[fic knb] She Is My Girlfriend.|คนนั้นแฟนผม
ตอนที่ 14 : She Is My Girlfriend12:Same feeling but different way.
She Is My Girlfriend12:Same feeling but different way.
____________________________________________________________________________________________________
ขาเรียวก้าวลงมาจากบันไดทีละขั้น นัยน์ตาสีชมพูอ่อนจดจ้องเกล็ดหิมะตรงบานกระจกชั่วขณะ เป็นการเปิดเทอมฤดูหาววันแรกได้สุดยอดเสียจริง ถ้าหล่อนไม่เผลอลืมเสื้อกันหนาวล่ะก็ป่านนี้คงถึงครึ่งทางแล้ว ก้มลงสวมรองเท้าคัทชูก่อนจะโบกมือลาผู้ดูแลคอนโดมิเนียมรอบที่สองของช่วงเช้า
"วันนี้ไม่ได้มากับอาคาชิหรอ"
"เปล่าหรอกค่ะ พอดีเขาไม่ว่างน่ะ"
"งั้นหรอ"
มายุซุมิตอบกลับขณะอ่านไลท์โนเวล ชำเลืองมองคนตรงหน้าเล็กน้อย พลางถอนหายใจยามเจ้าหล่อนเผลอบ่นอุบอิบอยู่ข้างหูตน ความจริงเขารู้แหละว่าช่วงนี้อาคาชิไม่ค่อยว่าง แต่ไม่คิดว่ามันจะขนาดนี้
"วันนี้รุ่นพี่มาเช้าจังเลยนะคะ"
"ฉันก็มาแบบนี้อยู่แล้ว เธอเถอะ ทำไมวันนี้มาเช้า"
"พอดีวันนี้เป็นเวรน่ะค่ะ"
ขานตอบอีกฝ่ายแล้วหันกลับมามองเท้าตัวเอง ตอนนี้พวกเขากำลังรอไฟเขียวเพื่อข้ามถนน นิ้วเรียวเลื่อนหน้าจอโทรศัพท์ก่อนจะหยุดอยู่ตรงโฆษณาการแข่งงขันวินเทอร์คัพ ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันเล็กน้อย ก่อนจะสบถคำหยาบคายออกมาเบาๆ ให้ตายสิ หล่อนเกือบลืมแล้วว่ามีการแข่งขันด้วย
"ลืมรึไง"
"แฮะๆ ค่ะ"
"จริงๆเลยนะ"
ส่ายหน้าไปมาเมื่อพบว่าคนตัวเล็กยืนหัวเราะแห้ง พลันหางตาเหลือบเห็นไฟทางเดินเป็นสีเขียวจึงสะกิดให้สาวเจ้าเดินข้ามถนนพร้อมตนทันที นัยน์ตาสีเทาหม่นจดจ้องลิซซ่าครู่หนึ่ง มือหนาค่อยๆปัดหิมะออกจากเส้นผมสีไลแลคอย่างแผ่วเบา เดี๋ยวก็ป่วยกันพอดี
"ก็ว่าอยู่ทำไมหัวมันเย็นๆ ขอบคุณนะคะ"
"ดูแลสุขภาพตัวเองให้ดีๆหน่อย"
"รับทราบค่ะ"
ทำท่าตะเบ๊พร้อมกับหัวเราะเล็กน้อย ขาเรียวก้าวเดินเข้าไปในโรงเรียนพร้อมกับอีกฝ่าย ไร้ซึ่งบทสนทนาแต่กลับไม่ได้รู้สึกอึดอัดเหมือนครั้งแรกที่พบกัน คงเพราะเธอชินแล้วด้วยแหละ ดวงตาคู่สวยก้มลงมองข้อความของอาคาชิชั่วขณะ ถอนหายใจยามแฟนหนุ่มส่งมาบอกว่าวันนี้มีงานต่างจังหวัด ช่วงนี้เขาดูยุ่งมากจริงๆนะ
"ถึงห้องแล้วนะ"
"ขอบคุณที่มาส่งนะคะ"
"ไม่เป็นไร ตั้งใจเรียนล่ะ"
โบกมือลาเจ้าหล่อนก่อนจะเดินไปยังห้องเรียนของตัวเอง
"วันนี้เซย์จังไม่มาหรอจ๊ะลิซจัง"
"วันนี้เซย์มีธุระน่ะค่ะ"
"ช่วงนี้งานยุ่งเนาะ"
ฮายามะพูดขึ้นพร้อมกับหมุนลูกบาสเกตบอลในมือไปพลาง เหลือบมองเนบุยะที่ตอนนี้กำลังวิ่งรอบสนามครู่หนึ่ง เวลาอาคาชิอยู่ไม่เห็นเป็นแบบนี้นี่นา คึกอะไรของมันวะ
"ค่ะ ฉันว่าพวกรุ่นพี่ควรไปซ้อมได้แล้วนะคะ"
"โอ้ส!!"
