ลำดับตอนที่ #63
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #63 : ...บทที่58...(แก้ไข + เพิ่มเติมบทนิดหน่อยเจ้าค่ะ)
เวลา 16.30 น. ในห้องเรียนใหญ่ห้องหนึ่งในรร. กลาง นอกจากทหารที่ยืนเฝ้าระวังอยู่รอบรอบบริเวณโรงเรียนรวม 50 กว่าคนแล้ว ในห้องนั้นยังมีทหารที่เชี่ยวชาญเรื่องคอมพิวเตอร์นั่งประจำอยู่ที่เครื่องคอมพ์ของตนอีกรวม 20 คน และ...ที่ริมหน้าต่างอันมีไมโครโฟนอันหนึ่งตั้งอยู่บนโต๊ะเล็กเล็กนั้นก็มีซึโยชิ หน. ทหารกำลังนั่งอ่านการ์ตูนโป๊อย่างเมามัน อ้อ...คิตาโนะน่ะเหรอ...เขานอนหลับอยู่บนเก้าอี้โซฟาสีแดงเข้มตัวหนาที่ตั้งอยู่กลางห้องนั่นแหละ...
ขณะคิตาโนะกำลังนอนหลับสนิทอยู่นั้น อยู่อยู่การนอนของเขาก็ถูกรบกวนจนได้! (แต่เจ้าตัวกลับไม่รู้สึกตัวเลยสักนิด! ขี้เซาชะมัด...Kiriyama Kyoko) เพราะมีทหารซึ่งเฝ้าระวังอยู่หน้ารร. กลางก้าวเข้ามาในห้อง แล้วเขาก็กระซิบบอกบางอย่างกับซึโยชิ แต่ยังกระซิบไม่ทันจบ ซึโยชิก็ตบหัวทหารนายนั้นแล้วด่าเข้าให้ว่า...
\"เอ็งเป็นอะไร! กระซิบทำแม้วไรวะ! ในห้องนี้ก็มีแต่พวกเอ็งกะข้านั่นล่ะ ไอ้วัวมีเขา!\"
\"อ่า...วัวมีเขา...มันคืออะไรครับผม\"
\"โธ่! ไอ้ ค.ว.อา.ย.! หน้าเหมือนแม้วแล้วยังโง่งี่เง่างั่งเงอะงะงุงิเป็นที่สุด! พอ...ไม่ต้องมาทำหน้างง! ข้าก็งง...เฮ่ย! ไม่ใช่...เอ้า! ว่ามา มีไรวะ\"
ซึโยชิถามอย่างงุงิ เอ๊ย! หงุดหงิด (ขอโทษทีเจ้าค่ะ ติดเชื้อบ้ามาจากมันน่ะแหละ...Kiriyama Kyoko) ทหารคนนั้น (คนที่หน้าเหมือนแม้ว) เลยรายงานเสียงพันกร ธนพรฟ้าผ่าว่า...(งงอ่ะดิ หุหุ...พันกร - ดัง ธนพร - ปาน รวมกันเป็น - ดังปาน (ฟ้าผ่า)...งงแมะเจ้าคะ ^^...Kiriyama kyoko)
\"ตอนนี้มีนร. ผู้ชนะปีก่อนที่ชื่อว่ามิยาโมโตะ ริเอะ ได้รับบาดเจ็บมาอยู่แถวหน้ารร. กลางครับผม! เธอบอกว่ามีเรื่องจะรายงานอ.คิตาโนะ ฮิโรชิครับผม! แล้วเธอก็...\"
\"โอ๊ยยยยยยยยยยยยยย! พอแล้ววววววววววววว! ไอ้แม้วบ้า! ไอ้ ค.ว.อา.ย.! เอ็งจะตะโกนหาดีทูบีอะไรวะ (นั่นสิ...ตะโกนหาดีทูบี...ง่ะ! เกี่ยวไรกันไหมเนี่ย...Kiriyama Kyoko) แค่นี้หูข้าก็จะแตกแล้ว โฮ่ย! หือ...อะไรวะ ขนาดเสียงดังยังกะฟ้าผ่าอย่างงี้แล้ว ไอ้หมูป่าหน้าเหลี่ยมบ้าอำนาจ มันยังไม่ยอมตื่นอีก...เฮ่อ!\"
ซึโยชิพึมพำเบาเบาแล้วเขาก็ไล่ทหารหน้าแม้วคนนั้นออกไป จากนั้น หัวหน้าทหารก็เดินมาชะโงกดูอ.คิตาโนะ...ก็เห็นเขากำลังนอนหลับสนิทแถมยังกรนนิดนิดอย่างสบายอารมณ์อีกต่างหาก...ซึโยชิเลยยักไหล่แล้วพึมพำเบาเบาว่า...
