คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : my wonder doll - Chapter 1
Title :: My Wonder Doll - Chapter 1
Author :: Kim_Jeeyun
Couple :: Kibum x Donghae
===================================
ผ่านไปไม่กี่นาที นางฟ้าตัวน้อยๆที่คิบอมไล่ให้ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก็ออกมา
จะให้ใส่เปียกๆแบบนั้นก็กลัวว่าจะไม่สบาย ได้ชื่อว่าเป็นนางฟ้าแต่ความจริงก็มนุษย์คนนึงนี่แหล่ะ
แค่แตกต่างตรงที่สามารถใช้พลังพิเศษได้ ... เท่านั้นละมั๊ง
คิบอมมองร่างเล็กที่เดินมายังโซฟาที่เขานั่งอย่างทุลักทุเล
นี่เสื้อของเค้าใหญ่ไปหรือว่านางฟ้าตัวเล็กเกินไปกันแน่
ชุดนอนสีฟ้านั่นจึงดูโคร่งไปในพริบตา แขนเสื้อยาวเลยออกมาจนไม่เห็นแม้กระทั่งนิ้วเรียวยาวนั่นเลย
แถมกางเกงขาก็ยาวลากพื้น เดินทีก็จะสะดุดหน้าทิ่มให้ได้ (_*_)
"โครม!"
ความคิดของคิบอมประสบผลทันใด นางฟ้าตัวเล็กสะดุดขากางเกงตัวเองล้มหน้าทิ่มไปนอนกับพื้นเรียบร้อยแล้ว
"ทงเฮ! ทำไมไม่พับขากางเกงขึ้นล่ะ .... เจ็บมั๊ย? ล้มซะคอนโดสั่นไปหมดเลย"
ปากบ่น แต่มือนี่ก็อุ้มคนตัวเล็กขึ้นไปนั่งยังโซฟาเรียบร้อยแล้ว
"บ้า !! ชั้นไม่ตัวหนักขนาดนั้นซักหน่อย คิบอมบ้าๆๆๆๆๆ .... วันนี้ชั้นเจ็บตัวเพราะนายกี่รอบแล้วนะ"
"มันความผิดผมที่ไหนล่ะ??!!"
ค้อนอันใหญ่ถูกขว้างมาที่คิบอมเต็มๆ คนตัวเล็กทำหน้าพองลมพร้อมกับกอดอกแน่น
"เฮ้อ ~ ความผิดผมเองแหล่ะ ขอโทษ......"
เป็นอีกครั้งที่คิบอมเป็นฝ่ายแพ้
นี่มันอะไรกัน?? ทำไมคนอย่าง คิม คิบอม จะต้องพูดคำว่าขอโทษ !!! ในเมื่อเกิดมาง้อไปเพียงสองสามครั้งเท่านั้น
แล้วนี่อะไร เป็นใครก็ไม่รู้ คนอย่างคิบอมจะง้อเพื่ออะไร??!!!
"คิบอม ~ ทงเฮหิวอ่า"
เพล้ง! ความคิดบ้าๆของคิบอมเป็นอันหยุดลงอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงหวานๆลอยเข้ามาภายในโสตประสาท
"ที่ห้องไม่ค่อยมีของกินอะไรหรอกนะ ... มีแต่มาม่าน่ะ กินได้มั๊ย??"
"ไม่รู้ ชั้นไม่เคยกินของของมนุษย์ เพิ่งจะเปลี่ยนร่างจากตุ๊กตามาเป็นมนุษย์ก็ครั้งแรกนี่แหล่ะ"
"นายนี่ลึกลับชะมัด เข้าใจยากจริงๆ"
หัวยุ่งๆของคิบอมส่ายไปมาสองสามทีก่อนจะขยับตัวลุกออกจากโซฟาเพื่อไปหาของกินภายในครัว
ร่างเล็กของนางฟ้าก็วิ่งดุ๊กดิ๊กตามร่างสูงไปติดๆ พร้อมกับนั่งลงบนโต๊ะกินข้าวอย่างรู้งาน
.
"นายเป็นนางฟ้าจริงๆหรอเนี่ย??"
เสียงทุ้มเอ่ยถามขึ้นเพื่อทำลายบรรยากาศอันเงียบราวกับป่าช้านั่นลง
"ก็ไม่เชิงหรอก ชั้นก็คนธรรมดาเหมือนนายแหล่ะ แต่แตกต่างตรงที่ชั้นมีพลังวิเศษที่พวกนายไม่มีไงล่ะ"
"แล้วมาอยู่ในตุ๊กตานางฟ้าตัวนั้นได้ยังไง?"
"อืม ... จะว่ายังไงดีล่ะ ชั้นได้รับหน้าที่ให้มาคอยดูแลรับใช้คนที่เป็นเจ้านาย
ชั้นอยู่ที่ร้านขายตุ๊กตามาตั้งนานจนแฟนนายซื้อชั้นมาให้นายเป็นของขวัญวันเกิดเมื่อปีทีแล้วนั่นแหล่ะ
ความจริงคนที่เป็นเจ้าของชั้นก็คือคนที่ซื้อชั้นมาอ่ะนะ
แต่ว่าอย่างกรณีของนายชั้นอยู่กับนายมากกว่า เพราะฉะนั้นนายก็คือเจ้านายของชั้น .... เข้าใจมั๊ย?"
