ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : หลุมดำ 2
“ ฮ่า ฮ่า ในที่สุดชั้นก็ได้ตัวนายมาจนได้ ฮ่าๆๆ ”
เด็กชายคนหนึ่งเอ่ยขึ้น ด้วยความดีใจ
“ ปล่อยชั้นลงนะ เจ้าบ้า! ”
“ หา? ”
เขาก้มลงมาดูผลงาน
“ เฮ้ย? นี่เธอโผล่มาจากไหนกันเนี่ย? ”
“ ชั้นจะไปรู้เรอะ!? ”
ในตอนนี้ ฮิคารุกำลังโดนเด็กชายจากที่ไหนก็ไม่รู้จับตัวไป แต่เธอกำลังบ่นในใจว่า
‘ จับตัวให้มันดีๆหน่อยไม่ได้รึไง! ทำไมต้องจับขาชั้นให้ห้อยหัวลงมาโตงเตงแบบนี้! ’
“ ชิ เอามาผิดตัวเรอะ ”
“ ปล่อยขาชั้นลงเดี๋ยวนี้นะ! ปล่อยๆๆๆ ”
เธอดิ้นสุดแรง
“ ปัทโธ่~ อย่าดิ้นสิ ยัยเพิ้ง! ”
“ ว่าใครมิทราบฮะ!? ”
ด้วยความที่หงุดหงิดเต็มกำลัง เธอจึงใช้ขาที่เหลือเหวี่ยงเข้าไปที่หน้าของเด็กชายจนร่วงลงไปกองกับพื้น / ผัวะ! /
“ เฮอะ! เป็นยังไงล่ะสมน้ำหน้า ”
“ เธอนี่นะ.....มันจะมากเกินไปแล้ว! ”
“ อะไรๆ แค่นี้มันยังน้อยไปนะจะบอกให้ ”
เธอพูดกวนประสาทใส่
“ จริงสิ แล้วชั้นอยู่ที่ไหนกันล่ะเนี่ย? ”
“ ยัยเพิ้ง ”
“ เลิกเรียกชั้นแบบนั้นซะทีได้มั้ยเล่า ว่าแต่นายเป็นใครกันแล้วไอ้หลุมดำเมื่อกี้นายเป็นคนทำอย่างนั้นเหรอ? ”
“ เชอะ! เรื่องอะไรชั้นจะต้องมาตอบคำถามของเธอกันด้วย ถ้าไม่เป็นเพราะเธอป่านนี้ชั้นคงจะจับไอ้หมอนั่นได้อยู่แล้วเชียว ”
ตอนนี้ เธอรู้สึกอยากหาอะไรหนักๆมาทุ่มใส่เจ้าหมอนี่ให้มันจมลงไปกับดินแบบไม่ผุดไม่เกิดเลยทีเดียว
“ ชั้นไม่รู้หรอกนะว่านายเป็นอะไร แต่นายต้องพาชั้นกลับไปที่เดิมเดี๋ยวนี้! ”
“ งั้นผมขออาสาไปส่งนะ ”
ชายหนุ่มผู้มีรอยยิ้มหวานเจ้าเก่าเอ่ยตอบ
“ นี่นายโผล่มาจากที่ไหนกัน!? ”
“ ก็เห็นหลุมดำมันเปิดอยู่ก็เลยเข้ามาน่ะสิ นายนี่ยังสัพเพร่าเมือนเดิมเลยนะ ”
“ เงียบนะ! ”
“ แหม อย่าเพิ่งโมโหสิ ”
“ เฮอะ! ไหนๆนายก็อุตส่าห์มาถึงที่นี่แล้ว งั้นเรามาเริ่มกันเลยดีกว่า ”
เขาท่องมนตร์เป็นภาษาอะไรบางอย่างที่ฮิคารุไม่เข้าใจ
“ คุณฮิคารุครับ ช่วยกรุณาหลบไปทางด้านข้างหน่อยจะได้มั้ยครับ มันอันตรายน่ะ ”
