[fic knb] She Is My Girlfriend.|คนนั้นแฟนผม
ตอนที่ 16 : She Is My Girlfriend14:I don't wanna be like this, but work is important more than me?
She Is My Girlfriend14:I don't wanna be like this, but work is important more than me?
____________________________________________________________________________________________________
นิ้วเรียวจรดปลายปากกาลงบนกระดาษ เพื่อเขียนรายละเอียดของทีมบาสเกตบอลที่พวกเขาต้องแข่งด้วย ในการแข่งขันรอบต่อไปช้าๆ ร่างบางถอนหายใจออกมาเล็กน้อย เอนกายพิงกับพนักก่อนจะหมุนเก้าอี้ไปทางหน้าต่าง หลุบตาลงตำ่ยามนึกถึงแฟนหนุ่ม ทั้งสองคุยกันน้อยลงเข้าเรื่อย เธอไม่รู้ว่าเพราะอะไรเหมือนกัน
"ฮัลโหลคิจิ"
[มะรืนนี้ว่างมั้ย]
"ว่างนะ มีอะไรรึเปล่า"
เอ่ยปากถามนักกีฬาสาวด้วยความสงสัย ดวงตาคู่สวยยังคงจดจ้องการเคลื่อนไหวของทีมตรงข้าม
[ไปเที่ยวกัน]
"มีใครไปบ้างล่ะ"
[เยอะเลย ฉันแก ฉันแก ฉันแก เนี่ย โคตรเยอะ]
หลุดหัวเราะลั่นยามปลายสายพูดจบ ส่ายหน้าไปมาพร้อมกับกดหยุดวิดีโอ ร่างบางลุกขึ้นยืนเต็มความสูงพลางมองไปทางหน้าต่างบานใหญ่ อยากรู้จังเลยว่าแฟนของเธอทำอะไรอยู่
"เอาสิ ที่เดิมนะ"
[น่ารักที่สุด เดี๋ยวฉันซ้อมก่อนนะ]
"จ้า ตั้งใจซ้อมนะ"
กล่าวก่อนจะกดวางสาย มือเล็กวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะทำงาน ใบหน้าเรียวสวยขมวดมุ่นเล็กน้อยยามเห็นหิมะกำลังตกอีกหน วันนี้อาคาชิลืมหยิบเสื้อกันหนาวไปด้วยหรือเปล่านะ ก้มลงมองเท้าตัวเองครู่หนึ่ง ตัดสินใจเข้าห้องครัวเพื่อหาอะไรกิน เนื่องจากหล่อนยังไม่ได้กินข้าวเช้าเลยแม้แต่น้อย
มาช้า
นี่คือประโยคแรกที่เด้งขึ้นมาในหัวของลิซซ่า นัยน์ตาสีชมพูอ่อนจดจ้องเวลาบนนาฬิกาแขวนผนังชั่วขณะ ตอนนี้เป็นเวลาสองทุ่ม ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เนื่องจากสาวเจ้านั่งคอยกัปตันหนุ่มมาเกือบสองชั่วโมงแล้ว วันนี้เป็นวันครบรอบหนึ่งปีของพวกเขา เธอหวังว่าอีกฝ่ายจะไม่ทำงานจนลืมนะ
"ว่าไงคะเซย์"
[รออีกแป๊บนึงนะ เซย์กำลังไป]
"ค่ะ"
เสียงหวานขานรับพลางกดวางสายลง หญิงสาวเลือกที่จะนั่งรอแฟนหนุ่มจนเกือบชั่วโมง ก่อนจะทนไม่ไหวแล้วทำการก้าวออกจากห้องไปยังสวนสาธารณะฉับพลัน
"อ้าว มาทำอะไรตรงนี้ล่ะ"
"ออกมาเดินเล่นน่ะค่ะ"
"ใช่เหรอ"
