ลำดับตอนที่ #61
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #61 : ...บทที่56...(แก้ไข + เพิ่มเติมบทนิดหน่อยเจ้าค่ะ)
เวลา 09.30 น. ที่บริเวณศาลเจ้าร้าง พวกคิริโตะเดินทางมาส่งพวกยูทากะที่นี่รวมทั้งมาดูด้วยว่ามีใครแอบอยู่บ้างรึเปล่า และ...ก็มีจริงจริง! ที่มุมหนึ่งของศาลเจ้าร้างมีเด็กหนุ่มม.3 ที่ถ้าไม่รวมพวกม.3 ที่เป็นพันธมิตรกับพวกนร. พิเศษอันตรายแล้ว เขาก็เป็นหนุ่ม ม.3 คนเดียวที่เหลืออยู่!!!
เด็กหนุ่มคนที่ว่านี้กำลังนอนหลับซุกซบอยู่ข้างข้างเสาต้นใหญ่ของศาลเจ้า ท่าทางเขาอ่อนระโหยโรยแรงอย่างมาก เขาไม่ได้สวมเสื้อเลยซักชิ้น มีเพียงแค่กางเกงนร. ขายาวตัวเดียวที่เหลืออยู่ ตามเนื้อตัวและใบหน้าของเด็กหนุ่มก็ปรากฏริ้วรอยบาดแผลมากมาย และ...พอนารุมิเห็นเด็กหนุ่มคนนี้ เธอก็อุทานออกมาอย่างตกใจว่า...
\"วาตารุคุง...เกิดอะไรขึ้นเนี่ย!\"
\"วาตารุคุง! จริงด้วย...เขานี่นา!\"
ชิสุกะอุทานบ้าง แล้วเธอก็เดินไปนั่งคุกเข่าลงข้างเขา ทว่า นารุมิที่ยื่นมือไปสัมผัสที่หน้าผากของเด็กหนุ่มก็รีบชักมือกลับมา จากนั้น เธอก็หันไปหายูทากะแล้วร้องเสียงหลงว่า...
\"รุ่นพี่ยูทากะคุงคะ...ช่วยมาดูวาตารุคุงทีค่ะ! เขาตัวร้อนมากเลยค่ะ...\"
\"เออ! นารุมิจัง ถอยออกไปก่อน...ชิบ! แป๊บนะ ขอเอาปรอทออกมาก่อน...ไอ๋หยา! ไข้มันตั้ง 42 องศาแน่ะ! ตายโ*ง...ใครมีน้ำแข็งบ้าง...มีมะ เอาน้ำเปล่าก็ได้ ขอหน่อยครับ\"
ยูทากะรีบถาม ทุกคนเลยรีบค้นดูของแล้วส่งให้เขา ทว่า...นั่นก็ยกเว้นคนหนึ่ง! เคย์ตะ...เขามองภาพที่นารุมิจับมือวาตารุอย่างห่วงใย แล้วเด็กหนุ่มก็รู้สึกหงุดหงิดจนต้องเบือนหน้าหนี! เซ็นจิพอจะมองออกว่าเพื่อนหนุ่มรู้สึกยังไง เขาจึงตบไหล่เคย์ตะแล้วพูดปลอบว่า...
\"อาจจะไม่มีอะไรก้อได้! จายเยนนนนนนนนน...เพื่อน!\"
\"เฮอะ! ไม่มีไรงั้นเหรอ...นี่เอ็งตาบอดหรือเอ็งโง่วะ เพื่อน! เพื่อนกันเขาไม่เป็นถึงขนาดนี้หรอก ยัยคนลวงโลก เจ้าชู้ เจ้ามารยา!\"
เคย์ตะใส่เป็นชุด! ทว่า...เด็กหนุ่มโรคจิตซึ่งถูกมัดปากอยู่ข้างข้างกลับสะกิดเคย์ตะยิกยิก เด็กหนุ่มเลยยกเท้าถีบอย่างรำคาญ แต่หนุ่มโรคจิตก็ยังคงสะกิดเขาอีก! จนเคย์ตะต้องดึงผ้าที่ผูกปากเด็กหนุ่มออกแล้วกระชากเสียงถามว่า...
