ลำดับตอนที่ #22
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : ...บทที่19...(แก้ไข + เพิ่มเติมบทนิดหน่อยเจ้าค่ะ)
เขตG7-8 เรือนพยาบาลชั้นเดียว...เรือนพยาบาลนี้ทำจากไม้ทั้งหลังมีอยู่ชั้นเดียวแต่ค่อนข้างกว้าง ในเรือนพยาบาลมีอยู่ 4 ห้อง คือห้องนั่งเล่นซึ่งมีตู้ใส่เอกสารที่ปิดล็อกกับตู้ยาสามัญประจำบ้าน ห้องต่อมาเป็นห้องน้ำกว้าง สะอาดมาก มีอุปกรณ์ทำความสะอาดอยู่ด้วยห้องที่ 3 เป็นห้องพยาบาล มีเตียงนอน 6 เตียงกับเตียงผ่าตัดอีก 2 เตียง และในห้องมีตู้ใส่อุปกรณ์ผ่าตัดกับยาต่างต่าง เช่น ยาฆ่าเชื้อ ยาชา ยาสลบ และห้องสุดท้ายคือห้องอาหาร มีอุปกรณ์ทำครัวกับอาหารแห้ง อาหารกระป๋อง รวมถึงน้ำขวดสะอาดค่อนข้างเยอะเลยทีเดียว แถมยังมีโต๊ะอาหารกว้างแต่มีเก้าอี้แค่ 8 ตัว...นับว่าเรือนพยาบาลนี้เป็นสถานที่ที่ดีมากมากทีเดียว...
โชคดีที่ที่เรือนพยาบาลยังไม่มีใครเข้ามา (ฮิโรกิกดเซ็นเซอร์ดูจึงรู้) พวกคิริโตะเลยรีบพาคนเจ็บมารักษา...โดยที่โชโกะ ชูยะ มาซาโนบุ และมาซาชิเป็นคนเอารถไปซ่อนแล้วเฝ้ารถไว้ ส่วนคิริโตะ ฮิโรกิ คิทะคูมะ ทาเครุก็เฝ้าหน้าประตู (ในบ้าน) มิสะกับมิซาเอะเฝ้าตรงหน้าต่างซ้ายของเรือนพยาบาล ยูริกับจิกูสะเฝ้าหน้าต่างด้านขวา คาโยโกะกับโนริโกะจัดของที่อยู่ในกระเป๋าให้หยิบใช้ง่ายและรวบเก็บเข้ากระเป๋าง่ายเช่นกัน รวมทั้งหาของมาทำอาหารกันด้วย ส่วนเซ็นจิก็จัดการต่อเน็ตพกพาทุกเครื่องกับต่ออุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์อย่างขะมักเขม้น และในห้องพยาบาล เมกูมิกับเคียวโกะก็กำลังช่วยยูทากะรักษาแผลให้เคย์ตะกับเด็กสาว ม.3...
ยูทากะนั้นโล่งอกที่ยังไม่ต้องใช้อุปกรณ์พยาบาลของตัวเองแต่เด็กหนุ่มก็ไม่ได้พูดออกมา เพราะกลัวว่าจะโดนเพื่อนเพื่อนหาว่างก! ไม่นาน...ด้วยฝีมือการรักษา(ผ่าตัด) ที่เยี่ยมยอดของยูทากะอีกทั้งกำลังใจและมือนุ่มนุ่มที่คอยช่วยซับเหงื่อให้ของเมกูมิคนรัก รวมถึงความพยายามช่วยเหลือเท่าที่จะทำได้ของเคียวโกะ ทำให้ยูทากะรักษาเคย์ตะกับเด็กสาว ม.3 ได้สำเร็จและปลอดภัยในช่วงเวลาแค่ 1 ชม.กว่าเท่านั้นเอง!!!
จากนั้นยูทากะก็เดินออกมาข้างนอกกับเมกูมิและเคียวโกะ ปล่อยให้เคย์ตะกับเด็กสาว ม.3 นอนพักผ่อน ระหว่างนั้น...เซ็นจิที่นั่งกดเน็ตด้วยท่าทางเคร่งเครียดก็ยกมือเกาลำคอที่โดนปลอกคอมรณะเสียดสี (กัด) จนถลอกแดงก่ำเป็นรอบที่ 100 ก่อนที่เด็กหนุ่มจะเงยหน้าขึ้นพูดกับยูทากะอย่างหงุดหงิดว่า...
\"เฮ้ย!ไอ้ยูทากะ เอายาหม่องกับกระจกออกมายืมหน่อยสิวะ ฉันจะทาที่คอ แ*งโค-รแสบเลยว่ะ God damm!\"
\"ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ...ไอ้เซ็นจิมันโดนไอ้ปลอกคอมรณะนี่กัดจนมันร่ำร่ำจะแหกปลอกคอออกแล้วว่ะ ยูทากะ\"
คิริโตะพูดปนหัวเราะอย่างขำขำ เคียวโกะเลยพลอยแซวเซ็นจิด้วยว่า...
