ลำดับตอนที่ #55
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #55 : ...บทที่50...(แก้ไข + เพิ่มเติมบทนิดหน่อยเจ้าค่ะ)
\"...เข้าใจแล้ว ขอโทษด้วยนะที่ฉันทำท่าทางลังเลอย่างนี้น่ะ...\"
คิริโตะพูดเบาเบาอย่างรู้สึกไม่ดี อิวาโมโตะเลยทำพูดปลอบด้วยน้ำเสียงร่าเริงว่า...
\"คิดมากน่า คิริโตะ! นายเป็นคนดีนะ คนอย่างนายสมควรแล้วที่จะเป็นหัวหน้าของทุกคน...\"
\"ไม่หรอก ฉันไม่อยากเป็นหัวหน้า...ฉันอยากเป็นเพื่อนกันมากกว่า\"
คิริโตะพูดยิ้มยิ้ม จากนั้น เขาก็ตัดสินใจส่งข่าวไปหาพวกโชโกะกับพวกเคย์ตะว่าเกิดอะไรขึ้นที่นี่บ้าง มิทสุโกะนั้นพอรู้เรื่องของริเอะกับโตดะเธอก็โกรธมาก ดีที่โชโกะคอยบอกให้เด็กสาวใจเย็นเย็นไว้ก่อน...จากนั้น เวลาก็ผ่านไปเรื่อยเรื่อย...กระทั่ง...
เวลา 21.00 น. คิริโตะกำลังนั่งเหม่ออยู่บนดาดฟ้า แต่แล้ว...อยู่อยู่ริเอะก็เข้ามานั่งข้างข้างเขา แล้วเธอก็พูดเสียงหวานว่า...
\"คิริยาม่าคุง...ทำอะไรอยู่เหรอคะ\"
\"ก็...นั่งดูดาวครับ คุณมีอะไร\"
คิริโตะถามเสียงเรียบ ท่าทางเขาดูเฉยเมยแต่จริงจริงแล้วเด็กหนุ่มคอยระวังตัวอยู่ตลอดเวลา ถ้าริเอะทำอะไรที่ไม่ดีเมื่อไหร่...เขาก็พร้อมจะต่อสู้กับเธอเมื่อนั้น คิดไม่ถึงว่า...อยู่อยู่ริเอะก็จะค่อยค่อยเอนศีรษะพิงที่ไหล่ของคิริโตะแล้วเธอก็พูดว่า...
\"คิริยาม่าคุง...ริเอะกลัวจังค่ะ ริเอะ...อยากให้คิริยาม่าคุงคอยปกป้องริเอะได้ไหมคะ\"
\"คุณ...ทำอะไรน่ะ...\"
คิริโตะร้องแล้วเขาก็รีบถอยห่างออกมาแต่ริเอะก็กลับกระแซะเข้ามาอีกแถมเธอยังอ้อนเสียงใสแจ๋วว่า...
\"คิริยาม่าคุงคะ...ริเอะไม่ทำอะไรคุณหรอกค่ะ แต่ว่า...ริเอะอยากสารภาพนะคะ ริเอะ...ชอบคิริยาม่าคุงค่ะ\"
\"อ่ะ...มิยาโมโตะจัง อย่า...\"
\"แหม...เรียกริเอะสิคะ คิริยาม่าคุง...นะคะ\"
ริเอะพูดอ้อนแล้วเธอก็เบียดกระแซะเขาไปไกล้คิริโตะอีก แต่แล้ว...
\"ทำอะไรกันน่ะ!\"
เคียวโกะพูดเสียงดังทำให้คิริโตะรีบหันไปดูอย่างตกใจ...แล้วเขาก็เห็นเคียวโกะยืนหน้าบึ้งอยู่ ข้างข้างเธอมีชูยะกับโนริโกะที่ท่าทางตกใจยืนอยู่ด้วย!!!
\"เฮ้ย! งี่เง่าชะมัด! คือมัน...ไม่ใช่นะ คือว่า...\"
คิริโตะพยายามแก้ตัว แต่...เคียวโกะก็ไม่ยอมฟังแต่กลับเดินหันหลังผลุนผลันออกไปทันที! คิริโตะก็เลยรีบลุกพรวดขึ้นแล้วเขาก็วิ่งตามเธอออกไปโดยไม่ยอมใส่ใจใครอีกเลย!!!
