ลำดับตอนที่ #15
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : ...บทที่13...(แก้ไข + เพิ่มเติมบทนิดหน่อยเจ้าค่ะ)
เมื่อเสียงปืนสงบลง ภาพที่ทุกคนได้เห็นก็คือ...กระสุนปืน 5 นัดได้เจาะเข้าที่ศีรษะของเด็กสาวจนมันสมองสีขาวมันเยิ้มไหลทะลักออกมา อีก 7 นัดเจาะที่ช่องท้องทั้งซ้าย-ขวาจนท้องรับไม่ไหว เปิดเป็นรูส่งให้ไส้ต่างต่างหลุดทะลักห้อยระพื้น มี 4 นัดที่เจาะอย่างแม่นยำเข้าที่แขนซ้าย-ขวา 2 ข้างเป็นรูทำให้แขนห้อยตก อีก 3 นัดแยกกันเจาะขาขวา-ซ้ายจนเด็กสาวต้องทรุดลงนั่ง และ...
กระสุน 4 นัดสุดท้ายก็พร้อมใจกันฉีกกระชากใบหน้าของเด็กสาวจนแหก แตกยับ...ลูกตาขวานั้นถึงกับหลุดกระเด็นลงมากลิ้งกับพื้น จมูกที่เคยมีดั้งก็ยุบลงไปจนเห็นกระดูก ปาก 2 ข้างฉีกออกจากกันเห็นฟันทุกซี่ แก้มซ้ายเนื้อเปิดเห็นเส้นเอ็นกับเส้นเลือด...ทั้งตัวของเด็กสาวแดงฉาน คละคลุ้งไปด้วยกลิ่นเลือด และ...กลิ่นคาวแห่งความตายอันน่าสยดสยองก็คะคลุ้งไปทั่งทั้งห้อง!!!
\"ไม่! ไอ้ทหารเลวฆ่าแฟนกูทำไม! ฮือ...กู...ไม่อยู่แล้ว!\" เด็กหนุ่ม ม.3 คนเดิมคนตะโกนลั่น ก่อนจะยกมือแกะกระชากปลอกคอมรณะออก...และ...
b]ติ๊ด ติ๊ด...ติ๊ด...ติ๊ด...ติ๊ด...ติ๊ด...ติ๊ด
เสียงปลอกคอมรณะส่งเสียงดังลั่น นร. ทุกคนต่างก็ตกตะลึงจังงัน ภาพแห่งความสยดสยองนั้นตรึงให้ทุกคนต้องนั่งนิ่งอึ้งอย่างหมดแรง (แต่ก็มีบางคนอาเจียนออกมาแล้วด้วย!) และในตอนนั้นเอง...
\"ไม่นะ...เฮย์จิ อย่าทำอย่างงี้ อาจารย์คิตาโนะ...อย่าฆ่าเพื่อนผมเลย ผมขอร้อง...\"
ทาเครุร้องลั่นแล้วถลาเข้าไปกอดเฮย์จิไว้แน่น...
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด
เสียงปลอกคอมรณะเร่งร้อนขึ้น เฮย์จิที่น้ำตาไหลพรากผลักทาเครุออกไปแล้วเขาก็ตะโกนว่า...
\"ไปซะ! ถ้านายยังเป็นเพื่อนฉัน...ไปซะเซ่ ไป!\"
\"ไม่! อาจารย์คิตาโนะ ขอร้อง...อย่าทำอย่างนี้ ยกโทษให้เพื่อนผมด้วย อาจารย์...\"
ทาเครุอ้อนวอนแต่อ.คิตาโนะก็ยังนิ่งเฉย เย็นชา พวกคิริโตะต่างก็ไม่มีใครขยับแต่ทว่าทุกคนต่างก็มีสีหน้าเจ็บปวด พวกเขาเข้าใจความรู้สึกที่อยากจะช่วยเพื่อนที่ใกล้ตาย...แต่ก็ทำไม่ได้! พวกเขา...ทุกคนเข้าใจความรู้สึกนี้ดี เพราะมันเป็นสิ่งที่ฝังลึกในใจของพวกคิริโตะ และกลายเป็นแผลร้ายที่ไม่มีวันลบล้างได้ตลอดชีวิต!!!
\"ทาเครุ...ถอยไป ชีวิตนายมีค่านะ...นายน่ะ...มีจุดหมายสำคัญอยู่ นาย...ต้องทำให้ได้...ไปสิ...ไปซะ!\"
เฮย์จิพูดทั้งน้ำตาพลางพยายามผลักทาเครุออกไป...
