ลำดับตอนที่ #43
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #43 : ...บทที่38...(แก้ไข + เพิ่มเติมบทนิดหน่อยเจ้าค่ะ)
จิกูสะถามอย่างไม่ไว้ใจ อัตสึฮิโร่เลยแค่นยิ้มแต่ก็ยอมพูดว่า...
\"โซมะซังไปเจอยัยเด็กนี่เข้า ยัยนี่ก็ยอมเล่าเรื่องทั้งหมดที่เธอทำให้ฟัง...ตอนแรกผมอยากจะฆ่าเธอซะ แต่...โซมะซังบอกว่า...ยัยนี่ทำไปเพราะรักและหวังดีกับอิจิมะซังมากเกินไปจนลืมไปว่ามันเป็นสิ่งที่ผิด อีกอย่าง ถ้ายัยนี่ตาย อิจิมะซังกับพวกคงเสียใจมากที่ตัวเองเป็นต้นเหตุทำให้เด็กที่หวังดีกับเขาตาย...โซมะซังไม่อยากให้พวกอิจิมะซังเจ็บปวดก็เลยยอมเสี่ยงช่วยยัยนี่\"
\"จริงเหรอ มิทสุโกะ
เคย์ตะถามอย่างไม่อยากเชื่อ...ทว่า ยังไม่ทันที่มิทสุโกะจะตอบ อัตสึฮิโร่ก็พูดแทรกขึ้นก่อนว่า...
\"ทำไมล่ะ...คุณไม่เชื่อใช่ไหม ว่ามิทสุโกะมารร้ายในสายตาพวกคุณจะไม่ฆ่ายัยนี่เพียงเพราะเธอไม่อยากให้คุณ (เคย์ตะ) เจ็บปวด...ผมจะบอกอะไรให้นะ พวกคุณเองก็ไม่ต่างจากไอ้พวกผู้ใหญ่ใจแคบสักเท่าไหร่หรอก!\"
\"นายหมายความว่าไง\"
โชโกะถามเสียงเข้ม อัตสึฮิโร่เลยตอบด้วยความรู้สึกที่ขมขื่นว่า...
\"พวกคุณมันใจแคบ คิดว่าคนที่ไม่ได้มีการกระทำเหมือนพวกคุณจะเป็นคนเลวไปซะทุกคนงั้นสิ...พวกคุณน่ะมองแต่ในมุมตัวเอง คิดว่าตัวเองเป็นฮีโร่นักใช่ไหม...\"
\"นี่นาย...\"
จิกูสะทำท่าจะพูดขัดแต่ฮิโรกิกลับจับบ่าเธอแล้วส่ายหน้าเป็นเชิงห้าม จิกูสะเลยจำต้องนิ่งฟังสิ่งที่อัตสึฮิโร่ระบายออกมาต่อ...
\"จะบอกให้...พวกคุณน่ะ ไม่เคยเจอสิ่งที่ฉันกับโซมะซังเจอหรอก พวกคุณไม่เคยอยู่อย่างโดดเดี่ยว ไม่เคยไม่มีใครต้องการ ไม่เคยถูกหักหลัง แต่...ผมน่ะ มันเด็กเกเร ใครใครก็มองว่าผมมันเด็กเลว พอมีผู้ใหญ่ตั้งเกมนรกนี่ขึ้น ทุกคนต่างก็มองว่าผมเป็นตัวอันตราย ไม่มีใครเข้าใกล้ ไม่มีใครไว้ใจ ไม่มีใครต้องการให้ผมอยู่...ถึงจะพยายามแค่ไหน สิ่งที่ผมได้ก็คือความว่างเปล่า...ถ้าหาก...ผมทำตัวอ่อนแอ ผมก็จะกลายเป็นไอ้ขี้แพ้ที่ตายไปก็ไม่มีใครสนใจ...ทางเดียวที่ผมทำได้...ก็คือเล่นไปตามเกม!
