ลำดับตอนที่ #57
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #57 : ...บทที่52...(แก้ไข + เพิ่มเติมบทนิดหน่อยเจ้าค่ะ)
มิทสุโกะร้องอย่างตกใจปนเจ็บปวด...เพียงชั่วเสี้ยววินาทีที่เด็กสาวเผลอ ริเอะก็พุ่งตัวไปคว้าคัตเตอร์กับก้อนอิฐมา แล้วอิฐหนักก้อนหนึ่งก็ถูกขว้างมาโดนที่ศีรษะของมิทสุโกะจนแตกเลือดอาบ เคียวมีด้ามของเด็กสาวเลยตกลงพื้น และนั่นทำให้ริเอะคว้ามันมาถือก่อนจะจ่อเคียวไปที่หัวของมิทสุโกะก่อนที่อัตสึฮิโร่จะทันยิงเธอ!!!
\"มิทสุโกะจัง! มิยาโมโตะจัง อย่าทำอะไรเธอนะ\"
อัตสึฮิโร่พูดแล้วเขาก็โยนปืนยิงตะปูไปข้างหลัง (เป็นวิธีที่ฉลาดนะเจ้าคะ เพราะถ้าโยนไปข้างหน้ามันก็จะตกเป็นอาวุธของริเอะต่อไป...Kiriyama Kyoko) พวกโชโกะที่ได้ยินเสียงร้องของมิทสุโกะก็รีบวิ่งเข้ามา และ...พอโชโกะเห็นภาพที่มิทสุโกะล้มฟุบเลือดที่ศีรษะไหลชุ่ม มิหนำซ้ำ ริเอะยังใช้เคียวคมคมจ่อเข้าที่หัวของเธอ ส่วนมืออีกข้างที่มีคัตเตอร์อยู่ก็จ่อไว้ที่ข้อมือของมิทสุโกะ! โชโกะก็แทบจะคลั่ง! ดีที่คิทะคูมะรีบดึงตัวเด็กหนุ่มไว้แล้วปรามให้ใจเย็นก่อน จากนั้น ริเอะก็พูดเสียงเย้ยหยันว่า...
\"เป็นไงล่ะ...พูดอะไรกันไม่ออกเลยสินะ พวกแกคิดว่าฉันเป็นใคร...ฉันไม่กระจอกอย่างที่พวกแกคิดหรอนะ! ไง...นังโซมะ นังตัวดี...แกเปลี่ยนใจไปเป็นพวกมันแล้วเหรอ...อ้อ เปลี่ยนผัวด้วยนี่แก! คิริยาม่าคุงเขาไม่เอา แกก็เลยต้องซมซานไปหาคนอื่นสินะ...ปากดีไม่ออกเหรอแก นังโซมะ! อาวุธแกน่ะ...อยู่ที่ฉันแล้ว รู้ไหม!\"
พูดจบ ริเอะก็ยกเท้าเตะไปที่ท้องของมิทสุโกะหลายทีจนเด็กสาวร้องครางอย่างเจ็บปวด ส่วนโชโกะ...เขาก็ตะโกนอย่างโกรธจัดว่า...
\"Bi*ch! อย่าทำอะไรมิทสุโกะจังอีกนะ ไม่งั้นฉันจะฆ่าเธอ นัง Bi*ch!\"
\"โอ้โหหหหหหหห...แหมมมมม...ห่วงใยกันจังนะ...ยังไงแกก็ฆ่าฉันไม่ได้หรอก...นังร่านโซมะ มากับฉันเดี๋ยวนี้!\"
ริเอะพูดแล้วก็กระชากตัวมิทสุโกะขึ้นมาอย่างไม่ปราณี แล้วอยู่อยู่โตดะที่ถูกจับอยู่ก็ร้องขึ้นว่า...
\"ช่วยฉันด้วย มิยาโมโตะจัง...พาฉันไปด้วยนะ\"
\"ได้อยู่แล้ว...นังคาวาดะ! ปล่อนซาคาฮาร่าคุงเดี๋ยวนี้!\"
ริเอะสั่งอย่างเฉียบขาด เคียวโกะเลยจำต้องปล่อยตัวโตดะไป...จากนั้น ริเอะก็คุมตัวมิทสุโกะลงมาข้างล่างกับโตดะ ทว่า...ทั้ง 2 ต่างก็คิดไม่ถึงว่าชิซุรุกับมาซาโอะนั้นคอยดักซุ่มอยู่ตรงประตูทางออก ดังนั้น...ระหว่างที่ริเอะคุมตัวมิทสุโกะมาถึงที่หน้าประตู มิทสุโกะก็แกล้งทำเป็นล้มทรุดลง ริเอะที่รู้สึกเครียดเลยระบายความเครียดด้วยการเตะท้องพลางก้มลงจะเอามีดคัตเตอร์กรีดไปที่หน้าของมิทสุโกะ! ในตอนนั้นเอง...
