ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ...บทที่4...(แก้ไข + เพิ่มเติมบทนิดหน่อยเจ้าค่ะ)
ที่สวนด้านหลังอันแสนสงบร่มรื่น พื้นสนามหญ้าของมุมหนึ่ง...นานะฮาร่า ชูยะที่เป็นคู่รักของโนริโกะและก็มาอยู่ทำงานกับเธอที่สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าอยู่ที่นั่นจริง...แต่ว่า ชูยะกำลังยืนหน้าเครียดฟังเรื่องที่...ดาราหนังหรือที่จริงก็คือยูทากะ เคย์ตะ เซ็นจิและคิริโตะเล่าเกี่ยวกับพวกB.R.อยู่ ไม่มีใครรู้เลยว่าโนริโกะที่เพิ่งมาถึงก็แอบยืนฟังเรื่องที่พวกคิริโตะช่วยกันเล่าอย่างตกใจ คิดไม่ถึง กระทั่งเรื่องเล่านั้นได้จบลง...
พวกคิริโตะต่างก็รอคอยคำตอบรับจากชูยะ ทว่า...สิ่งที่พวกเขาได้ยินกลับมานั้นกลับเป็น...
\"ฉัน...ขอโทษนะ ทุกคน แต่...ฉันน่ะ ไม่อยากที่จะกลับไปร่วมเกมนรกบ้าบ้านั่นอีก พวกนายไปหาคนอื่นเหอะ\"
ชูยะพูดด้วยเสียงเครียดขรึม หน้าก้มต่ำไม่ยอมสบตาใคร เคย์ตะเลยรีบแย้งทันทีว่า...
\"ไม่ได้นะ ชูยะ! นายเป็นเพื่อนกัน เป็นรองท่านหัวหน้าที่สำคัญของพวกเรา นายจะทิ้งพวกเราอย่างงี้ไม่ได้นะเว้ย\"
\"ใช่ ชูยะ นายต้องช่วยพวกเรานะ...นายจะปล่อยให้มีนร. ที่ต้องโชคร้าย โดนจับไปเล่นเกมนรกนั่นเพื่อสนองตัณหาพวกผู้ใหญ่อีกไม่ได้นะ\"
ยูทากะกล่อมแต่ชูยะก็ยังคงยืนกรานเสียงแข็งว่า...
\"ขอโทษนะ ทุกคน แต่...เหตุการณ์เมื่อ 3 ปีก่อนมันคอยตามหลอกหลอนฉันกับโนริโกะจังทุกวันเลย ฉันน่ะ...จะให้ลืมภาพที่เพื่อนทุกคนตายอย่างโหดร้ายน่ะ ฉัน...คงทำไม่ได้ ฉันกับโนริโกะที่หนีมาก็เพราะว่า...ภาพที่โนบุตายโดยที่เราไม่สามารถช่วยอะไรได้เลย...มัน...ฝังใจเรา! ไหนจะภาพตอนที่เราจำเป็นต้องฆ่าเพื่อนกันอีก ฉันกับโนริโกะจังคง...ทนกลับไปเจอภาพนั้นอีก...ไม่ได้...\"
ชูยะพูดด้วยท่าทางเครียดจัด แต่เซ็นจิก็ยังคงพยายามพูดอย่างใจเย็นว่า...
\"ฉันเองก็ยังคงลืมเหตุการณ์บ้าบ้านั่นไม่ได้ ไอ้คิริโตะ ไอ้เคย์ตะ ไอ้ยูทากะเองก็เหมือนกัน! พวกเราน่ะ...เข้าใจนายนะ ชูยะ...แต่ยังไง...นายก็ลองคิดดูให้ดีสิ ว่าถ้าเราไม่ยอมกลับไปเล่นเกมนรกนั่นเพื่อช่วยพวกนร. พวกนั้น...เราเองก็คงไม่ต่างจากพวกผู้ใหญ่ที่สร้างบาดแผลในใจให้เด็กพวกนั้น...เราต้องช่วยพวกเขาไม่ให้เป็นเหมือนพวกเรานะเว้ย ชูยะ\"
\"เซ็นจิ ฉันน่ะ...เข้าใจในสิ่งที่นายกับทุกคนพูดดี แต่ว่า ฉันตอนนี้...ไม่มีแรง...ที่จะไปช่วยเด็กพวกนั้นได้หรอก...\"
เพิ่งจบคำของชูยะ คิริโตะก็พรวดเข้าไปกระชากคอเสื้อเด็กหนุ่มแล้วพูดเสียงกร้าวอย่างโกรธจัดว่า...
