ลำดับตอนที่ #50
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #50 : ...บทที่45...(แก้ไข + เพิ่มเติมบทนิดหน่อยเจ้าค่ะ)
เวลา 17.30 น. กึ่งกลางเขตE,F2-7 ที่ตั้งของบ้านร้าง 6 หลัง โชโกะ เซ็นจิ ฮิโรกิ เคย์ตะ ยูทากะ มาซาโนบุ ทาเครุ อัตสึฮิโร่ เซย์จิ อาคิ เคย์กะ มิทสุโกะ จิกูสะ คาโยโกะ เมกูมิ มิสะ มิซาเอะ มิยู นารุมิ ต่างก็กำลังยืนตะลึงมองบริเวณที่มีการนองเลือดอย่างสยดสยอง...แล้วโชโกะก็เป็นคนพูดทำลายความเงียบขึ้น (โดยที่เด็กหนุ่มก็ไม่ลืมเอามือจับที่ปลอกคอกันเสียงลอดออกไป) ว่า...
\"เราต้องรีบไปกันแล้ว...ยิ่งเราช้ามากเท่าไหร่ การสูญเสียและความตายก็จะยิ่งมีเพิ่มมากขึ้นเรื่อยเรื่อย...\"
\"อื้ม...\"
ทุกคนตอบรับ จากนั้น ทั้ง 18 หนุ่มสาวก็รีบเร่งเดินทางกันทันที...และเนื่องจากกลุ่มของพวกเขาค่อนข้างใหญ่แถมยังมีคนบาดเจ็บสาหัสอยู่ในกลุ่มด้วย (มาซาโนบุโดนยิงเข้าที่สำคัญหลายจุดกับทาเครุที่โดนสะเก็ดระเบิดที่ดวงตาทั้ง 2 ข้าง กับคนอื่นที่เจ็บกันคนละเล็กละน้อย) ทุกคนเลยพยายามที่จะเดินทางโดยใช้เส้นทางที่คิดว่าคนน้อยที่สุด และพยายามเดินทางให้เงียบที่สุดด้วย...ทว่า...มันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้วที่คนทั้ง 18 คนจะไปไหนมาไหนโดยไม่โดนอะไรเลย ดังนั้น ระหว่างทาง ทั้ง 18 หนุ่มสาวต่างก็ต้องเจอกับนร. อีกหลายคนและหลายกลุ่มที่พยายามจะทำร้ายพวกเขา การต่อสู้ป้องกันตัวจึงได้เกิดขึ้น!!! (เหตุการณ์ที่ว่าก็คือมีพวกนร. ชายหญิงมารุมล้อมพวกเขาและพยายามหาทางกำจัดพวกเขาด้วยอาวุธปืน มีด ลูกดอก ธนู...)
พวกผู้หญิงต่างก็ได้รับหน้าที่ในการปกป้องและดูแลคนที่บาดเจ็บ พวกเธอยืนล้อมรอบแคร่ที่ใช้หามคนเจ็บพลางพยายามต่อสู้และป้องกันตัวเอง ส่วนพวกผู้ชายก็กระจายเป็นวงใหญ่คอยสู้พลางหาทางหนีพลาง...ระหว่างนั้น มิทสุโกะกับอัตสึฮิโร่ก็พยายามพูดเกลี้ยกล่อมพวกนร. ที่มาโจมตีให้กลับใจมาเป็นพวกของพวกเขา...แต่ทั้ง 2 หนุ่มสาวก็ทำไม่สำเร็จ! (พวกนร. นั้นตอบโต้มาว่าพวกเขาไม่มีทางเชื่อใจคนแปลกหน้า ท่าทางอันตรายได้ และพวกเขาก็จะต้องเล่นเกมเพื่อให้ตัวเองอยู่รอด!) นั่นทำให้ในเวลาต่อมาหลังจากที่พวกเขาหลบออกมาพักกันในบ้านหลังหนึ่งเพื่อวางแผนกันใหม่เพราะมีคนเจ็บเพิ่มอีกแล้ว และ...มิทสุโกะกับอัตสึฮิโร่ก็ดูจะซึมเศร้ามากเลยทีเดียว!!!