\"เชอะ! นอนหลับสนิท สบายอารมณ์เลยนะ คุณหมูป่าหน้าเหลี่ยมบ้าอำนาจ!...ไม่ต้องรายงานหรอกมั้ง ยัยเด็กนั่น...จะมีอะไร๊ นอกจากจะมาเรียกร้องความสนใจ...เฮอะ! ปล่อยตายไปซะก็ดี...เน่! เอ็งน่ะ เออ! เอ็งแหละ...คิดว่าข้าเรียกใคร...F4 รึไง! มานี่...ไปบอกไอ้ทหารหน้าแม้วที่เข้ามาเมื่อกี๊นะว่าให้ไล่ยัยเด็กนั่นไปให้พ้น...\"
ซึโยชิไม่คิดเลยว่า...คำสั่งครั้งนี้ของเขาจะนำมาซึ่งผลร้ายอย่างที่ไม่อาจจะคาดคิดได้มาก่อน! พอทหารหน้าแม้วคนนั้นได้รับคำสั่ง เขาก็รีบปฏิบัตติตามอย่างเคร่งครัดด้วยไม่อยากให้ตัวเองต้องโดนด่าให้เจ็บใจอีก...ผลก็คือ...ริเอะนั้นโดนไล่ตะเพิดออกมาจากบริเวณนั้นอย่างไม่ไยดี!!!
\"อะไรกันเนี่ย! ฉันไม่อยากจะเชื่อเลย...ทำยังไงดี...ฉันจะตายไหมเนี่ย ไม่นะ...ทำไม..ทำไงดี\"
ริเอะร้องเบาเบาอย่างกลัดกลุ้ม หวาดกลัว เธอเดินสะเปะสะปะไปเรื่อยเรื่อย ทั้งเจ็บแผลและมึนงง...และแล้ว...ขณะที่ริเอะกำลังเดินตรงไปเรื่อยเรื่อยนั้น เธอก็รู้สึกวูบที่ใต้เท้าแล้วร่างของริเอะก็ตกฮวบลงไปในหลุมที่ถูกขุดและบังไว้อย่างแนบเนียนหลุมหนึ่ง!!!
\"กรี๊ดดดดดดดด! โอ๊ย...โอย...เจ็บ...\"
ริเอะร้องกรี๊ดเสียงแหบแห้งอย่างตกใจ เธอรู้สึกปวดหนึบไปทั้งตัวโดยเฉพาะที่บาดแผลและขาข้างขวา...พอหันไปมอง...เด็กสาวก็พบว่าขาของเธอนั้นบิดงออย่างน่ากลัว...ท่าทางขาเธอจะหักซะแล้ว! นอกจากนั้น เนื้อตัวของริเอะก็ยังมีรอยถลอก เขียวช้ำเนื่องจากการตกลงมาจากที่สูงอย่างกะทันหันอีกด้วย...แต่ ริเอะนั้นผ่านเหตุการณ์ที่น่าตกใจมามากมายแล้ว...ดังนั้น กับแค่เหตุการณ์แค่นี้เธอจึงไม่รู้สึกตกใจอะไรมากมาย เพียงชั่วครู่เด็กสาวก็เริ่มสำรวจมองไปรอบรอบเพื่อหาทางหนีออกไป แล้วก้ได้เห็นว่า...
