ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : อาละวาด
\" โว้ยยยยยย ตื่นซะทีเซ่!! \"
\" zzzzzzz \"
สาวน้อยฮิคารุผู้แสนโชคร้ายตะโกนสุดเสียง หวังจะให้เจ้าขี้เซาตื่นแต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผล
ซวยแล้วซวยเล่า.....ที่เธอจะต้องมาโดนลักพาตัวมาโดยไม่รู้สาเหตุ ช่างน่าอนาทนัก นึกแล้วก็ต้องถอนหายใจพลางส่ายหัว
\" โอ๊ยยย ให้ตายสิ! \"
เธอเริ่มหมดความอดทน ( ดีกรีความอดทน IIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIII 70% )
\" ตื่นเซ่ๆๆๆๆๆๆ !! \"
ความอดทนแปรผันเป็นความหงุดหงิด ( ดีกรีความอดทน IIIIII 20 % )
\" .......ตื่น ตื่น ตื่น!!!! \"
จากหงุดหงิดก็เปลี่ยนเป็นอาละวาด ( ดีกรีความอดทน I 1% )
/ เปรี๊ยะ! /
เสียงเส้นความอดทนขาด และแล้วก็เข้าสู่โหมด........ทำลายล้าง.........
\" ย้าก!! \"
ด้วยความโมโหจัดสุดขีดจนทะลุแตก เธอจึงใช้แรงทั้งหมดพยายามลุกขึ้นมา
\" ฮึ้ยยย ไอ้เจ้าเด็กบ้า! \"
ว่าแล้วก็วิ่งเข้าไปถีบที่ใบหน้าของเด็กหนุ่มเข้าอย่างจัง
\" อุ๊ก! \"
\" ตื่นซะทีนะ เจ้าบ้า! \"
\" อูยย นี่มันอะไรกันเนี่ย!? \"
\" ยังมีหน้ามาถามอีก!! \"
เจ้าเสือดำเริ่มออกอาการหงุดหงิดเมื่อเห็นศัตรูกำลังจะทำร้ายผู้เป็นนาย มันแยกเขี้ยวอันคมกริบให้เห็นเด่นชัด พร้อมตั้งท่าที่จะขย้ำเหยื่อ
\" กรรรร... \"
\" คิดจะกัดฉันเรอะ!? ไอ้ลูกแมว...... \"
มันรู้สึกถึงรังสีอำมหิตที่แผ่กระจายออกมาจากตัวของเธอ.....ช่างน่ากลัวเสียยิ่งกระไร.....
ขนาดเสือที่น่าเกรงขามยังจนต้องถอดคราบความดุดันกลายเป็นแมว
\" หงิงงง \"
\" เธอทำให้มันกลัวนะ! ยัยเตี้ย! \"
เมื่อคนฟังได้ยินก็ถึงกับฉุนขาด
.......คำๆนั้น.......คำๆนั้น........อีกแล้วรึ!?
\" เมื่อกี้....นาย \"
\" หา? \"
\" นาย...บังอาจพูดคำต้องห้าม... \"
รังสีเริ่มแผ่กระจายไปทั่วบริเวณ ความน่าสยดสยองเริ่มครอบงำ ความน่ากลัวกำลังจะบังเกิด.......
\" บังอาจ...หาว่าฉัน....เตี้ยงั้นเรอะ!!!!? \"
โอเค....จากที่บอกว่าเป็นโหมดอาละวาด ตอนนี้กลายเป็นโหมดสัตว์ประหลาด \' อาละวาด \' แทน....
ด้วยความโกรธเกินจำกัดของเธอ หล่อนจึงสามารถหลุดออกจากเชือกลมของเด็กชายได้อย่างง่ายดาย
\" นี่มัน...สัตว์ประหลาดชัดๆ! \"
หน้าคนพูดเริ่มถอดสี เมื่อเห็นเด็กสาวที่อยู่ตรงหน้ากำลังกลายร่างเป็นสัตว์ประหลาดอาละวาดพ่นไฟไม่หยุด
\" ย้ากกกกกก \"
เธอเขวี้ยงของที่อยู่ใกล้ตัวทั้งหมดพุ่งไปหาเขาไม่ยั้ง โต็ะเอย เก้าอี้เอย ท่อนเหล็กจากไหนก็ไม่รู้เอย
แถมยังเขวี้ยงท่อนซุงขนาดใหญ่อีกต่างหาก
\" เฮ้ย! หวาาาาา เหวอ!? \"
เด็กหนุ่มก็หลบแทบไม่ทัน จนคุณเธอเค้าเล่นทุ่มเสาไม้มาดื้อๆ เล่นเอาคนมองแทบตาถลนออกมาจากเบ้า
\" เล่นถอดเสากันเลยเรอะ!? หวา! \"
เขาเริ่มร่ายเวทเป็นภาษา ลมพายุเริ่มก่อตัวรวมกันเป็นกำแพงขนาดใหญ่
/ โครม! เปรี้ยง ตูม! /
\" ฮึ้ย....เอาแรงมาจากไหนกันเยอะแยะนะ! \"
\" นายต้องตายสถานเดียว!! \"
ว่าแล้วก็เขวี้ยงต่อไป ไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย
\" ไม่ไหวแล้ว! \"
จากคำสั่งที่เจ้านายได้สั่งไว้ว่าห้ามทำอันตรายกับเธอ ตอนนี้....เธอต่างหากที่ทำอันตรายกับเขา!
