ลำดับตอนที่ #42
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #42 : ...บทที่37...(แก้ไข + เพิ่มเติมบทนิดหน่อยเจ้าค่ะ)
\"อั่ก!\"
อยู่อยู่มาซาฮิโร่ก็กระอักเลือดออกมาอึกใหญ่ ทำให้ทุกคนต่างก็ร้องเรียกเขาอย่างตกใจ และตอนนั้นเอง...มิสะ มิซาเอะและอาคิก็ขี่มอเตอร์ไซค์มาถึง ทว่า...ที่ด้านหลังตรงบริเวณไหล่ขวาของมิซาเอะนั้นชุ่มโชกไปด้วยเลือดเพราะระหว่างทางที่มาพวกเขาถูกนร. ม. 3 โจมตี ดีที่อาคิขับรถหนีมาได้ทัน มิซาเอะเลยไม่โดนยิงมากไปกว่านี้...แล้วทั้ง 3 ก็วิ่งมาหามาซาฮิโร่...พอมิสะเห็นคนรักหนุ่มบาดเจ็บสาหัสเธอก็ถึงกับปล่อยโฮแล้วรีบโอบกอดชายหนุ่มไว้แน่น...มาซาฮิโร่เลยกัดฟันปลอบเธอกับทุกคนอย่างเข้มแข็งว่า...
\"อย่าร้องไห้สิ...มิสะจัง ทุกคน...ยังไม่ถึงเวลาของฉันหรอกน่า...วางใจเถอะ...ถ้าฉันตายไปตอนนี้...ที่ทำมาทั้งหมด...คงสูญเปล่า...แล้วฉันก็ต้อง...ถ่ายทอดสายเลือด...แฮ็กเกอร์ด้วย...นะ...เซ็นจิ...เคย์ตะ\"
ประโยคท้ายมาซาฮิโร่จงใจลดเสียงเบาลงแต่ทุกคนก็ยังพอจะได้ยิน และเพราะคำพูดของมาซาฮิโร่ทำให้เซ็นจิพูดเสียงหนักว่า...
\"ใช่...นายยังตายไม่ได้...มาซาฮิโร่...ฉันจะให้ยูทากะรักษานาย...เราไปหายูทากะกันเถอะ\"
จากนั้น ทุกคนก็รีบย้อนกลับไปตรงที่ซ่อนรถซึ่งยูทากะ ทาเครุ เมกูมิและคาโยโกะซ่อนอยู่...ขณะนั้น ยูทากะเพิ่งจะช่วยรักษาทาเครุเสร็จ (ยูทากะมาบอกทุกคนภายหลังว่า...ทาเครุอาจจะต้องตาบอดไปตลอดชีวิตเพราะบาดแผลที่ตาของเขาเป็นแผลรุนแรงที่ไม่อาจรักษาให้หายได้) และ...พอคาโยโกะเห็นฮิโรกิกับจิกูสะ เธอก็โผเข้ากอดทั้ง 2 พลางร้องไห้สะอื้นใหญ่...จิกูสะก็เลยอดจะร้องไห้ด้วยไม่ได้ สุดท้าย ฮิโรกิเลยจำต้องเป็นคนปลอบภรรยาทั้ง 2 ของเขาอีกตามเคย...
เวลาต่อมา ยูทากะช่วยรักษาอาการบาดเจ็บของมาซาฮิโร่อย่างเต็มที่ แต่...จากสีหน้าเครียดขรึมของเขาทำให้ทุกคนรู้ว่า...นี่อาจจะช่วยยื้อชีวิตของมาซาฮิโร่ได้ไม่นานนัก แต่...ถ้าเวลานั้นยังไม่มาถึง พวกเขาก็จะท้อไม่ได้เด็ดขาด! และหลังจากการรักษาเสร็จสิ้นลง ทุกคนก็มาประชุมกันเพื่อหาที่พักต่อไป และ...ที่สุด โชโกะก็ได้สรุปว่า...
\"เราจะไปที่เขตC,D7-8 ตรงประภาคาร 5 ชั้น บางที พวกคิริโตะกับเคียวโกะอาจจะอยู่ที่นั่นด้วย...แต่ระยะทางมันออกจะไกลไปหน่อย เราต้องช่วยกันจัดหน้าที่ให้ดี...เพราะเรามีคนเจ็บหนักแล้วก็มีผู้หญิงอยู่ด้วย...ตกลงนะ\"
...ไม่มีใครคัดค้านอะไร ดังนั้น โชโกะจึงเตรียมแบ่งหน้าที่ให้ทุกคนแล้วรีบไปกันทันที แต่ทว่า...
