ลำดับตอนที่ #52
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #52 : ...บทที่47...(แก้ไข + เพิ่มเติมบทนิดหน่อยเจ้าค่ะ)
และแล้ว ขณะที่ทุกคนกำลังจะผ่านจากบริเวณนั้นกันแล้ว อยู่อยู่มิทสุโกะซึ่งเดินรั้งท้ายก็หยุดเดินอย่างกะทันหัน โชโกะที่เดินนำหน้ามิทสุโกะรู้สึกว่าเด็กสาวไม่ได้ตามมาก็เลยรีบหันไปดู...แล้วเขาก็เห็นว่ามิทสุโกะกำลังยืนมองไปทางหน้าต่างของห้องเรียนด้วยสีหน้าตกตะลึง! โชโกะเลยหันไปมองที่หน้าต่างชั้น 2 ซึ่งเป็นห้องเรียนบ้าง...แล้วเขาก็เหวอเมื่อพบว่า...
อาจารย์คิตาโนะกำลังยืนคุยอยู่กับใครบางคน...ใครคนนั้นถูกซึโยชิหัวหน้าทหารคุมตัวไว้อย่างแน่นหนา...ใครคนนั้นเป็นชายหนุ่มอายุราว 30 กว่ากว่า ทว่า...สถาพของเขานั้นกลับโทรมซะจนทำให้เขาดูแก่กว่าอายุจริง เสื้อผ้าที่เขาสวมอยู่ทั้งสกปรกเก่าขาด ผมเผ้าหนวดเครายาวรุงรัง สีหน้าของเขาดูอิดโรย ทว่า...ในขณะเดียวกัน ดวงตาของใครคนนั้นกลับมีประกายท้าทายอย่างแรงกล้า!!!
แม้จะอยู่ในระยะที่ค่อนข้างไกล ทว่า...โชโกะก็รู้ในทันทีว่า...ทำไมภาพของใครบางคนนั้นถึงทำให้มิทสุโกะตกตะลึงได้ถึงขนาดนั้น! ใครบางคนคนนี้ คือคนที่พวกคิริโตะต่างก็รู้จักเป็นอย่างดี เขาเป็นคนที่เมื่อ 3 ปีก่อน ใครใครก็คิดว่าเขาต้องตายไปแล้วแน่แน่...แต่ ตอนนี้ เขากลับยังคงยืนตระหง่านอยู่ต่อหน้าอาจารย์คิตาโนะ...เขายังไม่ตาย! ไม่น่าเชื่อ แต่...มันก็เป็นไปแล้ว!!!
\"นั่น...นั่นมัน...ไม่น่าเชื่อ...อาจารย์ฮายาชิดะ...ยังอยู่เหรอเนี่ย!\"
เซ็นจิที่อยู่อยู่ก็เดินมายืนข้างข้างโชโกะพูดเบาเบาอย่างไม่อยากเชื่อ! ใช่แล้ว คนที่พวกเขาเห็นก็คืออาจารย์ประจำชั้นเมื่อ 3 ปีก่อนของพวกเขา อ.ฟูจิโยชิ ฮายาชิดะ...ทีแรกทุกคนต่างก็คิดว่าอาจารย์คงต้องตายไปแล้ว เพราะหลังจากที่พวกเขาทุกคน (นร. 44 คน) ต่างก็รู้สึกตัวขึ้นมาจากการสลบไสลก็ไม่มีนร. คนไหนได้เห็นอ.ฮายาชิดะอีกเลย! อ.คิตาโนะก็ไม่ยอมปริปากพูดเรื่องของอ.ฮายาชิดะ ดังนั้น...ทุกคนจึงคิดว่าอ.ฮายาชิดะผู้เข้มแข็ง จิตใจดีงามและเกลียดเกม B.R.อย่างมากคงจะถูกจัดการไปแล้วอย่างแน่นอน...แต่มันไม่ใช่เลย!!!
จากนั้น ทุกคนในกลุ่มของโชโกะก็ได้เห็นอ.ฮายาชิดะกันหมด ทุกคนต่างมีความรู้สึกที่ทั้งประหลาดใจ งุนงง และตื่นเต้น ดีใจ...แล้วเซ็นจิก็พูดขึ้นว่า...