เธอทำตามที่เขาบอกทันที หลังจากที่เดินถอยไปได้สักสี่ห้าก้าว จู่ๆ ก็มีแสงสีขาวเปล่งออกมาจากมือของเด็กชายที่กำลังท่องมนตร์อยู่ไม่ขาดสาย เจ้าแสงสีขาวเริ่มเปลี่ยนรูปร่างกลายเป็นดาบที่มีความเรียวคมอย่างเห็นได้ชัด
“ นี่มันอะไรกันเนี่ย? ”
เธอตะลึงกับสิ่งที่กำลังปรากฏอยู่ตรงหน้า
“ คราวนี้ชั้นไม่ปล่อยนายให้รอดไปได้แน่! ”
ตั้งท่าพร้อมจะต่อสู้
“ งั้นก็เข้ามา ”
ว่าแล้วเด็กชายก็พุ่งตรงเข้าหาอย่างรวดเร็ว เขาแกว่งดาบขึ้นแล้วฟาดมันลงไปที่หน้าอกของชายหนุ่ม
แต่เขากลับหลบได้ทัน
“ หลบได้เรอะ! ”
“ ก็คงประมาณนั้น ”
เขาหลบจากดาบเมื่อกี้แล้วโผล่มาทางด้านหลังของเด็กชาย
“ ย้าก! ”
เขาเหวี่ยงดาบไปทางด้านหลัง แต่ชายหนุ่มกับเอานิ้วกันปลายดาบไว้อย่างสบายอารมณ์
“ หา ? ”
“ หึๆ มีแรงแค่นี้เองเหรอ คันนะคุง ”
พูดอย่างอารมณ์ดี
“ อะไรกันเนี่ย!? ”
“ นายทำอะไรชั้นไม่ได้หรอก คันนะ นายยังอ่อนหัด ”
“ ชั้นไม่ได้อ่อนหัด! ”
คราวนี้เด็กชายตัดสินใจหันหลังมาปล่อยหมัดขวาใส่ แต่ชายหนุ่มอารมณ์ดีก็ยังหลบได้ทัน แถมพร้อมกับเสยหมัดเข้าไปที่คางจนลอยกระเด็นร่วงลงพื้น
“ จบกันซะที ”
“ มันยังไม่จบ! อึก.... ”
“ นายมันยังอ่อนหัด น้องชาย ”
“ อย่ามาเรียกชั้นว่า น้องชาย นะ! ให้ตายชั้นก็ไม่มีวันที่จะเป็นพี่น้องกับนายแน่!! ”
“ งั้นก็...... ”
เขาท่องมนตร์เรียกอะไรบางอย่างออกมาจากมือข้างซ้าย
“ เคียว? ”
ฮิคารุเอ่ยขึ้น เมื่อเห็นเคียวสีดำอันใหญ่ ที่มีความเรียวโค้งคล้ายกับพระจันทร์เสี้ยว ดูแล้วช่างน่ากลัว
“ ลาก่อน ”
ชายหนุ่มเอ่ยด้วยเสียงที่เย็นชาพร้อมกับแกว่งปลายเคียวแทงเข้าไปที่หัวใจของคันนะผู้เป็นน้องชายคนเดียวของเขา
“ อ้าก!! ”
“ หยุดนะ! หยุดทำบ้าๆแบบนั้นเดี๋ยวนี้! ”
เธอวิ่งเข้าไปคว้าแขนของเขาไว้
“ เขาเป็นน้องชายของนายไม่ใช่เหรอ!? ทำอย่างนี้ได้ยังไงกันน่ะ? ”
“ สายไปแล้ว... ”
ใช่ มันสายเกินไปแล้วที่จะห้าม เพราะดวงวิญญาณของคันนะได้หลุดออกมาจากร่างแล้วจางหายไป
