คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : MAFIA's 02 (51%)
MAFIA’s 02
“สวัสีรับ”
(ุนัเรียนใ่ไหมรับ)
“ุิมอินหรอรับ” แบฮยอนถามเพราะื่อที่เาเห็นอนแร่อนะรับมันื่ออปาร์านยอลไม่ใ่มือวาอมาเฟียหนุ่มะหน่อย
(ผมเอรับ ือว่าุปาร์ถูลอบยิ)
“อะไรนะรับ!”
(เาไม่ยอมไปโรพยาบาลรับ
แล้ว็บอว่าะไม่ยอมทำแผลถ้ายัไม่เอุนัเรียน)
“ุำลัะบอผมว่า…”
(ผมะส่นไปรับ ่วยมาหาเาทีนะรับ)
แบฮยอนไม่ไ้ปิเสธเพราะเาเอ็เป็นห่วมาเฟียนแทบะบ้า
โนยิแ่ไม่ยอมไปโรพยาบาลิว่าัวเอเ่มาแ่ไหนันเียว!
เ็น้อยลมารอ้าล่าไ้ไม่นาน็มีรถมาอรับเาึ้นไป
รถนนั้นมาออยู่ที่อนโที่ไหน็ไม่รู้
แบฮยอนเินามาร์ร่าสูให่เ้าไป้าใน่อนะึ้นลิฟ์ไป ไม่นานเท่าไหร่นัลิฟ์็เปิออ
“เิรับ” าร์เปิประูให้
ร่าเล็เินเ้าไป่อนะมอไปรอบ ๆ ็พบับิมอินที่ยืนยู่
นผิวแทนเินเ้ามาหาแบฮยอน
“สวัสีรับุนัเรียน”
“สวัสีรับุิมอิน”
“ทานี้รับ”
มือวาอมาเฟียหนุ่มบอแบบนั้น่อนะเินนำไปยัห้อที่อยู่ทา้ายมือ
นผิวแทนใ้าร์เปิห้อนั้นเ้าไป็พบับห้อนอนที่แ่้วยโทนสีาวำ
และร่านถูยิที่นอนอยู่บนเีย วามอปาร์านยอลมอมาที่แบฮยอน
เ็น้อยเลยเินไปใล้ ๆ พอมอเห็นเลือัเนหน้า็เริ่มีึ้นมา
เป็นห่วนอื่นนลืมไปว่าัวเอลัวเลือ!
“ทำไมหน้านายีนานั้นแบฮยอน”
“—ือว่าผม”
เมื่อเห็นว่าร่าสูะลุึ้นมาหาแบฮยอน็รีบยมือึ้นห้ามพร้อมถอยห่า
“นายลัวหรอ”
“ือ—ือผม—”
“แบฮยอน!”
ปาร์านยอลถลาเ้ามาหานัวเล็ที่สลบลับพื้นห้อเป็นที่เรียบร้อย
มาเฟียหนุ่มลืมวามเ็บไปั่วะ
แ่พอะอุ้มอีฝ่ายมานอนบนเียันเ็บแผลึ้นมานิมอินที่ยืนอยู่ภายในห้อ้วย้อเป็นฝ่ายมาอุ้มแทน
เาั้ใะให้แบฮยอนมา่วยทำแผลแ่ไหนถึไ้มานอนสลบอยู่บนเียอเาแบบนี้ล่ะ
นัวเล็นอนอยู่สัพั็่อย ๆ
ลืมาึ้นมาเาพบับปาร์านยอลที่นั่อยู่บนเียแล้วมอมาที่เา แบฮยอนเลยลุึ้นนั่แล้วมอสำรวบริเวแนที่เห็นรอยเลือ
