ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ...บทที่1...(แก้ไข)
ประเทศญี่ปุ่น เกาะโอกิงาว่า ที่รร. มัธยมแห่งหนึ่ง หน้าประตูห้องของ ม.5/4...
"ยะ..อย่าครับ รุ่นพี่คิริยาม่า...ผะ...ผม ขะ...ขอร้อง ผมยอม ยอมแล้ว...คร๊าบ''
เด็กหนุ่มม.4 คนหนึ่งพูดตะกุกตะกักอย่างหวาดกลัว ตามใบหน้าของเขาแตกยับ บวมช้ำ เสื้อผ้าก็ฉีกขาด หลุดรุ่ย และคนที่ทำให้เด็กหนุ่มต้องเป็นอย่างนี้ก็คือเด็กหนุ่มที่ยืนนิ่งอยู่ข้างหน้าเขา...คิริยาม่า คิริโตะ อยู่ม.5 แต่อายุ 19 ปี ประวัติก็ลึกลับมาก เขาย้ายมาเข้าม.4 ที่รร. มัธยมแห่งนี้เมื่อ 3 ปีก่อนโดยไม่มีใครรู้ถึงสาเหตุการย้ายมาเรียนของเขาเลย...
คิริโตะนั้นมีนิสัยนิ่งขรึม เงียบ พูดน้อย ไม่เคยยิ้ม ไม่ชอบสุงสิงกับใคร ท่าทางของเขาแม้จะไม่ดูเก๊ก หยิ่ง แต่ก็เย็นชา ไร้อารมณ์ ไร้ชีวิตชีวาและลึกลับ...จนใครๆ ต่างก็พากันหวาดกลัว อีกทั้งเรื่องฝีมือการต่อสู้กับเรื่องกีฬาของคิริโตะก็นับว่าเก่งที่สุดในรร. แม้จะมีเรื่องบ่อยแต่น้อยครั้งมากที่เขาจะพลาดท่า แถมเวลามีเรื่อง หนุ่มคนนี้ยังไม่ค่อยจะออมมือให้ใคร เขาจึงเป็นนร.ที่ดูอันตรายและน่ากลัวถึงขนาดที่อาจารย์ยังไม่กล้าเข้าไปยุ่งเกี่ยวด้วย! แต่ก็มีอีกเหตุผลที่สำคัญที่ทำให้พวกอาจารย์ยุ่งกับเขาไม่ได้มาก นั่นก็คือ...
ด้านการเรียนของคิริโตะจัดว่าเป็นอันดับ 1 ของรร.ทั่วเกาะโอกิงาว่านี้ ไม่สิ! อาจจะเป็นอันดับต้นๆ ของนร.ทั่วประเทศญี่ปุ่นเลยก็ว่าได้! คิริโตะถือเป็นเด็กหนุ่มที่ฉลาดมากจนถึงขั้นอัจฉริยะเลยทีเดียว เก่งทั้งการเรียน กีฬา การต่อสู้ บุคลิคและชีวิตส่วนตัวก็ลึกลับ...คิริยาม่า คิริโตะ เขาเป็นคนที่น่ากลัวและอันตรายจริงๆ!!!
ย้อนกลับมาที่เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ เรื่องของเรื่องก็คือคิริโตะกำลังจะเดินกลับเข้าห้อง แต่หนุ่มม.4 คนนี้กลับเข้ามาขวางแล้วพูดจาหาเรื่อง กวนประสาท แถมยังใช้ไม้กวาดที่ถือมาทำท่าจะฟาดใส่เขา แต่สุดท้าย...เด็กหนุ่มก็กลับโดนอัดซะเละ! และไม้กวาดที่เคยจะใช้ทำร้ายคิริโตะ บัดนี้ มันถูกถืออยู่ในมือของคิริโตะ ซ้ำร้าย...ด้ามไม้กวาดก็กลับกดอย่างแรงเข้าที่ลำคอของเด็กหนุ่มม.4 แน่นจนเขาถึงกับตาเหลือก!!!
"หึ ว่าไงครับ คุณรุ่นน้อง...แค่นี้ก็จะยอมแพ้แล้วเหรอ งี่เง่าชะมัด..."
คิริโตะว่าเบาๆ เสียงเย็นชา ไม้กวาดในมือถูกกดลงแรงขึ้นอีกนิด จนหนุ่มม.4 นั้นต้องดิ้นอย่างรุนแรงและหวาดกลัว แต่แล้ว ในช่วงเสี้ยววินาทีที่แสนเงียบงันและน่าตกใจนั้นเอง...
"นายคิริยาม่า จะทำอะไรน่ะ! หยุดนะ! เธอ...เธอไม่มีสิทธิทำอย่างนี้นะยะ!"
เสียงร้องอย่างตกใจของอาจารย์หญิงฝ่ายปกครองดังขึ้น แต่คิริโตะก็ยังยืนเฉย สีหน้าขรึม เย็นชา กระทั่งอาจารย์เข้ามาฉวยไม้กวาดไปจากมือเด็กหนุ่มพลางต่อว่าเขาอย่างหนัก แต่...คิริโตะกลับรอจนอาจารย์ด่าจบแล้วจึงพูดเสียงขรึมว่า...