\"ถ้าผมเล่นไปตามเกม ทุกคนก็ต้องหันมาสนใจผม เกรงกลัวผม ผมจะไม่ใช่ไอ้กระจอกไร้ค่าอีกต่อไป...นี่ไงล่ะ สาเหตุที่ทำให้ผมกับโซมะซังเป็นอย่างนี้...พวกคุณไม่เคยเข้าใจแล้วก็ไม่มีวันจะพยายามเข้าใจ...พวกคุณไม่เคยคิดจะช่วยคนที่ต้องมีสภาพอย่างผมหรอก สิ่งที่พวกคุณจะทำก็คือ...กำจัดคนที่เลวในสายตาพวกคุณไปซะ...นี่ใช่ไหม ฮีโร่ คนดี...พวกคุณก็ไม่ต่างอะไรไปจากพวกผู้ใหญ่พวกนั้นหรอก รู้ไว้ซะ!\"
เงียบ...ไม่มีใครพูดอะไรออกมาสักคำ พวกโชโกะต่างก็ก้มหน้านิ่ง ในใจของแต่ละคนเจ็บแปลบราวกับถูกค้อนทุบกระหน่ำหรือเอามีดเชือดเฉือน...ใช่สิ พวกเขาลืมคิดในแง่ที่อัตสึฮิโร่พูดจริงจริง พวกเขา...ไม่มีสิทธิ์จะเรียกตัวเองเป็นฮีโร่หรือคนดีหรอก...เพราะคนดีที่แท้จริงจะไม่มีวันทำร้ายใครง่ายง่าย และฮีโร่ที่แท้จริงก็จะต้องช่วยทุกคน ไม่ใช่ช่วยแค่คนที่ดูเป็นคนดีเท่านั้น...พวกเขาไม่มีสิทธิ์จะไปทำร้ายใครเพราะทุกคนต่างก็เท่าเทียม ต่างก็มีครอบครัว มีชีวิตเป็นของตัวเองทั้งนั้น!!!
\"ฉันน่ะ...เหงามากรู้ไหม...\"
มิทสุโกะพูดขึ้นด้วยเสียงแผ่วโหยราวกระซิบ แต่น้ำเสียงเบาของเธอก็แฝงความเจ็บปวดรวดร้าวไว้...ทุกถ้อยคำที่แผ่วโหยนั้นก้องสะท้อนเข้าไปในใจทุกคน...มิทสุโกะพูดว่า...
\"ฉัน...อยากจะมีเพื่อน อยากมีคนที่รักฉัน เข้าใจฉัน หรือแค่สนใจฉันสักนิด...คิตาโนะน่ะ...เป็นคนเดียวที่ให้ความสนใจฉัน ดังนั้น...ฉันก็พร้อมจะทำไดทุกอย่างเพื่อให้เขายังคงสนใจและเอ็นดูฉัน...แต่ฉันน่ะ...ฉัน...ฉันอยากมีเพื่อนที่รักและเข้าใจฉันจริงจริง แต่ไม่ว่าฉันจะพยายามแค่ไหน สิ่งที่ฉันได้ก็คือการโกหกหลอกหลวง การทรยศหักหลัง และ...ความรังเกียจ ความเกลียดชัง ความหวาดกลัว...ทำไมล่ะ ฉันน่ะ...ก็มีชีวิต มีความรู้สึกนะ คิดว่าฉันเป็นตัวอะไรกัน นางมารร้ายงั้นเหรอ! ใช่ไหม...ทำไมล่ะ ทำไม...ทำไมฉันจะเป็นเพื่อนกันกับพวกนายไม่ได้ใช่ไหม...ทำไม!\"
ประโยคหลังมิทสุโกะกรีดร้องด้วยเสียงโหยหวน แล้วเธอก็ทรุดลงไปนั่งร้องไห้สะอื้น...ท่ามกลางความตกใจและเจ็บปวดของทุกคน โดยเฉพาะ...โชโกะ!!!
\"มิทสุโกะจัง...ฉันขอโทษ...ขอโทษจริงจริง ฉันบอกว่าฉันรักเธอ แต่ว่า...ฉันกลับไม่เคยเข้าใจความรู้สึกของเธอเลย ฉันมันเลวแต่...แต่ว่า...เธอยกโทษให้ฉันได้ไหม ขอโอกาสให้ฉันอีกครั้งได้ไหม มิทสุโกะจัง...ฉันรักเธอนะ มิทสุโกะจัง...\"
โชโกะที่ตอนนี้น้ำตาไหลอาบเต็มหน้ากำลังคุกเข่าลงพูดกับมิทสุโกะอย่างเจ็บปวดทว่าจริงจัง...มิทสุโกะค่อยค่อยเงยหน้าขึ้นมองเด็กหนุ่ม...(แล้วเธอก็ยกมีดฟันหัวโชโกะฉับ! หัวของเขากลิ้งลงกับพื้นเลือดนองกระเซ็นเต็มไปหมด!!!...บ้า! เขากำลังซึ้ง ล้อเล่นเจ้าค่ะ อย่าคิดมากนะเจ้าคะแหะแหะ ป่ะ ซึ้งต่อ...Kiriyama Kyoko) สุดท้าย โชโกะก็ได้เห็นรอยยิ้มอ่อนหวาน จริงใจที่แสนจะงดงามที่สุดจากใบหน้าอาบน้ำตาของมิทสุโกะผู้หญิงที่เขารัก! เป็นครั้งแรกที่เด็กสาวยอมเปิดใจ...แล้วเธอก็กอดโชโกะไว้พลางพูดปนสะอื้นอย่างตื้นตันว่า...