\"ไอ้นานะฮาร่า นาย...งี่เง่าชะมัด! ทำไม...ทำไมนายถึงเป็นอย่างนี้วะ! 3 ปีก่อน...นายเป็นคนสำคัญคนนึงที่ช่วยฉันแหกกฏเกมนรกนั่น! นายตอนนั้น...เป็นคนให้กำลังใจฉันกับทุกคนร่วมกับโนริโกะจัง! นาย...เป็นคนบอกเองว่า...ตราบใดที่เราทำลายเกมB.R.Battle Royal Survival Programไม่ได้ เราคงนอนตายตาไม่หลับ...แต่วันนี้ วันที่ฉันมาขอร้องให้นายร่วมทำลายเกมนรกบ้านี่...นาย...กลับทำตัวขี้ขลาด ไม่กล้าสู้กับไอ้พวกขี้แพ้นั่น! ไอ้นานะฮาร่า นายคงลืมคำพูดของนายหมดแล้วสินะ ใช่ไหม...หา! บอกฉันมาสิวะว่าไอ้ชูยะคนที่รักความยุติธรรม จิตใจเมตตา กล้าหาญ เข้มแข็งคนเดิมมันไปไหน...หรือว่ามันตายไปแล้ว ใช่ไหม!!! ไอ้ชูยะตอบมาสิวะ ใช่ไหม!!!\"
\"ไอ้คิริโตะ...ช่างเหอะเว้ย!!! ปล่อยไอ้ชูยะ...ไอ้นานะฮาร่ามันไปเหอะ มันก็มีเหตุผลของมัน...ช่างเหอะ...เราไปลุยกันเองก็ได้ ตายเป็นตายสิวะ กูไม่กลัวตาย ไม่กลัวไอ้พวกขี้แพ้นั่นอยู่แล้วเว้ย!!!\"
เคย์ตะตะโกนอย่างโกรธจัดแล้วเด็กหนุ่มก็กระชากกึ่งดึงคิริโตะที่ถึงกับร้องไห้อย่างผิดหวังและแค้นใจออกไปทันที!!!
\"...นานะฮาร่า...ฉัน...ผิดหวังกับนายมาก! พวกเราอุตส่าห์มาขอให้นายช่วยพวกเด็กพวกนั้น แต่นายกลับทำตัวเหมือนพวกขี้แพ้! หึ! ไอ้คิริโตะคงพูดถูกว่า ชูยะเพื่อนกันคนเดิมของเราคงตายไปแล้ว...ฉัน...ฉัน...ผิดหวังจริงจริง...ไม่นึกเลยว่านายจะ...เปลี่ยนไปอย่างงี้...ไม่น่าเลยว่ะ...แ*งเอ๊ย!\"
เซ็นจิพูดด้วยเสียงเครียดจัด แววตาผิดหวัง...ถึงขนาดน้ำตาคลอ! แล้วเขาก็เดินถอยหลังอย่างคนหมดแรง...ก่อนจะตัดใจหันวิ่งออกไปทันที! ทว่า...ทั้งคิริโตะ ยูทากะ เซ็นจิและแม้แต่ยูทากะที่ยังคงนิ่งอยู่ก็ไม่รู้ว่า...ภาพความผิดหวังและเจ็บปวดที่พวกเขาระเบิดออกไปนั้น มันก็ทำให้ชูยะนิ่งอึ้ง มือกำแน่น ในหัวใจของเขาทั้งเจ็บปวดและชาด้านอย่างที่สุด...แต่...เด็กหนุ่มก็ยังคงก้มหน้านิ่ง ไม่ปริปากพูดอะไรสักคำ กระทั่ง...
\"ฉันไปนะ ชูยะ...พรุ่งนี้พวกเราจะไปตามเพื่อนเพื่อนคนอื่น...ถ้านายเปลี่ยนใจก็ไปที่สถานีรถไฟก่อน 7 โมงครึ่งละกัน...ฝากสวัสดีโนริโกะจังด้วยนะ...\"
ยูทากะพูดเสียงเหงาเหงาแล้วจึงเดินจากไปช้าช้าเหมือนคนหมดกำลังและเด็กหนุ่มก็ยังไม่ยอมเล่นมุขอย่างเคย! ส่วนชูยะ พอเพื่อนรักจากไปกันจนหมดแล้ว...เด็กหนุ่มก็ค่อยค่อยทรุดลงนั่งกอดเข่า น้ำตาลูกผู้ชายรินไหลอย่างเงียบเงียบ กระทั่ง มันกลายเป็นการร้องไห้โฮ! โนริโกะที่ยืนแอบดูเหตุการณืทั้งหมดอยู่ตลอดเลยค่อยค่อยเดินมาหาชูยะ ท่าทางเด็กสาวเองก็เจ็บปวดไม่แพ้คนรัก น้ำตาของเธอไหลพราก แต่ดวงตากลมคู่นั้นกลับมีแววมั่นคง เด็ดเดี่ยว และตัดสินใจแน่วแน่...จากนั้น...
