ลำดับตอนที่ #29
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #29 : ...บทที่25...(แก้ไข + เพิ่มเติมบทนิดหน่อยเจ้าค่ะ)
ชูยะพูดเสียงขรึมอย่างจริงจังปนโกรธที่มิทสุโกะดูไม่สนใจความหวังดีของคนรักของเขาเลย แถมเธอยังมาทำเหมือนดูถูกความรักของเขากับโนริโกะอีก! ซึ่งนั่น...เด็กหนุ่มยอมไม่ได้เด็ดขาด!!!
\"ชูยะคุง...\"
โนริโกะกับมิทสุโกะครางเบาเบา แล้ว...
\"ไปเหอะ...\"
คิริโตะกับเคียวโกะพูดขึ้นพร้อมกัน แล้วคิริโตะก็เข้าไปโอบคอชูยะพาเดินไป ส่วนเคียวโกะก็จูงมือโนริโกะไปบ้าง ยูริกับคิทะคูมะก็เลยออกเดินตามไปช้าช้า เงียบเงียบ...ทิ้งให้พวกมิทสุโกะยืนอึ้งนิ่ง...วินาทีนั้นเอง ที่มิทสุโกะแอบหลั่งน้ำตาออกมาเงียบเงียบ...แล้วก็เแอบเช็ดน้ำตาออกไปเงียบเงียบเช่นกัน...
\"โซมะซัง...\"
เสียงเรียกของอัตสึฮิโร่ที่ดังขึ้นเบาเบาทำให้มิทสุโกะรู้สึกตัว เด็กสาวเลยรีบหันหน้ามาพูดเสียงขรึมว่า...
\"ฉันยังไม่ยอมแพ้หรอกนะ ยังไงคิริโตะคุงก็ต้องเป็นคนรักของฉัน...แต่ตอนนี้...คงไม่ฉลาดที่ฉันจะตามเขาไป งั้น...เรากลับไปที่เขตG1-2กันก่อนดีกว่า เผื่อว่าที่นั่นจะมีคนเข้ามาอยู่\"
\"อืม งั้นก็ไปกันเถอะ\"
อัตสึฮิโร่พูดเสียงเรียบแล้วทำท่าจะเดินตามมิทสุโกะไป แต่แล้ว...
\"ฉันจะไปทางเดียวกับพวกคิริยาม่าคุง...\"
อยู่อยู่ริเอะก็พูดขัดขึ้นทำให้โตดะรีบเสริมทันทีว่า...
\"ดีดี ฉันไปด้วย...\"
\"ซาคาฮาร่าซัง มิยาโมโตะ รู้ตัวรึเปล่าว่าพูดอะไรออกมา\"
อัตสึฮิโร่ถามอย่างคิดไม่ถึง แต่ริเอะกลับลอยหน้าลอยตาตอบว่า...
\"รู้สิ ฉันน่ะถือคติ...ตื๊อเท่านั้นที่ครองโลก ฉันไม่เหมือนใครบางคนที่แค่ถูกว่านิดหน่อยก็ยอมถอดใจง่ายง่ายหรอก\"
พูดพลางเด็กสาวก็ปรายตาไปมองที่มิทสุโกะอย่างดูถูก แต่มิทสุโกะก็ทำหน้าเฉยเมย เย็นชา แล้วโตดะก็พูดขึ้นว่า...
\"นายไม่ไปด้วยกันเหรอ วาตานาเบะ ฉันรู้นะ...ว่านายเองก็แอบชอบยัยผู้หญิงพวกนั้นอยู่ นี่...กล้ากล้าหน่อยสิ\"
\"ไม่ล่ะ...ฉันเชื่อที่โซมะซังพูดมากกว่า ถึงจะตามไปตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์อะไรหรอก พวกนายก็น่าจะเชื่ออย่างงี้นะ\"
อัตสึฮิโร่พูดเสียงขรึมแต่...ทั้งริเอะกับโตดะก็ไม่สนใจ มิทสุโกะเลยพูดขึ้นว่า...
\"ไปเถอะ วาตานาเบะคุง...ปล่อยพวกไร้สมอง หน้าด้านไปเถอะ...ถ้ารู้ว่าที่ทำไปมันโง่เง่า เดี๋ยวก็คงซมซานกลับมาเองล่ะ\"
\"งั้นก็ได้\"
อัตสึฮิโร่ตอบรับแล้วจึงเดินตามมิทสุโกะไป...