หลุมแห่งนี้ถูกขุดอย่างเร่งรีบแต่ก็ประณีตทีเดียว ดูได้จากผนังทั้ง 2 ข้างที่เรียบเนียน ในหลุมก็สะอาดพอควรทีเดียว ดูท่า...หลุมนี้จะลึกราวราว 4 เมตรซึ่งนับว่าสูงมากทีเดียว...ใครกันนะที่มาทำหลุมนี้ไว้ แล้ว...เราจะทำยังไงดีนะ...ขาคงหักแน่! จะหนีไปก็คงไม่ได้...และแล้ว ขณะที่ริเอะกำลังครุ่นคิดอย่างเงียบเงียบอยู่นั้น...อยู่อยู่ที่ปลอกคอของเธอก็กะพริบเบาเบา จากนั้น เสียง ตี๊ดดดดดดดด ยาวก็ดังขึ้นชั่วครู่ ริเอะตกใจจนทำอะไรไม่ถูก...แล้ว...
\"สวัสดี แม่กระต่ายเปรียวคนสวย...หึ! ขาหักสินะ...แค่นี้ยังน้อยไปนะ\"
เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้น...ริเอะค่อยค่อยเงยหน้าขึ้นมอง แล้วเธอก็ตกตะลึงเมื่อพบว่า...มิทสุโกะ! เด็กสาวนั่งอยู่ที่ปากหลุมโดยที่เธอพิงร่างตัวเองไว้กับอ้อมอกของโชโกะ ที่สำคัญ...ที่คอของทั้ง 2 หนุ่มสาวนั้น...ไม่มีปลอกคอมรณะสวมอยู่แล้ว!!!
\"แก...เป็น...เป็นไปไม่ได้! ทำ...ทำไม...\"
\"หึ! เป็นไปได้สิ...เสียใจด้วยนะ มิยาโมโตะ...พวกฉันน่ะ...แฮกเกอร์เกือบทุกอย่างของไอ้พวก B.R.ได้แล้ว...ไอ้ปลอกคอมรณะนี่ก็ด้วย...เมื่อกี๊ โชโกะคุง คนรักของฉันกดปุ่มรีโมทเทียมหยุดการดักฟังเสียงไว้ได้แล้ว...\"
มิทสุโกะพูดช้าช้าอย่างเยาะเย้ย และเมื่อโชโกะเห็นว่าคนรักของเขาเริ่มหอบเหนื่อย เขาก็อุ้มพาเธอไปพัก...และ คนที่เข้ามานั่งแทนก็คือซากุระกับอิวาโมโตะและเพื่อนหนุ่มสาว ม.3...
\"พวกแก...พวกแกเป็นใครกันแน่! ฉัน...ฉันไม่เชื่อว่าพวกแกจะอยู่ ม.3!\"
\"โอ้! ถะ ถะ ถะ...ถูกต้องนะคร๊าบบบบบบบบบบบ!!! แหม...ทำไมไม่ฉลาดให้เร็วกว่านี้ล่ะครับ คุณคนสวย...มาฉลาดตอนนี้ก็สายไปแล้ว\"
อิวาโมโตะพูดเยาะเย้ย...แล้วซากุระก็เสริมเสียงเย็นชาว่า...
