B.R.Battle Royal Survival Program1

ลำดับตอนที่ #39 : ...บทที่34...(แก้ไข + เพิ่มเติมบทนิดหน่อยเจ้าค่ะ)

      ที่มุมหนึ่งของบ้าน โชโกะกำลังประคองร่างของมาซาชิโดยให้ศีรษะของเขาหนุนที่ตักของตัวเอง...นั่นเป็นเพราะว่า...ชายหนุ่มโดนยิงจังจังเข้าที่หน้าอกทะลุออกแผ่นหลัง เลือดสดสดทะลักออกมาชุ่มโชก ซ้ำ...ที่ซอกคอด้านซ้ายก็มีรอยของมีคมฟันเข้าไปลึกพอดู! โชโกะกำลังใช้เศษเสื้อที่เขาฉีกออกมาอุดเลือดที่ทะลักไม่หยุดของมาซาชิอย่างสุดความสามารถ แต่...มันก็ดูจะไม่มีประโยชน์อะไรสักเท่าไหร่เลย!!!

      \"...มาซาชิคุง...ไม่จริง...ทำไม! ไม่!\"

      มิซาเอะกรีดร้องอย่างเจ็บปวดแล้วโผเข้าไปผลักโชโกะออก ก่อนที่เธอจะประคองร่างของชายหนุ่มคนรักมากอดไว้แนบแน่น...น้ำตาของหญิงสาวหยดลงบนใบหน้าคมเข้มของมาซาชิจนเปียกชุ่มทำให้มาซาชิรู้สึกตัว...เขาเลยค่อยค่อยฝืนลืมตาอย่างยากลำบาก...แต่พอเห็นหน้าของมิซาเอะ...มาซาชิก็ข่มความเจ็บปวดทั้งหมดแล้วยิ้มอย่างอ่อนโยนพลางก็พูดเสียงแผ่วว่า...

      \"อย่าร้องไห้สิ...มิซาเอะจัง...เธอก็รู้...ฉันไม่ชอบ...ผู้หญิง...เจ้าน้ำ...ตา...\"

      \"พี่มาซาชิ...นี่มันเกิดอะไรขึ้นคะ...โชโกะคุง...\"

      มิสะที่รีบวิ่งมาสมทบถามอย่างตกใจ โชโกะเลยฝืนพูดทั้งน้ำตาว่า...

      \"มาซาชิ...ไม่อยากลงมือกับผู้หญิง ผมเลยจะเข้ามาช่วย แต่...นังนั่น...มันกลับฉวยโอกาสใช้มีดฟันที่คอของเขา แล้วไอ้ bi*ch อีกตัวมันก็ยิงมาซาชิ...ผม...ผมเข้าไปช่วยไม่ทัน...ผม...\"

      \"ไม่ใช่ความผิดของโชโกะคุงหรอก...มาซาชิคุง...เธอกล้าหาญ...แล้วก็เป็นสุภาพบุรุษมาก...เธอ...เก่งเหลือเกิน...ฉันภูมิใจในตัวเธอมากนะ...ที่รัก\"

      มิซาเอะฝืนพูดอย่างเข้มแข็งทั้งที่น้ำตาของเธอยังอาบเต็มใบหน้า...

      \"ฉัน...ก็ภูมิใจ...ที่เธอเข้มแข็ง...เพื่อฉัน...ที่รัก...ดีมาก...เธอคงไม่...ลืม...คำสาบาน...ของเรา...\"

      มาซาชิพูดเสียงแผ่วแต่สีหน้า แววตาของเขากลับแฝงแววเข้มแข็งไม่เปลี่ยน...

      \"ฉันไม่ลืมหรอก...คำสาบานของพวกเราทุกคนน่ะ...ฉันไม่เคยลืม...ฉัน...จะทำใจให้ได้ ฉันจะสู้...และตายอย่างสมศักดิ์ศรี...เหมือนเธอ...กับทุกคน...รอฉันนะ มาซาชิคุง...ไม่นานหรอก...รอฉัน...\"

      มิซาเอะพูดปนสะอื้นอย่างทนไม่ไหว...แล้วเธอก็ก้มลงมอบรอยจุมพิตสุดท้ายที่เปี่ยมด้วยความรักให้กับมาซาชิ...และพอเธอถอนริมฝีปากออกมา...มาซาชิก็สิ้นชีวิตไปทั้งรอยยิ้มที่เปี่ยมสุข...วิญญาณอันเปี่ยมศักดิ์ศรีของเขาได้ล่องลอยสู่สรวงสวรรค์ที่เพื่อนร่วมอุดมการณ์ของพวกเขาได้ไปรออยู่ก่อนแล้ว...

