World At War : Strike back ภาค2

ลำดับตอนที่ #22 : Christmas Offensive การรุกวันคริสต์มาส(ตอนจบ)

วันที่ 9 ตุลาคม 2500กิโลเมตรไปทางตะวันออกจากมอสโก กองพลยานเกราะที่28ของกูเดเรียนเจอปัญหา เพราะมีพายุฝนทำให้รถถังไม่สามารถเคลื่อนพลได้เลยต้องให้ทหารกรานาเดียร์เดินล่วงหน้าไปก่อน

กองพลแพนเซอร์กรานาเดียร์ออกเดินทางล่วงหน้าไปที่เมืองTara 

ผู้บัญชาการกองพลกรานาเดียร์ จ่าสิบเอกโยอาคิม กำลังนำทัพอยู่กลางภูเขา ไม่ทราบตำแหน่งที่แน่นอนของตัวเอง ขาดการติดต่อกับกองทัพหลัก เริ่มป่วยจากการที่ไม่ชินกับสภาพอากาศแปรปรวน 

"นี่จ่า เราเหลือระยะทางอีกเท่าไร?"ทหารนายหนึ่งถามระหว่างเดิน

"น่าจะอีกสัก20กิโลจะถึงTara"โยอาคิมตอบ

"นี่พลวิทยุ!"โยอาคิมตะโกนเรียก

"ครับ?"

"ติดต่ออะไรได้บ้างมั้ย?"

"เงียบสนิทเลยครับ!"

"เฮ้อ....."โยอาคิมถอนหายใจ

"แต่มันแปลกนะครับ"

"แปลก? ยังไง?"โยอาคิมถามกลับ

"ทั้งๆที่เราอยู่ห่างจากแนวหน้าฝ่ายเราตั้ง5ร้อยกิโล ทำไมยังไม่เจอพวกมันสักคนเลยล่ะ?"

"นั่นสิ เงียบมาก เงียบจนอันตราย"

"พวกมันอาจจะคิดก็ได้นิ ว่าเราจะบุกมอสโก พวกมันเลยเอาทหารไปไว้ที่เมืองจนหมดน่ะ หลักการป้องกันง่ายๆ"โยอาคิมตอบ

วันที่ 11 ตุลาคม ณ เมืองTara กองพลกรานาเดียร์ที่นำโดยจ่าสิบเอกโยอาคิม เดินทางมาถึงอย่างปลอดภัย พร้อมกับซากเมืองที่เหลือแต่เสาเข็มของตึกแต่ละแห่ง ทั้งเมืองมีแต่ซากจากการถอยทัพของพวกฮอรัส บ้านแต่ละหลังนั้นเหลือแต่เสาไม่กี่ต้น เมืองกลายสีดำจากการเผาเมืองทิ้ง

"ทุกคน! แยกย้ายไปหาเสบียงให้มากที่สุดซะ!"โยอาคิมหันไปบอกทหาร

"จ่าครับ! เมืองกลายตอตะโกแบบนี้จะหาอะไรเจอครับ?"

"ไม่รู้ล่ะ ยังไงเราก็ต้องหาของที่ใช้ได้ก่อน ไม่งั้นเราอดตายก่อนที่พวกฮอรัสจะฆ่าเราด้วยซ้ำ"โยอาคิมพูดไปเขี่ยหาของใต้ซากขี้เถ้า

ทหารต่างค้นหาผู้รอดชีวิตและของที่ใช้งานได้ พวกเขาต่างขุดดิน ทุบเศษไม้ โยนไม้ไปกองรวมกันเพื่อตามหาของที่ใช้ได้ 

2ชั่วโมงต่อมา

"เจออะไรบ้างมั้ย?"ทหารบางคนเริ่มตะโกนถาม

"เจอแต่ไม้อะ ใช้ได้มั้ยละ?"

"ไม้ไหน?"

