ลำดับตอนที่ #62
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #62 : ...บทที่57...(แก้ไข + เพิ่มเติมบทนิดหน่อยเจ้าค่ะ)
เวลา 12.30 น. บริเวณป่าใกล้ศาลเจ้าร้าง...ทาเครุเป็นคนติดต่อเพื่อนทุกคนให้มารวมตัวกันเพื่อฝังศพของมาซาฮิโร่...ตอนที่เซ็นจิมาถึงเขาก็ร้องไห้โฮอย่างทำใจไม่ได้พลางก็โผเข้าไปกอดศพของมาซาฮิโร่แล้วพูดปนสะอื้นอย่างเจ็บปวดว่า...
\"มาซาฮิโร่! (เซ็นจิเรียกรุ่นพี่ไม่ได้เจ้าค่ะ เพราะที่คอยังสวมปลอกคออยู่...Kiriyama Kyoko) ทำไม...ทำไมไม่รอฉัน! ฮือ...ไหนสัญญากับฉันแล้วไงว่าว่านายจะอยู่รอฉัน...ผิดสัญญาทำไม! มาซาฮิโร่...ฟื้นขึ้นมาเซ่!!!\"
ทว่า...แม้จะมีใครร้องไห้คร่ำครวญแค่ไหน มาซาฮิโร่ก็ไม่อาจที่จะรับรู้ได้อีกแล้ว...ในที่สุด พวกหนุ่มหนุ่มก็ช่วยกันนำร่างของมาซาฮิโร่ลงไปฝัง มิสะนั้นยืนกอดมิซาเอะพลางร้องไห้อย่างเจ็บปวด...เธอฝืนเข้มแข็งต่อไปไม่ได้แล้ว...พี่สาวของเธอเพิ่งจะเสียคนรัก (พี่มาซาชิ) ไป นี่เธอก็ต้องมาเสียมาซาฮิโร่ไปอีกคนเหรอ...
สงคราม...ไม่ว่าใครจะเป็นคนถูกหรือผิด แต่สิ่งที่ได้รับกลับมาก็มีเพียงความสูญเสีย ความเจ็บปวด และน้ำตา...เมื่อไหร่หนอ สงครามทั้งหลายถึงจะยุติลง...แล้วจะเป็นไปได้ไหม ที่เราจะใช้สันติภาพเพื่อยุติสงคราม หรือ...เราจะต้องใช้สงครามเพื่อยุติสงครามกันต่อไป...
คำถามที่ไม่อาจหาคำตอบได้วนเวียนอยู่ในห้วงความคิดของทุกคน...ภาพการตายของเหล่าคนที่ไร้ความผิดรวมถึงการตายของเพื่อนรักและ...ความเจ็บปวดของคนบริสุทธิ์ผู้ถูกกระทำมันทำให้หนุ่มสาวที่อยู่ตรงนี้รู้สึกเจ็บแค้น ชิงชังพวกผู้ใหญ่นัก!!!
นี่หรือ ทางแก้ไขปัญหาของคนที่เรียกตัวเองว่าเป็นผู้ใหญ่ได้กระทำ...นี่ใช่ไหม สิ่งที่เด็กผู้ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ซึ่งอาจจะมีความผิดเพียงเพราะอายุน้อยกว่า ประสบการณ์ชีวิตน้อยกว่าได้ถูกยัดเยียดให้ต้องเจอ! เมื่อเล่นกันอย่างนี้ คำว่า...เวรย่อมระงับด้วยการไม่จองเวร...คงต้องเปลี่ยนเป็น...ตาต่อตา ฟันต่อฟัน...ซะแล้วกระมัง!!!
หลังจากนั้น...มิสะก็ได้ตรวจดูของที่มาซาฮิโร่เหลือทิ้งไว้...แล้วเธอก็พบกับโน้ตของหนุ่มคนรักที่พิมพ์ไว้ในเน็ตคู่ใจของเขา...มาซาฮิโร่ได้ใส่ภาพของเขากับเธอและเพื่อนรักทุกคนที่ทั้งเสียชีวิตไปแล้วและยังมีชีวิตอยู่ และมีข้อความที่ฝากถึงทุกคนซึ่งข้อความเหล่านั้นมันช่างมีมากมายจนอ่านแทบไม่หมด แต่ที่สำคัญที่สุดก็คือ ประโยคท้ายสุดที่มาซาฮิโร่ทิ้งไว้...
