คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : หึงสะกดแบบนี้
เวลาี 5 อวันเสาร์ะนัศึษาและอาารย์ร่วมเินทาไปทำิรรมบำเพ็ประโยน์ึ้นรถบัสสอั้นปรับอาาศเินทาไปอำเภอสัละบุรี อาารย์ไปรถู้อมหาวิทยาลัย นอุปร์รัษาฟันอีส่วนใส่รถบัสไป้วย
เพราะ้อื่นแ่เ้าทำเอาลุ่มอิึ้นรถปุ๊บพาันนั่หลับสัปหทันที นอนึรีบทำานแ้ันเมื่อืน ฟาห์โรนัู่่เอเน ินัู่่ับมน เห็นเพื่อนสาวนอนหลับหัวแทบโับระรถบัส...
ึับเพื่อนมานอนหนุนััวเอเอาระเป๋าเป๋วาบน่อน ารระทำอิมีนสอนแอบมอลอเวลา ุลย์นั่เบาะร้ามเยื้อไป 1 แถว มอเห็นารระทำอ่อนโยนอิอย่าัเน วามหึหวและริษยาพี่ายถาโถมในหัวในแทบะวบุมสิไม่ไ้
าหันหน้าหนีารระทำอิ บอเธอให้รอเ้าเลียร์ทุอย่า ให้เื่อำพูและเื่อใเ้านี้สินะนะเลียร์ับู่หมั้น ผู้ายสารเลวมาหลอให้วามหวันอื่นไปวัน ๆ ะล่อนันทุนไม่มีวามริใั้แ่แอบู่หมั้นมาามีบเธอแล้ว
รถบัสอมหาวิทยาลัยไปถึสัละบุรีอน 9 โมว่าหมู่บ้านเล็ ๆ หลายหมู่บ้านแทรัวอยู่ท่ามลาภูเาเียวอุ่ม มีน้ำไหลผ่านสะพานทอยาวเห็นวัเ่าลาน้ำ
หยุพัทาน้าวที่ศาลาประุมอหมู่บ้าน นำเอาอุปร์ลารถบัส เพราะารเินทาไปั้เ็นท์ที่หมู่บ้านบนเา้อเอารถระบะนอุปร์นำึ้นไป่อน ่อ้วยเินเท้าอีประมาเือบ 1 ิโลเมร เ็วิศวะึ้นไปเรียมอุปร์มีนในหลายหมู่บ้าน่วยัาราเ็นท์สำหรับรวรัษา่อปาไว้ล่วหน้าแล้ว...
“...ไปันเถอะเ็บอรบหมหรือยัว่ะิ...” เอเนถามเพื่อน่วยันยอุปร์ึ้นรถระบะล่วหน้าไป่อนเ็ทันะ...
“...มนยัไม่้อไปหรอนะ รอไปพร้อมุหลัเลย ึ้นไป็ร้อนเปล่า ๆ เอัน้าบนนะ...” ฟาห์โรบอเพื่อนสาวนเียวในลุ่ม ให้พัรอที่หมู่บ้านนี้่อน รถบัส็อรออยู่ในหมู่บ้านเพราะับเ้าไปไม่ไ้ ้อใ้รถเล็และเิน่อไปอีไม่ไลมา
“...โอเรแล้วเอัน...” มนเินไป่วยเพื่อนอีลุ่มเ็อุปร์เบา ๆ ่วยันถือไปไ้
เหลือเ็วิศวะอยู่ศาลาประุมเพีย 4 น ับเ็ ทันะ 10 น อีส่วนึ้นไปแล้วเพื่อัพื้นที่เรียมรว ะเริ่มรวอนบ่าย 1 ร มีเวลาเรียมัวอี 2 ั่วโมว่า ๆ ารเินทา่อเ้าหมู่บ้านไม่ลำบามานเินไปเินออำลัแ่ิโลเียวสบายมา....
