ลำดับตอนที่ #51
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #51 : ...บทที่46...(แก้ไข + เพิ่มเติมบทนิดหน่อยเจ้าค่ะ)
\"นี่! โชโกะ...นายมีอะไรจะพูดกับมิทสุโกะจังไม่ใช่เหรอ...พูดเลยสิ\"
ยูทากะพูดยิ้มยิ้ม โชโกะเลยหันไปหามิทสุโกะ...เด็กสาวกำลังหันมามองเขาด้วยดวงตากลมโตที่แสนซึ้งและใบหน้าคมสวยก็มีแววแห่งคำถาม...โชโกะรู้สึกว่าตัวเองประหม่าและเขินอย่างบอกไม่ถูก...แต่เขาก็ตัดสินใจพูดกับมิทสุโกะอย่างจริงจังและอ่อนโยนว่า...
\"มิทสุโกะจัง...ฉันเข้าใจความรู้สึกของเธอนะ...เธอคงเสียใจที่ไม่อาจจะช่วยคนพวกนั้นได้ แต่ว่า...เธออย่าลืมนะว่าคนเรามันไม่เหมือนกัน คนบางคน...เมื่อตัดสินใจอะไรแล้วต่อให้เราพยายามแค่ไหน เขาก็จะไม่เปลี่ยนใจง่ายง่าย...ไหนจะมีพวกที่ยอมให้สัญชาติญาณดิบเข้าครอบงำอีกล่ะ พวกนั้นน่ะ...บางทีต่อให้เราเอาความรัก ความหวังดี ความจริงใจมากองตรงหน้า แต่คนพวกนั้นก็พร้อมที่จะเหยียบสิ่งที่เราให้อย่างไม่รู้สึกอะไรเลยได้...แค่เธอพยายาม ไม่ว่าผลมันจะออกมายังไง ฉันก็อยากให้เธอยอมรับมันอย่างภาคภูมิใจนะ...\"
\"โชโกะคุง...นั่นสินะ...ที่เธอพูดมามันถูกทุกอย่างเลย แต่...ฉันยังทำใจไม่ได้...ฉันรู้ดีว่าความเจ็บปวดที่มาจากความหวาดกลัว ความอ้างว้างจากการที่ไม่มีใครยอมรับ แล้วก็การที่ถูกบีบบังคับให้ทำสิ่งที่น่ากลัวน่ะ...มันช่างทรมานเหลือเกิน! ฉันไม่อยากให้มีคนที่ต้องเป็นอย่างที่ฉันเป็นอีก...\"
มิทสุโกะพูดแล้วเธอก็ร้องไห้อย่างทนไม่ไหว...โชโกะเห็นอย่างนั้นแล้ว เขาก็ทั้งสงสารและเจ็บปวดไปกับมิทสุโกะด้วย เด็กหนุ่มจึงได้รั้งตัวของเธอมากอดปลอบใจ...ทว่า อยู่อยู่เซ็นจิกับมิสะก็พูดขึ้นพร้อมกันว่า...
\"มาซาโนบุ (คุง) ทำอะไรน่ะ\"
ที่แท้ อยู่อยู่มาซาโนบุก็ลุกขึ้นนั่งพลางกดพิมพ์ข้อมูลลงในเน็ทแบบพกพาของเขา พอได้ยินเสียงถาม ชายหนุ่มก็ฝืนพูดยิ้มยิ้มว่า...
\"ไม่มีอะไรหรอก...ฉันแค่อยากใช้เวลาของฉันทำสิ่งที่มีประโยชน์ที่สุดก่อนน่ะ...อย่าห่วงเลย\"
\"มาซาโนบุคุง...\"
มิสะพูดเบาเบาอย่างสะเทือนใจ...แล้วเธอก็ต้องเบือนหน้าไปทางอื่น น้ำตาของเธอกำลังจะไหล! เธอจะร้องไห้ต่อหน้ามาซาโนบุไม่ได้!!!
\"มาซาโนบุ...นาย...นายยังมีเวลาเหลือ...อีกเยอะนะ...นายพักก่อนเหอะ\"
เซ็นจิพยายามกลืนก้อนสะอื้นที่พุ่งขึ้นมาพลางก็แอบกำมือแน่น และน้ำเสียงที่เขาพูดก็พยายามให้ฟังเรียบเฉยที่สุด...แต่มาซาโนบุก็กลับทำแค่ยิ้มพลางส่ายหน้าแต่ไม่ได้พูดอะไร...ตัวชายหนุ่มดูจะรู้ตัวของเขาดีว่ามีเวลาเหลืออีกไม่เท่าไหร่...นั่นทำให้ทุกคนต่างก็พากันรู้สึกสะเทือนใจอย่างมาก! แล้วอยู่อยู่เซย์จิกับมิยูก็ร้องไห้อย่างทนไม่ไหว เล่นเอาทุกคนต่างก็อึ้งกันไปหมด...เมกูมิเลยรีบถามพลางปลอบทั้ง 2 หนุ่มสาวว่า...
