B.R.Battle Royal Survival Program1

ลำดับตอนที่ #33 : ...บทที่29...(แก้ไข + เพิ่มเติมบทนิดหน่อยเจ้าค่ะ)

      ขณะเดียวกัน ที่เรือนพยาบาลชั้นเดียว ได้เวลาอาหารกลางวันกันแล้ว...ไม่มีใครเอะใจเลยว่าอาหารที่พวกเขากำลังจะกินมียาพิษผสมอยู่ ดังนั้น เมกูมิกับคาโยโกะเลยตักอาหารให้ทุกคนกินกันอย่างสบายใจ แต่...

      \"โอย...ฉันท้องเสียอ่ะ...ขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ\"

      ยูทากะพูดแล้วรีบวิ่งจู๊ดไปเข้าห้องน้ำ ทำให้เซ็นจิซึ่งกำลังกินอาหารอย่างหิวโหยพูดแซวไปว่า...

      \"จริงจริงแล้วนายอยากกินอุนจิมากกว่าข้าวก็บอกมาเหอะน่า ไอ้ยูทากะ...กินให้อร่อยนะเว้ย...555\"

      \"เซ็นจิคุง อย่าปากแมว...เดี๋ยวไม่ให้กินเลยนี่!\"

      เมกูมิแกล้งทำเสียงดุใส่ แต่เซ็นจิก็แกล้งแซวกลับไปอย่างคะนองปากทันที...

      \"โห...กับว่าที่สามีนี่เอาใจจังนะจ๊ะ แตะไม่ได้เล๊ย...ไปตามเอาใจกันในส้วมดิ\"

      \"บ้า!\"

      เมกูมิว่าอย่างหมั่นใส้ทำให้ทุกคนพากันหัวเราะอย่างครื้นเครง...เวลาเดียวกันนั้น ในห้องพยาบาล...

      \"โอย...หิวจัง ไปหาอะไรกินกันดีกว่า...อุซึกิซัง\"

      เคย์ตะพูดแล้วกระโดดลุกขึ้นอย่างร่าเริงเพราะ...แผลที่หลังของเขาหายได้เร็วมากเนื่องจากฝีมือพยาบาลสุดเยี่ยมของยูทากะนั่นล่ะ...ทว่า...

      \"ไม่ได้! อย่าไปเลยนะ อิจิมะคุง...อย่าเพิ่งออกไปกินอะไรเลย รอก่อนเถอะจ้ะ\"

      นารุมิรีบพูดเสียงสั่นท่าทางกลัวกลัว แต่เคย์ตะซึ่งยังไม่เอะใจอะไรกลับพูดขำขำว่า...

      \"โธ่...ไม่เอาน่า เลิกกลัวได้แล้ว..ไปกินข้าวกัน...อร่อยน่า ฉันรับรอง\"

      \"ไม่! อย่าไปนะ อิจิมะคุง เธอจะไปกินอาหารพวกนั้นไม่ได้...\"

      นารุมิร้องแล้วเข้าไปดึงแขนเคย์ตะ แล้ว...เพล้ง!!! เสียงขวดยาพิษของนารุมิที่บังเอิญหล่นลงมาแตกคาพื้น แต่...ตรงหน้าขวดที่มีฉลากยาติดอยู่นั้น...มันไม่ได้แตกไปด้วย! ทำให้เคย์ตะก้มลงไปหยิบมาดู...แล้วเขาก็ถึงกับตะลึงงัน!!!

      \"เคย์ตะ แย่แล้ว! พวกเซ็นจิมันเป็นอะไรกันไม่รู้...พอฉันออกมาจากห้องน้ำ พวกนั้นก็สลบกันหมดเลยอ่ะ...\"

      ยูทากะวิ่งมาบอกอย่างตกใจ เคย์ตะเลยโยนเศษฉลากขวดยาพิษให้เพื่อนรัก ก่อนที่เขาจะหันมาพูดเสียงกร้าวอย่างโกรธแค้นว่า...

