ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ...บทที่5...(แก้ไข + เพิ่มเติมบทนิดหน่อยเจ้าค่ะ)
\"ชูยะคุงจ๊ะ...\"
เสียงของโนริโกะที่ดังเบาเบาทำให้ชูยะเงยหน้าขึ้นมอง...แล้วเขาก็เห็นว่า...โนริโกะคนที่เขารักมากที่สุดกำลังส่งยิ้มให้เขา ยิ้มนั้นช่างแสนจะอ่อนหวาน สดใส เปี่ยมด้วยกำลังใจ จากนั้น โนริโกะก็นั่งลงข้างข้างชูยะแล้วพูดเบาเบาว่า...
\"ฉันน่ะ...เข้าใจชูยะคุงนะจ๊ะ สิ่งที่ชูยะคุงทำ ฉันว่า...มันไม่ใช่สิ่งที่คนขี้แพ้จะทำได้หรอกจ้ะ จริงจริงแล้ว...ชูยะคุงน่ะ อยากจะไปร่วมกับทุกคนใช่ไหมล่ะจ๊ะ แต่ที่เธอไม่ไปก็เพราะ...เธอห่วงฉันกับเด็กเด็ก...ใช่ไหมล่ะจ๊ะ...\"
\"โนริโกะจัง...ฉัน...\"
ชูยะทำท่าจะพูดอะไรบางอย่าง แต่แล้วเด็กหนุ่มก็กลับนั่งนิ่งเงียบเหมือนเถียงไม่ออก โนริโกะเลยพูดอย่างยิ้มแย้มว่า...
\"ใช่ไหมล่ะจ๊ะ...ฉันน่ะ...เข้าใจชูยะคุงเสมอล่ะ ฉันรู้นะว่าชูยะคุงคนเดิมยังไม่ตายไปหรอก...เอางี้นะจ๊ะ...พรุ่งนี้เรา 2 คนจะตามพวกคิริโตะคุงไป ดีไหมจ๊ะ...\"
\"โนริโกะจัง...ไม่ได้นะ! ไอ้เกมนรกบ้าบ้านั่นมันอันตรายมาก โนริโกะจังน่ะ...อยู่ดูแลเด็กเด็กที่นี่ดีกว่านะ ฉัน...ฉันจะไปกับพวกคิริโตะเอง!\"
ชูยะพูดด้วยท่าทางเด็ดเดี่ยวอย่างคนที่ตัดสินใจได้แล้ว โนริโกะเลยยิ้มอ่อนอ่อนก่อนจะเอื้อมไปจับมือคนรักพลางพูดเสียงหนักแน่นว่า...
\"ฉันก็จะไปด้วยจ้ะ...ฉันน่ะ...อยู่โดยไม่มีชูยะคุงไม่ได้หรอกจ้ะ อีกอย่าง...ฉันก็ไม่อยากจะหนีอีกแล้ว ฉัน...จะไปช่วยเด็กพวกนั้นด้วย...เพราะ...ฉันเข้าใจดีว่าเด็กที่ไม่อยากทำร้ายเพื่อนรักแต่ก็อยากมีชีวิตรอดจนจำต้องเล่นเกมB.R.Battle Royal Survival Programน่ะ...เป็นยังไง ดังนั้น...ให้ฉันไปสู้กับเพื่อนเพื่อนของเราด้วยคนนะจ๊ะ นะ ชูยะคุง\" โนริโกะอ้อนวอนอย่างจริงจัง แถมดวงตากลมโตของเด็กสาวก็มีประกายระยับ สดใส ไม่เกรงกลัวอันตรายใดใด...
นั่น...ทำให้ชูยะยิ้มแล้วจึงพยักหน้า ก่อนที่เขาจะเอื้อมมือไปโอบโนริโกะแล้วพูดอย่างอ่อนโยนว่า...
\"ตกลงจ้ะ โนริโกะจัง\"
เช้ารุ่งขึ้น (วันที่ 21 ธ.ค.)เวลา 07.20 น. ที่สถานีรถไฟ... คิริโตะ เซ็นจิ เคย์ตะ ยูทากะ ต่างก็ยืนรอชูยะกับโนริโกะ ทว่า...พวกเขาก็ไม่เห็นแม้เงาของทั้ง 2 คนปรากฏขึ้นเลย...