\"เธอน่ะ มันตัวอันตรายตัวจริง! น่าจะตายตายไปซะด้วยซ้ำ...แต่...โชคดีที่มิทสุโกะจังกับพวกคิริโตะคุงเป็นคนดี ไม่อย่างนั้น...พวกฉันจะทรมานเธอให้สาสมเลย...คิดดูสิ...ถ้าพวกผู้ชายอย่างอิวาโมโตะคุงลงไปข่มขืนเธอ ส่วนพวกฉันก็ตามลงไปกรีดหน้าเธอให้เละ จากนั้น พวกเราก็จะขึ้นมาจากหลุม...แล้วเอาศพคนที่เธอฆ่าโยนลงไป จากนั้น ก็กลบดินฝังเธอซะ หรือไม่ก็...เอาระเบิดแบบร้ายแรงปาลงไปในหลุม...มันคงจะน่าสนุกนะ! เสียดายจริงจริง...\"
\"หยะ...อย่านะ...ฉันยอมแล้ว...อย่าฆ่าฉัน ไม่นะ!\"
ริเอะร้องกรี๊ดลั่นแล้วเธอก็ร้องไห้โหยหวนอย่างหวาดกลัว...พวกอิวาโมโตะกับซากุระมองหน้ากันแล้วพวกเขาก็รู้สึกสมเพชเด็กสาวที่สวยแต่รูปร่างคนนี้...พวกที่ว่าเก่งเก่ง ร้ายร้าย พอขู่ว่าจะฆ่าแบบโหดอำมหิตก็หงอกันทุกรายนั่นแหละ...จากนั้น อิวาโมโตะก็เป็นฝ่ายพูดขึ้นว่า...
\"เราบอกแล้วไงว่าไม่ฆ่าเธอหรอก! ตอนนี้เธออยู่ที่นี่ไปคนเดียวก่อน...อีกแป๊บนึงฉันจะโยนเด็กโรคจิตคนนึงกับไอ้ซาคาฮาร่าเพื่อนของเธอลงมาด้วย...อยู่กันดีดีล่ะ...สงครามกำลังจะเริ่มแล้ว\"
\"หมะ...หมายความว่าไง...\"
\"ก็หมายความตามที่พูดไง! มีอะไรน่าสงสัยรึไง...พวกฉันน่ะ เตรียมตัวพร้อมที่จะรบแล้ว! อีกไม่นานเรื่องนี้ก็จะจบลงแล้ว จากนั้น ฉันจะพาเธอกับเพื่อนแล้วก็หนุ่มโรคจิตไปปล่อย!\"
ซากุระพูดอย่างจริงจัง จากนั้น เธอกับเพื่อนก็พากันเดินหันหลังจากไปทันที...ริเอะนั่งงงอยู่ชั่วครู่ ยูทากะกับอิชิอิและอัตสึฮิโร่ก็ปีนเชือกลงมาในหลุม แล้วหนุ่มโรคจิตที่อยู่ ม.4 กับโตดะก็ถูกพาลงมา จากนั้น ยูทากะกับอิชิอิก็ช่วยกันดูแลรักษาแผลของริเอะ แล้วพวกเขาก็ปีนกลับขึ้นไปข้างบนหลุมอีกครั้ง...
ขณะคิตาโนะกำลังนอนหลับสนิทอยู่นั้น อยู่อยู่การนอนของเขาก็ถูกรบกวนจนได้! (แต่เจ้าตัวกลับไม่รู้สึกตัวเลยสักนิด! ขี้เซาชะมัด...Kiriyama Kyoko) เพราะมีทหารซึ่งเฝ้าระวังอยู่หน้ารร. กลางก้าวเข้ามาในห้อง แล้วเขาก็กระซิบบอกบางอย่างกับซึโยชิ แต่ยังกระซิบไม่ทันจบ ซึโยชิก็ตบหัวทหารนายนั้นแล้วด่าเข้าให้ว่า...