มาซาโอะก็พุ่งตัวมาเตะด้วยท่าคาราเต้ผสมกังฟูใส่ริเอะจนเธอกระเด็นไป โตดะที่ยืนอยู่ข้างข้างทำท่าจะพรวดมาจับตัวมิทสุโกะ ทว่า มีดของชิซุรุก็พุ่งมาปักเข้าที่หน้าอกด้านขวาของเขา แล้วชิซุรุก็ใช้ท่ายูโดจับโตดะเหวี่ยงหงายหลังแล้วเธอก็กดร่างเขาไว้แน่น! ทว่า...ริเอะที่กระเด็นไปก็ยังไม่หมดฤทธิ์ เธอกำเคียวในมือแน่นพลางก็กวัดแกว่งเคียวใส่ทุกคนอย่างน่าหวาดเสียว จากนั้น เด็กสาวก็อาศัยจังหวะที่น่าหวาดเสียวนั้นเหวี่ยงคัตเตอร์เล็กในมือไปทางมิทสุโกะ! คัตเตอร์นั้นพุ่งตรงไปอย่างรวดเร็วเกินกว่าที่มิทสุโกะจะหลบได้...คมของคัตเตอร์ก็เลยพุ่งไปปักที่หลังของเด็กสาวอย่างแรงจนมันปักลึกเข้าไปข้างในจนสุดด้าม!!!
\"มิทสุโกะจัง! ไม่นะ!\"
โชโกะร้องแล้วเขาก็พุ่งเข้าไปรับร่างของมิทสุโกะไว้ในอ้อมแขน ส่วนริเอะ...พอเธอทำให้ทุกคนตกตะลึงแล้วก็รีบพุ่งตัวหนีออกไปทางประตูทันที!!!
\"มิทสุโกะจัง! เข้มแข้งไว้นะ...ไอ้ยูทากะอยู่ไหน! เซ็นจิ...ตามยูทากะมาที...\"
โชโกะพูดเสียงสั่น น้ำตาของเด็กหนุ่มไหลลงมาอาบใบหน้าและหยดลงบนหน้าของมิทสุโกะ นั่นทำให้เด็กสาวค่อยค่อยฝืนลืมตาขึ้น...แล้วเธอก็ค่อยค่อยยกมือเช็ดน้ำตาให้โชโกะพลางพูดเสียงแผ่วว่า...
\"ฉัน...ฉันทำให้เธอ...ร้องไห้อีก...ใช่ไหม โชโกะคุง...\"
\"เปล่าเลย มิทสุโกะจัง...ไม่ใช่เธอ...เธอ...เธออดทนไว้นะ ไอ้เซ็นจิมันไปตามยูทากะมาแล้ว...\"
\"เหรอ...ฉัน...เจ็บจังเลย ฉัน...กลัวจัง โชโกะคุง...กรรมมัน...สนองฉัน...แล้วสินะ...\"
\"มิทสุโกะจัง อย่าพูดอย่างนั้น...คนเราต่างก็เคยทำผิดกันทั้งนั้น แต่...เธอน่ะ ทำผิดเพราะโดนบีบบังคับนะ เธอ...ไม่ใช่คนเลวเลย...\"
เพิ่งจบคำของโชโกะ ยูทากะกับอิชิอิที่เก่งเรื่องการรักษาพยาบาลก็วิ่งเข้ามา ทั้ง 2 หนุ่มไม่พูดพล่ามทำเพลงต่างก็รีบตรวจดูอาการของมิทสุโกะ...ตอนนี้เด็กสาวสลบไปแล้ว เลือดแดงเข้มของเธอไหลนองพื้น อิชิอิต้องรีบห้ามเลือดของเธอไว้ แล้วยูทากะก็พูดอย่างเครียดจัดว่า...
