ลำดับตอนที่ #30
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #30 : ...บทที่26...(แก้ไข + เพิ่มเติมบทนิดหน่อยเจ้าค่ะ)
\"เมื่อไหร่เราจะเลิกทนกันซะที! พวกมันเลว ทำเ*ยได้ไม่อายใครเลย...ฉันจะทนไม่ไหวแล้ว\"
\"ใจเย็นน่ะ คัตสึอิคุง...เรายังจัดการพวกนั้นไม่ได้ รออีกนิดเถอะ ถ้าเวลานั้นมาถึง...เรา 3 คนจะช่วยกันคิดบัญชีพวกนั้นให้สาสมเลย นะจ๊ะ! รออีกนิดนะ\"
เพราะคำพูดที่อ่อนโยนปลอบประโลมกับแววตา ดุดัน แฝงแววเจ้าเล่ห์ของเคย์โอะ ทำให้คัตสึอิค่อยสงบอารมณ์ได้หน่อย...นี่ถ้าพวกโคเฮย์มาเห็นแววตาเมื่อครู่ของเคย์โอะล่ะก้อ...พวกนั้นอาจจะเสียใจที่รับเอาเคย์โอะ คัตสึอิ ชิมาโนะมาเป็นพวกก็ได้!!!
เวลา17.30 น.ที่เขตG7-8 ที่ตั้งเรือนพยาบาลกว้างชั้นเดียว เคย์ตะกำลังนอนคว่ำหน้าอยู่บนเตียง (เพราะเขาโดนยิงที่หลัง 2 นัดไงเจ้าคะ...Kiriyama Kyoko) พลางก็ตรวจเช็กอาวุธง่วน...นอกห้อง ยูทากะกับเมกูมิเพิ่งปรุงยาที่ยูทากะชอบมากเสร็จ มันเป็นยาที่มีส่วนผสมจากหมามุ่ย นำมาบดให้ละเอียดแล้วผสมส่วนผสมต่างต่างจนกลายเป็นผงละเอียดมันวาวสีเขียวหยกแต่มีน้ำหนัก หากสาดโดนใครเข้าจะเกิดตุ่มแดงและกลายเป็นตุ่มหนองในเวลาไม่ถึง 20 นาที จะแก้ไขได้ก็โดยใช้ยาที่มีส่วนผสมของดอกอุตรพิตรที่เมกุมิคิดค้น เป็นยาขี้ผึ้งสีเหลืองวาวทาถึงจะหาย!!!
ถัดไปทาเครุนอนหลับคุดคู้อยู่ใต้โต๊ะกินข้าวคาหนังสือการ์ตูนชินจังที่เจ้าตัวพกมาอ่าน แถมยังกรนเบาเบาท่าทางสบายใจเฉิบ มีการเอาหมอนลายชินจังแกว่งช้างน้อยมาหนุน ที่ตัวก็มีผ้าห่มนุ่มลายเนเน่อัดตุ๊กตากระต่ายห่มอยู่ น่าอิจฉาดีจัง...ส่วนคาโยโกะตอนนี้ก็กำลงทำอาหารอยู่ในครัว โดยใจก็คิดถึงและห่วงฮิโรกิกับจิกูสะที่ต้องออกไปผจญอันตรายข้างนอกด้วย แต่ยังไงด้วยพลังแห่งรักที่มีอยู่เต็มเปี่ยมก็ทำให้เด็กสาวมั่นใจว่า ในที่สุดฮิโรกิกับจิกูสะก็จะต้องกลับมาหาเธออย่างปลอดภัยแน่นอน!!!