พวกคิริโตะต่างก็รอคอยคำตอบรับจากชูยะ ทว่า...สิ่งที่พวกเขาได้ยินกลับมานั้นกลับเป็น...
\"ฉัน...ขอโทษนะ ทุกคน แต่...ฉันน่ะ ไม่อยากที่จะกลับไปร่วมเกมนรกบ้าบ้านั่นอีก พวกนายไปหาคนอื่นเหอะ\"
ชูยะพูดด้วยเสียงเครียดขรึม หน้าก้มต่ำไม่ยอมสบตาใคร เคย์ตะเลยรีบแย้งทันทีว่า...
\"ไม่ได้นะ ชูยะ! นายเป็นเพื่อนกัน เป็นรองท่านหัวหน้าที่สำคัญของพวกเรา นายจะทิ้งพวกเราอย่างงี้ไม่ได้นะเว้ย\"
\"ใช่ ชูยะ นายต้องช่วยพวกเรานะ...นายจะปล่อยให้มีนร. ที่ต้องโชคร้าย โดนจับไปเล่นเกมนรกนั่นเพื่อสนองตัณหาพวกผู้ใหญ่อีกไม่ได้นะ\"
ยูทากะกล่อมแต่ชูยะก็ยังคงยืนกรานเสียงแข็งว่า...
\"ขอโทษนะ ทุกคน แต่...เหตุการณ์เมื่อ 3 ปีก่อนมันคอยตามหลอกหลอนฉันกับโนริโกะจังทุกวันเลย ฉันน่ะ...จะให้ลืมภาพที่เพื่อนทุกคนตายอย่างโหดร้ายน่ะ ฉัน...คงทำไม่ได้ ฉันกับโนริโกะที่หนีมาก็เพราะว่า...ภาพที่โนบุตายโดยที่เราไม่สามารถช่วยอะไรได้เลย...มัน...ฝังใจเรา! ไหนจะภาพตอนที่เราจำเป็นต้องฆ่าเพื่อนกันอีก ฉันกับโนริโกะจังคง...ทนกลับไปเจอภาพนั้นอีก...ไม่ได้...\"
ชูยะพูดด้วยท่าทางเครียดจัด แต่เซ็นจิก็ยังคงพยายามพูดอย่างใจเย็นว่า...
\"ฉันเองก็ยังคงลืมเหตุการณ์บ้าบ้านั่นไม่ได้ ไอ้คิริโตะ ไอ้เคย์ตะ ไอ้ยูทากะเองก็เหมือนกัน! พวกเราน่ะ...เข้าใจนายนะ ชูยะ...แต่ยังไง...นายก็ลองคิดดูให้ดีสิ ว่าถ้าเราไม่ยอมกลับไปเล่นเกมนรกนั่นเพื่อช่วยพวกนร. พวกนั้น...เราเองก็คงไม่ต่างจากพวกผู้ใหญ่ที่สร้างบาดแผลในใจให้เด็กพวกนั้น...เราต้องช่วยพวกเขาไม่ให้เป็นเหมือนพวกเรานะเว้ย ชูยะ\"
\"เซ็นจิ ฉันน่ะ...เข้าใจในสิ่งที่นายกับทุกคนพูดดี แต่ว่า ฉันตอนนี้...ไม่มีแรง...ที่จะไปช่วยเด็กพวกนั้นได้หรอก...\"
เพิ่งจบคำของชูยะ คิริโตะก็พรวดเข้าไปกระชากคอเสื้อเด็กหนุ่มแล้วพูดเสียงกร้าวอย่างโกรธจัดว่า...