\"คัตเตอร์ที่ยัยบ้านั่นปาใส่มิทสุโกะจังมันเข้าไปลึกมาก ฉันไม่แน่ใจว่ามันไปโดนเส้นประสาทหรือกระดูกด้านหลังของมิทสุโกะจังรึเปล่า อีกอย่าง...ฉันขอโทษนะ โชโกะแต่...คัตเตอร์นั่นน่ะ...มันเป็นสนิม ฉันกลัวว่า...มิทสุโกะจังจะติดบาดทะยักจากคัตเตอร์...\"
\"ไม่จริง! ไอ้ยูทากะ...นายต้องช่วยมิทสุโกะจังให้ได้นะ ไม่งั้น...ฉันจะอัดนายให้เละเลย ไอ้เอ๋อ! เข้าใจไหม นายต้องช่วยเธอให้ได้...ตอบมาเซ่! นายจะช่วยเธอให้ได้ ไอ้ยูทากะ!\"
โชโกะร้องลั่นแล้วเขาก็กระชากคอเสื้อยูทากะเขย่าอย่างบ้าคลั่ง น้ำตาของเด็กหนุ่มไหลทะลัก...น้ำตาของทุกคนที่อยู่ตรงนั้นก็ไหลเหมือนกัน...(แต่ที่น้ำตาของโตดะไหลเพราะมันเจ็บเจ้าค่ะ อิอิ...Kiriyama Kyoko...) แล้วคิริโตะก็เข้าไปกระชากคอโชโกะมาแล้วต่อยเรียกสติไปที ก่อนที่เด็กหนุ่มจะพูดอย่างเจ็บปวดว่า...
\"ตั้งสติหน่อย! ไอ้โชโกะ...นายคิดว่าทำอย่างนี้แล้วไอ้ยูทากะมันจะช่วยมิทสุโกะจังได้รึไงวะ! นายเป็นบ้าเหรอไง...นายเจ็บคนเดียวเหรอวะ! นายเจ็บ พวกเราทุกคนก็เจ็บด้วย...เข้าใจไหม...\"
\"พี่โชโกะคะ...อย่าทำอย่างนี้ พอที...ฮือ...\"
เคียวโกะพูดปนสะอื้นอย่างสุดสงสารผู้เป็นพี่ชาย โชโกะเลยโผเข้ากอดคิริโตะกับเคียวโกะแล้วเขาก็ร้องไห้จนตัวสั่น...ทุกคนต่างก็สะเทือนใจกันมากโดยเฉพาะคนที่มีคู่รัก...แล้วยูทากะกับอิชิอิก็พูดทั้งน้ำตาว่า...
\"ฉันจะไม่ยอมให้มิทสุโกะจังตายหรอก ไอ้โชโกะ...ฉันสาบาน!\"
\"ใช่! ถ้าพยายามมิทสุโกะจังก็ต้องไม่เป็นไร วางใจเถอะเพื่อน\"
\"อือ...ฉันขอร้อง...ช่วยคนรักของฉัน มิทสุโกะจัง...อย่าให้เธอจากฉันไปนะ...ขอร้อง...\"
\"มิทสุโกะจัง! มิยาโมโตะจัง อย่าทำอะไรเธอนะ\"
อัตสึฮิโร่พูดแล้วเขาก็โยนปืนยิงตะปูไปข้างหลัง (เป็นวิธีที่ฉลาดนะเจ้าคะ เพราะถ้าโยนไปข้างหน้ามันก็จะตกเป็นอาวุธของริเอะต่อไป...Kiriyama Kyoko) พวกโชโกะที่ได้ยินเสียงร้องของมิทสุโกะก็รีบวิ่งเข้ามา และ...พอโชโกะเห็นภาพที่มิทสุโกะล้มฟุบเลือดที่ศีรษะไหลชุ่ม มิหนำซ้ำ ริเอะยังใช้เคียวคมคมจ่อเข้าที่หัวของเธอ ส่วนมืออีกข้างที่มีคัตเตอร์อยู่ก็จ่อไว้ที่ข้อมือของมิทสุโกะ! โชโกะก็แทบจะคลั่ง! ดีที่คิทะคูมะรีบดึงตัวเด็กหนุ่มไว้แล้วปรามให้ใจเย็นก่อน จากนั้น ริเอะก็พูดเสียงเย้ยหยันว่า...
\"เป็นไงล่ะ...พูดอะไรกันไม่ออกเลยสินะ พวกแกคิดว่าฉันเป็นใคร...ฉันไม่กระจอกอย่างที่พวกแกคิดหรอนะ! ไง...นังโซมะ นังตัวดี...แกเปลี่ยนใจไปเป็นพวกมันแล้วเหรอ...อ้อ เปลี่ยนผัวด้วยนี่แก! คิริยาม่าคุงเขาไม่เอา แกก็เลยต้องซมซานไปหาคนอื่นสินะ...ปากดีไม่ออกเหรอแก นังโซมะ! อาวุธแกน่ะ...อยู่ที่ฉันแล้ว รู้ไหม!\"
พูดจบ ริเอะก็ยกเท้าเตะไปที่ท้องของมิทสุโกะหลายทีจนเด็กสาวร้องครางอย่างเจ็บปวด ส่วนโชโกะ...เขาก็ตะโกนอย่างโกรธจัดว่า...
