Head Hunter

ลำดับตอนที่ #5 : ตัวประหลาด

ยามรุ่งอรุณของวันใหม่...

/ ด่อง แด๊ง ด่อง แด๊ง ด่อง แด๊ง !! /



เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง



\" อืมม.... \"



มือข้างหนึ่งเอื้อมไปปิดมันเต็มแรง



\" อืมม...หืม? \"



นัยน์ตาดำค่อยๆเปิดขึ้น พบกับตัวประหลาดที่กำลังนั่งอยู่บนตัว มันจ้องมองเขาด้วยสายตาแป๋วแหว๋วคู่โต

คนมองสติแทบหลุด.....



\" ว้าก!  \"



เคนจิหนุ่มน้อยที่แสนจะธรรมดาคนนี้ ได้พบกับเจ้าตัวประหลาดนี้เมื่อวันก่อน

มันโผล่มาจากที่ไหน.....ไม่มีใครรู้? มันคือตัวอะไรก็ยังไม่รู้เลย



\" หวัดดี! \"

\" .....นี่แก...พูดได้? \"

\" ถูกต้อง! \"



คนถามขยี้ตา ก่อนที่จะถามใหม่อีกครั้ง



\" แกพูดได้? \"

\" ก็ใช่น่ะสิ \"



เฮ้อ......นี่คงเป็นฝันสินะ เอาล่ะ! เคนจิ นายจงตื่นจากความฝันบ้าๆนี้ได้แล้ว!

ว่าแล้วก็ตบหน้าตัวเองเต็มแรง        / เพียะ! /

....ยังเจ็บอยู่นี่หว่า....



\" นายจะตบหน้าตัวเองทำไมกัน \"

\" เหอๆ นี่แกพูดได้? \"

\" ปัทโธ่เอ๊ย! ก็ใช่น่ะสิ \"

\" ....แล้วแกเป็นตัวอะไรกันเนี่ย เม่นรึ? \"



เจ้าตัวประหลาดไม่ขานตอบ มันเพียงแต่ส่ายหน้าเท่านั้น



\" ให้ตาย...ขนาดตัวเองยังไม่รู้เลยว่าเป็นอะไร สมเป็นตัวประหลาดจริงๆ \"

\" ก็ฉันจะไปรู้ได้ไง! ในเมื่อจู่ๆก็ถูกเจ้าหมอนั่นมันเฉาะเข้าให้กลางอก พอตื่นขึ้นมาอีกทีก็มาอยู่ที่นี่แล้วง่ะ! \"

\" ใครกันเหรอ? \"



เสียงใสๆ จากบุคคลที่สามเอ่ยขึ้น

คนหนึ่งคนกับตัวประหลาดหนึ่งตัวต่างก็พากันร้องลั่นบ้าน จนเธอต้องเอามืออุดหู



\" โอย..จะตกใจอะไรกันนักหนา \"

\" โน..โนฮาระ! นี่เข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่!? \"

\" ตั้งนานแล้วล่ะ \"



นัยน์ตาแดงพลางจ้องมองเจ้าตัวประหลาด เพ่งพิจารณารูปลักษณ์อย่างละเอียดถีถ้วน

จนเจ้าตัวประหลาดแทบละลายเพราะสายตาของเจ้าหล่อนที่มองมาเหมือนกับเครื่องสแกนจับผิด



\" ยินดีที่ได้รู้จัก คุณกระรอกขาว \"

\" ...... \"



เธอกล่าวทักทายมันอย่างเป็นมิตร พลางเดินเข้ามาใกล้ๆ



\" น่ารักจัง! \"

\" กระรอกที่ไหน เม่นต่างหาก \"

\" พี่ดูผิดแน่ มันต้องเป็นกระรอกขาวสิ ก็มันมีหางเหมือนกระรอกนี่นา \"

\" เม่นสิ เม่น \"



การปะทะริมฝีปากระหว่างสองพี่น้องก็เริ่มต้นขึ้น จนเจ้าตัวประหลาดทนไม่ไหวต้องรีบห้ามปราม



\" พอๆๆ ฉันจะเป็นตัวอะไรก็ช่างเถอะ \"

\" ก็ได้ นี่เห็นแก่คุณกระรอกขาวนะ ว่าแต่มีชื่อรึเปล่า? \"