ติ๊ดดดดดดดดดดดด
\"ทาเครุ...ออกมาเถอะ นาย...ออกมาซะ! อย่าทำโง่โง่\"
คิทะคูมะร้องแล้วไปดึงตัวทาเครุมาแต่เด็กหนุ่มก็ดิ้นรนพลางร้องตะโกนลั่น ทำให้มาซาโนบุกับมาซาชิต้องรีบช่วยคิทะคูมะกดตัวทาเครุลงกับพื้น และแล้ว...
บึ้ม!!!...
เสียงระเบิดเบาเบาดังขึ้น ร่างของเฮย์จิพลันแดงฉานไปด้วยเลือด ศีรษะของเด็กหนุ่มหลุดกระเด็นกลิ้งลงไปข้างคู่รักที่ตายแล้วของเขา ปล่อยให้มันสมองสีขาวถูกย้อมเป็นสีแดงสด ดีที่ส่วนร่างกายของเฮย์จิไม่เป็นไร อ้อ ยกเว้นที่คอซึ่งมีเลือดพุ่งกระฉูดราวน้ำพุ...ร่างของเด็กหนุ่มทอดกายลงช้าช้า ไม่มีเสียงร้องใดหลุดรอดจากปากที่ยิ้มน้อยน้อยในตอนที่ทาเครุถูกลากตัวออกไปพ้นร่างเขา ดวงตาของเด็กหนุ่มปิดสนิท...เฮย์จิไม่มีอะไรต้องห่วงแล้ว และ...ใช่! เด็กหนุ่มจะได้เจอคู่รักของเขาในภาพอันสวยงาม แสนจะน่ารัก...บนสวรรค์...
ทว่า...บนโลกมนุษย์ตอนนี้...ในห้องเรียน...ทาเครุร้องตะโกนลั่นอย่างรับไม่ได้ ก่อนที่เด็กหนุ่มจะหันมาร้องตวาดใส่อ.คิตาโนะกับวกทหารอย่างแค้นใจว่า..
\"ไอ้สารเ-ว! ไอ้อ้วนนรก! fu*k you mother fu*ker! bi*ch! ฮือ...ทำไมต้องฆ่าเพื่อนกู! มึงมันอำมหิต ไม่มีหัวใจ..เอาชีวิตเพื่อนกูคืนมาเซ่เว้ย! เอาชีวิตเพื่อนกูคืนมา...\"
\"ทาเครุ พอแล้ว...หยุดสิวะ! โธ่เว้ย! ถึงนายจะตายไปมันก็ไม่มีอะไรดีขึ้นมาหรอก นายน่ะ...ยังมีภาระหน้าที่ที่สำคัญอยู่นะ อย่าลืมเซ่!\"
คิทะคูมะตะโกนแล้วพยายามกอดทาเครุเอาไว้ ส่วนมาซาโนบุกับมาซาชิแม้จะไม่ได้พูดอะไร แต่ทั้ง 2 หนุ่มต่างก็คอยช่วยดึงตัวทาเครุและยังแอบลากเด็กหนุ่มให้ถอยห่างจากอ.คิตาโนะด้วย ส่วนยูริ...พอหายตะลึงแล้ว เด็กสาวก็พยายามรวบรวมสติพูดกับทาเครุว่า...
\"ทาเครุคุง...พอแล้ว! เราทุกคนน่ะ...ต่างก็...เคยผ่านการสูญเสียคนที่รักมาแล้ว แต่ว่า แต่ว่า...เรา...ก็ต้องสู้ต่อ ต้องมีชีวิตต่อ...ไม่ใช่เพื่อตัวเอง แต่...เพื่อคนที่ตายแล้ว...เข้าใจ...ที่ฉันพูดไหม ทาเครุคุง\"
\"ทาเครุ...ไม่ต้องห่วง ยังไงพวกเราก็ต้องแก้แค้นแน่ นะ...\"
ในที่สุดมาซาโนบุกับมาซาชิก็พูดขึ้นด้วยเสียงขรึม แฝงแววจริงจัง และนั่นก็ทำให้ทาเครุหยุดดิ้นรนอาละวาดพลางค่อยค่อยหันไปมองเพื่อนรักที่นอนตายนิ่งสนิทอยู่บนพื้น...จากนั้น เขาก็โผเข้ากอดคิทะคูมะพลางร้องไห้สะอื้นอย่างเจ็บปวด...เจ็บ...สุดชีวิต และแค้น...สุดหัวใจ!!!