\"เฮ้อ! กลุ่มเราใหญ่เกินไปใช่ไหมเนี่ย...เอาไงดีวะ...\"
เคย์ตะพูดอย่างกลุ้มใจ แล้วทุกคนก็เงียบกันไปครู่...กระทั่ง ฮิโรกิได้พูดเสนอว่า...
\"แบ่งเป็น 2 กลุ่มย่อยเหอะ...แล้วเราก็แยกกันไปคนละทางแต่มาเจอกันที่แถวหน้าประภาคาร\"
\"อืม...งั้นก็ได้...เอางี้นะ ไอ้โชโกะ นายพามาซาโนบุไป เราก็จะไปกับนายด้วย แล้วก็...ยูทากะ นายเป็นหมอ นายมาด้วยละกันเพราะอาการของมาซาโนบุหนักกว่าทาเครุ แล้วก็...มิทสุโกะจัง เมกูมิจัง มิสะจัง เซย์จิกับมิยูจัง พวกนายก็มาด้วยนะ\"
เซ็นจิเริ่มจัดแบ่งทีม...เด็กหนุ่มฉลาดในการกระจายคนอยู่แล้ว เขาให้คนที่เป็นคู่รักอยู่ด้วยกัน แล้วก็แบ่งเอาคนที่ฝีมือไม่เก่งมากนักอย่างหนุ่มสาว ม.4 มาอยู่กับตัวเอง ส่วนอีกทีมที่มีคนเจ็บหนักเป็นทาเครุก็ให้ฮิโรกิกับคนรักทั้ง 2 จิกูสะกับคาโยโกะดูแล และมีคนที่ฝีมือดีอย่างอัตสึฮิโร่กับมิซาเอะ และเคย์ตะที่ควรจะคอยดูแลนารุมิด้วย ส่วนคนที่ฝีมือยังอ่อนก็มีแค่อาคิกับเคย์กะที่เป็นผู้ชายทั้งคู่...จากนั้น หลังจากดูแผนที่พลางถกเถียงกันได้ซักพัก ทั้ง 18 หนุ่มสาวก็ได้ตกลงกันว่า...
กลุ่มของโชโกะกับเซ็นจิจะไปทางด้านเขตC,D3-5 ที่ตั้งของโรงเรียนกลางหรือศูนย์บัญชาการเกมB.R. บริเวณนั้นถึงจะค่อนข้างน่ากลัวแต่ก็เป็นบริเวณที่คนน้อยที่สุด และหากมีอะไรเกิดขึ้นด้วยฝีมือของโชโกะ เซ็นจิ มิทสุโกะ มิสะบวกกับฝีมือพยาบาลของเมกูมิกับทาเครุพวกเขาก็น่าจะผ่านตรงนั้นแล้วเลยมาถึงที่ประภาคารได้อย่างไม่น่าเป็นห่วงนัก ส่วนกลุ่มของฮิโรกิกับเคย์ตะ พวกเขาจะเลาะมาทางสุดเขตบ้านร้างหลัง ที่ 6 แล้วตรงเรื่อยมาถึงหน้าประภาคาร...ทางนั้นเป็นที่ค่อนข้างโล่งแต่ก็ยังดีกว่าต้องเสี่ยงผ่านหน้าโรงเรียนกลาง...คำนวณเวลาทั้งหมดแล้ว พวกเขาน่าจะมาถึงหน้าประภาคารได้ภายใน 5 ชั่วโมงคือไม่เกินเวลา 21.30 น. แต่หากเกินเวลาไป พวกที่มาถึงก่อนก็จะรีบออกตามหาและไปช่วยกลุ่มที่ยังมาไม่ถึงทันที!!!
