คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : My Wonder Doll - Chapter 4
Title :: My Wonder Doll - Chapter 4
Author :: Kim_Jeeyun
Couple :: Kibum x Donghae
===================================
"คิบอม .... "
"มีไรหรอ ดงแฮ"
ชายหนุ่มแก้มป่องเงยหน้าขึ้นมาจากหนังสือเล่มหนา
ดวงตาคู่คมมองหน้าใบหน้าหวานที่ยื่นเข้ามาใกล้จนปลายจมูกแทบจะชนกันอยู่แล้ว
"ไปเดินเที่ยวสวนดอกไม้กันนะ"
"อีกแล้วหรอ นายไม่เบื่อมั่งรึไง เดินเที่ยวแต่ที่นั่น"
คิบอมเอ่ยถามเพื่อนสนิทที่คบกันมาตั้งแต่เด็กๆ ไม่เข้าใจเลยว่าร่างเล็กคนนี้จะคลั่งไคล้ธรรมชาติทำไมนักหนา
ว่างเป็นต้องไปเดินเที่ยวเล่นที่สวนดอกไม้นั้นเป็นประจำ
"นายไม่อยากไปก็ไม่เป็นไรหรอก .. ชั้นไปคนเดียวก็ได้"
เมื่อเห็นว่าคนที่ตั้งใจมาชวนไม่อยากไปด้วย จึงไม่อยากจะรบเร้าอะไรมากนัก
.
"เฮ้อ ~ นายก็รู้ว่าชั้นเคยปล่อยให้นายไปไหนคนเดียวซักครั้งมั๊ยล่ะ"
.
.
"ดอก Forget me not สวยที่สุดเลยรู้มั๊ยคิบอม"
"......................"
"นอกจากจะสวยแล้ว ความหมายยังดีอีก"
"....................."
"นายห้ามลืมชั้นนะ คิบอม"
.
...
.............
...
.
"คิบอม !!!!!! คิดไรอยู่วะ เรียกแล้วไม่มีสัญญาณตอบกลับเลย"
ความทรงจำสมัยเด็กถูกทำลายลงโดยเพื่อนสนิทที่ตะโกนเรียกชื่อตนด้วยเสียงดังลั่น
คิบอมช้อนสายตามองคยูฮยอกด้วยท่าทางไม่ค่อยพอใจนัก ก่อนจะเอ่ยปากถามเจ้าเพื่อนตัวดีกลับไป
"มีไร??"
"ก็ไม่มีไรหรอก แค่อยากจะบอกว่าวันนี้กรูกับซองมินจะไปเที่ยวห้องมรึง ... โอมั๊ย??"
"หืม ?! วันนี้หรอ"
คยูฮยอนจ้องตาคิบอมอย่างจับผิด
ถ้าเป็นทุกทีบอกว่าจะไปเที่ยวที่ห้อง คำตอบที่ได้คือการตอบตกลงทันที
ท่าทางอึกอัก ตอบตกลงไม่ได้อย่างนี้แสดงว่าคิบอมต้องมีความลับอะไรที่ห้องแน่นอน
... อย่างที่ตนกับคนรักคิดไว้ไม่มีผิด
"กรูไม่ได้ไปเหยียบห้องมรึงนานแล้วนะ เดี๋ยววันนี้กรูเป็นเจ้ามือเลี้ยงอาหารเย็นเอง .. โอเค ตกลงตามนี้นะ งั้นกรูไปรับซองมินก่อน อีกสิบนาทีเจอกันที่โรงรถ"
.
ไอ้คยูฮยอน ... มัดมือชกชัด ๆ !!!!!
.
.
๐_ _ - - _ _ ๐_ _ - - _ _ ๐_ _ - - _ _ ๐_ _ - - _ _ ๐
.
.
"ทงเฮของแกนี่น่ารักจังเลยว่ะไอ้บอม"
ปากขยับเอ่ยสนทนากับเพื่อนแต่สายตากลับจับจ้องอยู่กับนางฟ้าตัวน้อยที่กำลังคุยกับซองมินอย่างสนุกสนาน
.. ทั้งใบหน้า บุคลิก รอยยิ้ม ทุกอย่างที่หลอมรวมกับเป็นทงเฮทำให้คนที่ถึงแม้นั่งมองเฉยๆก็สามารถตกหลุมรักได้ !