\"ตายแล้ว...เคียวโกะโกรธคิริโตะคุงมากเลยนะจ๊ะ ชูยะ\"
\"โกรธมาก...ก็แสดงว่าชอบมากนะจ๊ะ โนริโกะจัง\"
ชูยะกับโนริโกะกระซิบกันเบาเบา ริเอะก็เลยพูดเสียงดังอย่างหงุดหงิดว่า...
\"อะไรกัน! กระซิบกระซาบอะไรกันเหรอคะ\"
\"อ้อ! เปล่า! ไม่มีอะไรหรอกครับ ไม่มีเลย!\"
ชูยะพูดแล้วเขาก็รีบจูงโนริโกะออกไปทันที ริเอะเลยถอนหายใจหนักหนัก แล้วเธอก็ตัดใจจะกลับไปเฝ้าโทโมมิ ทว่า...
\"จะไปไหนล่ะครับ คนสวย\"
คิทะคูมะพูดยิ้มยิ้ม...ที่แท้เขาก็นั่งหลบมุมอยู่ตั้งนานแล้วนั่นเอง! ริเอะพอเห็นคิทะคูมะ เธอก็ยิ้มหวานหยดย้อยแล้วก็รีบเข้าไปนั่งข้างข้างเด็กหนุ่ม...แล้วเขาก็ไม่หลบเธอด้วย!!!
\"แหม...มานั่งเงียบเงียบอย่างนี้นานแล้วเหรอคะ ฮิโรชิคุง\"
\"ครับ...มิยาซาว่าจังชอบคิริโตะเหรอครับ...แต่คิริโตะมันมีคนที่ชอบอยู่แล้วนะครับ ผมสิ...ยังว่าง\"
คิทะคูมะพูดยิ้มยิ้มอย่างเจ้าชู้ ทำเอาริเอะสมใจอย่างมากก็เลยรีบเบียดเข้าไปใกล้ซึ่งคิทะคูมะก็เล่นด้วย! เขายกมือโอบเอวเธอไว้หลวมหลวม แล้วริเอะก็ถามหยั่งเชิงว่า...
\"แล้วคานาซาว่าล่ะคะ ฮิโรชิคุงไม่ได้ชอบเธอหรอกเหรอ\"
\"ยูริจังน่ะเหรอ...ยัยนั่นมาชอบผมเอง ผมไม่เคยนึกชอบเธอเลย...รำคาญด้วย\"
คิทะคูมะพูดเสียงเรียบ แต่ว่า...ในตอนนั้นเอง ยูริที่แอบฟังและแอบดูทั้งคู่อยู่ตรงริมประตูก็เดินเข้ามา...เธอร้องไห้น้ำตาไหลพรากทำให้คิทะคูมะตกตะลึง! แล้วยูริก็ตะโกนใส่คนที่เธอแอบรักมาตลอดอย่างเจ็บปวดว่า...
\"รำคาญเหรอ! คนบ้า คนใจร้าย! ฮึ! เลวที่สุด...ใช่สิ! ฉันมันคอยแต่ตามตื๊อนายโดยไม่เคยดูตัวเองเลย! ฉัน...ฉันจะตัดใจ...คิทะคูมะ...ไอ้บ้าฮิโรชิ!\"
\"ยู...ชิ! ยัยเด็กบ้า ทำเสียบรรยากาศหมด!\"
คิทะคูมะเสพูดอย่างโมโหแล้วเขาก็เบือนหน้าหนี...ริเอะเห็นอย่างนั้นแล้วเธอก็ยิ่งดีใจและหลงคิดไปว่าคิทะคูมะคงเห็นเธอสำคัญกว่ายัยเด็กนั่น ทว่า...แท้จริงแล้ว...คิทะคูมะรู้สึกเจ็บในใจ! ภาพของยูริที่ร้องไห้น้ำตาไหลพราก แววตาที่แฝงแววตัดพ้อ กับถ้อยคำที่สั่นเครือเพราะความเจ็บปวดของเธอมันบาดลึกเข้าไปในใจของเขา...คิทะคูมะมือสั่นแต่เขาก็ต้องฝืนกำมือไว้แน่น! เขามีหน้าที่กันไม่ให้ริเอะกลับไปเฝ้าโทโมมิ และ...เขาต้องทำให้ได้!!!
