คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เกลียดท่านประธานได้มั้ย
อายะนั่ทำเอสารที่พี่พิมเอามาให้่วยเร่ทำ เพราะท่านประธานะเอาไปใ้เราานอนบ่าย ับลู้าวีไอพีาสเปนบินมาเราานร่วมลทุนในประเทศมูล่าเป็นพันล้านบาท ทำให้สอสาว้อ่วยันอย่ารีบเร่ นไม่ไ้ทานมื้อลาวันทัู้่...
ฟิเลนั่มอล้อวรปิ เห็นเลาสาวนใหม่่วยานเลาเ่าอย่าั้ใ็มอ้วยสายาที่อ่านไม่ออ แ่ไม่ใ่เรื่อีแน่นอน เ้าูว่าหิสาวไม่น่าะำเป็น้อมาทำานเป็นเลาหรือพนัานบริษัทเลย แปล ๆ เพราะนั่อ่านเอสารประวัิอเธอ ูแล้วท่าทาที่บ้านานะีหรืออาะรวย็ไ้...
ึเรียบอี้าร์มาใ้าน เพราะวาม้อใ และเ้นส์มันบอว่าเธอไม่ธรรมาแน่ ๆ วามรู้ระับนี้วามสามารถทาภาษาอีน่าะมีโอาสทำานที่ีและเินเือนหลายแสนบาท...
“...หาประวัิเลานใหม่อันมาอย่าละเอียภายใน 3 วัน...” สั่เสียนิ่ ๆ วามรุ่นิหาำอบที่ยั้าาใ ่อนะูเวลาเหลืออี 2 ั่วโม้อไปพบลู้าวีไอพีแล้ว เอสารยัไม่มาถึมือเ้าเลย...
ึหมายเลยภายในบอเลาสาวทั้สอน
“...อี 10 นาที เอสาร้อเสร็แล้ววาบนโ๊ะผมนะุพิม...” เสียุบอมาามสาย ทำให้เลาสาวให่หันไปบออายะ...
“...น้ออายะ 10 นาที้อเอาเอสารไปให้เ้านายแล้วนะ้า สรุปไ้แล้วไม่้ออ่าน้ำอีรอบหรอนะปริ้นเลยเี๋ยวไม่ทันเวลา...” มือ็เร่ปริ้นเอสารอีฝั่เพราะแบ่านันทำ
เมื่ออ่านเอสารที่เลาสอน่วยันทำอย่าละเอียแล้ว ึยับัวลุยืนและบอให้นราเป็นนามเ้าไป เรียมเ็านและบันทึารเรา้วย
อายะเร่้าวเินามท่านประธานหนุ่ม ้วยวามเร็ว ส้นสูทำอะไรหิสาวไม่ไ้ เธอเินล่อยิ่ว่านาแบบแทวอ ่อนะไปเปิประู้านหน้ารถะนัู่่นับที่เป็นเลาผู้ายหรือพี่เมธั...
“...มานั่้านหลัับผม ะไู้เอสารว่า้อทำอะไรบ้าเวลาเอลู้า...” บอเสียเรียบไม่สนใว่าเลาสาวะหิว้าวเพียใ อี 15 นาทีบ่าย 2 โม รถหรูเ้าอที่ลานอรถหน้าโรแรมระับ 6 าว รับรอแวีไอพี
อายะปวท้อเพราะหิว้าวแ่ัฟันอทน นั่ฟันัธุริุยานันนเสร็สิ้น และลาแยย้ายัน
“...ท่านประธานะันอเวลา 30 นาทีทาน้าวเที่ย่อนะอลแถวนี้ เี๋ยวะลับเ้าออฟฟิศามไปะ...” บอายหนุ่มที่ไม่สนใว่าลูน้อยัไม่ไ้ทาน้าวเลย หิวะายอยู่แล้ว ินหัวเ้านายไ้เลยอบอ..!!
ฟิเลหันไปมอหน้าเลาสาวที่ล้าพูออมาร ๆ แบบไม่อ้อม้อมเลย ูเวลาอนนี้เือบบ่าย 4 โมเย็นแล้ว
“...เมธัแวะร้านอาหาร้าหน้า้วย...” สั่เลาหนุ่มมีบอี้าร์นั่้านหน้าหนึ่น และับรถามอีหนึ่ันรถ
รถันหรูอหน้าร้านอาหาร้าทา แ่เป็นร้านทีู่สะอาและมีที่อรถ ไม่ใ้ร้านหรูหราอย่าที่ประธานหนุ่มนั่ินไ้..