\" ว่าจะบอกตั้งนานแล้ว....ฉันชื่อ คันนะ \"

\" ตัวเมียเหรอ? ว้า.....เดาผิด \"

\" ฉันเป็นผู้ชายเฟ้ย! \"

\" เฮ้อ! ไปอาบน้ำดีกว่า ฝากเจ้านี่ด้วยละกัน อย่าให้แม่เห็นล่ะ  \"



ระหว่างที่กำลังสนทนาสาทยายกัน เคนจิก็ลุกออกจากห้องไปด้วยความเบื่อหน่าย



\" นี่แล้ว \' เจ้าหมอนั่น \' ที่ว่าล่ะ? \"

\" เอ่อ...ก็แค่...คนรู้จักเท่านั้น \"



นัยน์ตาคู่โตหรี่ลงเล็กน้อยพลางเบือนหน้าหนี เมื่อเธอเห็นอาการที่ดูเซื่องซึมไป หล่อนจึงได้เปลี่ยนเรื่องคุยทันที



\" ใช่แล้ว! นี่คันนะ \"

\" หืม? \"

\" คันนะอยากไปโรงเรียนกับฉันมั้ย? \"



...................................................................



\" โนฮาระเสร็จรึยัง? ไปโรงเรียนกันเหอะ \"

\" พี่เคนจิ! วันนี้หนูจะพาคันนะไปด้วยนะ \"

\" หา...เจ้านี่ไม่ใช่สัตว์เลี้ยงนะ ไม่ได้ๆ  \"

\" น่านะ พี่เคนจิ  \"

\" ไม่ได้...เอาไปไว้ที่ห้องซะ แล้วแกเองก็ห้ามให้แม่ฉันเห็นด้วย \"

\" สงสารคันนะเค้า ดูตาของมันสิ \"



ว่าพลางยื่นมันเข้าไปใกล้ๆ นัยน์ตาประกายเท่าไข่ห่านจ้องมาที่เขาอย่างวิงวอน จนแล้วจนรอดคนถูกจ้องก็ต้องยอมแพ้ตาคู่โต



\" รู้แล้ว! จะเอาก็เอาไปแต่....ห้ามให้คนอื่นรู้นะ โดยเฉพาะแก... \"



นัยน์ตาดำจ้องเขม็งมาที่เจ้าตัวประหลาด



\" ถ้าขืนทำตัววุ่นวาย....ฉันไม่เลี้ยงแกไว้แน่ เข้าใจ้? \"

\" ........... \"



เจ้าตัวประหลาดรีบพยักหน้าเป็นอันว่าตกลง....



..................................................................................................



ณ หน้าประตูโรงเรียน



\" ว้าว! นี่น่ะเหรอ? โรงเรียนของพวกนาย \"



เจ้าตัวประหลาดโพล่งขึ้นเมื่อเห็นประตูเหล็กบานใหญ่ตั้งตระหง่านอยู่เบื้องหน้า



\" ก็ใช่อ่ะนะ แล้วเจอกันตอนเย็น \"

\" บ้ายบาย พี่เคนจิ \"



แล้วเขาก็เดินแยกออกไปอีกทาง ส่วนสาวน้อยผมแดงก็เดินเข้าไปที่ตึกพร้อมกับเจ้าตัวประหลาด

ระหว่างที่เดินไปตามทาง....หล่อนก็พบกับเพื่อนร่วมชั้นเข้าพอดี



\" อรุณสวัสดิ์ โนฮาระจัง \"

\" หวัดดี อามิจัง \"

\" ร่าเริงแต่เช้าเชียวนะ \"

\" นี่ๆ ฉันมีอะไรจะให้เธอดูล่ะ! \"

\" อะไรเหรอจ้ะ? \"



เจ้าตัวประหลาดเสียงสันหลังวาบ ทันทีที่เธอพูด

เขาอุตส่าห์สัญญาไว้กับพี่ชายของหล่อนว่าจะไม่ทำให้ใครเห็นแล้วเชียว

ยัยน้องสาวคนนี้ทำเสียแผนหมด!