\"อย่าร้องไห้สิจ๊ะ...เซย์จิคุง มิยู...มีเรื่องอะไรอยากระบายก็พูดออกมาได้เลยนะ...\"
\"ฮือ...คือ...พวกเรา...พวกเรา...ซึ้งใจมากเลยครับ...พวกพี่...เก่ง เจ๋ง เยี่ยมที่สุด! ผม...ผมอยากทำให้ได้...อย่างพี่พี่ครับ...\"
\"ใช่ค่ะ...ฉันดีใจมาก...ที่ได้รู้จักพี่พี่...ฮือ...ดีใจมากเลยค่ะ...\"
\"โธ่เอ๊ย! เรื่องแค่นี้เอง...ไม่เห็นต้องร้องไห้เลย พวกพี่เขินกันหมดแล้ว...\"
ยูทากะพูดว่าเขิน แต่จริงจริงเด็กหนุ่มกำลังยิ้มหน้าแป้นแล้นเชียว! ทุกคนเห็นดังนั้นก็อดจะขำกันไม่ได้ เซ็นจิที่ท่าทางเครียดถึงกับหายเครียดหันมาหัวเราะก๊าก! แล้วเด็กหนุ่มก็พูดพลางหัวเราะพลางว่า...
\"เขินเหรอวะ...555! หน้าแป้นแล้นอย่างเอ็งนะเขิน ไอ้ยูทากะ...ต๊องซะไม่มีอ้ะ!\"
\"โห่! ถึงจะต๊อง...แต่ก็ต๊องแบบน่ารักนาเว้ย! อิอิ\"
ยูทากะอวดแล้วเขาก็พยายามเก๊กหล่อสุดฤทธ์ ทว่า...ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นกลับยิ่งหัวเราะขำกันมากขึ้น จนกระทั่งมิทสุโกะได้พูดยิ้มยิ้มกับเมกูมิว่า...
\"ฉันเข้าใจแล้วว่าทำไมเธอถึงรักยูทากะคุง...เขาน่ารักมาก สมกับเธอจริงจริง เมกูมิ\"
\"ขอบใจจ้ะ มิทสุโกะ...เธอก็สมกับโชโกะคุงนะ\"
เมกูมิแกล้งแซวทำให้มิทสุโกะหน้าแดงอย่างเขินเขิน ส่วนนายโชโกะก็ยืดตัวอย่างภูมิใจ ทว่า...พอมิทสุโกะหันมามองเขาก็รีบทำตัวปกติเหมือนจะเกรงเกรงมิทสุโกะยังไงอย่างงั้นล่ะ...นี่ก็น่าขำดีเหมือนกัน!!!
หลังจากสถานการณ์ต่างต่างดูคลี่คลายและพลอยทำให้บรรยากาศในกลุ่มคึกคัก มีชีวิตชีวาสมใจแล้ว ทุกคนก็เริ่มออกเดินทางกันอีกครั้ง ตลอดทางที่ผ่านมาบรรยากาศดูเงียบสงบ และ...พวกเขาก็กำลังเข้าใกล้โรงเรียนกลางเข้าไปทุกทีแล้ว...ถึงแม้บรรยากาศจะไม่เครียดแล้ว แต่พวกเขาก็ยังคงไม่มีใครพูดอะไรกัน ต่างก็นิ่งเงียบและพากันระวังตัวให้มากที่สุด...กระทั่ง ในที่สุดทุกคนก็เดินมาถึงบริเวณสนามหน้าโรงเรียนกลาง...
บริเวณนั้นมีทหารเฝ้าประจำการอยู่ 5-6 คน ทหารทุกคนมีอาวุธในมือครบครัน ใบหน้าของทหารเหล่านั้นเคร่งเครียดเย็นชา บนตึกเรียนมีแสงไฟสว้างจ้าส่องลอดออกมาแต่ไม่มีเสียงใดดังให้ได้ยินเลยสักนิด...บรรยากาศดูเงียบสงัดงัน และ แฝงไปด้วยความน่ากลัวที่มองไม่เห็น...สิ่งเหล่านั้นทำให้พวกโชโกะต่างก็อดที่จะขนลุกกันไม่ได้!!!
