ลำดับตอนที่ #65
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #65 : ...บทที่60...(แก้ไข + เพิ่มเติมบทนิดหน่อยเจ้าค่ะ)
...เวลา 19.00 น. วันที่ 30 ธ.ค. เกม B.R. Battle Royal Survival Program สิ้นสุดลง ผู้ชนะคือ คิริยาม่า คิริโตะและคาวาดะ โชโกะ กลุ่มทีมนร. พิเศษอันตราย หรือ Special Students Dangerous Team ...
ในห้องเรียนห้องเดิม อ.คิตาโนะนั่งมองคิริโตะกับเคียวโกะที่สีหน้า แววตาเย็นชา น่ากลัว...จากนั้น ซึโยชิก็พาอ.ฮายาชิดะที่ดูโทรมสุดขีดเข้ามา! พอคิริโตะกับเคียวโกะเห็นอ.ฮายาชิดะ ทั้ง 2 หนุ่มสาวต่างก็พากันก้มหน้าลงทันที! อ.ฮายาชิดะมองนร. 2 คนที่อยู่ตรงหน้าเขา จากนั้น เขาก็พูดเสียงสั่นสั่นว่า...
\"ไม่จริงใช่ไหม พวกเธอ...ไม่ได้ฆ่าเพื่อนกัน ของเธอเองใช่ไหม...บอกมาสิ นี่คือ...เรื่องโกหก ใช่...ไหม...คิริโตะ เคียวโกะ...\"
เงียบ! คิริโตะกับเคียวโกะพากันก้มหน้านิ่ง บรรยากาศในห้องช่างอึดอัดจนซึโยชิต้องค่อยค่อยถอยออกมา...เขาจะไปล่ะ! ไม่อยู่แล้ว กลับบ้านไปหาเมียกับกิ๊กดีกว่า เหอเหอ! พอซึโยชิถอยไปแล้ว อ.ฮายาชิดะก็พรวดเข้าไปกระชากคอเสื้อคิริโตะ จากนั้น เขาก็ตะโกนใส่หน้าเด็กหนุ่มอย่างเจ็บปวดว่า...
\"คิริโตะ! เธอ...เธอทำอะไรลงไป รู้ตัวไหม! เธอกลายเป็นคนโหดร้าย อำมหิตอย่างนั้นได้ยังไง! ทำไม...ทำไมเธอถึงต้องฆ่าเพื่อนกันของตัวเองด้วย! แล้วสิ่งที่พวกเธอพยายามทำมาล่ะ แล้ว...สิ่งที่ครูทำ...มันไม่ประโยชน์อะไร ไม่มีค่าอะไรเลยใช่ไหม! เคียวโกะ! คนที่เธอฆ่าคือพี่ชายแท้แท้ของเธอเองนะ! ทำไม...ไม่จริง...ไม่!\"
\"อาจารย์หยุดพูดซะที! เพราะผมใช่ไหม...เป็นผมที่รอด ไม่ใช่ไอ้ชูยะ! ตลอดเวลา...อาจารย์รักไอ้ชูยะมากกว่าผม...มันเป็นเด็กดีของอาจารย์ ผม...มันก็แค่เด็กผ่าเหล่า เกเร...อาจารย์แค่สมเพชผมใช่ไหม! เวลาที่อาจารย์มองผมกับเวลาที่อาจารย์มองไอ้ชูยะ...แล้วก็ไอ้ฮิโรกิกับไอ้เซ็นจิ ไอ้เคย์ตะ ไอ้ยูทากะ...มันต่างกันมาก อาจารย์รู้ตัวไหมครับ...ผมไม่ต้องการให้อาจารย์มาสมเพชผม!\"
คิริโตะตะโกนแล้วเขาก็ผลักอ.ฮายาชิดะล้มลงไปกับพื้น! อ.ฮายาชิดะถึงกับตะลึงงันอย่างไม่อยากเชื่อ แม้แต่อ.คิตาโนะก็ยังผุดลุกขึ้นยืนด้วย...แล้วเคียวโกะก็พูดอย่างแค้นใจบ้างว่า...