เลิกคิ้วมองร่างบางเชิงไม่เชื่อในสิ่งที่สาวเจ้าพูดเท่าไหร่นัก พลันหย่อนกายนั่งลงข้างผู้จัดการสาวยามเจ้าหล่อนมีสีหน้าเศร้าหมองอย่างเห็นได้ชัด
"ไม่ใช่หรอกค่ะ"
"เรื่องอาคาชิล่ะสิ"
"รุ่นพี่เป็นหมอดูรึเปล่าคะ"
เอ่ยถามมายุซุมิแบบไม่ต้องคิด มุ่ยหน้าทันทีเมื่ออีกฝ่ายหลุดหัวเราะ อะไรกันเธอพูดอะไรผิดอย่างนั้นเหรอ ดวงตาคู่สวยจดจ้องหน้าจอโทรศัพท์ครู่หนึ่ง ยามเห็นข้อความจากแฟนหนุ่ม อารมณ์ประมาณว่า 'อีกสิบนาทีจะถึงห้องแล้วนะ' นี่เธอรอเขามาสามชั่วโมงแล้ว ปกติเขาไม่เคยปล่อยให้รอแบบนี้เลย
"เปล่าหรอก แล้วจะนั่งต่อไปถึงเมื่อไหร่ล่ะ"
"อีกสักพักแหละค่ะ รุ่นพี่จะอยู่เป็นเพื่อนเหรอ"
"ได้นะ ถ้าแฟนเธอไม่แหกอกฉันก่อนน่ะ"
ตอบกลับเชิงติดตลก
"วันนี้ไม่ได้พกหนังสือมาด้วยเหรอคะ"
"ฉันมาวิ่งนะ จะพกมาทำไม"
"ก็ว่าอยู่ทำไมเหงื่อท่วมตัวเลย"
กล่าวพลางเบือนหน้ามองไปทางอื่น ดวงตาคู่สวยจ้องมองท้องฟ้าครู่หนึ่งก่อนจะถอนหายใจออกมา หลังจากนี้เธอก็ไม่รู้แล้วเหมือนกันว่าต้องทำอย่างไรต่อ เพราะเธอรู้สึกเหนื่อยเหลือเกิน
"นั่นมันลูกแมวนี่"
"ไหนคะ อ๋อ น้องเดินมาทางนี้ด้วย"
"อยากเล่นหน่อยมั้ย"
มือหนาอุ้มลูกแมวสีนำ้ตาลขึ้นมาวางไว้ตรงเก้าอี้ เงยหน้าขึ้นมองคนตัวเล็กด้วยความสงสัย ริมฝีปากหนาระบายยิ้มเล็กน้อยยามพบว่าหญิงสาวจ้องเจ้าขนปุยอย่างไม่วางตา ร่างสูงโปร่งจึงตัดสินใจปล่อยมือออก เพื่อให้ผู้ช่วยผู้จัดการคนเก่งได้มีโอกาสเล่นลูกแมวบ้าง ความจริงแล้วลิซซ่าเป็นทาสแมวนี่เอง
"ใส่ปลอกคอเอาไว้ แสดงว่ามีเจ้าของแล้วสินะเนี่ย"
"คงออกมาเดินเล่นแหละ"
"ลิซ"
นำ้เสียงทุ้มโพล่งขึ้นมาจากข้างหลังของทั้งสอง อาคาชิยืนดูแฟนสาวกับรุ่นพี่ในทีมครู่หนึ่งมือ หนายกขึ้นปาดเหงื่อที่ไหลตามกรอบหน้าเล็กน้อย เขาอุตส่าห์วิ่งตามหาเธอแทบจะทั่วบ้านทั่วเมือง ทำไมเขาต้องมาเจอภาพบาดตาบาดใจแบบนี้ด้วยนะ
"เซย์"
"อยู่แล้วทำไมไม่บอก เซย์วิ่งหาทั่วเลย"
"ลิซขอโทษ"
วางลูกแมวลงก่อนจะทำท่าจะลุกขึ้นยืน ในใจนึกหวังว่าที่เขาพูดอย่างนี้เพราะเป็นห่วงกลัวว่าเธอจะเป็นอะไรไป เหมือนกับทุกครั้งที่หล่อนหายไปโดยไม่ได้บอกอะไร แต่ความหวังทุกอย่างกลับพังทลายลงกะทันหัน เมื่อคนตัวสูงปริปากกล่าวในสิ่งที่ชีวิตนี้ลิซซ่าไม่อยากให้แฟนหนุ่มกล่าวมากที่สุด
"มันเสียเวลาทำงานของเซย์นะ"
"...ที่เซย์มาช้าเพราะงานเยอะใช่มั้ย"
"ใช่ แล้วตอนนี้ก็มีงานใหม่เข้ามาอีกแล้ว"
ตอบกลับด้วยนำ้เสียงและสีหน้าติดหงุดหงิดเล็กน้อย นัยน์ตาสีแดงเข้มจดจ้องร่างบางตรงหน้าชั่วขณะ เหมือนอีกฝ่ายทำท่าจะร้องไห้เลยแฮะ
