[fic knb] She Is My Girlfriend.|คนนั้นแฟนผม

ตอนที่ 12 : She Is My Girlfriend10:He's my friend, okay?

She Is My Girlfriend10:He's my friend, okay?

____________________________________________________________________________________________________

         มือหนากดปิดหน้าจอโทรศัพท์ก่อนจะวางไว้ตรงเตียงนอน นัยน์ตาสองสีจ้องมองท้องฟ้ายามเช้าตรงระเบียงสักพักหนึ่ง ถอนหายใจออกมาเล็กน้อยเมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อวานตอนที่พวกเขาไปสตรีทบาสเกตบอล ลิซซ่าขอตนไปหาพวกคุโรโกะ เขาไม่ได้ขัดอะไรหรอกแต่รู้สึกตงิดใจตรงที่เจ้าหล่อนเล่นกับคางามิอย่างสนิทสนมนี่สิ

         เอาเป็นว่าเขาจะพยายามไม่คิดอะไรก็แล้วกันนะ

           "นายน้อยคะ ได้เวลารับประทานอาหารเช้าแล้วนะคะ"

           "ครับ"

           "อ้อ วันนี้นายน้อยของแม่นมหล่อมากเลยค่ะ"

         หญิงวัยกลางคนกล่าวพร้อมกับส่งยิ้มกว้างให้ชายหนุ่มตรงหน้า นั่นสามารถทำให้อีกฝ่ายอารมณ์ดีขึ้นได้อย่างง่ายดาย เธอไม่อยากให้เขาเครียดหรอก เวลายิ้มหล่อกว่าตั้งเยอะ

           "ขอบคุณครับ"

           "รีบๆลงมานะคะ"

           "ครับ"

         ขานรับพร้อมกับหันหน้ากลับมามองตัวเองในกระจกครู่หนึ่ง นิ้วเรียวเกลี่ยผมหน้าม้าให้เข้าที่ก่อนจะตัดสินใจหยิบโทรศัพท์และกระเป๋าสตางค์ ขายาวเดินออกจากห้องนอนไม่วายล็อกกลอนประตู อาคาชิก้าวเท้าลงบันไดทีละขั้น ภายในหัวกำลังครุ่นคิดเกี่ยวกับเรื่องของแฟนสาวไม่หยุดจนกระทั่งนั่งลงบนเก้าอี้

             "เซย์จูโร่"

             "ครับ"

             "วันหลังชวนหนูลิซมานอนบ้านเราบ้างสิ"

         คนเป็นพ่อทักขึ้นหลังจากที่มองลูกชายเพียงคนเดียวนั่งนิ่งมาได้สักพัก ชำเลืองมองอีกฝ่ายยามเห็นคนตัวสูงหยุดชะงักไปครู่หนึ่ง ตนเอ่ยแบบนี้แล้วมันแปลกอย่างนั้นเหรอ

           "ครับ เดี๋ยวผมบอกให้"

           "ดี"

           "...ผมต้องไปแล้ว ไว้เจอกันตอนเย็นนะครับ"

         กล่าวพร้อมกับก้าวออกจากคฤหาสน์อย่างรวดเร็ว ก้มลงมองนาฬิกาในโทรศัพท์ก่อนจะหย่อนกายนั่งลงบนเบาะรถ ถอนหายใจออกมาเล็กน้อย เมื่อรู้ว่ายังเหลือเวลาอีกครึ่งชั่วโมงที่จะเดินทางไปหาแฟนสาว หันหน้าไปทางกระจก ดวงตาจดจ้องบรรยากาศช่วงวันหยุดในเกียวโตสักพัก ตั้งแต่กลับมาจากเข้าค่ายเขาเองก็ยังไม่ได้พักผ่อนเลยสินะ

           "ขอบใจที่มาช่วยนะ"

           "ไม่เป็นไรหรอก แค่นี้สบายมาก แล้วจะไปไหนต่อหรอลิซซ่า"