“ นายนี่มัน... ”
“ นี่ล่ะ คือเหล่านักล่าหัวที่ผมพูดถึง.... ”
เธอสังเกตที่ปลายโค้งของเคียวสีดำว่ามันไม่มีรอยเลือดเลยสักนิด
“ แต่ว่า ไม่ต้องห่วงหรอกครับ ”
“ หืม? ”
“ น้องชายของผมยังไม่ตายหรอกครับ ”
“ เอ๋? ได้ไง? ก็เมื่อกี้.... ”
“ ผมไม่ได้ฆ่าเขาหมดซะทีเดียว เพียงแต่...ถูกส่งไปที่ไหนสักแห่งก็เท่านั้น ”
“ ตกลงนายก็ไม่ได้คิดที่จะ.... ”
“ ทำไงได้ล่ะ ก็เขาเป็นน้องชายของผมนี่ครับ ”
เขาส่งรอยยิ้มให้กับเธออีกเช่นเคย
“ อืม เราจะออกไปจากที่ยังไง? ”
“ ง่ายมากครับ คอยดูนะ ”
เขาใช้ปลายเคียวเคาะลงไปที่พื้นและแสงสีดำก็พุ่งออกมา เธอหรี่ตาลงเล็กน้อย
“ ถึงแล้วครับ ”
แล้วก็ค่อยๆลืมตาขึ้น ตอนนี้เธอกำลังยืนอยู่ ณ ตำแหน่งเดิมที่หล่อนถูกคันนะคว้าไป
“ เฮ้อ กลับมาซะที ”
“ น้องชายเก่งในเรื่องการใช้ภาพลวงตาน่ะครับ ต้องขอโทษด้วยนะครับที่พาคุณมาเจอเรื่องอันตรายแบบนี้ ”
“ อะไรกัน ชั้นว่ามันสนุกออกจะตายไป แล้วชั้นยังไม่รู้จักชื่อของนายเลยนะ ”
“ อ๋อ ผมชื่อ คิราโอะครับ เรียกคิระเฉยๆก็ได้ ”
“ ยินดีที่ได้รู้จักคุณคิระ! อ้อ ชั้นลืมตอบคำถามนายไปเลย ”
“ ? ”
“ ชั้นคิริซาโตะ ฮิคารุ จะขอลองเป็นนักล่าหัวดูสักตั้ง! ฝากเนื้อฝากตัวด้วยค่ะ! ”
ฮิคารุตอบได้อย่างมั่นใจ
“ ยินดีต้อนรับสู่ Head Hunter ครับ ”
......................................
ทางด้านเคนจิที่กำลังตากผ้าอยู่ข้างนอกบ้าน
“ โธ่เฟ้ย! ยัยโนฮาระตัวป่วน! ”
เขาหยิบผ้าขึ้นมา
“ คอยดูนะ....สักวัน ”
บิดผ้าอย่างโมโหสุดขีด เกือบจะขาดแน่ะ
“ ชั้น...จะ.....ต้อง..... ”
น้ำไหลทะลักออกจากผ้าจนหยดสุดท้าย จะขาดจริงๆแล้วนะ ประมาณว่าถ้าผ้ามันพูดได้มันคงจะพูดว่า “ ได้โปรดหยุดซะที เค้าเจ็บนะ! ” อะไรทำนองนั้น
“ ฮึ้ยยยยย ”
จู่ๆ ก็มีตัวอะไรบางอย่างล่วงลงมาจากท้องฟ้า ตกทับใส่หัวของเขา
“ โอ้ย! อะไรกันเนี่ย!? หา? ”
เขายกตัวประหลาดออกจากหน้าแล้วจ้อง จ้อง จ้อง แล้วก็.....
