คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ++Feeling love++
"ซองมิน แวะเข้าห้องน้ำก่อนได้ป่าว? ชั้นปวดฉิ๊งฉ่องอ่ะ"
"งั้นชั้นรออยู่ข้างนอกนะ"
ขณะนี้ซองมินยืนรอดงแฮอยู่หน้าห้องน้ำ แต่ในขณะที่เค้ายืนรออยู่นั้นเอง! อยู่ๆก้อมีคนวิ่งมาฉุดแขนของเขาไปอย่างรวดเร็ว ..........
"เฮ้ย ~! อะไรกันเนี่ย? ปล่อยน๊าาาาาาาาาาาา"
"ตามมาเถอะน่า อย่าโวยวาย"
ร่างเล็กยังงงๆกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แต่เพราะสู้แรงของร่างสูงไม่ได้ จึงตามไปอย่างว่าง่าย~
ส่วนดงแฮที่เพิ่งเข้าห้องน้ำเสร็จ
"เอ๊า!! หายไปไหนแล้วเนี่ย ซองมินอ่ะ..ไหนบอกว่าจะรออยู่หน้าห้องน้ำ?"
แต่แล้วอยู่ๆ ก้อมีคนวิ่งตรงมาที่ดงแฮด้วยความเร็วสูง พอถึงเป้าหมายก้ออุ้มร่างบางพาดขึ้นไหล่ และหายไปทันที...................
"เมื่อกี๊ อุคกี้เห็นเหมือนพี่มั๊ย?"
"เห็นครับ"
"ไอ้คยูกับคิบอมท่าทางจะอาการหนัก เล่นอะไรแปลกๆกันก้อไม่รู้"
เหตุการณ์เมื่อครู่ เยซองกับรยออุคเห็นทั้งหมด เพราะทั้งคู่นั่งอยู่ใต้ต้นไม้ฝั้งตรงข้ามกับห้องน้ำชายพอดี ...
++++++++++++++++++++
"อ่ะ ! ถึงแล้ว เชิญคร๊าบเทพธิดาตัวน้อย"
"นี่รถพี่หรอ?"
"ใช่ครับ ไปถอยมาจากปารีสเชียวน๊า"
คยูฮยอนเปิดประตูรถให้ซองมินขึ้นไปนั่ง แต่ร่างเล็กก้อยังยืนอึ้งกับรถราคาแพงลิบของคยูฮยอนอยู่...เฟอร์รารี่รุ่นใหม่ล่าสุด!! แต่ที่ต้องอึ้งสุดๆก้อคือ
เฟอร์รารี่คันนี้สีชมพู !!!
"เฟอร์รารี่สีชมพูมันมีขายด้วยหรอ?"
"พี่สั่งทำพิเศษน่ะ ท่าทางจะมีคันเดียวในโลกซะด้วย แต่เพื่อเทพธิดาตัวน้อยๆคนนี้ .. พี่สามารถทำได้ทุกอ่ย่าง ^^ "
"เพื่อผมหรอ?"
"ใช่แล้ว นี่คือรถของเรา 2 คน .. ไป ขึ้นไปนั่งเร็วเข้า"
ซองมินก้าวขึ้นรถอย่าว่าง่าย และตอนนี้ก้อตกอยู่ในอารมณ์ที่ ~ ซึ้งสุดๆ ~
.. นี่พี่คยูเค้าทุ้มเทเพื่อเราขนาดนี้เชียวหรอ ..
ร่างเล็กคิดพลางเผลอจ้องหน้าคยูฮยิน .. ส่วนฝ่ายที่โดนจ้องก้อเกิดอาการเขิลล์สุดตัว ก้อร่างเล็กเล่นจ้องไป ยิ้มหวานไป มองแล้วน่าเคลิ้มตามจริงๆ .. คยูฮยอนพยายามรวบรวมสติและขับรถต่อไป ~
... ส่วนคู่นี้ก้อ ....
"นี่จะทำอะไรน่ะ ปล่อยชั้นลงไปน๊าาาาาาาาาา ~!!!"
ดงแฮแหกปากไป ดิ้นดุ๊กดิ๊กๆไป แต่ดิ้นไปดิ้นมาก้อหยุด เพราะรู้สึกว่ากลิ่นของคนที่อุ้มเค้านี่คุ้นๆ
.. กลิ่นเหมือนพี่คิบอมเลยอ่ะ ..
เพื่อจะให้คลายความสงสัย จึงดึงเสื้อข้างหลังขึ้นมาดม ~
"กลิ่นนี้ .. พี่คิบอมหรอ?"
"แน่ะ ~ จำกลิ่นพี่ได้ด้วย น่าดีใจจริง ๆ ^^ "
"แล้วพี่อุ้มผมมาทำไมเนี่ย?"
"กะว่าจะลักพาตัวไปเดทน่ะ"
"ลักพาตัวไปเดท...?! แล้วทำไมพี่ไม่ขอผมตรงๆล่ะ"
"เด๋วมันไม่ตื่นเต้นน่ะ"
" ==" แล้วพี่อุ้มผมอยู่อย่างนี้ พี่ไม่หนักมั่งหรอ?"
"ไม่หนักเลย ~ ดงแฮ นายรู้มั๊ย? ตัวนายเบามากๆเลย วันๆนายกินข้าวมั่งมั๊ยเนี่ย?"
