Head Hunter

ลำดับตอนที่ #9 : อดีต....ที่ไม่เคยได้รับรู้

" คาถาสะกดจิต....ไม่ได้ใช้มาตั้งนาน "



โทกิ เด็กหนุ่มเจ้าของนัยน์ตาดำคมเข้มเอ่ยขึ้น ท่ามกลางบรรยากาศที่ตึงเครียด ใบหน้าเรียวยาวเต็มไปด้วยรอยยิ้มแห่งความสนุก

แต่ดูท่า โอโตะ ผู้เป็นน้องจะไม่ได้มีสีหน้าแบบนั้น นัยน์ตาฟ้าใสบ่งบอกถึงความกังวลกับแผนการของพี่ชาย ที่ดูท่าจะไม่สนุกด้วย.....



" พี่แน่ใจนะฮะ? ว่าพี่จะทำ... "



นัยน์ตาดำเบือนมาสบนัยน์ตาฟ้าใสที่บัดนี้มีแต่ความกังวลอยู่เต็มดวง รอยยิ้มปรากฎอยู่บนใบหน้าของเขา มือใหญ่พลางลูบหัวน้องชาย



" วิชาถนัด สบายมาก "

" แต่เด็กคนนี้...จะรับไหวรึฮะ? "

"  หึ ถ้าเป็น ' ผู้ถูกเลือก ' อย่างที่เจ้านายว่า...หล่อนก็ต้องทนได้สิ "



เมื่อกล่าวเสร็จ โทกิก็เดินเข้าไปหาสาวน้อยที่กำลังนอนแผ่อยู่บนพื้น เขานั่งลงที่ข้างตัวหล่อน มือใหญ่พลางแตะที่หัวพร้อมร่ายคาถา

บางอย่างเป็นจังหวะ ส่วนโอโตะ ได้แต่ยืนมองพี่ชายอยู่ห่างๆ ใจหนึ่งก็เป็นห่วงพี่ชายของตน อีกใจหนึ่งก็อดนึกห่วงสาวน้อยผมแดงไม่ได้

ไอ้นิสัยขี้กังวลของเขานี่แหละที่แก้ไม่เคยหายเสียที...



" เอาล่ะ "



ทากิค่อยๆลุกออกห่างจากร่างของโนฮาระ



" พี่ทำอะไรกับเธอน่ะ? "

" ก็แค่...ปลุกจิตใต้สำนึกภายในที่เจ้าตัวไม่เคยรู้ จะทนได้สักกี่น้ำ "

" แล้วเธอจะตื่นเมื่อไหร่ฮะ? "

" ถ้าเก่งพอ อย่างช้าก็ครึ่งวัน แต่ถ้าไม่เจ๋งพอ...ไม่มีทางตื่น "



เขากล่าวพลางส่งยิ้มให้กับน้องชายที่มีสีหน้าซีดเซียว ปากสั่นระริกด้วยความวิตก



" พี่เล่นแรงเกินไปแล้วนะฮะ! แล้ว....แล้ว....แล้วถ้าเธอไม่ตื่นขึ้นมาล่ะ!? พวกเราก็แย่สิครับ! "



ทากิมองน้องชายที่กำลังวิ่งไปวนมาอยู่รอบๆตัวเขา สภาพน้องชายของตนในตอนนี้....ไม่ต่างอะไรกับพวกแม่ไก่ตาแตก

เด็กหนุ่มถอนหายใจเฮือกใหญ่....ปลงกับน้องชายตัวเองเสียจริง



------------------------------------------------



.....อืม......ที่นี่.......ที่นี่ที่ไหนกัน.......



นัยน์ตาแดงปรือขึ้นอย่างช้าๆ พลางกวาดสายตาไปรอบๆบริเวณ เธอกำลังนอนอยู่บนพื้นถนน



" อืม ถนนนี่นา....เอ๋? หวาาาาาา "



เธอรีบดีดตัวขึ้นอย่างรวดเร็วและวิ่งออกห่างจากถนน ใจแทบกระเด็นออกมาจากอก.......

แล้วไหงตัวหล่อนถึงได้มานอนอยู่กลางถนนแบบนี้ นอนดิ้นเรอะ..........บ้าน่า.......เดี๋ยวนะ........

ถ้าจำไม่ผิด...เราพบกับเด็กผู้ชายคนนึงแล้ว.......แล้ว......



" โอ๊ยย นึกไม่ออกง่า! "



มือทั้งสองข้างขยี้หัวตัวเองไปมาจนยุ่งเหยิง แต่ระหว่างที่กำลังสับสน

นัยน์ตาแดงคู่โตก็เหลือบไปเห็นเด็กชายตัวเล็กกำลังวิ่งตรงไปที่ไหนสักแห่ง หล่อนพยายามเพ่งมอง....