และแล้ว...เวลา 18.00 น. กลุ่มของโชโกะกับเซ็นจิ...ทั้ง 9 หนุ่มสาวต่างก็เดินกันอย่างเงียบเชียบที่สุด...ในความเงียบนั้น แฝงไปด้วยความอึดอัด หนักใจ...มิทสุโกะดูจะซึมซึมไปมาก เซ็นจิก็ดูจะจ๋อยจ๋อย...โชโกะนั้นรู้ดีว่าเพื่อนหนุ่มคนนี้กำลังคิดถึงเคียวโกะ น้องสาวของเขาที่เด็กหนุ่มแอบรักมานานแล้ว และเซ็นจิเองก็ดูจะหนักใจในเรื่องความสัมพันธ์ของคิริโตะกับเคียวโกะไม่น้อยเลย...อีกอย่าง ตอนนี้เซ็นจิก็กำลังเป็นห่วงมาซาฮิโร่ รุ่นพี่ที่เขาทั้งรักและเคารพมากที่สุด...ทว่า ตอนนี้มาซาฮิโร่ยังนอนหลับอย่างอ่อนล้าจนน่าเป็นห่วง ฝ่ายมิสะคนรักสาวของเขาก็ดูจะเจ็บปวดมากแต่เธอก็พยายามจะเก็บกดอารมณ์ของตัวเองเอาไว้...ส่วนเซย์จิกับมิยู ทั้งคู่ดูจะตื่นเต้นจนเครียดเลยพากันยิ้มไม่ออกไปซะงั้น...คนที่ดูจะมีอารมณ์ธรรมดาก็คงมีแค่คู่ของยุทากะกับเมกูมิเท่านั้น...
ในที่สุด หลังจากเดินมาได้ชั่วโมงกว่า ยูทากะกับเมกูมิที่เห็นอาการน่าเป็นห่วงของเพื่อนทุกคนก็อดรนทนไม่ไหว ทั้ง 2 เลยพูดดังดังขึ้นว่า...
\"นั่งพักกันก่อนดีกว่า ทุกคน! รู้ไหม ตอนนี้สภาพของพวกเราเหมือนกลุ่มซอมบี้เดินได้เลยอ้ะ!\"
\"นั่นสิจ๊ะ...นั่งคุยกันหน่อยดีกว่านะจ๊ะ เผื่ออะไรมันจะดีขึ้นบ้าง\"
\"เหรอ...ก็ได้ แต่แป๊บเดียวนะ...ใกล้จะถึงเวลาที่พวกB.R.ให้พักกินข้าวได้แล้ว...เราจะเดินทางกันตอนนั้นล่ะ ปลอดภัยดี\"
โชโกะพูดเสียงขรึมแล้วทุกคนก็พากันนั่งลงพัก...จากนั้น การคุยกันของทั้ง 9 หนุ่มสาวก็เริ่มขึ้น...
\"เราต้องรีบไปกันแล้ว...ยิ่งเราช้ามากเท่าไหร่ การสูญเสียและความตายก็จะยิ่งมีเพิ่มมากขึ้นเรื่อยเรื่อย...\"
\"อื้ม...\"
ทุกคนตอบรับ จากนั้น ทั้ง 18 หนุ่มสาวก็รีบเร่งเดินทางกันทันที...และเนื่องจากกลุ่มของพวกเขาค่อนข้างใหญ่แถมยังมีคนบาดเจ็บสาหัสอยู่ในกลุ่มด้วย (มาซาโนบุโดนยิงเข้าที่สำคัญหลายจุดกับทาเครุที่โดนสะเก็ดระเบิดที่ดวงตาทั้ง 2 ข้าง กับคนอื่นที่เจ็บกันคนละเล็กละน้อย) ทุกคนเลยพยายามที่จะเดินทางโดยใช้เส้นทางที่คิดว่าคนน้อยที่สุด และพยายามเดินทางให้เงียบที่สุดด้วย...ทว่า...มันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้วที่คนทั้ง 18 คนจะไปไหนมาไหนโดยไม่โดนอะไรเลย ดังนั้น ระหว่างทาง ทั้ง 18 หนุ่มสาวต่างก็ต้องเจอกับนร. อีกหลายคนและหลายกลุ่มที่พยายามจะทำร้ายพวกเขา การต่อสู้ป้องกันตัวจึงได้เกิดขึ้น!!! (เหตุการณ์ที่ว่าก็คือมีพวกนร. ชายหญิงมารุมล้อมพวกเขาและพยายามหาทางกำจัดพวกเขาด้วยอาวุธปืน มีด ลูกดอก ธนู...)