\" เฮ้ย!.......อย่านะ คิดจะทำอะไรของเธอน่ะ ยัยบ๊อง

\" แต่นแต๊น! น่ารักใช่ม้า? \"



พ่อแก้ว แม่แก้ว........ผมต้องโดนเจ้าหมอนั่นเชือดแน่ๆเลย!

โดนเห็นจนได้!



\" เอ่อ....ที่ว่าน่ารัก มันคืออะไรเหรอ? \"

\" ก็นี่ไงล่ะ \"

\" ....ไม่เห็นมีอะไรเลยนี่จ้ะ \"



เฮ้อ! รอดตัวไป....



เพื่อนของเธอมองเห็นแต่มือสองข้างที่หล่อนยื่นมาใกล้ๆ .....มันว่างเปล่า.....



\" อ้าว? \"

\" ได้เวลาเรียนคาบแรกแล้วนะ ไปกันเถอะจ้ะ \"

\" อ่ะ....อือ \"



.......แปลกจังแฮะ.......



...............................................................



ภายในห้องเรียน



\" เอาล่ะ เอาไว้แค่นี้ก่อน อย่าลืมไปทำการบ้านมาด้วยล่ะโดยเฉพาะเธอ โนฮาระคุง \"

\" ....แหะๆ \"

\" โดนอาจารย์ว่าอีกแล้วน้า \"



ฮิคารุสาวน้อยร่างเล็กเดินมาตบไหล่เพื่อน



\" เชอะ ไม่ต้องมาตอกย้ำกันเลย \"

\" อ่ะ ล้อเล่นๆ \"



ในระหว่างที่ทั้งสองกำลังคุยกันอย่างสนุกสนาน  นัยน็ตาทองก็เหลือบไปเห็นอะไรบางอย่างในกระเป๋าของเพื่อน

หางสีขาวกลมๆกำลังส่ายไปส่ายมาไม่หยุด



\" โนฮาระ....เธอเลี้ยงตัวอะไรไว้ในกระเป๋าเหรอ?  \"



เจ้าตัวประหลาดสะดุ้งโหยงเมื่อได้ยินเสียงทัก



\" อ๋อ คันนะน่ะเหรอ?  \"



ว่าพลางอุ้มมันออกจากกระเป๋า

กรรม.......ซวยอีกแล้วเรา......เฮ้อ!



\" น่ารักมั้ย? เค้าพูดได้ด้วยนะ \"

\" หืม? ตัวอะไรพิลึกดีจัง \"



ยัยนี่!?  มองเห็นเรา!......แย่ล่ะสิ

แต่เดี๋ยว....หน้าคุ้นๆแฮะ



\" ท่าทางมันตื่นๆนะ ตัวอะไรน่ะ? \"



ยัยนั่น! คนที่เราลักพาตัวมาผิดนี่!



\" เธอมองเห็นด้วยเหรอ?  \"

\" ถามแปลกๆ ถ้าฉันมองไม่เห็นแล้วจะถามเธอทำไม \"

\" ก็คนอื่นบอกว่ามองไม่เห็นกันสักคน \"

\" ทำอะไรกันอยู่เหรอ? \"



ชุนอิจิ เด็กหนุ่มจอมจุ้นเจ้าเก่าเดินเข้ามาหา



\" กำลังคุยเรื่องเจ้านี่อยู่ \"



ฮิคารุกล่าวพลางชี้ไปที่เจ้าแมวประหลาด



\" อะไรเหรอ? \"

\" ก็คันนะไง มันกำลังนั่งจ้องเขม็งใส่ฉันอยู่เนี่ย \"

\" คันนะไหน? ไม่เห็นจะมีตัวอะไรเลยนี่ พวกเธอกำลังทำอะไรอยู่กันแน่เนี่ย? \"

\" นายก็มองไม่เห็นเหมือนกันเหรอ? \"

\" เห็นอะไรล่ะ? โต๊ะ เก้าอี้ ขนม หรืออะไร? \"



สาวน้อยทั้งสองต่างก็หันมามองหน้ากัน เครื่องหมายปรัศนีลอยอยู่เต็มหัว

....งงสุดๆ....



.............................................................................



