ลำดับตอนที่ #44
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #44 : ...บทที่39...(แก้ไข + เพิ่มเติมบทนิดหน่อยเจ้าค่ะ)
\"อย่างนี้จะดีเหรอครับ อ.คิตาโนะ...โซมะซังน่ะถือเป็นเครื่องจักรสังหารที่สำคัญของเรานะครับ\"
ซึโยชิหน. ทหารถามอย่างไม่ค่อยพอใจ ทว่า...อ.คิตาโนะกลับพูดเสียงเย็นชาว่า...
\"ไม่ใช่เรื่องของเธอ อย่าพูดมาก! มิทสุโกะเป็นคนไม่ใช่เครื่องจักร เมื่อเธออยากจะทำอะไร ใครจะไปห้ามเธอได้ สิ่งที่เธอทำก็ไม่มีผลกระทบกับเกม ดังนั้น...ห้ามนายยื่นมือไปสอด เข้าใจไหม!\"
\"ครับครับ...ขอโทษครับ อ.คิตาโนะ\"
ซึโยชิพูดอย่างลนลาน ก็เขาทั้งหวาดกลัวในน้ำเสียงและสีหน้าที่เย็นชายากหยั่งคาดแต่ก็แฝงความอำมหิตของอ.คิตาโนะเหลือเกิน! ไอ้เรื่องจะให้ไปขัดใจอ.คิตาโนะน่ะนะ...หยึ๊ย! ไม่เสี่ยงดีกว่า...
เวลา 14.30 น. ที่เขต C,D7-8 ที่ตั้งของประภาคาร 5 ชั้น คิริโตะ เคียวโกะ ชูยะ โนริโกะ คิทะคูมะ ยูริ และนร. อีก 8 คนในประภาคารต่างก็กำลังนั่งกันอยู่บนชั้นดาดฟ้า...แล้วอยู่อยู่เด็กสาวที่ดูท่าทางจะเป็นหัวหน้ากลุ่มก็พูดประโยคที่พวกคิริโตะคิดไม่ถึงว่า...
\"(ไก่จ้า กินไก่ไหม ตัวละ 20 จ้า ไม่ต้องกลัวไข้หวัดนกถามหาเพราะไก่นี่มาจากฟาร์มลับลับของนายกจ้า...บ้า! ไม่ใช่! ล้อเล่นเจ้าค่ะ เอาใหม่...ขอโทษนะเจ้าค่ะ อิอิ...Kiriyama Kyoko) ที่ปลอกคอมีเครื่องดักฟังติดอยู่ เวลาจะคุยพวกนายต้องเอามือจับที่ใต้ปลอกคอตรงที่นูนมาหน่อยนึงนะ...มันจะได้ไม่ได้ยินเรา\" (ตอนที่พูดประโยคนี้เด็กสาวก็กำลังเอามือจับที่ปลอกคอของเธอยู่ด้วย)
\"หา! เธอรู้เรื่องนี้ได้ยังไง...\"
คิริโตะถามอย่างงงงันแต่เขากับพวกก็เอามือจับที่ใต้ปลอกคอไว้...แล้วอยู่อยู่คิทะคูมะก็พูดขึ้นว่า...
\"พวกนายต้องไม่ใช่แค่นร. ธรรมดาเท่านั้นแน่...ใช่ไหม\"
\"...ถูกต้องนะคร๊าบบบบบบ!!! ใช่...พวกเราไม่ใช่นร. ม.3 ธรรมดาหรอก จริงจริงตอนนี้พวกเราอยู่มหาวิทยาลัยปี 2 กันแล้ว (อายุเท่ากับคิริโตะ โชโกะ คิทะคูมะเจ้าค่ะ...Kiriyama Kyoko)\"
เด็กหนุ่มที่ดูท่าจะเป็นหัวหน้าอีกคนพูดขึ้น...เคียวโกะเลยถามอย่างข้องใจว่า...
แล้วตกลงพวกคุณเป็นใครกันแน่คะ\"
\"พวกเรา...เป็น 1 ในพวกที่เคยเล่นเกม B.R. Battle Royal Survival Program มาก่อน รุ่นของเราน่ะเป็นรุ่นทดลอง...คนที่คุมเกมในครั้งนั้นก็เป็นทหารแก่แก่คนนึง...ได้ข่าวว่าไอ้ทหารนั่นก็ตายไปแล้วด้วย...เรา 8 คนน่ะเป็นเพื่อนร่วมห้องกัน ที่เรารอดมาได้ไม่ใช่เพราะเราฆ่ากันเองหรอก แต่เป้นเพราะว่า...ปีนั้นพวกเราในห้องทั้ง 53 คนไม่ยอมฆ่ากัน ไอ้ทหารที่คุมเกมเลยสุ่มระเบิดปลอกคอ...แล้วเรา 8 คนก็เป็นพวกที่สุ่มแล้วระเบิดไม่ทำงาน แต่...เพื่อนที่เหลือ...พวกเขา...ตายหมด\"
เด็กสาวที่เป็นหัวหน้าพูดเสียงเรียบ ทว่า...ในแววตาของเธอก็มีความปวดร้าวแฝงอยู่...เพื่อนของเธอทั้ง 7 คนก็ก้มหน้าเงียบ ไม่มีใครพูดอะไรกันเลยสักคำ...เหตุการณ์คราวนั้นคงยังฝังอยู่ในความทรงจำของพวกเขาไม่มีวันเลือแน่!!!