“ เฮ้ยยยยย!!! ”
“ เคนจิ! แม่บอกลูกที่มีแล้วว่าอย่าเสียงดัง!! ”
“ คะ.....คร้าบ!! ”
เขาค่อยๆ ยกมันเข้ามาดูใกล้ๆ มันมีลำตัวคล้ายกับแมวสีขาวขนปุย มันมีหางเหมือนกระรอก และมีหูที่ใหญ่โตคล้ายกับปีกนก
“ ตัวอะไร? เม่นเรอะ? ”
ยังไม่ทันที่จะดูต่อจนจบ แม่ของเขาก็เดินออกมาพอดี
“ เคนจิ ทำไมถึงใช้เวลาตากนานขนาดนี้ล่ะ? เสร็จแล้วก็มาช่วยแม่จัดโต๊ะหน่อยนะ หืม? ”
“ อ๊ะ! ”
เขารีบเอาตัวประหลาดนั่นซ่อนไว้ที่ด้านหลัง
“ เอ่อ...ฮ่าๆๆๆ ”
“ ลูกซ่อนอะไรไว้งั้นเหรอ ขอดูหน่อยสิ ”
“ มะ..ไม่มีอะไรหรอกฮะ ก็แค่ลูกฟุตบอลจากเด็กข้างบ้านน่ะ ”
“ เหรอ? ขอดูหน่อยสิ ”
“ เอ่อ......คือ ”
“ เคนจิ จะให้แม่ดูหรือ....ไม่......จ้ะ? ”
เมื่อเคนจิเห็นความโหดกำลังครอบงำแม่ เขาจึงจำใจยื่นมันออกไป แต่ระหว่างที่ยื่นโนฮาระก็กลับมาที่บ้านพอดี เขาคิดว่านี่เป็นครั้งแรกที่น้องสาวได้ช่วยชีวิตของเขาไว้
“ แม่ค่า! หนูกลับมาแล้ว! แม่ๆ มาช่วยหนูทางนี้หน่อย! ”
“ จ้า จ้า ”
“ ฟิ้ว...... ”
“ เดี๋ยวจะเรียกดูทีหลัง ”
ขู่เสร็จก็เดินเข้าไปในบ้านทันที
“ เฮ้อ....เกือบไปแล้วมั้ยเล่า แกนี่มจากไหนกันนะ? ”
ว่าแล้วก็จับมันวางไว้ที่ตะกร้าแล้วยกเข้าไปในบ้านอย่างลับๆล่อๆ
จากนี้แหละ....ที่ชีวิตของเขาจะเปลี่ยนไป
การเริ่มต้นชีวิตที่ไม่เหมือนใคร กำลังจะเกิดขึ้นกับพวกเขา
**********************************************
( + + ) ขอบคุณนักอ่านทุกท่านฮะ! m( _ _ )m
เด็กชายคนหนึ่งเอ่ยขึ้น ด้วยความดีใจ
“ ปล่อยชั้นลงนะ เจ้าบ้า! ”
“ หา? ”
เขาก้มลงมาดูผลงาน
“ เฮ้ย? นี่เธอโผล่มาจากไหนกันเนี่ย? ”
“ ชั้นจะไปรู้เรอะ!? ”
ในตอนนี้ ฮิคารุกำลังโดนเด็กชายจากที่ไหนก็ไม่รู้จับตัวไป แต่เธอกำลังบ่นในใจว่า
‘ จับตัวให้มันดีๆหน่อยไม่ได้รึไง! ทำไมต้องจับขาชั้นให้ห้อยหัวลงมาโตงเตงแบบนี้! ’
“ ชิ เอามาผิดตัวเรอะ ”
“ ปล่อยขาชั้นลงเดี๋ยวนี้นะ! ปล่อยๆๆๆ ”
เธอดิ้นสุดแรง
“ ปัทโธ่~ อย่าดิ้นสิ ยัยเพิ้ง! ”
“ ว่าใครมิทราบฮะ!? ”
ด้วยความที่หงุดหงิดเต็มกำลัง เธอจึงใช้ขาที่เหลือเหวี่ยงเข้าไปที่หน้าของเด็กชายจนร่วงลงไปกองกับพื้น / ผัวะ! /
“ เฮอะ! เป็นยังไงล่ะสมน้ำหน้า ”
“ เธอนี่นะ.....มันจะมากเกินไปแล้ว! ”