\"...ไม่ว่าพวกจะเจ็บปวดต่อการสูญเสียแค่ไหน แต่...พวกนายก็ไม่ควรที่จะคิดยอมแพ้...จริงอยู่ที่ว่า สงคราม...มันไม่ได้นำสิ่งที่ดีมาสู่ใครเลย แต่ว่า...ถ้าหากเราไม่คิดที่จะหยุดสงครามนี้ด้วยสงครามของเรา...ใครกันล่ะ ที่จะเป็นคนทำให้มันหยุด...ถ้าความสูญเสียนำมาได้ซึ่งสันติภาพที่สงบสุข...ฉัน...ก็ยินดีที่จะเสียสละ...
\"ชีวิตฉันเกิดมา ฉันมั่นใจว่าฉันมีและทำสิ่งที่สำคัญครบแล้ว...ฉันมีเพื่อนที่ดี มีคนที่ฉันรัก ฉันได้เรียนรู้สิ่งที่ดีดีเพื่อมาช่วยเหลือคนอื่น...ฉันดูแลคนที่ฉันรักจนถึงที่สุดของตัวฉัน...ฉันตาย ก็มีคนเสียใจและร้องไห้ให้...แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว สักวัน...เราจะเจอกัน แต่! ไม่ต้องรีบมานะ ฉันกับมาซาชิแล้วก็คนอื่นรอได้....
\"รักเธอนะ มิสะจัง...มิซาเอะจัง ไอ้มาซาชิฝากความคิดถึง + ความรักมา...เซ็นจิ ฉันมีของให้นาย เอามันไปใช้ประโยชน์ให้ได้มากที่สุดนะ ไอ้ลูกศิษย์ของพี่...\"
\"มาซาฮิโร่คุง...ฉัน...ฉันก็รักเธอ...ฉันจะมีชีวิตอยู่ต่อไปเพื่อเธอ...\"
มิสะพูดเบาเบาแล้วหญิงสาวก็เช็ดน้ำตาออก...จากนั้น เธอก็ส่งเน็ตแบบพกพาให้เซ็นจิ...เด็กหนุ่มค่อยค่อยรับมาด้วยมือที่สั่นนิดนิด จากนั้น...เขาก็กดคีย์หาข้อมูล จนกระทั่ง...
\"นี่มัน...มาซาฮิโร่...นาย...ฮือ...\"
เซ็นจิพูดแล้วเขาก็ร้องไห้อย่างทนไม่ไหวอีกครั้ง สิ่งที่มาซาฮิโร่ให้กับเซ็นจิคือความรู้ทางด้านการแฮกเกอร์ทั้งหมดของเขา และยังมีข้อมูลของพันธมิตรแฮกเกอร์ในโลกนี้ทั้งหมด...ที่สำคัญ...ข้อมูลเกี่ยวกับ B.R. และคณะกรรมการส่งเสริมกฏ B.R.ก็ถูกชายหนุ่มแฮกเกอร์มาจนเกือบหมดด้วย!!!
\"ดี! ถ้าอย่างนี้ก็เปลี่ยนแผนเลย! พวกมิสะจังกับยูทากะไปกับพวกอิวาโมโตะแล้วก็ซากุระจัง ไปรอที่นั่น...พวกเรา รีบไปจัดการให้เสร็จเลย! เจอกัน...\"
คิริโตะพูดเสียงเข้ม สีหน้า แววตาของเด็กหนุ่มเอาจริงจนน่ากลัว! ไม่มีใครกล้าพูดค้านอะไรทั้งนั้น...จากนั้น พวกของคิริโตะซึ่งมีคิทะคูมะกับยูริร่วมด้วยก็ออกเดินทางกันทันที...จากการคำนวณของอิวาโมโตะ ยังมีคนที่เหลือรอดอยู่อีก 13 คน คือริเอะที่เป็นพวกนร. ผู้ชนะของปีที่แล้วแล้วมากับนร. ม.4 รวม 2 คนและนร. ม.6 อีก 9 คน ส่วนเขตที่ยังไม่กลายเป็นเขตอันตรายนอกจากที่รร.กลางกับศาลเจ้าร้างชั้นเดียวแล้ว ก็มีแค่...เขตA1-2 ที่ตั้งของโรงงานร้าง 3 ชั้น กับเขตA7-8 ที่ตั้งของโรงเก็บศพชั้นเดียว
\"ฉันว่า...มิยาโมโตะ (ริเอะ) เขาน่าจะไปที่รร.กลางนะจ๊ะ เพราะว่ามิยาโมโตะเขาก็บาดเจ็บอยู่ อีกอย่าง ท่าทางเขาจะสนิทกับคิตาโนะพอสมควรเลยทีเดียวล่ะ...\"
โนริโกะพูดช้าช้าอย่างครุ่นคิด แล้วชูยะก็เสริมว่า...