\"เชอะ! ทำมาเป็นปากดี ไม่มีวันที่ฉันจะซมซานกลับไปหาแกหรอก นังโซมะ! คอยดู...ฉันจะแย่งคิริยาม่าคุงมาให้แกดูเอง\"
แล้วทั้งริเอะกับโตดะต่างก็รีบตามพวกคิริโตะที่มุ่งหน้าไปที่เขตC,D7-8ซึ่งเป็นที่ตั้งของประภาคาร5ชั้นทันที...
ขณะเดียวกัน เวลา14.40 น.ที่กึ่งกลางเขตE,F2-7 ที่ตั้งของบ้านร้าง 6 หลัง โชโกะ ฮิโรกิ จิกูสะ มาซาชิ มิสะ มิซาเอะ ต่างก็กำลังค่อยค่อยลัดเลาะไปที่กำแพงบ้านหลังที่1 ที่นั่น มีศพของนร.ชาย-หญิงกองเกลื่อนอยู่ราว 5 ศพ แต่ละศพมีสภาพเละเทะ สยดสยอง ร่างกายขาดหายไปหลายส่วน!!!
ฮิโรกิลองใช้เซ็นเซอร์ตรวจดูในบ้าน ก็พบว่ามีคนอาศัยอยู่ 12 คน แล้วมาซาชิก็พูดว่า...
\"ลุยเลย...สภาพอย่างงี้แสดงว่าพวกนี้ต้องฆ่าคนเอาศพมากินแน่ ขืนปล่อยไว้คนที่เดือดร้อนต้องมีมากขึ้นแน่\"
\"เดี๋ยวสิ! เราจะแน่ใจได้ยังไงว่าพวกนั้นอันตรายขนาดนั้น ลองคุยดีดีดูก่อนไม่ดีกว่าเหรอ\"
\"นั่นสิ เรามาที่นี่เพื่อช่วยคนนะ ไม่ใช่ฆ่าคน แล้วถ้าพวกนั้นเป็นคนดี แต่เราไปทำร้ายเขาก่อน...พวกเราเองก็คงไม่ต่างจากพวกฆาตกรนักหรอก...\"
จิกูสะกับฮิโรกิพูดแย้งอย่างไม่เห็นด้วย แต่มิซาเอะกลับพูดเสียงเข้มว่า...
\"อย่าประมาทนะ! สภาพอย่างงี้ก็น่าจะรู้แล้วว่าคนที่อยู่ในบ้านต้องอันตราย คิดดูสิ...บ้านที่มีคนตายหน้าบ้านแถมร่างกายยังขาดหายไปอย่างงั้น ในบ้านยังมีคนอยู่ตั้ง 10 กว่าคนแต่ไม่มีใครสนใจจะเก็บศพเลย กลับปล่อยทิ้งประจานไว้หน้าบ้าน อย่างงี้...ถือเป็นการกระทำของคนที่ไม่อันตรายเหรอ\"
\"แต่ว่า...\"
ฮิโรกิตั้งท่าจะท้วง โชโกะเลยต้องพูดขัดขึ้นว่า...
\"เบาเบาหน่อย เอางี้...เราไปสำรวจบ้านถัดไปกันว่ามีใครอยู่ไหม ถ้าไม่มีเราก็ใช้บ้านนั้นเป็นที่คอยแอบซุ่มดูคนที่อยู่ในบ้านหลังแรกละกัน ถ้าพวกนั้นอันตรายจริง...เราก็จำจัดการซะให้สิ้นซาก! แต่ถ้าไม่...ก็ค่อยดึงเขามาเป็นพวก...ให้ช่วยฆ่าคนที่ไร้ประโยช์แล้วค่อยหักหลังซะก็สิ้นเรื่อง\"
ประโยคท้ายท้ายโชโกะจงใจพูดให้พวกของอ.คิตาโนะได้ยิน ทุกคนเลยพยักหน้าแล้วค่อยค่อยลัดเลาะไปสำรวจบ้านหลังที่ 2 โชคดีที่ไม่มีคนอยู่ในบ้านหลังนั้น พวกโชโกะจึงเข้าไปพักเพื่อแอบซุ่มดูพวกที่อยู่ในบ้านหลังที่ 1 อย่างเงียบเงียบ...