\"เอ็งเป็นอะไร! กระซิบทำแม้วไรวะ! ในห้องนี้ก็มีแต่พวกเอ็งกะข้านั่นล่ะ ไอ้วัวมีเขา!\"
\"อ่า...วัวมีเขา...มันคืออะไรครับผม\"
\"โธ่! ไอ้ ค.ว.อา.ย.! หน้าเหมือนแม้วแล้วยังโง่งี่เง่างั่งเงอะงะงุงิเป็นที่สุด! พอ...ไม่ต้องมาทำหน้างง! ข้าก็งง...เฮ่ย! ไม่ใช่...เอ้า! ว่ามา มีไรวะ\"
ซึโยชิถามอย่างงุงิ เอ๊ย! หงุดหงิด (ขอโทษทีเจ้าค่ะ ติดเชื้อบ้ามาจากมันน่ะแหละ...Kiriyama Kyoko) ทหารคนนั้น (คนที่หน้าเหมือนแม้ว) เลยรายงานเสียงพันกร ธนพรฟ้าผ่าว่า...(งงอ่ะดิ หุหุ...พันกร - ดัง ธนพร - ปาน รวมกันเป็น - ดังปาน (ฟ้าผ่า)...งงแมะเจ้าคะ ^^...Kiriyama kyoko)
\"ตอนนี้มีนร. ผู้ชนะปีก่อนที่ชื่อว่ามิยาโมโตะ ริเอะ ได้รับบาดเจ็บมาอยู่แถวหน้ารร. กลางครับผม! เธอบอกว่ามีเรื่องจะรายงานอ.คิตาโนะ ฮิโรชิครับผม! แล้วเธอก็...\"
\"โอ๊ยยยยยยยยยยยยยย! พอแล้ววววววววววววว! ไอ้แม้วบ้า! ไอ้ ค.ว.อา.ย.! เอ็งจะตะโกนหาดีทูบีอะไรวะ (นั่นสิ...ตะโกนหาดีทูบี...ง่ะ! เกี่ยวไรกันไหมเนี่ย...Kiriyama Kyoko) แค่นี้หูข้าก็จะแตกแล้ว โฮ่ย! หือ...อะไรวะ ขนาดเสียงดังยังกะฟ้าผ่าอย่างงี้แล้ว ไอ้หมูป่าหน้าเหลี่ยมบ้าอำนาจ มันยังไม่ยอมตื่นอีก...เฮ่อ!\"
ซึโยชิพึมพำเบาเบาแล้วเขาก็ไล่ทหารหน้าแม้วคนนั้นออกไป จากนั้น หัวหน้าทหารก็เดินมาชะโงกดูอ.คิตาโนะ...ก็เห็นเขากำลังนอนหลับสนิทแถมยังกรนนิดนิดอย่างสบายอารมณ์อีกต่างหาก...ซึโยชิเลยยักไหล่แล้วพึมพำเบาเบาว่า...
\"เชอะ! นอนหลับสนิท สบายอารมณ์เลยนะ คุณหมูป่าหน้าเหลี่ยมบ้าอำนาจ!...ไม่ต้องรายงานหรอกมั้ง ยัยเด็กนั่น...จะมีอะไร๊ นอกจากจะมาเรียกร้องความสนใจ...เฮอะ! ปล่อยตายไปซะก็ดี...เน่! เอ็งน่ะ เออ! เอ็งแหละ...คิดว่าข้าเรียกใคร...F4 รึไง! มานี่...ไปบอกไอ้ทหารหน้าแม้วที่เข้ามาเมื่อกี๊นะว่าให้ไล่ยัยเด็กนั่นไปให้พ้น...\"
ซึโยชิไม่คิดเลยว่า...คำสั่งครั้งนี้ของเขาจะนำมาซึ่งผลร้ายอย่างที่ไม่อาจจะคาดคิดได้มาก่อน! พอทหารหน้าแม้วคนนั้นได้รับคำสั่ง เขาก็รีบปฏิบัตติตามอย่างเคร่งครัดด้วยไม่อยากให้ตัวเองต้องโดนด่าให้เจ็บใจอีก...ผลก็คือ...ริเอะนั้นโดนไล่ตะเพิดออกมาจากบริเวณนั้นอย่างไม่ไยดี!!!
\"อะไรกันเนี่ย! ฉันไม่อยากจะเชื่อเลย...ทำยังไงดี...ฉันจะตายไหมเนี่ย ไม่นะ...ทำไม..ทำไงดี\"
ริเอะร้องเบาเบาอย่างกลัดกลุ้ม หวาดกลัว เธอเดินสะเปะสะปะไปเรื่อยเรื่อย ทั้งเจ็บแผลและมึนงง...และแล้ว...ขณะที่ริเอะกำลังเดินตรงไปเรื่อยเรื่อยนั้น เธอก็รู้สึกวูบที่ใต้เท้าแล้วร่างของริเอะก็ตกฮวบลงไปในหลุมที่ถูกขุดและบังไว้อย่างแนบเนียนหลุมหนึ่ง!!!