\"ขอบใจมากนะ โชโกะคุง...ขอบใจจริงจริง\"
ขณะเดียวกัน ในห้องบัญชาการของเกมB.R.
\"โซมะซังไปเจอยัยเด็กนี่เข้า ยัยนี่ก็ยอมเล่าเรื่องทั้งหมดที่เธอทำให้ฟัง...ตอนแรกผมอยากจะฆ่าเธอซะ แต่...โซมะซังบอกว่า...ยัยนี่ทำไปเพราะรักและหวังดีกับอิจิมะซังมากเกินไปจนลืมไปว่ามันเป็นสิ่งที่ผิด อีกอย่าง ถ้ายัยนี่ตาย อิจิมะซังกับพวกคงเสียใจมากที่ตัวเองเป็นต้นเหตุทำให้เด็กที่หวังดีกับเขาตาย...โซมะซังไม่อยากให้พวกอิจิมะซังเจ็บปวดก็เลยยอมเสี่ยงช่วยยัยนี่\"
\"จริงเหรอ มิทสุโกะ
เคย์ตะถามอย่างไม่อยากเชื่อ...ทว่า ยังไม่ทันที่มิทสุโกะจะตอบ อัตสึฮิโร่ก็พูดแทรกขึ้นก่อนว่า...
\"ทำไมล่ะ...คุณไม่เชื่อใช่ไหม ว่ามิทสุโกะมารร้ายในสายตาพวกคุณจะไม่ฆ่ายัยนี่เพียงเพราะเธอไม่อยากให้คุณ (เคย์ตะ) เจ็บปวด...ผมจะบอกอะไรให้นะ พวกคุณเองก็ไม่ต่างจากไอ้พวกผู้ใหญ่ใจแคบสักเท่าไหร่หรอก!\"
\"นายหมายความว่าไง\"
โชโกะถามเสียงเข้ม อัตสึฮิโร่เลยตอบด้วยความรู้สึกที่ขมขื่นว่า...
\"พวกคุณมันใจแคบ คิดว่าคนที่ไม่ได้มีการกระทำเหมือนพวกคุณจะเป็นคนเลวไปซะทุกคนงั้นสิ...พวกคุณน่ะมองแต่ในมุมตัวเอง คิดว่าตัวเองเป็นฮีโร่นักใช่ไหม...\"
\"นี่นาย...\"
จิกูสะทำท่าจะพูดขัดแต่ฮิโรกิกลับจับบ่าเธอแล้วส่ายหน้าเป็นเชิงห้าม จิกูสะเลยจำต้องนิ่งฟังสิ่งที่อัตสึฮิโร่ระบายออกมาต่อ...
\"จะบอกให้...พวกคุณน่ะ ไม่เคยเจอสิ่งที่ฉันกับโซมะซังเจอหรอก พวกคุณไม่เคยอยู่อย่างโดดเดี่ยว ไม่เคยไม่มีใครต้องการ ไม่เคยถูกหักหลัง แต่...ผมน่ะ มันเด็กเกเร ใครใครก็มองว่าผมมันเด็กเลว พอมีผู้ใหญ่ตั้งเกมนรกนี่ขึ้น ทุกคนต่างก็มองว่าผมเป็นตัวอันตราย ไม่มีใครเข้าใกล้ ไม่มีใครไว้ใจ ไม่มีใครต้องการให้ผมอยู่...ถึงจะพยายามแค่ไหน สิ่งที่ผมได้ก็คือความว่างเปล่า...ถ้าหาก...ผมทำตัวอ่อนแอ ผมก็จะกลายเป็นไอ้ขี้แพ้ที่ตายไปก็ไม่มีใครสนใจ...ทางเดียวที่ผมทำได้...ก็คือเล่นไปตามเกม!
\"ถ้าผมเล่นไปตามเกม ทุกคนก็ต้องหันมาสนใจผม เกรงกลัวผม ผมจะไม่ใช่ไอ้กระจอกไร้ค่าอีกต่อไป...นี่ไงล่ะ สาเหตุที่ทำให้ผมกับโซมะซังเป็นอย่างนี้...พวกคุณไม่เคยเข้าใจแล้วก็ไม่มีวันจะพยายามเข้าใจ...พวกคุณไม่เคยคิดจะช่วยคนที่ต้องมีสภาพอย่างผมหรอก สิ่งที่พวกคุณจะทำก็คือ...กำจัดคนที่เลวในสายตาพวกคุณไปซะ...นี่ใช่ไหม ฮีโร่ คนดี...พวกคุณก็ไม่ต่างอะไรไปจากพวกผู้ใหญ่พวกนั้นหรอก รู้ไว้ซะ!\"
เงียบ...ไม่มีใครพูดอะไรออกมาสักคำ พวกโชโกะต่างก็ก้มหน้านิ่ง ในใจของแต่ละคนเจ็บแปลบราวกับถูกค้อนทุบกระหน่ำหรือเอามีดเชือดเฉือน...ใช่สิ พวกเขาลืมคิดในแง่ที่อัตสึฮิโร่พูดจริงจริง พวกเขา...ไม่มีสิทธิ์จะเรียกตัวเองเป็นฮีโร่หรือคนดีหรอก...เพราะคนดีที่แท้จริงจะไม่มีวันทำร้ายใครง่ายง่าย และฮีโร่ที่แท้จริงก็จะต้องช่วยทุกคน ไม่ใช่ช่วยแค่คนที่ดูเป็นคนดีเท่านั้น...พวกเขาไม่มีสิทธิ์จะไปทำร้ายใครเพราะทุกคนต่างก็เท่าเทียม ต่างก็มีครอบครัว มีชีวิตเป็นของตัวเองทั้งนั้น!!!
