ปฐมบทตำนานของเทพเจ้าแห่งการรังสรรค์

ลำดับตอนที่ #7 : ยุคหิน ตอนที่ 4

ตอนที่ 4 

       เช้าวันใหม่ วัลแคนที่ตื่นนอนมาทำธุระต่างก่อนจะกินอาหารเช้าก็เดินออกไปข้างนอกก็เจอกับฝูงชนเหล่าคนแคระและวู้ดเอลฟ์ยืนรอคำสั่งจากเขาอยู่ทำให้ วัลแคนออกคำสั่งที่จะต้องทำในวันนี้ทันที

        "เอาละๆ พวกคนแคระแยกย้ายกันไปทำหน้าที่เหมือนเดิม ส่วนพวกนาย 6 คนมากับฉันเราจะไปจับสัตว์มาเลี้ยงเพื่อปศุสัตว์กัน ส่วนวู้ดเอลฟ์ ส่งคนมากับฉัน 6 คนเหมือนกัน ส่วนที่เหลืออยู่ที่นี่เพื่อช่วยงานของพวกคนแคระละ"

       ทุกคนที่ได้ยินคำสั่งก็พากันขานรับก็จะเริ่มแยกย้ายไปทำหน้าที่ของตัวเองกันทันทีโดยกลุ่มของของเขาประกอบไปด้วย วัลแคน อิมูกิ วิเลสต้า โทกิล คนแคระ 5 คน กับ วู้ดเอลฟ์ 5 คน โทกิล เป็นชื่อที่เขาตั้งให้กับคนแคระที่รวมเดินทางไปสำรวจกับเขาและยังเป็นคนแคระคนเดียวกับที่ใช้ธนูยิงใส่ต้นไม้ที่วิเลสต้าหลบอยู่ 

       เนื่องจากวัลแคนได้ลองไปถามชื่อของพวกคนแคระทุกคนก็ถึงกับทำให้เขาปวดหัวกับชื่อเลยจนเขาต้องมานั่งตั้งชื่อให้ใหม่ ส่วนวู้ดเอลฟ์ดีหน่อย ตรงที่พวกเขาตั้งชื่อโดยใช้พยัญชนะตัวแรกมาในการตั้งชื่อยกตัวอย่างของ วิเลสต้า มี ตัว ว ขึ้น ต้นได้มาจาก วอร์ซอว์ ผู้เป็นพ่อ และซึ่งสามารถเลือกได้ว่าจะเอาพยัญชนะตัวแรกจากฝั่งพ่อหรือแม่ แต่ถ้าพ่อแม่เป็น ว ขึ้นต้นเหมือนกัน ลูกก็ต้อง ว ขึ้นต้นไม่ต่างกัน  

       1.โทกิล เดอะเรนเจอร์ (ใช้ธนู)

       2.ธอร์ เดอะวอร์แฮมเมอร์ (ใช้ค้อน) 

       3.วอล์คเกอร์ เดอะสเกาท์ (ใช้ธนู)

       4.โทรลอิน เดอะสลิงเกอร์ (ใช้สลิงเกอร์)

       5.โรมัน เดอะสเปียร์ (ใช้หอก)

       6.กรีก เดอะจาวาลิน (ใช้หอก)

       หลังจากออกจากหมู่บ้าน วัลแคนก็เดินไปทางที่ทุ่งหญ้าอยู่จากคำบอกของคนแคระที่เคยไปสำรวจเขตรอบๆหมู่บ้าน จนเวลาผ่านไปสักพักพวกเขาก็มาถึงทุ่งหญ้า ก็เห็นสัตว์ต่างๆกำลังกินหญ้าอย่างสบายใจ ซึ่งเท่าที่วัลแคนเห็นก็มีพวกวัว ม้าป่า แกะ ไก่ป่า หมูป่าและ เดมิกริฟเป็นหนึ่งในสายพันธุ์ของกริฟฟอนที่ไม่มีปีกสำหรับบินแต่แลกมาด้วยความอดทนและพละกำลังขาที่มากขึ้นแทนทำให้พวกมันวิ่งได้ไวและเหนื่อยช้า

รูปร่างหน้าตาของ เดมิกริฟ

       วัลแคนที่มองดูพวกสัตว์ที่อยู่ในทุ่งหญ้า ก็คิดถึงประโยชน์และการเอาไปใช้ให้มีประโยชน์อยู่นั้นก่อนจะพูดขึ้นมา