\"เป็นเ*ยไรมิทราบวะ! ไอ้โรคจิต! อยากโดนฆ่าทิ้งเหรอไง\"
\"ปละ...เปล่า ฉัน...แค่จะบอกว่า วาตารุน่ะ...มันนามสกุลอุซึกิ...ไอ้วาตารุมันเป็นน้องชายแท้แท้ของนารุมิ แต่พอดีมันเข้าเรียนพร้อมกับพี่สาวเลย...นายไม่เห็นเหรอ! หน้า 2 คนนั้นคล้ายกันจะตาย...โง่นี่หว่า!\"
ประโยคท้าย หนุ่มโรคจิตพูดอุบอิบเบาเบาเพราะกลัวว่าจะโดนเคย์ตะถีบอีก...ส่วนเคย์ตะ...เด็กหนุ่มก็ทำหน้าเหวอ เอ๋อ อึ้งไปเลย! ทำให้เซ็นจิถึงกับหัวเราะก๊ากอยางขำเป็นที่สุด! แล้วเคย์ตะซึ่งรู้แล้วว่าอะไรเป็นอะไรก็รีบเข้าไปนั่งข้างข้างนารุมิ...ก่อนที่เขาจะพูดปลอบเธอเบาเบาว่า...
\"นารุมิจัง...ใจเย็นนะ น้องชายเธอเขาไม่เป็นไรหรอก...\"
\"เคย์ตะคุง...ฮือ! ฉัน...ฉันเหลือน้องชายแค่คนเดียวแล้วนะ...ฉัน ฉัน...ไม่เหลือใครแล้ว ฮือ...ถ้าเขาเป็นอะไร ฉัน...ฉันจะอยู่ยังไง\"
นารุมิพูดปนสะอื้นแล้วเธอก็โผเข้ากอดเคย์ตะ...เคย์ตะเลยกอดปลอบเธอพลางนึกตำหนิตัวเองที่ทำอะไรก็เอาแต่วู่วาม ใจร้อน...เขาจะเป็นอย่างนี้อีกไม่ได้แล้ว เพราะ...
\"นารุมิจัง...จากนี้ไป ฉันจะเป็นคนดูแลเธอกับน้องชายเอง...ฉันสัญญา! เธอไม่ต้องกลัวนะ...เข้มแข็งไว้ นารุมิจัง\"
\"เคย์ตะคุง...ขอบใจเธอมากนะ ขอบใจจริงจริง ฮือ...\"
เวลาต่อมา...ยูทากะได้ดูแลอาการของวาตารุจนดีขึ้นมากแล้ว พวกคิริโตะเลยขอตัวออกเดินทางกันก่อน โชโกะจูบที่หน้าผากมิทสุโกะเบาเบาเป็นการอำลาจากชั่วคราว ส่วนเซ็นจิกับคิทะคูมะ...ทั้งคู่กำลังจะเดินออกไปแล้ว แต่อยู่อยู่มาซาฮิโร่ก็เรียกทั้ง 2 เบาเบา ก่อนที่เขาจะพูดอย่างกระท่อนกระแท่นแต่เข้มแข็งว่า...