ขณะเดียวกัน เคียวโกะก็เดินหงุดหงิดปึงปังมานั่งอยู่ที่ห้องชั้น 3 เธอไม่เข้าใจเลยว่า ทำไม...พอเห็นภาพนายคิริโตะกับยัยริเอะบ้านั่นถึงต้องรู้สึกหงุดหงิดและเจ็บแปลบในใจอย่างนี้! แล้วขณะที่เด็กสาวกำลังนั่งเงียบอยู่นั้น...โตดะซึ่งคอยมองหาเคียวโกะก็รีบเดินรี่เข้ามา...แล้วเขาก็พูดทักทายด้วยท่าทางกับน้ำสียงที่คิดว่าเท่ห์ที่สุดแล้วว่า...
\"เอ่อ...คาวาดะจังครับ...ทำอะไรอยู่เหรอครับ ทำไมทำหน้ามุ่ยอย่างงั้นล่ะ เดี๋ยวไม่สวยนะครับ\"
\"ซาคาฮาร่าคุง...ก็ไม่มีอะไรหรอกค่ะ...เคียวโกะหงุดหงิดนายคิริยาม่าคุงน่ะค่ะ ทำระริกระรี้กับยัย เอ่อ...ช่างมันเถอะค่ะ ไม่มีอะไรหรอก...นี่ซาคาฮาร่าคุงจะไปไหนเหรอคะ\"
\"อ้อ! ผมเพิ่งไปห้องน้ำมา เดี๋ยวก็จะไปดูแลผู้หญิงบ้าคนนั้นต่อน่ะครับ\"
โตดะพูดแล้วส่งยิ้มที่เขาคิดว่าเท่ห์มากมาให้ เคียวโกะเลยรีบยิ้มตอบแล้วเธอก็ทำเป็นพูดเสียงอ่อนว่า...
\"แหม น่าสงสารจังเลยนะคะ เธอไม่น่าโดนอย่างนั้นเลย...คนที่ทำร้ายเธอคงเป็นพวกหน้าตัวเ*ย เลว ทราม ต่ำ ชั่วมาก ว่าไหมคะ\"
\"อ่า...ครับ...คงงั้นมั้งครับ...\"
โตดะพูดอย่างกระดากในใจ แล้วอยู่อยู่เคียวโกะก็จับมือเด็กหนุ่มพลางพูดเสียงหวานว่า...
\"ซาคาฮาร่าคุงมีคนรักรึยังคะ...สนใจจะมีกิ๊กซักคนไหมคะ\"
คิริโตะพูดเบาเบาอย่างรู้สึกไม่ดี อิวาโมโตะเลยทำพูดปลอบด้วยน้ำเสียงร่าเริงว่า...
\"คิดมากน่า คิริโตะ! นายเป็นคนดีนะ คนอย่างนายสมควรแล้วที่จะเป็นหัวหน้าของทุกคน...\"
\"ไม่หรอก ฉันไม่อยากเป็นหัวหน้า...ฉันอยากเป็นเพื่อนกันมากกว่า\"
คิริโตะพูดยิ้มยิ้ม จากนั้น เขาก็ตัดสินใจส่งข่าวไปหาพวกโชโกะกับพวกเคย์ตะว่าเกิดอะไรขึ้นที่นี่บ้าง มิทสุโกะนั้นพอรู้เรื่องของริเอะกับโตดะเธอก็โกรธมาก ดีที่โชโกะคอยบอกให้เด็กสาวใจเย็นเย็นไว้ก่อน...จากนั้น เวลาก็ผ่านไปเรื่อยเรื่อย...กระทั่ง...
เวลา 21.00 น. คิริโตะกำลังนั่งเหม่ออยู่บนดาดฟ้า แต่แล้ว...อยู่อยู่ริเอะก็เข้ามานั่งข้างข้างเขา แล้วเธอก็พูดเสียงหวานว่า...
\"คิริยาม่าคุง...ทำอะไรอยู่เหรอคะ\"
\"ก็...นั่งดูดาวครับ คุณมีอะไร\"
คิริโตะถามเสียงเรียบ ท่าทางเขาดูเฉยเมยแต่จริงจริงแล้วเด็กหนุ่มคอยระวังตัวอยู่ตลอดเวลา ถ้าริเอะทำอะไรที่ไม่ดีเมื่อไหร่...เขาก็พร้อมจะต่อสู้กับเธอเมื่อนั้น คิดไม่ถึงว่า...อยู่อยู่ริเอะก็จะค่อยค่อยเอนศีรษะพิงที่ไหล่ของคิริโตะแล้วเธอก็พูดว่า...