เวลาเดียวกันกับที่พวกโชโกะเข้าไปซุ่มอยู่ในบ้านหลังที่ 2...มิตสุรุ ฮินาตะ มิรุ และเคย์โอะก็ได้ช่วยกันประคองพาโคเฮย์กับชิราอิชิกลับมาที่บ้านหลังที่ 3 พอเข้าไปในบ้าน คาสุกับชิมาโนะก็รีบช่วยกันพาโคเฮย์กับชิราอิชิไปทำแผล...ระหว่างนั้น ชิมาโนะก็ถามถึงเมโกะ โมโมะ และคัตสึอิ ทำให้ฮินาตะโมโหมากเลยตวาดใส่ชิมาโนะว่า...
\"นังโง่! เพื่อนฉันมันตายหมดแล้ว! ไม่งั้นฉันก็ไม่ทิ้งเพื่อนหรอก...ทำไมแกต้องถามอะไรโง่โง่ด้วยวะ\"
\"นั่นสิ นังบ้า!...อ๋อ...หรือว่าที่แกพูดอย่างงี้เพราะแกจงใจจะเยาะเย้ยพวกฉันที่ต้องเสียเพื่อนไปใช่ไหม อีตัวทุเ-ศ! สารเลวนัก!\"
มิรุตวาดแล้วตบหน้าชิมาโนะเข้าให้จนเลือดกลบปาก วินาทีนั้น...คัตสึอิที่ทำแผลให้โคเฮย์อยู่ทำท่าจะลุกไปทำร้ายมิรุกับฮินาตะ แต่เคย์โอะที่นั่งข้างข้างกลับรีบเหยียบเท้าเขาไว้พลางทำตาดุใส่ทำให้คัตสึอิต้องเก็บอารมณ์ก้มหน้าก้มตาทำแผลต่อ โชคดีของชิมาโนะที่มิทสุรุเข้าไปขวางไว้แถมยังช่วยประคองเด็กสาวลุกขึ้นแล้วเขาก็พูดเหมือนรำคาญว่า...
\"เอาน่า อย่าลงไม้ลงมือกันตอนนี้เลย นี่...ฮิราอิจัง เธอเข้ามาในห้องนอนกับฉันดีกว่า ฉันมีอะไรจะบอกเธอน่ะ\"
ชิมาโนะได้ยินดังนั้นก็ตัวสั่น แต่เธอก็ไม่ยอมมองสบตาคัตสึอิและยังกลับเดินตามมิทสุรุเข้าไปในห้องนอนอย่างว่าง่าย ทำให้มิรุอดบ่นไม่ได้ว่า...
\"หน้าสิ่วหน้าขวาน นายทาคาฮาชิยังมีอุตส่าห์มีอารมณ์อีก บ้าจริง\"
\"หนอย! ฉันไม่ยอมนะ! ทำไมนังนั่นถึงได้เข้าห้องนอนไปกับทาคาฮาชิคุงล่ะ...ฉันเข้าไปดูดีกว่า\"
อยู่อยู่ชิราอิชิก็พูดอย่างไม่พอใจแล้วรีบรี่เข้าไปในห้องด้วย ทำให้มิรุบ่นว่า...
\"อะไรน่ะ ชิราอิชิเจ็บขาอยู่ไม่ใช่เหรอไง ทำไมยัยนั่นทำอย่างงี้นะ\"
\"เขาเจ็บแค่แขน อย่างอื่นไม่ได้เจ็บนี่นา...ฉันก็เจ็บแค่ขา อย่างอื่นไม่เจ็บนะ หรือเธอว่าไง\"
โคเฮย์พูดยิ้มยิ้มแต่ดวงตาส่อแววเจ้าชู้ชัดเจน ทำให้มิรุพูดขำขำว่า...
\"พูดอย่างงี้ มีอารมณ์ล่ะสิ...ก็ได้\"
จากนั้น ทั้งคู่ก็ประคองกันเข้าไปในห้องนอนเหมือนคนใจง่าย ส่วนฮินาตะที่ท่าทางงุ่นง่าน หงุดหงิดก็เดินปึงปังออกไปข้างนอก ตรงนั้นเลยเหลือแค่คัตสึอิกับเคย์โอะ และพอปลอดคนแล้ว คัตสึอิที่ต้องเก็บอารมณ์มาตลอดก็พูดอย่างเจ็บแค้นว่า...