\"ไอ้คิตาโนะมันเก็บตัวอ.ฮายาชิดะมา 3 ปีเต็มเลย...วันนี้มันเอาตัวอาจารย์ออกมา ไม่แน่...ไอ้คิตาโนะมันอาจจะมีแผนชั่วอะไรก็ได้...\"
\"นั่นสิจ๊ะ...น่าสงสารอ.ฮายาชิดะจังเลย อาจารย์ดูเปลี่ยนไปมากจริงจริง...\"
เมกูมิพูดอย่างเศร้าเศร้า แล้วมิทสุโกะก็พูดอย่างจริงจังขึ้นว่า...
\"ฉันว่า...เราควรติดต่อพวกเคย์ตะคุงกับพวกคิริโตะคุงนะ ให้พวกนั้นรีบมาที่นี่ด่วนเลย\"
\"ไม่ได้หรอก มิทสุโกะจัง...เรามีคนเจ็บอยู่นะ อย่าลืมสิ...\"
ยูทากะพูดเตือน มิสะเลยพูดเสนอขึ้นว่า...
\"ไม่เป็นไรจ้ะ...พวกนายอยู่ที่นี่กันเถอะ เดี๋ยวฉันจะพามาซาฮิโร่คุงไปหาพวกคิริโตะคุงเองก็ได้\"
\"...เอ่อ รุ่นพี่ครับ...ทำไมพวกเราทุกคนไม่ไปหาพวกรุ่นพี่คิริโตะก่อนดีละครับ...\"
\"ใช่ค่ะ ฉันว่าถ้าทุกคนเจอกันแล้วช่วยกันปรึกษา หารือแผนการกันอีกที อย่างนี้น่าจะปลอดภัยกว่านะคะ\"
เซย์จิกับมิยูพูดขึ้นอย่างไม่ค่อยมั่นใจ ทว่า คำพูดของทั้ง 2 หนุ่มสาวก็ทำให้ทุกคนได้คิด ดังนั้น โชโกะเลยพูดกับทุกคนว่า...
\"เออ! เซย์จิกับมิยูจังพูดถูก พวกเราอย่าเพิ่งตื่นตระหนกกันมากเลย ไม่งั้น...พลาดพลั้งไปคนที่จะเดือดร้อนก็คืออ.ฮายาชิดะนะ...พวกเรารีบไปกันดีกว่า ค่อยไปกินข้าวที่ประภาคารได้ไหม\"
\"ได้ได้...ทุกคงจะดีใจมากนะที่รู้ว่าอ.ฮายาชิดะยังอยู่ เรารีบไปบอกข่าวอาจารย์กันดีกว่า\"
เซ็นจิพูดอย่างกระตือรือร้น แล้วทุกคนต่างก็รีบออกเดินทางกันต่อทันที...ไม่มีใครรู้สึกหิวหรือเหนื่อยกันอีกแล้ว การที่ได้เห็นและรู้ว่าอาจารย์ที่พวกเขารักและเคารพมาตลอดนั้นยังมีชีวิตอยู่ นั่นนับเป็นข่าวที่น่ายินดีที่สุดที่ทำให้ทุกคนต่างก็มีกำลังใจกันอย่างมากเชียวล่ะ!!!
ขณะเดียวกัน ด้านพวกเคย์ตะ พวกเขาต่างก็เดินทางกันอย่างระมัดระวังที่สุด จนกระทั่งพวกเขาเดินทางมาไกลพอควรทีเดียว เคย์ตะเลยให้ทุกคนได้พักกัน...บรรยากาศตอนนั้นเงียบสงัด...จนเกือบจะเรียกได้ว่าเงียบเกินไปด้วยซ้ำ ดังนั้น ทุกคนเลยพากันระวังตัวอย่างมาก ไม่มีใครพูดอะไรกันเลยสักคำเพราะสายตาของทุกคนต่างก็กวาดมองไปรอบตัว ส่วนมือก็แตะอยู่ที่อาวุธตลอดเวลา...กระทั่ง...