"ก้อกินอะนะ ถ้าหิวก้อกิน ไม่หิวก้อไม่กิน แล้วแต่อารมณ์ ~"
"นั่นไงล่ะ กินแล้วแต่อารมณ์ ตัวถึงได้ผอมขนาดนี้ไงล่ะ ไปๆๆ เดี๋ยวพี่พาไปหาอะไรกิน"
คิบอมอุ้มดงแฮเข้าไปนั่งในรถอย่างนุ่มนวล กลัวว่าร่างบางจะเจ๊บ (ทะนุถนอมกันเหลือเกิ๊น!~)
แล้วรถเปอร์เช่สีดำคันหรู ก้อมุ่งหน้าไปยัง อีแทวอน แหล่งรวมศูนย์อาหารขนาดใหญ่ของเกาหลี .....
"คังอิน!! นายจะอุ้มชั้นไปหนายเนี่ย ~ ปล่อยชั้นลงได้แล้ว !!!"
"ถ้าปล่อยลงไป มีหวังนางฟ้าของผมได้บินหนีไปนะสิ"
"นายจะบ้าหรอ? ชั้นมีปีกที่ไหนเล่า"
"ไม่รู้ล่ะ วันนี้คุณต้องไปเดทกับผมให้ได้"
"ก้อชั้นไม่ไปอ่ะ ปล่อยชั้นลงไปนะ !! ปล่อยเซ่ !" ลีทึกทุบหลังคังอินอย่างรัวๆ
"อยู่เฉย ๆ เป็นมั๊ย !!!"
เท่านั้นแหล่ะ ทึกกี้เงียบลงไปเลย .. ท่าทางหมีจะเอาจริงแล้วน่ะสิ
.. เวลาตานี่โมโห ท่าทางน่ากลัวแฮะ ~ ..
ลีทึกเข้าไปนั่งในรถสปอร์ตสีแดงอย่างว่าง่าย หยุดร้องโวยวายไปอย่างง่ายดาย
"เอ่อ .. ชั้นขอโทษนะ ลีทึก ~ นายไม่เต็มใจไป ชั้นก้อไม่น่าไปบังคับเลย เด๋วชั้นพาไปส่งคอนโดเลยละกัน "
"นายพาชั้นไปเที่ยวเด๋วนี้เลยนะ ไม่งั้นชั้นโกรธนายจริงๆด้วย ! คังอิน"
"ห๊ะ ?!" ร่างบางพูดงี้ พ่อหมีก้องงอะดิ
"ความจริงชั้นเองก้อผิด ยังไม่เคยไปเที่ยวไหนกับนายซักครั้ง ก้อมองนายเป็นคนไม่ดีซะแล้ว เอ่อ..นายก้อท่าทางนิสัยดีน๊า ~ คังอิน"
"นี่ตกลงนายยอมไปเที่ยวกับชั้นอย่างเต็มใจแล้วใช่มั๊ย?"
"ก้อประมาณนั้น"
ว่าแล้วพ่อหมีก้อเหยียบ 180 ไปยังดงแดมุน ทันที
.. นายยอมเปิดใจให้ชั้นิดนึงแล้วใช่มั๊ย ~ ลีทึก ..
.............
......
...
"คังอิน ไอ้นี้ขนมแฃอะไรหรอ?" ลีทึกหยุดอยู่หน้าร้านขายแพนเค้ก
"นี่ นางฟ้าของผมไม่เคยเห็นหรอ? ขนมแพนเค้กไง"
"ขนมแพนเค้ก .. นี่ๆ คังอิน ดูสิ เค้าทำเปนรูปหมีด้วยอ่า ~ น่ากินจังเลย"
"อยากกินหรอ??"
"อืม" ร่างบางพยักหน้าพลางทำตาเป็นประกาย
"o.k. อยากกินรูปอะไรล่ะ"
"หมี .. ชั้นอยากกินรูปหมี ~" (อ๊ากกก ทึกกี้อยากกินหมีด้วยแหล่ะ >//<)
แล้วทั้งคู่ก้อเดินไปตามถนนดงแดมุนเรื่อยๆ มีอยู่หลายอย่างที่ลีทึกไม่เคยเห็น อาจเป็นเพราะ เค้าไม่ค่อยได้ออกมาเดินเที่ยว มีเวลาว่างก้อเข้าบริษัทไปช่วยพ่อดูแลงาน เลยไม่ได้ไปเปิดหูเปิดตาเท่าไหร่ พอเห็นอะไรแปลกๆ ที่ไม่เคยเห็นก้อจะคอยถามคังอินด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นอยู่เสมอ ...
~ ในอีกมุมที่ยังไม่เคยมีใครเคยเห็น
เป็นมุมที่น่ารัก น่าเอ็นดู
อาการกระตือรือร้นที่แสดงออกมา
นายรู้มั๊ย ? มันทให้ชั้นชอบนายมากขึ้นไปอีก
ทุกทีนายจะทำตัวเป็นผู้ใหญ่
แต่ตอนนี้นายเป็นเหมือนเด็กอนุบาลตัวเล็กๆ
รอยยิ้มที่นานๆ ชั้นจะได้เห็นซักครั้ง
มันเป็นของเหมือนของขวัญชิ้นใหญ่ ที่พระเจ้ามอบให้
เวลานายยิ้ม ชั้นแทบจะละลายไปกองกับพื้นเลยแหล่ะ
.. ชั้นหยุดไม่ได้แล้ว ..
หยุดรักนายไม่ได้
++ ปาร์ค จองซู ++
ความคิดเห็น