แ่ทำไมมันถึไ้
“แผลุ”
“แผลอะไร”
“ุถูยิไม่ใ่หรอรับ”
“นายไปูหนัเรื่อไหนมา”
“ุิมอินโทรบอผมว่าุถูลอบยิ
พอผมมาถึที่นี่ผม็เห็นุนอนอยู่บนเีย แนอุ็มีเลือ” แบฮยอนบอแ่พอมอไปที่นร่าสูวามบอัเนว่าไม่เื่อสิ่ที่เาบอ
มาเฟียหนุ่มหัวเราะหึ
“เพ้อเ้อ นายเินเ้ามาในห้อ็สลบไปเลย่าหา”
“ไ้ไันรับ ว่าแุ่ไม่ไ้ถูลอบยิริ ๆ หรอ”
“ไม่”
“นี่มันเรื่อบ้าอะไรันเนี่ย”
เ็น้อยว่าพร้อมับับเ้าที่แนแร่ ไม่มีรอยแผลอะไรเลยริ ๆ
ทุอย่าูปิหม
“หยุพูเรื่ออื่นแล้วมาทำเรื่ออเราันเถอะแบฮยอน”
“ทำอะไรรับ” แบฮยอนถามแ่พอเห็นแววาเ้าเล่ห์ออีฝ่าย็้อรีบเ้ัวออาเียทันที
เ็น้อยยิ้มแห้
“ลุทำไม
เรื่ออเรา้อทำบนเียนะ”
“—ำลัพูเรื่ออะไรอยู่ันแน่รับ” แบฮยอนถามเสียสั่น นัวเล็เริ่มถอยหลัเมื่อมาเฟียหนุ่มเินเ้ามาหา
“เรื่ออเราไ”
“ผมไม่เ้าใ”
“ันะอธิบายให้นายเ้าใมันเอ”
“ม—ไม่เป็นไรรับ ผม—ผมลับบ้าน่อนีว่า” ว่าบ็เรียมท่าะวิ่หนีออไป แ่็้าว่านายาวแบบปาร์านยอลอยู่ี
“ิว่าเ้ามาในห้อนี้แล้วนายะไ้ออไป่าย
ๆ หรอแบฮยอน”
เ็น้อยเบิาว้าเมื่อมือหนาว้าเ้าที่แนาว่อนะออแรระุนร่าเล็เปะทะอแร่
“—ุานยอลรับ”
มุมปาหนายิ้มเล่นเอาหัวใอแบฮยอนระุวูบ
“ันไม่อยาใ้วามรุนแรับนายนะแบฮยอน”
มาเฟียหนุ่มว่าบ็วั้อนร่าเล็ึ้นอุ้มแล้วโยนลบนเียทันที
ปาร์านยอลไม่ปล่อยให้แบฮยอนไ้หนีเาึ้นร่อมเ็น้อย่อนสอมือหนาะรึ้อมือเรียวไว้เหนือศีรษะออแรนมหายไปับเีย
“ม—ไม่นะ!” แบฮยอนร้อเสียลั่นเมื่อใบหน้าหล่อนั้น้มลมาุไ้ออาว
“แบฮยอน! ื่น!” ปาร์านยอลที่นั่อยู่้าเียรีบปลุแบฮยอนที่อยู่ี ๆ
็ะโนว่าไม่ออมาอย่าั ่อนเ็น้อยะผวาลืมาึ้น
“ุานยอล”
“ฝันร้ายหรอ”
แบฮยอนไม่สนใที่ะอบำถามแ่ับเ้าที่แนแร่นปาร์านยอลร้อี๊เพราะวามเ็บ
“—อโทษรับ”
พอย้อนไปนึถึวามฝันอัวเอเมื่อี้็อยาะมุผ้าห่มหนีเลยริ
ๆ น่าอายเป็นบ้า!