"ผมไปได้รึยังครับ อาจารย์"
"นี่...นายคิริยาม่า เธอไม่เกรงกลัว ไม่เคารพฉันเลยใช่ไหม หา!"
อาจารย์ถามอย่างโกรธจัด คิริโตะเลยแค่นยิ้มแล้วพูดเสียงเย็นชาว่า...
"ก็...อาจารย์ที่ฟังความข้างเดียว ใช้อคติส่วนตัวมาด่านักเรียน ผมควร...เคารพ เกรงกลัวเหรอครับ"
พูดจบ เด็กหนุ่มก็เดินเข้าห้องไปอย่างเฉยเมยทำเอาอาจารย์หญิงแห่งห้องฝ่ายปกครองแทบจะร้องกรี๊ดอย่างเจ็บใจ ทว่า แน่นอน! เธอไม่อาจที่จะทำอะไรคิริโตะได้ หรืออันที่จริงแล้ว ตัวอาจารย์เองก็ไม่อยากและไม่กล้าที่จะไปยุ่งกับเด็กหนุ่มแสนเย็นชา น่ากลัวคนนี้นักหรอก...
เวลาผ่านไป 18.00 น. หน้ารร. คิริโตะเดินช้าๆ ออกมาจากรร.เขากำลังจะกลับที่พักแล้ว แต่...
"เดี๋ยว! ไอ้คิริยาม่า คิริโตะ"
เสียงเด็กหนุ่มม.6 คนหนึ่งตวาดกร้าว คิริโตะเลยหันไปมอง...แล้วเขาพบเด็กหนุ่มม.6 ยืนอยู่ 4 คน ต่างถือท่อนไม้บ้าง มีดบ้าง กำลังยืนจ้องมาอย่างไม่เป็นมิตร แล้วหนุ่มที่ท่าทางเป็นหน.ซึ่งถือมีดด้ามยาวก็พูดขึ้นว่า...
"ไอ้คิริยาม่า มึงซ่าส์นักไช่ไหม ไม่เกรงกลัวอิทธิพลรุ่นพี่ม.6 อย่างพวกกูเลยรึไงวะ"
เงียบ! คิริโตะไม่ตอบคำ เด็กหนุ่มยังคงยืนนิ่งเฉย สีหน้าเรียบ เย็นชา จน 2 หนุ่มม.6 ที่คนนึงถือมีดพับ อีกคนถือไม้หน้าสามหัวติดตะปูต้องตวาดด่าเข้าให้ว่า...
"หูหนวกรึไงวะ ไอ้คิริยาม่า รุ่นพี่ถาม มึงแกล้งไม่ฟังรึไงวะ"
"ไอ้นี่วอนโดนแล้วไงล่ะ"
เงียบ คิริโตะก็ยังคงยืนนิ่งเงียบอยู่อย่างเดิมราวกับไม่เห็นและไม่ได้ยินอะไรทั้งสิ้น หนุ่มม.6 อีกคนที่ถือไม้หน้าสามเลยพูดกับหน.มันอย่างกระหยิ่มว่า...
"ไอ้คิริยาม่ามันอาจจะกลัวจนพูดไม่ออกก็ได้ นายรีบพูดข่มมันดีกว่า"
"ได้! เฮ่ย! คิริยาม่า เอางี้ ในฐานะที่มึงอายุมากว่าแต่ดันเ*อกมาเป็นรุ่นน้องของพวกกู แถมยังเ*อกทำตัวซ่าส์อีก กูกับพวกก็เลยจะให้เกียรติมึง...มาลอดหว่างขาพวกกูนี่! แล้วจากนี้มึงกับพวกกูก็จะไม่มีเรื่องกันอีก น่า คิริยาม่า...จัง"
จบคำของหนุ่ม ม.6 คิริโตะที่มีท่าทางเย็นชา นิ่งเฉยมาตลอดก็กระพริบตาราวกับเพิ่งจะรู้สึกตัว แล้วจึงหันมามองพวกหนุ่มม.6 จากนั้น เด็กหนุ่มก็ยิ้ม...ทว่า! รอยยิ้มของเขานั้นแฝงแววหยามหยันและเย็นชาจนน่าขนลุก! แล้ว...คิริโตะก็พูดเสียงเบาทว่าหนักแน่นในทุกคำพูด...
"อ้าว! ขอโทษทีครับ ผมเพิ่งจะเห็นพวกรุ่นพี่ ว่าแต่...ไอ้ที่สั่งให้ผมทำน่ะ ผมคง...ทำอะไรงี่เง่าอย่างนั้นไม่ได้ เอางี้ดีกว่า! ให้แม่พวกรุ่นพี่ไปลอดหว่างขาพ่อพวกรุ่นพี่ดีกว่า ผมว่า...อย่างนั้นมันคงจะมันส์กว่านะครับ"
"อ่ะ...ไอ้คิริยาม่า มึง...ปากดีนัก! วันนี้กูกับพวกขออัดมึงให้เละเป็นโจ๊กเบญจาเลย ย๊าก!"
หนุ่มม.6 ที่เป็นหน.ตวาดก้องอย่างโกรธแค้น แล้วเขากับพวกก็โผทะยานเข้าไปหาคิริโตะ...15 นาทีต่อมา...
