ลำดับตอนที่ #53
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #53 : ...บทที่48...(แก้ไข + เพิ่มเติมบทนิดหน่อยเจ้าค่ะ)
\"เออ! ไอ้เคย์ตะมันร้ายเว้ย! มีงี้ด้วยอ้ะ...ม่อนี่หว่า\"
ฮิโรกิบ่นอย่างขำขำแล้วเขาก็เดินออกไปอีกคน ส่วนนารุมิ...เด็กสาวยิ้มอย่างตื้นตันใจ ในที่สุดเคย์ตะก็เข้าใจและให้อภัยเธอแล้ว...ต่อให้ตายตอนนี้ก็ยอมเลย!!!
ด้านเคย์ตะ แม้ตอนนี้บรรยากาศจะดูเคร่งเครียดแต่เด็กหนุ่มก็ยังยิ้มออก...ยัยนารุมิก็น่ารักดี ที่เธอทำไม่ดีก็เพราะอยากช่วยเราแล้วก็เพราะความกลัว ดังนั้น...เราไม่ควรจะโกรธเธอนี่นะ...เอ แต่ดูท่าเธอจะชอบเรานิดนิดนี่นา...เอาไงดีเนี่ย!!!
\"ไอ้เคย์ตะ! ยิ้มหน้าบานเป็นจานเชิงเลยนะเอ็ง รู้นะคิดไรอยู่...ไอ้ม่อ!\"
ฮิโรกิแซวอย่างขำขำ อัตสึฮิโร่กับเคย์กะก็พลอยหัวเราะชอบใจไปด้วย นั่นทำให้เคย์ตะเขินจัดจนหน้าแดงก่ำแต่เขาก็ไม่ได้โต้ตอบอะไรไป จากนั้นเคย์ตะกับฮิโรกิ อัตสึฮิโร่และเคย์กะก็เร่งฝีเท้าเร็วขึ้น...
เสียงของปืนที่ดังลั่นกับเสียงหัวเราะอันบ้าคลั่งยังคงแว่วมาให้ได้ยิน คราวนี้เสียงชัดขึ้นมาก...เสียงของผู้หญิงคนหนึ่ง เธอกำลังตะโกนขอความช่วยเหลือ เสียงนั้นทำให้ 4 หนุ่มยิ่งเครียด และแล้ว...เมื่อเดินต่อไปจนถึงที่เนินดินแห่งหนึ่ง ทั้ง 4 หนุ่มก็เห็น...เด็กหนุ่มชั้นม.3 คนหนึ่งกำลังหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง ดวงตาของเขามีประกายกร้าวและดุดัน ข้างข้างตัวเขามีปืนบาเร็ตต้าที่ลูกกระสุนเพิ่งจะหมดไปวางทิ้งไว้ข้างตัว ที่มือของเขาถือเคียวมีด้ามที่ชุ่มเลือด และ...ด้านที่คมแปลบนั้นก็กำลังจ่ออยู่ที่คอของเด็กสาวม.3 คนหนึ่ง เธอกำลังนอนหงายหน้าพลางกรีดร้องขอความช่วยเหลืออย่างหวาดกลัว เสื้อผ้าของเด็กสาวนั้นถูกกระชากฉีกออกจนเกือบเปลือย! ที่มือกับเท้าก็ถูกมัดด้วยเชือกอย่างแน่นหนา ตามหน้าตาเนื้อตัวของเธอก็มีรอยบาดแผลฟกช้ำมากมาย โดยเฉพาะที่แขนและขานั้นคงจะถูกเคียวคมคมกรีดจนเลือดโชกเป็นแผลยาว!!!
\"แ*ง! ไอ้โรคจิต! ไอ้หน้าตัวเ*ย เลวที่สุด!\"
เคย์กะสบถอย่างโกรธจัด ภาพที่เห็นทำให้เขานึกถึงสภาพของเพื่อนสาว...มิยู...แล้วเด็กหนุ่มก็ทำท่าจะพรวดพราดออกไป ดีที่อัตสึฮิโร่ดึงตัวเคย์กะไว้แล้วเขาก็พูดเสียงขรึมว่า...