\"น่าจะเป็นไปได้นะ...ฉันว่า ตอนนี้เหลือพวกนร. ม.4 กับนร. ม.6 แค่นั้นใช่ไหม...มีได้ 4 แนวโน้มนะ 1. ต่างฝ่ายต่างก็อยู่รวมกลุ่มของตัวเองและยังไม่ได้คิดจะต่อสู้กัน 2. ทั้ง 2 ฝ่ายแตกแยกกันและกำลังต่อสู้กันเองอยู่ 3.ทั้ง 2 ฝ่ายต่างก็อยู่ร่วมกลุ่มของตัวเองแล้วคิดจะทำลายกลุ่มของฝ่ายตรงข้าม และ...สุดท้าย ฉันหวังให้เป็นอย่างนี้นะ...ทั้ง ฝ่ายอยู่ร่วมกันโดยไม่คิดที่จะต่อสู้อีก...\"
\"นายว่าไง...คิริโตะ ในฐานะที่นายเคยอยู่กับพวก ม.6 จากโอกิงาว่ามาก่อน...แสดงความคิดเห็นหน่อย\"
โชโกะหันไปถามซึ่งคิริโตะก็พูดช้าช้าว่า...
\"เท่าที่ฉันฟังประกาศมา พวกนร. ม.6 ที่เหลืออยู่ในตอนนี้มีกลุ่มเด็กเรียนที่เป็นผู้ชาย 2 ผู้หญิง 3 อีก 4 คนรู้สึกจะเป็นกลุ่มกิจกรรมว่ะ...ผู้ชาย 3 ผู้หญิง 1 คน...แต่พวกนั้นน่ะ นิสัยใช้ได้ทั้งนั้นเสียแต่...พวกเด็กเรียนออกจะเรียบร้อย อ่อนแอแล้วก็ขี้กลัวไปนิด แต่พวกเด็กกิจกรรมไม่น่าจะมีปัญหานะ\"
\"แล้วนายว่าพวกนั้นจะไปที่ไหนกัน คิริยาม่าคุง\"
\"...ถ้าเป็นฉัน ฉันจะไปที่...โรงเก็บศพชั้นเดียว!\"
คิริโตะพูดด้วยท่าทางที่ค่อนข้างมั่นใจ ทำให้เคียวโกะถามซ้ำอีกครั้งว่า...
\"นายแน่ใจได้ยังไง...คิริยาม่าคุง\"
\"ก็คิดดูนะ...ฉันมีพวกอยู่ทั้งหมด 9 คน เป็นพวกขี้ขลาด อ่อนแอซะ 5...เป็นเธอ เธออยากจะไปซ่อนอยู่ที่กว้างกว้างอย่างโรงงานร้าง 3 ชั้น เหรอ...คนโอกิงาว่าใจถึง กล้าลุยนะ! ไหนไหนก็ไหนไหนแล้ว...สู้เสี่ยงลุยให้จบเรื่องไปเลยไม่ดีกว่าเหรอ อีกอย่าง...พวกนร. ม.4 น่ะ มีแค่ 2 คนเองนะ...เธอคิดว่าเขาจะอยากไปแอบที่แคบแคบแล้วก็น่ากลัวอย่างโรงเก็บศพชั้นเดียวกัน 2 คนงั้นเหรอ\"
เหตุผลของคิริโตะทำให้เคียวโกะกับทุกคนได้คิด และ...หลังจากปรึกษากันอย่างละเอียด รอบคอบแล้ว พวกเขาก็ตัดสินใจแบ่งกันออกเป็น 2 กลุ่มอีกครั้ง...คิริโตะ ชูยะ คิทะคูมะ เคย์ตะ เมกูมิ เคียวโกะ โนริโกะ ยูริ ตัดสินใจไปที่โรงเก็บศพชั้นเดียว ส่วนโชโกะ เซ็นจิ ฮิโรกิ ยูทากะ จิกูสะ คาโยโกะ ก็ไปที่ โรงงานร้าง 3 ชั้น พวกเขานัดเจอกันในอีก 2 ชั่วโมงข้างหน้าที่แถวหน้ารร.กลาง...และแล้ว การเดินทางครั้งสุดท้ายก็เริ่มขึ้น...