คิริโตะก็จัดการอัดกระทืบ 4 หนุ่ม ม.6 ซะเละเป็นโจ๊กเบญจาใส่ไข่ โดยที่ตัวเด็กหนุ่มเองแค่พลาด...เสื้อนร.ฉีกขาดและปากแตกนิดหน่อย...มันก็แค่นั้นเอง!!!
"หึ! พวกรุ่นพี่งี่เง่า กระจอกชิบ! วันหลังพวกมึงหัดเจียมตัวนิดนึงนะครับ ถ้ารู้ว่าหาเรื่องรุ่นน้องอายุมากกว่าแล้วไม่เวิร์ก จะเปลี่ยนอาชีพไปเป็นโจรสะพานลอยคงไม่มีใครว่ามั้งครับ เฮอะ...ไอ้พวก bustard เอ๊ย!"
คิริโตะสบถด่าเสียงเข้มก่อนจะเดินจากไปด้วยท่าทางเย็นชา ทิ้งให้ 4 หนุ่มม.6 พวกนั้นนอนน่วมอยู่กับพื้นนั่นแหละ!!!
เวลาต่อมา ที่อพาทเมนต์เก่าโทรมแห่งหนึ่ง ในห้องเช่าแสนแคบและเล็กที่คิริโตะเช่าอยู่ เด็กหนุ่มเจ้าของห้องนั้นเพิ่งจะอาบน้ำเสร็จจึงเดินมานั่งสูบบุหรี่เงียบๆ ริมหน้าต่าง ทิวทัศน์ภายนอกแม้จะไม่สวยงาม เต็มไปด้วยตึกที่เก่าโทรมพอๆ กันตั้งขวางวิวทิวทัศน์จนน่าเกลียด แต่อย่างน้อย...มันก็ดูสุขสงบดี...
และแล้วอยู่ๆ น้ำตาของคิริโตะก็รินไหลลงมาอาบใบหน้าคมคาย...เด็กหนุ่มผู้ซึ่งเพิ่งจะรู้สึกตัวว่ากำลังปล่อยให้ความเหงา ความอ้างว้างเข้ามาครอบงำหัวใจจนเจ็บปวดเลยค่อยๆ ปาดเช็ดน้ำตาออก จากนั้น คิริโตะก็ทิ้งบุหรี่ลงในที่เขี่ยบุหรี่ก่อนจะเอนตัวลงนอนใช้แขนข้างหนึ่งหนุนศีรษะแทนหมอน...
เด็กหนุ่มนอนคิดถึงอดีตเมื่อ 3 ปีก่อน คิดถึงอย่างโหยหา...แต่ก็รู้ดีว่ายังไงก็กลับไปไม่ได้แล้ว น่าเสียดาย...ไม่ช้า คิริโตะก็เคลิ้มหลับไป และเขาก็ฝันร้าย! ฝันถึงอดีตอันโหดร้ายเมื่อ 3 ปีก่อน...อดีตที่อยากจะลืม แต่ในบางเวลาก็ไม่อาจปฏิเสธได้ว่า...เขากำลังโหยหามันอยู่เหมือนกัน!!!
ย้อนกลับไปดูในความฝันของคิริโตะ ตอนนั้นเด็กหนุ่มยังคงมีผมสีน้ำตาลยาวแต่รวบมัดไว้ ชุดที่เขาใส่เป็นชุดนร.รร.เก่าเมื่อ 3 ปีก่อน แต่ตอนนี้มันกลับฉีกขาดและเปื้อนเลือดจนเป็นสีแดงฉาน ทว่า ที่น่ากลัวที่สุดก็คือ...เลือดทั้งหมดที่เลอะอาบเสื้อผ้านั้น มันไม่ใช่ของคิริโตะ!!!
แล้ว...เมื่อคิริโตะเบิกตามองสถานที่ที่กำลังเดินอยู่ เขาก็ได้เห็นว่ามันเป็นห้องเรียนไม้ กว้างแต่เก่า สกปรก อับชื้น และค่อนข้างมืดสลัว แต่จากแสงแดดอ่อนจางที่ส่องลอดออกมาจากหน้าต่างเก่าหักกับรูบนเพดานห้องก็ยังพอจะทำให้เห็นถึงสภาพของห้องนั้น...สภาพที่น่าสยดสยองและน่าสะอิดสะเอียน!!!
บนพื้นห้องที่ทำจากไม้ชุ่มไปด้วยเลือด มีเศษเนื้อ เศษอวัยวะ และซากศพกองเกลื่อน บนเพดานก็มีซากศพเหวอะหวะถูกแขวนห้อยระโยงระยาง เลือดสีแดงเข้มข้นหยดหยาดลงสู่พื้น ทั้งห้องเต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือดและกลิ่นศพเน่าเหม็นชวนอาเจียน! แต่ที่น่าสยดสยองที่สุดคือ...ซากศพทั้ง 41 ซากนั้น เป็นของนร. ม.3/14 ของรร.ชิโรอิวะ รร.เก่าของเขา...ใช่แล้ว ศพที่นอนตายหรือถูกแขวนไว้บนเพดานห้องเหล่านั้น...ก็คือเพื่อนร่วมห้องของคิริโตะทั้งหมดเลย!!!