ถ้าขืนไม่ตอบโต้ไปบ้างมีหวัง......เดี้ยงแน่
ในที่สุด เด็กชายก็หมดความอดทน เขาจึงระเบิดพลังลมออกมาเป็นพายุหมุนสีดำ
\" ขอสักทีเหอะ! ย้าก! \"
สายลมพัดวนไปรอบๆตัวเธอ มันเหวี่ยงร่างไปตามแรงหมุนจนเวียนหัว
\" หวา!!! \"
\" แล้วก็ต่อด้วย...แบบนี้! \"
ว่าเสร็จเจ้าพายุหมุนก็พัดร่างเล็กกระแทกกำแพงอย่างแรง มันกระแทกตัวเธอหนักขึ้นเรื่อยๆ
จนร่างกายมันเริ่มชา แขนขาไม่ขยับตามคำสั่งอีกต่อไป.....
\" อึก! \"
\" ฮ่าๆ คราวนี้คงอาละวาดไม่ได้แล้วสินะ \"
นัยน์ตาทองค่อยๆปรือลง ภาพเบื้องหน้าเริ่มเลือนลาง สติกำลังจะดับลง
....ให้ตายสิ!.....ทำไมเราต้องมาซวยซ้ำซวยซากนะ......อึก! หายใจ....ไม่ออก!
ขืนปล่อยให้ไอ้ลมบ้านี่กดทับ มีหวัง....ได้เฝ้าอยู่ในกำแพงนี้แน่! คิดสิ.....คิด....ฮิคารุ.....คิด........ใช่แล้ว!
....ทางออกเดียวคือ....
จู่ๆเธอก็สลบล้มคอพับไปดื้อๆ เมื่อเด็กชายเห็นก็แทบใจหาย
\" นี่เธอ! \"
สายลมค่อยๆคลายตัว ร่างบางร่วงลงสู่อ้อมแขนเด็กชาย เขาพยายามเรียกสติเธอแต่ก็ไม่สำเร็จ หน้าเริ่มถอดสีอีกครั้ง
\" ตื่นเซ่! ยัยบ้า! \"
.....ซวยแล้วไง! โดนเจ้านายลงโทษแหงๆ....ทำไงดี ฮายาเตะ....นายนี่มันเซ่อจริง!! ไม่น่าใช้เวทเล้ยยยย
\" .....ตื่นก็ได้ หึ \"
\" หือ? \"
แผนที่วางไว้สำเร็จ หล่อนอาศัยจังหวะทีเผลอจัดการเขา มือสองข้างคว้าคอเสื้อเด็กชายเข้ามาใกล้ๆพลางกล่าว
\" นายจะได้เห็นอารมณ์ \' โกรธ \' ของจรองต่อจากนี้แหละ เจ้าโง่ \"
ว่าแล้วก็เหวี่ยงร่างเขาลอยออกไป เธอรีบลุกขึ้นพร้อมตั้งท่าสู้
\" ถึงจะเตี้ยแต่ใจไม่เตี้ยนะยะ! \"
/ ผัวะ! /
ร่างเล็กพุ่งถลาเข้าไปพลางเงื้อมหมัดฮุกเข้าใส่ จนร่างเด็กชายล้มลงกับพื้น นัยน์ตาเขียวอ่อนเบือนไปสบนัยน์ตาทองที่อยู่เบื้องหน้า
.....อะไรกัน!.....มองไม่ทันเลย.....
\" และจำไว้อย่าง... \"
เธอกล่าวพลางเดินเข้ามาใกล้คนเจ็บอย่างช้าๆ มือเล็กคว้าคอเสื้อเข้ามาอีกครั้ง นัยน์ตาทองจ้องมาที่เขาด้วยสายตาที่แข็งกร้าว
\" อย่ามาเรียกฉันว่า เตี้ย อีก... \"
\" ......แพนเตอร์! \"
เจ้าเสือดำวิ่งตรงเข้ามาทันที หวังจะขย้ำเหยื่อที่อยู่ตรงหน้า แต่ช้าเกินไป.....เธอดีดตัวลอยไปด้านหลังของมันและ...
\" ไปกินเจ้านายแกซะ! \"
/ พลั่ก! /
หล่อนเหวี่ยงเท้าเข้าไปที่ก้นเต็มแรง จนตัวมันพุ่งไปกระแทกกับผู้เป็นนายเข้าอย่างจัง
\" ช่วงเอาคืน...เสร็จสิ้น! \"
หล่อนยิ้มอย่างพอใจกับผลงาน ส่วนเด็กชายที่โดนกระทำก็หมดเรี่ยวแรง เธอสังเกตุเห็นร่างคนเจ็บค่อยๆจางหายไป
พลางเดินเข้ามาหาเจ้าตัวการอย่างระมัดระวัง นัยน์ตาทองเบิกกว้างทันทีที่เห็น มือเล็กค่อยๆอุ้มร่างของเด็กชายที่บัดนี้กลายเป็น....
\" นายเป็น....หมางั้นเหรอ? \"
ร่างที่แท้จริงของเขาคือ หมาน้อยสีขาวขนปุยอ้วนกลม มันมีหูใบใหญ่สีน้ำตาลที่หัว และมีสัญลักษณ์รูปสามเหลี่ยมอยู่ที่หน้าผาก
แต่ที่แปลกที่สุดก็คงจะเป็นตรงส่วนล่าง....มันไม่มีขา
....คนกลายร่างเป็นหมา.....แถมไม่มีขา...................เหลือเชื่อ!!!
TO BE CONTINUE......
-----------------------------------------------------------------------
( 0 0)/ กลับมาแล้วฮะ! ขอฝากเนื้อฝากตัวอีกครั้งคับ
m(_ _)m ขออภัยที่น้อยเกินไปนะฮะ ตอนหน้ามีเยอะแน่คับ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น