\"ฉันน่ะ...เหงามากรู้ไหม...\"
มิทสุโกะพูดขึ้นด้วยเสียงแผ่วโหยราวกระซิบ แต่น้ำเสียงเบาของเธอก็แฝงความเจ็บปวดรวดร้าวไว้...ทุกถ้อยคำที่แผ่วโหยนั้นก้องสะท้อนเข้าไปในใจทุกคน...มิทสุโกะพูดว่า...
\"ฉัน...อยากจะมีเพื่อน อยากมีคนที่รักฉัน เข้าใจฉัน หรือแค่สนใจฉันสักนิด...คิตาโนะน่ะ...เป็นคนเดียวที่ให้ความสนใจฉัน ดังนั้น...ฉันก็พร้อมจะทำไดทุกอย่างเพื่อให้เขายังคงสนใจและเอ็นดูฉัน...แต่ฉันน่ะ...ฉัน...ฉันอยากมีเพื่อนที่รักและเข้าใจฉันจริงจริง แต่ไม่ว่าฉันจะพยายามแค่ไหน สิ่งที่ฉันได้ก็คือการโกหกหลอกหลวง การทรยศหักหลัง และ...ความรังเกียจ ความเกลียดชัง ความหวาดกลัว...ทำไมล่ะ ฉันน่ะ...ก็มีชีวิต มีความรู้สึกนะ คิดว่าฉันเป็นตัวอะไรกัน นางมารร้ายงั้นเหรอ! ใช่ไหม...ทำไมล่ะ ทำไม...ทำไมฉันจะเป็นเพื่อนกันกับพวกนายไม่ได้ใช่ไหม...ทำไม!\"
ประโยคหลังมิทสุโกะกรีดร้องด้วยเสียงโหยหวน แล้วเธอก็ทรุดลงไปนั่งร้องไห้สะอื้น...ท่ามกลางความตกใจและเจ็บปวดของทุกคน โดยเฉพาะ...โชโกะ!!!
\"มิทสุโกะจัง...ฉันขอโทษ...ขอโทษจริงจริง ฉันบอกว่าฉันรักเธอ แต่ว่า...ฉันกลับไม่เคยเข้าใจความรู้สึกของเธอเลย ฉันมันเลวแต่...แต่ว่า...เธอยกโทษให้ฉันได้ไหม ขอโอกาสให้ฉันอีกครั้งได้ไหม มิทสุโกะจัง...ฉันรักเธอนะ มิทสุโกะจัง...\"
โชโกะที่ตอนนี้น้ำตาไหลอาบเต็มหน้ากำลังคุกเข่าลงพูดกับมิทสุโกะอย่างเจ็บปวดทว่าจริงจัง...มิทสุโกะค่อยค่อยเงยหน้าขึ้นมองเด็กหนุ่ม...(แล้วเธอก็ยกมีดฟันหัวโชโกะฉับ! หัวของเขากลิ้งลงกับพื้นเลือดนองกระเซ็นเต็มไปหมด!!!...บ้า! เขากำลังซึ้ง ล้อเล่นเจ้าค่ะ อย่าคิดมากนะเจ้าคะแหะแหะ ป่ะ ซึ้งต่อ...Kiriyama Kyoko) สุดท้าย โชโกะก็ได้เห็นรอยยิ้มอ่อนหวาน จริงใจที่แสนจะงดงามที่สุดจากใบหน้าอาบน้ำตาของมิทสุโกะผู้หญิงที่เขารัก! เป็นครั้งแรกที่เด็กสาวยอมเปิดใจ...แล้วเธอก็กอดโชโกะไว้พลางพูดปนสะอื้นอย่างตื้นตันว่า...
\"ขอบใจมากนะ โชโกะคุง...ขอบใจจริงจริง\"
ขณะเดียวกัน ในห้องบัญชาการของเกมB.R.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น