[fic knb] She Is My Girlfriend.|คนนั้นแฟนผม

ตอนที่ 17 : She Is My Girlfriend15:He never asks me to stay, n he never let me go away.

She Is My Girlfriend15:He never asks me to stay, n he never let me go away.

____________________________________________________________________________________________________

         ร่างบางนั่งมองหิมะที่กำลังตกอยู่มาสักพักหนึ่งแล้ว ในหัวของเจ้าหล่อนครุ่นคิดเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนว่าเธอผิดอะไรหรือเปล่า เพราะหลังจากนั้นอาคาชิก็ไม่ได้ติดต่ออะไรมาอีกเลย ปล่อยให้ลิซ่านอนจมกับความรู้สึกไม่ดีทั้งคืน เธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะต้องทำอย่างไรต่อ

          "ฮัลโหล"

          

          [แกลืมนัดปะเนี่ย]

 

          "อ้าว แล้วแกอยู่ไหนอะ"

         หยัดกายลุกขึ้นกะทันหัน นัยน์ตาสีชมพูอ่อนจดจ้องตัวเลขบนนาฬิกาแขวนผนังครู่หนึ่ง ยกมือขึ้นตบหน้าผากตนเองเสียงดังแปะ เป็นการเรียกสติตัวเอง 

          [หน้าห้องแกนี่แหละ]

          "แป๊บนึงนะ เดี๋ยวเปิดประตูให้"

          [เร็วๆล่ะ เมื่อยขาแล้ว]

         สิ้นเสียงปลายสายจากเพื่อนสนิทสาวมือเล็กก็เปิดประตูพอดิบพอดี หลุดหัวเราะร่ายามพบว่าคิจิยืนกอดอกรอหล่อนอยู่ 

          "เหม่ออะไรอยู่ล่ะ"

          "เรื่องเดิมๆอะ"

          "เฮ้อ เอาอีกแล้วนะ แกนี่มันจริงๆเลย"

         ส่ายหน้าไปมาก่อนจะเดินเข้าไปกอดคอผู้จัดการสาว ใช้มือข้างที่ว่างขยี้เส้นผมสีไลแลคจนฟูไม่เป็นทรง ริมฝีปากบางฉีกยิ้มกว้างเมื่อคนตัวเล็กกว่าร้องอิดออด เหมือนเด็กชะมัด

           "หัวยุ่งหมดแล้ว"

           "แล้วจะไปกันยัง"

           "แป๊บนึงสิ ฉันยังไม่ได้แต่งหน้าเลย"

          ตอบกลับพร้อมกับชี้นิ้วให้นักกีฬาสาวดูสภาพของตน มุ่ยหน้าทันทีที่เจ้าหล่อนตอบกลับมาว่า'จะแต่งทำไม แค่หน้าสดผู้ชายก็เหลียวมองคอแทบเคล็ดอยู่แล้ว' แกะมืออีกฝ่ายออกก่อนจะรีบเดินไปยังโต๊ะเครื่องแป้งตรงอีกมุมหนึ่งของห้องนอน ลิซซ่าจัดการแต่งหน้าทาปากด้วยความรวดเร็วเพื่อไม่ให้คิจิรอนาน

          "สวยรึยังแม่คุณ"

          "สวยแล้วจ้า"

          "งั้นไปกันเถอะ ไปส่องผู้ชายกันเร็ว"

          คว้าแขนเพื่อนสนิทพลางพาออกจากห้องพัก ขายาวก้าวตามทางเดินช้าๆ ดวงตาสีไม้อ่อนจ้องมองเกล็ดหิมะครู่หนึ่ง พลันในหัวนึกถึงประโยคที่มิโดรมะพูดกับเธอเมื่อวาน'พรุ่งนี้ฉันยังจะมีเธออยู่มั้ยนะ เธอจะไม่หายไปใช่หรือเปล่า?' 

           "คิจิ แกเป็นอะไรรึเปล่า"

           "เปล่าๆ แกอยากกินก่อนมั้ย"

           "ไม่อะ แกหิวปะ"

          เงยหน้าถามคนตัวสูงกว่าด้วยความสงสัย ระบายยิ้มยามอีกคนเผลอลื่นหิมะจนเกือบหน้าทิ่ม

          "ทีแรกไม่หิวหรอก แต่เมื่อกี้เหมือนจะหิวหิมะแล้ว"

          "อยากกินจริงๆมั้ยล่ะ"

          "เฮ้ย ไม่ๆ"

          ร้องเสียงหลงทันทีเมื่อลิซซ่าทำท่าจะผลักเธอให้ลงไปนอนคุยกับหิมะ พลันเท้าเจ้ากรรมดันเผลอลื่นอีกหน ร่างบางรีบคว้ามือคนที่ยืนหัวเราะอยู่ลงมานอนด้วยกันด้วยความไวแสง มุ่ยหน้าเล็กน้อยยามรู้สึกเย็นไปทั้งตัว ใบหน้าเรียวสวยหันไปหาเพื่อนสนิทตัวดีที่กำลังพลิกตัวเล่นครู่หนึ่ง ทำไมเหมือนได้ลูกเพิ่มเลย

          "เย็นเป็นบ้าเลย"

          "แต่นำ้ตาแกไหลอยู่นะลิซ"

          "เหรอ โทษทีนะ"

          ปาดนำ้ตาที่กำลังไหลอยู่สักพักหนึ่ง หลับตาลงยามคนข้างกายดึงสาวเจ้าเข้าไปกอดพร้อมกับลูบผมเธออย่างแผ่วเบา นำ้ตายังคงรินไหลเมื่อภาพที่อาคาชิและเธอเล่นหิมะด้วยกันแล่นเข้ามา ทำไมถึงได้เอาแต่คิดถึงเขากันนะ