           "ไปเดทน่ะ"

         มือเล็กจัดเอกสารจนเข้าที่และเก็บใส่แฟ้ม นัยน์ตาสีชมพูอ่อนเงยขึ้นมองหน้าเพื่อนข้างห้องที่อาสามาช่วยเธอทำงานครู่หนึ่ง หน้าอีกฝ่ายดูหมองผิดปกตินะ หรือว่าแสงเข้ามาไม่ถึงตรงที่เขายืนกัน

           "งั้นหรอ ทรงผมยังไม่โอเคเลยนะ เดี๋ยวฉันจัดให้"

           "ขอบใจอีกครั้งนะ"

           "ไม่เป็นไรๆ"

         ละมืออกจากเส้นผมสีไลแลคพลางโบกมือลาเจ้าหล่อน ทำไมเขาถึงรู้สึกเสียวสันหลังแปลกๆนะ

           "คอยนานรึเปล่า"

           "ไม่หรอก เซย์เพิ่งมาถึงน่ะ"

           "งั้นไปกันเลยมั้ย"

         เอ่ยถามแฟนหนุ่มด้วยความสงสัย ริมฝีปากบางฉีกยิ้มกว้างยามคนตัวสูงพยักหน้ารับ ถึงปากจะไม่ได้พูดอะไรแต่ก็ยังอุตสาห์ถือแฟ้มงานให้เธอโดยที่ไม่ต้องขออยู่ดี

           "ลิซอยากกินอะไรหน่อยมั้ย"

           "เอาสิ"

           "ร้านนั้นแล้วกันเนาะ"

         พูดพลางพาสาวเจ้าเดินไปยังร้านขายไอศครีม หย่อนกายนั่งลงตรงริมหน้าต่าง เมื่อกี้เขาเห็นเธออยู่กับไม่รู้แถมยังเล่นหัวกันอีก แต่เหนืออื่นใดคือสายตาของผู้ชายคนนั้น เหมือนกับสายตาที่ตนมองคนตัวเล็กมาโดยตลอด สายตาของคนกำลังตกหลุมรัก ซึ่งนั่นทำให้เขาไม่สบายใจเป็นอย่างมาก

           "มีอะไรรึเปล่า สีหน้าเซย์ไม่ค่อยดีเลยนะ"

           "ไม่มีอะไรหรอก ลิซสั่งแล้วใช่มั้ย"

           "สั่งแล้ว ได้แล้วด้วย"

         เสียงหวานกล่าวขณะชูถ้วยไอศครีมให้คนตรงหน้าดู มือเล็กตักของหวานขึ้นมาก่อนจะป้อนนักกีฬาหนุ่ม หลุดหัวเราะเล็กน้อยยามร่างสูงโปร่งร้องบอกเธอว่า'หวานมาก' โคตรน่ารักเลย

           "ลิซ"

           "อะไรหรอ"

           "พ่อบอกว่าให้ไปนอนที่บ้านบ้างน่ะ"

         แสดงสีหน้าตกใจเล็กน้อยเมื่อผู้ช่วยผู้จัดการสาวสำลักนำ้เปล่า เขาพูดอะไรผิดไปหรือเปล่านะ นัยน์ตาสีแดงเข้มจ้องมองโทรศัพท์มือถือของหญิงสาว ยามได้ยินเสียงข้อความดังขึ้นกะทันหัน อาคาชิจำได้ว่าร่างบางไม่ได้พิมพ์แชทคุยกับใครเลยนี่นา แถมเจ้าตัวจะปิดเสียงตลอดด้วย มันผิดปกติมาสองครั้งแล้วนะ

           "แป๊บนึงนะ"

           "อืม"

           "พอดีเพื่อนไลน์มาเรื่องงานน่ะ"