"ก็พอเข้าใจอยู่ แล้วถ้าชั้นไม่เต็มใจเป็นเจ้านายของนายล่ะ"
"แค่นายออกปากไล่ให้ชั้นไปไกลๆชั้นก็ไปแล้ว ... นั่นก็ถือว่าเป็นคำสั่งอย่างนึง พูดแบบนี้หมายความว่าไม่อยากให้ชั้นอยู่ด้วยใช่มั๊ย??!!"
คนถามถึงกับสะดุ้งเมื่ออยู่ๆนางฟ้าตัวเล็กขึ้นเสียงถามกลับอย่างไม่ทันตั้งตัว
"เปล่าๆๆๆ ก็แค่ถามดู ใครเค้าจะปล่อยให้นางฟ้าป้ำๆเป๋อๆแบบนายไปไหนได้ล่ะ
แค่เดินออกจากห้องยังสะดุดขากางเกงล้มเลย ขืนปล่อยให้ไปจริงๆได้ตกบันไดหน้าคอนโดตาย "
"คิบอมบ้า!!"
ว่าแล้วแก้มเนียนใสก็ป่องขึ้นอีกรอบ
"ฮ่าๆ นายนี่มันตลกจริงๆเลยทงเฮ ตอนนี้นายหน้าเหมือนปลานีโม่หลงทะเลแปซิฟิกเลยล่ะ"
เสียงหัวเราะทุ้มๆดังขึ้นลั่นห้องครัว นี่เป็นการหัวเราะครั้งแรกในรอบเดือนของคิบอมเลยก็ว่าได้
ทงเฮเผลอยิ้มตามไปกับเสียงหัวเราะคิบอมโดยไม่รู้ตัว
ชั้นอยากให้คิบอมคนเดิมกลับมาเร็วจัง
คิบอมคนที่ทั้งอบอุ่น ทั้งอ่อนโยน
คิบอมคนนั้นหายไปเป็นเดือนตั้งแต่เค้าเริ่มทะเลาะกับแฟนสาว
และสามวันมานี่กลับกลายเป็นคิบอมที่เงียบขรึม ทำตัวเรื่อยเปื่อย ลงมือทำร้ายข้างของไปทั่วเมื่อเกิดอาการไม่พอใจ
"ชั้นไม่ได้ยินเสียงหัวเราะแบบนี้ของนายเป็นเดือน คิดถึงแทบแย่ ......"
คำพูดของทงเฮทำเอาคิบอมหยุดหัวเราะไปทันที
"นายพูดยังกับอยู่กับชั้นมานาน"
คิ้มเข้มขมวดเข้าหากันอย่างสงสัย
"ชั้นก็อยู่กับนายตั้งแต่วันแรกที่ได้เข้ามาอยู่ในห้องนอนของนายนั่นแหล่ะ มีชีวิตและรับรู้ทุกสิ่งทุกอย่างแต่เพียงอยู่ในคราบของตุ๊กตา"
"งั้นก็แสดงว่า ......"
"ใช่! ชั้นอยู่กับนายมาตลอด เพียงแต่นายไม่รู้ตัวเท่านั้นเอง"
"แล้วทำไมเพิ่งแสดงตัวออกมาล่ะ??"
"ก็ตอนนั้นเห็นนายมีความสุขดี แสดงตัวออกมาก็คงไม่ได้ช่วยอะไร แล้วตอนนี้นายก็กำลังมีปัญหา......"
"นั่นมันเรื่องของชั้น นายไม่ต้องมายุ่ง !!!"
อยู่ๆความเงียบก็ได้ก่อตัวขึ้นอีกครั้ง มาม่าควันฉุยที่ลอยขึ้นมาจากถ้วยถูกนำมาวางไว้หน้าของทงเฮ
ร่างสูงรินน้ำเปล่าใส่แก้วพร้อมกับวางลงไว้ข้างๆถ้วยมาม่า
"กินสิ หิวไม่ใช่หรอ?"
"................."
"เป็นอะไรไปอีกล่ะ? ชั้นเอาใจไม่ถูกแล้วนะ"
"ทำไมต้องดุด้วยล่ะ ฮึก.. ชั้นก็แค่หวังดี อยากได้เจ้านายมีความสุข ฮึก~ มันเป็นหน้าที่ของชั้นนี่หน่า......"