       "เอาละ ข้าตัดสินใจได้แล้วพวกเราจะจับ วัว ม้าป่า แกะ ไก่ป่า กับหมูป่าพวกนั้นไปก่อน ส่วนเจ้า เดมิกริฟตรงปล่อยไปก่อนเรายังไม่พร้อมที่จะเลี้ยงพวกมัน"วัลแคนพูดไปพร้อมกับชี้เพื่อเป็นการบอกว่าจะเอาตัวอะไรบ้างก็จะพูดว่าอย่าไปจับที่พวกเดมิกริฟ ที่กำลังล่าสัตว์ที่แตกฝูงอยู่

         ทุกคนที่เห็นก็ตอบรับคำสั่งของวัลแคนทันทีแม้การจะจับพวกมันบางตัวจะยากไปหน่อยแต่สุดท้ายก็จับกันมาได้ วัลแคนที่เห็นก็บอกให้ทุกคนรีบต้อนพวกมันกลับไปที่หมู่บ้านทันที เมื่อพวกวัลแคนมาถึงหมู่บ้านก็ออกคำสั่งกับพวกชาวบ้านที่ยังอยู่ที่หมู่บ้านหรือใกล้ๆหมู่บ้านที่กำลังเก็บเกี่ยวผลไม้กับสมุนไพรและกิ่งไม้อยู่ให้มารวมตัวกัน

       "เอาละทุกคนฟังทางนี้ ฉันอยากให้พวกนายทำรั้วไม้สำหรับล้อมพวกสัตว์และก็ไปช่วยไปบอกพวกที่ตัดไม้ให้รีบกลับมาพร้อมกับไม้พวกเราจะสร้างกำแพงป้องกันหมู่บ้านกัน"

       ทุกคนที่ได้ยินก็รีบกระจายตัวกันไปขนไม้ที่มีอยู่ในคลังที่เก็บท่อนซุง ออกมาและเริ่มจัดทำกำแพงขึ้นมาตามคำสั่งของวัลแคน ที่มายืนคุมงานด้วยตัวเอง จนสร้างกำแพงไม้เสร็จโดยมีความสูงอยู่ที่ประมาณ 6.5 เมตร กว้างประมาณ 3.5 เมตร รอบล้อมหมู่บ้านเอาไว้ และวัลแคนยังจัดให้มีเวรยามค่อยอยู่บนกำแพงเพื่อค่อยดูว่ามีตัวอะไรอยู่ด้านนอกกำแพงใหม่ ถ้าเกิดเห็นอะไรให้ทำการยกคบเพลิงขึ้นและโบกไฟไปมาเพื่อเป็นสัญญาณว่าพบสิ่งผิดปรกติ ซึ่งกว่าพวกเขาจะสร้างเสร็จก็พลบค่ำพอดี ด้วยความช่วยเหลือของวัลแคนที่ได้สร้างรอกให้มาช่วยทุนแรงให้กับเหล่าชาวบ้าน

       ในตอนกลางคืนวัลแคนกำลังจะเข้าบ้าน วิเลสต้าก็เข้ามาเพื่อขอคุยด้วยทำให้วัลแคนชวนวิเลสต้ามาคุยกันในบ้าน วัลแคนก็เริ่มเปิดประเด็นทันที

       "เธอต้องการคุยอะไรละ วิเลสต้า"

       วิเลสต้าที่ได้ยินก็รู้สึกตัวเกรงเล็กน้อย ก็จะพูดกลับไป

       "ท่านวัลแคน ฉันอยากให้คุณช่วยสอนศาสตร์เวทวิญญาณของเหล่าบรรพชนของพวกเราให้หน่อยได้ไหมคะ"

       วัลแคนที่ได้ยินก็คิดนัก เนื่องจากเข้าเคยลองที่จะใช้มันตอนที่พวกเขามาเจอพวกวู้ดเอลฟ์ เขาก็ลองพยายามที่จะใช้แล้วแต่ก็ไม่สำเร็จ เนื่องจากเขาไม่มีความเข้ากันได้กับศาสตร์เวทสายวิญญาณ ทำให้วัลแคนไม่รู้จะพูดยังไงดี กับวิเลสต้า ก็ที่วัลแคนจะตอบไปตามความเป็นจริง

       "เอ่อ ขอโทษทีนะ วิเลสต้า ฉันคงสอนให้ไม่ได้นะ เพราะฉันไม่มีความเข้ากันได้กับศาสตร์เวทสายวิญญาณนะ แต่ถ้าให้เขียนออกมาให้เธอลองศึกษาเองน่าจะได้แต่ก่อนหน้านั้นฉันจะต้องสอนการเขียนและอ่านของภาษาที่ฉันจะใช้ให้กับเธอก่อนนะเพราะมันจะเป็นภาษาหลักของพวกเราต่อจากนี้ไปนะ"