\"เดี๋ยวปลอกคอระเบิดก็หายคันเองแหละค่ะ พี่เซ็นจิ\"
\"จ้า...แซวเข้าไป! ไม่โดนกัดบ้างก็ให้มันรู้ไป! อูย...แสบโค-ร!\"
เซ็นจิพูดพลางซี้ดปากก่อนจะรับกระจกแบบตั้งพื้นได้จากยูทากะมาตั้งบนโต๊ะ แล้วเด็กหนุ่มก็ค่อยค่อยใช้ยาหม่องทาที่คอ พลัน... สายตาของเซ็นจิก็ปะเข้ากับอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์บางอย่างที่ถูกติดแอบไว้ข้างข้างวงจรระเบิด มันเป็นอุปกรณ์ที่เล็กจิ๋วแถมยังเป็นสีแดงเข้ากับสีของพลาสติกใส แบนที่หุ้มวงจรของปลอกคออยู่ ถ้าคนที่ไม่ใช่คนช่างสังเกตจริงจริงแล้วก็คงไม่มีทางเห็นเจ้านี่ได้แน่ ที่สำคัญ ต่อให้เป็นคนช่างสังเกตแต่ถ้าไม่รู้จักเจ้าอุปกรณ์นี้ก็คงไม่รู้และไม่เอะใจว่ามันคืออะไร แต่ว่า...โชคดีที่เซ็นจิเป็นทั้งคนช่างสังเกต แถมยังรู้จักเจ้าอุปกรณ์ชิ้นนี้ดี ดังนั้น...
\"f*ck sh*tt God Damm bi*ch แ*งเอ๊ย...\"
เซ็นจิเผลอสบถออกมาอย่างหัวเสีย ทำให้ทุกคนจ้องมาทางเด็กหนุ่มอย่างแปลกใจ แต่เซ็นจิก็ไม่สนใจใครทั้งนั้น เด็กหนุ่มรีบขยับเข้าไปใกล้กระจก มือก็จับปลอกคอพลิกส่องดูเงาในกระจกอย่างมุ่งมั่น ขะมักเขม้น แล้ว...
\"อ้อ...อย่างงี้เอง! เข้าใจแล้ว...ร้ายนักนะไอ้พวก bustard! มิน่าล่ะ...\"
เซ็นจิพึมพำสีหน้ามีชัยปนร่าเริง ทำให้คิทะคูมะต้องถามอย่างแปลกใจขึ้นว่า...
\"นายพูดพึมพำอะไรน่ะ เซ็นจิ มีอะไรรึไง\"
\"นั่นสิ แล้วทำไมนายต้องส่องดูปล...\"
ยูทากะยังพูดไม่ทันจบเซ็นจิก็ชูนิ้วกลางใส่แล้วยกนิ้วกลางชี้ไปที่จอเน็ตพกพาของเขาอีกที...
\"อะไรวะ ค-ย เอ้อ น้องชายนายอยู่ในนั้นรึไง\"
คิริโตะถามอย่างสงสัย จบคำของเด็กหนุ่มก็มีเสียงของเคียวโกะพึมพำขึ้นมาว่า...
\"ไอ้คนป่าเถื่อน ทุเ*ศ เลวทราม ปากชั่ว ลามก ทะลึ่ง อุบาทว์ที่สุด!!!\"
\"แหม...พูดคำนั้นออกมาได้ไง บ้าจัง! ผู้หญิงก็อยู่กันตั้งหลายคน\"
\"พูดอะไรไม่คิดเลย คนเรา...แย่ที่สุดเลยนายนี่\"
\"น่าอายจัง คิริโตะคุงบ้า!\"
เสียงยูริ จิกูสะ คาโยโกะบ่นพึมตามมาทำเอาคิริโตะถึงกับจ๋อยไปเลย! ส่วนโนริโกะ เมกูมิ (ที่ยังคงหน้าแดงกันอยู่) มิสะ มิซาเอะ ฮิโรกิ คิทะคูมะและทาเครุที่ไม่ได้พูดด่า ต่างก็พากันยิ้มขำยกใหญ่ แต่แล้ว...เซ็นจิก็พูดขัดขึ้นด้วยเสียงเครียดว่า...