\"เดี๋ยว! ฉันไปด้วย\"
มีเสียงของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้น พอโชโกะได้ยินเสียงนั้นเขาก็จำได้ทันที...
\"มิทสุโกะจัง!\"
ใช่แล้ว...นั่นคือเสียงของมิทสุโกะ และตอนนี้เธอก็กำลังยืนอยู่กับอัตสึฮิโร่ แต่...ที่ยิ่งกว่านั้นก็คือ...ในมือของอัตสึฮิโร่มีเชือก...ซึ่งผูกอยู่กับข้อมือของเด็กสาว ม.3 ที่กำลังร้องไห้สะอื้นคนหนึ่ง และเด็กสาวคนนั้นก็คือ...นารุมิ!!!
\"มิทสุโกะ...นังงูพิษ!\"
เคย์ตะคำรามอย่างโกรธแค้นแล้วทำท่าจะโผเข้าไปทำร้ายนารุมิ ดีที่ทั้งเซ็นจิ ยูทากะและฮิโรกิต่างก็ดึงรั้งตัวเด็กหนุ่มไว้ทัน แล้วทั้ง 3 หนุ่มก็พยายามพูดเตือนสติเคย์ตะกันใหญ่เลยว่า...
\"ไอ้เคย์ตะ! อย่านะเว้ย...เอ็งบ้าไปแล้วรึไงวะ คุมสติหน่อยเว้ย!\"
\"เคย์ตะอ้ะ...อย่าไปทำผู้หญิงเลย ปล่อยเธอไปเหอะ...โอ๊ย! อย่าดิ้นดิวะ มดกัดไง!\"
\"เคย์ตะ หยุด! พอเหอะเว้ย นายทำไปแล้วจะได้อะไรขึ้นมาวะ ใจเย็นเซ่!\"
\"โธ่เว้ย! แ*ง...ปล่อย...ก็ได้ ใจเย็นแล้ว...ปล่อยเซ่วะ!\"
เคย์ตะร้องลั่นแล้วผลักตัวเพื่อนหนุ่ม 3 คนออกไป แต่ทั้งเซ็นจิ ยูทากะ ฮิโรกิต่างก็ยังคอยยืนประกบเด็กหนุ่มอยู่อย่างไม่ค่อยไว้ใจนัก...ด้านนารุมิ เด็กสาวก็ทรุดตัวลงไปร้องไห้เสียงดัง อย่างขวัญเสียและเจ็บปวด และนั่นก็ทำให้อัตสึฮิโร่ก้มลงไปตบหน้าเธอฉาดนึง! เล่นเอาทุกคนถึงกับอึ้ง เงียบไปเลย!!!
\"วาตานาเบะคุง...พอแล้ว...\"
มิตสึโกะเตือนเสียงเรียบ จากนั้น เธอก็หันหน้ามาหาโชโกะ...แต่ยังไม่ทันพูดอะไร โชโกะก็แทรกเสียงเข้มขึ้นก่อนว่า...
\"ฉันให้เธอไปด้วยไม่ได้หรอก มิทสุโกะจัง...เธออันตรายเกินไป ถึงฉันจะ...รักเธอมาก...แต่ฉันก็เอาชีวิตเพื่อนกันมาเสี่ยงไม่ได้...ขอโทษนะ\"
แล้วโชโกะก็โค้งขอโทษมิทสุโกะ...ทำให้ทุกคนต่างก็นิ่งอึ้ง พูดไม่ออก...วินาทีนั้น มิทสุโกะรู้สึกเจ็บและใจหายจนมือ 2 ข้างของเธอกำแน่นมาก...และน้ำตาก็คลอคลองอยู่ในตาของเธออย่างเห็นได้ชัด!!!
\"ให้โซมะซังไปด้วยเถอะ...ผมขอร้อง...พวกคุณจะยึดอาวุธของผมให้หมดก็ได้ หรือจะคุมตัวผมไว้ก็ยอม...แต่ ขอให้โซมะซังไปด้วยเถอะ...เธอไม่มีทางทำร้ายพวกคุณได้หรอก ผมรู้...ถึงพวกคุณจะรังเกียจเธอ หรือเธอจะแสดงท่าทางเย็นชาใส่ แต่...โซมะซัง...ก็ถือว่าพวกคุณเป็นเพื่อนจริงจริง...\"
อัตสึฮิโร่พูดเสียงขรึม แถมเขายังโยนอาวุธกับกระเป๋าตัวเองลงพื้น...พลางคุกเข่าลงก้มหัวขอร้องแทนมิทสุโกะ...นั่นเป็นสิ่งที่เหนือความคาดหมายของทุกคนอย่างที่สุด!!!