"นี่ไง ดำๆเต็มไปหมดเลยเนี้ย"

"เห้อ....ไม่เจออะไรเลยซักอย่าง.."โยอาคิมนั่งลงบนซากไม้และปาเศษหินเพราะความโมโห

"ผมว่าเราพักที่นี่สักคืนน่าจะดีกว่านะครับ"ทหารนายหนึ่งเดินมาบอก

"เอางั้นก็ดี ขุดสนามเพลาะไว้รอบๆที่พักด้วย เผื่อเกิดอะไรขึ้นจะได้มีที่หลบ"โยอาคิมหยิบพลั่วและเริ่มลงมือขุดสนามเพลาะเล็กๆ

เวลา 20.17หลังจากตั้งเต็นท์และขุดสนามเพลาะเป็นทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้าขนาด450*340เมตรเสร็จเรียนร้อย 

"งั้นมาจัดเวรยามกัน เราจะมีแคมป์ไฟ6จุด มุมของสี่เหลี่ยม4และตรงกลางของด้านยาวอีกด้านละ1 1แคมป์ไฟเอาสักเท่าไรดี? 3คนมั้ย?"โยอาคิมถาม

"2คนน่าจะดีกว่านะครับ"

"งั้น2คน 2คนคูณ6แคมป์ก็12คน ก็ดีนะ.....งั้นเวรละ1ชั่วโมงมั้ย?"

"30นาทีพอครับ วันนี้เราเดินทั้งวัน 1ชั่วโมงน่าจะนานไป"

"เยี่ยม 12คน 30นาที ตื่น6โมงเช้า เวลาก็คือ9ชั่วโมง...กะละ30นาทีก็คือ18เวรยาม 18คูณ12คนก็จะได้....216คน"

"งั้ยผมไปตามให้นะครับ"

"ได้ๆ ไปตามมาเลย 216คนมาเป็นเวรยาม"

หลังจากจัดเวรยามกันเสร็จ คนที่ยังไม่ถึงคิวยามกับไม่ใช่ยามก็นอนในเต็นท์

.

.

.

.

"จ่าสิบเอกโยอาคิม แฮนบูรเนอร์ แกมันไร้น้ำยา...กะอีแค่หาของที่ใช้ได้กับแบ่งปันเสบียง แกยังทำไม่ได้ ถ้าพวกฮอรัสไม่ทำสงคราม นายคงโดนไล่ให้ไปทำงานในโรงเชือดนานแล้ว! จำไว้ด้วยนะ ว่าแกน่ะเป็นจ่าได้เพราะเส้นของพ่อแก!! หัดสำเนียดใส่สมองแกมั้งนะ"

"ใครน่ะ?!! แกเป็นใคร?!!!"

"ฉันน่ะเหรอ? ฉันคือตัวแก"

"อย่ามามั่ว!!! แกเป็นลุงโคเบิลแน่เลย!!! ออกมานะ!! อีอ้วนนักเลง!!"

"แกคิดเหรอว่าแกจะทำอะไรฉันได้น่ะ"

"ทำได้สิ!!"

"แล้วอดีตของแกล่ะ? แกน่ะ ไม่มีทางหนีจากตัวแกได้หรอก โยอาคิมเอ๋ย..แกมันไอฆาตกร"

.

.

.

.

"เฮือก!!!! เป็นแค่ฟันเหรอ?....(ถอนหายใจ)..ตอนนี้กี่โฒงแล้วเนี่ย...ตี5 20นาที ไปเดินดูหน่อยละกัน"

"อ้าวจ่า ตื่นมาแต่เช้าเลยนะครับ"

"พอดีฝันร้ายน่ะ เลยสะดุ้งตื่น แล้วเฝ้ายามเป็นไงบ้าง?"

"ไม่มีอะไรทั้งนั้นเลยครับ ทุกอย่างเงียบอย่างกับว่าไม่เคยเกิดอะไรขึ้นมาก่อนเลย...นั่นมันอะไรน่ะ?"

"หือ?"

ทหารนายนั้นมองไปที่ข้างหลังของโยอาคิม โยอาคิมจึงมองไปทางที่ทหารนายนั้นมอง

"นั่นมันอะไรกัน?"