\"ไม่น่าเลยนะคะ...แต่...พวกคุณน่ะ เข้มแข็งแล้วก็กล้าหาญมากนะคะ พวกคุณคงรักกันมาก...\"
โนริโกะพูดเสียงเบา...แล้วเธอก็น้ำตาไหล...โนริโกะอดจะคิดถึงเหตุการณ์ที่พวกเธอเคยผ่านมาไม่ได้...มันก็เศร้าไม่แพ้เหตุการณ์ที่ 8 คนตรงหน้าเจอนั่นล่ะ!!!
\"โนริโกะจัง อย่าร้องไห้เลยนะ...เอ่อ ว่าแต่...ทำไมพวกคุณถึงมากลับมาเล่นเกมนี้อีกครั้งล่ะครับ\"
ชูยะปลอบโนริโกะพลางก็ถามทั้ง 8 หนุ่มสาวไปด้วย เด็กหนุ่มที่เป็นหัวหน้าเลยตอบว่า...
\"ก็เพราะพวกนายนั่นล่ะ...\"
\"เพราะพวกผม...หมายความว่าไงครับ\"
คิริโตะถามอย่างไม่ค่อยจะเข้าใจนัก เด็กหนุ่มคนเดิมเลยตอบยิ้มยิ้มว่า...
\"พวกเราได้ยินเรื่องของพวกนายน่ะ...ไม่น่าเชื่อนะว่าจะมีคนที่ต่อต้านพวกบ้าB.R.แล้วรอดมาได้เยอะขนาดนี้ ที่สำคัญ...พวกเราคิดว่าพวกนายอาจจะกลับมาเล่นเกมนรกนี้อีก...แค่คิดนะ...แต่พวกนายก็มาจริงจริง! ไม่เสียแรงที่พวกเราเสี่ยงตายปลอมตัวมาที่นี่เลย\"
\"ผมดีใจนะครับที่พวกคุณพูดอย่างนี้ ขอบคุณมาก\"
คิริโตะพูดแล้วยื่นมือให้เด็กหนุ่มจับ ซึ่งเขาก็เอื้อมมือมาจับพลางยิ้มอย่างมั่นใจให้ด้วย...จากนั้น เด็กหนุ่มก็แนะนำตัวเองกับเพื่อนเขาให้รู้จัก...
ซึโยชิหน. ทหารถามอย่างไม่ค่อยพอใจ ทว่า...อ.คิตาโนะกลับพูดเสียงเย็นชาว่า...
\"ไม่ใช่เรื่องของเธอ อย่าพูดมาก! มิทสุโกะเป็นคนไม่ใช่เครื่องจักร เมื่อเธออยากจะทำอะไร ใครจะไปห้ามเธอได้ สิ่งที่เธอทำก็ไม่มีผลกระทบกับเกม ดังนั้น...ห้ามนายยื่นมือไปสอด เข้าใจไหม!\"
\"ครับครับ...ขอโทษครับ อ.คิตาโนะ\"
ซึโยชิพูดอย่างลนลาน ก็เขาทั้งหวาดกลัวในน้ำเสียงและสีหน้าที่เย็นชายากหยั่งคาดแต่ก็แฝงความอำมหิตของอ.คิตาโนะเหลือเกิน! ไอ้เรื่องจะให้ไปขัดใจอ.คิตาโนะน่ะนะ...หยึ๊ย! ไม่เสี่ยงดีกว่า...
เวลา 14.30 น. ที่เขต C,D7-8 ที่ตั้งของประภาคาร 5 ชั้น คิริโตะ เคียวโกะ ชูยะ โนริโกะ คิทะคูมะ ยูริ และนร. อีก 8 คนในประภาคารต่างก็กำลังนั่งกันอยู่บนชั้นดาดฟ้า...แล้วอยู่อยู่เด็กสาวที่ดูท่าทางจะเป็นหัวหน้ากลุ่มก็พูดประโยคที่พวกคิริโตะคิดไม่ถึงว่า...
\"(ไก่จ้า กินไก่ไหม ตัวละ 20 จ้า ไม่ต้องกลัวไข้หวัดนกถามหาเพราะไก่นี่มาจากฟาร์มลับลับของนายกจ้า...บ้า! ไม่ใช่! ล้อเล่นเจ้าค่ะ เอาใหม่...ขอโทษนะเจ้าค่ะ อิอิ...Kiriyama Kyoko) ที่ปลอกคอมีเครื่องดักฟังติดอยู่ เวลาจะคุยพวกนายต้องเอามือจับที่ใต้ปลอกคอตรงที่นูนมาหน่อยนึงนะ...มันจะได้ไม่ได้ยินเรา\" (ตอนที่พูดประโยคนี้เด็กสาวก็กำลังเอามือจับที่ปลอกคอของเธอยู่ด้วย)
\"หา! เธอรู้เรื่องนี้ได้ยังไง...\"
คิริโตะถามอย่างงงงันแต่เขากับพวกก็เอามือจับที่ใต้ปลอกคอไว้...แล้วอยู่อยู่คิทะคูมะก็พูดขึ้นว่า...