"ไม่! ไม่จริง ทำไม...เกมมัน...มันจบแล้ว...ทำไม...ทุกคน...ไม่! ทำไมฉันถึงรอดคนเดียว ฉัน ฉันไม่ได้...ไม่ได้...ฆ่าพวกนาย...เพื่อน...ทำไม...ทำไม!"
คิริโตะร้องตะโกนก้องถามคำถามที่ไม่มีใครตอบได้ เสียงทุ้มแหบเครือ สั่นสะท้านด้วยแรงอารมณ์ที่พลุ่งพล่าน! แล้วในตอนนั้นเอง...
ติ๊ด...ติ๊ด...ติ๊ด...ติ๊ด...ติ๊ด...ติ๊ด...
เสียงแหลม เบา แต่ก้องกังวานดังมาจากที่บริเวณลำคอของคิริโตะสะท้อนก้องไปทั่วทั้งห้องที่เงียบสนิท ทำให้เด็กหนุ่มผมยาวถึงกับสะดุ้งเฮือกกับเสียงมรณะอันแสนจะคุ้นเคยนี้ มืออันสั่นเทาของเขาค่อยๆ เคลื่อนไปจับที่...ปลอกคอสีเงินสะท้อนแสงอันเย็นเฉียบ ตรงกลางซึ่งมีพลาสติกใสแบนหุ้มชนวนกับไฟสีแดงที่เต้นระริกร้อนผ่าว...
มันคือ ปลอกคอมรณะ ที่คร่าชีวิตเพื่อนรักคนนึงของคิริโตะไป! บัดนี้เจ้าปลอกคอมรณะก็กำลังจะฆ่าชีวิตคิริโตะเช่นกัน!!!
"อะไร...ไม่...ไม่จริง ทำไม...เกมมันจบแล้ว...ทำไม ไม่...อา อย่า!"
คิริโตะร้องพลางพยายามจะแกะปลอกคอออก แต่ก็ไม่มีประโยชน์...
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด
เสียงแหลมก้องจากปลอกคอเริ่มเร่งร้อน ถี่แหลมขึ้น คิริโตะทั้งตะโกนร้อง ทั้งพยายามแกะงัดปลอกคอจนมันบาดเนื้อที่ลำคอของเขาทำให้เลือดสีแดงฉานไหลลงมาตามลำคอขาว แต่...ปลอกคออันแข็งแกร่งนั้นก็ไม่มีทีท่าจะหลุดคลายออกมา! แล้วในที่สุด...
ติ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด...บึ้ม...
"อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!"
คิริโตะร้องลั่นก่อนจะสะดุ้งพรวดขึ้นมานั่ง เหงื่อเย็นๆ ไหลอาบใบหน้าคมคาย เสียงหายใจหอบถี่เข้ากับเสียงของหัวใจที่เต้นเร็ว แรง แล้ว...
"ว่าไง ไอ้คิริโตะ...ฝันร้ายเหรอ"
เสียงแผ่วเบาราวกระซิบแต่แฝงแววขบขันที่ดังมาจากมุมห้องทำให้สัญชาตญาณในตัวคิริโตะตื่น! เด็กหนุ่มเลยตวัดมือไปคว้าปืนกล๊อก 20 ที่แอบซ่อนไว้ใกล้ตัว เหนี่ยวไกปืน แล้วถือมันเล็งไปทางทิศที่เห็นเงาคนสลัวราง 3 คนนั่งอยู่...เป็นปฏิกิริยาที่รวดเร็วจนน่ากลัว! จากนั้น เสียงทุ้มเข้มก็ตวาดถามอย่างเย็นชากับผู้บุกรุก...
"พวกนายเป็นใคร เข้ามาที่นี่ได้ไง"
"โห! อะไรว๊า...ไอ้คิริโตะมันดันลืมเพื่อนสุดหล่อ น่ารัก เก๊งเก่งอย่างเรา 3 คนเฉยเลย! ได้ไงเนี่ย"
"นั่นดิ หนอย! ไม่เจอกันแค่ 3 ปีดันเอาปืนบ้าบ้ามาเล็งจะยิงเพื่อนซะละ โหดว่ะ"
"เอาน่า! ไอ้คิริโตะมันฝันร้ายเลยยังแยกแยะไม่ออกว่า...เพื่อนกันสุดรักของมันกลับมาแล้ว เอ! แต่ตอนนี้นายน่าจะรู้ได้แล้วนะ ไอ้คิริโตะ...ว่า...เรา 3 หนุ่ม HACKER BOYS มาหานายแล้ว ว่าไง! ท่านหัวหน้า...จำได้ยัง"
เสียงกวนๆ ที่แสนจะคุ้นเคยดังขึ้น และมันก็ทำให้มือที่ถือปืนของคิริโตะตกวูบ แต่ด้วยสัญชาตญาณทำให้เด็กหนุ่มปลดไกปืนออกแล้วจึงพูดพึมพำด้วยเสียงเบาราวกระซิบอย่างคาดไม่ถึง...