และที่หน้าประตู (ในห้อง) 2 หนุ่มเซ็นจิกับมาซาโนบุก็กำลังคร่ำเคร่งกับการแฮกเกอร์โปรแกรมเกมB.R.Battle Royal Survival Programอยู่อย่างมุ่งมั่น ทว่า การไขรหัสต่างต่างที่เกี่ยวพันกับการไขเจาะระบบข้อมูลที่มีถึง 100 กว่ารหัส กับการต้องนั่งระวังไม่ให้พลาดไปติดกับดักโดนโปรแกรมตรวจจับหาผู้แฮกเกอร์หรือแครกเกอร์ (ไม่ใช่ชื่อขนมปังกรอบนะเจ้าคะ แต่เป็นชื่อของพวกที่ชอบแฮกมาทำลายหรือป่วนให้เสียหายล่มจม ต่างกับแฮกเกอร์ที่ขโมยอย่างสร้างสรรค์หรือป่วนพอน่ารักไม่ใช่ป่วนจนchip lose(ชิบ+ลอสที่แปลว่าหายเจ้าค่ะ รวมกันแล้วจะ=...เอ่อ ไม่กล้าเขียนชื่อกำกับท้ายอ่า...ฮือออออ!...Kiriyama kyoko) ในโปรแกรม B.R. ทำให้การแฮกเกอร์ไม่ง่ายอย่างที่คิด ซ้ำยังต้องใช้เวลานานมากด้วย ตอนนี้2หนุ่มเพิ่งฝ่ารหัสมาได้แค่ 15 รหัส ทำให้ทั้งคู่ต่างก็หงุดหงิดมาก แต่แล้ว...
\"กรี๊ด!!!\"
เสียงร้องของเด็กสาวม.3 ดังขึ้น พร้อมกับเสียงร้องอย่างตกใจของเคย์ตะก็ทำให้ทุกคนตกใจเลยรีบคว้าอาวุธพรวดเข้าไปในห้องที่ 2 หนุ่มสาวนอนพัก แต่ภาพที่เห็นก็คือ...เคย์ตะกำลังกอดเด็กสาวม.3 ที่ตัวสั่นเป็นเจ้าเข้า! ทำให้ทาเครุที่ปากไวไม่ทันคิดให้ดีก่อนเผลอพูดโพล่งอย่างร่าเริงขึ้นว่า...
\"โห! รุ่นพี่เคย์ตะ ไวไฟใช้ได้นะครับเนี่ย...\"
\"บ้าสิ! ไอ้ทาเครุ...ใช่ที่ไหน!\"
เคย์ตะตวาดเบาเบา แต่ก็ทำให้เด็กสาวม.3 หันมามอง แล้วเธอก็เห็นพวกเซ็นจิที่ยืนจังก้าถืออาวุธอยู่หน้าห้อง ทำให้เธอกรีดร้องอีกรอบแล้วเป็นลมคาอ้อมแขนของเคย์ตะไปทันที! ทำให้ทุกคนตกใจมาก เซ็นจิรีบถามเสียงเครียดว่า...
\"นี่มันอะไรกันวะ! ไอ้เคย์ตะ\"
\"ก็ยัยนี่พอตื่นมาก็ร้องไห้เสียงสั่น แล้วอยู่อยู่ก็กรี๊ดลั่น ฉันเลยเข้าไปกอดปลอบ แต่เธอคงยังกลัวอยู่ ยิ่งเห็นพวกนายมายืนจังก้าถืออาวุธงี้ ยัยนี่เลยสลบไปเลย...\"
เคย์ตะเล่าเสียงเครียดท่าทางไม่สบายใจ...
\"แย่ล่ะทีนี้ รู้ไหม คนที่อ่อนแอและเสียขวัญอย่างหนัก เวลาช็อกมากมากอาจหัวใจวายได้ ไหน...ดูซิ\"
ยูทากะพูดขึ้นแล้วเด็กหนุ่มก็รีบไปทำท่าจะแนบหูฟังเสียงหัวใจของเด็กสาวม.3 แต่เมกูมิกลับเข้ามาแทรกแล้วพูดว่า...
\"ให้ฉันทำดีกว่าจ้ะ ยูทากะคุง\"
\"เออใช่!...ขอโทษนะ เมกูมิจัง\"
ยูทากะพูดอย่างเขินเขินแล้วปล่อยให้เป็นหน้าที่ของเมกูมิ ชั่วครู่เมกูมิก็หันมาพูดกับยูทากะว่า...