ที่หน้าห้อง ตอนนี้มิทสุโกะกำลังมองภาพศพ 2 ศพที่เละมาก ด้วยแววตาที่มุ่งมาด ปรารถนา และชื่นชมจนหลงใหล! จะว่าไป...แววตาของเด็กสาวไม่ค่อยจะต่างจากแววตาของอัตสึฮิโร่ โตดะ และริเอะสักเท่าไหร่เลย! ส่วนที่หลังห้อง มิสะกับมิซาเอะต่างก็จับตาดูกลุ่มมิทสุโกะนิ่ง ท่าทาง 2 สาวกำลังวิเคราะห์ท่าทีของพวกมิทสุโกะไว้อยู่ และ...พวกคิริโตะ...
กระสุน 4 นัดสุดท้ายก็พร้อมใจกันฉีกกระชากใบหน้าของเด็กสาวจนแหก แตกยับ...ลูกตาขวานั้นถึงกับหลุดกระเด็นลงมากลิ้งกับพื้น จมูกที่เคยมีดั้งก็ยุบลงไปจนเห็นกระดูก ปาก 2 ข้างฉีกออกจากกันเห็นฟันทุกซี่ แก้มซ้ายเนื้อเปิดเห็นเส้นเอ็นกับเส้นเลือด...ทั้งตัวของเด็กสาวแดงฉาน คละคลุ้งไปด้วยกลิ่นเลือด และ...กลิ่นคาวแห่งความตายอันน่าสยดสยองก็คะคลุ้งไปทั่งทั้งห้อง!!!
\"ไม่! ไอ้ทหารเลวฆ่าแฟนกูทำไม! ฮือ...กู...ไม่อยู่แล้ว!\" เด็กหนุ่ม ม.3 คนเดิมคนตะโกนลั่น ก่อนจะยกมือแกะกระชากปลอกคอมรณะออก...และ...
b]ติ๊ด ติ๊ด...ติ๊ด...ติ๊ด...ติ๊ด...ติ๊ด...ติ๊ด
เสียงปลอกคอมรณะส่งเสียงดังลั่น นร. ทุกคนต่างก็ตกตะลึงจังงัน ภาพแห่งความสยดสยองนั้นตรึงให้ทุกคนต้องนั่งนิ่งอึ้งอย่างหมดแรง (แต่ก็มีบางคนอาเจียนออกมาแล้วด้วย!) และในตอนนั้นเอง...
\"ไม่นะ...เฮย์จิ อย่าทำอย่างงี้ อาจารย์คิตาโนะ...อย่าฆ่าเพื่อนผมเลย ผมขอร้อง...\"
ทาเครุร้องลั่นแล้วถลาเข้าไปกอดเฮย์จิไว้แน่น...
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด
เสียงปลอกคอมรณะเร่งร้อนขึ้น เฮย์จิที่น้ำตาไหลพรากผลักทาเครุออกไปแล้วเขาก็ตะโกนว่า...
\"ไปซะ! ถ้านายยังเป็นเพื่อนฉัน...ไปซะเซ่ ไป!\"
\"ไม่! อาจารย์คิตาโนะ ขอร้อง...อย่าทำอย่างนี้ ยกโทษให้เพื่อนผมด้วย อาจารย์...\"
ทาเครุอ้อนวอนแต่อ.คิตาโนะก็ยังนิ่งเฉย เย็นชา พวกคิริโตะต่างก็ไม่มีใครขยับแต่ทว่าทุกคนต่างก็มีสีหน้าเจ็บปวด พวกเขาเข้าใจความรู้สึกที่อยากจะช่วยเพื่อนที่ใกล้ตาย...แต่ก็ทำไม่ได้! พวกเขา...ทุกคนเข้าใจความรู้สึกนี้ดี เพราะมันเป็นสิ่งที่ฝังลึกในใจของพวกคิริโตะ และกลายเป็นแผลร้ายที่ไม่มีวันลบล้างได้ตลอดชีวิต!!!
\"ทาเครุ...ถอยไป ชีวิตนายมีค่านะ...นายน่ะ...มีจุดหมายสำคัญอยู่ นาย...ต้องทำให้ได้...ไปสิ...ไปซะ!\"
เฮย์จิพูดทั้งน้ำตาพลางพยายามผลักทาเครุออกไป...
ติ๊ดดดดดดดดดดดด
\"ทาเครุ...ออกมาเถอะ นาย...ออกมาซะ! อย่าทำโง่โง่\"
คิทะคูมะร้องแล้วไปดึงตัวทาเครุมาแต่เด็กหนุ่มก็ดิ้นรนพลางร้องตะโกนลั่น ทำให้มาซาโนบุกับมาซาชิต้องรีบช่วยคิทะคูมะกดตัวทาเครุลงกับพื้น และแล้ว...
บึ้ม!!!...
