน่าสยอง จากนั้น พวกอิวาโมโตะกับซากุระก็ช่วยพวก ม.4 ขึ้นมาบนเรือและ...แน่อน พวกเขาต่างก็ก็ยึดเรือได้สำเร็จแล้ว!!!