ฝุ่นควันบางอย่างกำลังตรงมาทางของโยอาคิม 

"ขอกล้องหน่อย"โยอาคิมแบมือ ทหารนายนั้นรีบส่งกล้องส่องทางไกลให้อย่างไม่รีรอ

"โอ้พระเจ้า......"

"จ่ามองเห็นอะไรเหรอครับ?"

โยอาคิมไม่ตอบแต่ยื่นกล้องให้แทน ทหารนายนั้นจึงลองมองดูบ้างและพบว่าข้างหน้าของฝุ่นนั้นคือรถล้อหุ้มเกราะพร้อมปืนขนาดใหญ่บนหลังคา 

"พวกฮอรัสแน่ๆ รีบปลุกทุกคนเร็ว!!!"โยอาคิมรีบวิ่งกลับไที่เต็นท์และปลุกคนอื่นๆพร้อมสวมเสื้อพรางและสวมหมวก

ทหารยามจึงนำโทรศัพท์มือถือมาต่อลำโพงและเปิดเสียงเตือนภันการโจมตี และวิ่งไปทั่วค่าย

"พวกฮอรัสมากันแล้ว!!!!!!!"

ห่างจากที่พักไป200เมตร ทหาร2-3นายที่ตื่นแล้วออกมาแปรงฟัน และเขาไม่รู้เรื่องว่าทำไมในค่ายทุกคนดูวุ่นวายกันจัง

"เกิดอะไรขึ้นวะ?"

"ไม่รู้ดิ"

"เดี๋ยวเดินไปถา...."

 

กระสุนนัดหนึ่งยิงเข้ากลางอกพร้อมรูกระสุนที่เป็นรูเล็กๆแต่กระจายไปทั่ว ทหานนายนั้นเสียชีวิตทันที ทหารอีก2คนเป็นเสนารักษ์และไม่รีรอทีี่จะดูว่าเกิดอะไรขึ้น

"กระสุนBirdshot..ชนิดเดียวกับที่ใช้ในปืนลูกซอง แต่ว่าแม่นขนาดนี้ได้ไง?"

"เดี๋ยวนะ ตรงนี้รูมันใหญ่กว่าลูกBirdshotมากเลยนะ ใหญ่กว่ามากเลย นี้ไงรูนี้น่ะ"

"โทษนะเพื่อน ฉันขอคีบกระสุนออกมาหน่อยนะ"เสนารักษ์ใช้คีมคีบกระสุนออกมาและพบว่ามันคือกระสุนลูกโดด 

"นี่มันอะไรกัน? ลูกโดดกับBirdshot ไม่เคยเห็นว่ามีคนใช้ด้วยนะ"

"ก็คนที่ใช้มันไม่ใช่คนไง รีบไปที่เต็นท์ก่อนเถอะ"เสฯทั้ง2รีบกลับไปที่เต็นท์

ที่สนามเพลาะฝั่งเหนือ โยอาคิมส่องกล้องเพื่อดูจำนวนทหารและอาวุธที่มันใช้ เสฯทั้ง2คนวิ่งมาหาโยอาคิม

"จ่าครับ!! จ่าครับ!!!"เสนารักษ์ตะโกนเรียก

"เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ?"

"พวกฮอรัสมากันแล้ว"

"จ่าครับ งานนี้น่าจะยากนะครับ"

"ทำไมล่ะ?"

"ดูนี่สิครับ"เสนารักษ์คนหนึ่งยื่นซองใสที่ใส่กระสุนBirdshotและลูกโดดจากซพมาให้ดู

"แล้วมันทำไม?"

"พวกมันมีพลซุ่มยิง กระสุนลูกซอง เป็นกระสุนแบบBirdshotแท้ๆแต่กับไม่มีนัดไหนที่ไม่เข้าเป้าเลย แถมยังมีลูกโดดอยู่ตรงกลางอีกด้วย อำนาจทำลายล้างแบบนี้มนุษย์ทำไม่ได้นะครับ"

"จะบอกว่าพวกมันใช้ลูกซองในการยิงจากระยะไกลเหรอ?"