"แล้วเซย์รู้มั้ยว่าลิซนั่งรอเซย์มา 3 ชั่วโมงแล้วนะ"
"แล้วลิซนั่งรอต่ออีกนิดไม่ได้เหรอ เซย์ก็บอกแล้วไงว่าใกล้ถึงแล้ว"
"เซย์ ทำไมถึงพูดแบบนี้อะ มันนานมากเลยนะ ลองมาเป็นคนนั่งรอดูมั้ย"
มือเล็กกำหมัดแน่นเพื่อสงบอารมณ์ไม่ให้ปล่อยทุกอย่างออกมาตรงนี้ เพราะที่นี้เป็นพื้นที่สาธารณะและพวกเขาเองก็เป็นบุคคลที่มีชื่อเสียง ถ้ามาทะเลาะฟาดงวงฟาดงาใส่กันตอนนี้ คงไม่น่าใช่ภาพที่ชาวบ้านชาวเมืองเห็นแล้วรู้สึกปลิ้มปริ่มหรืออยากดูเสียเท่าไหร่หรอก น่าจะมีข่าวฉาวมากกว่า
"อย่าหาเรื่องได้มั้ยลิซ"
"ลิซไม่อยากงี่เง่านะ แต่งานมันสำคัญกว่าลิซเหรอ"
"สำคัญสิ สำคัญทั้งคู่แหละ แต่ตอนนี้งานสำคัญกว่า"
สิ้นเสียงของกัปตันหนุ่มใบหน้าของสาวเจ้าก็เปลี่ยนไปฉับพลัน ราวกับทุกสิ่งแตกสลายลงอีกครั้ง
"อืม ลิซแค่เห็นว่าเหลืออีกไม่กี่เดือนลิซก็กลับอเมริกาแล้ว เลยอยากใช้ร่วมกันให้มากที่สุดเท่านั้นเอง"
"ลิซ"
"เซย์กลับไปทำงานของเซย์ต่อเถอะ"
พยายามกลั้นนำ้ตาไม่ให้ไหลตอนนี้ ลิซซ่าหันหลังกลับพร้อมกับก้าวออกจากสวนสาธารณะ โดยมีมายุซุมิทำท่าจะเดินตามเธอมาด้วย แต่ก็หยุดชะงัก
"ฉันไม่คิดว่านายจะพูดอะไรแบบนี้ออกมานะอาคาชิ"
"..."
"นายกลับไปคิดทบทวนดีๆก่อนเถอะ"
คนอายุเยอะกว่าพูดพลางรีบเดินตามสาวเจ้า ปล่อยให้อาคาชิยืนนิ่งอยู่อย่างนั้นเพื่อให้เขาคิดทบทวนในสิ่งที่เขาเพิ่งพูดออกไปเมื่อครู่ ตนไม่รู้หรอกว่ามันเป็นเพราะอารมณ์ชั่ววูบหรือว่าอะไร แต่ก็สมควรจะพูดเลยนะ
เอาจนได้สินะ
____________________________________________________________________________________________________
Talk With Writer.
หล่อนทำลูกสาวฉันอีกแล้วนะ
Hi guys. กลับมาแล้วค่ะคิดถึงจังเลยแง
อกหักด้วยแหละค่ะโดนเขาทิ้ง โอ้ยย เจ็บไปทั้งหัวใจ
งานเยอะด้วยค่ะ เรียนด้วยทำงานด้วยเลยหาเวลาว่างไม่ได้เลย
ฮือ ไว้เจอกันใหม่นะคะทุกคน
เอ้อ ไรท์มีเรื่องใหม่ด้วยนะคะเตง ฝากเอ็นดูน้องหน่อยนะคะ
[fic one piece] The greatest things.|Doflamingo x OC.|
24/07/63
____________________________________________________________________________________________________
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
กำลังโหลด...
รีบๆคืนดีกันเลยนะะะ
ต้องรีบไปง้อตะลิซแล้วนะ
มีใครน้ำตาคลอเบ้าแบบอีชั้นมั้ยคะ