ยูทากะพูดยิ้มยิ้ม โชโกะเลยหันไปหามิทสุโกะ...เด็กสาวกำลังหันมามองเขาด้วยดวงตากลมโตที่แสนซึ้งและใบหน้าคมสวยก็มีแววแห่งคำถาม...โชโกะรู้สึกว่าตัวเองประหม่าและเขินอย่างบอกไม่ถูก...แต่เขาก็ตัดสินใจพูดกับมิทสุโกะอย่างจริงจังและอ่อนโยนว่า...
\"มิทสุโกะจัง...ฉันเข้าใจความรู้สึกของเธอนะ...เธอคงเสียใจที่ไม่อาจจะช่วยคนพวกนั้นได้ แต่ว่า...เธออย่าลืมนะว่าคนเรามันไม่เหมือนกัน คนบางคน...เมื่อตัดสินใจอะไรแล้วต่อให้เราพยายามแค่ไหน เขาก็จะไม่เปลี่ยนใจง่ายง่าย...ไหนจะมีพวกที่ยอมให้สัญชาติญาณดิบเข้าครอบงำอีกล่ะ พวกนั้นน่ะ...บางทีต่อให้เราเอาความรัก ความหวังดี ความจริงใจมากองตรงหน้า แต่คนพวกนั้นก็พร้อมที่จะเหยียบสิ่งที่เราให้อย่างไม่รู้สึกอะไรเลยได้...แค่เธอพยายาม ไม่ว่าผลมันจะออกมายังไง ฉันก็อยากให้เธอยอมรับมันอย่างภาคภูมิใจนะ...\"
\"โชโกะคุง...นั่นสินะ...ที่เธอพูดมามันถูกทุกอย่างเลย แต่...ฉันยังทำใจไม่ได้...ฉันรู้ดีว่าความเจ็บปวดที่มาจากความหวาดกลัว ความอ้างว้างจากการที่ไม่มีใครยอมรับ แล้วก็การที่ถูกบีบบังคับให้ทำสิ่งที่น่ากลัวน่ะ...มันช่างทรมานเหลือเกิน! ฉันไม่อยากให้มีคนที่ต้องเป็นอย่างที่ฉันเป็นอีก...\"
มิทสุโกะพูดแล้วเธอก็ร้องไห้อย่างทนไม่ไหว...โชโกะเห็นอย่างนั้นแล้ว เขาก็ทั้งสงสารและเจ็บปวดไปกับมิทสุโกะด้วย เด็กหนุ่มจึงได้รั้งตัวของเธอมากอดปลอบใจ...ทว่า อยู่อยู่เซ็นจิกับมิสะก็พูดขึ้นพร้อมกันว่า...
\"มาซาโนบุ (คุง) ทำอะไรน่ะ\"
ที่แท้ อยู่อยู่มาซาโนบุก็ลุกขึ้นนั่งพลางกดพิมพ์ข้อมูลลงในเน็ทแบบพกพาของเขา พอได้ยินเสียงถาม ชายหนุ่มก็ฝืนพูดยิ้มยิ้มว่า...
\"ไม่มีอะไรหรอก...ฉันแค่อยากใช้เวลาของฉันทำสิ่งที่มีประโยชน์ที่สุดก่อนน่ะ...อย่าห่วงเลย\"
\"มาซาโนบุคุง...\"
มิสะพูดเบาเบาอย่างสะเทือนใจ...แล้วเธอก็ต้องเบือนหน้าไปทางอื่น น้ำตาของเธอกำลังจะไหล! เธอจะร้องไห้ต่อหน้ามาซาโนบุไม่ได้!!!
\"มาซาโนบุ...นาย...นายยังมีเวลาเหลือ...อีกเยอะนะ...นายพักก่อนเหอะ\"
เซ็นจิพยายามกลืนก้อนสะอื้นที่พุ่งขึ้นมาพลางก็แอบกำมือแน่น และน้ำเสียงที่เขาพูดก็พยายามให้ฟังเรียบเฉยที่สุด...แต่มาซาโนบุก็กลับทำแค่ยิ้มพลางส่ายหน้าแต่ไม่ได้พูดอะไร...ตัวชายหนุ่มดูจะรู้ตัวของเขาดีว่ามีเวลาเหลืออีกไม่เท่าไหร่...นั่นทำให้ทุกคนต่างก็พากันรู้สึกสะเทือนใจอย่างมาก! แล้วอยู่อยู่เซย์จิกับมิยูก็ร้องไห้อย่างทนไม่ไหว เล่นเอาทุกคนต่างก็อึ้งกันไปหมด...เมกูมิเลยรีบถามพลางปลอบทั้ง 2 หนุ่มสาวว่า...