พวกผู้หญิงต่างก็ได้รับหน้าที่ในการปกป้องและดูแลคนที่บาดเจ็บ พวกเธอยืนล้อมรอบแคร่ที่ใช้หามคนเจ็บพลางพยายามต่อสู้และป้องกันตัวเอง ส่วนพวกผู้ชายก็กระจายเป็นวงใหญ่คอยสู้พลางหาทางหนีพลาง...ระหว่างนั้น มิทสุโกะกับอัตสึฮิโร่ก็พยายามพูดเกลี้ยกล่อมพวกนร. ที่มาโจมตีให้กลับใจมาเป็นพวกของพวกเขา...แต่ทั้ง 2 หนุ่มสาวก็ทำไม่สำเร็จ! (พวกนร. นั้นตอบโต้มาว่าพวกเขาไม่มีทางเชื่อใจคนแปลกหน้า ท่าทางอันตรายได้ และพวกเขาก็จะต้องเล่นเกมเพื่อให้ตัวเองอยู่รอด!) นั่นทำให้ในเวลาต่อมาหลังจากที่พวกเขาหลบออกมาพักกันในบ้านหลังหนึ่งเพื่อวางแผนกันใหม่เพราะมีคนเจ็บเพิ่มอีกแล้ว และ...มิทสุโกะกับอัตสึฮิโร่ก็ดูจะซึมเศร้ามากเลยทีเดียว!!!
\"เฮ้อ! กลุ่มเราใหญ่เกินไปใช่ไหมเนี่ย...เอาไงดีวะ...\"
เคย์ตะพูดอย่างกลุ้มใจ แล้วทุกคนก็เงียบกันไปครู่...กระทั่ง ฮิโรกิได้พูดเสนอว่า...
\"แบ่งเป็น 2 กลุ่มย่อยเหอะ...แล้วเราก็แยกกันไปคนละทางแต่มาเจอกันที่แถวหน้าประภาคาร\"
\"อืม...งั้นก็ได้...เอางี้นะ ไอ้โชโกะ นายพามาซาโนบุไป เราก็จะไปกับนายด้วย แล้วก็...ยูทากะ นายเป็นหมอ นายมาด้วยละกันเพราะอาการของมาซาโนบุหนักกว่าทาเครุ แล้วก็...มิทสุโกะจัง เมกูมิจัง มิสะจัง เซย์จิกับมิยูจัง พวกนายก็มาด้วยนะ\"
เซ็นจิเริ่มจัดแบ่งทีม...เด็กหนุ่มฉลาดในการกระจายคนอยู่แล้ว เขาให้คนที่เป็นคู่รักอยู่ด้วยกัน แล้วก็แบ่งเอาคนที่ฝีมือไม่เก่งมากนักอย่างหนุ่มสาว ม.4 มาอยู่กับตัวเอง ส่วนอีกทีมที่มีคนเจ็บหนักเป็นทาเครุก็ให้ฮิโรกิกับคนรักทั้ง 2 จิกูสะกับคาโยโกะดูแล และมีคนที่ฝีมือดีอย่างอัตสึฮิโร่กับมิซาเอะ และเคย์ตะที่ควรจะคอยดูแลนารุมิด้วย ส่วนคนที่ฝีมือยังอ่อนก็มีแค่อาคิกับเคย์กะที่เป็นผู้ชายทั้งคู่...จากนั้น หลังจากดูแผนที่พลางถกเถียงกันได้ซักพัก ทั้ง 18 หนุ่มสาวก็ได้ตกลงกันว่า...