         นิ้วเรียวกดพิมพ์ตอบกลับอีกฝ่ายแทบจะทันที พลันยกยิ้มกว้างเมื่อฮายาเตะส่งมาบอกตนว่า'ทุกอย่างเป็นไปตามที่เธอบอกเลย เจอกันวันจันทร์นะ' เธอเคยคาดเดาสถานการณ์พลาดเสียที่ไหนกันล่ะ

           "คนเมื่อกี้น่ะหรอ"

           "ใช่ ฮายาเตะคุง ห้อง B น่ะ"

           "งั้นหรอ"

         พยักหน้ารับพร้อมกับจดจ้องแฟนสาวที่กำลังพิมพ์แชทครู่หนึ่ง ถอนหายใจออกมาอย่างแผ่วเบา นิ้วเรียวเคาะกับโต๊ะไม้เป็นจังหวะ พยายามข่มอารมณ์ตัวเองเอาไว้ เพื่อไม่ให้ตนเผลออาละวาดกลางร้าน เรื่องแบบนี้ควรกลับไปเคลียร์กันที่บ้านดีกว่า เพราะไม่อย่างนั้นจะซวยทั้งคู่

           "กลับกันเลยมั้ย"

           "ก็ได้"

           "งั้นกลับกันเถอะ"

         หยัดกายลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ขาเรียวก้าวไปยังเคาน์เตอร์เพื่อจ่ายเงิน แอบชำเลืองมองแฟนหนุ่มตรงประตูร้านชั่วขณะ วันนี้อาคาชิดูอารมณ์ไม่ค่อยดีเลย มีอะไรหรือเปล่านะ

             "ลิซ"

             "อะไรหรอ"

             "ยังไม่เลิกคุยกับผู้ชายคนนั้นอีกหรอ"

         นำ้เสียงทุ้มตำ่เอ่ยขึ้นหลังจากที่มือหนาล็อกกลอนประตูห้อง ดวงตาคู่สวยจ้องมองร่างบางครู่หนึ่ง เขารู้ได้ทันทีว่าหลังจากนี้มันจะเกิดอะไรขึ้น ถึงจะไม่อยากทะเลาะกันแต่ตอนนี้มันหลีกเลี่ยงไม่ได้แล้ว ปัญหานี้เกิดมาหลายครั้งแล้ว ตนยอมปล่อยผ่านมาตลอดแต่รอบนี้ไม่สามารถปล่อยผ่านได้จริงๆ 

           "เซย์ อย่าชวนทะเลาะได้มั้ย ลิซบอกกี่ครั้งแล้วว่าเขาเป็นเพื่อนลิซ"

           "เซย์ไม่ได้ชวนทะเลาะ แต่เซย์ทนไม่ไหวแล้ว ทั้งวันลิซเอาแต่คุยกับผู้ชายคนนั้นไม่สนใจเซย์เลย"

           "ทำไมจะไม่สนใจ ลิซสนใจเซย์ตลอดนั่นแหละ"

         มือเล็กวางสมาร์ทโฟนลงบนโต๊ะกระจก เงยขึ้นมองหน้าแฟนหนุ่มครู่หนึ่ง สิ่งที่เธอไม่ชอบที่สุดคือเวลาที่เขาหึงเกินเรื่อง

           "งั้นหรอ ถ้าเซย์บอกว่าให้เลิกคุยกับผู้ชายคนนั้นลิซทำให้เซย์ได้มั้ยล่ะ"

           "เซย์ นั่นเพื่อนลิซนะ"

           "เพื่อนบ้านไหนเขามองกันด้วยสายตาแบบนั้นล่ะ"

         หมดแล้ว ความอดทนของเขาหมดแล้วจริงๆ นัยน์ตาสีแดงเข้มมองเจ้าหล่อนนิ่ง มือหนากำหมัดแน่นทั้งสองข้าง เชื่อเถอะว่าตอนนี้ตนสงบสติตัวเองไม่อยู่แล้ว