\"หนูน่ะ...มีค่าเพราะเป็นน้องของพี่โชโกะ...ตลอดเวลา หนู...เป็นแค่เงาของพี่โชโกะ! หนูเทียบอะไรกับพี่โนริโกะกับพี่เมกูมิแล้วก็พี่คาโยโกะคนดีของใครใครก็ไม่ได้...เฮอะ! พวกอาจารย์น่ะ ก็เหมือนกับพวกผู้ใหญ่นั่นล่ะ เลือกที่รักมังที่ชัง...เป็นไงล่ะ! พอหนูฆ่าพวกนั้นก็มาทำเป็นร้องโวยวาย...น่าสะอิดสะเอียนเป็นที่สุด! ไอ้การแกล้งทำเป็นคนดีแล้วก็คอยเก็บอารมณ์ตัวเอง มันยากแค่ไหน...อาจารย์ไม่รู้หรอกค่ะ...\"
\"คิ...คิริโตะ...เคียวโกะ...ไม่จริงนะ ครู...\"
\"พอที! หยุดเสแสร้งได้แล้ว อ.ฟูจิซากิ! เรา 2 คนไม่โง่หรอกนะครับ...อ.คิตาโนะ จะเอาไงต่อ ฆ่าอ.ฟูจิซากิซะเลยดีไหมครับ!\"
คิริโตะพูดเสียงเย็นชาแล้วเขากับเคียวโกะก็เดินย่างสามขุมเข้าไปหาอ.ฮายาชิดะที่นั่งตะลึง น้ำตาไหลพราก...แล้ว...
\"หยุดเดี๋ยวนี้นะ! พวกเธอ...บ้าไปแล้วรึไง!\"
อ.คิตาโนะพูดแล้วเขาก็ยกรีโมทมากด ทว่า...เคียวโกะกลับหัวเราะหยันแล้วเธอก็กระชากปลอกคอมรณะแล้วขว้างลงกับพื้น คิริโตะก็ทำตามบ้าง...อ.คิตาโนะเห็นดังนั้น เขาเลยรีบเอาปืนพกในมือออกมาถือเล็งใส่ 2 หนุ่มสาวด้วยมือสั่นสั่น...คิริโตะขมวดคิ้วนิดนิดแล้วเขาก็ถามยิ้มยิ้มว่า...
\"อะไรกันครับ อ.คิตาโนะ...พวกเราอุตส่าห์ทำตัวเป็นนร. ที่ดีอย่างที่อาจารย์อยากให้เป็นแล้วนะครับ ไม่พอใจอะไร...\"
\"นั่นสิคะ เฮ้อ...พวกผู้ใหญ่นี่เอาใจยากกันจริงเลยน๊า น่าเบื่อจริงจริ๊ง\"
เคียวโกะพูดอย่างขำขำ อ.คิตาโนะเลยตอบกลับไปว่า...
\"ถ้านี่เป็นละครก็ทำให้มันจบลงซะที! พวกเธอ...อย่าเป็นอย่างนี้เลย...ฉัน...ฉันไม่อยาก...ให้พวกเธอต้องกลายเป็นอย่างนี้\"
\"อ.คิตาโนะ พูดอะไรแปลกแปลกอย่างนั้นครับ...อาจารย์เป็นคนเลือกทางนี้ให้พวกเราเองนะครับ จะมาเปลี่ยนใจง่ายง่ายได้ไง...\"
\"คิริโตะ...ครู...ครูขอโทษ ครู...จำเป็น...\"
อ.คิตาโนะพูดเสียงสั่น แต่คิริโตะกลับตวาดว่า...
\"จำเป็นงั้นเหรอ! พวกผู้ใหญ่ พอเข้าตาจน...ก็ชอบอ้างความจำเป็น! นี่ไง...ทางที่อาจารย์เลือกให้พวกเรา! เพราะความจำเป็นของอาจารย์ พวกเราถึงต้องมาเป็นอย่างนี้ไง! แล้วจะมาทำเป็นน่าสงสารอะไรวะ ไอ้...\"
คิริโตะอยากจะด่าต่อ แต่...ไม่รู้ทำไม อยู่อยู่เขาก็หันหน้าหนีไปอีกทาง...เคียวโกะเหลือบมองคิริโตะแล้วเธอก็เข้าใจในความรู้สึกของเขา ความโกรธแค้นในใจของเด็กสาวจึงยิ่งทวีคูณขึ้น! เธอเลยหันไปยกเท้าเตะร่างของอ.ฟูจิซากิพลางก็ด่าว่า...