\"เดี๋ยว! ฉันจะรู้ได้ไงว่านายไม่ได้เล่นละครร่วมกับมิทสุโกะเพื่อหลอกลวงพวกเรา\"
อยู่อยู่มาซาฮิโร่ก็กระอักเลือดออกมาอึกใหญ่ ทำให้ทุกคนต่างก็ร้องเรียกเขาอย่างตกใจ และตอนนั้นเอง...มิสะ มิซาเอะและอาคิก็ขี่มอเตอร์ไซค์มาถึง ทว่า...ที่ด้านหลังตรงบริเวณไหล่ขวาของมิซาเอะนั้นชุ่มโชกไปด้วยเลือดเพราะระหว่างทางที่มาพวกเขาถูกนร. ม. 3 โจมตี ดีที่อาคิขับรถหนีมาได้ทัน มิซาเอะเลยไม่โดนยิงมากไปกว่านี้...แล้วทั้ง 3 ก็วิ่งมาหามาซาฮิโร่...พอมิสะเห็นคนรักหนุ่มบาดเจ็บสาหัสเธอก็ถึงกับปล่อยโฮแล้วรีบโอบกอดชายหนุ่มไว้แน่น...มาซาฮิโร่เลยกัดฟันปลอบเธอกับทุกคนอย่างเข้มแข็งว่า...
\"อย่าร้องไห้สิ...มิสะจัง ทุกคน...ยังไม่ถึงเวลาของฉันหรอกน่า...วางใจเถอะ...ถ้าฉันตายไปตอนนี้...ที่ทำมาทั้งหมด...คงสูญเปล่า...แล้วฉันก็ต้อง...ถ่ายทอดสายเลือด...แฮ็กเกอร์ด้วย...นะ...เซ็นจิ...เคย์ตะ\"
ประโยคท้ายมาซาฮิโร่จงใจลดเสียงเบาลงแต่ทุกคนก็ยังพอจะได้ยิน และเพราะคำพูดของมาซาฮิโร่ทำให้เซ็นจิพูดเสียงหนักว่า...
\"ใช่...นายยังตายไม่ได้...มาซาฮิโร่...ฉันจะให้ยูทากะรักษานาย...เราไปหายูทากะกันเถอะ\"
จากนั้น ทุกคนก็รีบย้อนกลับไปตรงที่ซ่อนรถซึ่งยูทากะ ทาเครุ เมกูมิและคาโยโกะซ่อนอยู่...ขณะนั้น ยูทากะเพิ่งจะช่วยรักษาทาเครุเสร็จ (ยูทากะมาบอกทุกคนภายหลังว่า...ทาเครุอาจจะต้องตาบอดไปตลอดชีวิตเพราะบาดแผลที่ตาของเขาเป็นแผลรุนแรงที่ไม่อาจรักษาให้หายได้) และ...พอคาโยโกะเห็นฮิโรกิกับจิกูสะ เธอก็โผเข้ากอดทั้ง 2 พลางร้องไห้สะอื้นใหญ่...จิกูสะก็เลยอดจะร้องไห้ด้วยไม่ได้ สุดท้าย ฮิโรกิเลยจำต้องเป็นคนปลอบภรรยาทั้ง 2 ของเขาอีกตามเคย...
เวลาต่อมา ยูทากะช่วยรักษาอาการบาดเจ็บของมาซาฮิโร่อย่างเต็มที่ แต่...จากสีหน้าเครียดขรึมของเขาทำให้ทุกคนรู้ว่า...นี่อาจจะช่วยยื้อชีวิตของมาซาฮิโร่ได้ไม่นานนัก แต่...ถ้าเวลานั้นยังไม่มาถึง พวกเขาก็จะท้อไม่ได้เด็ดขาด! และหลังจากการรักษาเสร็จสิ้นลง ทุกคนก็มาประชุมกันเพื่อหาที่พักต่อไป และ...ที่สุด โชโกะก็ได้สรุปว่า...
\"เราจะไปที่เขตC,D7-8 ตรงประภาคาร 5 ชั้น บางที พวกคิริโตะกับเคียวโกะอาจจะอยู่ที่นั่นด้วย...แต่ระยะทางมันออกจะไกลไปหน่อย เราต้องช่วยกันจัดหน้าที่ให้ดี...เพราะเรามีคนเจ็บหนักแล้วก็มีผู้หญิงอยู่ด้วย...ตกลงนะ\"
...ไม่มีใครคัดค้านอะไร ดังนั้น โชโกะจึงเตรียมแบ่งหน้าที่ให้ทุกคนแล้วรีบไปกันทันที แต่ทว่า...
\"เดี๋ยว! ฉันไปด้วย\"
มีเสียงของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้น พอโชโกะได้ยินเสียงนั้นเขาก็จำได้ทันที...