"ใช่ครับ มันอาจไม่ใช้ลูกซองก็ได้ แต่กระสุนลูกซองแน่นอนครับ"

"พวกมันยิงมาแล้ว!!!! เข้าที่กำบัง!!!!"ทหารนายหนึ่งตะโกนขึ้น โยอาคิมกดหัวเสนารักษ์ลงกับพื้น

ฟิ้วววว....ตู้ม!!! "ปืนใหญ่ทาง12นาฬิกา!!! ระวังพวกทหารราบด้วย!!!!"

ปืนใหญ่ฮอรัสยิงถล่มใส่ที่พักของโยอาคิมอย่างหนักหน่วงนานถึง20นาที 

"ทหารราบ!!!"

โยอาคิมและคนอื่นๆตั้งปืนบนพื้นดินและรอให้มันเข้าสู่ระยะยิง 

"ระเบิด! กระสุน! ลำกล้องปืน! ปืนกลหนัก! เช็กให้ดี! อย่าให้มันพังตอนฉุกเฉินล่ะ!"

โครม!...โครม!!!....ฝนเริ่มตกลงมาอีกครั้งพร้อมกับกระสุนที่เริ่มยิงเข้ามา

"ยิงได้!!!"

ปังๆๆๆๆ!!! "ตรงนี้ต้องการคนเพิ่ม!"ทหารนายหนึ่งตะโกนมาจากสนามเพลาะฝั่งตะวันตก

"ฉันไปเอง!"โยอาคิมตะโกนขึ้นและวิ่งไปที่สนามเพลาะตะวันตก

"เรามาเคลียร์บัญชีให้จบๆกันดีกว่านะ.."โยอาคิมเล็งปืนและยิงใส่ทหารฮอรัสที่ค่อยๆเดินเข้ามา

การต่อสู้เริ่มตอนตี5:31นาที และดำเนินมาเรื่อยๆจนตอนนี้เวลา 7.55 การต่อสู้ยังคงดำเนินอยู่

"กระสุนหมดแล้ว!"โยอาคิมโยนปืนStg 60ลงกับพื้นและหยิบปืนพกมายิงแทน

ทหารหลายคนเริ่มที่จะใช้พานท้ายปืนในการสู้แทนเพราะกระสุนไม่เหลือแล้ว โยอาคิมวิ่งไปหาพลวิทยุ

"ติดต่อขอฝูงบินUFOได้มั้ย?"

"ผมจะลองดูนะครับ"พลวิทยุวางปืนลงและปรับคลื่นไปที่ฐานทัพอากาศโนโวซีบีรสด์

"มา! ฉันคุยเอง"พลวิทยุจึงยื่นให้โยอาคิม

"นี่กองพลกรานาเดียร์ ต้องการกำลังเสริมที่เมืองTaraโดยด่วน กระสุนกำลังจะหมดแต่พวกมันยังคงมากันเรื่อยๆ! ย้ำอีกครั้ง! ของกำลังเสริมทางอากาศโดยด่วน!"

"เสียใจที่ต้องพูดแบบนี้นะครับ แต่ว่าเราไม่มีมีเครื่องบินแล้ว"

"หา?!!"

"เมื่อ2ชั่วโมงก่อน พวกฮอรัสยกพลขึ้นบกที่ชายฝั่งตะวันออกของจีน ทำให้เราจำเป็นที่จะย้ายเครื่องบินทั้งหมดเพื่อไปเสริมการรบที่จีน แต่เดี๋ยวผมจะหาวิธีให้ช่วยคุณออกมาจากตรงนั้นนะครับ"

"จำเป็นด้วยเหรอ? ที่จะต้องใช้เครื่องบินเกือบพันลำในโนโวซีบีรสด์ไปที่จีนน่ะ?!"