\"ชูยะคุง...\"
โนริโกะกับมิทสุโกะครางเบาเบา แล้ว...
\"ไปเหอะ...\"
คิริโตะกับเคียวโกะพูดขึ้นพร้อมกัน แล้วคิริโตะก็เข้าไปโอบคอชูยะพาเดินไป ส่วนเคียวโกะก็จูงมือโนริโกะไปบ้าง ยูริกับคิทะคูมะก็เลยออกเดินตามไปช้าช้า เงียบเงียบ...ทิ้งให้พวกมิทสุโกะยืนอึ้งนิ่ง...วินาทีนั้นเอง ที่มิทสุโกะแอบหลั่งน้ำตาออกมาเงียบเงียบ...แล้วก็เแอบเช็ดน้ำตาออกไปเงียบเงียบเช่นกัน...
\"โซมะซัง...\"
เสียงเรียกของอัตสึฮิโร่ที่ดังขึ้นเบาเบาทำให้มิทสุโกะรู้สึกตัว เด็กสาวเลยรีบหันหน้ามาพูดเสียงขรึมว่า...
\"ฉันยังไม่ยอมแพ้หรอกนะ ยังไงคิริโตะคุงก็ต้องเป็นคนรักของฉัน...แต่ตอนนี้...คงไม่ฉลาดที่ฉันจะตามเขาไป งั้น...เรากลับไปที่เขตG1-2กันก่อนดีกว่า เผื่อว่าที่นั่นจะมีคนเข้ามาอยู่\"
\"อืม งั้นก็ไปกันเถอะ\"
อัตสึฮิโร่พูดเสียงเรียบแล้วทำท่าจะเดินตามมิทสุโกะไป แต่แล้ว...
\"ฉันจะไปทางเดียวกับพวกคิริยาม่าคุง...\"
อยู่อยู่ริเอะก็พูดขัดขึ้นทำให้โตดะรีบเสริมทันทีว่า...
\"ดีดี ฉันไปด้วย...\"
\"ซาคาฮาร่าซัง มิยาโมโตะ รู้ตัวรึเปล่าว่าพูดอะไรออกมา\"
อัตสึฮิโร่ถามอย่างคิดไม่ถึง แต่ริเอะกลับลอยหน้าลอยตาตอบว่า...
\"รู้สิ ฉันน่ะถือคติ...ตื๊อเท่านั้นที่ครองโลก ฉันไม่เหมือนใครบางคนที่แค่ถูกว่านิดหน่อยก็ยอมถอดใจง่ายง่ายหรอก\"
พูดพลางเด็กสาวก็ปรายตาไปมองที่มิทสุโกะอย่างดูถูก แต่มิทสุโกะก็ทำหน้าเฉยเมย เย็นชา แล้วโตดะก็พูดขึ้นว่า...
\"นายไม่ไปด้วยกันเหรอ วาตานาเบะ ฉันรู้นะ...ว่านายเองก็แอบชอบยัยผู้หญิงพวกนั้นอยู่ นี่...กล้ากล้าหน่อยสิ\"
\"ไม่ล่ะ...ฉันเชื่อที่โซมะซังพูดมากกว่า ถึงจะตามไปตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์อะไรหรอก พวกนายก็น่าจะเชื่ออย่างงี้นะ\"
อัตสึฮิโร่พูดเสียงขรึมแต่...ทั้งริเอะกับโตดะก็ไม่สนใจ มิทสุโกะเลยพูดขึ้นว่า...
\"ไปเถอะ วาตานาเบะคุง...ปล่อยพวกไร้สมอง หน้าด้านไปเถอะ...ถ้ารู้ว่าที่ทำไปมันโง่เง่า เดี๋ยวก็คงซมซานกลับมาเองล่ะ\"
\"งั้นก็ได้\"
อัตสึฮิโร่ตอบรับแล้วจึงเดินตามมิทสุโกะไป...