กระทั่งได้เวลาที่รถไฟจะออก เคย์ตะเป็นคนแรกที่เดินปึงปังอย่างโกรธโกรธขึ้นรถไฟไป เซ็นจิก็เดินตามไปเป็นคนที่ 2 โดยเด็กหนุ่มไม่ลืมเขกหัวยูทากะแล้วด่าว่า...
\"ไอ้ปัญญาอ่อนยูทากะ ไหนว่า 2 คนนั้นจะมาไง ไอ้ห-กเอ๊ย...ไปเว้ย...ขึ้นรถได้แล้ว...\"
\"โอ๊ย...โด่ อะไรว๊า รอนิดรอหน่อยก็ไม่ได้ ทำไมต้องเขกหัวคนน่ารักอย่างฉันด้วยอ่ะ ใจร้าย...รออีกนิดไม่ได้ไงวะ!\"
ยูทากะบ่นพลางใช้มือลูบหัวป้อยป้อย...คิริโตะเห็นอย่างงั้นแล้วก็อดยิ้มนิดนิดไม่ได้ ทว่าเด็กหนุ่มก็ลุกขึ้นแล้วพูดเสียงอ่อนกับยูทากะว่า...
\"ไปเหอะ ยูทากะ ไอ้นานะฮาร่ากับโนริโกะจังไม่มาแล้วล่ะ\"
\"โธ่...คิริโตะ รออีกหน่อยน่า เดี๋ยว 2 คนนั้นก็มาแล้ว น่า นะนะ คิริโตะรูปหล่อ น่ารักที่สุดเลย นะ พ่อหน.ผู้เก่งกาจ ฉลาดไอคิวสูง น๊าาา...\"
ยูทากะอ้อนวอนพลางพูดยอคิริโตะใหญ่ ทว่า...นอกจากจะไม่หลงคำคารมของยูทากะแล้ว คิริโตะยังพูดเสียงจริงจังอย่างไม่ใส่ใจ...
\"ขอบใจที่ยกยอปอปั้น แต่...ไม่ล่ะ อ้อ...ยูทากะ รถไฟจะออกแล้วนะ ถ้านายไม่ไปก็ตามใจนายละกัน ฉันไปล่ะ ขี้เกียจวิ่งตามรถไฟให้เหนื่อย...\"
พูดจบ คิริโตะก็เดินไปขึ้นรถไฟที่กำลังค่อยค่อยเคลื่อนตัวออกไปทันที...
เท่านั้นล่ะ ยูทากะก็จำต้องรีบลุกขึ้นวิ่งปุเลงปุเลงตามรถไฟไป แต่...แหม กว่าจะขึ้นรถไฟได้ ยูทากะก็ถึงกับต้องหอบแฮ่กเลยที่เดียวเชียว!!!
ในรถไฟ คิริโตะ เซ็นจิ เคย์ตะ ยูทากะ ต่างก็นั่งกันนิ่ง หน้าจ๋อย เศร้าสร้อยกันสุดสุด ไม่มีใครพูดอะไรเลยสักคำ จนกระทั่ง...
\"สวีดัด นั่งด้วยนะ เฮ้อ พวกนายนี่...มาช้ากันจัง เรา 2 คนรอตั้งนานแน่ะ\" เสียงของชูยะดังขี้น ทำให้ทั้ง 4 หนุ่มเงยหน้ามองเหวอเหวอ แล้วโนริโกะก็พูดยิ้มยิ้มเสียงใสว่า...
\"เมื่อกี๊รอใครกันเหรอจ๊ะ เห็นนั่งคอยกันใจจดใจจ่อเชียว\"
\"ชูยะ...โนริโกะจัง!\"
คิริโตะ เซ็นจิ เคย์ตะ ยูทากะพูดพร้อมกันอย่างตื่นเต้น ดีใจ จากนั้น ทั้ง 6 หนุ่มสาวก็กอดกันแน่นอย่างคิดถึง ยูทากะพอเห็นหน้าชูยะกับโนริโกะก็ได้ทีเขกหัวเซ็นจิกลับแล้วไปหลบหลังโนริโกะพลางพูดโอ่ว่า...