.....ทำไมหน้ามันคุ้นๆนะ?........หืม.....นั่นมัน!



" พี่เคนจิตัวจิ๋วววววว!!!! "



มีเรอะที่โนฮาระผู้นี้จะจำพี่ชายตัวเองไม่ได้! หล่อนวิ่งตามเจ้าตัวเล็กไปอย่างรวดเร็วพลางสังเกตว่าผิวของเด็กชายออกจะคล้ำไปสักนิด

แต่ก็น่ารักน่าเอ็นดู เห็นแล้วอยากเข้าไปกอดให้หนำใจและมีอยู่สิ่งหนึ่งที่เธอมั้นใจว่าเด็กคนนั้นต้องเป็นพี่ชาย นั่นก็คือ หมวกคู่ใจใบนั้น

หมวกคลุมหัวสีครีมสลับด้วยลวดลายเปลวไฟสีแดง แถมยังมีเข็มกลัดตำรวจติดอยู่ที่ข้างหน้าอีกด้วย

มันเป็นหมวกใบเดียวที่เขาไม่เคยให้ใครแตะ  แม้กระทั่ง.....ตัวหล่อนเอง



" จะไปไหนกันน้า พี่เคนจิตัวจิ๋ว "



สาวน้อยผมแดงค่อยๆย่องตามเขาไปเรื่อยๆจนสุดทางขอบถนน นัยน์ตาแดงมองตรงไปยังข้างหน้าแลเห็นสุสานขนาดใหญ่

เด็กชายรีบวิ่งตรงเข้าไปที่นั่น พอวิ่งมาได้สุดทางของสุสาน เด็กชายก็ยืนหยุดอยู่ที่หน้าหลุมศพป้ายหนึ่ง

สีหน้าเต็มไปด้วยความเศร้าหมอง นัยน์ตาแดงเข้มของเด็กชายเอ่อล้นไปด้วยน้ำตา ใบหน้ากลมเล็กปรากฎรอยยิ้มอย่างฝืนทน



" ...........เป็นเพราะเด็กคนนั้น "

" หา? "



เด็กชายพลางกำหมัดแน่น สายตาเต็มไปด้วยความเจ็บแค้น น้ำตาค่อยๆไหลรินลงมาตามแก้มอย่างช้าๆ

เขาเม้มปากแน่นพลางระเบิดร้องไห้ออกมาอย่างท่วมท้น สาวน้อยที่ยืนแอบอยู่หลังป้ายหลุมศพพลางนึกสงสัย



.........พี่เคนจิ.......ร้องไห้กะเขาเป็นด้วยเหรอเนี่ย?........

.........ป้ายหลุมศพนั่นเป็นของใคร..........

แล้ว........เด็กที่ว่านั่นเป็นใครกันนะ?



" ....เป็นเพราะเธอ! โนฮาระ! "   เด็กชายกล่าวพลางหันหลังมาจ้องตาเธอเขม็ง



จู่ๆภาพเบื้องหน้าก็ค่อยเลือนหายไปอย่างช้าๆ  นัยน์ตาแดงเบิกกว้างด้วยความแปลกใจก่อนที่จะขยับร่างถอยห่างออกจากป้ายหลุมศพ



......อะไรกัน!?.....พี่มองเห็นเราด้วยเรอะ?......ตั้งแต่เมื่อไหร่?



ร่างพลันหยุดชะงัก เมื่อสุสานที่เธอยืนอยู่กลับกลายเป็นสถานที่อีกแห่งหนึ่ง หล่อนกวาดสายตาไปรอบๆตัวและพบว่าหล่อนกำลังยืนอยู่ใน

บ้านหลังหนึ่ง ภายในบ้านตกแต่งไปด้วยเฟอร์นิเจอร์หลายรูปแบบ แถมยังจัดสีอยู่ในโทนสีน้ำตาลทั้งรอบๆตัวอาคาร

ชวนให้นึกถึง ' บ้านช็อคโคแลต ' ที่ใฝ่ฝันว่าอยากจะอยู่ นัยน์ตาแดงสอดส่องรอบๆห้องจนไปหยุดอยู่ที่กรอบรูปอันหนึ่งเข้า

มือพลางหยิบขึ้นมาดูใกล้ๆ



" ว้าว รูปครอบครัว...น่ารักดีจัง "



ภายในกรอบไม้นั้น มีรูปผู้ใหญ่สองคนกับเด็กทารกน่ารักที่กำลังนอนหลับอยู่ในอ้อมแขนของผู้เป็นแม่ หล่อนมีนัยน์ตาสีทองสง่าตัดกับสีผม

แดงอ่อนที่ยาวสลวย ซึ่งแตกต่างกับผู้ชายผมแดงเข้มที่ยืนอยู่เคียงข้าง นัยน์ตาแดงเข้มคู่นั้นรับกับสีผมของเขาอย่างมาก ทั้งสองมีสีผมและ

นัยน์ตาที่ร้อนแรงแต่ท่าทางของพวกเขากับตรงกันข้าม พวกเขาดูอ่อนโยน สุภาพและมีความสุข โดยเฉพาะเด็กทารกที่มีนัยน์ตาสีแดงอ่อน



......นัยน์ตาแดงอ่อนเหมือนกับเรา.......แปลกดีแฮะ......