\"แกมันไม่ได้เรื่อง! กับนร. แค่ 42 คนก็ปกป้องไว้ไม่ได้! หนอย...แล้วมาทำเป็นบอกว่ารักนร. ไอ้แก่ขี้ขลาด! f*ck you! bi*ch! เลิกตอ...ซะทีเถอะ! คนอย่างแกมันน่าจะตายตายไปซะให้พ้น แก...ไม่น่าจะมีชีวิตอยู่เลย...ตายซะเถอะ!\"
พูดจบ เคียวโกะก็หยิบมีดเล่มจิ๋วทว่าคมกริบที่เธอแอบเสียบไว้ที่เอวออกมาจ้วงแทงอ.ฮายาชิดะอย่างแรงจนเลือดสีแดงเข้มสาดกระจาย! เสียงอ.ฮายาชิดะร้องโหยหวนอย่างเจ็บปวดดังก้องขึ้น! คิริโตะหัวเราะอย่างบ้าคลั่งประสานกับเสียงร้องอันแสนทรมานนั้น...ห่างออกไป อ.คิตาโนะมองภาพที่เห็นตรงหน้าอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง เป็นไปไม่ได้...นี่คือละคร คือการโหก หลอกลวง...มันไม่มีทางเป็นไปได้...ไม่!!!
ปัง! ปัง! ปัง! เสียงปืนดังขึ้น 3 นัด...คิริโตะกับเคียวโกะต่างก็ชะงักนิ่ง...จากนั้น คิริโตะก็ค่อยค่อยหันหน้ามาช้าช้า...เขาเห็น...อ.คิตาโนะถือปืนที่ปากกระบอกยังมีควันกรุ่นอยู่ แววตาของอ.คิตาโนะเจ็บปวด! คิริโตะค่อยค่อยเดินเข้ามาหา แล้ว...เขาก็รู้สึกเจ็บที่หลัง! มีของเหลวเหนียวเหนียวไหลลงมาเปรอะที่หลังของเขา...คิริโตะค่อยค่อยยกมือขึ้นลูบ และพอชักมือกลับมา...มือของเขานั้น มันเปื้อนน้ำสีแดงสด! เลือด! เลือดของ...เขา!!!
\"อ่ะ...ไม่...อ.คิตาโนะ ทำไม...ยิงผม อั่ก! อา...ทำไม...อาจารย์ไม่เคย...รักผมเลย ทั้งที่...อั่ก! ทั้งที่...ผมก็...รัก...อาจารย์...\"
คิริโตะพูดพลางกระอักเลือดออกมาจากปาก เขาค่อยค่อยทรุดตัวลงตรงหน้าอ.คิตาโนะ! เคียวโกะกรีดร้องลั่นแล้วเธอก็ทรุดลงปิดหน้าร้องไห้...อ.คิตาโนะค่อยค่อยทิ้งปืนแล้วเขาก็เดินมาประคองร่างคิริโตะ...อ.คิตาโนะร้องไห้! คิริโตะเองก็ร้องไห้...เขาพึมพำอย่างเจ็บปวดว่า...
\"ไม่มี...อึ่ก! ใคร...รักผมจริง...อึ่ก! พวก...เพื่อนกัน...รักผม เพราะ...ผมเข้ม...อึ่ก! แข็ง...ผมต้องแบก...รับหน้าที่...อึ่ก! คนเดียว...อ.ฮายาชิดะ...ก็...อึ่ก! รักคนอื่นมากกว่า...ผม...อ.คิตาโนะ...ก็ อึ่ก! ทรยศ...ผม...มันไร้ค่า...\"
\"คิริโตะ...ครู...ขอโทษ! คิริโตะ...ไม่นะ...อย่าทำอย่างนี้ เธอ...ไม่ใช่คนไร้ค่า เธอเป็นคนดี...ครูผิดเอง! ครูขอโทษ...ครู...เป็นครูที่เลว เป็นพ่อที่ชั่ว เป็นสามีที่บัดซบ! คิริโตะ...ครู...ครูผิดไปแล้ว ยกโทษให้ครู...ได้ไหม...\"
อ.คิตาโนะถามอย่างเจ็บปวด คิริโตะพยายามที่จะมองหน้าอ.คิตาโนะ แล้วเขาก็กัดฟันพูดว่า...