       วิเลสต้าที่ได้ฟังก็แสดงสีหน้าเศร้าใจแต่พอได้ยินบอกว่าจะสอนภาษาให้ก็เปลี่ยนสีหน้าเหมือนกับเด็กที่เจอของที่หน้าสนใจ ก่อนที่วิเลสต้าจะพูดขึ้น

       "ภาษาของท่านเทพวัลแคน ช่วยกรุณาสอนฉันด้วยคะ อย่างน้อยก็ได้อะไรมาแทนศาสตร์เวทสายวิญญาณก็ได้ แต่จะว่าไป ท่านเทพช่วยสอนเกี่ยวกับอักษรรูนให้หน่อยได้ไหม ฉันได้ยินมาจากพวกคนแคระนะคะ ว่าท่านเทพมี วิธีการใช้เวทโดยการเขียนตัวอักษรนะคะ"

       วัลแคนที่ได้ยินก็ตอบกลับไปอย่างทันที

       "อักษรรูน ฉันคงสอนให้ไม่ได้เหรอนะ เพราะฉันไม่รู้ว่าในตัวของเธอมีพลังเวทย์ถึงระดับไหนนะ เพราะอักษรรูนถูกออกแบบเพื่อให้เทพใช้และยังกินพลังเวทย์มากสำหรับพวกที่ไม่ใช่เผ่าเทพนะ"

       วิเลสต้าที่ได้ยินก็ตีสีหน้าเศร้าขึ้นมาอีกครั้งลงจากโดนปฏิเสธและเหตุผลที่ปฏิเสธไม่สอนเธอ ก่อนที่เธอจะนึกถึงคำๆหนึ่งของพ่อของเธอ มันทำให้เธอถึงกับหน้าแดงเล็กน้อย ก่อนที่วิเลสต้าจะรวมรวบความกล้าพูดขึ้นมาด้วยเสียงที่สั่นกลัวบ่นอายเล็กน้อย

       "งะ งั้น ฉัน ขะ ขอ ไปนอนในบ้านของท่านเทพวัลแคนได้ไหมคะ"

       วัลแคนที่กำลังคิดอะไรบ้างอยู่ก็ถึงกับต้องชะงักเมื่อได้ยินสิ่งที่วิเลสต้าขอ ทำให้เจ้าตัวหน้าแดงขึ้นมาเล็กน้อยก่อนจะพยายามทำสีหน้าให้เหมือนเดิมและตอบด้วยเสียงที่ปรกติๆที่สุดเท่าที่จะทำได้

       "ได้สิ แต่ที่นอนมันไม่ได้กว้างนะ เพราะงั้นอาจจะอึดอัดหน่อยนะ วิเลสต้า"

       วิเลสต้าที่ได้ยินก็ยิ่งหน้าแดงขึ้นไปก่อนก้มหัวลงเพื่อไม่ให้วัลแคนเห็นและตอบกลับไป

       "คะ เข้าใจแล้ว ฉันไม่มีปัญหาคะถ้าจะนอนเบียดกันนะคะ"

       วัลแคนที่ได้ยินก็ยิ้มขึ้นมาเล็กน้อยก่อนจะ เดินเข้าไปในบ้านและเชิญให้วิเลสต้าเข้ามาในบ้านด้วย ก่อนที่ทั้งคู่จะ ทำการจัดที่นอนใหม่เพื่อให้ นอนได้สองคนโดยที่ให้มันดูสบายที่สุดไม่อึดอัดจนเกินไป 

       เมื่อวัลแคนหัวถึงที่นอนแล้วก็หลับตาลงและจมเข้าสู่นิทราไปทันที วิเลสต้าที่เห็นก็หน้าแดงขึ้นมาเล็กน้อยก่อนจะล้มตัวลงนอนที่ข้างของวัลแคนและจมเข้าสู่นิทราไปอีกคน โดยที่ไม่รู้เลยว่า วัลแคนนั้นยกยิ้มขึ้นมาเล็กน้อยก็จะหุบยิ้มลงและจมเข้าสู่นิทราไปจริงๆ

______________

จบไปอีกตอน และก็เป็นตอนสุดท้ายที่จะลงในวันนี้ เพราะ ผู้แต่งจะได้ไปทำอย่างอื่นบ้าง เนื่องจากแต่งมาเกือบทั้งวันแล้ว เจอกันสัปดาห์หน้าครับ