"ที่ฐานทัพโนโวซีบีรสด์นั้น เป็นเครื่องบินทั้งหมดของลุฟท์วัฟเฟอแล้วครับ อาจจะมีสัก10ลำที่พอให้ไปช่วยพวกคุณได้นะครับ ผมจะติดต่อไปใหม่แล้วกัน?"

"แล้วจานบินล่ะ?!!"

"จานบินกำลังซ่อมครับ เรามีแค่7ลำและทั้ง7ลำกำลังซ่อมแซมอยู่ครับ"

"เวรเอ้ย!!!"โยอาคิมวางหู

"จะไม่มีใครมาช่วยเรา"โยอาคิมบอกพลวิทยุ

"จ่าครับ! รถถังฮอรัสมา!!!!"ทหารนายหนึ่งตะโกนบอกโยอาคิม

"มีใครมีอาวุธต่อต้านรถถังบ้าง?!!"โยอาคิมเดินไปทั่วสนามเพลาะและไม่มีใครมีเลย 

"พวกเรา!! บุกเลย!!!!!!!"โญอาคิมตะโกนและเริ่มวิ่งชาร์จใส่รถถัง

"หมู่1และ2!! ปีนไปบนป้อมปืนและเปิดฝาป้อมซะ!! จากนั้นก็ยัดระเบิดลงไป!!!"โยอาคิมวิ่งไปสั่งการไป

"หมู่3และ4!!!! เอาท่อนไม้หรืออะไรก็ได้!! ไปขัดล้อมันไว้!!! หยุดการเคลื่อนไหวของมัน!!!"

"ส่วนที่เหลือ!! ตามฉันมา!!!!"

เวลา 08.49 ทหารเหลืออยู่ไม่กี่พันคน โยอาคิมบาดเจ็บสาหัสจากโดนยิง เขาเลยนั่งหลบกระสุนด้านหลังซากรถถังฮอรัส 

ฟิ้ววววววว...บึ้ม!!!!!..ฟิ้ววววว..บึ้ม!!!! รถถังและรถล้อหุ้มเกราะคันที่ยังรอดถูกบางอย่างยิงใส่ ทหารฮอรัสเริ่มถอยหนี

"พวกยานเกราะมาแล้ว!!!!"เสียยงของทหารตะโกนบอกข่าวดี 

ทหารทีี่ยังเหลือรอดตะโกนดีใจ พร้อมกับกองพลยานเกราะของกูเดเรียนที่มาถึงพอดีพร้อม

รถถังKing TigerและMausนับสิบๆคันที่เข้ามาในเมืองและพวกเขามาพร้อมกระสุน เสบียงและอุปกรณ์ทางการแพทย์จำนนมหาศาล

เสนารักษ์รีบมารักษาโยอาคิมและแบกไปที่เต็นท์พยาบาล

หลังจากที่โยอาคิมได้รับการรักษา กูเดเรียนเดินมาหาโยอาคิม

".....ท่านกูเดเรียน?...."

"ใช่ นายอย่าพึ่งพูดอะไรมากเลย เดี๋ยวแผลจะฉีกเอา"

"...แล้วท่านมาได้ยังไง?...."

"มาช่วยพวกนายไง เอ่อ!..หลังจากจบภารกิจนี้ ฉันมีเรื่องจะต้องคุยด้วยนะ"กูเดเรียนเดินจากไป

โยอาคิมคิดในใจว่ากูเดเรียนอยากคุยอะไรกับเขา เขาคิดว่าอาจจะได้เลื่อนขั้นไม่ก็ย้ายแผนกไปกองทัพอื่นซึ่งเขาอยากเป็นพลรถถังมาก

วันที่ 5 มิถุนายน 400กิโลเมตรจากมอสโก ใกล้ๆเมืองนิจนีนอฟโกรอด ทุกอย่างเป็นไปตามแผนของนายพลแต่ละคน การโจมตีแบบที่เคยใช้ตอนสงครามโลกนั้นยังคงใช้ได้เยี่ยม การประสานงานการโจมตีของรถถังและทหารราบทำให้พวกฮอรัสแพ้ยับเยินจนต้องถอยร่นไปเรื่อยๆ 