\"ถ้านายไปตอนนี้ยัยนั่นตายแน่! รอก่อน...เราพรวดพราดออกไปไม่ได้นะ!\"
\"จริงด้วย เคย์กะ...ใจเย็นก่อน! เอางี้...เคย์ตะกับอัตสึฮิโร่ นาย 2 คนอ้อมไปทางด้านหลังมัน นาย 2 คนทำยังไงก็ได้ให้มันสนใจ แต่...อย่าให้มันตกใจเด็ดขาด แล้วฉันกับเคย์กะจะหาจังหวะตอนมันเผลอเข้าไปช่วยเด็กคนนั้น\"
\"เข้าใจแล้ว ฮิโรกิ...อัตสึฮิโร่ มา!\"
เคย์ตะรับคำ แล้วเขากับอัตสึฮิโร่ก็เดินอย่างเงียบกริบอ้อมไปทางด้านหลังของเด็กหนุ่มม.4 คนนั้น...จากนั้น เคย์ตะก็เป็นคนส่งเสียงร้องว่า...
\"นี่! ทำอะไรกันน่ะ...\"
\"มึง! มึงมันพวกนร.พิเศษอันตรายนี่! อย่าเข้ามานะเว้ย!\"
\"พี่คะ! พี่ช่วยด้วย ได้โปรดเถอะค่ะ มัน...มันข่มขืนฉัน ฮือ...ช่วยด้วย!\"
เด็กสาวม.3 พูดปนสะอื้นอย่างน่าเวทนา ทำให้เคย์ตะแอบขบกรามกรอด อัตสึฮิโร่ที่เกลียดพวกข่มขืนเหมือนกันก็รู้สึกว่ามือของเขากำแน่นขึ้น ทว่า เด็กหนุ่มก็ยังฝืนพูดยิ้มยิ้มว่า...
\"เสียใจด้วยนะ น้องสาว...ที่พวกพี่มาเนี่ย แค่อยากมาขอร่วมสนุกด้วย...ได้ไหม น้องชาย\"
\"ไม่จริง! พวกมึงโกหก กูรู้! พวกมึงมันเป็นคนดีไม่ใช่รึไง...กูรู้!\"
เด็กหนุ่มม.3 พูดเสียงดังแต่...ท่าทางของเขาก็เริ่มจะลังเลนิดนิด เคย์ตะเห็นดังนั้นเลยรีบพูดด้วยท่าทางเจ้าเล่ห์ว่า...
\"คนดีเหรอ...ไม่ใช่พี่หรอก น้องเอ๊ย...ทีมพี่มันแตกไปแล้ว เบื่อไอ้พวกคนดีว่ะ...จะบอกให้ พี่น่ะ แยกมาอยู่กับไอ้นี่...ถ้าน้องสนใจก็มาแจมกันดิ ไม่งั้น...ถ้าน้องไม่มาแจมกับพวกพี่แล้วเจอพวกไอ้คิริโตะ พี่ก็ไม่รู้จะช่วยน้องชายยังไงนะ\"
\"เอ่อ...อืม...จริงด้วย พวกมึง เอ่อ...จริงจริงพี่ 2 คนไม่ถูกกันนี่ แต่...กลับมาอยู่ด้วยกัน อืม...งั้นก็ได้พี่ พี่มาดิ มาลองเอานังนี่ดู มันส์โค*รเลยพี่ 555\"
เด็กหนุ่มม.3 พูดแล้วหัวเราะอย่างหื่นหื่น ท่าทางเขาจะเสียสติไปแล้วจริงจริง ทำให้ 2 หนุ่มเคย์ตะกับอัตสึฮิโร่ต่างแอบมองหน้ากัน...แล้วทั้ง 2 ก็แสร้งทำเป็นเดินยิ้มอย่างหื่นหื่นเข้าไปหาโดยไม่ใส่ใจเสียงกรีดร้องของเด็กสาว...เคียวคมปลาบที่เด็กหนุ่มจ่อที่คอของเด็กสาวตอนนี้มันเลื่อนห่างไปหน่อยแล้ว...และแล้ว ในเสี้ยววินาทีนั้นเอง...