      \"หลับให้สบายนะ...ที่รักของฉัน\"

      มิซาเอะพูดปนสะอื้นแล้วค่อยค่อยปาดน้ำตาทิ้งไป...ทว่า...ทั้งมิสะ โชโกะ ฮิโรกิ เซย์จิ อาคิ เคย์กะ จิกูสะและมิยูต่างก็พากันร้องไห้สะอื้นอย่างเจ็บปวดที่ต้องเสียเพื่อนรักไปอย่างไม่มีวันกลับคืนอีกคนแล้ว...ทว่า...ทันใดนั้น...

      \"...ช่วยด้วย...ฮิโรกิ...ช่วยด้วย...\"

      เสียงของเคย์ตะดังลอดออกมาจากวิทยุสื่อสารของฮิโรกิทำให้เจ้าตัวถึงกับสะดุ้ง แล้วเขาก็รีบส่งเสียงถามเหตุการณ์กับเคย์ตะผ่านทางวิทยุสื่อสาร...พอได้ความแล้วเด็กหนุ่มก็หันมาบอกกับเพื่อนทุกคนอย่างเร่งร้อนว่า...

      \"แย่แล้ว! ยัยเด็กม.3 ที่เราช่วยไว้มันแอบวางยาพวกไอ้เซ็นจิ มีไอ้เคย์ตะกับไอ้ยูทากะรอดอยู่แค่ 2 คน...ไอ้ยูทากะเพิ่งจะให้ยาแก้พิษไป...แต่ว่า...พวกนั้นยังไม่ฟื้นกันดี ไอ้เคย์ตะก็เข้ามาบอกว่าไม่ไกลจากที่พักมัน...มีไอ้พวกบ้านั่งรถเก๋งไล่ฆ่าคนใกล้เข้ามาเรื่อยเรื่อยแล้ว!\"

      \"Damm! แ*งเอ๋ย! พวกเราต้องรีบไปแล้ว...ไม่น่าเลย...ซ-ยชิบ!\"

      โชโกะสบถอย่างโกรธจัด มิซาเอะเลยพูดว่า...

      \"พวกนายไปกันก่อนเถอะ เดี๋ยวฉันกับมิสะขอฝังศพมาซาชิคุงแล้วเราจะรีบตามไป\"

      \"งั้นผมจะอยู่ช่วยครับ...ผมมีกุญแจมอเตอร์ไซค์...คงจะช่วยขี่พารุ่นพี่ตามไปได้ครับ\"

      อาคิรีบขันอาสาขอช่วยทำให้ 2 สาวรุ่นพี่ยิ้มอย่างขอบคุณให้ ดังนั้น...

      \"...งั้นขอโทษด้วยนะ มาซาชิ...มิซาเอะจัง มิสะจัง อาคิ ระวังตัวด้วย...พวกเราไปกัน!\"

      โชโกะพูดแล้วรีบออกวิ่งนำไปด้วยความเป็นห่วงเพื่อนรักที่ป่านนี้ไม่รู้ว่าจะเป็นยังไงกันบ้าง ส่วน 2 สาวมิซาเอะกับมิสะและอาคิก็ช่วยกันนำศพของมาซาชิไปฝังซึ่งก็ใช้เวลาพอควรทีเดียว (ที่ใช้เวลาก็เพราะมิซาเอะแทบจะทนเห็นมาซาชิหนุ่มคนรักต้องถูกฝังอยู่ใต้ดินเพียงคนเดียวไม่ได้ แต่ท้ายที่สุดเธอก็ต้องยอมตัดใจ...น่าสงสาร!) จากนั้น ทั้ง 3 หนุ่ม-สาวก็รีบกลับไปที่บ้านหลังที่ 6 แล้วนำรถมอเตอร์ไซค์ขี่ตามไปที่เขตG7-8 ที่ตั้งเรือนพยาบาลกว้างชั้นเดียวอย่างรีบเร่งทันที...