"พวกนาย...ไอ้เซ็นจิ ไอ้เคย์ตะ ไอ้ยูทากะ...My Buddah Bless Me..."
"ยะ..อย่าครับ รุ่นพี่คิริยาม่า...ผะ...ผม ขะ...ขอร้อง ผมยอม ยอมแล้ว...คร๊าบ''
เด็กหนุ่มม.4 คนหนึ่งพูดตะกุกตะกักอย่างหวาดกลัว ตามใบหน้าของเขาแตกยับ บวมช้ำ เสื้อผ้าก็ฉีกขาด หลุดรุ่ย และคนที่ทำให้เด็กหนุ่มต้องเป็นอย่างนี้ก็คือเด็กหนุ่มที่ยืนนิ่งอยู่ข้างหน้าเขา...คิริยาม่า คิริโตะ อยู่ม.5 แต่อายุ 19 ปี ประวัติก็ลึกลับมาก เขาย้ายมาเข้าม.4 ที่รร. มัธยมแห่งนี้เมื่อ 3 ปีก่อนโดยไม่มีใครรู้ถึงสาเหตุการย้ายมาเรียนของเขาเลย...
คิริโตะนั้นมีนิสัยนิ่งขรึม เงียบ พูดน้อย ไม่เคยยิ้ม ไม่ชอบสุงสิงกับใคร ท่าทางของเขาแม้จะไม่ดูเก๊ก หยิ่ง แต่ก็เย็นชา ไร้อารมณ์ ไร้ชีวิตชีวาและลึกลับ...จนใครๆ ต่างก็พากันหวาดกลัว อีกทั้งเรื่องฝีมือการต่อสู้กับเรื่องกีฬาของคิริโตะก็นับว่าเก่งที่สุดในรร. แม้จะมีเรื่องบ่อยแต่น้อยครั้งมากที่เขาจะพลาดท่า แถมเวลามีเรื่อง หนุ่มคนนี้ยังไม่ค่อยจะออมมือให้ใคร เขาจึงเป็นนร.ที่ดูอันตรายและน่ากลัวถึงขนาดที่อาจารย์ยังไม่กล้าเข้าไปยุ่งเกี่ยวด้วย! แต่ก็มีอีกเหตุผลที่สำคัญที่ทำให้พวกอาจารย์ยุ่งกับเขาไม่ได้มาก นั่นก็คือ...
ด้านการเรียนของคิริโตะจัดว่าเป็นอันดับ 1 ของรร.ทั่วเกาะโอกิงาว่านี้ ไม่สิ! อาจจะเป็นอันดับต้นๆ ของนร.ทั่วประเทศญี่ปุ่นเลยก็ว่าได้! คิริโตะถือเป็นเด็กหนุ่มที่ฉลาดมากจนถึงขั้นอัจฉริยะเลยทีเดียว เก่งทั้งการเรียน กีฬา การต่อสู้ บุคลิคและชีวิตส่วนตัวก็ลึกลับ...คิริยาม่า คิริโตะ เขาเป็นคนที่น่ากลัวและอันตรายจริงๆ!!!
ย้อนกลับมาที่เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ เรื่องของเรื่องก็คือคิริโตะกำลังจะเดินกลับเข้าห้อง แต่หนุ่มม.4 คนนี้กลับเข้ามาขวางแล้วพูดจาหาเรื่อง กวนประสาท แถมยังใช้ไม้กวาดที่ถือมาทำท่าจะฟาดใส่เขา แต่สุดท้าย...เด็กหนุ่มก็กลับโดนอัดซะเละ! และไม้กวาดที่เคยจะใช้ทำร้ายคิริโตะ บัดนี้ มันถูกถืออยู่ในมือของคิริโตะ ซ้ำร้าย...ด้ามไม้กวาดก็กลับกดอย่างแรงเข้าที่ลำคอของเด็กหนุ่มม.4 แน่นจนเขาถึงกับตาเหลือก!!!
"หึ ว่าไงครับ คุณรุ่นน้อง...แค่นี้ก็จะยอมแพ้แล้วเหรอ งี่เง่าชะมัด..."
คิริโตะว่าเบาๆ เสียงเย็นชา ไม้กวาดในมือถูกกดลงแรงขึ้นอีกนิด จนหนุ่มม.4 นั้นต้องดิ้นอย่างรุนแรงและหวาดกลัว แต่แล้ว ในช่วงเสี้ยววินาทีที่แสนเงียบงันและน่าตกใจนั้นเอง...
"นายคิริยาม่า จะทำอะไรน่ะ! หยุดนะ! เธอ...เธอไม่มีสิทธิทำอย่างนี้นะยะ!"
เสียงร้องอย่างตกใจของอาจารย์หญิงฝ่ายปกครองดังขึ้น แต่คิริโตะก็ยังยืนเฉย สีหน้าขรึม เย็นชา กระทั่งอาจารย์เข้ามาฉวยไม้กวาดไปจากมือเด็กหนุ่มพลางต่อว่าเขาอย่างหนัก แต่...คิริโตะกลับรอจนอาจารย์ด่าจบแล้วจึงพูดเสียงขรึมว่า...