ที่หน้าโรงเก็บศพชั้นเดียว พวกของคิริโตะต่างก็ยืนซุ่มกันอยู่ชั่วครู่...บรรยากาศข้างในเงียบสงบ...และมันก็ออกจะเงียบจนเกินไป...มือของเคียวโกะสั่น! เธอแอบมองหน้าคิริโตะ...สีหน้าของเขาดูเคร่งขรึม จริงจัง...ดวงตาคมนั้นก็แฝงแววเจ็บปวด...ทว่า ในความเจ็บปวดก็มีความกล้าที่จะเผชิญกับทุกสิ่งอยู่...แล้วเคียวโกะก็ใจหาย...เธอกลัว! คิริโตะเป็นหัวหน้า เขาเป็นคนที่มีความเสี่ยงมากที่สุด...ถ้าหากว่า เขา...เขาเป็นอะไรไปล่ะ...เธอไม่อยากให้เขาต้องเป็นอะไรไป!!!
\"เคียวโกะ! อดทนหน่อยนะ...มันใกล้จะจบแล้ว...อีกแค่อึดใจเดียว...อดทนไว้นะ!\"
คิริโตะพูดเบาเบาแล้วเขาก็จับมือที่เย็นเฉียบและสั่นเทาของเด็กสาวข้างข้างตัวไว้...เคียวโกะเหลือบมองคิริโตะอีกครั้ง แล้วเธอก็พึมพำกลับไปเบาเบาว่า...
\"ไม่ว่าจะมีอะไรรออยู่ข้างหน้า...นายต้องผ่านมันไปให้ได้...นายต้องไม่เป็นอะไร สัญญานะ...คิริโตะคุง\"
\"...อืม! ได้ ฉันสัญญา...\"
\"มาซาฮิโร่! (เซ็นจิเรียกรุ่นพี่ไม่ได้เจ้าค่ะ เพราะที่คอยังสวมปลอกคออยู่...Kiriyama Kyoko) ทำไม...ทำไมไม่รอฉัน! ฮือ...ไหนสัญญากับฉันแล้วไงว่าว่านายจะอยู่รอฉัน...ผิดสัญญาทำไม! มาซาฮิโร่...ฟื้นขึ้นมาเซ่!!!\"
ทว่า...แม้จะมีใครร้องไห้คร่ำครวญแค่ไหน มาซาฮิโร่ก็ไม่อาจที่จะรับรู้ได้อีกแล้ว...ในที่สุด พวกหนุ่มหนุ่มก็ช่วยกันนำร่างของมาซาฮิโร่ลงไปฝัง มิสะนั้นยืนกอดมิซาเอะพลางร้องไห้อย่างเจ็บปวด...เธอฝืนเข้มแข็งต่อไปไม่ได้แล้ว...พี่สาวของเธอเพิ่งจะเสียคนรัก (พี่มาซาชิ) ไป นี่เธอก็ต้องมาเสียมาซาฮิโร่ไปอีกคนเหรอ...
สงคราม...ไม่ว่าใครจะเป็นคนถูกหรือผิด แต่สิ่งที่ได้รับกลับมาก็มีเพียงความสูญเสีย ความเจ็บปวด และน้ำตา...เมื่อไหร่หนอ สงครามทั้งหลายถึงจะยุติลง...แล้วจะเป็นไปได้ไหม ที่เราจะใช้สันติภาพเพื่อยุติสงคราม หรือ...เราจะต้องใช้สงครามเพื่อยุติสงครามกันต่อไป...
