B.R.Battle Royal Survival Program1

ลำดับตอนที่ #3 : ...บทที่2...(แก้ไข + เพิ่มเติมบทนิดหน่อยเจ้าค่ะ)

      เวลาต่อมา ที่อพาทเมนต์เก่าโทรมแห่งหนึ่ง ในห้องเช่าแสนแคบและเล็กที่คิริโตะเช่าอยู่ ตอนนี้เด็กหนุ่มเจ้าของห้องเพิ่งจะอาบน้ำเสร็จ เขาจึงเดินมานั่งสูบบุหรี่เงียบเงียบริมหน้าต่าง ทิวทัศน์ภายนอกแม้จะไม่สวยงาม (เต็มไปด้วยตึกเก่าโทรมพอกันตั้งขวางวิวทิวทัศน์จนน่าเกลียด!) แต่มันก็ดูสุขสงบดี ทว่า...อยู่อยู่น้ำตาของคิริโตะก็รินไหลลงอาบใบหน้า เด็กหนุ่มเพิ่งจะรู้สึกตัวว่า...จู่จู่ความเหงา ความอ้างว้างมันก็เริ่มกัดกินหัวใจที่ดูเย็นชา แต่จริงจริงอ่อนไหวจนเปราะบางของเขาซะเจ็บปวด!!!

      แล้วคิริโตะก็ทิ้งบุหรี่ลงในที่เขี่ยบุหรี่ก่อนจะค่อยค่อยเอนตัวลงนอน ใช้แขนข้างหนึ่งหนุนศรีษะแทนหมอน เด็กหนุ่มนอนคิดถึง...อดีตเมื่อ3 ปีก่อน คิดถึงอย่างโหยหา...แต่ก็กลับไปไม่ได้! ไม่ช้า คิริโตะก็ค่อยค่อยเคลิ้มหลับ ทว่า เด็กหนุ่มกลับฝันร้ายถึงอดีตอันโหดร้ายเมื่อ 3 ปีก่อน...อดีตที่เขาอยากจะลืม แต่...ในบางเวลานั้น เด็กหนุ่มก็ไม่อาจปฏิเสธได้ว่า...เขากำลังโหยหามันอยู่เหมือนกัน!!!

      ย้อนกลับไปดูในความฝันของคิริโตะ เด็กหนุ่มเห็นว่า...ตัวเขาเองกำลังเดินอยู่ในชุดนร. รร.เก่าเมื่อ 3 ปีก่อน แต่ชุดนั้นมันกลับฉีกขาดและเปื้อนเลือดจนเป็นสีแดงฉาน แม้แต่ร่างกายของก็มีเลือดอาบตัวจนชุ่ม ทว่า...ที่น่ากลัวก็คือ...เลือดทั้งหมดที่อยู่บนร่างกายและเสื้อผ้านั้น มันไม่ใช่ของคิริโตะ!!!

      และเมื่อคิริโตะเบิกตามองสถานที่ที่เขากำลังเดินอยู่นั้น เขาก็เห็น...ห้องเรียนไม้ กว้างแต่เก่า สกปรก อับชื้น และมืดมิด แต่...แสงแดดที่สลัวรางอันส่องมาจากหน้าต่างเก่าหักกับรูบนเพดานห้องก็ยังพอจะส่องให้คิริโตะเห็นว่า...

      บนพื้นห้องที่ทำจากไม้นั้นชุ่มไปด้วยเลือด มีเศษเนื้อ เศษอวัยวะ และซากศพกองเกลื่อน ที่บนเพดานก็มีซากศพเหวอะหวะถูกแขวนห้อย มีเลือดหยดหยาดตกลงสู่พื้น กลิ่นคาวเลือดชวนอาเจียนตลบฟุ้ง!!! ที่น่าสยดสยองที่สุดคือ...ซากศพทั้ง 41 ซากนั้น เป็นของนร.ม.5/14 ของรร.ชิโรอิวะ รร.เก่าของเขาเอง และศพที่นอนตายหรือถูกแขวนไว้บนเพดานห้องเหล่านั้น...ก็คือเพื่อนของเด็กหนุ่มทั้งหมด!!!

      \"ไม่! ไม่จริง ทำไม...เกมมัน...มันจบแล้ว...ทำไม...ทุกคน...ไม่! ทำไมฉันถึงรอดคนเดียว ฉัน ฉันไม่ได้...ไม่ได้...ฆ่าพวกนาย...เพื่อน...ทำไม...ทำไม!!!\"

      คิริโตะตะโกนก้องถามคำถาม...ที่ไม่มีใครตอบได้ แล้วอยู่อยู่...