\"พวกนายต้องไม่ใช่แค่นร. ธรรมดาเท่านั้นแน่...ใช่ไหม\"
\"...ถูกต้องนะคร๊าบบบบบบ!!! ใช่...พวกเราไม่ใช่นร. ม.3 ธรรมดาหรอก จริงจริงตอนนี้พวกเราอยู่มหาวิทยาลัยปี 2 กันแล้ว (อายุเท่ากับคิริโตะ โชโกะ คิทะคูมะเจ้าค่ะ...Kiriyama Kyoko)\"
เด็กหนุ่มที่ดูท่าจะเป็นหัวหน้าอีกคนพูดขึ้น...เคียวโกะเลยถามอย่างข้องใจว่า...
แล้วตกลงพวกคุณเป็นใครกันแน่คะ\"
\"พวกเรา...เป็น 1 ในพวกที่เคยเล่นเกม B.R. Battle Royal Survival Program มาก่อน รุ่นของเราน่ะเป็นรุ่นทดลอง...คนที่คุมเกมในครั้งนั้นก็เป็นทหารแก่แก่คนนึง...ได้ข่าวว่าไอ้ทหารนั่นก็ตายไปแล้วด้วย...เรา 8 คนน่ะเป็นเพื่อนร่วมห้องกัน ที่เรารอดมาได้ไม่ใช่เพราะเราฆ่ากันเองหรอก แต่เป้นเพราะว่า...ปีนั้นพวกเราในห้องทั้ง 53 คนไม่ยอมฆ่ากัน ไอ้ทหารที่คุมเกมเลยสุ่มระเบิดปลอกคอ...แล้วเรา 8 คนก็เป็นพวกที่สุ่มแล้วระเบิดไม่ทำงาน แต่...เพื่อนที่เหลือ...พวกเขา...ตายหมด\"
เด็กสาวที่เป็นหัวหน้าพูดเสียงเรียบ ทว่า...ในแววตาของเธอก็มีความปวดร้าวแฝงอยู่...เพื่อนของเธอทั้ง 7 คนก็ก้มหน้าเงียบ ไม่มีใครพูดอะไรกันเลยสักคำ...เหตุการณ์คราวนั้นคงยังฝังอยู่ในความทรงจำของพวกเขาไม่มีวันเลือแน่!!!
\"ไม่น่าเลยนะคะ...แต่...พวกคุณน่ะ เข้มแข็งแล้วก็กล้าหาญมากนะคะ พวกคุณคงรักกันมาก...\"
โนริโกะพูดเสียงเบา...แล้วเธอก็น้ำตาไหล...โนริโกะอดจะคิดถึงเหตุการณ์ที่พวกเธอเคยผ่านมาไม่ได้...มันก็เศร้าไม่แพ้เหตุการณ์ที่ 8 คนตรงหน้าเจอนั่นล่ะ!!!
\"โนริโกะจัง อย่าร้องไห้เลยนะ...เอ่อ ว่าแต่...ทำไมพวกคุณถึงมากลับมาเล่นเกมนี้อีกครั้งล่ะครับ\"
ชูยะปลอบโนริโกะพลางก็ถามทั้ง 8 หนุ่มสาวไปด้วย เด็กหนุ่มที่เป็นหัวหน้าเลยตอบว่า...
\"ก็เพราะพวกนายนั่นล่ะ...\"
\"เพราะพวกผม...หมายความว่าไงครับ\"
คิริโตะถามอย่างไม่ค่อยจะเข้าใจนัก เด็กหนุ่มคนเดิมเลยตอบยิ้มยิ้มว่า...
\"พวกเราได้ยินเรื่องของพวกนายน่ะ...ไม่น่าเชื่อนะว่าจะมีคนที่ต่อต้านพวกบ้าB.R.แล้วรอดมาได้เยอะขนาดนี้ ที่สำคัญ...พวกเราคิดว่าพวกนายอาจจะกลับมาเล่นเกมนรกนี้อีก...แค่คิดนะ...แต่พวกนายก็มาจริงจริง! ไม่เสียแรงที่พวกเราเสี่ยงตายปลอมตัวมาที่นี่เลย\"
\"ผมดีใจนะครับที่พวกคุณพูดอย่างนี้ ขอบคุณมาก\"
คิริโตะพูดแล้วยื่นมือให้เด็กหนุ่มจับ ซึ่งเขาก็เอื้อมมือมาจับพลางยิ้มอย่างมั่นใจให้ด้วย...จากนั้น เด็กหนุ่มก็แนะนำตัวเองกับเพื่อนเขาให้รู้จัก...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น