คำถามที่ไม่อาจหาคำตอบได้วนเวียนอยู่ในห้วงความคิดของทุกคน...ภาพการตายของเหล่าคนที่ไร้ความผิดรวมถึงการตายของเพื่อนรักและ...ความเจ็บปวดของคนบริสุทธิ์ผู้ถูกกระทำมันทำให้หนุ่มสาวที่อยู่ตรงนี้รู้สึกเจ็บแค้น ชิงชังพวกผู้ใหญ่นัก!!!
นี่หรือ ทางแก้ไขปัญหาของคนที่เรียกตัวเองว่าเป็นผู้ใหญ่ได้กระทำ...นี่ใช่ไหม สิ่งที่เด็กผู้ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ซึ่งอาจจะมีความผิดเพียงเพราะอายุน้อยกว่า ประสบการณ์ชีวิตน้อยกว่าได้ถูกยัดเยียดให้ต้องเจอ! เมื่อเล่นกันอย่างนี้ คำว่า...เวรย่อมระงับด้วยการไม่จองเวร...คงต้องเปลี่ยนเป็น...ตาต่อตา ฟันต่อฟัน...ซะแล้วกระมัง!!!
หลังจากนั้น...มิสะก็ได้ตรวจดูของที่มาซาฮิโร่เหลือทิ้งไว้...แล้วเธอก็พบกับโน้ตของหนุ่มคนรักที่พิมพ์ไว้ในเน็ตคู่ใจของเขา...มาซาฮิโร่ได้ใส่ภาพของเขากับเธอและเพื่อนรักทุกคนที่ทั้งเสียชีวิตไปแล้วและยังมีชีวิตอยู่ และมีข้อความที่ฝากถึงทุกคนซึ่งข้อความเหล่านั้นมันช่างมีมากมายจนอ่านแทบไม่หมด แต่ที่สำคัญที่สุดก็คือ ประโยคท้ายสุดที่มาซาฮิโร่ทิ้งไว้...
\"...ไม่ว่าพวกจะเจ็บปวดต่อการสูญเสียแค่ไหน แต่...พวกนายก็ไม่ควรที่จะคิดยอมแพ้...จริงอยู่ที่ว่า สงคราม...มันไม่ได้นำสิ่งที่ดีมาสู่ใครเลย แต่ว่า...ถ้าหากเราไม่คิดที่จะหยุดสงครามนี้ด้วยสงครามของเรา...ใครกันล่ะ ที่จะเป็นคนทำให้มันหยุด...ถ้าความสูญเสียนำมาได้ซึ่งสันติภาพที่สงบสุข...ฉัน...ก็ยินดีที่จะเสียสละ...
\"ชีวิตฉันเกิดมา ฉันมั่นใจว่าฉันมีและทำสิ่งที่สำคัญครบแล้ว...ฉันมีเพื่อนที่ดี มีคนที่ฉันรัก ฉันได้เรียนรู้สิ่งที่ดีดีเพื่อมาช่วยเหลือคนอื่น...ฉันดูแลคนที่ฉันรักจนถึงที่สุดของตัวฉัน...ฉันตาย ก็มีคนเสียใจและร้องไห้ให้...แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว สักวัน...เราจะเจอกัน แต่! ไม่ต้องรีบมานะ ฉันกับมาซาชิแล้วก็คนอื่นรอได้....
\"รักเธอนะ มิสะจัง...มิซาเอะจัง ไอ้มาซาชิฝากความคิดถึง + ความรักมา...เซ็นจิ ฉันมีของให้นาย เอามันไปใช้ประโยชน์ให้ได้มากที่สุดนะ ไอ้ลูกศิษย์ของพี่...\"
\"มาซาฮิโร่คุง...ฉัน...ฉันก็รักเธอ...ฉันจะมีชีวิตอยู่ต่อไปเพื่อเธอ...\"
มิสะพูดเบาเบาแล้วหญิงสาวก็เช็ดน้ำตาออก...จากนั้น เธอก็ส่งเน็ตแบบพกพาให้เซ็นจิ...เด็กหนุ่มค่อยค่อยรับมาด้วยมือที่สั่นนิดนิด จากนั้น...เขาก็กดคีย์หาข้อมูล จนกระทั่ง...