\"หัวใจเต้นแรงจ้ะ แต่ตอนนี้ดีขึ้นแล้วล่ะ\"
\"อืม...แต่ก็ยังน่าเป็นห่วงเรื่องสภาพจิตใจนะ เด็กคนนี้จะเข้มแข็งพอจะครองสติได้อยู่ไหมนะ\"
มาซาโนบุพูดแทรกอย่างกังวล เซ็นจิเลยเสริมเสียงขรึมว่า...
\"นั่นสิ...ฉันล่ะกลัวยัยนี่เป็นบ้าแล้วจะทำเรื่องไม่ดีจังเลยว่ะ\"
\"เอางี้มั๊ยจ๊ะ ให้ฉันเฝ้าเด็กคนนี้ก่อน แล้วพอเธอฟื้นฉันจะพูดคุยกับเธอดีดี ให้เธอเข้าใจและหายกลัว เพราะว่าท่าทางเด็กสาวคนนี้ก็ไม่ใช่จะเป็นคนไม่ดีนะจ๊ะ\"
คาโยโกะเสนอเสียงอ่อน ทาเครุเลยพูดอย่างเห็นด้วยว่า...
\"ผมว่าดีนะครับ เพราะรุ่นพี่คาโยโกะจังน่ะ ทั้งอ่อนโยน ใจดี พูดจาก็ไพเราะ มีเหตุผล น่าจะทำให้เพื่อนผมคนนี้เขาสงบได้ เอางี้! ผมจะอยู่คอยช่วยด้วยละกัน เพราะผมกับเขาก็เป็นเพื่อนกันอยู่ครับ ดีไหม\"
\"อืม งั้นก็ได้\"
ยูทากะสนับสนุน ทุกคนเลยเห็นพ้องตามนั้นแล้วจึงแยกย้ายกันไปทำกิจกรรมของตนต่ออย่างสบายใจ เพราะทุกคนต่างก็เชื่อและมั่นใจในคุณสมบัติของของคาโยโกะมากอยู่แล้ว...
ขณะเดียวกัน ที่เขตG1-2 ที่ตั้งของโรงเก็บศพ 2 ชั้น ตอนนี้กำลังมีเสียงปืนดังต่อกันอยู่ราว 2 นาที นั่นเพราะขณะที่มิทสุโกะกับอัตสึฮิโร่กำลังเดินกลับไปจนถึงหน้าโรงเก็บศพ ทั้งคู่ก็พบว่ามีเด็กม.4 เป็นผู้ชาย 3 ผู้หญิง 1 กำลังช่วยกันเข็นรถเก๋งที่เธอจอดแอบไว้หลังโรงเก็บศพออกมา...พวกเด็กม.4 พอเห็นมิทสุโกะกับอัตสึฮิโร่มาก็รีบใช้ปืนยิงใส่ บ้างก็ขว้างมีดไปหาทั้งคู่กะจะให้โดนด้วย ดังนั้น การต่อสู้ของทั้ง 2 ฝ่ายจึงเปิดฉากขึ้น แต่ทว่า...
ด้วยเวลาอันไม่นานก็ปรากฎว่ามีเด็กหนุ่มม.4 ตายไป 2 คน! คนนึงโดนกระสุนฉีกร่างกระจุย พรุนไปทั้งตัว อีกคนโดนปืนยิงเจาะทะลุกลางหัวหลายนัดจนสมองทะลัก ตาปลิ้น ส่วนเด็กสาวม.4 ก็โดนยิงที่ท้องด้านขวากับเหนือเข่าจนล้มลงสลบ เด็กหนุ่มคนสุดท้ายโดนมีดปาปักเข้าไปกลางหน้าอก แล้วมิทสุโกะก็ใช้ปืนยิงจ่อที่หว่างขาเขาจน...(อะไรก็คงรู้กันดีนะเจ้าคะ อิอิ...Kiriyama Kyoko)แตก แหลกเละ! หนำซ้ำเด็กสาวยังกระชากมีดที่ปักกลางอกเขามาเฉือนหัวนม 2 ข้างสดสดโดยไม่สนใจเสียงร้องแหกปากอย่างเจ็บปวด ทรมานสุดชีวิตของเด็กหนุ่มเลย!