เคย์กะกับฮิโรกิก็พรวดเข้าไปถีบเด็กหนุ่มม.3 ล้มลงกับพื้น เคย์กะนั้นรีบเข้าไปดึงตัวเด็กสาวห่างออกมา ส่วนเคย์ตะ อัตสึฮิโร่และฮิโรกิก็เข้าไปกดตัวเด็กหนุ่มที่ดิ้นรนพลางตะโกนก้องให้อยู่กับพื้น...เคย์กะรีบแก้เชือกให้ แล้วเด็กสาวม.3 ก็โผเข้ากอดเด็กหนุ่มพลางร้องไห้อย่างเสียขวัญ...ไม่นาน เคย์ตะก็ใช้เชือกมัดเด็กหนุ่มที่โดนกดติดกับพื้นไว้ได้ส่วนฮิโรกิก็หาผ้ามาผูกปากเขากันไม่ให้ร้องตะโกนอีก...แล้วอัตสึฮิโร่ก็ถามเสียงเครียดว่า...
\"จะเอายังไงกับมันดี...จัดการมันเลยไหม ไอ้สารเลวนี่!\"
\"ไม่ได้นะ อัตสึฮิโร่...เด็กคนนี้เป็นเหมือนนายนะ อย่าลืมสิ...อีกอย่าง พวกเราไม่ได้มาเพื่อฆ่าใครนะ เรามาเพื่อช่วย...\"
ประโยคท้ายฮิโรกิพูดเสียงเบาจนแทบเป็นเสียงกระซิบ...แล้วเคย์ตะก็พูดว่า...
\"เอาไอ้นี่ไปซ่อนไว้ที่ที่จะไม่มีใครตามไปทำร้ายมันได้ละกัน แล้วพอเสร็จเรื่องแล้วก็ค่อยพามันไปปล่อยที่รพ. โรคประสาท ให้จิตแพทย์เขาจัดการไป...\"
\"อ้าว...รุ่นพี่ครับ แล้วไอ้เด็กโรคจิตนี่มันจะไม่หิวตายเหรอครับพี่ พี่อย่าลืมนะว่าพี่มัดมันไว้แน่นมากอ้ะ!\"
เคย์กะแย้งอย่างงงงัน ท้ายที่สุด อัตสึฮิโร่ก็เป็นคนพูดสรุปว่า...
\"เอางี้ พาไอ้เด็กนี่ไปด้วยก็ได้ แต่ต้องระวังมันให้ดีนะ...ไปเหอะ...\"
ฮิโรกิบ่นอย่างขำขำแล้วเขาก็เดินออกไปอีกคน ส่วนนารุมิ...เด็กสาวยิ้มอย่างตื้นตันใจ ในที่สุดเคย์ตะก็เข้าใจและให้อภัยเธอแล้ว...ต่อให้ตายตอนนี้ก็ยอมเลย!!!
ด้านเคย์ตะ แม้ตอนนี้บรรยากาศจะดูเคร่งเครียดแต่เด็กหนุ่มก็ยังยิ้มออก...ยัยนารุมิก็น่ารักดี ที่เธอทำไม่ดีก็เพราะอยากช่วยเราแล้วก็เพราะความกลัว ดังนั้น...เราไม่ควรจะโกรธเธอนี่นะ...เอ แต่ดูท่าเธอจะชอบเรานิดนิดนี่นา...เอาไงดีเนี่ย!!!
\"ไอ้เคย์ตะ! ยิ้มหน้าบานเป็นจานเชิงเลยนะเอ็ง รู้นะคิดไรอยู่...ไอ้ม่อ!\"
ฮิโรกิแซวอย่างขำขำ อัตสึฮิโร่กับเคย์กะก็พลอยหัวเราะชอบใจไปด้วย นั่นทำให้เคย์ตะเขินจัดจนหน้าแดงก่ำแต่เขาก็ไม่ได้โต้ตอบอะไรไป จากนั้นเคย์ตะกับฮิโรกิ อัตสึฮิโร่และเคย์กะก็เร่งฝีเท้าเร็วขึ้น...
