ฟ้อนแง้น การฟ้อนที่พบเห็นได้ทั่วไปที่พะเยา

เนื้อเรื่อง

ฟ้อนแง้น การฟ้อนที่พบเห็นได้ทั่วไปที่พะเยา





ฟ้อนแง้น

คำว่า "แง้น" หมายถึง แอ่น โค้ง หรืองอไปด้านหลัง การฟ้อนรำแล้วแอ่นลำตัวไปด้านหลังเรียกว่า "ฟ้อนแง้น"

การฟ้อนแง้นเป็นที่นิยมกันในหมู่ช่างขับซอหญิงโดยเฉพาะช่างขับซอในเขตจังหวัดน่าน แพร่ ลำปาง พะเยาและเชียงราย

รูปแบบการฟ้อนและการแต่งกาย
การฟ้อนชนิด นี้ ไม่มีรูปแบบหรือกฎเกณฑ์ใด ๆ เพียงแต่ฟ้อนให้สวยงาม แล้วแสดงความสามารถในการทรงตัวและความยืดหยุ่นของร่างกาย โดยการฟ้อนแล้วค่อย ๆ หงายลำตัวไปด้านหลังจนศีรษะถึงพื้น ผู้ชมที่ชื่นชอบก็จะวางธนบัตรให้ผู้ฟ้อนแสดงความสามารถอ่อนตัวลงคาบธนบัตรด้วยความชื่นชม ส่วนการแต่งกายนั้นก็มิได้มีรูปแบบบังคับ แต่งตามปกติสำหรับการไปขับซอตามความเหมาะสม

ดนตรีที่ใช้ประกอบ
เนื่องจากการขับซอแบบเมืองน่าน ใช้เครื่องดนตรีเฉพาะเครื่องดีดและสีประกอบ การฟ้อนจึงอาศัยทำนองที่บรรเลงจากซึงและสะล้อเท่านั้น สำหรับจังหวะคงเป็นไปตามจังหวะของเพลงซึ่งไม่ใช้เครื่องประกอบจังหวะแต่ประการใด

โอกาสที่แสดง
ช่างขับซอหรือ "ช่างซอ" จะฟ้อนในช่วงพักในการขับเป็นระยะ เพื่อเปลี่ยนบรรยากาศและเปิดโอกาสให้ผู้ร่วมงานคนอื่นได้พักผ่อนเป็นช่วง ๆ ไป

วัตถุประสงค์
วัตถุประสงค์ในการฟ้อนนอกจากจะเป็นการเปลี่ยนบรรยากาศแล้ว ยังเป็นการแสดงเพื่อสร้างความหลากหลายความเป็นสุนทรียรสแก่ผู้บริโภค อีกทั้งยังสร้างรายได้ให้กับคณะ นอกเหนือจากค่าสมนาคุณจากเจ้าภาพอีกด้วย

ปัจจุบันการฟ้อนแง้นถูกนำมาแสดงในงานต่าง ๆ ในฐานะการแสดงประเภทฟ้อนรำ ซึ่งมีปรากฏให้เห็นโดยทั่วไป

ฟ้อนหางนกยูง
ฟ้อนหางนกยูง เป็นการฟ้อนโดยใช้หางนกยูงในมือร่ายรำให้สวยงาม ไม่มีรูปแบบที่แน่นอน โอกาสในการแสดงมักเป็นการแสดงในงานระดับสูงเพื่อบ่งบอกถึงความเป็นสิริมงคลตามความเชื่อที่ว่าหางนกยูงจะสามารถขจัดปัดเป่าสิ่งอัปมงคลได้