\"นี่มัน...มาซาฮิโร่...นาย...ฮือ...\"
เซ็นจิพูดแล้วเขาก็ร้องไห้อย่างทนไม่ไหวอีกครั้ง สิ่งที่มาซาฮิโร่ให้กับเซ็นจิคือความรู้ทางด้านการแฮกเกอร์ทั้งหมดของเขา และยังมีข้อมูลของพันธมิตรแฮกเกอร์ในโลกนี้ทั้งหมด...ที่สำคัญ...ข้อมูลเกี่ยวกับ B.R. และคณะกรรมการส่งเสริมกฏ B.R.ก็ถูกชายหนุ่มแฮกเกอร์มาจนเกือบหมดด้วย!!!
\"ดี! ถ้าอย่างนี้ก็เปลี่ยนแผนเลย! พวกมิสะจังกับยูทากะไปกับพวกอิวาโมโตะแล้วก็ซากุระจัง ไปรอที่นั่น...พวกเรา รีบไปจัดการให้เสร็จเลย! เจอกัน...\"
คิริโตะพูดเสียงเข้ม สีหน้า แววตาของเด็กหนุ่มเอาจริงจนน่ากลัว! ไม่มีใครกล้าพูดค้านอะไรทั้งนั้น...จากนั้น พวกของคิริโตะซึ่งมีคิทะคูมะกับยูริร่วมด้วยก็ออกเดินทางกันทันที...จากการคำนวณของอิวาโมโตะ ยังมีคนที่เหลือรอดอยู่อีก 13 คน คือริเอะที่เป็นพวกนร. ผู้ชนะของปีที่แล้วแล้วมากับนร. ม.4 รวม 2 คนและนร. ม.6 อีก 9 คน ส่วนเขตที่ยังไม่กลายเป็นเขตอันตรายนอกจากที่รร.กลางกับศาลเจ้าร้างชั้นเดียวแล้ว ก็มีแค่...เขตA1-2 ที่ตั้งของโรงงานร้าง 3 ชั้น กับเขตA7-8 ที่ตั้งของโรงเก็บศพชั้นเดียว
\"ฉันว่า...มิยาโมโตะ (ริเอะ) เขาน่าจะไปที่รร.กลางนะจ๊ะ เพราะว่ามิยาโมโตะเขาก็บาดเจ็บอยู่ อีกอย่าง ท่าทางเขาจะสนิทกับคิตาโนะพอสมควรเลยทีเดียวล่ะ...\"
โนริโกะพูดช้าช้าอย่างครุ่นคิด แล้วชูยะก็เสริมว่า...
\"น่าจะเป็นไปได้นะ...ฉันว่า ตอนนี้เหลือพวกนร. ม.4 กับนร. ม.6 แค่นั้นใช่ไหม...มีได้ 4 แนวโน้มนะ 1. ต่างฝ่ายต่างก็อยู่รวมกลุ่มของตัวเองและยังไม่ได้คิดจะต่อสู้กัน 2. ทั้ง 2 ฝ่ายแตกแยกกันและกำลังต่อสู้กันเองอยู่ 3.ทั้ง 2 ฝ่ายต่างก็อยู่ร่วมกลุ่มของตัวเองแล้วคิดจะทำลายกลุ่มของฝ่ายตรงข้าม และ...สุดท้าย ฉันหวังให้เป็นอย่างนี้นะ...ทั้ง ฝ่ายอยู่ร่วมกันโดยไม่คิดที่จะต่อสู้อีก...\"
\"นายว่าไง...คิริโตะ ในฐานะที่นายเคยอยู่กับพวก ม.6 จากโอกิงาว่ามาก่อน...แสดงความคิดเห็นหน่อย\"
โชโกะหันไปถามซึ่งคิริโตะก็พูดช้าช้าว่า...