อยู่อยู่ก็มีเสียงปืนดังรัวขึ้นพร้อมกับที่มีเสียงหัวเราะอย่างบ้าคลั่งกับเสียงตะโกนร้องขอความช่วยเหลือดังแว่วมา...เสียงนั้นอยู่ไม่ไกลจากตรงที่พวกเคย์ตะนั่งอยู่นัก ทาเครุที่มีผ้าสีขาวสะอ้านพันที่ตาอยู่เลยรีบถามไปว่า...
\"เสียงใครสู้กันอ้ะ มันอยู่ไกล้มากเลยนะ\"
\"นั่นสิ...เอางี้ เดี๋ยวฉันจะออกไปดู...ฮิโรกิ อัตสึฮิโร่ เคย์กะมาด้วยกันหน่อย...\"
เคย์ตะพูดเสียงเครียด อีก 3 หนุ่มที่เขาเรียกต่างก็รับคำแล้วทั้ง 4 หนุ่มก็พากันถืออาวุธเดินออกไป แต่แล้ว...
\"อิ...อิจิมะคุง...\"
นารุมิร้องเรียกอย่างขลาดกลัว กระนั้น เคย์ตะก็ยังคงหันหน้ามาหาด้วยสีหน้านิ่งนิ่ง...แล้วนารุมิก็พูดเบาเบาว่า...
\"ฉัน...ฉันขอโทษนะจ๊ะ แต่...ระวังตัวด้วยนะ...อิจิมะคุง\"
\"อ้อ...รู้จักเป็นห่วงคนอื่นด้วยเหรอไง\"
เคย์ตะพูดกึ่งประชด คาโยโกะเลยรีบปรามว่า...
\"เคย์ตะคุง อย่าพูดอย่างนั้นสิจ๊ะ นารุมิจังเขาสำนึกผิดแล้วนะ...แล้วเขาก็เป็นห่วงเธอด้วย\"
\"เฮอะ!...อย่ามาเรียกฉันอิจิมะคุงเลย...ถ้าเป็นห่วงจริงก็เรียกเคย์ตะดิ...\"
หลังจากทำเก๊กนิ่งได้ชั่วครู่ เคย์ตะก็หันมาพูดกับนารุมิเสียงดุ แต่พอพูดจบเขาก็ยิ้มแบบแยกเขี้ยวให้เธอแล้วจึงเดินเร็วเร็วไปทันที!!!
อาจารย์คิตาโนะกำลังยืนคุยอยู่กับใครบางคน...ใครคนนั้นถูกซึโยชิหัวหน้าทหารคุมตัวไว้อย่างแน่นหนา...ใครคนนั้นเป็นชายหนุ่มอายุราว 30 กว่ากว่า ทว่า...สถาพของเขานั้นกลับโทรมซะจนทำให้เขาดูแก่กว่าอายุจริง เสื้อผ้าที่เขาสวมอยู่ทั้งสกปรกเก่าขาด ผมเผ้าหนวดเครายาวรุงรัง สีหน้าของเขาดูอิดโรย ทว่า...ในขณะเดียวกัน ดวงตาของใครคนนั้นกลับมีประกายท้าทายอย่างแรงกล้า!!!
แม้จะอยู่ในระยะที่ค่อนข้างไกล ทว่า...โชโกะก็รู้ในทันทีว่า...ทำไมภาพของใครบางคนนั้นถึงทำให้มิทสุโกะตกตะลึงได้ถึงขนาดนั้น! ใครบางคนคนนี้ คือคนที่พวกคิริโตะต่างก็รู้จักเป็นอย่างดี เขาเป็นคนที่เมื่อ 3 ปีก่อน ใครใครก็คิดว่าเขาต้องตายไปแล้วแน่แน่...แต่ ตอนนี้ เขากลับยังคงยืนตระหง่านอยู่ต่อหน้าอาจารย์คิตาโนะ...เขายังไม่ตาย! ไม่น่าเชื่อ แต่...มันก็เป็นไปแล้ว!!!