\"นี่...อาจเป็น...ครั้งสุด...ท้าย ที่...ที่เรา...ได้เจอกัน...ฉันดีใจมาก...ที่เจอ...พวกนาย...ไม่ต้องห่วง ถึง...ฉันจะ...ไม่อยู่...แต่ แต่...ฉันจะ...ทิ้งสิ่งที่...สำคัญที่สุดใน...ใน...ชีวิต...แฮกเกอร์ บอย...ให้...พวกนาย! พวกนาย...อย่ายอมแพ้...นะ!...สู้ต่อ...ไป...แล้ว...สักวัน เรา...เรา...จะได้...พบกันอีก...ครั้ง...\"
\"รุ่นพี่มาซาฮิโร่...ผม...ผมไม่อยากให้มันเป็นอย่างนี้เลยครับ ฮือ...รุ่นพี่ครับ...ผม...ผมรักและนับถือในตัวรุ่นพี่มากครับ...รุ่นพี่เป็น...สุดยอดของแฮกเกอร์ บอยในใจผมครับ...ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งครับ ผมจะไม่มีวันลืมรุ่นพี่มาซาฮิโร่เลยครับ...ฮือ...\"
เซ็นจิพูดปนสะอื้นอย่างอดกลั้นไว้ไม่ไหวอีก คิทะคูมะก็ร้องไห้แล้วเขาก็กอดมาซาฮิโร่ผู้ซึ่งเป็นทั้งเพื่อน พี่ชาย ครูที่สอนหลายสิ่งให้และ...บางครั้ง ชายหนุ่มคนนี้ก็ดูแลเขาดีราวกับเป็นพ่อของเขาเลยทีเดียว!จากนั้น...ทุกคนก็แยกจากกันตรงนั้นเอง...
เวลา 11.20 น. นารุมิกับเมกูมิกำลังช่วยกันดูแลวาตารุ มิทสุโกะและโทโมมิ ส่วนทาเครุ ถึงแม้จะตาบอดแต่หัวสมองของเขารวมถึงเรื่องประสาทสัมผัสก็ยังล้ำเลิศอยู่ เด็กหนุ่มจึงได้หาทางประดิษฐ์สิ่งต่างต่างที่เป็นประโยชน์ต่อทีมได้ โดยที่ชิสุกะก็ได้เข้ามาช่วยเด็กหนุ่มทำด้วย ส่วนโตดะกับหนุ่มโรคจิตนั้นก็มีอัตสึฮิโร่คอยควบคุม ดูแลอย่างใกล้ชิด มาซาฮิโร่กำลังคร่ำเคร่งกับการแฮกเกอร์อยู่ราวกับไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย มิสะคอยดูแลคนรักหนุ่มอยู่ข้างข้าง มิซาเอะ มิยูและยูทากะต่างก็ถืออาวุธคอยเฝ้าระวังภัยที่อาจจะเกิดขึ้นได้...เวลาค่อยค่อยผ่านไปอย่างเชื่องช้า...
อาการของวาตารุกับมิทสุโกะเริ่มดีขึ้นเรื่อยเรื่อย ไข้ของวาตารุลดลงมากแล้ว ส่วนมิทสุโกะตอนนี้เธอก็รู้สึกตัวและกำลังคุยเบาเบากับเมกูมิและยูทากะ โทโมมิก็ยังคงนั่งเหม่อ นิ่งอย่างไม่สนใจใคร อัตสึฮิโร่นั้นไปถืออาวุธยืนเฝ้าอยู่กับมิสะและมิยูเพราะโตดะกับหนุ่มโรคจิตต่างก็พากันหลับอย่างเหนื่อยอ่อน ทาเครุกับชิสุกะก็ประดิษฐ์สิ่งต่างต่างได้หลายอย่างแล้ว และ...
มาซาฮิโร่ ใบหน้าของเขาซีดเซียว มีเหงื่อไหลอาบเต็มใบหน้า ท่าทางของเขาก็ดูล้าอย่างเห็นได้ชัด ทว่า...แววตาของชายหนุ่มยังมีประกายกล้าและมุ่งมั่น ข้อมูลต่างต่างที่ชายหนุ่มแฮกมาก็เริ่มเยอะขึ้นเรื่อยเรื่อย...มิสะแม้จะรู้สึกเจ็บอยู่ในใจลึกลึกแต่เธอก็เข้มแข็งพอที่จะไม่ยอมแสดงมันออกมา หญิงสาวยังคงคอยซับเหงื่อให้หนุ่มคนรักพลางก็ดูแลเผื่อว่าเลือดจากแผลของเขาจะไหลออกมาอีก...