“...อบุะ...” เปิประู้าวลารถเินเ้าร้านอาหารทำสั่ไม่สนใว่าเ้านายะทำอะไร่อ วามหิวทำให้อายะนั่ลสั่อาหาร่ายๆ มาิน พร้อมสั่น้ำเปล่าหยิบนมถ้วยมาินรอ้าวที่สั่ไป
“...สั่ให้ผม้วย เอาเหมือนุ...” ร่าสูให่นั่ล้า ๆ ทำให้หิสาวใ เห็นเ้านายัวเอถอเสื้อสูทพับแนเสื้อเิ้มานั่้าัน...
“...ุะทานไ้เหรอะ...” ถามเพราะเธอสั่ระเพราไ่ไ่าวรสั...” หันมอหน้าายหนุ่มทีู่เร่เรียลอเวลา
“...ุลืมไปรึเปล่าพ่อผมเป็นนไทย ผมเรียนและใ้ีวิส่วนให่ที่นี่...” อบหน้านิ่ ๆ
“...ป้าอเพิ่มเป็น 2 านเหมือนันะ...” หันไปบอป้าที่ำลัะผัระเพราไ่ให้หิสาว
เสียามอนในร้านเพราะุนลิ่นระเพรา ถ้าไม่ามถือว่าไม่ใ่ผัที่เธออยาิน ไม่่อยไ้ินมานาน เพราะไปเรียนอยู่่าประเทศนานเือบ 10 ปี
สอหนุ่มสาวทาน้าวันไปเียบ ๆ อายะหิวมาไม่สนใายหนุ่ม รีบิน้วยวามหิวที่ลายาวมาเือบมื้อเย็น ทำไมถึไ้ทำานโหเหลือเิน แ่สอวันแร็เล่นเอาเธอท้อแท้ ไม่แปลใที่ไม่มีใรทนทำานไ้เิน 1 สัปาห์ถ้า้อเอานโหนเวลาพัิน้าวไม่มี และเลิานไม่เป็นเวลาถ้ามีแฟนหรือสามีไ้เลิัน..
“...เินไปทีรถไ้เลย เี๋ยวเมธั่ายเอ...” หันไปมอหน้าเลาหนุ่มไม่้อพูอะไร็รู้วามหมายอเ้านาย ทั้บอี้าร์และเลาเพิ่ไ้ทานมื้อเที่ยพร้อมันถ้า อายะไม่อทาน้าว็อ้าวันนเย็นหรืออาะ่ำ็เป็นไ้...
ะที่ำลัะเินไปึ้นรถเพื่อลับบริษัทฯ มีรถมอเอร์ไ์ับมาระยะใล้ ัปืนยิมาที่รถทั้อายะและ ฟิเลยับัวพุ่หาที่หลบอย่ารวเร็ว แบบไม่้อบอน ฟิเลแอบมออาารอเลาสาวที่ไม่ร้อใอะไรเลย
ถ้าเป็นผู้หิปิ้อร้อรี้ลั่น สั่นลัวแล้วถ้ามีมือปืนเล็ปืนยิมาที่รถ เธอเป็นใรันแน่ทำไมถึ้อารมาเป็นเลาอเ้า มีุประส์อะไร..?
บอี้าร์ยิยาล้อรถนมอเอร์ไ์เสียหลัว่ำไปบนถนนทำให้ถูนอฟิเลลาึ้นรถไปัาร่อทันที
“...เป็นอะไรหรือเปล่าุ...” ฟิเลถามและมอท่าทาอเลาสาวทีู่ิวเินผู้หิทั่วไป
“...ันไม่เป็นอะไระ ท่านประธานละะบาเ็บรไหนรึเปล่า...” มอสำรวร่าายายหนุ่มที่สูให่เหมือนหนุ่มยุโรปเพราะเป็นลูรึ่ที่ัวโ
ฟิเลหันไปเห็นรถเ๋สีำไม่มีทะเบียนับมาใล้ ๆ อีัน ึว้าร่าบาเ้ามาอและล้มัวลบัหลบระสุนปืนที่เล็มาที่ัวเอ แ่รัศมีมันพุ่มาทาเธอ
สอร่าลิ้ไปับพื้นห้า้าทา ประธานหนุ่มไ้โอาสอเลาสาวแนบอนิ่ ๆ รอบอี้าร์ัารรถเ๋ที่มาปอร้ายัวเอ...