\"ใจเย็นน่ะ คัตสึอิคุง...เรายังจัดการพวกนั้นไม่ได้ รออีกนิดเถอะ ถ้าเวลานั้นมาถึง...เรา 3 คนจะช่วยกันคิดบัญชีพวกนั้นให้สาสมเลย นะจ๊ะ! รออีกนิดนะ\"
เพราะคำพูดที่อ่อนโยนปลอบประโลมกับแววตา ดุดัน แฝงแววเจ้าเล่ห์ของเคย์โอะ ทำให้คัตสึอิค่อยสงบอารมณ์ได้หน่อย...นี่ถ้าพวกโคเฮย์มาเห็นแววตาเมื่อครู่ของเคย์โอะล่ะก้อ...พวกนั้นอาจจะเสียใจที่รับเอาเคย์โอะ คัตสึอิ ชิมาโนะมาเป็นพวกก็ได้!!!
เวลา17.30 น.ที่เขตG7-8 ที่ตั้งเรือนพยาบาลกว้างชั้นเดียว เคย์ตะกำลังนอนคว่ำหน้าอยู่บนเตียง (เพราะเขาโดนยิงที่หลัง 2 นัดไงเจ้าคะ...Kiriyama Kyoko) พลางก็ตรวจเช็กอาวุธง่วน...นอกห้อง ยูทากะกับเมกูมิเพิ่งปรุงยาที่ยูทากะชอบมากเสร็จ มันเป็นยาที่มีส่วนผสมจากหมามุ่ย นำมาบดให้ละเอียดแล้วผสมส่วนผสมต่างต่างจนกลายเป็นผงละเอียดมันวาวสีเขียวหยกแต่มีน้ำหนัก หากสาดโดนใครเข้าจะเกิดตุ่มแดงและกลายเป็นตุ่มหนองในเวลาไม่ถึง 20 นาที จะแก้ไขได้ก็โดยใช้ยาที่มีส่วนผสมของดอกอุตรพิตรที่เมกุมิคิดค้น เป็นยาขี้ผึ้งสีเหลืองวาวทาถึงจะหาย!!!
ถัดไปทาเครุนอนหลับคุดคู้อยู่ใต้โต๊ะกินข้าวคาหนังสือการ์ตูนชินจังที่เจ้าตัวพกมาอ่าน แถมยังกรนเบาเบาท่าทางสบายใจเฉิบ มีการเอาหมอนลายชินจังแกว่งช้างน้อยมาหนุน ที่ตัวก็มีผ้าห่มนุ่มลายเนเน่อัดตุ๊กตากระต่ายห่มอยู่ น่าอิจฉาดีจัง...ส่วนคาโยโกะตอนนี้ก็กำลงทำอาหารอยู่ในครัว โดยใจก็คิดถึงและห่วงฮิโรกิกับจิกูสะที่ต้องออกไปผจญอันตรายข้างนอกด้วย แต่ยังไงด้วยพลังแห่งรักที่มีอยู่เต็มเปี่ยมก็ทำให้เด็กสาวมั่นใจว่า ในที่สุดฮิโรกิกับจิกูสะก็จะต้องกลับมาหาเธออย่างปลอดภัยแน่นอน!!!