"ผมไปได้รึยังครับ อาจารย์"
"นี่...นายคิริยาม่า เธอไม่เกรงกลัว ไม่เคารพฉันเลยใช่ไหม หา!"
อาจารย์ถามอย่างโกรธจัด คิริโตะเลยแค่นยิ้มแล้วพูดเสียงเย็นชาว่า...
"ก็...อาจารย์ที่ฟังความข้างเดียว ใช้อคติส่วนตัวมาด่านักเรียน ผมควร...เคารพ เกรงกลัวเหรอครับ"
พูดจบ เด็กหนุ่มก็เดินเข้าห้องไปอย่างเฉยเมยทำเอาอาจารย์หญิงแห่งห้องฝ่ายปกครองแทบจะร้องกรี๊ดอย่างเจ็บใจ ทว่า แน่นอน! เธอไม่อาจที่จะทำอะไรคิริโตะได้ หรืออันที่จริงแล้ว ตัวอาจารย์เองก็ไม่อยากและไม่กล้าที่จะไปยุ่งกับเด็กหนุ่มแสนเย็นชา น่ากลัวคนนี้นักหรอก...
เวลาผ่านไป 18.00 น. หน้ารร. คิริโตะเดินช้าๆ ออกมาจากรร.เขากำลังจะกลับที่พักแล้ว แต่...
"เดี๋ยว! ไอ้คิริยาม่า คิริโตะ"
เสียงเด็กหนุ่มม.6 คนหนึ่งตวาดกร้าว คิริโตะเลยหันไปมอง...แล้วเขาพบเด็กหนุ่มม.6 ยืนอยู่ 4 คน ต่างถือท่อนไม้บ้าง มีดบ้าง กำลังยืนจ้องมาอย่างไม่เป็นมิตร แล้วหนุ่มที่ท่าทางเป็นหน.ซึ่งถือมีดด้ามยาวก็พูดขึ้นว่า...
"ไอ้คิริยาม่า มึงซ่าส์นักไช่ไหม ไม่เกรงกลัวอิทธิพลรุ่นพี่ม.6 อย่างพวกกูเลยรึไงวะ"
เงียบ! คิริโตะไม่ตอบคำ เด็กหนุ่มยังคงยืนนิ่งเฉย สีหน้าเรียบ เย็นชา จน 2 หนุ่มม.6 ที่คนนึงถือมีดพับ อีกคนถือไม้หน้าสามหัวติดตะปูต้องตวาดด่าเข้าให้ว่า...
"หูหนวกรึไงวะ ไอ้คิริยาม่า รุ่นพี่ถาม มึงแกล้งไม่ฟังรึไงวะ"
"ไอ้นี่วอนโดนแล้วไงล่ะ"
เงียบ คิริโตะก็ยังคงยืนนิ่งเงียบอยู่อย่างเดิมราวกับไม่เห็นและไม่ได้ยินอะไรทั้งสิ้น หนุ่มม.6 อีกคนที่ถือไม้หน้าสามเลยพูดกับหน.มันอย่างกระหยิ่มว่า...
"ไอ้คิริยาม่ามันอาจจะกลัวจนพูดไม่ออกก็ได้ นายรีบพูดข่มมันดีกว่า"
"ได้! เฮ่ย! คิริยาม่า เอางี้ ในฐานะที่มึงอายุมากว่าแต่ดันเ*อกมาเป็นรุ่นน้องของพวกกู แถมยังเ*อกทำตัวซ่าส์อีก กูกับพวกก็เลยจะให้เกียรติมึง...มาลอดหว่างขาพวกกูนี่! แล้วจากนี้มึงกับพวกกูก็จะไม่มีเรื่องกันอีก น่า คิริยาม่า...จัง"
จบคำของหนุ่ม ม.6 คิริโตะที่มีท่าทางเย็นชา นิ่งเฉยมาตลอดก็กระพริบตาราวกับเพิ่งจะรู้สึกตัว แล้วจึงหันมามองพวกหนุ่มม.6 จากนั้น เด็กหนุ่มก็ยิ้ม...ทว่า! รอยยิ้มของเขานั้นแฝงแววหยามหยันและเย็นชาจนน่าขนลุก! แล้ว...คิริโตะก็พูดเสียงเบาทว่าหนักแน่นในทุกคำพูด...
"อ้าว! ขอโทษทีครับ ผมเพิ่งจะเห็นพวกรุ่นพี่ ว่าแต่...ไอ้ที่สั่งให้ผมทำน่ะ ผมคง...ทำอะไรงี่เง่าอย่างนั้นไม่ได้ เอางี้ดีกว่า! ให้แม่พวกรุ่นพี่ไปลอดหว่างขาพ่อพวกรุ่นพี่ดีกว่า ผมว่า...อย่างนั้นมันคงจะมันส์กว่านะครับ"
"อ่ะ...ไอ้คิริยาม่า มึง...ปากดีนัก! วันนี้กูกับพวกขออัดมึงให้เละเป็นโจ๊กเบญจาเลย ย๊าก!"
หนุ่มม.6 ที่เป็นหน.ตวาดก้องอย่างโกรธแค้น แล้วเขากับพวกก็โผทะยานเข้าไปหาคิริโตะ...15 นาทีต่อมา...