กระทั่ง ถึงตอนพักกินข้าว...เหตุการณ์ที่ทุกคนไม่อยากให้เกิดมากที่สุดก็เกิดขึ้น! มาซาฮิโร่นั้นไล่ให้มิสะไปกินข้าวก่อนแล้วค่อยกลับมาดูแลเขา ทว่า...ขณะที่มิสะเพิ่งจะกินข้าวอิ่ม...เสียงร้องอย่างตกใจของโทโมมิห็ทำให้ทุกคนรีบหันไปดู และ...ภาพที่เห็นก็คือ...เลือดของมาซาฮิโร่ มันไหลออกมาจากตัวของเขาเต็มไปหมดเลย!!!
\"มาซาฮิโร่คุง! ไม่นะ!\"
มิสะกรีดร้องอย่างเจ็บปวดปนหวาดกลัว แล้วเธอก็ถลาเข้าไปหามาซาฮิโร่ ทว่า...บัดนี้ ชายหนุ่มได้นอนนิ่งหลับตาสนิท ลมหายใจ
ก็แผ่วล้าลงเรื่อยเรื่อย มิสะนั้นร้องไห้คร่ำครวญแล้วเธอก็เขย่าตัวชายหนุ่มคนรักอย่างแรง มิซาเอะเลยต้องเข้ามาดึงตัวน้องสาวออกไปแล้วให้ยูทากะกับเมกูมิช่วยกันช่วยชีวิตมาซาฮิโร่...บรรยากาศตอนนี้ทั้งเศร้าสลดและเครียดอย่างมาก และแล้ว...
\"...ขอโทษนะ มิสะจัง...ฉัน...ทำไม่ได้...ฮือ...ขอโทษ ฉัน...ฮือ...ฉันช่วยมาซาฮิโร่ไม่ได้...\"
ยูทากะพูดเสียงสั่นแล้วเขาก็ลุกพรวดไปชกเสาไม้ของศาลเจ้าเพื่อระบายอารมณ์ เมกูมิซึ่งน้ำตาไหลพรากต้องรีบดึงมือของเด็กหนุ่มไว้ก่อนที่เธอจะดึงเขาเข้ามากอดพลางร้องไห้กัน 2 คนอย่างเจ็บปวด...เสียงมิสะกรีดร้องอย่างเจ็บปวดดังขึ้น...แล้วหญิงสาวก็ล้มลงสลบตรงนั้นเอง!!!
เด็กหนุ่มคนที่ว่านี้กำลังนอนหลับซุกซบอยู่ข้างข้างเสาต้นใหญ่ของศาลเจ้า ท่าทางเขาอ่อนระโหยโรยแรงอย่างมาก เขาไม่ได้สวมเสื้อเลยซักชิ้น มีเพียงแค่กางเกงนร. ขายาวตัวเดียวที่เหลืออยู่ ตามเนื้อตัวและใบหน้าของเด็กหนุ่มก็ปรากฏริ้วรอยบาดแผลมากมาย และ...พอนารุมิเห็นเด็กหนุ่มคนนี้ เธอก็อุทานออกมาอย่างตกใจว่า...
\"วาตารุคุง...เกิดอะไรขึ้นเนี่ย!\"
\"วาตารุคุง! จริงด้วย...เขานี่นา!\"
ชิสุกะอุทานบ้าง แล้วเธอก็เดินไปนั่งคุกเข่าลงข้างเขา ทว่า นารุมิที่ยื่นมือไปสัมผัสที่หน้าผากของเด็กหนุ่มก็รีบชักมือกลับมา จากนั้น เธอก็หันไปหายูทากะแล้วร้องเสียงหลงว่า...