\"เชอะ! ทำมาเป็นปากดี ไม่มีวันที่ฉันจะซมซานกลับไปหาแกหรอก นังโซมะ! คอยดู...ฉันจะแย่งคิริยาม่าคุงมาให้แกดูเอง\"
แล้วทั้งริเอะกับโตดะต่างก็รีบตามพวกคิริโตะที่มุ่งหน้าไปที่เขตC,D7-8ซึ่งเป็นที่ตั้งของประภาคาร5ชั้นทันที...
ขณะเดียวกัน เวลา14.40 น.ที่กึ่งกลางเขตE,F2-7 ที่ตั้งของบ้านร้าง 6 หลัง โชโกะ ฮิโรกิ จิกูสะ มาซาชิ มิสะ มิซาเอะ ต่างก็กำลังค่อยค่อยลัดเลาะไปที่กำแพงบ้านหลังที่1 ที่นั่น มีศพของนร.ชาย-หญิงกองเกลื่อนอยู่ราว 5 ศพ แต่ละศพมีสภาพเละเทะ สยดสยอง ร่างกายขาดหายไปหลายส่วน!!!
ฮิโรกิลองใช้เซ็นเซอร์ตรวจดูในบ้าน ก็พบว่ามีคนอาศัยอยู่ 12 คน แล้วมาซาชิก็พูดว่า...
\"ลุยเลย...สภาพอย่างงี้แสดงว่าพวกนี้ต้องฆ่าคนเอาศพมากินแน่ ขืนปล่อยไว้คนที่เดือดร้อนต้องมีมากขึ้นแน่\"
\"เดี๋ยวสิ! เราจะแน่ใจได้ยังไงว่าพวกนั้นอันตรายขนาดนั้น ลองคุยดีดีดูก่อนไม่ดีกว่าเหรอ\"
\"นั่นสิ เรามาที่นี่เพื่อช่วยคนนะ ไม่ใช่ฆ่าคน แล้วถ้าพวกนั้นเป็นคนดี แต่เราไปทำร้ายเขาก่อน...พวกเราเองก็คงไม่ต่างจากพวกฆาตกรนักหรอก...\"
จิกูสะกับฮิโรกิพูดแย้งอย่างไม่เห็นด้วย แต่มิซาเอะกลับพูดเสียงเข้มว่า...
\"อย่าประมาทนะ! สภาพอย่างงี้ก็น่าจะรู้แล้วว่าคนที่อยู่ในบ้านต้องอันตราย คิดดูสิ...บ้านที่มีคนตายหน้าบ้านแถมร่างกายยังขาดหายไปอย่างงั้น ในบ้านยังมีคนอยู่ตั้ง 10 กว่าคนแต่ไม่มีใครสนใจจะเก็บศพเลย กลับปล่อยทิ้งประจานไว้หน้าบ้าน อย่างงี้...ถือเป็นการกระทำของคนที่ไม่อันตรายเหรอ\"
\"แต่ว่า...\"
ฮิโรกิตั้งท่าจะท้วง โชโกะเลยต้องพูดขัดขึ้นว่า...
\"เบาเบาหน่อย เอางี้...เราไปสำรวจบ้านถัดไปกันว่ามีใครอยู่ไหม ถ้าไม่มีเราก็ใช้บ้านนั้นเป็นที่คอยแอบซุ่มดูคนที่อยู่ในบ้านหลังแรกละกัน ถ้าพวกนั้นอันตรายจริง...เราก็จำจัดการซะให้สิ้นซาก! แต่ถ้าไม่...ก็ค่อยดึงเขามาเป็นพวก...ให้ช่วยฆ่าคนที่ไร้ประโยช์แล้วค่อยหักหลังซะก็สิ้นเรื่อง\"
ประโยคท้ายท้ายโชโกะจงใจพูดให้พวกของอ.คิตาโนะได้ยิน ทุกคนเลยพยักหน้าแล้วค่อยค่อยลัดเลาะไปสำรวจบ้านหลังที่ 2 โชคดีที่ไม่มีคนอยู่ในบ้านหลังนั้น พวกโชโกะจึงเข้าไปพักเพื่อแอบซุ่มดูพวกที่อยู่ในบ้านหลังที่ 1 อย่างเงียบเงียบ...
