[fic knb] She Is My Girlfriend.|คนนั้นแฟนผม
ตอนที่ 5 : She Is My Girlfriend03:He's my emperor and I'm his empress.
She Is My Girlfriend03:He's my emperor and I'm his empress.
____________________________________________________________________________________________________
เสียงลูกบาสเกตบอลกระทบลงกับพื้นดังสนั่น นัยน์ตาสีชมพูอ่อนจ้องมองการแข่งขันระหว่างเซย์รินกับชูโตคุ ไม่วายนิ้วเรียวจับปากกาจดรายละเอียดต่างๆลงในสมุดบันทึกไปด้วย รูปแบบการเล่นของทีมเซย์รินแข็งแกร่งกว่าเดิมมาก จัดว่าเป็นทีมที่น่ากลัวทีมหนึ่งเลยก็ว่าได้ เพราะมีคางามิกับคุโรโกะอยู่
"น่าเครียดเชียวนะ ลิซจัง"
"งั้นหรอคะ"
"ผู้หญิงคนนั้นใช่เพื่อนเธอรึเปล่า"
ฮามิยะพูดพลางสะกิดร่างบางให้ดูผู้หญิงสีบลอนด์ที่อยู่อีกฝั่งหนึ่งของสนามแข่ง ทำสีหน้ามึนงงเล็กน้อยยามมายุซุมิชำเลืองมองตามนิ้วตน ปกติเห็นไม่ค่อยอยากรู้เรื่องใครเท่าไหร่เลยนี่นา น่าแปลกแฮะ
"ค่ะ เพื่อนกินเพื่อนตายเลยแหละ"
"ดูเหมือนว่าจะไม่เห็นเธอนะ"
"คงงั้นแหละค่ะ"
ตอบกลับอย่างไม่ได้คิดอะไรนัก ตอนนี้คุโรโกะสามารถพลิกเกมได้ก็จริง แต่ปัญหาไม่ได้อยู่ตรงนั้น มันตรงที่พ่อหนุ่มผมสีเพลิงกระโดดได้เพียงไม่เกินสองครั้งนี่สิที่น่าเป็นห่วง แล้วดูเหมือนว่าโค้ชฝั่งนั้นจะจับจุดได้แล้วด้วย ลอบถอนหายใจออกมาเล็กน้อยเมื่อเห็นเพื่อนสนิทกระโดดังก์ลูกลงห่วง เออ เอาเข้าไป
"ลิซ"
"อะไรหรอเซย์"
"คิดว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นต่อจากนี้มั้ย"
อาคาชิเอ่ยถามขึ้นหลังจากที่นั่งเงียบมานานพอสมควร เหลือบมองแฟนสาวข้างกายครู่หนึ่ง ริมฝีปากหนากระตุกยิ้มตรงมุมปากอย่างชอบใจกับคำตอบของสาวเจ้า สมแล้วที่เป็นจักรพรรดินีของเขา
"ไม่รู้สิ แต่ชูโตคุชอบมีอะไร Surprise ตลอดเลยนี่นา"
"นั่นสินะ"
"แหม เดาถูกอีกแล้วแฮะ"
ริมฝีปากบางแสยะยิ้มเล็กน้อยเมื่อทุกอย่างเป็นไปตามคาด ทาคาโอะส่งลูกให้มิโดริมะชู้ตครั้งสุดท้าย แต่มันก็จบลงเพราะพ่อคนจืดจางปัดลูกออกจากมือชู้ตเตอร์หนุ่มได้ทันทีเวลาพอดี ชัยชนะครั้งนี้จึงตกเป็นของเซย์รินแบบไร้ซึ่งข้อกังขา ถ้าได้เจอกันในรอบชิงชนะเลิศก็คงดีสิ แค่คิดก็สนุกแล้ว
"พวกเราเองก็กลับกันเถอะ"
"เซย์ เดี๋ยวลิซมานะ"
"รีบกลับมาล่ะ"
พูดตามหลังแฟนสาวด้วยความเป็นห่วง นัยน์ตาสีแดงเข้มมองแผ่นหลังเล็กจนสุดสายตา เธอชอบไปไหนโดยไม่บอกเขาทุกครั้งเลย บางทีเขาก็อยากรู้เหมือนกันนะว่าทำไมถึงต้องทำตัวมีความลับอยู่ตลอดเวลา แต่ถ้าถามออกไปเจ้าหล่อนก็คงไม่ตอบอะไรและเปลี่ยนคุยเหมือนทุกหนนั่นแหละ
"ยังชอบดื่มนำ้อัดลมเหมือนเดิมเลยนะ"
"นานๆกินทีน่า ไม่ได้มากับทีมหรอ"
"พอดีอยากมาหาอะไรดื่มน่ะ"
ฮิมุโระเอ่ยตอบร่างบางตรงหน้าที่ยังไม่ละสายตาออกจากตู้ขายเครื่องดื่มอัตโนมัติ ขายาวก้าวเข้าใกล้ลิซซ่ามากขึ้นทีละก้าวสองก้าว ความจริงเดินเข้าไปเลยก็ได้แหละแต่อยากกวนตีนไง
"หรอ เอาไปสิ"
"Thanks,sis."