\"นั่น...นั่นมัน...ไม่น่าเชื่อ...อาจารย์ฮายาชิดะ...ยังอยู่เหรอเนี่ย!\"
เซ็นจิที่อยู่อยู่ก็เดินมายืนข้างข้างโชโกะพูดเบาเบาอย่างไม่อยากเชื่อ! ใช่แล้ว คนที่พวกเขาเห็นก็คืออาจารย์ประจำชั้นเมื่อ 3 ปีก่อนของพวกเขา อ.ฟูจิโยชิ ฮายาชิดะ...ทีแรกทุกคนต่างก็คิดว่าอาจารย์คงต้องตายไปแล้ว เพราะหลังจากที่พวกเขาทุกคน (นร. 44 คน) ต่างก็รู้สึกตัวขึ้นมาจากการสลบไสลก็ไม่มีนร. คนไหนได้เห็นอ.ฮายาชิดะอีกเลย! อ.คิตาโนะก็ไม่ยอมปริปากพูดเรื่องของอ.ฮายาชิดะ ดังนั้น...ทุกคนจึงคิดว่าอ.ฮายาชิดะผู้เข้มแข็ง จิตใจดีงามและเกลียดเกม B.R.อย่างมากคงจะถูกจัดการไปแล้วอย่างแน่นอน...แต่มันไม่ใช่เลย!!!
จากนั้น ทุกคนในกลุ่มของโชโกะก็ได้เห็นอ.ฮายาชิดะกันหมด ทุกคนต่างมีความรู้สึกที่ทั้งประหลาดใจ งุนงง และตื่นเต้น ดีใจ...แล้วเซ็นจิก็พูดขึ้นว่า...
\"ไอ้คิตาโนะมันเก็บตัวอ.ฮายาชิดะมา 3 ปีเต็มเลย...วันนี้มันเอาตัวอาจารย์ออกมา ไม่แน่...ไอ้คิตาโนะมันอาจจะมีแผนชั่วอะไรก็ได้...\"
\"นั่นสิจ๊ะ...น่าสงสารอ.ฮายาชิดะจังเลย อาจารย์ดูเปลี่ยนไปมากจริงจริง...\"
เมกูมิพูดอย่างเศร้าเศร้า แล้วมิทสุโกะก็พูดอย่างจริงจังขึ้นว่า...
\"ฉันว่า...เราควรติดต่อพวกเคย์ตะคุงกับพวกคิริโตะคุงนะ ให้พวกนั้นรีบมาที่นี่ด่วนเลย\"
\"ไม่ได้หรอก มิทสุโกะจัง...เรามีคนเจ็บอยู่นะ อย่าลืมสิ...\"
ยูทากะพูดเตือน มิสะเลยพูดเสนอขึ้นว่า...
\"ไม่เป็นไรจ้ะ...พวกนายอยู่ที่นี่กันเถอะ เดี๋ยวฉันจะพามาซาฮิโร่คุงไปหาพวกคิริโตะคุงเองก็ได้\"
\"...เอ่อ รุ่นพี่ครับ...ทำไมพวกเราทุกคนไม่ไปหาพวกรุ่นพี่คิริโตะก่อนดีละครับ...\"
\"ใช่ค่ะ ฉันว่าถ้าทุกคนเจอกันแล้วช่วยกันปรึกษา หารือแผนการกันอีกที อย่างนี้น่าจะปลอดภัยกว่านะคะ\"
เซย์จิกับมิยูพูดขึ้นอย่างไม่ค่อยมั่นใจ ทว่า คำพูดของทั้ง 2 หนุ่มสาวก็ทำให้ทุกคนได้คิด ดังนั้น โชโกะเลยพูดกับทุกคนว่า...