\"กรี๊ดดดดดดดด! โอ๊ย...โอย...เจ็บ...\"
ริเอะร้องกรี๊ดเสียงแหบแห้งอย่างตกใจ เธอรู้สึกปวดหนึบไปทั้งตัวโดยเฉพาะที่บาดแผลและขาข้างขวา...พอหันไปมอง...เด็กสาวก็พบว่าขาของเธอนั้นบิดงออย่างน่ากลัว...ท่าทางขาเธอจะหักซะแล้ว! นอกจากนั้น เนื้อตัวของริเอะก็ยังมีรอยถลอก เขียวช้ำเนื่องจากการตกลงมาจากที่สูงอย่างกะทันหันอีกด้วย...แต่ ริเอะนั้นผ่านเหตุการณ์ที่น่าตกใจมามากมายแล้ว...ดังนั้น กับแค่เหตุการณ์แค่นี้เธอจึงไม่รู้สึกตกใจอะไรมากมาย เพียงชั่วครู่เด็กสาวก็เริ่มสำรวจมองไปรอบรอบเพื่อหาทางหนีออกไป แล้วก้ได้เห็นว่า...
หลุมแห่งนี้ถูกขุดอย่างเร่งรีบแต่ก็ประณีตทีเดียว ดูได้จากผนังทั้ง 2 ข้างที่เรียบเนียน ในหลุมก็สะอาดพอควรทีเดียว ดูท่า...หลุมนี้จะลึกราวราว 4 เมตรซึ่งนับว่าสูงมากทีเดียว...ใครกันนะที่มาทำหลุมนี้ไว้ แล้ว...เราจะทำยังไงดีนะ...ขาคงหักแน่! จะหนีไปก็คงไม่ได้...และแล้ว ขณะที่ริเอะกำลังครุ่นคิดอย่างเงียบเงียบอยู่นั้น...อยู่อยู่ที่ปลอกคอของเธอก็กะพริบเบาเบา จากนั้น เสียง ตี๊ดดดดดดดด ยาวก็ดังขึ้นชั่วครู่ ริเอะตกใจจนทำอะไรไม่ถูก...แล้ว...
\"สวัสดี แม่กระต่ายเปรียวคนสวย...หึ! ขาหักสินะ...แค่นี้ยังน้อยไปนะ\"
เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้น...ริเอะค่อยค่อยเงยหน้าขึ้นมอง แล้วเธอก็ตกตะลึงเมื่อพบว่า...มิทสุโกะ! เด็กสาวนั่งอยู่ที่ปากหลุมโดยที่เธอพิงร่างตัวเองไว้กับอ้อมอกของโชโกะ ที่สำคัญ...ที่คอของทั้ง 2 หนุ่มสาวนั้น...ไม่มีปลอกคอมรณะสวมอยู่แล้ว!!!
\"แก...เป็น...เป็นไปไม่ได้! ทำ...ทำไม...\"
\"หึ! เป็นไปได้สิ...เสียใจด้วยนะ มิยาโมโตะ...พวกฉันน่ะ...แฮกเกอร์เกือบทุกอย่างของไอ้พวก B.R.ได้แล้ว...ไอ้ปลอกคอมรณะนี่ก็ด้วย...เมื่อกี๊ โชโกะคุง คนรักของฉันกดปุ่มรีโมทเทียมหยุดการดักฟังเสียงไว้ได้แล้ว...\"
มิทสุโกะพูดช้าช้าอย่างเยาะเย้ย และเมื่อโชโกะเห็นว่าคนรักของเขาเริ่มหอบเหนื่อย เขาก็อุ้มพาเธอไปพัก...และ คนที่เข้ามานั่งแทนก็คือซากุระกับอิวาโมโตะและเพื่อนหนุ่มสาว ม.3...