เสียงของปืนที่ดังลั่นกับเสียงหัวเราะอันบ้าคลั่งยังคงแว่วมาให้ได้ยิน คราวนี้เสียงชัดขึ้นมาก...เสียงของผู้หญิงคนหนึ่ง เธอกำลังตะโกนขอความช่วยเหลือ เสียงนั้นทำให้ 4 หนุ่มยิ่งเครียด และแล้ว...เมื่อเดินต่อไปจนถึงที่เนินดินแห่งหนึ่ง ทั้ง 4 หนุ่มก็เห็น...เด็กหนุ่มชั้นม.3 คนหนึ่งกำลังหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง ดวงตาของเขามีประกายกร้าวและดุดัน ข้างข้างตัวเขามีปืนบาเร็ตต้าที่ลูกกระสุนเพิ่งจะหมดไปวางทิ้งไว้ข้างตัว ที่มือของเขาถือเคียวมีด้ามที่ชุ่มเลือด และ...ด้านที่คมแปลบนั้นก็กำลังจ่ออยู่ที่คอของเด็กสาวม.3 คนหนึ่ง เธอกำลังนอนหงายหน้าพลางกรีดร้องขอความช่วยเหลืออย่างหวาดกลัว เสื้อผ้าของเด็กสาวนั้นถูกกระชากฉีกออกจนเกือบเปลือย! ที่มือกับเท้าก็ถูกมัดด้วยเชือกอย่างแน่นหนา ตามหน้าตาเนื้อตัวของเธอก็มีรอยบาดแผลฟกช้ำมากมาย โดยเฉพาะที่แขนและขานั้นคงจะถูกเคียวคมคมกรีดจนเลือดโชกเป็นแผลยาว!!!
\"แ*ง! ไอ้โรคจิต! ไอ้หน้าตัวเ*ย เลวที่สุด!\"
เคย์กะสบถอย่างโกรธจัด ภาพที่เห็นทำให้เขานึกถึงสภาพของเพื่อนสาว...มิยู...แล้วเด็กหนุ่มก็ทำท่าจะพรวดพราดออกไป ดีที่อัตสึฮิโร่ดึงตัวเคย์กะไว้แล้วเขาก็พูดเสียงขรึมว่า...
\"ถ้านายไปตอนนี้ยัยนั่นตายแน่! รอก่อน...เราพรวดพราดออกไปไม่ได้นะ!\"
\"จริงด้วย เคย์กะ...ใจเย็นก่อน! เอางี้...เคย์ตะกับอัตสึฮิโร่ นาย 2 คนอ้อมไปทางด้านหลังมัน นาย 2 คนทำยังไงก็ได้ให้มันสนใจ แต่...อย่าให้มันตกใจเด็ดขาด แล้วฉันกับเคย์กะจะหาจังหวะตอนมันเผลอเข้าไปช่วยเด็กคนนั้น\"
\"เข้าใจแล้ว ฮิโรกิ...อัตสึฮิโร่ มา!\"
เคย์ตะรับคำ แล้วเขากับอัตสึฮิโร่ก็เดินอย่างเงียบกริบอ้อมไปทางด้านหลังของเด็กหนุ่มม.4 คนนั้น...จากนั้น เคย์ตะก็เป็นคนส่งเสียงร้องว่า...
\"นี่! ทำอะไรกันน่ะ...\"
\"มึง! มึงมันพวกนร.พิเศษอันตรายนี่! อย่าเข้ามานะเว้ย!\"
\"พี่คะ! พี่ช่วยด้วย ได้โปรดเถอะค่ะ มัน...มันข่มขืนฉัน ฮือ...ช่วยด้วย!\"
เด็กสาวม.3 พูดปนสะอื้นอย่างน่าเวทนา ทำให้เคย์ตะแอบขบกรามกรอด อัตสึฮิโร่ที่เกลียดพวกข่มขืนเหมือนกันก็รู้สึกว่ามือของเขากำแน่นขึ้น ทว่า เด็กหนุ่มก็ยังฝืนพูดยิ้มยิ้มว่า...
\"เสียใจด้วยนะ น้องสาว...ที่พวกพี่มาเนี่ย แค่อยากมาขอร่วมสนุกด้วย...ได้ไหม น้องชาย\"
\"ไม่จริง! พวกมึงโกหก กูรู้! พวกมึงมันเป็นคนดีไม่ใช่รึไง...กูรู้!\"
เด็กหนุ่มม.3 พูดเสียงดังแต่...ท่าทางของเขาก็เริ่มจะลังเลนิดนิด เคย์ตะเห็นดังนั้นเลยรีบพูดด้วยท่าทางเจ้าเล่ห์ว่า...