"บ้าพลังกันจริงๆ"
ร่างบางเผลอพึมพำออกมาก่อนจะเดินกลับไปยังที่ประจำของตนเอง นัยน์ตาสีชมพูอ่อนจดจ้องการเคลื่อนไหวของแต่ละคน นิ้วเรียวจับปากกาเอาไว้แล้วจดข้อมูลลงสมุด พวกเขาเคลื่อนไหวได้คล่องแคล่วกว่าเดิมเยอะเลย สงสัยหลังจากนี้เธอต้องเพิ่มการฝึกซ้อมให้มากขึ้นเสียแล้วสิ
"รอยยิ้มน่ากลัวเชียวนะ"
"อย่างงั้นหรอคะ"
"จะเพิ่มการฝึกซ้อมล่ะสิ"
ฮิงุจิเอ่ยทักยามเห็นสาวเจ้านั่งยิ้มอยู่ข้างตน เขาไม่แปลกใจเลยหล่อนเข้ากับกัปตันหนุ่มได้ดี คงเพราะมีนิสัยคล้ายคลึงกันในบางส่วนนั่นแหละ อย่างเช่นมีความน่าเกรงขามเหมือนกัน
"ก็ตามนั้นแหละค่ะ"
มือเล็กวางลงบนหน้าตัก คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันจนคล้ายปมเชือก ดวงตาจ้องมองคลิปวิดีโอการแข่งขันของชูโตคุ พัฒนาการของแต่ละคนสูงขึ้นมามาก โดยเฉพาะมิโดริมะและทาคาโอะ ถ้าได้มาแข่งกันคงมีโอกาสชนะพวกเขาอยู่พอสมควร หล่อนหวังว่าการแข่งขันรอบแรกจะไม่มีใครได้รับบาดเจ็บนะ
"อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ"
"มาตั้งแต่เมื่อไหร่คะเนี่ย"
"สักพักนึงแล้วล่ะ"
หย่อนกายนั่งลงข้างคนตัวเล็ก มายุซุมิจ้องการเคลื่อนไหวของผู้ใช้ฮอว์คอายอย่างไม่ละสายตา ถ้าฝั่งพวกเขาไม่มีสามราชันย์ไร้มงกุฎ และอดีตกัปตันของรุ่นปาฏิหาริย์ล่ะก็ การแข่งขันในพรุ่งนี้คงจะเลเทะน่าดู
"เป็นทีมที่น่ากลัวพอสมควรเลยนะคะ"
"ฉันก็คิดแบบนั้น"
"โดยเฉพาะมิโดริมะกับทาคาโอะคุง ขอบคุณค่ะ"
รับกระป๋องนำ้อัดลมมาจากร่างสูงโปร่ง เบิกตาโพลงเมื่อเห็นท่าชู้ตประสานของคนผมเขียวกับเพื่อนสนิทของเขา กระตุกยิ้มมุมปากเล็กน้อยยามคนข้างกายกดย้อนกลับใหม่อีกหน ช่างรู้ใจเธอเสียจริงนะ กระดกกระป๋องนำ้ในมือพลางมองราบละเอียดต่างๆไปด้วย ถ้าเป็นอาคาชิคงจะปัดลูกได้อย่างไม่มีปัญหาเลย
"วันนี้อาคาชิก็ติดธุระงั้นหรอ"
"ค่ะ แต่พรุ่งนี้มาแข่งทันแน่นอน"
"ขอให้เป็นแบบนั้นก็แล้วกันนะ"
ตอบกลับขณะกำลังจ้องหน้าจอโทรศัพท์ ชำเลืองมองผู้ช่วยผู้จัดการสาวครู่หนึ่ง ก่อนจะหันไปทางอื่นเมื่อได้ยินเสียงเปิดประตูโรงยิม แถมตามมาด้วยเสียงโวยวายของสามราชันย์ไร้มงกุฎ
"วันนี้อาคาชิก็ไม่มางั้นหรอ"
"นายไม่ได้อ่านไลน์กลุ่มรึไงเนบุยะ"
"จริงด้วยแฮะ"
เนบุยะร้องขึ้นยามกดเข้าไปดูข้อความของประธานนักเรียนหนุ่มที่ส่งมาเมื่อเช้า พลันมือหนาเก็บสมาร์ทโฟนใส่กระเป๋ากางเกงทันที เนื่องจากตนเห็นโค้ชเดินเข้ามาข้างในแล้ว ขายาวก้าวไปยังเก้าอี้เพื่อวางกระเป๋านักเรียน ยืดเส้นยืดสายเล็กน้อยพลางเหล่หางตาดูมายุซุมิแวบหนึ่ง ถ้าอาคาชิมาเจอเข้ามีหวังตายแน่นอน
"ไปเปลี่ยนชุดได้แล้วนะคะ"
"อืม"
"...ขอบคุณค่ะ"
กล่าวขอบคุณเมื่อเรโอะเดินมาหยิบกระป๋องนำ้จากมือเธอ พร้อมกับบอกว่าจะเอาไปทิ้งให้ นัยน์ตาสีชมพูอ่อนมองตามหลังอีกฝ่ายสักพัก บางทีพวกเขาก็ใจดีกับหล่อนมากเกินไปจนน่ากลัว
"ได้อะไรเพิ่มเติมบ้างมั้ย"
"เยอะเลยล่ะค่ะ"
"ดีมาก"