\"ไอ้นานะฮาร่า นาย...งี่เง่าชะมัด! ทำไม...ทำไมนายถึงเป็นอย่างนี้วะ! 3 ปีก่อน...นายเป็นคนสำคัญคนนึงที่ช่วยฉันแหกกฏเกมนรกนั่น! นายตอนนั้น...เป็นคนให้กำลังใจฉันกับทุกคนร่วมกับโนริโกะจัง! นาย...เป็นคนบอกเองว่า...ตราบใดที่เราทำลายเกมB.R.Battle Royal Survival Programไม่ได้ เราคงนอนตายตาไม่หลับ...แต่วันนี้ วันที่ฉันมาขอร้องให้นายร่วมทำลายเกมนรกบ้านี่...นาย...กลับทำตัวขี้ขลาด ไม่กล้าสู้กับไอ้พวกขี้แพ้นั่น! ไอ้นานะฮาร่า นายคงลืมคำพูดของนายหมดแล้วสินะ ใช่ไหม...หา! บอกฉันมาสิวะว่าไอ้ชูยะคนที่รักความยุติธรรม จิตใจเมตตา กล้าหาญ เข้มแข็งคนเดิมมันไปไหน...หรือว่ามันตายไปแล้ว ใช่ไหม!!! ไอ้ชูยะตอบมาสิวะ ใช่ไหม!!!\"
\"ไอ้คิริโตะ...ช่างเหอะเว้ย!!! ปล่อยไอ้ชูยะ...ไอ้นานะฮาร่ามันไปเหอะ มันก็มีเหตุผลของมัน...ช่างเหอะ...เราไปลุยกันเองก็ได้ ตายเป็นตายสิวะ กูไม่กลัวตาย ไม่กลัวไอ้พวกขี้แพ้นั่นอยู่แล้วเว้ย!!!\"
เคย์ตะตะโกนอย่างโกรธจัดแล้วเด็กหนุ่มก็กระชากกึ่งดึงคิริโตะที่ถึงกับร้องไห้อย่างผิดหวังและแค้นใจออกไปทันที!!!
\"...นานะฮาร่า...ฉัน...ผิดหวังกับนายมาก! พวกเราอุตส่าห์มาขอให้นายช่วยพวกเด็กพวกนั้น แต่นายกลับทำตัวเหมือนพวกขี้แพ้! หึ! ไอ้คิริโตะคงพูดถูกว่า ชูยะเพื่อนกันคนเดิมของเราคงตายไปแล้ว...ฉัน...ฉัน...ผิดหวังจริงจริง...ไม่นึกเลยว่านายจะ...เปลี่ยนไปอย่างงี้...ไม่น่าเลยว่ะ...แ*งเอ๊ย!\"
เซ็นจิพูดด้วยเสียงเครียดจัด แววตาผิดหวัง...ถึงขนาดน้ำตาคลอ! แล้วเขาก็เดินถอยหลังอย่างคนหมดแรง...ก่อนจะตัดใจหันวิ่งออกไปทันที! ทว่า...ทั้งคิริโตะ ยูทากะ เซ็นจิและแม้แต่ยูทากะที่ยังคงนิ่งอยู่ก็ไม่รู้ว่า...ภาพความผิดหวังและเจ็บปวดที่พวกเขาระเบิดออกไปนั้น มันก็ทำให้ชูยะนิ่งอึ้ง มือกำแน่น ในหัวใจของเขาทั้งเจ็บปวดและชาด้านอย่างที่สุด...แต่...เด็กหนุ่มก็ยังคงก้มหน้านิ่ง ไม่ปริปากพูดอะไรสักคำ กระทั่ง...
\"ฉันไปนะ ชูยะ...พรุ่งนี้พวกเราจะไปตามเพื่อนเพื่อนคนอื่น...ถ้านายเปลี่ยนใจก็ไปที่สถานีรถไฟก่อน 7 โมงครึ่งละกัน...ฝากสวัสดีโนริโกะจังด้วยนะ...\"
ยูทากะพูดเสียงเหงาเหงาแล้วจึงเดินจากไปช้าช้าเหมือนคนหมดกำลังและเด็กหนุ่มก็ยังไม่ยอมเล่นมุขอย่างเคย! ส่วนชูยะ พอเพื่อนรักจากไปกันจนหมดแล้ว...เด็กหนุ่มก็ค่อยค่อยทรุดลงนั่งกอดเข่า น้ำตาลูกผู้ชายรินไหลอย่างเงียบเงียบ กระทั่ง มันกลายเป็นการร้องไห้โฮ! โนริโกะที่ยืนแอบดูเหตุการณืทั้งหมดอยู่ตลอดเลยค่อยค่อยเดินมาหาชูยะ ท่าทางเด็กสาวเองก็เจ็บปวดไม่แพ้คนรัก น้ำตาของเธอไหลพราก แต่ดวงตากลมคู่นั้นกลับมีแววมั่นคง เด็ดเดี่ยว และตัดสินใจแน่วแน่...จากนั้น...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น