\"ทำ...ไม...ครับ...ทำไม อึ่ก! อาจารย์...ถึง...ทำอย่างนี้...\"
\"ครู...ครูขอโทษ...ที่จริง...ที่จริง เรื่องมัน...\"
อ.คิตาโนะยังพูดไม่ทันจบ ซึโยชิก็ก้าวเข้ามา...ในมือของเขามีปืนกระบอกหนึ่ง แล้วเขาก็พูดช้าช้าอย่างโกรธจัดว่า...
\"คิดแล้วว่าแกต้องทรยศ! ไอ้อาจารย์หมูเน่าขี้ขลาดเย็นชาพิลึก!...(แหม! ฉายาเยอะจริง อ.คิตาโนะเนี่ย...Kiriyama Kyoko) ตายซะเถอะ!\"
\"ไม่นะ!\"
คิริโตะร้องอย่าลืมตัว...แล้วเขาก็ลุกขึ้นมานั่งบังร่างของอ.คิตาโนะไว้! (คิริโตะนั่งในท่าหันหน้าเข้าหาซึโยชิแล้วก็กางแขนกั้นร่างของอ.คิตาโนะ) ดังนั้น...กระสุนปืนของซึโยชิทั้ง 3 นัดจึงตรงเข้าไปเจาะที่บริเวณหน้าอกด้านซ้าย กลางหน้าอกและท้องด้านซ้ายของคิริโตะอย่างจัง!
\"คิริโตะ! ไม่นะ! ไม่!\"
เสียงอ.คิตาโนะ...กับอ.ฮายาชิดะร้องประสานขึ้นพร้อมกันเล่นเอาซึโยชิที่คิดว่าอ.ฮายาชิดะต้องตายแล้วแน่แน่ถึงกับตะลึงงัน แล้วในตอนนั้นเอง...
\"คิริโตะคุง! พี่โชโกะ ช่วยด้วย...\"
\"ฮีโร่มาแล้วเด้อ!\"
ในห้องเรียนห้องเดิม อ.คิตาโนะนั่งมองคิริโตะกับเคียวโกะที่สีหน้า แววตาเย็นชา น่ากลัว...จากนั้น ซึโยชิก็พาอ.ฮายาชิดะที่ดูโทรมสุดขีดเข้ามา! พอคิริโตะกับเคียวโกะเห็นอ.ฮายาชิดะ ทั้ง 2 หนุ่มสาวต่างก็พากันก้มหน้าลงทันที! อ.ฮายาชิดะมองนร. 2 คนที่อยู่ตรงหน้าเขา จากนั้น เขาก็พูดเสียงสั่นสั่นว่า...
\"ไม่จริงใช่ไหม พวกเธอ...ไม่ได้ฆ่าเพื่อนกัน ของเธอเองใช่ไหม...บอกมาสิ นี่คือ...เรื่องโกหก ใช่...ไหม...คิริโตะ เคียวโกะ...\"
เงียบ! คิริโตะกับเคียวโกะพากันก้มหน้านิ่ง บรรยากาศในห้องช่างอึดอัดจนซึโยชิต้องค่อยค่อยถอยออกมา...เขาจะไปล่ะ! ไม่อยู่แล้ว กลับบ้านไปหาเมียกับกิ๊กดีกว่า เหอเหอ! พอซึโยชิถอยไปแล้ว อ.ฮายาชิดะก็พรวดเข้าไปกระชากคอเสื้อคิริโตะ จากนั้น เขาก็ตะโกนใส่หน้าเด็กหนุ่มอย่างเจ็บปวดว่า...