“ไม่เป็นไร”
“แผลุเป็นยัไบ้ารับ”
“ไม่เป็นไรมาหรอ ว่าแ่นายเถอะลัวเลือทำไมไม่บอ”
“็อนนั้นผมเป็นห่วุนลืมทุอย่าไปเลย” ำอบนั้นสร้าวามพอใให้ับมาเฟียหนุ่มไ้เป็นอย่าี
แบฮยอนรีบหลบสายาเมื่อรู้ัวว่าพูอะไรออไป
“แล้วเมื่อี้ฝันอะไร นายะโนัมาเลยนะ”
นัวเล็ไม่รู้ว่าหน้าัวเออนนี้เป็นแบบไหน
ไม่รู้ว่ามันแมานอีฝ่ายับไ้แล้วหรือยั
แ่ภายในใอแบฮยอนำลัอับอายนแทบบ้า
“ือ—ฝันถึผีรับ ผมเลยะโน”
“หน้าแเียวนะ
ใ่ผีแน่หรอ”
แบฮยอนยสอมือึ้นปิหน้าัวเอทันที
ปาร์านยอลมอภาพรหน้า้วยรอยยิ้ม
“—ริสิรับ”
“แล้วทำไม้ออบเสียสั่น
นายฝันลามแน่ ๆ ฝันว่าันปล้ำหรือไ”
“ผมะลับบ้านแล้ว!” เ็น้อยหน้ามุ่ย
“เ็ื้อี้อนะมั” มาเฟียหนุ่มยมือึ้นลูบผมอเ็น้อยเบา
ๆ อย่าเอ็นูับท่าทาแสนอน “หิว้าวหรือยั”
“ผม้อรีบลับไปทำารบ้าน่อ
พรุ่นี้ผมมีเรียน”
“เี๋ยวันไปส่”
แบฮยอนับปาร์านยอลลุึ้นพร้อม
ๆ ัน ทั้สอเินออมาาห้อนอน็พบับิมอินที่ยืนอยู่ับับาร์อีหลายน
“แ่หน้าลิฟ์พอนะรับ”
“ุนัเรียนไม่อยู่ทาน้าวหรอรับ” ิมอินถามึ้น
เพราะเ้านายอเาสั่แม่บ้านให้ทำับ้าวรอเรียบร้อยแล้วแู่เหมือนว่านัวเล็ำลัเรียมัวะลับ
“พรุ่นี้ผมมีเรียนน่ะรับ”
“ุปาร์ทาน้าวนเียวมาหลายปีแล้วนะรับ
อยู่่ออีนิเถอะนะรับุนัเรียน”
ปาร์านยอลไม่ไ้ัำพูอมือวา
เพราะิมอินรู้ีว่านปาแ็อย่าเาไม่ล้าพูอะไรออไปเพื่อให้แบฮยอนไ้อยู่ทาน้าว้วย
นผิวแทนเลยเป็นฝ่ายพูสิ่นั้นออมาแทน
เ็นัเรียนเยหน้ามอนร่าสู้าายที่ไม่แม้แ่ะ้มลมาสบาับเา
“อา...เหมือนผมะหิว้าวึ้นมาเยเลยรับ” แบฮยอนทำท่าับท้อเพื่อให้อีฝ่ายเื่อว่าเาหิวริ ๆ
“…”
“ไปิน้าวันเถอะรับ ารบ้าน่อยทำพรุ่นี้็ทัน”
เ็น้อยว่าบ็ว้าเ้าที่แนอมาเฟียหนุ่มออแรึให้เินามิมอินที่เินนำไปยัโ๊ะอาหาร
แบฮยอนเ้าใวามรู้สึนั้นี
เพราะเาเอ็ิน้าวนเียวมาลอหลายปีแล้วหมือนัน มันเหาและเว้ว้าไปหม
ปาร์านยอลเอ็ไม่่าับเาเท่าไหร่มานัหรอ
ถึะเป็นมาเฟียภายนอูเ้มแ็มาแ่ไหนแ่ถ้ามีเพื่อนทาน้าว้วยเป็นเรื่อที่ีไม่น้อย
เพราะแม้แ่แบฮยอนเอที่ภายนอาร่าเริมาแ่ไหน
แ่ใระรู้ว่าภายในหัวใอเาอ่อนแอนบารั้็ิว่าัวเอไม่ไหว เ็น้อยเลียทุอย่าที่พราผู้เป็นพ่อไปาเา
เพราะนั้นทำให้ีวิอแบฮยอนพลิไปหม
เายัพอมีเินทอแ่สิ่ที่หายไปือวามรัและวามอบอุ่น