กลุ่มของโชโกะกับเซ็นจิจะไปทางด้านเขตC,D3-5 ที่ตั้งของโรงเรียนกลางหรือศูนย์บัญชาการเกมB.R. บริเวณนั้นถึงจะค่อนข้างน่ากลัวแต่ก็เป็นบริเวณที่คนน้อยที่สุด และหากมีอะไรเกิดขึ้นด้วยฝีมือของโชโกะ เซ็นจิ มิทสุโกะ มิสะบวกกับฝีมือพยาบาลของเมกูมิกับทาเครุพวกเขาก็น่าจะผ่านตรงนั้นแล้วเลยมาถึงที่ประภาคารได้อย่างไม่น่าเป็นห่วงนัก ส่วนกลุ่มของฮิโรกิกับเคย์ตะ พวกเขาจะเลาะมาทางสุดเขตบ้านร้างหลัง ที่ 6 แล้วตรงเรื่อยมาถึงหน้าประภาคาร...ทางนั้นเป็นที่ค่อนข้างโล่งแต่ก็ยังดีกว่าต้องเสี่ยงผ่านหน้าโรงเรียนกลาง...คำนวณเวลาทั้งหมดแล้ว พวกเขาน่าจะมาถึงหน้าประภาคารได้ภายใน 5 ชั่วโมงคือไม่เกินเวลา 21.30 น. แต่หากเกินเวลาไป พวกที่มาถึงก่อนก็จะรีบออกตามหาและไปช่วยกลุ่มที่ยังมาไม่ถึงทันที!!!
และแล้ว...เวลา 18.00 น. กลุ่มของโชโกะกับเซ็นจิ...ทั้ง 9 หนุ่มสาวต่างก็เดินกันอย่างเงียบเชียบที่สุด...ในความเงียบนั้น แฝงไปด้วยความอึดอัด หนักใจ...มิทสุโกะดูจะซึมซึมไปมาก เซ็นจิก็ดูจะจ๋อยจ๋อย...โชโกะนั้นรู้ดีว่าเพื่อนหนุ่มคนนี้กำลังคิดถึงเคียวโกะ น้องสาวของเขาที่เด็กหนุ่มแอบรักมานานแล้ว และเซ็นจิเองก็ดูจะหนักใจในเรื่องความสัมพันธ์ของคิริโตะกับเคียวโกะไม่น้อยเลย...อีกอย่าง ตอนนี้เซ็นจิก็กำลังเป็นห่วงมาซาฮิโร่ รุ่นพี่ที่เขาทั้งรักและเคารพมากที่สุด...ทว่า ตอนนี้มาซาฮิโร่ยังนอนหลับอย่างอ่อนล้าจนน่าเป็นห่วง ฝ่ายมิสะคนรักสาวของเขาก็ดูจะเจ็บปวดมากแต่เธอก็พยายามจะเก็บกดอารมณ์ของตัวเองเอาไว้...ส่วนเซย์จิกับมิยู ทั้งคู่ดูจะตื่นเต้นจนเครียดเลยพากันยิ้มไม่ออกไปซะงั้น...คนที่ดูจะมีอารมณ์ธรรมดาก็คงมีแค่คู่ของยุทากะกับเมกูมิเท่านั้น...
ในที่สุด หลังจากเดินมาได้ชั่วโมงกว่า ยูทากะกับเมกูมิที่เห็นอาการน่าเป็นห่วงของเพื่อนทุกคนก็อดรนทนไม่ไหว ทั้ง 2 เลยพูดดังดังขึ้นว่า...
\"นั่งพักกันก่อนดีกว่า ทุกคน! รู้ไหม ตอนนี้สภาพของพวกเราเหมือนกลุ่มซอมบี้เดินได้เลยอ้ะ!\"
\"นั่นสิจ๊ะ...นั่งคุยกันหน่อยดีกว่านะจ๊ะ เผื่ออะไรมันจะดีขึ้นบ้าง\"
\"เหรอ...ก็ได้ แต่แป๊บเดียวนะ...ใกล้จะถึงเวลาที่พวกB.R.ให้พักกินข้าวได้แล้ว...เราจะเดินทางกันตอนนั้นล่ะ ปลอดภัยดี\"
โชโกะพูดเสียงขรึมแล้วทุกคนก็พากันนั่งลงพัก...จากนั้น การคุยกันของทั้ง 9 หนุ่มสาวก็เริ่มขึ้น...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น