           "แกกับไอ้ผมแดงนั่นนี่มันยังไงกันวะ"

           "ก็แค่เขาไม่เคบขอให้ฉันอยู่ แต่เขาก็ไม่เคยไล่ฉันให้ไปไหนแค่นั้นเอง"

           "โห ไม่ต่างอะไรกันเลยว่ะ"

           เสียงทุ้มหวานกล่าวพร้อมกับลูบหัวเป็นเชิงปลอบใจเพื่อนสนิทไปด้วย

            "ฉันไม่เข้าใจอยู่ดีว่าทำไมเขาเปลี่ยนไปขนาดนั้นอะ"

            "มันไม่มีอะไรเหมือนเดิมอยู่แล้วลิซ อาคาชิไม่เหมือนเดิม แกก็ไม่เหมือนเดิม ไม่ใช่ว่าเขาไม่รักแกนะ แต่มันเป็นแค่ช่วงเวลาหนึ่งที่ต้องห่างกันบ้าง เพื่อที่จะได้คิดถึงและรักกันมากขึ้นไงคนเก่ง"

            "อย่ามาจุ๊บเหม่งฉันนะเว้ย ขนลุก"

           จับหน้าผากตัวเองฉับพลัน ขมวดคิ้วเมื่อเห็นนักกีฬานั่งหัวเราะคิกคักใส่เธอ ใบหน้าเรียวส่ายไปมาเชิงปลงแล้วกับการกระทำของคิจิ เงยหน้าขึ้นจ้องมองท้องฟ้ายามสายชั่วขณะ ถอนหายใจเล็กน้อยยามเธอเผลอนึกถึงคำพูดของแฟนหนุ่มอีกครั้ง ต่อให้อยู่ด้วยกันมานานมากแค่ไหนเธอก็ไม่เข้าใจเขาอยู่ดี

            "เถอะน่า อย่าเศร้าเยอะสิ ไม่เท่นะรู้ปล่าว"

            "ไม่ได้อยากเป็นเท่ แต่อยากเป็นที่เธอรัก"

            "เสี่ยวเฉย"

           ยกนิ้วโป้งให้เพื่อนสนิทสุดซี้ก่อนจะหลุดหัวเราะรอบที่ร้อยเพราะอีกคนทำท่าภาคภูมิใจ

            "แน่นอนอยู่แล้ว"

            "แต่เจอหน้าเขาแล้วร้องไห้เหมือนหมาเลยนะ"

            "คิจิ"

           กดเสียงตำ่ทันทีที่ได้ยินนักกีฬาเทควันโดระดับประเทศกล่าว พลางขมวดคิ้วมุ่นเมื่อคนตัวสูงกว่าชี้นิ้วไปยังฟุตบาทฝั่งตรงข้าม ริมฝีปากบางฉีกยิ้มร่าเนื่องจากดวงตาสบกับ กะรอกตัวน้อยที่กำลังปีนต้นไม้อยู่ ไม่วายหยิบโทรศัพท์ขึ้นกดอัดคลิปทันที

            "ถ่ายแค่กะรอกก็พอ ไม่ต้องถ่ายฉันก็ได้"

            "น่ารักดีออก"

            "หัวเราะแกจนเหนียงออกขนาดนั้นอะนะ?"

          เอ่ยถามพร้อมกับชูภาพตัวเองกำลังขำลิซซ่าอย่างเอาเป็นเอาตาย หล่อนก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมถึงต้องหัวเราะขนาดนั้นด้วย แต่ว่าตอนที่เพื่อนของเธอกำลังหวีดกะรอกมันคล้ายเด็กอนุบาลเลย ให้ตายสิ ถ้าเธออยู่กับอีกฝ่ายนานกว่านี้คงได้มีกรามค้างกันบ้างแหละ ก็เล่นน่ารักไม่เผื่อคนทั้งโลกแบบนี้

           "คนดูเป็นหมื่นแล้วอะฮ่าๆ"

           "ไหน โอ้โห แท็กไอจีด้วยเหรอ"

           "มิโดริมะไดเรคมาแซวด้วย"

           มือเล็กยื่นสมาร์ทโฟนให้คิจิอ่านข้อความที่นักบาสหัวเขียวส่งมาหาเธอครู่หนึ่ง หัวเราะร่าเมื่อพบว่าเจ้าหล่อนยกมือขึ้นตบหน้าผากตัวเองเสียงดังลั่น น่าสงสารจังเลย

            "ให้ตายสิ"

            "โอ๋ๆน้าา"

            "ฉันงอนแก"

          กอดอกมองสาวเจ้าครู่หนึ่ง ก่อนจะยอมหายงอนยามได้ยินที่อีกฝ่ายพูด

           "โธ่ ไปหาอะไรกินกันเถอะ"

           "ก็ได้ แกเลี้ยงนะ"

           "โอเคเลย"

____________________________________________________________________________________________________

Talk With Writer.

ใครห่วงกิน บ้า ไม่มี๊

หายไปนานเลยแฮะๆ ช่วงนี้ไม่ค่อยว่างเลยแง

แต่มาแล้วน้าาา มาแจกความฝลดใฝลของเพื่อนรักค่ะ

ฝนตกบ่อยแล้วดูแลตัวเองดีๆนะคะเตง บ้ายบายยย

11/10/63

____________________________________________________________________________________________________

T
B