แต่ความเสียหายของกองพลกรานาเดียร์นั้นมีมากจนเกินกว่าจะรับไหว จากทหาร1หมื่นนาย ตอนนี้เหลือเพียง4พันนายและบาดเจ็บเกือบทุกคน 

"หยุดก่อน!"โยอาคิมแสดงสัญญาณหยุดเดินและย่อลง

"มีบางอย่างในพุ่มไม้ทาง7นาฬิกา"โยอาคิมเล็งปืนและค่อยๆเดินเข้าไปใกล้ๆ 

โยอาคิมเดินเข้าไปใกล้ ทันใดนั้นก็มีบางอย่างพุ่งออกมาจากพุ่มไม้....หมาตัวนึง

"แค่หมาน่ะ"โยอาคิมบอกคนดา้นหลัง

"แค่หมา"

"แค่หมาว่ะ"ทหารบอกต่อไปเรื่อยๆจนคนสุดท้าย โยอาคิมจึงเดินทางกันต่อ

ตอนเย็นของวันที่5 กองพลของโยอาคิมตัดสินใจพักค้างงคืนที่นิจนีนอฟโกรอดเพื่อรอให้รถถังมาถึง

เรื่อไม่คาดฝันก็เริ่มขึ้น พายุฝนเข้าถล่มนิจนีนอฟโกรอดจนเมืองทั้งเมืองนั้น้ำท่วม กองพลยานเกราะของกูเดเรียนและกองพลของโยอาคิมไม่สามารถไปไหนจนกว่าน้ำจะลด

วันที่ 20 มิถุนายน 7วันหลังน้ำท่วม

ทหารหลากหลายคนกำลังซักเสื้อผ้าเปื้อนเลือดและคราบต่างๆ บ้างก็แปรงฟัน อาบน้ำ เล่นน้ำ 

รถถังก็เจ๊งเพราะน้ำเข้าเครื่องยนต์ รถถังกลายเป็นสถานที่ให้ทหารมากระโดดน้ำเล่น

กูเดเรียนกับโยอาคิมจึงมาคุยเรื่องแผนการรบกันต่อบนป้อมรถถังKing Tiger พร้อมกับทหาร4นายที่กำลังเล่นไพ่อย่างสนุกสนานบนเครื่องยนต์

"เอาไงต่อดีครับ?"โยอาคิมถาม

"รถถังแฉะแบบนี้ไปไหนไม่ได้อยู่แล้ว คงต้องรอน้ำลดท่าเดียว"

"แล้วมันเมื่อไรละครับ?"

"ฉันไม่ใช่นักพยากรณ์นะ เรื่องแบบนั้นจะไปรู้ได้ไง"

"555 ป๊อกเก้า! เอามาเลย 20ไรช์มาร์ค!"เสียงดังมาจากข้างหลัง

"ดวงหมอนี่ตกแหะวันนี้"

"เห้อ...เอาเป็นว่าจนกว่าน้ำจะลดก็ถือว่าเป็นวันหยุดแล้วกัน"กูเดเรียนม้วนแผนที่และเดินลุยน้ำไปที่พักตัวเอง 

กลางดึกของวันที่20 ฝนเริ่มตกลงมาอีกครั้ง 

ซ่าาาา.....ซ่าาาาาา..เปรี้ยง!!!"เชี่ย! ฝนตก?!?!! เสื้อยังตากไม่แห้งเลย!!!"โยอาคิมสะดุ้งและรีบปลุกคนอื่นๆ

"ตื่นๆๆๆๆ!!! ฝนตกแล้ว!!"