"ตอนแข่งลิซเจอฮิเมะด้วย"
เปิดกระป๋องนำ้อัดลมก่อนจะกระดกดื่มไปหลายอึก ชำเลืองมองคนข้างกายครู่หนึ่งก่อนจะทิ้งกระป๋องลงถังขยะ ขาเรียวก้าวไปหาที่นั่นแถวนี้ หย่อนกายลงนั่งและตบมือพื้นที่ว่างข้างๆเพื่อเรียกให้พี่ชายเดินมานั่ง หลุดหัวเราะเล็กน้อยยามอีกฝายเผลอสะดุดเชือกรองเท้าตัวเองจนเกือบล้มหน้าทิ่มพื้น
"พี่ก็เห็นแวบๆเหมือนกัน"
"แล้วไม่ไปคุยกับไทกะหน่อยหรอ"
"ไม่ดีกว่า"
ตอบปฏิเสธรุ่นน้องคนสนิทแทบไม่ทัน ตอนนี้เขายังไม่อยากคุยกับคางามิเท่าไหร่นัก คงเพราะยังรู้สึกว่าเข้าหน้าไม่ติดอยู่เยอะพอสมควร แถมตอนนี้เขาก็ไม่มีเวลาพอจะคุยด้วย
"รีบๆปรับความเข้าใจกันล่ะ ลิซไปก่อนนะ"
"ไว้เจอกันใหม่นะ"
"อื้ม ไว้เจอกันใหม่"
หันกลับไปโบกมือลาและรีบเดินออกจากสถานที่แข่งขันทันที เพราะเวลาผ่านเกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว ป่านนี้แฟนหนุ่มคงยืนทำหน้านิ่วคิ้วขมวดแล้วเป็นแน่ เนื่องจากเธอหายไปนานเกินกว่าเวลาปกติ เชื่อเถอะว่าหล่อนโดนกัปตันสุดหล่องอนเรียบร้อยแล้ว ถอนหายใจออกมาเล็กน้อยพร้อมกับยกมือขึ้นแตะไหล่เขาเบาๆ
"หายไปไหนมา"
"ไปหาอะไรกินมาแล้วเจอพี่พอดีเลยแวะคุยกันนิดหน่อยน่ะ"
"จริงๆเลยนะ"
ส่ายหน้าไปมาก่อนจะใช้แขนอีกข้างโอบไหล่เล็กเอาไว้ ตัดสินใจก้าวออกจากบริเวณหน้าสถานที่แข่งขันทันทีเมื่อคนในทีมหันกลับมาตะโกนเรียกพวกเขา
"แล้วนี่พวกเราจะไปไหนกันหรอคะ"
"อ้าว เซย์จังยังไม่ได้บอกนี่นา"
"จะไปเดินซื้อของก่อนกลับกันน่ะ"
เป็นมายุซุมิเองที่ตอบกลับคำถามของลิซซ่าแทนคำพูดกำกวมจากเรโอะ
"จะยืนคอยอยู่ตรงนี้จริงๆหรอ"
"อื้ม พอดีอิ่มแล้วเลยไม่ค่อยอยากเดินไปไหนน่ะ"
"ระวังตัวด้วยนะ"
อาคาชิพูดพลางวางมือลงบนเส้นผมนุ่ม ออกแรงลูบอย่างแผ่วเบาและก้าวเข้าไปในร้านขายรองเท้าทันที ดวงตาคู่สวยแอบมองแฟนสาวจากบานกระจกใสของร้าน เขารู้แหละว่าคนตัวเล็กสามารถป้องกันตัวเองได้ ถึงอย่างไรเขาก็อดที่จะเป็นห่วงไม่ได้อยู่ดี เพราะต่อให้แข็งแกร่งขนาดไหนแต่อีกคนก็เป็นแค่ผู้หญิงบอบบางคนหนึ่งเท่านั้น