“ อะไรๆ แค่นี้มันยังน้อยไปนะจะบอกให้ ”
เธอพูดกวนประสาทใส่
“ จริงสิ แล้วชั้นอยู่ที่ไหนกันล่ะเนี่ย? ”
“ ยัยเพิ้ง ”
“ เลิกเรียกชั้นแบบนั้นซะทีได้มั้ยเล่า ว่าแต่นายเป็นใครกันแล้วไอ้หลุมดำเมื่อกี้นายเป็นคนทำอย่างนั้นเหรอ? ”
“ เชอะ! เรื่องอะไรชั้นจะต้องมาตอบคำถามของเธอกันด้วย ถ้าไม่เป็นเพราะเธอป่านนี้ชั้นคงจะจับไอ้หมอนั่นได้อยู่แล้วเชียว ”
ตอนนี้ เธอรู้สึกอยากหาอะไรหนักๆมาทุ่มใส่เจ้าหมอนี่ให้มันจมลงไปกับดินแบบไม่ผุดไม่เกิดเลยทีเดียว
“ ชั้นไม่รู้หรอกนะว่านายเป็นอะไร แต่นายต้องพาชั้นกลับไปที่เดิมเดี๋ยวนี้! ”
“ งั้นผมขออาสาไปส่งนะ ”
ชายหนุ่มผู้มีรอยยิ้มหวานเจ้าเก่าเอ่ยตอบ
“ นี่นายโผล่มาจากที่ไหนกัน!? ”
“ ก็เห็นหลุมดำมันเปิดอยู่ก็เลยเข้ามาน่ะสิ นายนี่ยังสัพเพร่าเมือนเดิมเลยนะ ”
“ เงียบนะ! ”
“ แหม อย่าเพิ่งโมโหสิ ”
“ เฮอะ! ไหนๆนายก็อุตส่าห์มาถึงที่นี่แล้ว งั้นเรามาเริ่มกันเลยดีกว่า ”
เขาท่องมนตร์เป็นภาษาอะไรบางอย่างที่ฮิคารุไม่เข้าใจ
“ คุณฮิคารุครับ ช่วยกรุณาหลบไปทางด้านข้างหน่อยจะได้มั้ยครับ มันอันตรายน่ะ ”
เธอทำตามที่เขาบอกทันที หลังจากที่เดินถอยไปได้สักสี่ห้าก้าว จู่ๆ ก็มีแสงสีขาวเปล่งออกมาจากมือของเด็กชายที่กำลังท่องมนตร์อยู่ไม่ขาดสาย เจ้าแสงสีขาวเริ่มเปลี่ยนรูปร่างกลายเป็นดาบที่มีความเรียวคมอย่างเห็นได้ชัด
“ นี่มันอะไรกันเนี่ย? ”
เธอตะลึงกับสิ่งที่กำลังปรากฏอยู่ตรงหน้า
“ คราวนี้ชั้นไม่ปล่อยนายให้รอดไปได้แน่! ”
ตั้งท่าพร้อมจะต่อสู้
“ งั้นก็เข้ามา ”
ว่าแล้วเด็กชายก็พุ่งตรงเข้าหาอย่างรวดเร็ว เขาแกว่งดาบขึ้นแล้วฟาดมันลงไปที่หน้าอกของชายหนุ่ม
แต่เขากลับหลบได้ทัน
“ หลบได้เรอะ! ”
“ ก็คงประมาณนั้น ”
เขาหลบจากดาบเมื่อกี้แล้วโผล่มาทางด้านหลังของเด็กชาย
“ ย้าก! ”
เขาเหวี่ยงดาบไปทางด้านหลัง แต่ชายหนุ่มกับเอานิ้วกันปลายดาบไว้อย่างสบายอารมณ์
“ หา ? ”
“ หึๆ มีแรงแค่นี้เองเหรอ คันนะคุง ”
พูดอย่างอารมณ์ดี
“ อะไรกันเนี่ย!? ”
“ นายทำอะไรชั้นไม่ได้หรอก คันนะ นายยังอ่อนหัด ”
“ ชั้นไม่ได้อ่อนหัด! ”
คราวนี้เด็กชายตัดสินใจหันหลังมาปล่อยหมัดขวาใส่ แต่ชายหนุ่มอารมณ์ดีก็ยังหลบได้ทัน แถมพร้อมกับเสยหมัดเข้าไปที่คางจนลอยกระเด็นร่วงลงพื้น