\"อย่าเพิ่งเล่น ขอร้อง! ไอ้คิริโตะ ไปตามพวกไอ้โชโกะมาที่นี่ด่วนเลย...ยูทากะ นายไปประคองพาไอ้เคย์ตะมานี่ก่อน...ฉันรู้ว่ามันเจ็บอยู่ แต่นี่เรื่องสำคัญนะเว้ย! เอ้า! ยืนบื้อไว้อาลัยให้พ่อแม่อยู่รึไงวะ โธ่...ไปเซ่ ไอ้เอ๋อ!\"
โดนเซ็นจิตวาดใส่อย่างงี้ คิริโตะกับยูทากะก็รีบเผ่นไปทันที...ส่วนเซ็นจิก็นั่งเอามือจุปากเป็นสัญญาณบอกให้ทุกคนเงียบ ท่าทาง สีหน้า แววตาของเด็กหนุ่มเครียดจัด ดังนั้นจึงไม่มีใครกล้าถามอะไรเซ็นจิอีก...จนกระทั่ง...
โชคดีที่ที่เรือนพยาบาลยังไม่มีใครเข้ามา (ฮิโรกิกดเซ็นเซอร์ดูจึงรู้) พวกคิริโตะเลยรีบพาคนเจ็บมารักษา...โดยที่โชโกะ ชูยะ มาซาโนบุ และมาซาชิเป็นคนเอารถไปซ่อนแล้วเฝ้ารถไว้ ส่วนคิริโตะ ฮิโรกิ คิทะคูมะ ทาเครุก็เฝ้าหน้าประตู (ในบ้าน) มิสะกับมิซาเอะเฝ้าตรงหน้าต่างซ้ายของเรือนพยาบาล ยูริกับจิกูสะเฝ้าหน้าต่างด้านขวา คาโยโกะกับโนริโกะจัดของที่อยู่ในกระเป๋าให้หยิบใช้ง่ายและรวบเก็บเข้ากระเป๋าง่ายเช่นกัน รวมทั้งหาของมาทำอาหารกันด้วย ส่วนเซ็นจิก็จัดการต่อเน็ตพกพาทุกเครื่องกับต่ออุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์อย่างขะมักเขม้น และในห้องพยาบาล เมกูมิกับเคียวโกะก็กำลังช่วยยูทากะรักษาแผลให้เคย์ตะกับเด็กสาว ม.3...
ยูทากะนั้นโล่งอกที่ยังไม่ต้องใช้อุปกรณ์พยาบาลของตัวเองแต่เด็กหนุ่มก็ไม่ได้พูดออกมา เพราะกลัวว่าจะโดนเพื่อนเพื่อนหาว่างก! ไม่นาน...ด้วยฝีมือการรักษา(ผ่าตัด) ที่เยี่ยมยอดของยูทากะอีกทั้งกำลังใจและมือนุ่มนุ่มที่คอยช่วยซับเหงื่อให้ของเมกูมิคนรัก รวมถึงความพยายามช่วยเหลือเท่าที่จะทำได้ของเคียวโกะ ทำให้ยูทากะรักษาเคย์ตะกับเด็กสาว ม.3 ได้สำเร็จและปลอดภัยในช่วงเวลาแค่ 1 ชม.กว่าเท่านั้นเอง!!!
จากนั้นยูทากะก็เดินออกมาข้างนอกกับเมกูมิและเคียวโกะ ปล่อยให้เคย์ตะกับเด็กสาว ม.3 นอนพักผ่อน ระหว่างนั้น...เซ็นจิที่นั่งกดเน็ตด้วยท่าทางเคร่งเครียดก็ยกมือเกาลำคอที่โดนปลอกคอมรณะเสียดสี (กัด) จนถลอกแดงก่ำเป็นรอบที่ 100 ก่อนที่เด็กหนุ่มจะเงยหน้าขึ้นพูดกับยูทากะอย่างหงุดหงิดว่า...
\"เฮ้ย!ไอ้ยูทากะ เอายาหม่องกับกระจกออกมายืมหน่อยสิวะ ฉันจะทาที่คอ แ*งโค-รแสบเลยว่ะ God damm!\"
\"ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ...ไอ้เซ็นจิมันโดนไอ้ปลอกคอมรณะนี่กัดจนมันร่ำร่ำจะแหกปลอกคอออกแล้วว่ะ ยูทากะ\"
คิริโตะพูดปนหัวเราะอย่างขำขำ เคียวโกะเลยพลอยแซวเซ็นจิด้วยว่า...