\"รุ่นพี่ยูทากะคุงคะ...ช่วยมาดูวาตารุคุงทีค่ะ! เขาตัวร้อนมากเลยค่ะ...\"
\"เออ! นารุมิจัง ถอยออกไปก่อน...ชิบ! แป๊บนะ ขอเอาปรอทออกมาก่อน...ไอ๋หยา! ไข้มันตั้ง 42 องศาแน่ะ! ตายโ*ง...ใครมีน้ำแข็งบ้าง...มีมะ เอาน้ำเปล่าก็ได้ ขอหน่อยครับ\"
ยูทากะรีบถาม ทุกคนเลยรีบค้นดูของแล้วส่งให้เขา ทว่า...นั่นก็ยกเว้นคนหนึ่ง! เคย์ตะ...เขามองภาพที่นารุมิจับมือวาตารุอย่างห่วงใย แล้วเด็กหนุ่มก็รู้สึกหงุดหงิดจนต้องเบือนหน้าหนี! เซ็นจิพอจะมองออกว่าเพื่อนหนุ่มรู้สึกยังไง เขาจึงตบไหล่เคย์ตะแล้วพูดปลอบว่า...
\"อาจจะไม่มีอะไรก้อได้! จายเยนนนนนนนนน...เพื่อน!\"
\"เฮอะ! ไม่มีไรงั้นเหรอ...นี่เอ็งตาบอดหรือเอ็งโง่วะ เพื่อน! เพื่อนกันเขาไม่เป็นถึงขนาดนี้หรอก ยัยคนลวงโลก เจ้าชู้ เจ้ามารยา!\"
เคย์ตะใส่เป็นชุด! ทว่า...เด็กหนุ่มโรคจิตซึ่งถูกมัดปากอยู่ข้างข้างกลับสะกิดเคย์ตะยิกยิก เด็กหนุ่มเลยยกเท้าถีบอย่างรำคาญ แต่หนุ่มโรคจิตก็ยังคงสะกิดเขาอีก! จนเคย์ตะต้องดึงผ้าที่ผูกปากเด็กหนุ่มออกแล้วกระชากเสียงถามว่า...
\"เป็นเ*ยไรมิทราบวะ! ไอ้โรคจิต! อยากโดนฆ่าทิ้งเหรอไง\"
\"ปละ...เปล่า ฉัน...แค่จะบอกว่า วาตารุน่ะ...มันนามสกุลอุซึกิ...ไอ้วาตารุมันเป็นน้องชายแท้แท้ของนารุมิ แต่พอดีมันเข้าเรียนพร้อมกับพี่สาวเลย...นายไม่เห็นเหรอ! หน้า 2 คนนั้นคล้ายกันจะตาย...โง่นี่หว่า!\"
ประโยคท้าย หนุ่มโรคจิตพูดอุบอิบเบาเบาเพราะกลัวว่าจะโดนเคย์ตะถีบอีก...ส่วนเคย์ตะ...เด็กหนุ่มก็ทำหน้าเหวอ เอ๋อ อึ้งไปเลย! ทำให้เซ็นจิถึงกับหัวเราะก๊ากอยางขำเป็นที่สุด! แล้วเคย์ตะซึ่งรู้แล้วว่าอะไรเป็นอะไรก็รีบเข้าไปนั่งข้างข้างนารุมิ...ก่อนที่เขาจะพูดปลอบเธอเบาเบาว่า...
\"นารุมิจัง...ใจเย็นนะ น้องชายเธอเขาไม่เป็นไรหรอก...\"
\"เคย์ตะคุง...ฮือ! ฉัน...ฉันเหลือน้องชายแค่คนเดียวแล้วนะ...ฉัน ฉัน...ไม่เหลือใครแล้ว ฮือ...ถ้าเขาเป็นอะไร ฉัน...ฉันจะอยู่ยังไง\"
นารุมิพูดปนสะอื้นแล้วเธอก็โผเข้ากอดเคย์ตะ...เคย์ตะเลยกอดปลอบเธอพลางนึกตำหนิตัวเองที่ทำอะไรก็เอาแต่วู่วาม ใจร้อน...เขาจะเป็นอย่างนี้อีกไม่ได้แล้ว เพราะ...