ารรวฟันาวบ้านและสอนิั้ประอบอมพิวเอร์และลโปรแรม เป็นารอธิบายและทสอบัวอย่านิหน่อย แ่เน้นให้วามรู้และสามารถใ้อมพิวเอร์ไ้แ่าวบ้านที่สนใอยาเรียนรู้นำไปใ้่อไป
ะลรถและนอเินไปยัุรวที่ผู้นำุมนและัวแทนหมู่บ้าน่วยันัทำไว้สำหรับะิรรมบำเพ็ประโยน์ พิาม์เินามหลันสุท้ายเพราะมีอาารปวท้อ ึหยุพัและปล่อยให้เพื่อนนอื่นเินไป่อนึะเินามไป ทำใหุ้ลย์หยุรอแล้วเินลับไปหาหิสาวนั่หน้าี้อยู่นเียว
“...เป็นอะไรไหนูสิ...” ยับไปูอาารใล้ ๆ หิสาวู่อริันมาั้แ่เ็ ๆ
“...ปวท้อรนี้นะ...” ี้บอำแหน่ที่ปวให้หนุ่ม้าบ้าน ถึะไม่อบหน้าันแ่อนนี้มันเ็บมาทรมาน ยอมสบศึเอาไว้่อน...
ุลยเทพพิาราอาาร ็เปิระเป๋าเป้ัวเอใส่ยาสามัมา้วยรบ หยิบยาส่ให้เธอหนึ่เม็พร้อมวน้ำเปล่าส่ให้พิาม์ เมื่อหิสาวินยาเสร็็หยิบผ้าเ็หน้าับเหื่อบนหน้าให้อย่าอ่อนโยน
่อนะพยุเธอเินามลุ่มเพื่อนที่เินห่าไปไลพอสมวร ลิ่นายหอมอ่อน ๆ ทำเอาายหนุ่มสั่นไหววามแนบิทำให้นึถึืนนั้นึ้นมา
เมื่อเินถึุาเ็นท์รวนไ้็รีบเ้าประำำแหน่เพราะมีเวลาไม่มา แยาวบ้านเ้ารวามอาารเบื้อ้น ทำานหน้า้วยารัรอรวสภาพฟัน ทำให้แอบำเลือมอพิาม์เป็นระยะ้วยวามเป็นห่ว
ิรรมำเนินไปนถึเวลา 5 โมเย็น็หยุ เพราะใล้ะมื่ำ แบ่นัศึษาไปอาบน้ำและนอนับผู้ให่บ้านและอีส่วนาเ็นท์สำหรับนอนพัไม่ไลุรัษา มีห้ออาบน้ำั้นให้เป็นสัส่วน และ้าๆ เป็นลำธารมีน้ำเล็ ๆ อยู่ไม่ไล อาารย์ 3 ท่านที่มาร่วมวบุมิรรมไปพับ้านผู้ให่บ้าน และบ้านาวบ้าน ใล้ ๆ ัน
ลุ่มอิภัทรนอนเ็นท์ที่พมา้วย เพราะอบไปั้แมป์ันเป็นประำ ยเว้นพิาม์ไปนอนับเพื่อนผู้หิอีสอนะวิศวะเหมือนัน
“...มาทำิรรมไม่ไ้มาเที่ยว มึเรียมพร้อมไปรึเปล่าว่ะไอ้เอเน มิน่าถึแบอมาะเยอะนะมึ...” ฟาห์โรมออุปร์าเ็นท์ ทำอาหารอย่าสะวแถมมีะเียไฟอีหลายอันส่อสว่าไ้ทั้ืนสบาย ๆ
ลุ่มอิาเ็นท์ 3 หลัแ่ละหลันอนไ้ 4 น เพราะไม่อบนอนในที่แบ ๆ ะำลััเ็บสำภาระเ้าเ็นท์ุลย์็เินแบเป้เ้ามาสมทบ
“...ผมนอน้วยพี่...” เอ่ยปาบอพี่ายฝาแฝไม่อยาไปนอนรวมับนอื่น มีเ็นท์อาวบ้านาให้นอนพัอี 10 เ็นท์ถ้าใร้อารนอนส่วนัว
“...อ้าว !!ไม่ไปานอนับเพื่อนัวเอละ...” ิถามอย่าสสัย
“...เพื่อนไปนอนบ้านใล้ ๆ บ้านผู้ให่หมรับ ผมเลยไม่มีนาเ็นท์นอนเป็นเพื่อนนะ...” บอแล้วพยายามมอหาหิสาวอีน เธอหายปวท้อรึยั็ไม่รู้ เพราะ่าน่าแยันทำหน้าที่ใรหน้าที่มัน วบนหมเวลารวาวบ้าน...