\"เดี๋ยวปลอกคอระเบิดก็หายคันเองแหละค่ะ พี่เซ็นจิ\"
\"จ้า...แซวเข้าไป! ไม่โดนกัดบ้างก็ให้มันรู้ไป! อูย...แสบโค-ร!\"
เซ็นจิพูดพลางซี้ดปากก่อนจะรับกระจกแบบตั้งพื้นได้จากยูทากะมาตั้งบนโต๊ะ แล้วเด็กหนุ่มก็ค่อยค่อยใช้ยาหม่องทาที่คอ พลัน... สายตาของเซ็นจิก็ปะเข้ากับอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์บางอย่างที่ถูกติดแอบไว้ข้างข้างวงจรระเบิด มันเป็นอุปกรณ์ที่เล็กจิ๋วแถมยังเป็นสีแดงเข้ากับสีของพลาสติกใส แบนที่หุ้มวงจรของปลอกคออยู่ ถ้าคนที่ไม่ใช่คนช่างสังเกตจริงจริงแล้วก็คงไม่มีทางเห็นเจ้านี่ได้แน่ ที่สำคัญ ต่อให้เป็นคนช่างสังเกตแต่ถ้าไม่รู้จักเจ้าอุปกรณ์นี้ก็คงไม่รู้และไม่เอะใจว่ามันคืออะไร แต่ว่า...โชคดีที่เซ็นจิเป็นทั้งคนช่างสังเกต แถมยังรู้จักเจ้าอุปกรณ์ชิ้นนี้ดี ดังนั้น...
\"f*ck sh*tt God Damm bi*ch แ*งเอ๊ย...\"
เซ็นจิเผลอสบถออกมาอย่างหัวเสีย ทำให้ทุกคนจ้องมาทางเด็กหนุ่มอย่างแปลกใจ แต่เซ็นจิก็ไม่สนใจใครทั้งนั้น เด็กหนุ่มรีบขยับเข้าไปใกล้กระจก มือก็จับปลอกคอพลิกส่องดูเงาในกระจกอย่างมุ่งมั่น ขะมักเขม้น แล้ว...
\"อ้อ...อย่างงี้เอง! เข้าใจแล้ว...ร้ายนักนะไอ้พวก bustard! มิน่าล่ะ...\"
เซ็นจิพึมพำสีหน้ามีชัยปนร่าเริง ทำให้คิทะคูมะต้องถามอย่างแปลกใจขึ้นว่า...
\"นายพูดพึมพำอะไรน่ะ เซ็นจิ มีอะไรรึไง\"
\"นั่นสิ แล้วทำไมนายต้องส่องดูปล...\"
ยูทากะยังพูดไม่ทันจบเซ็นจิก็ชูนิ้วกลางใส่แล้วยกนิ้วกลางชี้ไปที่จอเน็ตพกพาของเขาอีกที...
\"อะไรวะ ค-ย เอ้อ น้องชายนายอยู่ในนั้นรึไง\"
คิริโตะถามอย่างสงสัย จบคำของเด็กหนุ่มก็มีเสียงของเคียวโกะพึมพำขึ้นมาว่า...
\"ไอ้คนป่าเถื่อน ทุเ*ศ เลวทราม ปากชั่ว ลามก ทะลึ่ง อุบาทว์ที่สุด!!!\"
\"แหม...พูดคำนั้นออกมาได้ไง บ้าจัง! ผู้หญิงก็อยู่กันตั้งหลายคน\"
\"พูดอะไรไม่คิดเลย คนเรา...แย่ที่สุดเลยนายนี่\"
\"น่าอายจัง คิริโตะคุงบ้า!\"
เสียงยูริ จิกูสะ คาโยโกะบ่นพึมตามมาทำเอาคิริโตะถึงกับจ๋อยไปเลย! ส่วนโนริโกะ เมกูมิ (ที่ยังคงหน้าแดงกันอยู่) มิสะ มิซาเอะ ฮิโรกิ คิทะคูมะและทาเครุที่ไม่ได้พูดด่า ต่างก็พากันยิ้มขำยกใหญ่ แต่แล้ว...เซ็นจิก็พูดขัดขึ้นด้วยเสียงเครียดว่า...
\"อย่าเพิ่งเล่น ขอร้อง! ไอ้คิริโตะ ไปตามพวกไอ้โชโกะมาที่นี่ด่วนเลย...ยูทากะ นายไปประคองพาไอ้เคย์ตะมานี่ก่อน...ฉันรู้ว่ามันเจ็บอยู่ แต่นี่เรื่องสำคัญนะเว้ย! เอ้า! ยืนบื้อไว้อาลัยให้พ่อแม่อยู่รึไงวะ โธ่...ไปเซ่ ไอ้เอ๋อ!\"
โดนเซ็นจิตวาดใส่อย่างงี้ คิริโตะกับยูทากะก็รีบเผ่นไปทันที...ส่วนเซ็นจิก็นั่งเอามือจุปากเป็นสัญญาณบอกให้ทุกคนเงียบ ท่าทาง สีหน้า แววตาของเด็กหนุ่มเครียดจัด ดังนั้นจึงไม่มีใครกล้าถามอะไรเซ็นจิอีก...จนกระทั่ง...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น