\"คิริโตะ! เธอ...เธอทำอะไรลงไป รู้ตัวไหม! เธอกลายเป็นคนโหดร้าย อำมหิตอย่างนั้นได้ยังไง! ทำไม...ทำไมเธอถึงต้องฆ่าเพื่อนกันของตัวเองด้วย! แล้วสิ่งที่พวกเธอพยายามทำมาล่ะ แล้ว...สิ่งที่ครูทำ...มันไม่ประโยชน์อะไร ไม่มีค่าอะไรเลยใช่ไหม! เคียวโกะ! คนที่เธอฆ่าคือพี่ชายแท้แท้ของเธอเองนะ! ทำไม...ไม่จริง...ไม่!\"
\"อาจารย์หยุดพูดซะที! เพราะผมใช่ไหม...เป็นผมที่รอด ไม่ใช่ไอ้ชูยะ! ตลอดเวลา...อาจารย์รักไอ้ชูยะมากกว่าผม...มันเป็นเด็กดีของอาจารย์ ผม...มันก็แค่เด็กผ่าเหล่า เกเร...อาจารย์แค่สมเพชผมใช่ไหม! เวลาที่อาจารย์มองผมกับเวลาที่อาจารย์มองไอ้ชูยะ...แล้วก็ไอ้ฮิโรกิกับไอ้เซ็นจิ ไอ้เคย์ตะ ไอ้ยูทากะ...มันต่างกันมาก อาจารย์รู้ตัวไหมครับ...ผมไม่ต้องการให้อาจารย์มาสมเพชผม!\"
คิริโตะตะโกนแล้วเขาก็ผลักอ.ฮายาชิดะล้มลงไปกับพื้น! อ.ฮายาชิดะถึงกับตะลึงงันอย่างไม่อยากเชื่อ แม้แต่อ.คิตาโนะก็ยังผุดลุกขึ้นยืนด้วย...แล้วเคียวโกะก็พูดอย่างแค้นใจบ้างว่า...
\"หนูน่ะ...มีค่าเพราะเป็นน้องของพี่โชโกะ...ตลอดเวลา หนู...เป็นแค่เงาของพี่โชโกะ! หนูเทียบอะไรกับพี่โนริโกะกับพี่เมกูมิแล้วก็พี่คาโยโกะคนดีของใครใครก็ไม่ได้...เฮอะ! พวกอาจารย์น่ะ ก็เหมือนกับพวกผู้ใหญ่นั่นล่ะ เลือกที่รักมังที่ชัง...เป็นไงล่ะ! พอหนูฆ่าพวกนั้นก็มาทำเป็นร้องโวยวาย...น่าสะอิดสะเอียนเป็นที่สุด! ไอ้การแกล้งทำเป็นคนดีแล้วก็คอยเก็บอารมณ์ตัวเอง มันยากแค่ไหน...อาจารย์ไม่รู้หรอกค่ะ...\"
\"คิ...คิริโตะ...เคียวโกะ...ไม่จริงนะ ครู...\"
\"พอที! หยุดเสแสร้งได้แล้ว อ.ฟูจิซากิ! เรา 2 คนไม่โง่หรอกนะครับ...อ.คิตาโนะ จะเอาไงต่อ ฆ่าอ.ฟูจิซากิซะเลยดีไหมครับ!\"
คิริโตะพูดเสียงเย็นชาแล้วเขากับเคียวโกะก็เดินย่างสามขุมเข้าไปหาอ.ฮายาชิดะที่นั่งตะลึง น้ำตาไหลพราก...แล้ว...
\"หยุดเดี๋ยวนี้นะ! พวกเธอ...บ้าไปแล้วรึไง!\"
อ.คิตาโนะพูดแล้วเขาก็ยกรีโมทมากด ทว่า...เคียวโกะกลับหัวเราะหยันแล้วเธอก็กระชากปลอกคอมรณะแล้วขว้างลงกับพื้น คิริโตะก็ทำตามบ้าง...อ.คิตาโนะเห็นดังนั้น เขาเลยรีบเอาปืนพกในมือออกมาถือเล็งใส่ 2 หนุ่มสาวด้วยมือสั่นสั่น...คิริโตะขมวดคิ้วนิดนิดแล้วเขาก็ถามยิ้มยิ้มว่า...