“ จบกันซะที ”
“ มันยังไม่จบ! อึก.... ”
“ นายมันยังอ่อนหัด น้องชาย ”
“ อย่ามาเรียกชั้นว่า น้องชาย นะ! ให้ตายชั้นก็ไม่มีวันที่จะเป็นพี่น้องกับนายแน่!! ”
“ งั้นก็...... ”
เขาท่องมนตร์เรียกอะไรบางอย่างออกมาจากมือข้างซ้าย
“ เคียว? ”
ฮิคารุเอ่ยขึ้น เมื่อเห็นเคียวสีดำอันใหญ่ ที่มีความเรียวโค้งคล้ายกับพระจันทร์เสี้ยว ดูแล้วช่างน่ากลัว
“ ลาก่อน ”
ชายหนุ่มเอ่ยด้วยเสียงที่เย็นชาพร้อมกับแกว่งปลายเคียวแทงเข้าไปที่หัวใจของคันนะผู้เป็นน้องชายคนเดียวของเขา
“ อ้าก!! ”
“ หยุดนะ! หยุดทำบ้าๆแบบนั้นเดี๋ยวนี้! ”
เธอวิ่งเข้าไปคว้าแขนของเขาไว้
“ เขาเป็นน้องชายของนายไม่ใช่เหรอ!? ทำอย่างนี้ได้ยังไงกันน่ะ? ”
“ สายไปแล้ว... ”
ใช่ มันสายเกินไปแล้วที่จะห้าม เพราะดวงวิญญาณของคันนะได้หลุดออกมาจากร่างแล้วจางหายไป
“ นายนี่มัน... ”
“ นี่ล่ะ คือเหล่านักล่าหัวที่ผมพูดถึง.... ”
เธอสังเกตที่ปลายโค้งของเคียวสีดำว่ามันไม่มีรอยเลือดเลยสักนิด
“ แต่ว่า ไม่ต้องห่วงหรอกครับ ”
“ หืม? ”
“ น้องชายของผมยังไม่ตายหรอกครับ ”
“ เอ๋? ได้ไง? ก็เมื่อกี้.... ”
“ ผมไม่ได้ฆ่าเขาหมดซะทีเดียว เพียงแต่...ถูกส่งไปที่ไหนสักแห่งก็เท่านั้น ”
“ ตกลงนายก็ไม่ได้คิดที่จะ.... ”
“ ทำไงได้ล่ะ ก็เขาเป็นน้องชายของผมนี่ครับ ”
เขาส่งรอยยิ้มให้กับเธออีกเช่นเคย
“ อืม เราจะออกไปจากที่ยังไง? ”
“ ง่ายมากครับ คอยดูนะ ”
เขาใช้ปลายเคียวเคาะลงไปที่พื้นและแสงสีดำก็พุ่งออกมา เธอหรี่ตาลงเล็กน้อย
“ ถึงแล้วครับ ”
แล้วก็ค่อยๆลืมตาขึ้น ตอนนี้เธอกำลังยืนอยู่ ณ ตำแหน่งเดิมที่หล่อนถูกคันนะคว้าไป
“ เฮ้อ กลับมาซะที ”
“ น้องชายเก่งในเรื่องการใช้ภาพลวงตาน่ะครับ ต้องขอโทษด้วยนะครับที่พาคุณมาเจอเรื่องอันตรายแบบนี้ ”
“ อะไรกัน ชั้นว่ามันสนุกออกจะตายไป แล้วชั้นยังไม่รู้จักชื่อของนายเลยนะ ”
“ อ๋อ ผมชื่อ คิราโอะครับ เรียกคิระเฉยๆก็ได้ ”
“ ยินดีที่ได้รู้จักคุณคิระ! อ้อ ชั้นลืมตอบคำถามนายไปเลย ”
“ ? ”
“ ชั้นคิริซาโตะ ฮิคารุ จะขอลองเป็นนักล่าหัวดูสักตั้ง! ฝากเนื้อฝากตัวด้วยค่ะ! ”
ฮิคารุตอบได้อย่างมั่นใจ
“ ยินดีต้อนรับสู่ Head Hunter ครับ ”
......................................