"แกมีศรีภรรยาแล้วนะ อย่าลืม!!"
"หึงก็บอกมาเถอะครับ คุณคิม คิบอม .. ฮ่าๆๆๆๆ"
ท่าทางเหมือนจะหงุดหงิดของคิบอมทำเอาคยูฮยอนอดหัวเราะไม่ได้
พอแกล้งหยอดชมนางฟ้าตัวน้อยเข้าหน่อยอาการหึงออกนอกหน้าก็แสดงออกมาอย่างเห็นได้ชัด
คิบอมจ้องหน้าเพื่อนอย่างเอาเรื่องก่อนจะกระดกไวน์องุ่นทีเดียวจนหมด
หึงหรอ??
คิบอมจะหึงทงเฮไปเพื่ออะไรล่ะ??
.
.
"สัญญาแล้วนะว่าคราวหน้าซองมินจะสอนเราทำเค้ก"
ทงเฮกระซิบถามย้ำอีกรอบ
เมื่อคุยกันไปคุยกันมาก็ได้รู้ว่าที่บ้านของซองมินเปิดร้านเบอร์เกอรี่ เจ้าตัวเลยนึกสนใจที่จะทำเค้กดู
.. อยากลองทำให้คิบอมกินนี่หน่า ..
"เราไม่ผิดสัญญาหรอก เอาเป็นว่าวันไหนว่างๆเราจะมารับทงเฮไปทำเค้กที่ร้านเรานะ"
"จริงหรอ!! ซองมินใจดีจังเลย"
ทงเฮเอาหัวทุยๆของตนไปถูๆไถๆที่แขนอวบอิ่มของซองมินจนเจ้าตัวหัวเราะคิกคักใหญ่
ถึงจะเพิ่งรู้จักกันไม่ถึงวัน แต่ซองมินสามารถพูดได้เต็มปากเลยว่าทงเฮเป็นคนที่น่ารักและใสซื่อที่สุดเท่าที่เค้าเคยเจอมา!!
"เราเข้าไปนั่งในบ้านกันเถอะทงเฮ รู้สึกว่าตรงนี้เริ่มจะหนาวแล้ว"
กระต่ายน้อยเอ่ยชวนนางฟ้าตัวน้อยหลังจากที่นั่งคุยกันอยู่ที่ริมระเบียงเป็นเวลาสองชั่วโมงกว่าๆได้
"มากันแล้วหรอจ๊ะสาวๆ ได้เวลาอาหารพอดีเลย"
พ่อครัวสุดหล่ออย่างคยูฮยอนยกอาหารมากหน้าหลายตามาจัดเรียงไว้เต็มโต๊ะ
"สาวที่ไหนกันคยู .. พวกเราก็ผู้ชายทั้งนั้น ว่าแต่คยูทำอาหารเป็นด้วยหรอ?"
ทงเฮมองดูอาหารแต่ละอย่างราวกับอาหารโรงแรมห้าดาวตามที่เคยเห็นในโทรทัศน์ไม่มีผิด
"ตระกูลโจวน่ะเชฟอันดับหนึ่งของเกาหลีเชียวน้า ~"
"จริงหรอ ! วันนี้ทงเฮก็ไม่ต้องกินมาม่าฝีมือคิบอมแล้วล่ะสิ"
สีหน้าและท่าทางใสซื่อของนางฟ้าตัวน้อยทำเอาคยูฮยอนและซองมินระเบิดเสียงหัวเราะออกมาพร้อมกันอย่างมิได้นัดหมาย
ส่วนคนที่โดนพาดพิงก็ทำหน้าตาน้อยอกน้อยใจยกใหญ่
"ถ้าเบื่อมาม่าฝีมือผม วันหลังก็ไปกินข้าวบ้านคยูล่ะกันนะ"
พูดจบก็เดินหนีไปนั่งโซฟาหน้านิ่ง ... เชื่อมั๊ยว่าคยูฮยอนและซองมินยังไม่เคยเห็นคิบอมงอนเหมือนเด็กๆแบบนี้มาก่อนเลย
"อ๋า ~ คิบอมงอนเค้าหรอ"
นางฟ้าตัวน้อยเดินตามมาพร้อมกับนั่งลงข้างๆ
นิ้วเล็กจิ้มไปที่แก้มป่องๆสองสามที แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะหายงอนเลย
"มาม่าที่คิบอมทำให้ทงเฮกินน่ะ อร่อยที่สุดเลยนะ"
"........."