"ขอโทษนะครับ ไม่ทราบว่ามีคนนั่งตรงนี้รึเปล่าครับ"
"ไม่มีค่ะ"
"งั้นผมขอนั่งด้วยนะครับ"
ว่าพร้อมกับหย่อนกายนั่งลงตรงเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับหญิงสาว มองดูดีๆแล้วเป็นชาวต่างชาตินี่นา แต่พูดภาษาญี่ปุ่นได้เก่งมากเลยแฮะ ทำเอาเจ้าของภาษาบางคนอายได้เลยนะเนี่ย
"หาที่นั่งได้แล้วหรอครับรุ่นพี่โมริยามะ"
"อาห้ะ ตรงนี้แหละ"
"เอ๋ รบกวนด้วยนะครับ"
คิเสะพูดพลางหย่อนกายนั่งลงข้างรุ่นพี่ในชมรม นัยน์ตาสีนำ้ตาลเปลือกไม้ชำเลืองดูคนตรงหน้าตนครู่หนึ่ง ถ้าเขาจำไม่ผิดนี่มันชุดยูนิฟอร์มโรงเรียนราคุซันที่อดีตกัปตันของตนเรียนอยู่ไม่ใช่เหรอ จะถามหาสารทุกข์สุขดิบของคนผมแดงหน่อยดีไหมนะ นายแบบหนุ่มใช้เวลานั่งคิดนานพอสมควรจึงตัดสินใจไม่ถามสาวเจ้าดีกว่า
"แล้วทำไมพวกนายมานั่งใกล้ผู้หญิงเขาแบบนี้ล่ะเนี่ย"
"น่าๆ คุณผู้หญิงเขาก็ไม่ได้ว่าอะไรซักหน่อยนะคาซามัตสึ"
"เฮ้อ ถือไหวมั้ยนามิ"
ถอนหายใจดังพรืดแล้วหันกลับมาถามนักเต้นสาวที่เดินถือถุงกระดาษเต็มไม้เต็มมือไปหมด ส่ายหน้าไปมาให้กับความหัวดื้อของคนตัวเล็กก่อนจะนั่งลงข้างรุ่นน้องผมเหลืองอย่างจำใจ
"เอามาวางไว้ตรงนี้ก่อนก็ได้นะ"
"ขอบใจนะ ฮิโตชิ มานามิ เธอล่ะ"
"ลิซซ่า ออโตไลซัส ฮิเมะเล่าเรื่องของเธอให้ฉันฟังเยอะเลยล่ะ"
ตอบกลับพร้อมกับส่งยิ้มให้มานามิอย่างเป็นมิตรที่สุดเท่าที่จะทำได้ มือเล็กวางถุงกระดาษไว้ตรงข้างกาย สะดุ้งเล็กน้อยยามได้ยินเสียงร้องตกใจจากทุกคนในทีมบาสเกตบอลของไคโจว อะไรกัน ชื่อของเธอมันมีอะไรผิดแปลกตรงไหนอย่างนั้นเหรอ ตกใจเสียอย่างกับเจอคนดังแบบนั้นแหละ
"ผู้จัดการทีม Jabberwock น่ะหรอ"
"ใช่ค่ะ ทำไมหรอคะ"
"สุดยอดไปเลย!!"