\"อย่าร้องไห้สิจ๊ะ...เซย์จิคุง มิยู...มีเรื่องอะไรอยากระบายก็พูดออกมาได้เลยนะ...\"
\"ฮือ...คือ...พวกเรา...พวกเรา...ซึ้งใจมากเลยครับ...พวกพี่...เก่ง เจ๋ง เยี่ยมที่สุด! ผม...ผมอยากทำให้ได้...อย่างพี่พี่ครับ...\"
\"ใช่ค่ะ...ฉันดีใจมาก...ที่ได้รู้จักพี่พี่...ฮือ...ดีใจมากเลยค่ะ...\"
\"โธ่เอ๊ย! เรื่องแค่นี้เอง...ไม่เห็นต้องร้องไห้เลย พวกพี่เขินกันหมดแล้ว...\"
ยูทากะพูดว่าเขิน แต่จริงจริงเด็กหนุ่มกำลังยิ้มหน้าแป้นแล้นเชียว! ทุกคนเห็นดังนั้นก็อดจะขำกันไม่ได้ เซ็นจิที่ท่าทางเครียดถึงกับหายเครียดหันมาหัวเราะก๊าก! แล้วเด็กหนุ่มก็พูดพลางหัวเราะพลางว่า...
\"เขินเหรอวะ...555! หน้าแป้นแล้นอย่างเอ็งนะเขิน ไอ้ยูทากะ...ต๊องซะไม่มีอ้ะ!\"
\"โห่! ถึงจะต๊อง...แต่ก็ต๊องแบบน่ารักนาเว้ย! อิอิ\"
ยูทากะอวดแล้วเขาก็พยายามเก๊กหล่อสุดฤทธ์ ทว่า...ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นกลับยิ่งหัวเราะขำกันมากขึ้น จนกระทั่งมิทสุโกะได้พูดยิ้มยิ้มกับเมกูมิว่า...
\"ฉันเข้าใจแล้วว่าทำไมเธอถึงรักยูทากะคุง...เขาน่ารักมาก สมกับเธอจริงจริง เมกูมิ\"
\"ขอบใจจ้ะ มิทสุโกะ...เธอก็สมกับโชโกะคุงนะ\"
เมกูมิแกล้งแซวทำให้มิทสุโกะหน้าแดงอย่างเขินเขิน ส่วนนายโชโกะก็ยืดตัวอย่างภูมิใจ ทว่า...พอมิทสุโกะหันมามองเขาก็รีบทำตัวปกติเหมือนจะเกรงเกรงมิทสุโกะยังไงอย่างงั้นล่ะ...นี่ก็น่าขำดีเหมือนกัน!!!
หลังจากสถานการณ์ต่างต่างดูคลี่คลายและพลอยทำให้บรรยากาศในกลุ่มคึกคัก มีชีวิตชีวาสมใจแล้ว ทุกคนก็เริ่มออกเดินทางกันอีกครั้ง ตลอดทางที่ผ่านมาบรรยากาศดูเงียบสงบ และ...พวกเขาก็กำลังเข้าใกล้โรงเรียนกลางเข้าไปทุกทีแล้ว...ถึงแม้บรรยากาศจะไม่เครียดแล้ว แต่พวกเขาก็ยังคงไม่มีใครพูดอะไรกัน ต่างก็นิ่งเงียบและพากันระวังตัวให้มากที่สุด...กระทั่ง ในที่สุดทุกคนก็เดินมาถึงบริเวณสนามหน้าโรงเรียนกลาง...
บริเวณนั้นมีทหารเฝ้าประจำการอยู่ 5-6 คน ทหารทุกคนมีอาวุธในมือครบครัน ใบหน้าของทหารเหล่านั้นเคร่งเครียดเย็นชา บนตึกเรียนมีแสงไฟสว้างจ้าส่องลอดออกมาแต่ไม่มีเสียงใดดังให้ได้ยินเลยสักนิด...บรรยากาศดูเงียบสงัดงัน และ แฝงไปด้วยความน่ากลัวที่มองไม่เห็น...สิ่งเหล่านั้นทำให้พวกโชโกะต่างก็อดที่จะขนลุกกันไม่ได้!!!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น