\"อะไรกันครับ อ.คิตาโนะ...พวกเราอุตส่าห์ทำตัวเป็นนร. ที่ดีอย่างที่อาจารย์อยากให้เป็นแล้วนะครับ ไม่พอใจอะไร...\"
\"นั่นสิคะ เฮ้อ...พวกผู้ใหญ่นี่เอาใจยากกันจริงเลยน๊า น่าเบื่อจริงจริ๊ง\"
เคียวโกะพูดอย่างขำขำ อ.คิตาโนะเลยตอบกลับไปว่า...
\"ถ้านี่เป็นละครก็ทำให้มันจบลงซะที! พวกเธอ...อย่าเป็นอย่างนี้เลย...ฉัน...ฉันไม่อยาก...ให้พวกเธอต้องกลายเป็นอย่างนี้\"
\"อ.คิตาโนะ พูดอะไรแปลกแปลกอย่างนั้นครับ...อาจารย์เป็นคนเลือกทางนี้ให้พวกเราเองนะครับ จะมาเปลี่ยนใจง่ายง่ายได้ไง...\"
\"คิริโตะ...ครู...ครูขอโทษ ครู...จำเป็น...\"
อ.คิตาโนะพูดเสียงสั่น แต่คิริโตะกลับตวาดว่า...
\"จำเป็นงั้นเหรอ! พวกผู้ใหญ่ พอเข้าตาจน...ก็ชอบอ้างความจำเป็น! นี่ไง...ทางที่อาจารย์เลือกให้พวกเรา! เพราะความจำเป็นของอาจารย์ พวกเราถึงต้องมาเป็นอย่างนี้ไง! แล้วจะมาทำเป็นน่าสงสารอะไรวะ ไอ้...\"
คิริโตะอยากจะด่าต่อ แต่...ไม่รู้ทำไม อยู่อยู่เขาก็หันหน้าหนีไปอีกทาง...เคียวโกะเหลือบมองคิริโตะแล้วเธอก็เข้าใจในความรู้สึกของเขา ความโกรธแค้นในใจของเด็กสาวจึงยิ่งทวีคูณขึ้น! เธอเลยหันไปยกเท้าเตะร่างของอ.ฟูจิซากิพลางก็ด่าว่า...
\"แกมันไม่ได้เรื่อง! กับนร. แค่ 42 คนก็ปกป้องไว้ไม่ได้! หนอย...แล้วมาทำเป็นบอกว่ารักนร. ไอ้แก่ขี้ขลาด! f*ck you! bi*ch! เลิกตอ...ซะทีเถอะ! คนอย่างแกมันน่าจะตายตายไปซะให้พ้น แก...ไม่น่าจะมีชีวิตอยู่เลย...ตายซะเถอะ!\"
พูดจบ เคียวโกะก็หยิบมีดเล่มจิ๋วทว่าคมกริบที่เธอแอบเสียบไว้ที่เอวออกมาจ้วงแทงอ.ฮายาชิดะอย่างแรงจนเลือดสีแดงเข้มสาดกระจาย! เสียงอ.ฮายาชิดะร้องโหยหวนอย่างเจ็บปวดดังก้องขึ้น! คิริโตะหัวเราะอย่างบ้าคลั่งประสานกับเสียงร้องอันแสนทรมานนั้น...ห่างออกไป อ.คิตาโนะมองภาพที่เห็นตรงหน้าอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง เป็นไปไม่ได้...นี่คือละคร คือการโหก หลอกลวง...มันไม่มีทางเป็นไปได้...ไม่!!!
ปัง! ปัง! ปัง! เสียงปืนดังขึ้น 3 นัด...คิริโตะกับเคียวโกะต่างก็ชะงักนิ่ง...จากนั้น คิริโตะก็ค่อยค่อยหันหน้ามาช้าช้า...เขาเห็น...อ.คิตาโนะถือปืนที่ปากกระบอกยังมีควันกรุ่นอยู่ แววตาของอ.คิตาโนะเจ็บปวด! คิริโตะค่อยค่อยเดินเข้ามาหา แล้ว...เขาก็รู้สึกเจ็บที่หลัง! มีของเหลวเหนียวเหนียวไหลลงมาเปรอะที่หลังของเขา...คิริโตะค่อยค่อยยกมือขึ้นลูบ และพอชักมือกลับมา...มือของเขานั้น มันเปื้อนน้ำสีแดงสด! เลือด! เลือดของ...เขา!!!