\"ไงล่ะ ไอ้เซ็นจิ ฉันบอกแล้วว่า 2 คนนี้ต้องมา เป็นไงล่ะ โด่! ทำมาเป็นเขกหัวคนน่ารักอย่างฉัน...ฮึ!!! ไอ้อ่อน! ไอ้ห-กเอ๊ย...\"
\"เออ เออ...ได้ทีเลยนะเว้ยไอ้ยูทากะ...จำไว้เลยนะ!\"
เซ็นจิแกล้งพูดอาฆาตแต่มือลูบหัวอย่างเจ็บจริง ทำให้ทุกคนพากันอมยิ้มขำ แล้วเคย์ตะก็เป็นคนพูดขึ้นก่อนว่า...
\"ชูยะ เมื่อวานที่ฉันทำไม่ดีกับนาย ฉันโมโหมากไปน่ะ ขอโทษนะเว้ย\"
\"ฉันสิที่ต้องขอโทษ ฉันพูดไม่ดีกับนาย ชูยะ ฉัน...น่าจะรู้ว่า...ชูยะคนเดิมไม่มีวันตาย ฉัน...ขอโทษจริงจริงว่ะ\"
เซ็นจิพูดอย่างเสียใจแต่ชูยะก็แค่ยิ้มแล้วพูดอย่างอารมณ์ดีว่า...
\"ช่างเหอะ เรื่องเมื่อวานฉันลืมไปหมดแล้ว อีกอย่าง ที่พวกนายด่าฉัน โกรธฉัน...มันก็ถูก ฉันน่ะ...เห็นแก่ตัวจนลืมความเป็นตัวตนของฉันไปซะได้...ฉัน...เกือบจะลืมมิตรภาพกับคำสัญญาของพวกเราไปด้วยซ้ำ แต่...ดีนะที่ฉันมีโนริโกะจัง ไม่งั้น ป่านนี้ฉันอาจจะไม่ได้มากับพวกนายหรอก\"
เสียงของโนริโกะที่ดังเบาเบาทำให้ชูยะเงยหน้าขึ้นมอง...แล้วเขาก็เห็นว่า...โนริโกะคนที่เขารักมากที่สุดกำลังส่งยิ้มให้เขา ยิ้มนั้นช่างแสนจะอ่อนหวาน สดใส เปี่ยมด้วยกำลังใจ จากนั้น โนริโกะก็นั่งลงข้างข้างชูยะแล้วพูดเบาเบาว่า...
\"ฉันน่ะ...เข้าใจชูยะคุงนะจ๊ะ สิ่งที่ชูยะคุงทำ ฉันว่า...มันไม่ใช่สิ่งที่คนขี้แพ้จะทำได้หรอกจ้ะ จริงจริงแล้ว...ชูยะคุงน่ะ อยากจะไปร่วมกับทุกคนใช่ไหมล่ะจ๊ะ แต่ที่เธอไม่ไปก็เพราะ...เธอห่วงฉันกับเด็กเด็ก...ใช่ไหมล่ะจ๊ะ...\"
\"โนริโกะจัง...ฉัน...\"
ชูยะทำท่าจะพูดอะไรบางอย่าง แต่แล้วเด็กหนุ่มก็กลับนั่งนิ่งเงียบเหมือนเถียงไม่ออก โนริโกะเลยพูดอย่างยิ้มแย้มว่า...
\"ใช่ไหมล่ะจ๊ะ...ฉันน่ะ...เข้าใจชูยะคุงเสมอล่ะ ฉันรู้นะว่าชูยะคุงคนเดิมยังไม่ตายไปหรอก...เอางี้นะจ๊ะ...พรุ่งนี้เรา 2 คนจะตามพวกคิริโตะคุงไป ดีไหมจ๊ะ...\"
\"โนริโกะจัง...ไม่ได้นะ! ไอ้เกมนรกบ้าบ้านั่นมันอันตรายมาก โนริโกะจังน่ะ...อยู่ดูแลเด็กเด็กที่นี่ดีกว่านะ ฉัน...ฉันจะไปกับพวกคิริโตะเอง!\"
ชูยะพูดด้วยท่าทางเด็ดเดี่ยวอย่างคนที่ตัดสินใจได้แล้ว โนริโกะเลยยิ้มอ่อนอ่อนก่อนจะเอื้อมไปจับมือคนรักพลางพูดเสียงหนักแน่นว่า...