ผู้จัดการหนุ่มเอ่ยพลางลูบเส้นผมนุ่มเบาๆด้วยความเอ็นดู
"มายุซุมิ"
"มีอะไร"
"รู้ตัวใช่มั้ยว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่"
เรโอะโพล่งขึ้นหลังจากที่ทุกคนออกจากห้องแต่งตัวจนหมด เอนกายพิงกับตู้ล็อคเกอร์ นัยน์ตาสีเขียวนำ้ทะเลจดจ้องใบหน้าคนอายุเยอะกว่าสักพักใหญ่ พลันถอนหายใจเพราะคนตัวสูงยืนมองตนกลับด้วยสีหน้าเรียบเฉย บางทีถ้าไม่รู้จักกันเขาคงคิดว่าอีกฝ่ายเป็นใบ้ไปแล้วแน่นอน
"ฉันรู้สึกว่านายคิดมากเกินไปแล้วนะ"
"นายคิดว่าอย่างงั้นหรอ"
"ลิซซ่าเป็นน้องฉัน มันก็แค่นั้น"
มือหนาปิดล็อคเกอร์ของตัวเองเบาๆ ตวัดหางตามองคนข้างกายเล็กน้อย เนื่องจากอีกฝ่ายไม่ยอมขยับไปไหน แถมยังยืนจ้องตนจนแทบจะสิงอีกต่างหาก เขาเริ่มรู้สึกขนลุกแล้วนะ
"ไม่มีอะไรก็ดี"
"หมอนั่นให้นายจับตาดูฉันรึไง"
"ฉันว่านายรู้เรื่องนี้อยู่แล้วนะ"
เอ่ยตอบพลางชำเลืองหางตามองคนผมเทาครู่หนึ่ง
"สองคนนั้นทำไมยังออกมากันอีกนะ"
"นั่นสิ จะใกล้เวลาซ้อมแล้วด้วย"
"เดี๋ยวก็คงออกมาเองแหละค่ะ"
ลิซซ่าโพล่งขึ้นหลังจากที่นั่งเงียบมาได้สักพักใหญ่ ดวงตาคู่สวยจดจ้องตัวอักษรบนสมุดจดชั่วขณะก่อนจะสะดุ้งโหยง ยามได้ยินเสียงบางอย่างกระแทกกับล็อคเกอร์ดังสนั่น พลันโน้มตัวลงเก็บปากกาที่ตกพื้น แอบเหลือบมองผู้จัดการหนุ่มกับโค้ชเพื่อดูว่าตอนนี้ทั้งสองมีสีหน้าเช่นไร ลอบถอนหายใจเมื่อพบว่าพวกเขามีสีหน้าเรียบเฉย
"ไม่ใช่ว่าเปิดมวยกันแล้วรึไง"
"ไม่หรอกมั้ง"
"แต่ก็ไม่แน่"
ฮายามะกล่าวพร้อมกับทำท่าจะเดินกลับเข้าไปในห้องแต่งตัวอีกหน หยุดชะงักฉับพลันยามพบว่าทั้งสองเดินออกมาจากห้องแล้ว แถมสภาพยังดูดีไม่มีรอยฟกชำ้ใดๆทั้งสิ้น สงสัยคงคิดมากกันไปเอง
"เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้นน่ะ"
"นั่นสิ เสียงดังมาถึงข้างนอกเลย"
"ไม่มีอะไรหรอก"
มายุซุมิตอบปัดพร้อมกับรีบก้าวขาไปยังสนามเพื่อวอร์มอัพร่างกายก่อนฝึกซ้อม นัยน์ตาสีเทาหม่นชำเลืองมองสามราชันย์ไร้มงกุฎครู่หนึ่ง ก่อนจะหันกลับมาเพราะเรโอะสบตากับตนพอดิบพอดี ก้มลงดูฝ่ามือของตนเองด้วยแววตาแสนว่างเปล่าเช่นเคย หลังจากนี้มันจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นอีกหรือเปล่านะ
"เฮ้อ"
"มีอะไรจ๊ะลิซจัง"
"เปล่าหรอกค่ะ"
ส่ายหน้าดิกเมื่อถูกอีกฝ่ายทัก พลันโน้มหน้าลงมองข้อความที่ถูกส่งมากจากแฟนหนุ่มชั่วขณะ ก่อนจะปิดโทรศัพท์และหันกลับมาสนใจการฝึกซ้อมของคนในทีมต่อ
'เดี๋ยวไปเจอกันพรุ่งนี้เลยนะ วันนี้เซย์คงกลับไม่ทันแล้วล่ะ'
____________________________________________________________________________________________________
Talk With Writer.
ช่วงนี้อาคาชิงานเยอะแปลกๆน้าา
16/02/63
____________________________________________________________________________________________________
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
กำลังโหลด...
โรคอยากรู้อยากเห็นของฉันมันกำเริบแล้ว!!