\"อ่ะ...ไม่...อ.คิตาโนะ ทำไม...ยิงผม อั่ก! อา...ทำไม...อาจารย์ไม่เคย...รักผมเลย ทั้งที่...อั่ก! ทั้งที่...ผมก็...รัก...อาจารย์...\"
คิริโตะพูดพลางกระอักเลือดออกมาจากปาก เขาค่อยค่อยทรุดตัวลงตรงหน้าอ.คิตาโนะ! เคียวโกะกรีดร้องลั่นแล้วเธอก็ทรุดลงปิดหน้าร้องไห้...อ.คิตาโนะค่อยค่อยทิ้งปืนแล้วเขาก็เดินมาประคองร่างคิริโตะ...อ.คิตาโนะร้องไห้! คิริโตะเองก็ร้องไห้...เขาพึมพำอย่างเจ็บปวดว่า...
\"ไม่มี...อึ่ก! ใคร...รักผมจริง...อึ่ก! พวก...เพื่อนกัน...รักผม เพราะ...ผมเข้ม...อึ่ก! แข็ง...ผมต้องแบก...รับหน้าที่...อึ่ก! คนเดียว...อ.ฮายาชิดะ...ก็...อึ่ก! รักคนอื่นมากกว่า...ผม...อ.คิตาโนะ...ก็ อึ่ก! ทรยศ...ผม...มันไร้ค่า...\"
\"คิริโตะ...ครู...ขอโทษ! คิริโตะ...ไม่นะ...อย่าทำอย่างนี้ เธอ...ไม่ใช่คนไร้ค่า เธอเป็นคนดี...ครูผิดเอง! ครูขอโทษ...ครู...เป็นครูที่เลว เป็นพ่อที่ชั่ว เป็นสามีที่บัดซบ! คิริโตะ...ครู...ครูผิดไปแล้ว ยกโทษให้ครู...ได้ไหม...\"
อ.คิตาโนะถามอย่างเจ็บปวด คิริโตะพยายามที่จะมองหน้าอ.คิตาโนะ แล้วเขาก็กัดฟันพูดว่า...
\"ทำ...ไม...ครับ...ทำไม อึ่ก! อาจารย์...ถึง...ทำอย่างนี้...\"
\"ครู...ครูขอโทษ...ที่จริง...ที่จริง เรื่องมัน...\"
อ.คิตาโนะยังพูดไม่ทันจบ ซึโยชิก็ก้าวเข้ามา...ในมือของเขามีปืนกระบอกหนึ่ง แล้วเขาก็พูดช้าช้าอย่างโกรธจัดว่า...
\"คิดแล้วว่าแกต้องทรยศ! ไอ้อาจารย์หมูเน่าขี้ขลาดเย็นชาพิลึก!...(แหม! ฉายาเยอะจริง อ.คิตาโนะเนี่ย...Kiriyama Kyoko) ตายซะเถอะ!\"
\"ไม่นะ!\"
คิริโตะร้องอย่าลืมตัว...แล้วเขาก็ลุกขึ้นมานั่งบังร่างของอ.คิตาโนะไว้! (คิริโตะนั่งในท่าหันหน้าเข้าหาซึโยชิแล้วก็กางแขนกั้นร่างของอ.คิตาโนะ) ดังนั้น...กระสุนปืนของซึโยชิทั้ง 3 นัดจึงตรงเข้าไปเจาะที่บริเวณหน้าอกด้านซ้าย กลางหน้าอกและท้องด้านซ้ายของคิริโตะอย่างจัง!
\"คิริโตะ! ไม่นะ! ไม่!\"
เสียงอ.คิตาโนะ...กับอ.ฮายาชิดะร้องประสานขึ้นพร้อมกันเล่นเอาซึโยชิที่คิดว่าอ.ฮายาชิดะต้องตายแล้วแน่แน่ถึงกับตะลึงงัน แล้วในตอนนั้นเอง...
\"คิริโตะคุง! พี่โชโกะ ช่วยด้วย...\"
\"ฮีโร่มาแล้วเด้อ!\"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น