\"นารุมิจัง...จากนี้ไป ฉันจะเป็นคนดูแลเธอกับน้องชายเอง...ฉันสัญญา! เธอไม่ต้องกลัวนะ...เข้มแข็งไว้ นารุมิจัง\"
\"เคย์ตะคุง...ขอบใจเธอมากนะ ขอบใจจริงจริง ฮือ...\"
เวลาต่อมา...ยูทากะได้ดูแลอาการของวาตารุจนดีขึ้นมากแล้ว พวกคิริโตะเลยขอตัวออกเดินทางกันก่อน โชโกะจูบที่หน้าผากมิทสุโกะเบาเบาเป็นการอำลาจากชั่วคราว ส่วนเซ็นจิกับคิทะคูมะ...ทั้งคู่กำลังจะเดินออกไปแล้ว แต่อยู่อยู่มาซาฮิโร่ก็เรียกทั้ง 2 เบาเบา ก่อนที่เขาจะพูดอย่างกระท่อนกระแท่นแต่เข้มแข็งว่า...
\"นี่...อาจเป็น...ครั้งสุด...ท้าย ที่...ที่เรา...ได้เจอกัน...ฉันดีใจมาก...ที่เจอ...พวกนาย...ไม่ต้องห่วง ถึง...ฉันจะ...ไม่อยู่...แต่ แต่...ฉันจะ...ทิ้งสิ่งที่...สำคัญที่สุดใน...ใน...ชีวิต...แฮกเกอร์ บอย...ให้...พวกนาย! พวกนาย...อย่ายอมแพ้...นะ!...สู้ต่อ...ไป...แล้ว...สักวัน เรา...เรา...จะได้...พบกันอีก...ครั้ง...\"
\"รุ่นพี่มาซาฮิโร่...ผม...ผมไม่อยากให้มันเป็นอย่างนี้เลยครับ ฮือ...รุ่นพี่ครับ...ผม...ผมรักและนับถือในตัวรุ่นพี่มากครับ...รุ่นพี่เป็น...สุดยอดของแฮกเกอร์ บอยในใจผมครับ...ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งครับ ผมจะไม่มีวันลืมรุ่นพี่มาซาฮิโร่เลยครับ...ฮือ...\"
เซ็นจิพูดปนสะอื้นอย่างอดกลั้นไว้ไม่ไหวอีก คิทะคูมะก็ร้องไห้แล้วเขาก็กอดมาซาฮิโร่ผู้ซึ่งเป็นทั้งเพื่อน พี่ชาย ครูที่สอนหลายสิ่งให้และ...บางครั้ง ชายหนุ่มคนนี้ก็ดูแลเขาดีราวกับเป็นพ่อของเขาเลยทีเดียว!จากนั้น...ทุกคนก็แยกจากกันตรงนั้นเอง...
เวลา 11.20 น. นารุมิกับเมกูมิกำลังช่วยกันดูแลวาตารุ มิทสุโกะและโทโมมิ ส่วนทาเครุ ถึงแม้จะตาบอดแต่หัวสมองของเขารวมถึงเรื่องประสาทสัมผัสก็ยังล้ำเลิศอยู่ เด็กหนุ่มจึงได้หาทางประดิษฐ์สิ่งต่างต่างที่เป็นประโยชน์ต่อทีมได้ โดยที่ชิสุกะก็ได้เข้ามาช่วยเด็กหนุ่มทำด้วย ส่วนโตดะกับหนุ่มโรคจิตนั้นก็มีอัตสึฮิโร่คอยควบคุม ดูแลอย่างใกล้ชิด มาซาฮิโร่กำลังคร่ำเคร่งกับการแฮกเกอร์อยู่ราวกับไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย มิสะคอยดูแลคนรักหนุ่มอยู่ข้างข้าง มิซาเอะ มิยูและยูทากะต่างก็ถืออาวุธคอยเฝ้าระวังภัยที่อาจจะเกิดขึ้นได้...เวลาค่อยค่อยผ่านไปอย่างเชื่องช้า...