เวลาเดียวกันกับที่พวกโชโกะเข้าไปซุ่มอยู่ในบ้านหลังที่ 2...มิตสุรุ ฮินาตะ มิรุ และเคย์โอะก็ได้ช่วยกันประคองพาโคเฮย์กับชิราอิชิกลับมาที่บ้านหลังที่ 3 พอเข้าไปในบ้าน คาสุกับชิมาโนะก็รีบช่วยกันพาโคเฮย์กับชิราอิชิไปทำแผล...ระหว่างนั้น ชิมาโนะก็ถามถึงเมโกะ โมโมะ และคัตสึอิ ทำให้ฮินาตะโมโหมากเลยตวาดใส่ชิมาโนะว่า...
\"นังโง่! เพื่อนฉันมันตายหมดแล้ว! ไม่งั้นฉันก็ไม่ทิ้งเพื่อนหรอก...ทำไมแกต้องถามอะไรโง่โง่ด้วยวะ\"
\"นั่นสิ นังบ้า!...อ๋อ...หรือว่าที่แกพูดอย่างงี้เพราะแกจงใจจะเยาะเย้ยพวกฉันที่ต้องเสียเพื่อนไปใช่ไหม อีตัวทุเ-ศ! สารเลวนัก!\"
มิรุตวาดแล้วตบหน้าชิมาโนะเข้าให้จนเลือดกลบปาก วินาทีนั้น...คัตสึอิที่ทำแผลให้โคเฮย์อยู่ทำท่าจะลุกไปทำร้ายมิรุกับฮินาตะ แต่เคย์โอะที่นั่งข้างข้างกลับรีบเหยียบเท้าเขาไว้พลางทำตาดุใส่ทำให้คัตสึอิต้องเก็บอารมณ์ก้มหน้าก้มตาทำแผลต่อ โชคดีของชิมาโนะที่มิทสุรุเข้าไปขวางไว้แถมยังช่วยประคองเด็กสาวลุกขึ้นแล้วเขาก็พูดเหมือนรำคาญว่า...
\"เอาน่า อย่าลงไม้ลงมือกันตอนนี้เลย นี่...ฮิราอิจัง เธอเข้ามาในห้องนอนกับฉันดีกว่า ฉันมีอะไรจะบอกเธอน่ะ\"
ชิมาโนะได้ยินดังนั้นก็ตัวสั่น แต่เธอก็ไม่ยอมมองสบตาคัตสึอิและยังกลับเดินตามมิทสุรุเข้าไปในห้องนอนอย่างว่าง่าย ทำให้มิรุอดบ่นไม่ได้ว่า...
\"หน้าสิ่วหน้าขวาน นายทาคาฮาชิยังมีอุตส่าห์มีอารมณ์อีก บ้าจริง\"
\"หนอย! ฉันไม่ยอมนะ! ทำไมนังนั่นถึงได้เข้าห้องนอนไปกับทาคาฮาชิคุงล่ะ...ฉันเข้าไปดูดีกว่า\"
อยู่อยู่ชิราอิชิก็พูดอย่างไม่พอใจแล้วรีบรี่เข้าไปในห้องด้วย ทำให้มิรุบ่นว่า...
\"อะไรน่ะ ชิราอิชิเจ็บขาอยู่ไม่ใช่เหรอไง ทำไมยัยนั่นทำอย่างงี้นะ\"
\"เขาเจ็บแค่แขน อย่างอื่นไม่ได้เจ็บนี่นา...ฉันก็เจ็บแค่ขา อย่างอื่นไม่เจ็บนะ หรือเธอว่าไง\"
โคเฮย์พูดยิ้มยิ้มแต่ดวงตาส่อแววเจ้าชู้ชัดเจน ทำให้มิรุพูดขำขำว่า...
\"พูดอย่างงี้ มีอารมณ์ล่ะสิ...ก็ได้\"
จากนั้น ทั้งคู่ก็ประคองกันเข้าไปในห้องนอนเหมือนคนใจง่าย ส่วนฮินาตะที่ท่าทางงุ่นง่าน หงุดหงิดก็เดินปึงปังออกไปข้างนอก ตรงนั้นเลยเหลือแค่คัตสึอิกับเคย์โอะ และพอปลอดคนแล้ว คัตสึอิที่ต้องเก็บอารมณ์มาตลอดก็พูดอย่างเจ็บแค้นว่า...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น