หักเหลี่ยมปัญหาชีวิตที่ยิ่งใหญ่ต่อสังคม!!!

ลำดับตอนที่ #1 : จุดเริ่มต้นสายน้ำ อมตะแห่งการฆ่าตัวตาย

เด็กน้อยผู้หนึ่งนามวรดา (ชื่อเล่นของเธอ = วอ) นอนอยู่ในผ้าห่มผืนหนาบนเตียงยาว หมอนของเธอนิ่มอัดแน่นไปด้วยขนนกให้ความรู้สึกอบอุ่นน่านอน ห้องของเธอตกแต่งด้วยสีดำ ที่ดูลึกลับแต่มีเสน่ห์  ความจริงเธอน่าจะหลับใหลได้อย่างอบอุ่น และสุขสบาย แต่....



“อ้ากกกกกกกกกกกกกก!!!” เธอกลับร้องขึ้นมา เพราะเหตุใดกัน?

“เธอ.. คือใคร?”

((ฉันนะเหรอ...ฉันก็คือเธอไง))

“หมายความว่ายังไง เธอคือฉัน หา!!”

((ก็ ฉันกับเธอก็เป็นคนเดียวกันไง เธอคือฉัน และฉัน... ก็คือเธอ))

“ฉันไม่รู้จักคนอย่างเธอ!!”

((หุบปาก!!!))

“กรี้ดดดดดดดดด!!!”



หลังจากนั้นเธอ..ก็สลบไป ใครกันที่เธอคุยด้วย? และทำไมเราจึงไม่ได้ยินเสียงของอีกคนนึง? รึว่าเธอ..จะละเมอไปเอง?



เช้าวันต่อมา



<<เธอคือใครหรอ>> - วอ

(( ฉันคือคูล เป็นคนเดียวกับเธอ)) เสียงกระซิบในใจตอบ

<<คูล? เธอเกิดขึ้นมาได้ไง>>

(( ฉันเกิดมาจากความคิดส่วนหนึ่งในจิตใจเธอ ที่ต้องการถวิลหาคนที่เข้าใจ))

<<เหรอ งั้นเธอก็เกิดมาเป็นเพิ่อนฉันหรอ?>>

(( อืม.. ใช่ ))

<<…>>

((ไม่ถามอะไรอีกหรอ?))

<< แค่ฉันรู้ว่าเธอเป็นเพื่อนฉันก็พอแล้ว>>

((...))



วอกับคูลได้สนทนากัน โดยที่ไม่มีคนรู้ ไม่มีคนเห็น วอไม่รู้ว่า คูลก็คือคนที่เกิดจากจินตนาการของวอเอง เกิดจากการทับถมความต้องการในความต้องการ  



นานวันจิตใจของวอที่ไม่มีคนชะล้างก็ได้รับการปลดปล่อย เพราะได้พบคูลมันทำให้วอหลงรักคูล วอไม่สามารถขาดคูลได้ ทั้งๆที่คูลแค่เกิดจากการจินตนาการ  จนวันหนึ่งวอได้ทะเลาะกับเพื่อนในห้อง จนถึงขั้นแตกหัก



<<หงุดหงิดเป็นบ้าเลยนะคูล เพื่อนอะไรก็ไม่รู้แย่มากๆ>>

(( ความจริงเธอก็มีส่วนผิดนะ แค่นิดหน่อย แต่ก็ทำให้เรื่องรุนแรงขึ้นนะ))

<<ทำไมพูดงี้ละคูล ไม่เข้าข้างฉันเหรอ>>

((เธอก็แค่ต้องการคนเข้าข้างเธอเท่านั้นเองแหละ ถ้ามีคนพูดว่าเธอผิด เธอก็จะโกรธ))

<<คูล!!>>

((ฉันพูดความจริงบ้าง ผิดเรอะ))

<< เงียบเลย!! ฉันกำลังใช้ความคิด >>

((เธอไม่ได้คิดอะไรหรอก เธอกำลังเหงาใช่มั้ยล่ะ เธอกำลังต้องการใครบางคนที่เข้าใจเธอ และเธอก็กำลังบอกว่าต้องเป็นฉัน))

<<หุบปากน่า!! ทำไมต้องเป็นนาย นายจะเข้ามาเข้าใจอะไรฉัน>>

((เธอกำลังต้องการฉัน!!))

<<ออกไป!!>>

((... เธอพูดเองนะ))

<<ออกไปอย่ามายุ่งกับฉัน ไม่ต้องกลับมาอีก!!!>>

((ได้ ถ้าเธอต้องการ ลาก่อน))



วอไม่รู้อะไร  ไม่รู้ว่าการไล่คนๆหนึ่งที่เธอจินตนาการขึ้นมาเองจะทำให้เกิดเรื่องราวที่น่ากลัวจนต้องกลายเป็นตำนานฆ่าตัวตายไม่รู้จบ!! คูลไม่สามารถกลับมาได้อีกต่อไป!! ประวัติศาสตร์ไม่มีทางเปลี่ยนแปลง!!!



<<คูล..>>



ไม่มีเสียงใดตอบเธอ



<<คูล อยู่กับฉันสิ อย่าไปไหน>>



ไม่มีแม้แต่เงา หรือเสียงกระซิบ



<<คูล.. อย่าแกล้งฉันเล่น เมื่อกี้ฉันโกหกเธอ!!>>



ไม่มีอะไรเกิดขึ้น



“คูลลลลลลลลลลลลลลล!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”



ไร้สิ้นเสียงตอบ ไร้ซึ่งเสียงกระซิบจากใจ ฉากฆ่าตัวตายที่สุดระทึกใจกำลังจะเกิดขึ้น!!



ซ่า.. ซ่า.. ครืนน.. เสียงคลื่นลมกระทบชายหาด ที่นี่คือริมทะเล ที่ๆวอยืนอยูคือบนแหลมที่ยื่นออกไปหาตัวทะเล วันนี้มีลมแรง การเล่นน้ำทะเลในวันที่ลมกระโชก เป็นสิ่งอันตราย แต่.. วอไม่ได้มาเล่นน้ำทะเล เธธออยูในชุดกระโปรงสีดำ ผูกผมด้วยริบบิ้นสีดำลายลูกไม้ น้ำตาเอ่อล้นไปทั่วทั้งดวงตาสีดำ มีดอกไม้ช่อหนึ่งมาด้วย



ตูม!!



เธอโยนดอกไม้ช่อนั้นลงไปในทะเล



“ลาก่อน ทุกคน... คุลฉันจะหาเธอเดี๋ยวนี้แหละ”

พริบตานั้นเธอก็กระโดดลงน้ำ จมดิ่งไปในก้นตืทัเลลึก อย่างไม่มีทางหวนกลับ วาระแห่งความตาย ลูกโซ่แห่งการฆ่าตัวตายได้เกิดขึ้นแล้ว!!!





ทำไมฉันถึงทาห้องสีดำน่ะเรอะ..  ก็เพราะมันดูลึกลับและเป็นสีเดียวกับความตายน่ะสิ..