“...อ่อ อยานอน็นอนไป...” ิับท อนนี้หิวมา ๆ ึนั่เ้าอี้ที่เพื่อนเรียมมา เริ่มเปิแ๊สระป๋อเรียมหุ้าวินเอับเพื่อน ๆ
“...ูไปามมนมาิน้าว้วยัน่อนนะ พวมึเปิอาหารระป๋อออมาอุ่นรอเลย อีสัพั้าว็สุแล้วนะ
เอเนเินุ่ม ๆ ออไปาเ็นท์ที่าใล้ัน ปล่อยเพื่อนอีสอนหุ้าวอุ่นอาหารระป๋อเรียม้าวเย็น ผู้ให่บ้านเรียมไว้ให้แล้วแ่อยาทำินเอ สนุับารั้แมป์เล็ ๆ ับเพื่อนสนิทบออาารย์เรียบร้อยแล้ว
ุลย์มอพี่ายัวเอเหมือนมีอะไระพู้วย แ่ไม่ล้าพูถือเสื้อผ้าออมาพร้อมผ้าเ็ัว เินถือรีมอาบน้ำและอุปร์รไปอาบน้ำที่ลำธาร ไม่ล้าอาบุที่าวบ้านทำห้อน้ำไว้ให้ เ็บไว้ใ้ล้าอุปร์และเ้าห้อน้ำ็พอ เรใเพราะน้ำ้อเินไปัมาาลำธาร
“...น้อมึแปล ๆ ว่ะไอ้ิ ูว่ามันมีอะไรในใแน่ ๆ เลยแ่ยัไม่ยอมพูับมึนะ...” ฟาห์โรบอเพื่อนไป แะถุแและอาหารระป๋อหลายอย่าออมาเรียมอุ่นินับเพื่อน ๆ ไม่นานเอเน็เินลับมานเียว
“...อ้าวมนละว่ะ ไม่เินมา้วยันละ...” ิถาม
“...ำลัไปอาบน้ำที่ลำธาร ูฝาบอเพื่อนอีนไว้แล้วนะ ว่าะโทรหาสาววะหน่อย สัามือถือไม่มีว่ะรนี้ ้อเินถอยไปทาที่เราเินเ้าหมู่บ้านมา 500 เมรถึมีสัานะ...”
“...ไม่มี็ีะไ้ไม่้อุยับสาว ๆ สัวันสอวัน...” ฟาห์โรแวเพื่อนที่หมู่นี้ิมือถือหนั แอบุยับสาว ๆ แน่นอนเลย
เมื่อเรียมอาหารเสร็็รอเพื่อนสาวับน้อายมาิน้าวพร้อม ๆ ัน เอเนหิวึอาสาเินไปามสอนที่ ลำธารอาบน้ำอะไรนานนานั้น ลาป่าไม่ใ้ห้อน้ำนะ
“...น้อายมึอาบน้ำหรือล้าไส้ว่ะไปนานมา ๆ สมับายาุายหมอเลยนะ...” ฟาห์โรแว
“...มึหิวมั้ยละิน่อนเลย็ไ้ อินเยอะแยะ ินันไม่หมหรอนะ...”
“...เี๋ยวูนอนเ็นท์เียวับไอ้เอเนเอ มึับน้อะไ้นอนนละเ็นท์ไม่้อทะเลาะัน...”
“...ฮึ !มึอย่ามาอ้า ูรู้ว่ามึลัวผีไม่ล้านอนนเียวละไม่ว่า...” ยิ้มำเพื่อนที่ลัวอะไรไม่เ้าเรื่อ
“...ไอ้ห่าอยู่ในป่าอย่าพูถึสิว่ะ...” ฟาห์โรบอเสียร้อนรนไม่ล้านอนเ็นท์นเียว พอมืไม่มีแสไฟแล้วรู้สึลัวมา ๆ สอหนุ่มเริ่มิน้าว่อนเพราะหิวแบ่ส่วนอเพื่อนเอาไว้แล้ว
ิมอเห็นาเินไปทาลำธารสวนันับุลย์และมนำลัเินลับมาทาเ็นท์อเ้า ทำให้รีบวาาน้าวทันที รีบเินหยิบุและผ้านหนูามไปห่า ๆ ลัวนอื่นเห็นเ้า...
ความคิดเห็น