คิริโตะก็จัดการอัดกระทืบ 4 หนุ่ม ม.6 ซะเละเป็นโจ๊กเบญจาใส่ไข่ โดยที่ตัวเด็กหนุ่มเองแค่พลาด...เสื้อนร.ฉีกขาดและปากแตกนิดหน่อย...มันก็แค่นั้นเอง!!!
"หึ! พวกรุ่นพี่งี่เง่า กระจอกชิบ! วันหลังพวกมึงหัดเจียมตัวนิดนึงนะครับ ถ้ารู้ว่าหาเรื่องรุ่นน้องอายุมากกว่าแล้วไม่เวิร์ก จะเปลี่ยนอาชีพไปเป็นโจรสะพานลอยคงไม่มีใครว่ามั้งครับ เฮอะ...ไอ้พวก bustard เอ๊ย!"
คิริโตะสบถด่าเสียงเข้มก่อนจะเดินจากไปด้วยท่าทางเย็นชา ทิ้งให้ 4 หนุ่มม.6 พวกนั้นนอนน่วมอยู่กับพื้นนั่นแหละ!!!
เวลาต่อมา ที่อพาทเมนต์เก่าโทรมแห่งหนึ่ง ในห้องเช่าแสนแคบและเล็กที่คิริโตะเช่าอยู่ เด็กหนุ่มเจ้าของห้องนั้นเพิ่งจะอาบน้ำเสร็จจึงเดินมานั่งสูบบุหรี่เงียบๆ ริมหน้าต่าง ทิวทัศน์ภายนอกแม้จะไม่สวยงาม เต็มไปด้วยตึกที่เก่าโทรมพอๆ กันตั้งขวางวิวทิวทัศน์จนน่าเกลียด แต่อย่างน้อย...มันก็ดูสุขสงบดี...
และแล้วอยู่ๆ น้ำตาของคิริโตะก็รินไหลลงมาอาบใบหน้าคมคาย...เด็กหนุ่มผู้ซึ่งเพิ่งจะรู้สึกตัวว่ากำลังปล่อยให้ความเหงา ความอ้างว้างเข้ามาครอบงำหัวใจจนเจ็บปวดเลยค่อยๆ ปาดเช็ดน้ำตาออก จากนั้น คิริโตะก็ทิ้งบุหรี่ลงในที่เขี่ยบุหรี่ก่อนจะเอนตัวลงนอนใช้แขนข้างหนึ่งหนุนศีรษะแทนหมอน...
เด็กหนุ่มนอนคิดถึงอดีตเมื่อ 3 ปีก่อน คิดถึงอย่างโหยหา...แต่ก็รู้ดีว่ายังไงก็กลับไปไม่ได้แล้ว น่าเสียดาย...ไม่ช้า คิริโตะก็เคลิ้มหลับไป และเขาก็ฝันร้าย! ฝันถึงอดีตอันโหดร้ายเมื่อ 3 ปีก่อน...อดีตที่อยากจะลืม แต่ในบางเวลาก็ไม่อาจปฏิเสธได้ว่า...เขากำลังโหยหามันอยู่เหมือนกัน!!!
ย้อนกลับไปดูในความฝันของคิริโตะ ตอนนั้นเด็กหนุ่มยังคงมีผมสีน้ำตาลยาวแต่รวบมัดไว้ ชุดที่เขาใส่เป็นชุดนร.รร.เก่าเมื่อ 3 ปีก่อน แต่ตอนนี้มันกลับฉีกขาดและเปื้อนเลือดจนเป็นสีแดงฉาน ทว่า ที่น่ากลัวที่สุดก็คือ...เลือดทั้งหมดที่เลอะอาบเสื้อผ้านั้น มันไม่ใช่ของคิริโตะ!!!
แล้ว...เมื่อคิริโตะเบิกตามองสถานที่ที่กำลังเดินอยู่ เขาก็ได้เห็นว่ามันเป็นห้องเรียนไม้ กว้างแต่เก่า สกปรก อับชื้น และค่อนข้างมืดสลัว แต่จากแสงแดดอ่อนจางที่ส่องลอดออกมาจากหน้าต่างเก่าหักกับรูบนเพดานห้องก็ยังพอจะทำให้เห็นถึงสภาพของห้องนั้น...สภาพที่น่าสยดสยองและน่าสะอิดสะเอียน!!!
บนพื้นห้องที่ทำจากไม้ชุ่มไปด้วยเลือด มีเศษเนื้อ เศษอวัยวะ และซากศพกองเกลื่อน บนเพดานก็มีซากศพเหวอะหวะถูกแขวนห้อยระโยงระยาง เลือดสีแดงเข้มข้นหยดหยาดลงสู่พื้น ทั้งห้องเต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือดและกลิ่นศพเน่าเหม็นชวนอาเจียน! แต่ที่น่าสยดสยองที่สุดคือ...ซากศพทั้ง 41 ซากนั้น เป็นของนร. ม.3/14 ของรร.ชิโรอิวะ รร.เก่าของเขา...ใช่แล้ว ศพที่นอนตายหรือถูกแขวนไว้บนเพดานห้องเหล่านั้น...ก็คือเพื่อนร่วมห้องของคิริโตะทั้งหมดเลย!!!