\"คนดีเหรอ...ไม่ใช่พี่หรอก น้องเอ๊ย...ทีมพี่มันแตกไปแล้ว เบื่อไอ้พวกคนดีว่ะ...จะบอกให้ พี่น่ะ แยกมาอยู่กับไอ้นี่...ถ้าน้องสนใจก็มาแจมกันดิ ไม่งั้น...ถ้าน้องไม่มาแจมกับพวกพี่แล้วเจอพวกไอ้คิริโตะ พี่ก็ไม่รู้จะช่วยน้องชายยังไงนะ\"
\"เอ่อ...อืม...จริงด้วย พวกมึง เอ่อ...จริงจริงพี่ 2 คนไม่ถูกกันนี่ แต่...กลับมาอยู่ด้วยกัน อืม...งั้นก็ได้พี่ พี่มาดิ มาลองเอานังนี่ดู มันส์โค*รเลยพี่ 555\"
เด็กหนุ่มม.3 พูดแล้วหัวเราะอย่างหื่นหื่น ท่าทางเขาจะเสียสติไปแล้วจริงจริง ทำให้ 2 หนุ่มเคย์ตะกับอัตสึฮิโร่ต่างแอบมองหน้ากัน...แล้วทั้ง 2 ก็แสร้งทำเป็นเดินยิ้มอย่างหื่นหื่นเข้าไปหาโดยไม่ใส่ใจเสียงกรีดร้องของเด็กสาว...เคียวคมปลาบที่เด็กหนุ่มจ่อที่คอของเด็กสาวตอนนี้มันเลื่อนห่างไปหน่อยแล้ว...และแล้ว ในเสี้ยววินาทีนั้นเอง...
เคย์กะกับฮิโรกิก็พรวดเข้าไปถีบเด็กหนุ่มม.3 ล้มลงกับพื้น เคย์กะนั้นรีบเข้าไปดึงตัวเด็กสาวห่างออกมา ส่วนเคย์ตะ อัตสึฮิโร่และฮิโรกิก็เข้าไปกดตัวเด็กหนุ่มที่ดิ้นรนพลางตะโกนก้องให้อยู่กับพื้น...เคย์กะรีบแก้เชือกให้ แล้วเด็กสาวม.3 ก็โผเข้ากอดเด็กหนุ่มพลางร้องไห้อย่างเสียขวัญ...ไม่นาน เคย์ตะก็ใช้เชือกมัดเด็กหนุ่มที่โดนกดติดกับพื้นไว้ได้ส่วนฮิโรกิก็หาผ้ามาผูกปากเขากันไม่ให้ร้องตะโกนอีก...แล้วอัตสึฮิโร่ก็ถามเสียงเครียดว่า...
\"จะเอายังไงกับมันดี...จัดการมันเลยไหม ไอ้สารเลวนี่!\"
\"ไม่ได้นะ อัตสึฮิโร่...เด็กคนนี้เป็นเหมือนนายนะ อย่าลืมสิ...อีกอย่าง พวกเราไม่ได้มาเพื่อฆ่าใครนะ เรามาเพื่อช่วย...\"
ประโยคท้ายฮิโรกิพูดเสียงเบาจนแทบเป็นเสียงกระซิบ...แล้วเคย์ตะก็พูดว่า...
\"เอาไอ้นี่ไปซ่อนไว้ที่ที่จะไม่มีใครตามไปทำร้ายมันได้ละกัน แล้วพอเสร็จเรื่องแล้วก็ค่อยพามันไปปล่อยที่รพ. โรคประสาท ให้จิตแพทย์เขาจัดการไป...\"
\"อ้าว...รุ่นพี่ครับ แล้วไอ้เด็กโรคจิตนี่มันจะไม่หิวตายเหรอครับพี่ พี่อย่าลืมนะว่าพี่มัดมันไว้แน่นมากอ้ะ!\"
เคย์กะแย้งอย่างงงงัน ท้ายที่สุด อัตสึฮิโร่ก็เป็นคนพูดสรุปว่า...
\"เอางี้ พาไอ้เด็กนี่ไปด้วยก็ได้ แต่ต้องระวังมันให้ดีนะ...ไปเหอะ...\"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น