"คิบอมไม่เชื่อเค้าหรอ??"
"........."
"คิบอมใจร้าย .. ~ เค้าไม่พูดด้วยก็ไม่ยอมพูด งั้นเค้าไม่พูดกับคิบอมแล้ว!"
"ทงเฮ ! อย่าเพิ่งงอนผมสิ"
แล้วก็ต้องเปลี่ยนสถานะจากคนงอนเป็นคนง้อแทน
คิบอมลืมไปเสียสนิทว่านางฟ้าองค์นี้ขี้งอนขนาดไหน
คนตัวเล็กยืนกอดอกทำแก้มพองลมอยู่กลางห้องนั่งเล่น
ร่างสูงตัวปัญญาค่อยๆเดินเข้ามาสวมกอดคนตัวเล็กจากด้านหลัง
พร้อมกับยื่นหน้าไปขโมยความหอมจากแก้มนุ่มๆ
"คิกๆ คิบอมมันจั๊กจี้นะ"
เสียงหวานหัวเราะคิกคักเมื่อซอกคอของตนโดนซุกไซร์โดยจมูกของร่างสูง
"ทงเฮเลิกงอนคิบอมรึยังล่ะคับ? ถ้ายังผมก็จะทำอยู่แบบนี้แหล่ะ"
"ฮ่าๆๆ ไม่เอาแล้ว หายงอนแล้วๆ"
"คิบอมเล่นอะไรก็ไม่รู้ คยูฮยอนกับซองมินก็อยู่ ...."
O___O!
คิบอมลืมไปเสียสนิทว่าเพื่อนทั้งสองยังไม่กลับ !!
ตาคมละจากใบหน้าของนางฟ้าคนสวยไปมองยังห้องอาหารแล้วก็อยากจะชกหน้าตัวเองให้ตายไปซะแล้วรู้แล้วรู้รอด
ทั้งคยูฮยอนและซองมินต่างยืนตะลึงนิ่ง เมื่อดึงสติของตัวเองกลับมาได้ก็ต่างแสยะยิ้มหลอนๆส่งไปให้คิบอมจนเจ้าตัวขนลุกไปทั้งตัว
... เรื่องนี้คงถูกนำมาล้อให้เขลิล์กันอีกนาน ~ ...
.
.
========== :: My WondeR Doll :: ==========
.
"คยูทำอร่อยจังเลย วันหลังสอนทงเฮทำมั่งนะ ทงเฮอยากทำให้คิบอมกินมั่งอ่ะ"
"ได้สิครับ แหม~ทงเฮนี่แลดูจะเอาใจคิบอมจังเลยนะ"
รอยยิ้มน้อยๆถูกส่งไปให้แทนคำตอบ ก่อนจะลงมือทานอาหารในจานต่อ
"คิบอมมันไปซื้อโซจูถึงโรงงานรึไง ยังไม่เสด็จกลับมาอีก"
คยูฮยอนบ่นออกมาหลังจากรอโซจูมานานนับชั่วโมงได้
ไม่นานนักเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ทั้งคยูฮยอนและซองมินต่างมองหน้ากันเพราะเสียงนั่นไม่ใช่โทรศัพท์ของทั้งคู่
"อ๋า ~ คิบอมลืมเอาไปโทรศัพท์ไปอ่ะ"
เสียงใสของทงเฮร้องขึ้นมาเมื่อเจอเครื่องมือสื่อสารที่แผดเสียงร้องดังลั่นห้อง
ไม่อยากจะเสียมารยาทหรอกนะ แต่ไม่อยากให้อีกฝ่ายต้องโทรมาหลายรอบจึงต้องตัดปัญหาโดยการรับแทนไป
แต่ชื่อที่ขึ้นโชว์มันทำให้เสียงของทงเฮกลืนกลับไปยังลำคอเสียหมด
'ชินกูยา..ยุนอา'
.
"ทงเฮคับ"
"ทงเฮ!!!"