\"ฉันก็จะไปด้วยจ้ะ...ฉันน่ะ...อยู่โดยไม่มีชูยะคุงไม่ได้หรอกจ้ะ อีกอย่าง...ฉันก็ไม่อยากจะหนีอีกแล้ว ฉัน...จะไปช่วยเด็กพวกนั้นด้วย...เพราะ...ฉันเข้าใจดีว่าเด็กที่ไม่อยากทำร้ายเพื่อนรักแต่ก็อยากมีชีวิตรอดจนจำต้องเล่นเกมB.R.Battle Royal Survival Programน่ะ...เป็นยังไง ดังนั้น...ให้ฉันไปสู้กับเพื่อนเพื่อนของเราด้วยคนนะจ๊ะ นะ ชูยะคุง\" โนริโกะอ้อนวอนอย่างจริงจัง แถมดวงตากลมโตของเด็กสาวก็มีประกายระยับ สดใส ไม่เกรงกลัวอันตรายใดใด...
นั่น...ทำให้ชูยะยิ้มแล้วจึงพยักหน้า ก่อนที่เขาจะเอื้อมมือไปโอบโนริโกะแล้วพูดอย่างอ่อนโยนว่า...
\"ตกลงจ้ะ โนริโกะจัง\"
เช้ารุ่งขึ้น (วันที่ 21 ธ.ค.)เวลา 07.20 น. ที่สถานีรถไฟ... คิริโตะ เซ็นจิ เคย์ตะ ยูทากะ ต่างก็ยืนรอชูยะกับโนริโกะ ทว่า...พวกเขาก็ไม่เห็นแม้เงาของทั้ง 2 คนปรากฏขึ้นเลย...
กระทั่งได้เวลาที่รถไฟจะออก เคย์ตะเป็นคนแรกที่เดินปึงปังอย่างโกรธโกรธขึ้นรถไฟไป เซ็นจิก็เดินตามไปเป็นคนที่ 2 โดยเด็กหนุ่มไม่ลืมเขกหัวยูทากะแล้วด่าว่า...
\"ไอ้ปัญญาอ่อนยูทากะ ไหนว่า 2 คนนั้นจะมาไง ไอ้ห-กเอ๊ย...ไปเว้ย...ขึ้นรถได้แล้ว...\"
\"โอ๊ย...โด่ อะไรว๊า รอนิดรอหน่อยก็ไม่ได้ ทำไมต้องเขกหัวคนน่ารักอย่างฉันด้วยอ่ะ ใจร้าย...รออีกนิดไม่ได้ไงวะ!\"
ยูทากะบ่นพลางใช้มือลูบหัวป้อยป้อย...คิริโตะเห็นอย่างงั้นแล้วก็อดยิ้มนิดนิดไม่ได้ ทว่าเด็กหนุ่มก็ลุกขึ้นแล้วพูดเสียงอ่อนกับยูทากะว่า...
\"ไปเหอะ ยูทากะ ไอ้นานะฮาร่ากับโนริโกะจังไม่มาแล้วล่ะ\"
\"โธ่...คิริโตะ รออีกหน่อยน่า เดี๋ยว 2 คนนั้นก็มาแล้ว น่า นะนะ คิริโตะรูปหล่อ น่ารักที่สุดเลย นะ พ่อหน.ผู้เก่งกาจ ฉลาดไอคิวสูง น๊าาา...\"
ยูทากะอ้อนวอนพลางพูดยอคิริโตะใหญ่ ทว่า...นอกจากจะไม่หลงคำคารมของยูทากะแล้ว คิริโตะยังพูดเสียงจริงจังอย่างไม่ใส่ใจ...