ฮายาคาวะตะโกนเสียงดังด้วยความดีใจ ไม่วายชูนิ้วโป่งเป็นท่าทางประกอบอีกต่างหาก ถ้าไม่ได้นากามูระกับโคโบริมาช่วยห้ามไว้ป่านนี้คงจะกระโดดกอดลิซซ่าไปแล้ว
"ขอโทษนะฮะ ทีมพวกเราก็เป็นแบบนี้แหละ"
"ไม่เป็นไรหรอก เห็นแล้วแอบคิดถึงพวกแนชเหมือนกันนะเนี่ย"
"บรรยากาศเดียวกันสินะฮ่าๆ"
หัวเราะร่าเมื่อหันกลับไปมองทุกคนที่กำลังเล่นกันอยู่ เพราะอย่างนี้เขาเลยชอบเล่นบาสเกตบอลเป็นพิเศษนั่นแหละ
"อ่า ฉันต้องไปแล้วแหละ"
"ไว้เจอกันนะฮะ ลิซจิ"
"จ้า ไว้เจอกันนะ"
โบกมือลาคนตัวสูงก่อนจะลุกขึ้นเดินออกจากร้านกาแฟ ริมฝีปากบางส่งยิ้มให้กับกล้องของแฟนคลับคนหนึ่งตรงหน้าร้านขายรองเท้า เรื่องถ่ายภาพนี่ขอให้บอกเธอไวเสมอนั่นแหละ ไวพอๆกับเรื่องผู้ชายเลย ขาเรียวเดินเข้าไปในร้านและหยุดอยู่ตรงเคาน์เตอร์เพื่อคอยนักกีฬาหนุ่มชำระเงิน
"ไปเจออะไรดีๆมาล่ะสิถึงได้ยิ้มน้อยยิ้มแบบนั้นน่ะ"
"เมื่อกี้เจอเพื่อนเซย์มาน่ะ"
"คนไหนล่ะ อ๋อ เรียวตะน่ะหรอ"
ถึงบางอ้อทันทีเมื่อลิซซ่าชี้นิ้วไปทางร้านกาแฟ ความจริงพวกเขาทั้งหกคนไม่ได้เจอกันมานานมากแล้วนะเนี่ย ดูโตจากเมื่อก่อนขึ้นมาค่อนข้างเยอะเลยแฮะ
"ใช่ ดูเป็นคนที่ร่าเริงดีนะ"
"ร่าเริงจนเกินเหตุเลยล่ะ"
"งั้นหรอ"
พยักหน้ารับและส่งยิ้มให้พวกมานามิครู่หนึ่ง เหมือนเธอเห็นคาซามัตสึหน้าแดงด้วยนะ เท่าที่เคยหาข้อมูลมาอ่านรู้สึกว่าอีกฝ่ายไม่ถนัดคุยกับผู้หญิงเสียเท่าไหร่สินะ แต่มองดูแล้วก็ออกจะหล่อนี่นา คงมีผู้หญิงหลงมาจีบบ้างไม่มากก็น้อยนั่นแหละ หล่อนคิดว่ามันควรเป็นอย่างนั้นแหละนะ
"ลิซจิเดินข้างอาคาชิจจินี่"
"ก็สองคนนั้นเป็นแฟนกัน นายไม่รู้รึไง"
"เอ๋ เป็นแฟนกันงั้นหรอฮะ"
ร่างสูงใหญ่ถึงกับสำลักกาแฟในมือทันที ดวงตาคู่สวยจดจ้องอดีตกัปตันกับเซเลบริตี้สาวชื่อดังส่งตรงจากอเมริกาชนิดที่สิงได้สิงไปแล้ว สิ่งเดียวที่คิเสะสงสัยในตอนนี้คือไปคบกันได้อย่างไรเพียงเท่านั้นเอง
"มีอะไรรึเปล่าลิซ"
"ไม่มีอะไรหรอก"
____________________________________________________________________________________________________
Talk with Writer.
คิเสะเอ้ยอะไรจะตกใจปานนั้นลูก
P.S.Hello December นะคะทุกคนเดือนสุดท้ายของปีแล้ว
ช่วงนี้ไรท์ยุ่งมากเลยด้วยความอยู่ม.3แล้วก็เลยมีหลายอย่างที่ต้องทำเลยล่ะค่ะ
ก็ขอให้เดือนนี้เป็นเดือนที่ดือสำหรับทุกคนนะคะ อะไรที่ไม่ดีก็ทิ้งมันไปเนาะ
เหลือแค่อีกไม่กี่อาทิตย์ก็จะขึ้นปีใหม่แล้ว ขอให้มีเรื่องดีๆตลอดทั้งเดือนเลยนะคะ
แพรวรักรีดเดอร์ทุกคนเด้อจุ้บๆ
01/12/62
____________________________________________________________________________________________________
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
กำลังโหลด...
รอนะคะ> <