\"คิริยาม่าคุง...ริเอะกลัวจังค่ะ ริเอะ...อยากให้คิริยาม่าคุงคอยปกป้องริเอะได้ไหมคะ\"
\"คุณ...ทำอะไรน่ะ...\"
คิริโตะร้องแล้วเขาก็รีบถอยห่างออกมาแต่ริเอะก็กลับกระแซะเข้ามาอีกแถมเธอยังอ้อนเสียงใสแจ๋วว่า...
\"คิริยาม่าคุงคะ...ริเอะไม่ทำอะไรคุณหรอกค่ะ แต่ว่า...ริเอะอยากสารภาพนะคะ ริเอะ...ชอบคิริยาม่าคุงค่ะ\"
\"อ่ะ...มิยาโมโตะจัง อย่า...\"
\"แหม...เรียกริเอะสิคะ คิริยาม่าคุง...นะคะ\"
ริเอะพูดอ้อนแล้วเธอก็เบียดกระแซะเขาไปไกล้คิริโตะอีก แต่แล้ว...
\"ทำอะไรกันน่ะ!\"
เคียวโกะพูดเสียงดังทำให้คิริโตะรีบหันไปดูอย่างตกใจ...แล้วเขาก็เห็นเคียวโกะยืนหน้าบึ้งอยู่ ข้างข้างเธอมีชูยะกับโนริโกะที่ท่าทางตกใจยืนอยู่ด้วย!!!
\"เฮ้ย! งี่เง่าชะมัด! คือมัน...ไม่ใช่นะ คือว่า...\"
คิริโตะพยายามแก้ตัว แต่...เคียวโกะก็ไม่ยอมฟังแต่กลับเดินหันหลังผลุนผลันออกไปทันที! คิริโตะก็เลยรีบลุกพรวดขึ้นแล้วเขาก็วิ่งตามเธอออกไปโดยไม่ยอมใส่ใจใครอีกเลย!!!
\"ตายแล้ว...เคียวโกะโกรธคิริโตะคุงมากเลยนะจ๊ะ ชูยะ\"
\"โกรธมาก...ก็แสดงว่าชอบมากนะจ๊ะ โนริโกะจัง\"
ชูยะกับโนริโกะกระซิบกันเบาเบา ริเอะก็เลยพูดเสียงดังอย่างหงุดหงิดว่า...
\"อะไรกัน! กระซิบกระซาบอะไรกันเหรอคะ\"
\"อ้อ! เปล่า! ไม่มีอะไรหรอกครับ ไม่มีเลย!\"
ชูยะพูดแล้วเขาก็รีบจูงโนริโกะออกไปทันที ริเอะเลยถอนหายใจหนักหนัก แล้วเธอก็ตัดใจจะกลับไปเฝ้าโทโมมิ ทว่า...
\"จะไปไหนล่ะครับ คนสวย\"
คิทะคูมะพูดยิ้มยิ้ม...ที่แท้เขาก็นั่งหลบมุมอยู่ตั้งนานแล้วนั่นเอง! ริเอะพอเห็นคิทะคูมะ เธอก็ยิ้มหวานหยดย้อยแล้วก็รีบเข้าไปนั่งข้างข้างเด็กหนุ่ม...แล้วเขาก็ไม่หลบเธอด้วย!!!
\"แหม...มานั่งเงียบเงียบอย่างนี้นานแล้วเหรอคะ ฮิโรชิคุง\"
\"ครับ...มิยาซาว่าจังชอบคิริโตะเหรอครับ...แต่คิริโตะมันมีคนที่ชอบอยู่แล้วนะครับ ผมสิ...ยังว่าง\"
คิทะคูมะพูดยิ้มยิ้มอย่างเจ้าชู้ ทำเอาริเอะสมใจอย่างมากก็เลยรีบเบียดเข้าไปใกล้ซึ่งคิทะคูมะก็เล่นด้วย! เขายกมือโอบเอวเธอไว้หลวมหลวม แล้วริเอะก็ถามหยั่งเชิงว่า...