อาการของวาตารุกับมิทสุโกะเริ่มดีขึ้นเรื่อยเรื่อย ไข้ของวาตารุลดลงมากแล้ว ส่วนมิทสุโกะตอนนี้เธอก็รู้สึกตัวและกำลังคุยเบาเบากับเมกูมิและยูทากะ โทโมมิก็ยังคงนั่งเหม่อ นิ่งอย่างไม่สนใจใคร อัตสึฮิโร่นั้นไปถืออาวุธยืนเฝ้าอยู่กับมิสะและมิยูเพราะโตดะกับหนุ่มโรคจิตต่างก็พากันหลับอย่างเหนื่อยอ่อน ทาเครุกับชิสุกะก็ประดิษฐ์สิ่งต่างต่างได้หลายอย่างแล้ว และ...
มาซาฮิโร่ ใบหน้าของเขาซีดเซียว มีเหงื่อไหลอาบเต็มใบหน้า ท่าทางของเขาก็ดูล้าอย่างเห็นได้ชัด ทว่า...แววตาของชายหนุ่มยังมีประกายกล้าและมุ่งมั่น ข้อมูลต่างต่างที่ชายหนุ่มแฮกมาก็เริ่มเยอะขึ้นเรื่อยเรื่อย...มิสะแม้จะรู้สึกเจ็บอยู่ในใจลึกลึกแต่เธอก็เข้มแข็งพอที่จะไม่ยอมแสดงมันออกมา หญิงสาวยังคงคอยซับเหงื่อให้หนุ่มคนรักพลางก็ดูแลเผื่อว่าเลือดจากแผลของเขาจะไหลออกมาอีก...
กระทั่ง ถึงตอนพักกินข้าว...เหตุการณ์ที่ทุกคนไม่อยากให้เกิดมากที่สุดก็เกิดขึ้น! มาซาฮิโร่นั้นไล่ให้มิสะไปกินข้าวก่อนแล้วค่อยกลับมาดูแลเขา ทว่า...ขณะที่มิสะเพิ่งจะกินข้าวอิ่ม...เสียงร้องอย่างตกใจของโทโมมิห็ทำให้ทุกคนรีบหันไปดู และ...ภาพที่เห็นก็คือ...เลือดของมาซาฮิโร่ มันไหลออกมาจากตัวของเขาเต็มไปหมดเลย!!!
\"มาซาฮิโร่คุง! ไม่นะ!\"
มิสะกรีดร้องอย่างเจ็บปวดปนหวาดกลัว แล้วเธอก็ถลาเข้าไปหามาซาฮิโร่ ทว่า...บัดนี้ ชายหนุ่มได้นอนนิ่งหลับตาสนิท ลมหายใจ
ก็แผ่วล้าลงเรื่อยเรื่อย มิสะนั้นร้องไห้คร่ำครวญแล้วเธอก็เขย่าตัวชายหนุ่มคนรักอย่างแรง มิซาเอะเลยต้องเข้ามาดึงตัวน้องสาวออกไปแล้วให้ยูทากะกับเมกูมิช่วยกันช่วยชีวิตมาซาฮิโร่...บรรยากาศตอนนี้ทั้งเศร้าสลดและเครียดอย่างมาก และแล้ว...
\"...ขอโทษนะ มิสะจัง...ฉัน...ทำไม่ได้...ฮือ...ขอโทษ ฉัน...ฮือ...ฉันช่วยมาซาฮิโร่ไม่ได้...\"
ยูทากะพูดเสียงสั่นแล้วเขาก็ลุกพรวดไปชกเสาไม้ของศาลเจ้าเพื่อระบายอารมณ์ เมกูมิซึ่งน้ำตาไหลพรากต้องรีบดึงมือของเด็กหนุ่มไว้ก่อนที่เธอจะดึงเขาเข้ามากอดพลางร้องไห้กัน 2 คนอย่างเจ็บปวด...เสียงมิสะกรีดร้องอย่างเจ็บปวดดังขึ้น...แล้วหญิงสาวก็ล้มลงสลบตรงนั้นเอง!!!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น