      ติ๊ด...ติ๊ด...ติ๊ด...ติ๊ด...ติ๊ด...ติ๊ด... เสียงดังเบาเบาแต่ก้องกังวานดังมาจากที่บริเวณลำคอของคิริโตะ เด็กหนุ่มสะดุ้งเฮือกกับเสียงมรณะอันแสนจะคุ้นเคยนี้ มืออันสั่นเทาของเขาค่อยค่อยเคลื่อนไปจับที่...ปลอกคอสีเงินสะท้อนแสงอันเย็นเฉียบ แต่ที่ตรงกลางซึ่งมีพลาสติกใสแบนหุ้มชนวนกับไฟสีแดงที่เต้นระริกกลับร้อนผ่าว...

      มันคือ ปลอกคอมรณะ ที่คร่าชีวิตเพื่อนรักคนนึงของคิริโตะไป! บัดนี้เจ้าปลอกคอมรณะก็กำลังจะฆ่าชีวิตคิริโตะเช่นกัน!

      \"อะไร...ไม่...ไม่จริง ทำไม...เกมมันจบแล้ว...ทำไม ไม่...อา อย่า!!!\"

      คิริโตะร้องพลางพยายามจะแกะปลอกคอออก แต่ก็ไม่มีประโยชน์...

      ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด เสียงแหลมก้องจากปลอกคอเริ่มเร่งร้อน ถี่แหลมขึ้น คิริโตะทั้งตะโกนร้อง ทั้งพยายามแกะงัดปลอกคอจนมันบาดเนื้อที่ลำคอของเขาทำให้เลือดสีแดงสดสดไหลออกมา แต่...ปลอกคออันแข็งแกร่งนั้นก็ไม่มีทีท่าจะคลายหลุดจากคอของเขา! ในที่สุด...

      ติ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด...บึ้ม...

      \"อ๊ากกกก!!!\"

      ...คิริโตะร้องลั่นก่อนจะสะดุ้งพรวด เหงื่อแตกพลั่ก หายใจหอบถี่เข้ากับเสียงจากหัวใจที่เต้นเร็ว แรง แล้ว...

      \"ว่าไง ไอ้คิริโตะ...ฝันร้ายเหรอ\"

      เสียงแผ่วเบาที่ดังราวกระซิบแต่แฝงแววขันที่ดังจากมุมห้อง ทำให้สัญชาตญาณในตัวคิริโตะตื่น! เด็กหนุ่มรีบเอื้อมมือไปคว้าปืนกล๊อก 20ที่เอวแล้วเหนี่ยวไกปืน พลางถือมันจ้องไปทางทิศที่เห็นเงาคนสลัวราง 3 คนนั่งอยู่พลางตวาดถามด้วยเสียงไม่ดังนักว่า...

      \"พวกนายเป็นใคร เข้ามาที่นี่ได้ไง\"

      \"โห อะไรว๊า...ไอ้คิริโตะมันดันลืมเพื่อนสุดหล่อ น่ารัก เก๊งเก่งอย่างเรา 3 คนเฉยเลย...ได้ไงเนี่ย...\"

      \"นั่นดิ หนอย ไม่เจอกันแค่ 3 ปีดันเอาปืนบ้าบ้ามาเล็งจะยิงเพื่อนซะละ โหดว่ะ...\"

      \"ช่างมันเหอะน่า ไอ้คิริโตะมันฝันร้าย มันเลยยังแยกแยะไม่ออกว่า...เพื่อนกันสุดรักของมันมา เอ! แต่ตอนนี้นายน่าจะรู้ได้แล้วนะ ไอ้คิริโตะ...ว่า...เรา 3 หนุ่มHACKER BOYS มาหานาย...ว่าไง! ท่านหัวหน้า...จำได้ยัง\"

      เสียงกวนกวนที่แสนจะคุ้นเคยดังขึ้น ทำให้มือที่ถือปืนของคิริโตะตกวูบ แต่ด้วยสัญชาตญาณทำให้เด็กหนุ่มปลดไกปืนก่อนพลางก็พูดพึมพำด้วยเสียงเบาอย่างคาดไม่ถึง...

      \"พวกนาย...ไอ้เซ็นจิ ไอ้เคย์ตะ ไอ้ยูทากะ...My Buddah Bless Me...\"