\"Bi*ch! อย่าทำอะไรมิทสุโกะจังอีกนะ ไม่งั้นฉันจะฆ่าเธอ นัง Bi*ch!\"
\"โอ้โหหหหหหหห...แหมมมมม...ห่วงใยกันจังนะ...ยังไงแกก็ฆ่าฉันไม่ได้หรอก...นังร่านโซมะ มากับฉันเดี๋ยวนี้!\"
ริเอะพูดแล้วก็กระชากตัวมิทสุโกะขึ้นมาอย่างไม่ปราณี แล้วอยู่อยู่โตดะที่ถูกจับอยู่ก็ร้องขึ้นว่า...
\"ช่วยฉันด้วย มิยาโมโตะจัง...พาฉันไปด้วยนะ\"
\"ได้อยู่แล้ว...นังคาวาดะ! ปล่อนซาคาฮาร่าคุงเดี๋ยวนี้!\"
ริเอะสั่งอย่างเฉียบขาด เคียวโกะเลยจำต้องปล่อยตัวโตดะไป...จากนั้น ริเอะก็คุมตัวมิทสุโกะลงมาข้างล่างกับโตดะ ทว่า...ทั้ง 2 ต่างก็คิดไม่ถึงว่าชิซุรุกับมาซาโอะนั้นคอยดักซุ่มอยู่ตรงประตูทางออก ดังนั้น...ระหว่างที่ริเอะคุมตัวมิทสุโกะมาถึงที่หน้าประตู มิทสุโกะก็แกล้งทำเป็นล้มทรุดลง ริเอะที่รู้สึกเครียดเลยระบายความเครียดด้วยการเตะท้องพลางก้มลงจะเอามีดคัตเตอร์กรีดไปที่หน้าของมิทสุโกะ! ในตอนนั้นเอง...
มาซาโอะก็พุ่งตัวมาเตะด้วยท่าคาราเต้ผสมกังฟูใส่ริเอะจนเธอกระเด็นไป โตดะที่ยืนอยู่ข้างข้างทำท่าจะพรวดมาจับตัวมิทสุโกะ ทว่า มีดของชิซุรุก็พุ่งมาปักเข้าที่หน้าอกด้านขวาของเขา แล้วชิซุรุก็ใช้ท่ายูโดจับโตดะเหวี่ยงหงายหลังแล้วเธอก็กดร่างเขาไว้แน่น! ทว่า...ริเอะที่กระเด็นไปก็ยังไม่หมดฤทธิ์ เธอกำเคียวในมือแน่นพลางก็กวัดแกว่งเคียวใส่ทุกคนอย่างน่าหวาดเสียว จากนั้น เด็กสาวก็อาศัยจังหวะที่น่าหวาดเสียวนั้นเหวี่ยงคัตเตอร์เล็กในมือไปทางมิทสุโกะ! คัตเตอร์นั้นพุ่งตรงไปอย่างรวดเร็วเกินกว่าที่มิทสุโกะจะหลบได้...คมของคัตเตอร์ก็เลยพุ่งไปปักที่หลังของเด็กสาวอย่างแรงจนมันปักลึกเข้าไปข้างในจนสุดด้าม!!!
\"มิทสุโกะจัง! ไม่นะ!\"
โชโกะร้องแล้วเขาก็พุ่งเข้าไปรับร่างของมิทสุโกะไว้ในอ้อมแขน ส่วนริเอะ...พอเธอทำให้ทุกคนตกตะลึงแล้วก็รีบพุ่งตัวหนีออกไปทางประตูทันที!!!
\"มิทสุโกะจัง! เข้มแข้งไว้นะ...ไอ้ยูทากะอยู่ไหน! เซ็นจิ...ตามยูทากะมาที...\"
โชโกะพูดเสียงสั่น น้ำตาของเด็กหนุ่มไหลลงมาอาบใบหน้าและหยดลงบนหน้าของมิทสุโกะ นั่นทำให้เด็กสาวค่อยค่อยฝืนลืมตาขึ้น...แล้วเธอก็ค่อยค่อยยกมือเช็ดน้ำตาให้โชโกะพลางพูดเสียงแผ่วว่า...