และที่หน้าประตู (ในห้อง) 2 หนุ่มเซ็นจิกับมาซาโนบุก็กำลังคร่ำเคร่งกับการแฮกเกอร์โปรแกรมเกมB.R.Battle Royal Survival Programอยู่อย่างมุ่งมั่น ทว่า การไขรหัสต่างต่างที่เกี่ยวพันกับการไขเจาะระบบข้อมูลที่มีถึง 100 กว่ารหัส กับการต้องนั่งระวังไม่ให้พลาดไปติดกับดักโดนโปรแกรมตรวจจับหาผู้แฮกเกอร์หรือแครกเกอร์ (ไม่ใช่ชื่อขนมปังกรอบนะเจ้าคะ แต่เป็นชื่อของพวกที่ชอบแฮกมาทำลายหรือป่วนให้เสียหายล่มจม ต่างกับแฮกเกอร์ที่ขโมยอย่างสร้างสรรค์หรือป่วนพอน่ารักไม่ใช่ป่วนจนchip lose(ชิบ+ลอสที่แปลว่าหายเจ้าค่ะ รวมกันแล้วจะ=...เอ่อ ไม่กล้าเขียนชื่อกำกับท้ายอ่า...ฮือออออ!...Kiriyama kyoko) ในโปรแกรม B.R. ทำให้การแฮกเกอร์ไม่ง่ายอย่างที่คิด ซ้ำยังต้องใช้เวลานานมากด้วย ตอนนี้2หนุ่มเพิ่งฝ่ารหัสมาได้แค่ 15 รหัส ทำให้ทั้งคู่ต่างก็หงุดหงิดมาก แต่แล้ว...
\"กรี๊ด!!!\"
เสียงร้องของเด็กสาวม.3 ดังขึ้น พร้อมกับเสียงร้องอย่างตกใจของเคย์ตะก็ทำให้ทุกคนตกใจเลยรีบคว้าอาวุธพรวดเข้าไปในห้องที่ 2 หนุ่มสาวนอนพัก แต่ภาพที่เห็นก็คือ...เคย์ตะกำลังกอดเด็กสาวม.3 ที่ตัวสั่นเป็นเจ้าเข้า! ทำให้ทาเครุที่ปากไวไม่ทันคิดให้ดีก่อนเผลอพูดโพล่งอย่างร่าเริงขึ้นว่า...
\"โห! รุ่นพี่เคย์ตะ ไวไฟใช้ได้นะครับเนี่ย...\"
\"บ้าสิ! ไอ้ทาเครุ...ใช่ที่ไหน!\"
เคย์ตะตวาดเบาเบา แต่ก็ทำให้เด็กสาวม.3 หันมามอง แล้วเธอก็เห็นพวกเซ็นจิที่ยืนจังก้าถืออาวุธอยู่หน้าห้อง ทำให้เธอกรีดร้องอีกรอบแล้วเป็นลมคาอ้อมแขนของเคย์ตะไปทันที! ทำให้ทุกคนตกใจมาก เซ็นจิรีบถามเสียงเครียดว่า...
\"นี่มันอะไรกันวะ! ไอ้เคย์ตะ\"
\"ก็ยัยนี่พอตื่นมาก็ร้องไห้เสียงสั่น แล้วอยู่อยู่ก็กรี๊ดลั่น ฉันเลยเข้าไปกอดปลอบ แต่เธอคงยังกลัวอยู่ ยิ่งเห็นพวกนายมายืนจังก้าถืออาวุธงี้ ยัยนี่เลยสลบไปเลย...\"
เคย์ตะเล่าเสียงเครียดท่าทางไม่สบายใจ...
\"แย่ล่ะทีนี้ รู้ไหม คนที่อ่อนแอและเสียขวัญอย่างหนัก เวลาช็อกมากมากอาจหัวใจวายได้ ไหน...ดูซิ\"
ยูทากะพูดขึ้นแล้วเด็กหนุ่มก็รีบไปทำท่าจะแนบหูฟังเสียงหัวใจของเด็กสาวม.3 แต่เมกูมิกลับเข้ามาแทรกแล้วพูดว่า...
\"ให้ฉันทำดีกว่าจ้ะ ยูทากะคุง\"
\"เออใช่!...ขอโทษนะ เมกูมิจัง\"
ยูทากะพูดอย่างเขินเขินแล้วปล่อยให้เป็นหน้าที่ของเมกูมิ ชั่วครู่เมกูมิก็หันมาพูดกับยูทากะว่า...