เสียงระเบิดเบาเบาดังขึ้น ร่างของเฮย์จิพลันแดงฉานไปด้วยเลือด ศีรษะของเด็กหนุ่มหลุดกระเด็นกลิ้งลงไปข้างคู่รักที่ตายแล้วของเขา ปล่อยให้มันสมองสีขาวถูกย้อมเป็นสีแดงสด ดีที่ส่วนร่างกายของเฮย์จิไม่เป็นไร อ้อ ยกเว้นที่คอซึ่งมีเลือดพุ่งกระฉูดราวน้ำพุ...ร่างของเด็กหนุ่มทอดกายลงช้าช้า ไม่มีเสียงร้องใดหลุดรอดจากปากที่ยิ้มน้อยน้อยในตอนที่ทาเครุถูกลากตัวออกไปพ้นร่างเขา ดวงตาของเด็กหนุ่มปิดสนิท...เฮย์จิไม่มีอะไรต้องห่วงแล้ว และ...ใช่! เด็กหนุ่มจะได้เจอคู่รักของเขาในภาพอันสวยงาม แสนจะน่ารัก...บนสวรรค์...
ทว่า...บนโลกมนุษย์ตอนนี้...ในห้องเรียน...ทาเครุร้องตะโกนลั่นอย่างรับไม่ได้ ก่อนที่เด็กหนุ่มจะหันมาร้องตวาดใส่อ.คิตาโนะกับวกทหารอย่างแค้นใจว่า..
\"ไอ้สารเ-ว! ไอ้อ้วนนรก! fu*k you mother fu*ker! bi*ch! ฮือ...ทำไมต้องฆ่าเพื่อนกู! มึงมันอำมหิต ไม่มีหัวใจ..เอาชีวิตเพื่อนกูคืนมาเซ่เว้ย! เอาชีวิตเพื่อนกูคืนมา...\"
\"ทาเครุ พอแล้ว...หยุดสิวะ! โธ่เว้ย! ถึงนายจะตายไปมันก็ไม่มีอะไรดีขึ้นมาหรอก นายน่ะ...ยังมีภาระหน้าที่ที่สำคัญอยู่นะ อย่าลืมเซ่!\"
คิทะคูมะตะโกนแล้วพยายามกอดทาเครุเอาไว้ ส่วนมาซาโนบุกับมาซาชิแม้จะไม่ได้พูดอะไร แต่ทั้ง 2 หนุ่มต่างก็คอยช่วยดึงตัวทาเครุและยังแอบลากเด็กหนุ่มให้ถอยห่างจากอ.คิตาโนะด้วย ส่วนยูริ...พอหายตะลึงแล้ว เด็กสาวก็พยายามรวบรวมสติพูดกับทาเครุว่า...
\"ทาเครุคุง...พอแล้ว! เราทุกคนน่ะ...ต่างก็...เคยผ่านการสูญเสียคนที่รักมาแล้ว แต่ว่า แต่ว่า...เรา...ก็ต้องสู้ต่อ ต้องมีชีวิตต่อ...ไม่ใช่เพื่อตัวเอง แต่...เพื่อคนที่ตายแล้ว...เข้าใจ...ที่ฉันพูดไหม ทาเครุคุง\"
\"ทาเครุ...ไม่ต้องห่วง ยังไงพวกเราก็ต้องแก้แค้นแน่ นะ...\"
ในที่สุดมาซาโนบุกับมาซาชิก็พูดขึ้นด้วยเสียงขรึม แฝงแววจริงจัง และนั่นก็ทำให้ทาเครุหยุดดิ้นรนอาละวาดพลางค่อยค่อยหันไปมองเพื่อนรักที่นอนตายนิ่งสนิทอยู่บนพื้น...จากนั้น เขาก็โผเข้ากอดคิทะคูมะพลางร้องไห้สะอื้นอย่างเจ็บปวด...เจ็บ...สุดชีวิต และแค้น...สุดหัวใจ!!!
ที่หน้าห้อง ตอนนี้มิทสุโกะกำลังมองภาพศพ 2 ศพที่เละมาก ด้วยแววตาที่มุ่งมาด ปรารถนา และชื่นชมจนหลงใหล! จะว่าไป...แววตาของเด็กสาวไม่ค่อยจะต่างจากแววตาของอัตสึฮิโร่ โตดะ และริเอะสักเท่าไหร่เลย! ส่วนที่หลังห้อง มิสะกับมิซาเอะต่างก็จับตาดูกลุ่มมิทสุโกะนิ่ง ท่าทาง 2 สาวกำลังวิเคราะห์ท่าทีของพวกมิทสุโกะไว้อยู่ และ...พวกคิริโตะ...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น