ทางด้านเคนจิที่กำลังตากผ้าอยู่ข้างนอกบ้าน
“ โธ่เฟ้ย! ยัยโนฮาระตัวป่วน! ”
เขาหยิบผ้าขึ้นมา
“ คอยดูนะ....สักวัน ”
บิดผ้าอย่างโมโหสุดขีด เกือบจะขาดแน่ะ
“ ชั้น...จะ.....ต้อง..... ”
น้ำไหลทะลักออกจากผ้าจนหยดสุดท้าย จะขาดจริงๆแล้วนะ ประมาณว่าถ้าผ้ามันพูดได้มันคงจะพูดว่า “ ได้โปรดหยุดซะที เค้าเจ็บนะ! ” อะไรทำนองนั้น
“ ฮึ้ยยยยย ”
จู่ๆ ก็มีตัวอะไรบางอย่างล่วงลงมาจากท้องฟ้า ตกทับใส่หัวของเขา
“ โอ้ย! อะไรกันเนี่ย!? หา? ”
เขายกตัวประหลาดออกจากหน้าแล้วจ้อง จ้อง จ้อง แล้วก็.....
“ เฮ้ยยยยย!!! ”
“ เคนจิ! แม่บอกลูกที่มีแล้วว่าอย่าเสียงดัง!! ”
“ คะ.....คร้าบ!! ”
เขาค่อยๆ ยกมันเข้ามาดูใกล้ๆ มันมีลำตัวคล้ายกับแมวสีขาวขนปุย มันมีหางเหมือนกระรอก และมีหูที่ใหญ่โตคล้ายกับปีกนก
“ ตัวอะไร? เม่นเรอะ? ”
ยังไม่ทันที่จะดูต่อจนจบ แม่ของเขาก็เดินออกมาพอดี
“ เคนจิ ทำไมถึงใช้เวลาตากนานขนาดนี้ล่ะ? เสร็จแล้วก็มาช่วยแม่จัดโต๊ะหน่อยนะ หืม? ”
“ อ๊ะ! ”
เขารีบเอาตัวประหลาดนั่นซ่อนไว้ที่ด้านหลัง
“ เอ่อ...ฮ่าๆๆๆ ”
“ ลูกซ่อนอะไรไว้งั้นเหรอ ขอดูหน่อยสิ ”
“ มะ..ไม่มีอะไรหรอกฮะ ก็แค่ลูกฟุตบอลจากเด็กข้างบ้านน่ะ ”
“ เหรอ? ขอดูหน่อยสิ ”
“ เอ่อ......คือ ”
“ เคนจิ จะให้แม่ดูหรือ....ไม่......จ้ะ? ”
เมื่อเคนจิเห็นความโหดกำลังครอบงำแม่ เขาจึงจำใจยื่นมันออกไป แต่ระหว่างที่ยื่นโนฮาระก็กลับมาที่บ้านพอดี เขาคิดว่านี่เป็นครั้งแรกที่น้องสาวได้ช่วยชีวิตของเขาไว้
“ แม่ค่า! หนูกลับมาแล้ว! แม่ๆ มาช่วยหนูทางนี้หน่อย! ”
“ จ้า จ้า ”
“ ฟิ้ว...... ”
“ เดี๋ยวจะเรียกดูทีหลัง ”
ขู่เสร็จก็เดินเข้าไปในบ้านทันที
“ เฮ้อ....เกือบไปแล้วมั้ยเล่า แกนี่มจากไหนกันนะ? ”
ว่าแล้วก็จับมันวางไว้ที่ตะกร้าแล้วยกเข้าไปในบ้านอย่างลับๆล่อๆ
จากนี้แหละ....ที่ชีวิตของเขาจะเปลี่ยนไป
การเริ่มต้นชีวิตที่ไม่เหมือนใคร กำลังจะเกิดขึ้นกับพวกเขา
**********************************************
( + + ) ขอบคุณนักอ่านทุกท่านฮะ! m( _ _ )m
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น