\"แล้วคานาซาว่าล่ะคะ ฮิโรชิคุงไม่ได้ชอบเธอหรอกเหรอ\"
\"ยูริจังน่ะเหรอ...ยัยนั่นมาชอบผมเอง ผมไม่เคยนึกชอบเธอเลย...รำคาญด้วย\"
คิทะคูมะพูดเสียงเรียบ แต่ว่า...ในตอนนั้นเอง ยูริที่แอบฟังและแอบดูทั้งคู่อยู่ตรงริมประตูก็เดินเข้ามา...เธอร้องไห้น้ำตาไหลพรากทำให้คิทะคูมะตกตะลึง! แล้วยูริก็ตะโกนใส่คนที่เธอแอบรักมาตลอดอย่างเจ็บปวดว่า...
\"รำคาญเหรอ! คนบ้า คนใจร้าย! ฮึ! เลวที่สุด...ใช่สิ! ฉันมันคอยแต่ตามตื๊อนายโดยไม่เคยดูตัวเองเลย! ฉัน...ฉันจะตัดใจ...คิทะคูมะ...ไอ้บ้าฮิโรชิ!\"
\"ยู...ชิ! ยัยเด็กบ้า ทำเสียบรรยากาศหมด!\"
คิทะคูมะเสพูดอย่างโมโหแล้วเขาก็เบือนหน้าหนี...ริเอะเห็นอย่างนั้นแล้วเธอก็ยิ่งดีใจและหลงคิดไปว่าคิทะคูมะคงเห็นเธอสำคัญกว่ายัยเด็กนั่น ทว่า...แท้จริงแล้ว...คิทะคูมะรู้สึกเจ็บในใจ! ภาพของยูริที่ร้องไห้น้ำตาไหลพราก แววตาที่แฝงแววตัดพ้อ กับถ้อยคำที่สั่นเครือเพราะความเจ็บปวดของเธอมันบาดลึกเข้าไปในใจของเขา...คิทะคูมะมือสั่นแต่เขาก็ต้องฝืนกำมือไว้แน่น! เขามีหน้าที่กันไม่ให้ริเอะกลับไปเฝ้าโทโมมิ และ...เขาต้องทำให้ได้!!!
ขณะเดียวกัน เคียวโกะก็เดินหงุดหงิดปึงปังมานั่งอยู่ที่ห้องชั้น 3 เธอไม่เข้าใจเลยว่า ทำไม...พอเห็นภาพนายคิริโตะกับยัยริเอะบ้านั่นถึงต้องรู้สึกหงุดหงิดและเจ็บแปลบในใจอย่างนี้! แล้วขณะที่เด็กสาวกำลังนั่งเงียบอยู่นั้น...โตดะซึ่งคอยมองหาเคียวโกะก็รีบเดินรี่เข้ามา...แล้วเขาก็พูดทักทายด้วยท่าทางกับน้ำสียงที่คิดว่าเท่ห์ที่สุดแล้วว่า...
\"เอ่อ...คาวาดะจังครับ...ทำอะไรอยู่เหรอครับ ทำไมทำหน้ามุ่ยอย่างงั้นล่ะ เดี๋ยวไม่สวยนะครับ\"
\"ซาคาฮาร่าคุง...ก็ไม่มีอะไรหรอกค่ะ...เคียวโกะหงุดหงิดนายคิริยาม่าคุงน่ะค่ะ ทำระริกระรี้กับยัย เอ่อ...ช่างมันเถอะค่ะ ไม่มีอะไรหรอก...นี่ซาคาฮาร่าคุงจะไปไหนเหรอคะ\"
\"อ้อ! ผมเพิ่งไปห้องน้ำมา เดี๋ยวก็จะไปดูแลผู้หญิงบ้าคนนั้นต่อน่ะครับ\"
โตดะพูดแล้วส่งยิ้มที่เขาคิดว่าเท่ห์มากมาให้ เคียวโกะเลยรีบยิ้มตอบแล้วเธอก็ทำเป็นพูดเสียงอ่อนว่า...
\"แหม น่าสงสารจังเลยนะคะ เธอไม่น่าโดนอย่างนั้นเลย...คนที่ทำร้ายเธอคงเป็นพวกหน้าตัวเ*ย เลว ทราม ต่ำ ชั่วมาก ว่าไหมคะ\"
\"อ่า...ครับ...คงงั้นมั้งครับ...\"
โตดะพูดอย่างกระดากในใจ แล้วอยู่อยู่เคียวโกะก็จับมือเด็กหนุ่มพลางพูดเสียงหวานว่า...
\"ซาคาฮาร่าคุงมีคนรักรึยังคะ...สนใจจะมีกิ๊กซักคนไหมคะ\"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น