น้ำอันใสบริสุทธิ์ไหลลงมาจากดวงตาสีครามน้ำทะเล อาบลงมายังแก้มใสเนียนอย่างไม่ขาดสาย
มือใหญ่เอื้อมไปปาดน้ำตาเหล่านั้นออกให้อย่างลืมตัว
"ขอโทษนะ"
คำขอโทษหลุดออกมาจากปากอีกครั้ง ไม่รู้ว่าวันนี้เค้าพูดคำนี้มากี่คำแล้ว
ความรู้สึกแปลกๆค่อยคืบคลานเข้ามาหา ... ไม่อยากให้คนตรงหน้าต้องเสียน้ำตา .... เป็นความรู้สึกเดียวในตอนนี้
แขนแกร่งโอบกอดคนที่ยังสะอื้นไม่หายพร้อมกับลูบเรือนผมนุ่มอย่างอ่อนโยน
ทั้งคู่ปล่อยให้เวลาผ่านไปอย่างเงียบๆ จนกระทั่งคิบอมเป็นฝ่ายพูดออกมาก่อน
"กินเถอะ มาม่าหายร้อนหมดแล้ว"
"คิบอม ....~"
"..........."
"ทงเฮไม่รู้วิธีกินอ่ะ?"
(-_- )"
...............
........
....
..
.
"ทงเฮ ~ มีคนอย่างทงเฮอยู่เยอะมั๊ย"
ร่างสูงถามขึ้นระหว่างที่กำลังป้อนมาม่านางฟ้าตัวน้อยอยู่
"อืม .... ก็เยอะอยู่นะ อ้ำๆๆๆ~"
"แล้วทุกคนจะต้องคอยรับใช้มนุษย์อยู่อย่างนี้น่ะหรอ??"
"ก็ใช่ มันเป็นหน้าที่นี่หน่า นอกจากจะคอยรับใช้เจ้านายแล้ว หน้าที่ที่สำคัญอีกอย่างนึงก็คือทำให้เจ้านายสมหวัง"
"ทำให้สมหวังอย่างนั้นหรอ"
"ก็อย่างเช่นบางคนอยากสมหวังในเรื่องหน้าที่การงาน พวกเราก็จะทำให้ ถ้าอยากสมหวังในเรื่องความรัก พวกเราก็จะช่วย
อย่างเช่นนาย .... ไม่ต้องห่วงหรอก ชั้นจะช่วยนายเอง"
มาม่าคำสุดท้ายถูกป้อนเข้าปากบาง พร้อมกับสายตาอันคมกริบที่มองดูใบหน้าหวานยามกินอย่างเพลิดเพลิน
"ง่วงแล้วอ่ะคิบอม ~"
"กินเสร็จก็ง่วง นายนี่เป็นนางฟ้าหรือเด็กอายุสามขวบกันแน่เนี่ย"
เป็นอีกครั้งที่คิบอมบ่น แต่การกระทำกลับตรงกันข้าม
มือใหญ่คว้าข้อมือเล็กมาจับไว้ก่อนจะจูงพาเข้าห้องนอนของตน
"นอนเตียงชั้นไปละกัน เดี๋ยวชั้นไปนอนที่โซฟาเอง"
ห่มผ้าให้คนตัวเล็กเรียบร้อย ก่อนจะหยิบหมอนกับผ้าห่มขนไปยังโซฟา
"ทำไมไม่นอนด้วยกันล่ะ?? นายต้องนอนกอดชั้นทุกคืนไม่ใช่หรอ ไม่งั้นนายจะนอนไม่หลับ"
คำถามเด็กๆออกมาจากปากนางฟ้าตัวน้อยทำเอาคิบอมหยุดการกระทำทั้งหมดไว้เพียงแค่นั้น
หันมามองใบหน้าหวานที่จ้องหน้าตนเพราะอยากได้คำตอบ
ที่ทงเฮพูดมันก็จริง
คิบอมนอนกอนตุ๊กตานางฟ้าทุกคืน(ก็แฟนให้นิ) ถ้าคืนไหนไม่ได้กอดก็นอนไม่หลับ
แต่ตอนนี้ตุ๊กตานางฟ้ากลับมีชีวิตขึ้นมาจริงๆแล้ว
จะให้นอนกอดเหมือนเมื่อก่อนได้ไงล่ะ (-///-)
"มานอนกับทงเฮเถอะนะ ~"
เสียงหวานเรียกขึ้นอีกครั้งเมื่อเห็นอาการอึกอักของคิบอม
ตอนนี้สมองเด็กเกียรตินิยมกำลังประมวลผลต่างๆอยู่อย่างบ้าคลั่ง
ใบหน้าหวานปานน้ำฝึ้งเดือนห้า เสียงหวานบางหู จมูกโด่งได้รูปสวย
ผมหอมๆนุ่มๆ ริมฝีปากบางสีเชอร์รี่ ผิวขาวเนียนน่าสัมผัส
ถ้าคิบอมนอนด้วยรับรองความบริสุทธิ์ของนางฟ้าไม่เหลือแน่ๆ !!!!!
..
........
...............
..................................
================== :: My WonDeR Doll :: ==============
ชอบไม่ชอบก็บอกกันได้
ไรเตอร์จะได้จัดให้ถูก ^^
ตอนนี้กำลังสับสนกับสรรพนามที่บอมพูดกับหมวย
จะใช้ 'ผม' หรือ 'ชั้น' ดี ตอนนี้ก็แต่งไปตามอารมณ์อ่านะ เดี๋ยวผมเดี๋ยวชั้น ไม่ต้องงง ฮ่าๆๆๆ
ไปนั่งปั่นฟิคต่อก่อน หุหุ
ความคิดเห็น