อายะร้อนวูบวาบไปทั่วาย เมื่อสัมผัสอรัแนบแน่นอเ้านายหนุ่ม วามใล้ินไ้ลิ่นน้ำหอมิัวอันและัน ทำเอาอายะหน้าแ่ำเพราะอายและไม่เย้อมาอยู่ในสถานะาร์ถูายหนุ่มอเอาไว้แบบนี้
“...ปล่อยไ้แล้วุ...” บอพร้อมืนัวออาอ้อมอแร่อผู้ายรหน้า มอเธอ้วยสายาที่อ่านไม่ออ แววาสีน้ำาลอ่อน้อลึเหมือนหาำอบอะไรบาอย่า...
สอร่าปล่อยอลุึ้นมานั่ปัฝุ่นที่ิามเสื้อผ้าและัวออ มอหานร้ายที่หายไปหมแล้วเหลือบอี้าร์ที่อยูแลายหนุ่ม 2 นเท่านั้น ที่เหลือามไล่ล่ารถเ๋ไป ผู้ร้ายสอนที่ับไ้็ถูมันอนราบบนถนน รอำรวมาเอาัวไปัาร...
ฟิเลเริ่มแน่ใว่าหิสาวไม่ใ้สาวออฟฟิศธรรมาแน่นอน นามีนร้ายยิปืน่อหน้า่อาเธอ ยัไม่มีอาารหวาลัวให้เห็นเลยสันิ เ่เินผู้หิไปแล้วนะแมุ่...
เธอเป็นใรเ้ามาทำานเพื่อหวัอะไราบริษัทฯอเ้าันแน่นะ...
เ็บวามสสัยเอาไว้ในใ รอลูน้อสืบประวัิเธอมารายาน ่อนะึ้นนั่บนรถและลับไปที่บริษัทฯ
“...เี๋ยวผมให้นไปสุ่เอ ลับนเียวมันอันรายเผื่อพวนั้นเห็นหน้าุแล้วำไ้ อาะามเล่นานุเหมือนผม...” บอเพราะห่วว่าเธอะมาวยเพราะัวเอมีู่แ่ทาธุริเยอะ และหมายะเอาีวิ็มีหลายนนเาไม่ออว่าใรเป็นศัรูบ้า...
“...ันนั่รถไฟฟ้าลับเอ ปลอภัยว่าไปับเ้านายะ...” บอแล้วเ็บระเป๋าบนโ๊ะทำาน ้าวออาั้นบนสุอออฟฟิศทันที ไม่อยาอยู่่อะถูใ้านอีแน่นอน แ่อายะยัไม่ไ้ลับเลย หิสาวเินไปแผนบัี ทำเป็นไปเอาแฟ้มเอสารที่้อใ้ในารทำสรุปรายานให้ท่านประธานหนุ่ม
“...อแฟ้มรายไ้ปี 2566-2567 อบริษัทฯทั้หมในเรือ้วยะ...” พูอ้าเพื่อูนในแผนบัีที่สำัผู้ัารแผนที่เป็นหัวหน้าอน้ามัท...
“...ุเลารบวนมาเอาพรุ่นี้เ้านะรับ เียวผมให้ลูน้อเรียมไว้ให้อเลียร์าน่วน่อนรับอนนี้...” บอเสียราบเรียบมอเลาสาวสวยนใหม่อท่านประธาน้วยสายาหวาน่ำ
“...ไ้ะ อแ่เ้านะะเพราะเป็นาน่วนทีุ่ ฟิเล้อารทราบ้อมูล อบุะ...” มอ้อหน้าไม่หลบสายาทีู่หื่นามอผู้ัารหนุ่ม อายุน่าะสั 40 ้น ๆ เท่าับน้าสาวที่เสียีวิออายะ
เินลาปลายนิ้วแะโ๊ะผู้ัารหนุ่ม วามือบาเทาบนโ๊ะเอาไว้ อีมือับอบโ๊ะ้าน้าแอบิเรื่อัฟััวิ๋ว ้วยารเอาัวไปนั่บนโ๊ะทำาน บั่อนแอบิอุปร์ัฟัไว้อย่าแนบเนียน ทำท่าะ้มหน้าเ้าหาผู้ายหื่น...
“...พรุ่นี้อายะะมารับเอสารแ่เ้านะะ...” โน้มัวเ้าหาายหนุ่มที่นั่ัวแ็ และมอารระทำอเลาสาวท่านประธานนใหม่ทีู่เ็ี่ร้อนแร และอ่อยัวเออย่าัเน้วยวามพอใ...
ความคิดเห็น