ระหว่างที่กำลังคิดเพลินๆอยู่นั้น จู่ๆเปลวไฟก็ลุกโชนไปทั่งกรอบ ด้วยความตกใจเธอจึงปล่อยมันล่วงลงกับพื้น

รูปภาพค่อยๆถูกเปลวไฟกลืนกินจนสลายกลายเป็นผงในที่สุด มันสร้างความแปลกใจให้กับคนมองเป็นอย่างมาก

แต่ยังไม่ทันที่จะเรียกสติกลับ บริเวณรอบๆตัวที่ยืนก็มีเปลวเพลิงปรากฎขึ้น มันเคลื่อนตัวไปรอบๆห้อง

ความร้อนแรงเผาเริ่มเผาผลาญภายในตัวบ้านจนมอดไหม้ไปทุกที่ แม้กระทั่งตัวเธอเอง



" ไฟพวกนี้มาจากไหนกัน! แค่ก! แค่ก! "



ไอควันคละคลุ้งไปทั่วบ้าน  เสียงหายใจหอบดังเป็นระยะๆ ร่างเด็กสาวทรุดลงกับพื้น นัยน์ตาแดงหรี่ลงด้วยความทรมาน



.....หายใจ....ไม่ออก!.....

.....ต้องรีบหาทางออกไปจากที่นี่!......



เธอพยายามลุกขึ้นและกวาดสายตาหาทางออก มองไปทางไหนก็มีแต่เปลวเพลิงที่ลุกโชน แถมยังกำลังลุกลามเข้ามาตัวเธอเรื่อยๆ

หล่อนรีบถอยออกห่าง หัวใจเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะ เม็ดเหงื่อไหลซึมไปทั่วร่างเพราะความร้อน



.....ต้องมีทางออกสิน่า! ที่ไหนกันนะ!?.....



เด็กสาวครุ่นคิดหาทาง แต่คิดยังไงก็คิดไม่ออก ทันใดนั้น เปลิวเพลิงก็พุ่งตรงเข้ามาโอบรัดร่างเธอไว้แน่น

หล่อนกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดทรมานเพราะผลจากไฟที่กักกินผิวหนังบาง เธอพยายามฝืนทนพยุงตัวเองลุกขึ้นอีกครั้ง

นัยน์ตาแดงที่มีแต่ความหวาดวิตก บัดนี้...กลับฉายเป็นความมุ่งมั่นอย่างแรงกล้า



......เรื่องอะไรจะมาตายในที่แบบนี้!.......ยังกินช็อคโคแลตไม่หนำใจเลย!......

และเราต้องรู้......ต้องรู้ให้ได้ว่าที่พี่เคนจิพูดมันหมายความว่าไง......ไม่ตายง่ายๆหรอกน่า!!



เปลวไฟโอบรัดเธอแน่นขึ้น ความเจ็บปวดแผ่ซ่านไปทั่วร่าง ถึงจะรัดแน่นขนาดไหนหล่อนก็ยังทนที่จะเดินไปข้างหน้า

เพื่อหลีกหนีจากวงล้อมเปลวเพลิง  ริมฝีปากเม้มแน่นด้วยความเจ็บแสบ



......เรา..จะมาตายที่นี่.....ไม่...ได้....ยังตายไม่ได้!!!!



  TO BE CONTINUE.......



-----------------------------------------------------





(=  +)]   เหนื่อยมากเลยคับ! ผิดพลากประการใดติกันมาได้เลยนะคับ ยินดีรับฟังทุกอย่างฮะ m( _ _ )m



( ^  ^ )  ขอบคุณที่อุตส่าห์แวะมาอ่านอีกครั้งคับ



  m( _ _ )m  เอ่อ...ต้องขออภัยนะฮะ ถ้าตัวหนังสือมันเรียงแล้วอ่านไม่ค่อยรู้เรื่อง ไม่รู้ทำไมคอมที่บ้านถึงจัดวางตัวอักษรไม่ได้

                  จะพยายามซ่อมให้หายฮะ