"อ่ะ! มีไรหรอฮะ"
"ทงเฮเป็นอะไรรึป่าว เห็นทำท่าจะรับโทรศัพท์แต่ยืนจ้องนิ่งเลย"
"ไม่มีไรหรอกคยู .. ยุนอ..."
"มีไรกันหรอ??"
ไม่ทันที่ทงเฮจะได้บอกว่าใครเป็นคนโทรมา เจ้าของเครื่องมือสื่อสารเมื่อครู่ก็กลับมาพร้อมกับโซจูเต็มมือไปหมด
"นี่มรึงไปรอโซจูบรรจุขวดถึงโรงงานเลยรึไงถึงได้ไปเป็นชั่วโมงๆ"
"พอดีร้านใกล้ๆนี่มันหมด กรูเลยขับรถไปหาซื้อที่อื่นให้ถึงได้หายไปเป็นชั่วโมงๆ เข้าใจรึยังครับคุณชายโจว"
ขวดโซจูนับสิบขวดถูกนำออกมาจากถุงวางเรียงรายเต็มโต๊ะไปหมด คยูฮยอนก็จัดการเคลียร์อาหารเย็นออกแล้วเตรียมกับแกล้มมาวางแทน
"เอ่อ..คิบอม เมื่อกี๊มีคนโทรมาหานาย"
"ใครหรอคับทงเฮ"
"ยุนอา"
สิ้นเสียงหวานคิบอมก็ลุกพรวดไปหยิบโทรศัพท์ของตนแล้วรีบโทรออกทันที
ไม่นานนักก็กลับมาพร้อมมกับท่าทางเร่งรีบจนทงเฮอดที่จะถามไม่ได้
"จะไปไหนหรอคิบอม"
"ไปหาธุระ เดี๋ยวมา"
.
"พอแฟนเก่าโทรมาก็รีบออกไปหา แล้วทิ้งทงเฮไว้อย่างนี้เนี่ยนะ!! มันน่ากระโดดถีบจริงๆ"
หลังจากประตูห้องถูกปิดลงเป็นที่รู้กันว่าเจ้าของห้องได้ออกไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
ยิ่งเห็นดวงตาคู่สวยของทงเฮหมองลงก็อดที่จะด่าลับหลังไม่ได้
"ซองมิน...เรารู้สึกแปลกๆยังไงก็ไม่รู้"
กระต่ายน้อยรีบตรงปรี่ไปหาทงเฮที่ทำท่าเหมือนไม่มีแรงจะยืน
พร้อมกับพยุงให้ร่างเล็กไปนั่งยังโซฟาก่อนที่จะวูบไปเสียก่อน
"คยูฮยอน! ทงเฮตัวร้อนจี๋เลย"
"นางฟ้าไม่สบายได้ด้วยหรอ??"
เออ..นางฟ้าไม่สบายได้ด้วยหรอ?
ซองมินทบทวนกับคำถามของคนรักอยู่สักครู่ก่อนจะหาคำตอบมาให้หายสงสัยได้
"ถึงทงเฮจะเป็นนางฟ้าแต่ตอนนี้เค้าก็ใช้ชีวิตเป็นมนุษย์เหมือนเรานะ..."
ร่างสูงพยักหน้าให้กับคำตอบที่มีเหตุมีผลของคนรักก่อนจะวิ่งไปหาน้ำอุ่นและยาตามคำสั่งทันที
สามสิบนาทีผ่านไปทั้งคยูฮยอนและซองมินยังคงนั่งดูอาการของคนป่วยอย่างไม่ละสายตา
แทนที่อาการจะทุเลาลงเท่าที่สังเกตกลับเป็นหนักว่าเดิม
ตามเนื้อตัวมีผืนแดงขึ้นรามไปทั่วราวกับคนแพ้อะไรสักอย่าง
"ผมว่าเราพาทงเฮไปโรงบาลเถอะ"
.
========== :: My WondeR Doll :: ==========
.
แหะๆ หายไปหลายเดือน - -"
ลืมเราไปยังอ่า ... ~ เงียบ สงสัยคนอ่านหายไปแล้ว ฮ่าๆๆ
อานะ ไหนๆก็กลับมาแล้วจะอัพทั้งสองเรื่องเลยละกัน หุหุ ^^
ความคิดเห็น