\"ฉัน...ฉันทำให้เธอ...ร้องไห้อีก...ใช่ไหม โชโกะคุง...\"
\"เปล่าเลย มิทสุโกะจัง...ไม่ใช่เธอ...เธอ...เธออดทนไว้นะ ไอ้เซ็นจิมันไปตามยูทากะมาแล้ว...\"
\"เหรอ...ฉัน...เจ็บจังเลย ฉัน...กลัวจัง โชโกะคุง...กรรมมัน...สนองฉัน...แล้วสินะ...\"
\"มิทสุโกะจัง อย่าพูดอย่างนั้น...คนเราต่างก็เคยทำผิดกันทั้งนั้น แต่...เธอน่ะ ทำผิดเพราะโดนบีบบังคับนะ เธอ...ไม่ใช่คนเลวเลย...\"
เพิ่งจบคำของโชโกะ ยูทากะกับอิชิอิที่เก่งเรื่องการรักษาพยาบาลก็วิ่งเข้ามา ทั้ง 2 หนุ่มไม่พูดพล่ามทำเพลงต่างก็รีบตรวจดูอาการของมิทสุโกะ...ตอนนี้เด็กสาวสลบไปแล้ว เลือดแดงเข้มของเธอไหลนองพื้น อิชิอิต้องรีบห้ามเลือดของเธอไว้ แล้วยูทากะก็พูดอย่างเครียดจัดว่า...
\"คัตเตอร์ที่ยัยบ้านั่นปาใส่มิทสุโกะจังมันเข้าไปลึกมาก ฉันไม่แน่ใจว่ามันไปโดนเส้นประสาทหรือกระดูกด้านหลังของมิทสุโกะจังรึเปล่า อีกอย่าง...ฉันขอโทษนะ โชโกะแต่...คัตเตอร์นั่นน่ะ...มันเป็นสนิม ฉันกลัวว่า...มิทสุโกะจังจะติดบาดทะยักจากคัตเตอร์...\"
\"ไม่จริง! ไอ้ยูทากะ...นายต้องช่วยมิทสุโกะจังให้ได้นะ ไม่งั้น...ฉันจะอัดนายให้เละเลย ไอ้เอ๋อ! เข้าใจไหม นายต้องช่วยเธอให้ได้...ตอบมาเซ่! นายจะช่วยเธอให้ได้ ไอ้ยูทากะ!\"
โชโกะร้องลั่นแล้วเขาก็กระชากคอเสื้อยูทากะเขย่าอย่างบ้าคลั่ง น้ำตาของเด็กหนุ่มไหลทะลัก...น้ำตาของทุกคนที่อยู่ตรงนั้นก็ไหลเหมือนกัน...(แต่ที่น้ำตาของโตดะไหลเพราะมันเจ็บเจ้าค่ะ อิอิ...Kiriyama Kyoko...) แล้วคิริโตะก็เข้าไปกระชากคอโชโกะมาแล้วต่อยเรียกสติไปที ก่อนที่เด็กหนุ่มจะพูดอย่างเจ็บปวดว่า...
\"ตั้งสติหน่อย! ไอ้โชโกะ...นายคิดว่าทำอย่างนี้แล้วไอ้ยูทากะมันจะช่วยมิทสุโกะจังได้รึไงวะ! นายเป็นบ้าเหรอไง...นายเจ็บคนเดียวเหรอวะ! นายเจ็บ พวกเราทุกคนก็เจ็บด้วย...เข้าใจไหม...\"
\"พี่โชโกะคะ...อย่าทำอย่างนี้ พอที...ฮือ...\"
เคียวโกะพูดปนสะอื้นอย่างสุดสงสารผู้เป็นพี่ชาย โชโกะเลยโผเข้ากอดคิริโตะกับเคียวโกะแล้วเขาก็ร้องไห้จนตัวสั่น...ทุกคนต่างก็สะเทือนใจกันมากโดยเฉพาะคนที่มีคู่รัก...แล้วยูทากะกับอิชิอิก็พูดทั้งน้ำตาว่า...
\"ฉันจะไม่ยอมให้มิทสุโกะจังตายหรอก ไอ้โชโกะ...ฉันสาบาน!\"
\"ใช่! ถ้าพยายามมิทสุโกะจังก็ต้องไม่เป็นไร วางใจเถอะเพื่อน\"
\"อือ...ฉันขอร้อง...ช่วยคนรักของฉัน มิทสุโกะจัง...อย่าให้เธอจากฉันไปนะ...ขอร้อง...\"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น