\"ขอบใจที่ยกยอปอปั้น แต่...ไม่ล่ะ อ้อ...ยูทากะ รถไฟจะออกแล้วนะ ถ้านายไม่ไปก็ตามใจนายละกัน ฉันไปล่ะ ขี้เกียจวิ่งตามรถไฟให้เหนื่อย...\"
พูดจบ คิริโตะก็เดินไปขึ้นรถไฟที่กำลังค่อยค่อยเคลื่อนตัวออกไปทันที...
เท่านั้นล่ะ ยูทากะก็จำต้องรีบลุกขึ้นวิ่งปุเลงปุเลงตามรถไฟไป แต่...แหม กว่าจะขึ้นรถไฟได้ ยูทากะก็ถึงกับต้องหอบแฮ่กเลยที่เดียวเชียว!!!
ในรถไฟ คิริโตะ เซ็นจิ เคย์ตะ ยูทากะ ต่างก็นั่งกันนิ่ง หน้าจ๋อย เศร้าสร้อยกันสุดสุด ไม่มีใครพูดอะไรเลยสักคำ จนกระทั่ง...
\"สวีดัด นั่งด้วยนะ เฮ้อ พวกนายนี่...มาช้ากันจัง เรา 2 คนรอตั้งนานแน่ะ\" เสียงของชูยะดังขี้น ทำให้ทั้ง 4 หนุ่มเงยหน้ามองเหวอเหวอ แล้วโนริโกะก็พูดยิ้มยิ้มเสียงใสว่า...
\"เมื่อกี๊รอใครกันเหรอจ๊ะ เห็นนั่งคอยกันใจจดใจจ่อเชียว\"
\"ชูยะ...โนริโกะจัง!\"
คิริโตะ เซ็นจิ เคย์ตะ ยูทากะพูดพร้อมกันอย่างตื่นเต้น ดีใจ จากนั้น ทั้ง 6 หนุ่มสาวก็กอดกันแน่นอย่างคิดถึง ยูทากะพอเห็นหน้าชูยะกับโนริโกะก็ได้ทีเขกหัวเซ็นจิกลับแล้วไปหลบหลังโนริโกะพลางพูดโอ่ว่า...
\"ไงล่ะ ไอ้เซ็นจิ ฉันบอกแล้วว่า 2 คนนี้ต้องมา เป็นไงล่ะ โด่! ทำมาเป็นเขกหัวคนน่ารักอย่างฉัน...ฮึ!!! ไอ้อ่อน! ไอ้ห-กเอ๊ย...\"
\"เออ เออ...ได้ทีเลยนะเว้ยไอ้ยูทากะ...จำไว้เลยนะ!\"
เซ็นจิแกล้งพูดอาฆาตแต่มือลูบหัวอย่างเจ็บจริง ทำให้ทุกคนพากันอมยิ้มขำ แล้วเคย์ตะก็เป็นคนพูดขึ้นก่อนว่า...
\"ชูยะ เมื่อวานที่ฉันทำไม่ดีกับนาย ฉันโมโหมากไปน่ะ ขอโทษนะเว้ย\"
\"ฉันสิที่ต้องขอโทษ ฉันพูดไม่ดีกับนาย ชูยะ ฉัน...น่าจะรู้ว่า...ชูยะคนเดิมไม่มีวันตาย ฉัน...ขอโทษจริงจริงว่ะ\"
เซ็นจิพูดอย่างเสียใจแต่ชูยะก็แค่ยิ้มแล้วพูดอย่างอารมณ์ดีว่า...
\"ช่างเหอะ เรื่องเมื่อวานฉันลืมไปหมดแล้ว อีกอย่าง ที่พวกนายด่าฉัน โกรธฉัน...มันก็ถูก ฉันน่ะ...เห็นแก่ตัวจนลืมความเป็นตัวตนของฉันไปซะได้...ฉัน...เกือบจะลืมมิตรภาพกับคำสัญญาของพวกเราไปด้วยซ้ำ แต่...ดีนะที่ฉันมีโนริโกะจัง ไม่งั้น ป่านนี้ฉันอาจจะไม่ได้มากับพวกนายหรอก\"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น