           "เซย์ อย่ามาหึงไม่เข้าเรื่องได้มั้ย"

           "จะไม่ให้หึงได้ยังไง สายตาที่ฮายาเตะมองลิซมันไม่ใช่เพื่อนมองเพื่อนนะ"

           "เซย์"

         กดเสียงตำ่ลงยามรู้สึกว่าอีกฝ่ายพูดจาไม่ให้ก้าวก่ายเพื่อนของเธอ ถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะเบือนหน้าไปทางอื่น วันนี้เธอเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว ทำไมถึงต้องมาเจอปวดหัวแบบนี้ด้วยล่ะเนี่ย พลันหันกลับมามองแฟนหนุ่ม เม้มริมฝีปากเข้าหากันจนเป็นเส้นตรงทันทีเมื่อได้ยินสิ่งที่อีกฝ่ายพูด 

           "ทำไม ทำไมเซย์จะหึงไม่ได้ มันไม่ใช่แค่ครั้งสองครั้งนะลิซ มันหลายครั้งแล้ว แต่เซย์ปล่อยผ่านเพราะว่าไม่อยากทะเลาะ"

           "แล้วต้องให้ลิซบอกอีกกี่ครั้งว่าเป็นแค่เพื่อนกัน มันไม่ได้มีอะไรมากกว่านั้น"

           "ต่อให้เป็นพี่ เป็นน้อง เซย์ก็หวง เพราะว่าเซย์มีลิซคนเดียว แล้วไม่อยากเสียลิซให้ใครไง"

         คนตัวสูงกล่าวทุกอย่างออกมาจนหมด มือหนายกขึ้นเช็ดจมูกตัวเองก่อนจะหันหน้าหนีไปตรงอื่นเพื่อสงบอารมณ์ ไม่อย่างนั้นเขาคงอาละวาดเละเป็นแน่

            "เซย์"

           "..."

          "ลิซขอโทษ 

         คนตัวเล็กโผเข้ากอดกัปตันหนุ่มแน่น สะดุ้งโหยงด้วยความตกใจยามเจ้าของเส้นผมสีแดงกอดตอบหล่อนแน่นยิ่งกว่า เหลือบมองนายน้อยสักพักใหญ่ก่อนจะตัดสินใจยกมือขึ้นลูบผมอีกฝ่าย เพื่อเป็นการปลอบเนื่องจากตอนนี้ตัวเขาสั่นมาก ให้ตายสิ ลิซซ่าไม่เคยเห็นเขาในมุมแบบนี้เลย

           "ขอโทษแล้วจะไม่ทำแบบนี้อีกใช่มั้ย ถ้าทำอีกเซย์จะไม่คืนดีนะ"

           "ไม่ทำหรอก อะไรที่เซย์ไม่ใช่ลิซไม่ทำแน่นอน"

           "ให้มันจริงเถอะ"

         ยังคงคีพลุคไม่เชื่อใจสาวเจ้าอยู่ ความจริงเขาหายโกรธตั้งแต่เธอเรียกชื่อแล้ว แต่ถ้าหายง่ายบ่อยๆเข้ามันจะไม่ดี เพราะหญิงสาวจะได้ใจและไม่ง้อตน ซึ่งไม่มีใครอยากให้เป็นแบบนั้นแน่นอน

           "จริงแท้แน่นอน สาบานด้วยเกียรตินักกีฬาเลย"

           "อย่าสาบานเดี๋ยวตายไว"

           "จะตายไวเพราะเซย์พูดแหละ"

         มุ่ยหน้าเมื่อเห็นคนในอ้อมกอดหลุดหัวเราะ ทำไมชอบแกล้งเธอจังนะ

____________________________________________________________________________________________________

Talk With Writer.

อืม จริงๆก็ไม่เคยแต่งน่ารักสักเรื่องเลยแฮะ

25/01/63

____________________________________________________________________________________________________

T
B