\"หัวใจเต้นแรงจ้ะ แต่ตอนนี้ดีขึ้นแล้วล่ะ\"
\"อืม...แต่ก็ยังน่าเป็นห่วงเรื่องสภาพจิตใจนะ เด็กคนนี้จะเข้มแข็งพอจะครองสติได้อยู่ไหมนะ\"
มาซาโนบุพูดแทรกอย่างกังวล เซ็นจิเลยเสริมเสียงขรึมว่า...
\"นั่นสิ...ฉันล่ะกลัวยัยนี่เป็นบ้าแล้วจะทำเรื่องไม่ดีจังเลยว่ะ\"
\"เอางี้มั๊ยจ๊ะ ให้ฉันเฝ้าเด็กคนนี้ก่อน แล้วพอเธอฟื้นฉันจะพูดคุยกับเธอดีดี ให้เธอเข้าใจและหายกลัว เพราะว่าท่าทางเด็กสาวคนนี้ก็ไม่ใช่จะเป็นคนไม่ดีนะจ๊ะ\"
คาโยโกะเสนอเสียงอ่อน ทาเครุเลยพูดอย่างเห็นด้วยว่า...
\"ผมว่าดีนะครับ เพราะรุ่นพี่คาโยโกะจังน่ะ ทั้งอ่อนโยน ใจดี พูดจาก็ไพเราะ มีเหตุผล น่าจะทำให้เพื่อนผมคนนี้เขาสงบได้ เอางี้! ผมจะอยู่คอยช่วยด้วยละกัน เพราะผมกับเขาก็เป็นเพื่อนกันอยู่ครับ ดีไหม\"
\"อืม งั้นก็ได้\"
ยูทากะสนับสนุน ทุกคนเลยเห็นพ้องตามนั้นแล้วจึงแยกย้ายกันไปทำกิจกรรมของตนต่ออย่างสบายใจ เพราะทุกคนต่างก็เชื่อและมั่นใจในคุณสมบัติของของคาโยโกะมากอยู่แล้ว...
ขณะเดียวกัน ที่เขตG1-2 ที่ตั้งของโรงเก็บศพ 2 ชั้น ตอนนี้กำลังมีเสียงปืนดังต่อกันอยู่ราว 2 นาที นั่นเพราะขณะที่มิทสุโกะกับอัตสึฮิโร่กำลังเดินกลับไปจนถึงหน้าโรงเก็บศพ ทั้งคู่ก็พบว่ามีเด็กม.4 เป็นผู้ชาย 3 ผู้หญิง 1 กำลังช่วยกันเข็นรถเก๋งที่เธอจอดแอบไว้หลังโรงเก็บศพออกมา...พวกเด็กม.4 พอเห็นมิทสุโกะกับอัตสึฮิโร่มาก็รีบใช้ปืนยิงใส่ บ้างก็ขว้างมีดไปหาทั้งคู่กะจะให้โดนด้วย ดังนั้น การต่อสู้ของทั้ง 2 ฝ่ายจึงเปิดฉากขึ้น แต่ทว่า...
ด้วยเวลาอันไม่นานก็ปรากฎว่ามีเด็กหนุ่มม.4 ตายไป 2 คน! คนนึงโดนกระสุนฉีกร่างกระจุย พรุนไปทั้งตัว อีกคนโดนปืนยิงเจาะทะลุกลางหัวหลายนัดจนสมองทะลัก ตาปลิ้น ส่วนเด็กสาวม.4 ก็โดนยิงที่ท้องด้านขวากับเหนือเข่าจนล้มลงสลบ เด็กหนุ่มคนสุดท้ายโดนมีดปาปักเข้าไปกลางหน้าอก แล้วมิทสุโกะก็ใช้ปืนยิงจ่อที่หว่างขาเขาจน...(อะไรก็คงรู้กันดีนะเจ้าคะ อิอิ...Kiriyama Kyoko)แตก แหลกเละ! หนำซ้ำเด็กสาวยังกระชากมีดที่ปักกลางอกเขามาเฉือนหัวนม 2 ข้างสดสดโดยไม่สนใจเสียงร้องแหกปากอย่างเจ็บปวด ทรมานสุดชีวิตของเด็กหนุ่มเลย!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น