      \"นังงูพิษ...มันวางยาพวกเรา...ทั้งที่เราก็เป็นคนช่วยชีวิตเธอแท้แท้...ทำไมถึงได้หักหลังพวกฉัน!\"

      แล้วเด็กหนุ่มก็พรวดเข้าไปกระชากตัวนารุมิเหวี่ยงลงไปกระแทกกับพื้น ทำให้เด็กสาวกรีดร้องลั่นแล้วพูดละล่ำละลักว่า...

      \"ฉัน...ฉันขอโทษ...แต่...ฉันหวังดี อยากให้...เรา 2 คน...รอดไปด้วยกัน...ฉัน...\"

      \"ไม่ต้องมาพูด นังBi*ch! เธอตั้งใจจะฆ่าเพื่อนรักของฉัน เธอมันน่าจะตายไปซะ! ไม่น่าช่วยเธอเลย...\"

      เคย์ตะร้องลั่นแล้วทำท่าจะโผนเข้าไปทำร้ายนารุมิที่ร้องกรี๊ดพลางสะอื้นจนตัวสั่น...ดีที่ยูทากะรีบเข้าไปดึงตัวเด็กหนุ่มไว้พลางตะโกนให้สติว่า...

      \"พอที! ไอ้เคย์ตะ...ตอนนี้เราต้องช่วยแก้พิษให้พวกนั้นก่อน ฉันจะรีบปรุงยาให้เสร็จ นายก็ต้องมาช่วยฉัน...เรามีเวลาแค่ชม. กว่าเองนะเว้ย ปล่อยยัยนั่นไปเหอะน่า!\"

      \"ฮึ่ย! ก็ได้แต่...ไปเลย...ไปให้พ้น! ไปตายซะนังงูพิษ!\"

      เคย์ตะตวาดใส่แถมยังดึงตัวนารุมิลากไปโยนข้างนอกแล้วจึงปิดประตูใส่หน้าเธอดังปัง! จากนั้น..เด็กหนุ่มกับยูทากะก็รีบปรุงยาแก้พิษให้กับเพื่อนทั้ง 4 คนอย่างเร่งด่วนทันที ทว่า...ห่างออกไป...รถเก๋งของพวกโคเฮย์กับชิราอิชิก็กำลังเคลื่อนใกล้เข้ามา ตอนนี้...พวกนั้นยังไม่อาจฆ่าใครได้ แต่...ไม่นานหรอก เวลาพักก็จะหมดลง แล้วพวกเขาก็จะได้ไล่ล่าฆ่าคนสมใจซะที และ...ไม่แน่ เหยื่อรายแรกของพวกเขาอาจจะเป็นพวกเซ็นจิก็ได้!!!

      ที่กึ่งกลางเขตE,F2-7 ณ บ้านร้างหลังที่ 2 ตอนนี้โชโกะ ฮิโรกิ มาซาชิต่างก็กำลังซุ่มดูความเคลื่อนไหวในบ้านหลังที่ 1 ซึ่งหน้าบ้านยังคงมีกองซากศพน่าสยอง 5 ศพวางกองไว้อยู่...ทว่า...ในบ้านหลังที่ 1 ก็ยังคงไม่มีการเคลื่อนไหวอะไร กระทั่งมาซาชิอดไม่ไหวต้องพูดอย่างหงุดหงิดว่า...

      \"นี่มันเงียบเกินไปแล้วนะ...ไอ้ 12 คนนั่นมันท่าจะรู้ว่าเราแอบซุ่มดูอยู่...ฉันว่าถ้าเป็นงี้เราบุกเข้าไปเลยไม่ดีกว่าเหรอ\"

      \"อย่าเพิ่งใจร้อนสิ...ถ้าพวกนั้นรู้ว่าเราซุ่มอยู่จริง การที่พวกมันไม่ทำอะไรเลยก็แสดงว่า...มันกำลังวางกับดักเราอยู่เพื่อรอให้เราผลีผลามเข้าไปไง\"

      โชโกะให้สติหนุ่มใจร้อนเสียงเข้ม แต่แล้ว...