"ไม่! ไม่จริง ทำไม...เกมมัน...มันจบแล้ว...ทำไม...ทุกคน...ไม่! ทำไมฉันถึงรอดคนเดียว ฉัน ฉันไม่ได้...ไม่ได้...ฆ่าพวกนาย...เพื่อน...ทำไม...ทำไม!"
คิริโตะร้องตะโกนก้องถามคำถามที่ไม่มีใครตอบได้ เสียงทุ้มแหบเครือ สั่นสะท้านด้วยแรงอารมณ์ที่พลุ่งพล่าน! แล้วในตอนนั้นเอง...
ติ๊ด...ติ๊ด...ติ๊ด...ติ๊ด...ติ๊ด...ติ๊ด...
เสียงแหลม เบา แต่ก้องกังวานดังมาจากที่บริเวณลำคอของคิริโตะสะท้อนก้องไปทั่วทั้งห้องที่เงียบสนิท ทำให้เด็กหนุ่มผมยาวถึงกับสะดุ้งเฮือกกับเสียงมรณะอันแสนจะคุ้นเคยนี้ มืออันสั่นเทาของเขาค่อยๆ เคลื่อนไปจับที่...ปลอกคอสีเงินสะท้อนแสงอันเย็นเฉียบ ตรงกลางซึ่งมีพลาสติกใสแบนหุ้มชนวนกับไฟสีแดงที่เต้นระริกร้อนผ่าว...
มันคือ ปลอกคอมรณะ ที่คร่าชีวิตเพื่อนรักคนนึงของคิริโตะไป! บัดนี้เจ้าปลอกคอมรณะก็กำลังจะฆ่าชีวิตคิริโตะเช่นกัน!!!
"อะไร...ไม่...ไม่จริง ทำไม...เกมมันจบแล้ว...ทำไม ไม่...อา อย่า!"
คิริโตะร้องพลางพยายามจะแกะปลอกคอออก แต่ก็ไม่มีประโยชน์...
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด
เสียงแหลมก้องจากปลอกคอเริ่มเร่งร้อน ถี่แหลมขึ้น คิริโตะทั้งตะโกนร้อง ทั้งพยายามแกะงัดปลอกคอจนมันบาดเนื้อที่ลำคอของเขาทำให้เลือดสีแดงฉานไหลลงมาตามลำคอขาว แต่...ปลอกคออันแข็งแกร่งนั้นก็ไม่มีทีท่าจะหลุดคลายออกมา! แล้วในที่สุด...
ติ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด...บึ้ม...
"อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!"
คิริโตะร้องลั่นก่อนจะสะดุ้งพรวดขึ้นมานั่ง เหงื่อเย็นๆ ไหลอาบใบหน้าคมคาย เสียงหายใจหอบถี่เข้ากับเสียงของหัวใจที่เต้นเร็ว แรง แล้ว...
"ว่าไง ไอ้คิริโตะ...ฝันร้ายเหรอ"
เสียงแผ่วเบาราวกระซิบแต่แฝงแววขบขันที่ดังมาจากมุมห้องทำให้สัญชาตญาณในตัวคิริโตะตื่น! เด็กหนุ่มเลยตวัดมือไปคว้าปืนกล๊อก 20 ที่แอบซ่อนไว้ใกล้ตัว เหนี่ยวไกปืน แล้วถือมันเล็งไปทางทิศที่เห็นเงาคนสลัวราง 3 คนนั่งอยู่...เป็นปฏิกิริยาที่รวดเร็วจนน่ากลัว! จากนั้น เสียงทุ้มเข้มก็ตวาดถามอย่างเย็นชากับผู้บุกรุก...
"พวกนายเป็นใคร เข้ามาที่นี่ได้ไง"
"โห! อะไรว๊า...ไอ้คิริโตะมันดันลืมเพื่อนสุดหล่อ น่ารัก เก๊งเก่งอย่างเรา 3 คนเฉยเลย! ได้ไงเนี่ย"
"นั่นดิ หนอย! ไม่เจอกันแค่ 3 ปีดันเอาปืนบ้าบ้ามาเล็งจะยิงเพื่อนซะละ โหดว่ะ"
"เอาน่า! ไอ้คิริโตะมันฝันร้ายเลยยังแยกแยะไม่ออกว่า...เพื่อนกันสุดรักของมันกลับมาแล้ว เอ! แต่ตอนนี้นายน่าจะรู้ได้แล้วนะ ไอ้คิริโตะ...ว่า...เรา 3 หนุ่ม HACKER BOYS มาหานายแล้ว ว่าไง! ท่านหัวหน้า...จำได้ยัง"
เสียงกวนๆ ที่แสนจะคุ้นเคยดังขึ้น และมันก็ทำให้มือที่ถือปืนของคิริโตะตกวูบ แต่ด้วยสัญชาตญาณทำให้เด็กหนุ่มปลดไกปืนออกแล้วจึงพูดพึมพำด้วยเสียงเบาราวกระซิบอย่างคาดไม่ถึง...
"พวกนาย...ไอ้เซ็นจิ ไอ้เคย์ตะ ไอ้ยูทากะ...My Buddah Bless Me..."
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น