\"เท่าที่ฉันฟังประกาศมา พวกนร. ม.6 ที่เหลืออยู่ในตอนนี้มีกลุ่มเด็กเรียนที่เป็นผู้ชาย 2 ผู้หญิง 3 อีก 4 คนรู้สึกจะเป็นกลุ่มกิจกรรมว่ะ...ผู้ชาย 3 ผู้หญิง 1 คน...แต่พวกนั้นน่ะ นิสัยใช้ได้ทั้งนั้นเสียแต่...พวกเด็กเรียนออกจะเรียบร้อย อ่อนแอแล้วก็ขี้กลัวไปนิด แต่พวกเด็กกิจกรรมไม่น่าจะมีปัญหานะ\"
\"แล้วนายว่าพวกนั้นจะไปที่ไหนกัน คิริยาม่าคุง\"
\"...ถ้าเป็นฉัน ฉันจะไปที่...โรงเก็บศพชั้นเดียว!\"
คิริโตะพูดด้วยท่าทางที่ค่อนข้างมั่นใจ ทำให้เคียวโกะถามซ้ำอีกครั้งว่า...
\"นายแน่ใจได้ยังไง...คิริยาม่าคุง\"
\"ก็คิดดูนะ...ฉันมีพวกอยู่ทั้งหมด 9 คน เป็นพวกขี้ขลาด อ่อนแอซะ 5...เป็นเธอ เธออยากจะไปซ่อนอยู่ที่กว้างกว้างอย่างโรงงานร้าง 3 ชั้น เหรอ...คนโอกิงาว่าใจถึง กล้าลุยนะ! ไหนไหนก็ไหนไหนแล้ว...สู้เสี่ยงลุยให้จบเรื่องไปเลยไม่ดีกว่าเหรอ อีกอย่าง...พวกนร. ม.4 น่ะ มีแค่ 2 คนเองนะ...เธอคิดว่าเขาจะอยากไปแอบที่แคบแคบแล้วก็น่ากลัวอย่างโรงเก็บศพชั้นเดียวกัน 2 คนงั้นเหรอ\"
เหตุผลของคิริโตะทำให้เคียวโกะกับทุกคนได้คิด และ...หลังจากปรึกษากันอย่างละเอียด รอบคอบแล้ว พวกเขาก็ตัดสินใจแบ่งกันออกเป็น 2 กลุ่มอีกครั้ง...คิริโตะ ชูยะ คิทะคูมะ เคย์ตะ เมกูมิ เคียวโกะ โนริโกะ ยูริ ตัดสินใจไปที่โรงเก็บศพชั้นเดียว ส่วนโชโกะ เซ็นจิ ฮิโรกิ ยูทากะ จิกูสะ คาโยโกะ ก็ไปที่ โรงงานร้าง 3 ชั้น พวกเขานัดเจอกันในอีก 2 ชั่วโมงข้างหน้าที่แถวหน้ารร.กลาง...และแล้ว การเดินทางครั้งสุดท้ายก็เริ่มขึ้น...
ที่หน้าโรงเก็บศพชั้นเดียว พวกของคิริโตะต่างก็ยืนซุ่มกันอยู่ชั่วครู่...บรรยากาศข้างในเงียบสงบ...และมันก็ออกจะเงียบจนเกินไป...มือของเคียวโกะสั่น! เธอแอบมองหน้าคิริโตะ...สีหน้าของเขาดูเคร่งขรึม จริงจัง...ดวงตาคมนั้นก็แฝงแววเจ็บปวด...ทว่า ในความเจ็บปวดก็มีความกล้าที่จะเผชิญกับทุกสิ่งอยู่...แล้วเคียวโกะก็ใจหาย...เธอกลัว! คิริโตะเป็นหัวหน้า เขาเป็นคนที่มีความเสี่ยงมากที่สุด...ถ้าหากว่า เขา...เขาเป็นอะไรไปล่ะ...เธอไม่อยากให้เขาต้องเป็นอะไรไป!!!
\"เคียวโกะ! อดทนหน่อยนะ...มันใกล้จะจบแล้ว...อีกแค่อึดใจเดียว...อดทนไว้นะ!\"
คิริโตะพูดเบาเบาแล้วเขาก็จับมือที่เย็นเฉียบและสั่นเทาของเด็กสาวข้างข้างตัวไว้...เคียวโกะเหลือบมองคิริโตะอีกครั้ง แล้วเธอก็พึมพำกลับไปเบาเบาว่า...
\"ไม่ว่าจะมีอะไรรออยู่ข้างหน้า...นายต้องผ่านมันไปให้ได้...นายต้องไม่เป็นอะไร สัญญานะ...คิริโตะคุง\"
\"...อืม! ได้ ฉันสัญญา...\"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น