\"พวกแก...พวกแกเป็นใครกันแน่! ฉัน...ฉันไม่เชื่อว่าพวกแกจะอยู่ ม.3!\"
\"โอ้! ถะ ถะ ถะ...ถูกต้องนะคร๊าบบบบบบบบบบบ!!! แหม...ทำไมไม่ฉลาดให้เร็วกว่านี้ล่ะครับ คุณคนสวย...มาฉลาดตอนนี้ก็สายไปแล้ว\"
อิวาโมโตะพูดเยาะเย้ย...แล้วซากุระก็เสริมเสียงเย็นชาว่า...
\"เธอน่ะ มันตัวอันตรายตัวจริง! น่าจะตายตายไปซะด้วยซ้ำ...แต่...โชคดีที่มิทสุโกะจังกับพวกคิริโตะคุงเป็นคนดี ไม่อย่างนั้น...พวกฉันจะทรมานเธอให้สาสมเลย...คิดดูสิ...ถ้าพวกผู้ชายอย่างอิวาโมโตะคุงลงไปข่มขืนเธอ ส่วนพวกฉันก็ตามลงไปกรีดหน้าเธอให้เละ จากนั้น พวกเราก็จะขึ้นมาจากหลุม...แล้วเอาศพคนที่เธอฆ่าโยนลงไป จากนั้น ก็กลบดินฝังเธอซะ หรือไม่ก็...เอาระเบิดแบบร้ายแรงปาลงไปในหลุม...มันคงจะน่าสนุกนะ! เสียดายจริงจริง...\"
\"หยะ...อย่านะ...ฉันยอมแล้ว...อย่าฆ่าฉัน ไม่นะ!\"
ริเอะร้องกรี๊ดลั่นแล้วเธอก็ร้องไห้โหยหวนอย่างหวาดกลัว...พวกอิวาโมโตะกับซากุระมองหน้ากันแล้วพวกเขาก็รู้สึกสมเพชเด็กสาวที่สวยแต่รูปร่างคนนี้...พวกที่ว่าเก่งเก่ง ร้ายร้าย พอขู่ว่าจะฆ่าแบบโหดอำมหิตก็หงอกันทุกรายนั่นแหละ...จากนั้น อิวาโมโตะก็เป็นฝ่ายพูดขึ้นว่า...
\"เราบอกแล้วไงว่าไม่ฆ่าเธอหรอก! ตอนนี้เธออยู่ที่นี่ไปคนเดียวก่อน...อีกแป๊บนึงฉันจะโยนเด็กโรคจิตคนนึงกับไอ้ซาคาฮาร่าเพื่อนของเธอลงมาด้วย...อยู่กันดีดีล่ะ...สงครามกำลังจะเริ่มแล้ว\"
\"หมะ...หมายความว่าไง...\"
\"ก็หมายความตามที่พูดไง! มีอะไรน่าสงสัยรึไง...พวกฉันน่ะ เตรียมตัวพร้อมที่จะรบแล้ว! อีกไม่นานเรื่องนี้ก็จะจบลงแล้ว จากนั้น ฉันจะพาเธอกับเพื่อนแล้วก็หนุ่มโรคจิตไปปล่อย!\"
ซากุระพูดอย่างจริงจัง จากนั้น เธอกับเพื่อนก็พากันเดินหันหลังจากไปทันที...ริเอะนั่งงงอยู่ชั่วครู่ ยูทากะกับอิชิอิและอัตสึฮิโร่ก็ปีนเชือกลงมาในหลุม แล้วหนุ่มโรคจิตที่อยู่ ม.4 กับโตดะก็ถูกพาลงมา จากนั้น ยูทากะกับอิชิอิก็ช่วยกันดูแลรักษาแผลของริเอะ แล้วพวกเขาก็ปีนกลับขึ้นไปข้างบนหลุมอีกครั้ง...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น