ทหารรีบลุกจากเตียงและวิ่งไปเก็บเสื้อผ้า 

"เห้อ....ตกได้ตกดีจังเลย"

วันที่ 25 มิถุนายน ฝนตกมานานตลอด5วันและยังไม่หยุดตก และมีทีท่าว่าจะตกหนักขึ้นเรื่อยๆ ระดับน้ำก็สูงขึ้นจนตอนนี้ตัวถังของKing Tigerนั้นอยู่ใต้น้ำไปแล้ว 

วันที่ 27 มิถุนายน พายุฝนได้ผ่านไปและทิ้งระดับน้ำที่สูง2เมตรไว้ให้คิดถึง

ทหารเริ่มมาพายเรือเล่นกันอย่างสนุกสนาน แต่สิ่งที่ไม่คาดคิดได้เริ่มขึ้น

กลางดึกของวันที่ 27

ฟิ้วววว..ตู้ม!!! ฟิ้ววววว..ตู้ม!!! ฟิ้วววววว..ตู้ม!!!! มีบางอย่างระเบิดขึ้นอย่างต่อเนื่อง

"ใครมันมาเล่นระเบิดตอนกลางดึกแบบนี้เนี่ย?......"โยอาคิมเดินมาที่หน้าต่างและมีบางอย่างตกลงน้ำและระเบิดขึ้น ทำให้น้ำกระจายไปทั่วห้องของเขา

"เครื่องบินทิ้งระเบิด!!!!!!!!"โยอาคิมนึกได้ในทันทีและรีบปลุกคนอื่นๆ

ระเบิดถูกทิ้งลงมาเรื่อยๆ ตึกราวบ้านช่องเริ่มพังทลายลงน้ำ

"วิ่งหนีเร็วเข้า!!!"โยอาคิมเปิดสัญญาณไฟไหม้

ทหารที่ตื่นแล้วช่วยกันปลุกคนอื่นๆและวิ่งลุยน้ำไปที่สนามกีฬา

"ไปเร็วเข้า!!"

ระเบิดลงมาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ ระเบิดอีกลูกตกใส่หลังคาที่โยอาคิมยืนอยู่ ทำให้โยอาคิมบาดเจ็บอีกรอบ

"มีปืนMg42บนป้อมรถถัง!"ทหารนายหนึ่งพยายามว่ายน้ำไปที่รถถังเพื่อใช้ปืนกลยิงขึ้นฟ้า

"ระวังระเบิด!!!"โยอาคิมปีนขึ้นรถถังและผลักทหารนายนั้นลงน้ำ ระเบิดลูกนึงตกใส่ป้อมของรถถัง เพราะแรงระเบิดทำให้โยอาคิมหมดสติและลอยอยู่กลางน้ำพร้อมทหารอีกนาย

2วันต่อมา วันทีี่ 29 มิถุนายน ระดับน้ำลดจาก2เมตรเหลือแค่หัวเข่าพร้อมกับทหาร4กองพลของ

ไคเทิลที่มาช่วยเหลือในเมือง 

โยอาคิมตื่นมากลางเต็นท์ลอยน้ำที่ผูกเชือกไว้ที่ซากต้นไม้ต้นหนึ่ง การสัญจรต้องใช้ทางเรือไม่ก็เดิน ใครห้าวหน่อยก็เดินตามหลังคารถ

โยอาคิได้รับคำสั่งให้กลับฐานที่โนโวซีบีรสด์เพื่อพักฟื้นร่างกายโดยจะมีโยอาคิม ไพเพอร์มาดูแลกองพลกรานาเดียร์แทนจนกว่าโยอาคิมจะหายดี

วันที่ 30 มิถุนายน ไพเพอร์เดินทางมาถึงนิจนีนอฟโกรอดพร้อมกับน้ำที่ลดไปหมดแล้ว นายพล

กูเดเรียน,ไคเทิล,เพาลุส,ฟอน ลีบ,อัลแบร์ท เคสเซิลริง,มันชไตน์,แกร์ด ฟอน รุนด์ชเตดท์,

วัลเทอร์ ฟอน เบราซิทช์,ฟรันซ์ ฮัลเดอร์,เฟดอร์ ฟอน บอคและนายพลนานาชาติอีกกว่า20คน เดินทางมานิจนีนอฟโกรอดเพื่อวางแผนการรุกเข้ามอสโก ไพเพอร์ถูกรับเชิญให้เข้าการวางแผนครั้งนี้ด้วย