ปาร์านยอลือที่พึ่ที่เาไว้ใมาที่สุในอนนี้
และหวัว่ามันะเป็นแบบนั้นลอไป
“ไม่้อฝืนหรอนะ
ันินนเียวไ้”
“แ่อนนี้ผมหิวแล้ว” เ็น้อยบอ่อนะนั่ลบนเ้าอี้
อาหารรหน้าทำให้เ็นัเรียนเริ่มหิวึ้นมาริ ๆ ลืมไปหมแล้วเรื่อารบ้าน
สมออแบฮยอนอนนี้มีแ่อาหารและอาหารเท่านั้นที่ะเยียวยาทุอย่าในอนนี้ไ้
“ถ้านายอยาลับ็ลับไปไ้เลยนะ ันไม่ไ้ว่าอะไร”
“ผมบอว่าผมหิวแล้วไรับ”
“ัน็แ่—“
“ิน้าวเถอะรับ ผมหิวแล้ว” แบฮยอนพูแทรึ้น่อนะเริ่มลมือทานอาหารทันที
โยไม่ไ้สนใว่าอีฝ่ายะพูอะไร่อ
หายัล้าไล่เาลับไปอี็ะใร้ายเินไปแล้ว ปาร์านยอลเอ็ยอมทาน้าวเียบ ๆ
และเสียหัวเราะ็ัึ้นเมื่อแบฮยอนรู้ว่าอีฝ่ายทานเผ็ไม่ไ้
“มันลมานัหรือไ”
“ฮ่า ๆๆ”
“แบฮยอน เียบ”
“เป็นถึมาเฟียแ่ินเผ็ไม่ไ้
ุอ่อนว่าผมอี” เ็น้อยพูบ็หัวเราะ่อนปาร์านยอลร้อเหอะ
ทั้ ๆ ที่เาวระโรธแ่ันเผลอยิ้มออมาับภาพรหน้า
อย่าน้อยเรื่อที่แสนน่าอายอเามัน็ทำให้แบฮยอนมีเสียหัวเราะ
“ะลับเลยไหม ึแล้วนะ”
แบฮยอนพยัหน้า
เาอยู่ทาน้าวและเินสำรวเล่นทั่วอนโอปาร์านยอล ไม่ว่าะมุมไหน็มีแ่าร์หน้าโห
ๆ ยืนอยู่เ็มไปหม ะมี็แ่ป้าแม่บ้านับสาวใ้บานที่แบฮยอนล้าเ้าไปุย้วย
นั้นเลยทำให้หลายนเริ่มเอ็นูในวามน่ารัและ่าพูอแบฮยอน
ภายในอนโที่เยเียบและน่าลัววันนี้มีเ็น้อยนหนึ่เ้ามาทำลายบรรยาาศเหล่านั้นและสร้าบรรยาาศที่สใสให้ับมัน
มาเฟียอย่าปาร์านยอลมั่นใว่าไม่ใ่แ่เาที่อบแบฮยอนแ่นอื่น ๆ
รอบัวอแบฮยอนเอ็้ออบเ็นนี้เหมือนัน
“พัผ่อนเยอะ ๆ เลยนะรับ ุ้อรีบหายนะ” เ็น้อยบอ่อนะเินเ้าไปในลิฟ์ไปพร้อมับาร์อีสอนที่้อไปส่เาที่ห้อ
“เ้าใแล้ว ถึห้อแล้วบอัน้วย”
“โอเรับ” เสียอแบฮยอนหายไปพร้อมับลิฟ์ที่ปิล
ปาร์านยอลยัยืนอยู่หน้าลิฟ์ไม่ยอมยับไปไหน
“นายเ้าใแล้วใ่ไหมอิน”
“รับ ผมเื่อว่าุแบฮยอนเอ็้อเ้าใุปาร์เหมือนัน”
เา็หวัให้มันเป็นแบบนั้น
เาหวัว่าพอถึเวลานั้นริ ๆ
แบฮยอนยัะเป็นเหมือนเิม
มาเฟียอย่าเาแ่หวัว่าแบฮยอนะมีวามสุ
มีเสียหัวเราะและยิ้มให้ับเาเหมือนเิม
“แบฮยอนะไม่มีวันเ็บปวอีแล้ว”
MAFIA’s
ยัไม่ไ้รวสอบำผิ
__________________________________________
พอะเาันออไหมะ
เรียมีอแ่ยัไม่้อ้มน้ำ
ส่วนฟินั้นมาไ้ทีละนิ อนนี้ทั้ปั่นานปั่นฟิเลย่ะ T_T
อมเม้นัน้วยน้า
#ุมาเฟียอผมcb
ความคิดเห็น