\"มิทสุโกะจัง!\"
ใช่แล้ว...นั่นคือเสียงของมิทสุโกะ และตอนนี้เธอก็กำลังยืนอยู่กับอัตสึฮิโร่ แต่...ที่ยิ่งกว่านั้นก็คือ...ในมือของอัตสึฮิโร่มีเชือก...ซึ่งผูกอยู่กับข้อมือของเด็กสาว ม.3 ที่กำลังร้องไห้สะอื้นคนหนึ่ง และเด็กสาวคนนั้นก็คือ...นารุมิ!!!
\"มิทสุโกะ...นังงูพิษ!\"
เคย์ตะคำรามอย่างโกรธแค้นแล้วทำท่าจะโผเข้าไปทำร้ายนารุมิ ดีที่ทั้งเซ็นจิ ยูทากะและฮิโรกิต่างก็ดึงรั้งตัวเด็กหนุ่มไว้ทัน แล้วทั้ง 3 หนุ่มก็พยายามพูดเตือนสติเคย์ตะกันใหญ่เลยว่า...
\"ไอ้เคย์ตะ! อย่านะเว้ย...เอ็งบ้าไปแล้วรึไงวะ คุมสติหน่อยเว้ย!\"
\"เคย์ตะอ้ะ...อย่าไปทำผู้หญิงเลย ปล่อยเธอไปเหอะ...โอ๊ย! อย่าดิ้นดิวะ มดกัดไง!\"
\"เคย์ตะ หยุด! พอเหอะเว้ย นายทำไปแล้วจะได้อะไรขึ้นมาวะ ใจเย็นเซ่!\"
\"โธ่เว้ย! แ*ง...ปล่อย...ก็ได้ ใจเย็นแล้ว...ปล่อยเซ่วะ!\"
เคย์ตะร้องลั่นแล้วผลักตัวเพื่อนหนุ่ม 3 คนออกไป แต่ทั้งเซ็นจิ ยูทากะ ฮิโรกิต่างก็ยังคอยยืนประกบเด็กหนุ่มอยู่อย่างไม่ค่อยไว้ใจนัก...ด้านนารุมิ เด็กสาวก็ทรุดตัวลงไปร้องไห้เสียงดัง อย่างขวัญเสียและเจ็บปวด และนั่นก็ทำให้อัตสึฮิโร่ก้มลงไปตบหน้าเธอฉาดนึง! เล่นเอาทุกคนถึงกับอึ้ง เงียบไปเลย!!!
\"วาตานาเบะคุง...พอแล้ว...\"
มิตสึโกะเตือนเสียงเรียบ จากนั้น เธอก็หันหน้ามาหาโชโกะ...แต่ยังไม่ทันพูดอะไร โชโกะก็แทรกเสียงเข้มขึ้นก่อนว่า...
\"ฉันให้เธอไปด้วยไม่ได้หรอก มิทสุโกะจัง...เธออันตรายเกินไป ถึงฉันจะ...รักเธอมาก...แต่ฉันก็เอาชีวิตเพื่อนกันมาเสี่ยงไม่ได้...ขอโทษนะ\"
แล้วโชโกะก็โค้งขอโทษมิทสุโกะ...ทำให้ทุกคนต่างก็นิ่งอึ้ง พูดไม่ออก...วินาทีนั้น มิทสุโกะรู้สึกเจ็บและใจหายจนมือ 2 ข้างของเธอกำแน่นมาก...และน้ำตาก็คลอคลองอยู่ในตาของเธออย่างเห็นได้ชัด!!!
\"ให้โซมะซังไปด้วยเถอะ...ผมขอร้อง...พวกคุณจะยึดอาวุธของผมให้หมดก็ได้ หรือจะคุมตัวผมไว้ก็ยอม...แต่ ขอให้โซมะซังไปด้วยเถอะ...เธอไม่มีทางทำร้ายพวกคุณได้หรอก ผมรู้...ถึงพวกคุณจะรังเกียจเธอ หรือเธอจะแสดงท่าทางเย็นชาใส่ แต่...โซมะซัง...ก็ถือว่าพวกคุณเป็นเพื่อนจริงจริง...\"
อัตสึฮิโร่พูดเสียงขรึม แถมเขายังโยนอาวุธกับกระเป๋าตัวเองลงพื้น...พลางคุกเข่าลงก้มหัวขอร้องแทนมิทสุโกะ...นั่นเป็นสิ่งที่เหนือความคาดหมายของทุกคนอย่างที่สุด!!!
\"เดี๋ยว! ฉันจะรู้ได้ไงว่านายไม่ได้เล่นละครร่วมกับมิทสุโกะเพื่อหลอกลวงพวกเรา\"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น