\"เออ! เซย์จิกับมิยูจังพูดถูก พวกเราอย่าเพิ่งตื่นตระหนกกันมากเลย ไม่งั้น...พลาดพลั้งไปคนที่จะเดือดร้อนก็คืออ.ฮายาชิดะนะ...พวกเรารีบไปกันดีกว่า ค่อยไปกินข้าวที่ประภาคารได้ไหม\"
\"ได้ได้...ทุกคงจะดีใจมากนะที่รู้ว่าอ.ฮายาชิดะยังอยู่ เรารีบไปบอกข่าวอาจารย์กันดีกว่า\"
เซ็นจิพูดอย่างกระตือรือร้น แล้วทุกคนต่างก็รีบออกเดินทางกันต่อทันที...ไม่มีใครรู้สึกหิวหรือเหนื่อยกันอีกแล้ว การที่ได้เห็นและรู้ว่าอาจารย์ที่พวกเขารักและเคารพมาตลอดนั้นยังมีชีวิตอยู่ นั่นนับเป็นข่าวที่น่ายินดีที่สุดที่ทำให้ทุกคนต่างก็มีกำลังใจกันอย่างมากเชียวล่ะ!!!
ขณะเดียวกัน ด้านพวกเคย์ตะ พวกเขาต่างก็เดินทางกันอย่างระมัดระวังที่สุด จนกระทั่งพวกเขาเดินทางมาไกลพอควรทีเดียว เคย์ตะเลยให้ทุกคนได้พักกัน...บรรยากาศตอนนั้นเงียบสงัด...จนเกือบจะเรียกได้ว่าเงียบเกินไปด้วยซ้ำ ดังนั้น ทุกคนเลยพากันระวังตัวอย่างมาก ไม่มีใครพูดอะไรกันเลยสักคำเพราะสายตาของทุกคนต่างก็กวาดมองไปรอบตัว ส่วนมือก็แตะอยู่ที่อาวุธตลอดเวลา...กระทั่ง...
อยู่อยู่ก็มีเสียงปืนดังรัวขึ้นพร้อมกับที่มีเสียงหัวเราะอย่างบ้าคลั่งกับเสียงตะโกนร้องขอความช่วยเหลือดังแว่วมา...เสียงนั้นอยู่ไม่ไกลจากตรงที่พวกเคย์ตะนั่งอยู่นัก ทาเครุที่มีผ้าสีขาวสะอ้านพันที่ตาอยู่เลยรีบถามไปว่า...
\"เสียงใครสู้กันอ้ะ มันอยู่ไกล้มากเลยนะ\"
\"นั่นสิ...เอางี้ เดี๋ยวฉันจะออกไปดู...ฮิโรกิ อัตสึฮิโร่ เคย์กะมาด้วยกันหน่อย...\"
เคย์ตะพูดเสียงเครียด อีก 3 หนุ่มที่เขาเรียกต่างก็รับคำแล้วทั้ง 4 หนุ่มก็พากันถืออาวุธเดินออกไป แต่แล้ว...
\"อิ...อิจิมะคุง...\"
นารุมิร้องเรียกอย่างขลาดกลัว กระนั้น เคย์ตะก็ยังคงหันหน้ามาหาด้วยสีหน้านิ่งนิ่ง...แล้วนารุมิก็พูดเบาเบาว่า...
\"ฉัน...ฉันขอโทษนะจ๊ะ แต่...ระวังตัวด้วยนะ...อิจิมะคุง\"
\"อ้อ...รู้จักเป็นห่วงคนอื่นด้วยเหรอไง\"
เคย์ตะพูดกึ่งประชด คาโยโกะเลยรีบปรามว่า...
\"เคย์ตะคุง อย่าพูดอย่างนั้นสิจ๊ะ นารุมิจังเขาสำนึกผิดแล้วนะ...แล้วเขาก็เป็นห่วงเธอด้วย\"
\"เฮอะ!...อย่ามาเรียกฉันอิจิมะคุงเลย...ถ้าเป็นห่วงจริงก็เรียกเคย์ตะดิ...\"
หลังจากทำเก๊กนิ่งได้ชั่วครู่ เคย์ตะก็หันมาพูดกับนารุมิเสียงดุ แต่พอพูดจบเขาก็ยิ้มแบบแยกเขี้ยวให้เธอแล้วจึงเดินเร็วเร็วไปทันที!!!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น