\" ฮิคารุ วันนี้อย่าลืมไปงานที่บ้านฉันนะ \"

\" โอเค ฉันจะไปตอนห้าโมงกว่าๆล่ะกัน \"

\" แล้วจะรอนะ บ้ายบาย \"

\" บ้ายบาย  \"



วันนี้เป็นวันเกิดของอามิจังซะด้วย ยังไงต้องรีบไปที่นั่นก่อนล่ะ.......

มันกลายเป็นกิจวัตรประจำวันที่เธอจะต้องไปที่ร้านบุฟเฟ่ต์ร้านนั้น สถานที่ที่เธอได้พบกับเรื่องแปลกประหลาดครั้งแรกในชีวิต

หลุมดำ เด็กผู้ชาย และเคียวเล่มนั้น.....ทุกอย่างที่ผ่านมาเธอยังจำมันได้แม่น  



/ กริ๊ง /



\" คิระโอะ ฉันมาแล้วค่ะ \"

\" สวัสดีครับ วันนี้ที่โรงเรียนเป็นยังไงบ้าง \"



ส่วนชายหนุ่มผมหยักโศกที่อ่อนโยนคนนี้ ก็มีอะไรพิเศษแฝงอยู่ ถึงเธอจะยังไม่รู้ก็ตามที



\" ก็ดีค่ะ เพียงแต่มีเรื่องแปลกๆเกิดขึ้น \"

\" อะไรรึ? \"

\" พอดีวันนี้เพื่อนสนิทของฉัน เธอเอาแมวประหลาดมาจากที่ไหนก็ไม่รู้มาที่โรงเรียน \"

\" แมวประหลาด? \"

\" ใช่ แล้วเธอยังบอกอีกว่ามันพูดได้ด้วย \"

\" แล้วมันพูดรึครับ? \"

\" ไม่ได้พูดหรอก แต่มันจ้องฉันเขม็งเลยล่ะ ตาโตชะมัด \"

\" ....เพื่อนของคุณชื่อ สึกิโมโตะ โนฮาระ ใช่มั้ยครับ?  \"

\" เอ๋? รู้จักกันด้วยเหรอ ไม่เห็นบอกกันมั่ง \"

\" ไม่รู้จักหรอกครับ \"



พลางหัวเราะสบายอารมณ์ตามเคย



\" พอดีฉันต้องไปงานเลี้ยงวันเกิดเพื่อน งั้นไปก่อนนะ \"

\" ครับ แต่ก่อนจะไปผมมีอะไรดีๆจะให้ \"



เขายื่นสายรัดข้อสีดำอันหนึ่งให้กับเธอ มันทำมาจากขนอีกาที่ตกแต่งด้วยโซ่ตรวนเล็กๆคล้องอยู่ พร้อมกับมีกางเขนห้อยอยู่ซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของเหล่านักล่าหัว

เมื่อเห็นก็อดใจไม่ได้ที่จะใส่เพราะมันเป็นสายรัดข้อมือที่เท่ห์ที่สุดเท่าที่เคยเห็นมา



\" ว้าว! เท่จัง \"

\" มันเป็นเครื่องรางของเหล่านักล่าหัวครับ \"

\" แทงกิ้ว! \"

\" ครับ รักษาตัวด้วยนะครับ \"



\" ......... \"



\" ของที่ท่านสั่งมาถึงแล้วขอรับ \"

\" โฮมเองรึ? \"



อีกาตัวหนึ่งร่อนลงมาเกาะที่ไหล่ของผู้เป็นนาย



\" \' ผู้ถูกเลือก \' ไปแล้วหรือขอรับ \"

\" อืม \"

\" ดูท่าจะไม่ไหวซะแล้วมั้ง? ตัวออกจะเล็กไม่ผ่านเกณฑ์ส่วนสูงของนักล่าหัวเลยด้วยซ้ำ \"

\" รอดูผลงานของเธอกันดีกว่านะ..... \"

\" จะเก่งแค่ไหนกันเชียว กา กา \"



ชายหนุ่มหันหลังเดินกลับเข้าไปในร้าน

แสงไฟที่ส่องสว่างถูกดับลงเหลือไว้แต่แสงเทียนภายในร้าน มือข้างหนึ่งพลางพลิกป้ายที่แขวนอยู่ตรงประตู



\' CLOSE NOW \'





---------------------------------



TO BE CONTINUE.....



ขอบคุณที่อุตส่าห์แวะมาอ่านนะครับ